Het voorjaar geurt aan alle kanten als Kimberley druk bezig is met het onderhoud van haar tuin. De bloesem prikkelt al vanaf het eerste moment dat ze met haar tuinbroek in de tuin bezig is haar verlangens en het brengt dierbare en ondeugende herinneringen aan een recente bijbelstudie bij haar naar boven. Als zij bij de appel- en perenbomen staat voelt ze hoe de onrust in het centrum van haar tuinbroek om een climax smeekt. Ze onderbreekt het tuinonderhoud voor een eigen onderhoudsbeurt. Ze leunt tegen een van de bomen waar haar vingertoppen haar buik voelen en langzaam onder haar slipje verdwijnen. Haar klitje groeit en de eerste sporen van intiem vocht maken contact met haar vingertoppen. Juist op het moment dat zij haar vingers dieper in haar gleufje laat verdwijnen en zich onder de bomen, naakt in het gras over te geven aan haar verlangen naar een orgasme staat ze oog in oog met iemand die haar tuin is ingelopen.
Het is de 10 jaar oudere voorganger van de gemeente, Michael, die achterom gelopen is toen hij tevergeefs bij de voordeur aanbelde. Hij hoopte al dat hij Kimberley in de tuin aan zou treffen en toen hij meende dat hij wat beweging zag is hij wat dieper de tuin in gelopen. Kimberley glimlacht als ze hem ziet, ze vraagt zich af wat hij gezien heeft en als ze hem een lichte hug geeft en haar eigen vingers ruikt tijdens de korte omhelzing klinkt de vraag wat hem naar hier brengt haast banaal. Hij had goed gezien hoe ze haar vuile werkhanden in de kas had gewassen en hoe deze daarna in haar tuinbroek verdwenen. Hij twijfelde of hij zou blijven wachten om te laten gebeuren waarvan hij vermoedde dat gebeuren zou en toeschouwer te worden hoe zij masturbeerde. Misschien was het té ongemakkelijk als hij haar en zij hem pas zou zien als ze intensief bezig was zichzelf te bevredigen. Ongemakkelijk voor haar. Voor hem. En eerlijk is eerlijk, haar handen herinnerden hem aan een dorst die in zijn eigen lichaam woonde en verlangde en misschien wilde hij wel meer dan alleen toeschouwer zijn.
Ze liepen langzaam van de tuin naar de keuken en ondertussen beantwoordde hij haar vraag. “Wat mij hier brengt is de positieve respons op de bijbelstudies die jij geeft, Kimberley. Ik hoorde het van Piper, mijn stagiaire, en ik wilde dat graag met je delen. Ze zijn zo enthousiast en het maakte mij nieuwsgierig naar jou, je methode, je inspiratie en ik ben benieuwd of je mij in het geheim er van wil laten delen. Blijkbaar is er ergens bij jou een bron waaruit bruisend water stroomt die de deelnemers positieve energie geeft.” Ze laat haar blik rusten op zijn gezicht, tapt ondertussen water uit de kraan, “Thee, Michael?” en met een trage en ietwat ondeugende glimlach voelt ze hoe haar schaamlippen wijken, gestreeld door het compliment dat zij zojuist ontvangen heeft en geprikkeld door de ervaringen die ongetwijfeld leidden tot dat compliment. Weet hij wel wat het geheim is? Heeft Piper verteld hoe ze klaargekomen is?
De waterkoker maakt een pruttelend geluid terwijl ze tegenover hem gaat zitten en hem diep in de ogen kijkt. “Niet iedereen durft haar bron kwetsbaar te openen….” Ze hoorde de geilheid in haar eigen stem en woorden en ineens bedacht ze of ze nu zaadvragende ogen zou hebben. Honderd dingen schieten door haar hoofd maar ze blijft alleen maar strak in zijn ogen kijken, en hij in de hare, tot het water bijna kookt en Kimberley opstaat om thee te maken. Ze draait zich om naar het aanrecht en met haar rug naar Michael zegt ze “Mij dit vertellen was vast niet het enige wat je hierheen bracht. En ook niet de thee die ik maak, want die kun je thuis ook drinken. Jij dacht dat je vandaag misschien die bron van positieve energie kon vinden?” Ze laat bewust een stilte vallen.
Michael staat op komt vlak achter Kimberley staan en zijn handen raken haar heupen, net onder haar T-Shirt op het naakte vel vlak boven haar slipje. Hij voelt hoe ze kippenvel krijgt. Gloeit. Ze voelt dat ze nat wordt. “Hmmm, je zoekt de bron…geloof ik…je bent warm… en zij ook…” en draait haar gezicht wat naar rechts. Ze voelt zijn vinger afdalen, zijn duim beweegt, zacht, cirkelend, als een pelgrim op weg naar een heilige bron, waar hij het liefst met zijn lippen en zijn tong toegewijd van haar heilige water wil drinken.
Al snel wordt het vochtiger. Voelt zij. Voelt hij. En Kimberley opent zich. Voor hem. Haar gleuf wordt een stromende bron en zijn hand een kruik, waarop water drupt, stroomt, klatert. Haar benen beginnen te trillen, haar schaamte lost zich op in het stromen. “Toe dan, laat je hand nat worden. Of wil je liever slurpen?” Hij schuift zijn vingers onder haar onderbuik, drukt zacht tegen haar klit en samen bewegen zij, zwijgen zij. En als Kimberley steeds natter wordt fluistert Michael in haar oor “dus dit is jouw bron…” Kimberley antwoordt: “Vanmorgen was ik nog droog, Michael, maar ik voelde al verlangen toen ik in de tuin bezig was en nu, nu jij mijn bron aanraakt stroom ik. Laat mij harder stromen, laat mij trouw zijn aan de bron waaruit alles ontspringt.”
En dan voelt zij dat zijn vingers dieper gaan, tussen haar lippen. Subtiel maakt zij eerst haar tuinbroek en daarna Michael’s broek los en voelt zij hoe die beide op de grond zakken. Dan voelt ze zijn lid tussen haar billen glijden in haar bilnaad en fluistert “laat de bron stromen, fonteinen van levend water.” Ze voelt hem glijden, niet naar binnen, maar langs haar, over dat smalle, verleidelijke pad tussen haar billen, waar haar huid dunner lijkt, gevoeliger, waar elke wrijving haar adem doet haperen.
Hij beweegt langzaam, ritmisch, van boven naar beneden, en weer omhoog. Ze sluit haar ogen. Ze voelt hoe hij voller, strakker, groter wordt tegen haar aan, hoe zijn heupen tegen de hare duwen, hoe het dal tussen haar heuvels warm wordt van zijn bewegingen. En dan komt het moment dat ze al in zijn lichaam voelt voor hij het zelf geeft en toegeeft. Zijn vingers tintelen diep in haar bron. Ze schokt. Zijn adem stokt, zoekt, breekt open. En zij glimlacht, een zachte, vrouwelijke glimlach die alleen vrouwen kennen die een man tot volledige overgave brengen.
Dan voelt zij hoe een waterval uit haar bron stroomt. Haar dijen worden nat. Het klatert op de keukenvloer. En precies dan voelt ze zijn warmte. Zijn overvloed. Zijn heilige overvloed die in een lange, trage stroom naar buiten komt en neerdaalt precies waar zij open is: in de bedding tussen haar twee ronde bergen, het kleine dal dat hen scheidt. Ze voelt hoe het zich verspreidt, hoe het zich splitst en verzamelt, hoe het glimt en glijdt, als een zachte zegen over haar huid.
De druppels volgen hun eigen weg, zoeken de diepte in, ze blijven even hangen in het kuiltje onderaan. Rijke, warme sporen die haar doen sidderen. Hij blijft tegen haar aan hangen, zijn borst zwaar van adem, zijn handen nog steeds om haar heupen, en zij voelt hem zacht natrillen tegen haar rug.
Ze kijkt achterom, ziet hoe hij kijkt naar het gouden glanzende spoor tussen haar billen. alsof hij haar had gezalfd met iets dat meer was dan lichaam alleen. En zij, nog steeds stil, ademt diep in en laat zijn warmte op haar huid rusten tot ook daarvan de eerste druppels uit haar bilnaad op de vloer lekken. Dan wacht ze niet langer, trekt hem mee, de tuin in, beide nog altijd half naakt, en onder de appelboom valt ze met haar plakkerige billen in het gras en hij struikelt en valt half over haar heen. “Onze sappen stroomden al samen op de keukenvloer.
Laat het nu in me stromen, Michael.” Ze rolt hem om, gaat op hem zitten en neemt hem behendig in zich. Kimberley’s lichaam ademt, beweegt, voelt; een zachte golving van heupen en rug, die hem blijft leiden. Haar handen liggen stevig op zijn heupen, maar bewegen met precisie: een zachte duw hier, een cirkelende aanraking daar, subtiele signalen die hem precies vertellen waar hij moet zijn, hoe dicht, hoe warm.
“Laat het maar stromen… vul mijn bron…” De woorden glijden over haar lippen, een mantra die hun lichamen synchroniseert. Ze voelt hoe hij zich schenkt, hoe zijn energie zich vermengt met de hare, hoe elke beweging een echo wordt van haar eigen verlangen. Haar lichaam opent zich, beweegt mee, voelt elke glijdende aanraking als een zachte golf die hen beiden overspoelt. Ze buigt iets voorover, haar handen op zijn schouders, haar vingers verankeren hem, leiden hem. Hij volgt, zacht, zorgvuldig, met volledige aandacht voor haar lichaam, voor haar wensen. Elke beweging is een antwoord op haar uitnodiging; elke aanraking is een bevestiging van hun verbondenheid.
De stroom van warmte en aanwezigheid vult de ruimte, vult haar huid, haar zintuigen, haar hart. Ze voelt hoe hun lichamen zich volledig in elkaar vlechten: haar borsten tegen zijn harige borst, haar handen die hem leiden, hun adem die één ritme vormt. De warmte van hun huid, de pulserende spanning, de langzame bewegingen, alles resoneert in een perfecte samensmelting. Ze herhaalt in gedachte en adem: “Vul de bron… laat het stromen… laat het stromen…” Hij volgt volledig, laat zich leiden door haar verlangen. Hun lichamen blijven zacht bewegen, ritmisch, intiem, een continue dans van aanraking, nabijheid en overgave. Ze ademt diep in, voelt de warmte, voelt de stroom. Alles om hen heen bestaat niet meer. Er is alleen nog hun warmte, hun adem, hun aanraking, hun fluisterende kussen die klinken in de stilte van hun verbondenheid.
Haar handen rusten stevig op zijn heupen, en bewegen met een subtiele zekerheid die hem helemaal volgt. Elke cirkelende aanraking, elke lichte druk, elke vinger die langs de lijnen van zijn lichaam glijdt, is een fluistering van haar wil, een zachte uitnodiging: kom dichter, geef alles, wees hier, nu. Haar heupen wiegen langzaam, zacht, ritmisch, en hij voelt hoe het pad dat ze voor hem opent hem volledig in beslag neemt.
Hun lichamen zijn niet langer apart; ze bewegen samen, in elkaar verstrengeld, een dans van warmte, energie en aanwezigheid. “Toe dan. Vul de bron… laat het stromen… laat het stromen…” Haar stem is nauwelijks hoorbaar, maar het resoneert door hun huid, hun adem, hun hele wezen. Haar adem valt diep en synchroon met die van hem, en ze voelt hoe hij zich volledig in haar ritme nestelt. Elke kleine beweging, elke aanraking, elk trillen van hun lichamen versterkt hun verbinding, verdiept de stroom, tilt hen hoger. Ze buigt iets voorover, haar hoofd licht opzij, haar haar streelt zijn hals, en haar handen leiden hem verder, een zachte, maar onmiskenbare richting.
Hij volgt, adem in adem, hartslag in hartslag, volledig afgestemd op haar, volledig aanwezig in haar uitnodiging. Ze voelt hoe zijn kracht, zijn energie, zijn overgave zich volledig schenkt, als een levende, warme stroom die haar hele wezen vult. Haar rug holt subtiel, haar borsten dansen op het ritme van hun bewegingen, en ze ademt in en uit in een langzame, ritmische melodie die hen beiden optilt. Elke aanraking, elk contactpunt, elke puls van hun lichamen is een echo van hun gezamenlijke verlangen, een vloed van aanwezigheid die alles omvat: haar huid, zijn huid, hun energie, hun adem, hun hartslag.
Ze voelt hoe de intensiteit aanzwelt, de stroom die haar volledig vult, haar overspoelt, haar lichaam en geest in een perfecte samensmelting brengt. Haar handen leiden, duwen, cirkelen, en hij volgt, volledig overgegeven, elk signaal van haar lichaam respecterend en volgend. De warmte, de nabijheid, het ritme — alles wordt één. De stroom bereikt een hoogtepunt, niet alleen een fysieke sensatie, maar een totale overgave van aanwezigheid, een fontein van verbondenheid, een rijke vloed van samensmelting.
Ze sluit haar ogen, laat haar hoofd zacht achterover vallen, voelt de trilling van hun energie, de golving van hun ritme, de warmte die zich als een gouden stroom door hen beiden verspreidt. Haar adem wordt langer, dieper, en zij voelt hoe hun lichamen, hun harten, hun energie, hun verlangen volledig samenkomen. De bewegingen vertragen, maar de stroom blijft: warm, overvloedig, voelbaar, een voortdurende verbinding die hen beiden overspoelt. Haar handen blijven hem leiden, zacht en zeker, hun ademhaling blijft synchroon, hun lichamen volledig op elkaar afgestemd. Ze voelt elke nuance van zijn aanwezigheid, elk trillen, elke pulsering, en hij antwoordt, niet in woorden, maar in volledige overgave, in aanwezigheid, in energie, in een warme, levende stroom van zaad die teder haar schoot overspoelt.
Dan draait hij haar om, en ligt zij met haar billen in het gras. Het ritme verandert direct, hij trekt haar benen over zijn schouders en dan stoot hij, met kracht, met vuur, met drift. Met vuistkracht in zijn heupen, met zweet dat van zijn slapen druipt en drupt op haar buik. Hij stoot haar bijna door de grasmat. Haar borsten deinen. Haar handen grijpen zijn rug, zijn billen, zijn haar. Ze roept. Ze bidt. Ze komt. Verschillende keren. Met klappen in haar gleuf alsof de hemel eindelijk doorgebroken is. Michael stoot dieper. Harder. Hij fluistert niets meer. Hij gromt. Zijn lichaam is wild. Zijn lul beslaat haar binnenste tot zij hem smeekt, beveelt: “Kom… Michael… doe het… zaai me vol… plant alles wat je hebt. In me. Alles!”
En hij komt. Gespannen. Hard. Luid. Met schokken die haar opendoen, haar vullen, haar breken. Zijn zaad stroomt diep. Zij voelt het. Elke druppel. Elk restje. Geen symboliek. Alleen bevruchting. Daarna zakt hij op haar. Zijn hart bonkt zo hard als het hare. Zijn gezicht tegen haar hals. En zij zucht, zacht, teug na teug. Langzaam, zachtjes, kalmeert het ritme. Hun lichamen blijven dicht bij elkaar, warmte tegen warmte, adem tegen adem, hartslag tegen hartslag. De stroom is niet verdwenen; hij blijft, een gouden, levende rivier die hen beiden draagt, overspoelt, verbindt. Alles om hen heen is vergeten; alleen deze volheid, deze nabijheid, dit gevoel van volledige samensmelting.