Gräfin Anna Maria (2/6)

PARIS

’Liebchen, ik heb in deze club weer even kort wat af te handelen, wacht je hier op me?’ vraagt oom Ernzt. Pff… Dit is al de derde keer in twee weken tijd en ik weet dat het wel een uur of langer kan duren. Ik weet óók dat ik niet veel keuze heb, hij moet hier blijkbaar regelmatig voor zaken zijn, dus knik ik en maak ik het me gemakkelijk in mijn hoekje van de bank, terwijl oom Ernzt de koets verlaat…

Al enkele weken zijn we in Paris, waar oom Ernzt sinds kort is gestationeerd als ambassadeur namens zijn vriend Ferdinand, Kurfürst van Beieren. Zijn opdracht is, nu de dertigjarige oorlog definitief verleden tijd is, om de betrekkingen verder te normaliseren door met name de handel tussen Frankrijk en Beieren te bevorderen. Als zijn aangenomen dochter heeft hij mij daarbij nodig, als uithangbord tijdens al díe recepties, diners en soirees waarbij een heer een dame aan zijn zijde moet hebben.

En eerlijk is eerlijk, op zich vind ik het wel leuk om me te kunnen bewegen in de beau monde van deze wereldstad. Vooral de keren dat ik met oom Ernzt het immense paleis van Versailles bezoek zijn intrigerend, het is alleen al daar een stad op zich. Maar hoe mooi en interessant hier alles ook is, toch mis ik ontzettend de vrijheid die ik na de dood van mijn man in München had opgebouwd. Vooral de seks mis ik, mijn lichaam en vooral mijn ‘Muschi’ heeft veel behoefte aan seks.

Het wachten beu

Als ik niet voor regelmatige seks zorg voelt het alsof mijn lichaam me langzaam maar zeker verlaat, alsof het afgekoppeld wordt en daarom moet het echt regelmatig vervuld worden met een goede mannenpaal. Omdat oom Ernzt voor de bewaking van zijn kasteel beschikte over een onbeperkte voorraad jonge soldaten kwam ik niets tekort, iedere maand selecteerde ik een andere viriele jonge vent voor mijn bed. Ik mis ze ontzettend en inmiddels zoek ik naarstig naar een oplossing voor mijn behoeftes. En wie weet, misschien doet zich nu een kans voor.

De beide voorgaande keren dat oom Ernzt me hier liet wachten heb ik geen aandacht besteed aan de omgeving, maar dit keer lukt het me niet een dutje te doen, omdat de paarden nogal onrustig zijn en voor de koets staan te stampvoeten. Dus geef ik het na een minuut of vijf maar op en zit ik wat naar buiten te kijken. Al snel valt het me op dat het een gaan en komen is van heren van allerlei rangen en standen en als ik dat zo zie lijkt me dit in de verste verte niet een klassieke herenclub. Als ik vervolgens uit een deur in het naastgelegen steegje drie meisjes zie komen aanlopen herken ik ze als het type meisje dat ik voeger begluurde als oom Ernzt zich met ze vermaakte. Hoertjes waren dat, voor seks betaalde meisjes.

Ineens dringt het besef door dat dit een huis van lichte zeden moet zijn, dat oom Ernzt me hier doodgemoedereerd laat wachten terwijl hij zich daarbinnen uitleeft op een van die hoertjes. Het maakt me boos, hij wél terwijl ik de jonge soldaten uit München die mijn lichaam en vooral mijn ‘Muschi’ verwenden ontzettend mis. Op hetzelfde moment neem ik een besluit, ik ben helemaal klaar met wachten en ga eens poolshoogte nemen.

Ik verlaat de koets, zeg de koetsier maar even een rondje te gaan rijden om de onrustige paarden te kalmeren en onder de verwonderde blikken van enkele heren die juist op dat moment het hoge bordes passeren, trek ik aan de schel naast de monumentale voordeur.

Koopwaar van lichte zeden

De dame die open doet kijkt me gereserveerd aan en met een kortaf ‘Excusez madame, dit is niet voor dames’ wil ze de deur alweer sluiten. Ik steek snel mijn parasolletje tussen het kozijn en de zich sluitende deur, voeg haar vervolgens met extra luide stem toe dat mijn oom zich binnen met haar ‘petites putes’ vermaakt en dat ik het wachten in de koets beu ben. Geschrokken kijkt ze links en rechts de boulevard af om te checken of er ‘publiek’ is voor de scène die ik duidelijk van plan ben te trappen, waarna ze me snel binnen uitnodigt, om een schandaal aan de voordeur te voorkomen. Omdat ze me natuurlijk niet doodgemoedereerd kan laten wachten in de salon waar de heren hun keuze uit de beschikbare hoertjes maken, dirigeert ze me naar de huiskamer van ‘haar’ meisjes, die meteen stilvallen als ze mij als een dame uit de hogere klasse zien binnenzeilen.

De vrouw die me tegen wil en dank heeft binnengelaten stelt zich voor als Charlotte, eigenaresse en zegt dan tegen de meisjes dat ‘de dame’ hier wil wachten op haar oom die ‘doende is’. Dat laatste roept een gegiechel op bij de meisjes, omdat ‘doende zijn’ voor hen natuurlijk een bordeel-eufemisme is voor betaalde en onderworpen seks, voor dag in dag uit soms tegen heug en meug stevig geneukt worden. Dat weten zij als geen ander, en omdat ik snap hoe ze dat beleven en oprecht met ze meelach is het ijs al snel gebroken. Niet veel later zitten we genoeglijk te kletsen, op een vreemde manier voel ik me bij deze meiden thuis, die keer op keer hun lijf moeten verkopen om rond te komen maar er toch met grappen en grollen de moed in houden.

Regelmatig loopt Charlotte de kamer binnen en vraagt ze een van de meisjes of meerdere van hen om mee te gaan naar een klant. Ook regelmatig arriveren er nieuwe meisjes, of keren er ‘afgewerkte’ meisjes terug, die dan naar huis gaan of op een nieuwe klant wachten.

Op een bepaald moment kondigt Charlotte aan dat ze zoals iedere week over tien minuten ‘dottore Antonieri’ verwacht en dat de meisjes zelf moeten uitmaken wie hem dit keer van dienst zal zijn. Meteen is het gekerm niet van de lucht. Wat blijkt is dat de meisjes per kwartier betaald worden en dus meer geld krijgen naarmate ze een klant langer bezig houden. Maar deze ‘dottore’ echter heeft alleen maar de behoefte zijn véél te groot uitgevallen paal zo kort mogelijk en zo hard mogelijk op en neer te stoten in een hoertje, om zo zijn gerief te halen en direct daarna weer te vertrekken.

De meisjes staan daarom bepaald niet in de rij voor die man, want daarna zijn ze té opgerekt en uitgewoond om nog een volgende klant te kunnen gerieven. Als ze dus dottore Antonieri accepteren weten ze op voorhand dat de dag-verdienste laag zal blijven.

Dít is mijn kans! Ik bied aan hun plaats in te nemen en nadat ze eerst hilarisch reageren ziet iedereen al gauw er de win-win situatie van in. Ik leg ze namelijk uit hoe ontzettend ik de lichamelijke vervulling van de seks mis en dat ik zelfs bereid ben de dottore gratis van dienst te zijn, de opbrengst mogen ze dan delen.

Nadat ik aldus de meisjes heb overtuigd lukt me dat gelukkig ook met de aanvankelijk zeer kritische madame Charlotte, ze stemt in onder de voorwaarde dat ik hierover niets zeg in de buitenwereld. Nou, dat is natuurlijk absoluut ook niet in mijn eigen belang, dit moet zeer beslist een geheim blijven. Daarna krijg ik een jurk van een meisje dat net als ik tenger en niet al te groot is. En zo, uitgedost in het gemakkelijk uit te trekken jurkje van een hoer, ga ik de kamer binnen waar de ‘dottore’ zich bevindt.

Mijn strepen

Dottore Antonieri blijkt een grote knappe man van Italiaanse afkomst te zijn, ik schat hem op een jaar of dertig. Zijn lange zwarte haar draagt hij op een staart en zijn gladgeschoren gezicht is fijn besneden, met daarin twee donkere ogen die me indringend opnemen. Maar waar ik dacht dat Italianen altijd aardig en charmant zijn is dat bij deze man ver te zoeken. Hij bekijkt me lang en kritisch en zegt dan als het al echt ongemakkelijk is geworden slechts één woord: ‘spogliarsi’. Als ik hem vragend aankijk wijst hij naar mijn jurk en gromt onwillig in het Frans: ‘uit, alles.’ Na ja, sag mal, dit lijkt op mijn gedrag tegenover mijn neuksoldaatjes, ik krijg nu dus een koekje van eigen deeg.

Omdat ik geen hoer ben komt het niet in me op me echt verleidelijk uit te kleden en al snel sta ik helemaal bloot voor de man. Tot mijn verbazing zie ik dat zijn belangstelling is gewekt, misschien juist wel omdat ik me niet zo als de andere meisjes hier gedraag. Hij bekijkt me minutenlang en achter de flap van zijn broek zie ik inderdaad de enorme mannenpaal groeien waar de meisjes het al over hadden.

Nadat hij me uit en te na heeft bekeken gebaart hij me op het bed te gaan liggen en mijn benen zo wijd mogelijk te openen, zodat mijn Muschi vol in het zicht komt en een beetje open gaat staan. Als hij dan aanstalten maakt om alleen maar zijn broek te laten zakken en verder aangekleed op me te komen liggen om me zo te neuken, doe ik snel mijn benen weer dicht en schiet van het bed af. Vervolgens zeg ik in mijn beste Frans: ‘u komt alleen in me als u helemaal bloot bent.’

‘ik dacht het al, jij bent geen hoer’ reageert de dottore dan, blijkbaar ben ik nu helemaal door de mand gevallen. Nou ja, het maakt me ook niet uit, hij kan me krijgen zoals ik ben, of niet. Dus zeg ik nogmaals: ‘of u kleedt zich net als ik helemaal uit of ik doe mijn jurk weer aan en dan kunt u me gekleed neuken. Eerst lijkt hij me met geweld te willen overmeesteren, maar dan tot mijn verbazing gehoorzaamt hij me. Laag na laag zie ik zijn kleding verdwijnen, tot hij in zijn volle glorie naakt voor me staat, zijn ‘Stichwaffe’ hard, dik en lang uit zijn buik uitstekend.

Dan doe ik wat ik hem beloofde, ik ga weer liggen, open mijn benen zo ver mogelijk tot mijn knieën aan weerszijden bijna het dek raken en maak dan voor de zekerheid mijn schede extra toegankelijk met wat van mijn eigen spuug, omdat ik niet zeker weet of ik zijn enorme steekwapen in mijn naar verhouding erg tengere lichaam kan bergen als ik te droog ben.

De dottore raakt extra opgewonden van hoe ik mijn Muschi bevochtig, ik zie hoe zijn zwaard nog een slagje scherper komt te staan, nóg iets dikker lijkt te worden en hoe er al een druppel vocht tevoorschijn komt. Dan komt de dottore over me heen liggen, steekt hij zijn wapen eerst een klein stukje in me en als hij dan voelt dat hij goed zit duwt hij zich in één harde ruwe bezitterige beweging volledig in me. Hij doet dat zó hard en fel dat ik voel hoe hij al snel klem in me zit . Toch duwt hij vervolgens hard en gemeen door, zó fel dat ik met mijn hoofd tegen het hoofdeinde stoot.

Omdat ik nu nergens meer heen kan lukt het hem om na enkele keren stoten zijn zwaard toch helemaal bij me naar binnen te steken. Het doet pijn, ik kerm zachtjes en daar lijkt hij van te genieten, zoals hij me nu weerloos aan zich heeft vastgepind. Alsof ik een opgeprikte vlinder ben kan ik geen enkele kant meer op en ik doe er ook het beste aan me zo ver mogelijk openen, om te voorkomen dat hij me nog meer pijn doet. Want pijn dóet het, het steekwapen dat zich in me heeft geboord is zo dik en lang dat ieder vezeltje van mijn Muschi wordt opgerekt. En zeker vanaf het moment dat hij zich in me begint te bewegen wordt ieder gevoelig plekje schrijnend opgeschuurd.

X. Zara