Gräfin Anna Maria (6/6)

DE KONING

De Dottore heeft mij er uitgepikt om en plein publiek als lijdend voorwerp aan zijn demonstratie mee te werken. Zeer getalenteerd toneel spelend doet hij alsof me nog nooit zag, laat staan dat hij me eerder deze avond nog met geweld nam: ‘Madame, om iedere beïnvloeding te voorkomen is het niet wenselijk dat ik uw naam ken. Klopt mijn waarneming dat u recent een opwindende ervaring heeft ondergaan?’ Ik knik alleen maar. ‘En heeft u die nog niet verwerkt?’ Ik schud mijn hoofd ten teken van ‘nee’. ‘Alora, mag ik u daarbij helpen?’
Heb ik een keus? Nee, dus knik ik instemmend. ‘Wilt u dan nu recht voor mij gaan staan, madame, met uw gezicht naar het publiek? En beweegt u zich s’il vous plaît zo weinig mogelijk.’ Ik doe gehoorzaam wat de Dottore me vraagt, een andere weg is er niet.

Demonstratie

Op het moment dat ik voor hem sta, met mijn rug naar hem toe, houdt hij enkele minuten zijn handen naast elkaar boven mijn hoofd, stil, in opperste concentratie. En dat is ook aan het publiek te merken, iedereen is muisstil en zelfs de mensen die in het naastgelegen vertrek aan het kaatsen waren zijn daarmee gestopt om te komen aanschouwen wat hier gaande is.

Na enkele minuten laat de Dottore zijn handen, steeds op enkele centimeters afstand, vanaf mijn hoofd aan weerszijden langs mijn lichaam gaan, over mijn schouders, mijn zijden, de zijkant van mijn benen. Daarna herhaalt hij het hele ritueel en laat hij vervolgens zijn handen enkele keren achtereen langs mijn voor- en achterzijde gaan.

En het valt niet te ontkennen, het werkt…, ik voel een intense harmonie en rust over mij komen, alsof alles om mij heen vervaagt en alleen de Dottore en ik in de ruimte aanwezig zijn.
Blijkbaar is dit niet de gehele behandeling, want vervolgens vraagt de Dottore: ‘Madame, draait u zich s’il vous plaît om, dit keer met uw gezicht naar míj toe.’ Ik zie dan hoe hij een rechte stoel pakt, daar op gaat zitten, waarna hij me uitnodigt schrijlings over hem heen te komen staan. Hij helpt me dat nog enigszins charmant te doen door mijn rokken zo te draperen dat er niets wordt onthuld van mijn lichaam. Op dat moment voel ik hoe hij, voor het publiek verborgen onder mijn rokken, zijn broek losknoopt en pas dan besef ik wat er gaat gebeuren. En ik kan er helemaal niks tegen doen, ik ben in zijn macht, hij kan met me doen wat hij wil.

‘Mesdames et messieurs, de behandeling die ik vandaag deze dame wil geven is een zeer ongebruikelijke. Madame haar aura is dermate verstoord dat ik dat van binnenuit haar lichaam zal moeten herstellen.’ De Dottore haalt in de veilige beschutting van mijn jurk en mijn onderrokken mijn verscheurde pantalon-dessous die hij me eerder vanavond ontfutselde uit zijn zak. Als hij die aan het inmiddels voltallig verzamelde adellijke publiek laat zien ontsnapt er uit alle monden een kreet van … Ontzetting? Opwinding? Verwachting? Ook de koning en de koningin kijken gespannen toe.

Dan legt de Dottore zijn handen op mijn schouders en begint hij me omlaag te dwingen, waarbij het voor iedereen helder is wat er onder mijn rokken staat te gebeuren. Ik voel hoe hij zijn lans richt waarna langzaam maar zeker de kop ervan zich al in me boort…

‘Assez, genoeg!’ Met zijn zachte maar dwingende stemgeluid grijpt de Koning in en op hetzelfde moment komt monsieur Bontemps het podium op. Hij geeft me een hand, helpt me opstaan en fluistert vervolgens de Dottore iets in zijn oor, die haastig zijn kleding fatsoeneert en vertrekt. Ik voel me verdoofd, krijg amper mee wat er allemaal gebeurt. Oom Ernzt neemt mijn hand over van Monsieur Bontemps en begeleidt me naar mijn salon in het gastenverblijf van Prins Philip.

Onderweg daarnaar toe merkt hij bezorgd op: ‘weet je nog dat we het over een wespennest hadden Anna? Wil je alsjeblieft voortaan beter opletten?’ Ik kan alleen maar knikken en eenmaal in mijn appartement maakt mijn kamermeisje Hannah snel een bad voor me klaar. Daar lig ik nóg in, weer wat bijkomend van alle gebeurtenissen als Hannah me komt mededelen dat Monsieur Bontemps is gearriveerd met het verzoek me bij de Koning te vervoegen…

Zielsverwanten

Het verbijstert me, dat de koning mij op dit late tijdstip ontbiedt. Ik schaam mij inmiddels diep over wat er is gebeurd. Ik kan dan ook geen andere reden bedenken om me bij zich te laten komen, dan dat hij ernstig ontstemd is over het schandelijke tafereel tussen de Dottore en mij daarvoor wil berispen, of misschien zelfs wel wegsturen. Omdat monsieur Bontemps op mij staat te wachten kan ik in de gauwigheid niks anders verzinnen dan mijn nachtkleed aan te doen. Daaroverheen trek ik een tot op mijn voeten afkledende zijden kamerjas aan en zo ga ik mee, mijn haren loshangend en nog na-drogend van het bad. En zo ga ik met Msr. Bontemps op pad, die me vervolgens via enkele privé-gangen tussen de appartementen van de broers rechtsreeks het woonvertrek van de Koning binnen leidt.

In een voor Versailles-begrippen kleine en zeer huiselijk ingerichte salon zit de Koning in een fauteuil bij een klein knapperend haardvuur, net als ik al gekleed in een gemakkelijk zittende kamerjas. Als ik wil buigen maakt hij een gebaar dat ik dat moet laten, waarna hij wijst op de gemakkelijke stoel naast hem en zegt: ‘gaat u zitten, Gräfin Anna Maria. Mag ik u tutoyeren?’ Als ik verbijsterd door deze ontwikkeling alleen maar kan knikken zegt hij: ‘noemt jij mij dan s’il vous plaît Louis.’

Waarna hij meteen doorgaat, met de directheid die ik nu al herken als zijn stijl: ‘Wat was dat nou vanavond tussen Antonieri en jou, Anna?’ Als ik nog even probeer te doen dat het toeval was dat hij juist mij me eruit pikte, reageert Louis: ‘s’il vous plaît, je kunt open tegen me zijn Anna. Dit was echt geen toeval. Ik hield vanwege zijn connectie met de koningin die querulant al langer in de gaten. In Paris is hij door mijn mannen in jouw aanwezigheid gezien en ik weet dus dat hij vanavond een spel met je speelde. Ik wil hem niet meer bij de Koningin toelaten en inmiddels heeft hij op mijn bevel Versailles verlaten.’

Dan is het alsof er iets in me breekt. De onverwachte intimiteit, de beschermende vriendelijkheid van deze nog zo jonge man die al zoveel gedoe op zijn schouders heeft en die ik vanavond direct al zo aantrekkelijk vond, alle dammen breken in me open en dan volgt er een onontkoombare huilbui. Wat tot gevolg heeft dat Louis uit zijn stoel komt, naast me hurkt en zonder een woord te zeggen troostend een arm om mijn schouders legt. Als ik tot rust ben gekomen gaat hij weer zitten, waarna ik hem vertel hoe het zover heeft kunnen komen. Over de altijd aanwezige driften in mijn lichaam, over mijn hopeloze huwelijk dat me in mijn eigen lichaam gevangen zette, over hoe ik daarna zonder me opnieuw te willen binden naar passende oplossingen zocht, waardoor uiteindelijk die vervloekte Dottore op mijn pad kwam…

Al vanavond, toen hij zich tegen zijn gewoonte in aan me voorstelde, voelde ik een vreemd soort verwantschap met deze man. Het is opvallend hoe ontzettend ik op hem en zijn broer lijk en dat moet ook hém zijn opgevallen. Dat kan niet anders dan absoluut toeval zijn maar toch, de gelijkenis is treffend. Of het dáardoor is weet ik niet maar we hebben een wezenlijk contact. Er is veel intimiteit tussen ons en als ik na mijn openhartige verhaal opnieuw moet huilen neemt Louis mijn hand en trekt hij mij met zachte drang naar zich toe, op zijn schoot.

Na me weer wat getroost te hebben vertelt hij op zíjn beurt de geschiedenis van zijn liefdes. Hoe hij samen met de hartsvriendin uit zijn kinderjaren, Valérie, hun seksualiteit ontdekte. Hoe ook hij vervolgens in een liefdeloos huwelijk terecht kwam met de immer neerslachtige Maria-Theresia die haar thuisland Spanje onverminderd blijft missen en altijd op zoek is naar hoe ze dat leed kan verzachten. Over hoe net als bij mij ook Louis zijn lichaam voortdurend om seksuele actie vraagt, dat hij daarom een vaste maîtresse heeft en zich daarnaast regelmatig ook nog eens met minnaressen omgeeft.

Nadat we zijn uitgepraat blijven we een tijdje zo zitten, ik zijdelings zittend op zijn schoot, leunend tegen zijn borst, mijn hoofd tegen het zijne, als twee zielsverwanten samen genietend van het contact bij het warme schijnsel van het knapperende vuur. Na een tijdje kijk ik Louis aan en geef hem dan een zoen, die hij teder beantwoordt. Met mijn soldaten en ook met de Dottore kwam het nooit tot tongzoenen, dat vond ik te intiem. Maar nu, hier met deze volgens mij vaak eenzame man, die het beste met mij voorheeft, gebeurt dat wél. Voorzichtig vinden onze tongen elkaar en genietend verkennen we elkaars mond, ondertussen het contact van onze lichamen verder verstevigend.

Koninklijk intiem

Tijdens het zoenen voel ik hoe onder mijn billen zijn koninklijke staf groeit en als ik daar een beetje genietend extra op wiebel begrijpt Louis het signaal. Hij tilt me op en draagt me naar de naastgelegen slaapkamer. Daar zet hij me op de grond, neemt me mijn kamerjas af en trekt me daarna mijn nachtgewaad uit. Hij doet dat langzaam en behoedzaam, hij trekt het van onderaf over mijn hoofd en stukje na stukje voel ik hoe hij me ontbloot.

Als ik uiteindelijk helemaal naakt voor hem sta voel ik aan dat hij even tijd nodig heeft om me te kunnen bekijken en ik gun hem dat. Met mijn armen langs mijn lichaam, zodat hij het ongehinderd in zich op kan nemen, zie ik hoe hij met zijn ogen genietend ieder detail aftast en in zich opneemt. Vooral mijn borsten geeft hij veel aandacht, die hij ook kort even behoedzaam in zijn handen neemt en zacht masseert en streelt, me ondertussen opnieuw zoenend.
Dan doet ook hij zijn kamerjas uit en wat me echt opvalt is hoe tenger deze machtige man gebouwd is. Ik vind hem mooi en pas nu besef ik dat ik dat ook altijd zocht in mijn neuksoldaatjes, dat ze niet te fors en te breed waren. Wat ik ook mooi vind is dat Louis weinig lichaamsbeharing heeft, maar wél een aanzienlijke staf, een Kóninklijke staf, die trots en stijf tussen ons in staat.

Na een paar minuten is het wel genoeg, al dat kijken en vlij ik me tegen hem aan. Ik sla mijn armen om zijn nek en Louis reageert door me onder mijn billen op te tillen, waardoor ik mijn benen om zijn heupen kan klemmen en me op zijn staf kan laten zakken. Genietend voel ik hoe hij in me glijdt, niet alleen hij is dankzij zijn harde lid voorbereid, ook in mijn schede is alles er al klaar voor om hem te ontvangen en zo volledig mogelijk in me op te nemen.

Ik heb geen idee hoelang Louis zo met mij op zijn lid blijft staan, een minuut of misschien wel tien minuten, alle tijdsbesef is weg, het enige wat tot me doordringt is hoe ik geniet van dit intense contact, hoe ik het contact met zijn lichaam beleef terwijl we elkaar lieve woordjes toefluisteren. Het is zó’n verschil met het geweld van de Dottore eerder vanavond, het voelt als een genezing, alsof hiermee die man definitief uit mijn systeem verdwijnt.

Nadat Louis me op het bed heeft gelegd, mij ondertussen diep met zijn lichaam verankerd houdend, begint hij rustig en traag de liefde met me te bedrijven. Aan alles voel ik hoe ervaren deze man is en hoe hij heeft geleerd om het genot van een vrouw aan te voelen én te voeden. Eindeloos en traag schuift hij zijn staf langs al mijn lekkere plekjes. Hij wrijft ze op tot alles in me glimt en glanst en ik me van binnen als een lichtende ster ervaar, reizend door het Koninklijke heelal van Louis de France…

X. Zara