Drie Bedriegende Broertjes (7/8)

PIKKEN TONEN

Tijdens deze eerste ontgroeningsavond moeten we ons als eerstejaars, als ‘sjaarzen’ allemaal tot onze onderbroek uitkleden, ook de meisjes. Mijn broertjes Finn, Mees en ik kijken elkaar aan voor we gaan liggen en we weten het meteen van elkaar: namen verwisselen! De vloer is bedekt met niet erg schoon tapijt, niet echt fris dus, maar het is beter dan te moeten liggen op kaal parket of zo. Gelukkig is het goed warm hier door al die mensen in deze ruimte, dus al met al zullen we dit wel even volhouden. We gaan naast elkaar liggen en met onze handen onder ons hoofd liggen we toe te kijken hoe de ene jongen na het andere meisje op staat en zich voorstelt. Vooral het ronddraaien van de meisjes daarna is leuk, ineens zijn we allemaal voyeurs, we zien de mooiste tieten voorbij komen.

Het meisje naast mij was me meteen al opgevallen, ze stelt zich voor als ‘Sjaars Bonny’. Als je het mij vraagt heeft ze iets Thais in zich, niet heel groot, tikje getinte huid, kleine tietjes met bruine tepels, zwarte ogen, lang zwart sluik haar. Waar ik vooral op val zijn de tattootjes zo her en der en de staafjes door haar tepels, lekker grietje!

Dan ben ik aan de beurt en ik stel me voor als ‘sjaars Finn’, Finn wordt ‘sjaars Mees’ en Mees wordt ‘sjaars Kaij’. Gewoon, ‘n geintje. Als iedereen is geweest en de goegemeente onze lichamen heeft kunnen keuren worden we aan ons lot overgelaten. Het bestuur op het podium verdwijnt richting de menigte oudejaars, waarna ze met zijn allen gezellig aan het zuipen en kletsen slaan, de voor hun ogen uitgestrekte zee van bijna naakte sjaarzen ondertussen genietend bekijkend en besprekend. Ik bedenk me hoe fout dit is. Ik dacht eigenlijk dat dit soort ontgroeningen niet meer mochten, maar daar trekken ze zich hier blijkbaar niks van aan…

Streep door de rekening

Na een minuut of tien komt Meneer de Ceremoniemeester op mijn broers en mij af en zegt: ‘Jullie drie Sjaarzen, ja, jullie daar, meekomen, Mevrouw de Praeses wenst jullie te spreken.’ Gehoorzaam volgen wij met niks anders aan dan onze boxers, onze kleding op drie hoopjes achterlatend, door iedereen nagekeken. Het helpt dan wel dat we met zijn drieën zijn, het maakt het allemaal net iets minder erg. Samen kunnen we ze denk ik wel aan. We worden naar een kleine zijkamer van het podium gebracht en daar staat ze, Mevrouw de Praeses. Als we eenmaal binnen zijn en voor haar staan zegt Mijnheer de Ceremoniemeester: ‘in de houding jullie’ en niet goed wetend wat ‘in de houding’ inhoudt gaan we maar netjes naast elkaar en rechtop staan, de voeten tegen elkaar, de handen op onze rug, onze buiken een tikje ingetrokken.

Natuurlijk hebben we ons weer voorgenomen om, zoals we ons hele leven al doen, elkaars plaats in te nemen als dat zo uitkomt, of er geintjes mee uit te halen zoals daarstraks met onze namen, maar helaas blijkt zo meteen dat daar deze eerste avond al een stokje voor wordt gestoken. Maar voor het zo ver is neemt Mevrouw de Praeses ons eerst eens goed op, wat om ons heen lopend. Dan zegt ze op extra geaffecteerde toon: ‘zo zeg, jullie ouders hadden een heel erg goeie dag toen ze zich amuseerden met jullie op stapel te zetten, wat een prachtig mannenmateriaal, en dan ook nog eens driedubbel. Wat zullen jullie er al wel veel plezier van hebben gehad dat jullie spiegelbeeldjes zijn.’ Tja, in de roos, dat ziet ze dus wel goed.

Dan: ‘zijn jullie daar in die broekjes van jullie ook zo hetzelfde als alles wat ik al kan zien?’
Huh…? Meent ze dat nou, dat kan ze toch niet maken? Maar Finn die in het midden staat en de stoerste is van ons drieën, kijkt Mees en mij allebei even aan en dan weten we wat ons te doen staat. Tegelijk laten we alle drie onze boxer zakken en op onze voeten vallen, waarna we weer netjes in de houding gaan staan. Onze pikken waren al best wat aan het opzwellen en het effect is geweldig, alle drie tegelijk floepten ze tevoorschijn waarna ze nu nog wel schuin omlaag hangen maar toch al heel erg aanwezig zijn. Finn dikt het nog een beetje aan met: ‘alstublieft Mevrouw de Praeses, hier zijn ze, neemt u de tijd om de inhoud van onze ‘broekjes’ te inspecteren…’

Mevrouw de Praeses had deze actie natuurlijk totaal niet verwacht en kleurt echt serieus rood, whow! Kort maar toch echt wel zeer geïnteresseerd bekijkt ze onze zaakjes, zich ook bukkend om zelfs onze ballensetjes te vergelijken, dan, een tikje stotterend: ‘…ahem, …tja, …ehm, zo is het wel genoeg, Sjaarzen’ waarna we netjes onze broeken weer ophijsen, onze pikken wegbergend die per seconde meer aanwezig zijn geworden en nu duidelijk zichtbaar omhoog staan in onze boxers. Mevrouw de Praesis heeft even nodig maar dan hervat ze zich: ‘dit vraagt om een berisping, sjaarzen, ik moet jullie die nu officieel geven. Dit is een nette vereniging en dit soort praktijken wordt niet getolereerd.’

Ohw, nou, zojuist gaf ze toch echt een heel andere indruk en alle drie hebben we nu duidelijk een binnenpretje. Dat staat de dame natuurlijk helemaal niet aan en streng gaat ze verder: ‘en dan dit, de reden dat ik jullie heb laten komen is dat ik jullie erop wil attenderen dat we jullie in de gaten zullen houden. Er waren in het verleden al vaker gelijkende broers en zussen en we kennen dus jullie praktijken, inclusief álle wisseltrucs die ook jullie ongetwijfeld zullen toepassen. Tijdens deze hele KMP willen wij altijd álle drie jullie smoelwerken zien. En nu ingerukt!’ Lekker dus, en dan dat taalgebruik, ineens is het bekakte vernislaagje er wel wat vanaf.

Tijdens onze tocht terug door de zaal hadden we niet méer kunnen opvallen. Natuurlijk omdat we zo op elkaar lijken en omdat we best wel gezien mogen worden, maar ook nog eens dankzij onze drie pikken die nog steeds erg zichtbaar in onze boxers omhoog staan. Nogal wat van de overal uitgestrekt liggende bijna blote sjaarzen-meisjes permitteren zich bij onze aanblik een giecheltje. En dan de ouderejaars om ons heen, die hebben het er helemáal druk mee, er ontstaan een gegons alsof je met een stok in een wespennest prikt. Nou, onze entree in deze vereniging is wel gemaakt en we mogen twijfelen of we er op deze manier blij mee moeten zijn.

Na een tijdje luwt de opwinding en omdat we verder totaal aan ons lot worden overgelaten, geeft het mijn broertjes en mij de kans nog eens rustig om ons heen te kijken en ook even mee te doen aan de vleeskeuring, al die meisjes die om ons heen liggen zijn immers niet voor niks uit de kleren gegaan. Op onze ellebogen leunend bekijken we ze nog eens goed en zo zitten we ons, net als de meeste van de andere jongens sneaky aan de meiden te verlustigen, en omgekeerd waarschijnlijk ook. Het gevolg is dat onze palen voorlopig niet willen slinken…

Plan B

Eindeloos duurt het, deze avond. Ondertussen is het door al die mensen in deze zaal bloedheet geworden en bijna zouden we medelijden krijgen met die ouderejaars in hun pakken, bij sommigen drupt het zweet al lekker. Maar het schijnt ze niet te deren want ze zuipen flink door, terwijl wij het toekijken hebben. Gelukkig worden er voor ons op een gegeven moment kratten met flesjes water binnen gebracht en mogen we na het drinken om beurten snel even naar de wc, daarna is het weer liggen en stil zijn geblazen. Steeds meer van ons vallen in slaap en in het begin worden de slaapkoppen nog wel eens wakker gepord door een bestuurslid of zo, maar hoe meer iedereen bezopen raakt, hoe minder het ze kan interesseren of wij nou slapen of niet.

Hoe later het wordt hoe meer ouderejaars er verdwijnen, tot er tegen vier uur in de nacht nog maar negen over zijn. Dan verschijnt Meneer de Ceremoniemeester weer ten tonele: ‘sjaarzen, jullie hebben geluk, het vereiste minimum aantal van tien leden is dit keer vroeg in nacht al niet meer aanwezig, bij deze wordt de zitting opgeheven. Jullie kunnen gaan en worden morgenochtend om acht uur weer hier verwacht.’ Holy shit, over vier uur alweer!

Kapót zijn we als we thuis komen maar toch moeten we nog even chillen met wat biertjes erbij. Het is duidelijk dat wisseltrucjes toepassen en stiekem met zijn drieën over een meid heen gaan er niet meer in zit, dus moeten we een plan B verzinnen. Terwijl we vanavond maar lagen te niksen heb ik daar al over nagedacht en ik ga natuurlijk niet voor niks economie studeren, dus kom ik op de proppen met het beter benutten van onze ‘unieke verkooppunten’. Ik vind dat wie die precies andersom moeten gaan inzetten, dus niet meer in het geniep alle drie een meid naaien, maar dat juist openlijk gaan doen. Als we een grietje scoren moet er meteen bij gezegd worden dat ze de andere twee erbij krijgt, of ze nou wil of niet, het is voortaan openlijk drie voor de prijs van een. We spreken af dat we deze KMP-week ieder een meisje gaan bewerken om na afloop bij ons een feestje te komen vieren, dan gaan we dit nieuwe neukmodel testen.

De dagen daarna zijn zwaar en afmattend. Overdag moeten we de idiootste opdrachten uitvoeren, zoals allemaal een kerstmannenpak scoren en daarna als een stel verklede idioten op platte boten door de Oudegracht langs alle terrassen varen. Of in tweetallen mensen interviewen over hun seksleven, niks is blijkbaar te gek. Zoveel mogelijk probeer ik steeds ingedeeld te worden in een groepje waar Bonny ook zit, want háar wil ik hebben, dat staat voor mij al vast. De avonden brengen we vervolgens door met steeds maar weer in onze onderbroek in de zaal te moeten liggen. Ondertussen lopen daardoor de seksuele spanningen behoorlijk op, het is dat we onze handen thuis en onze monden dicht moeten houden, anders was het allang behoorlijk uit de hand gelopen.

X. Zara