Louise (8) Oktoberfest (1)

In de loop van de maand september ontving Louise een mailtje van haar vroegere docent Alexander, iets meer dan 20 jaar ouder dan zij. Ze hadden nog regelmatig contact met elkaar. Voor een deel ging dat over vragen die Louise stelde vanuit de praktijk, een enkele keer spraken ze ook over persoonlijke en intieme dingen en tijdens carnaval waren ze elkaar de afgelopen twee jaar in totaal drie keer tegengekomen waarbij de laatste keer, min of meer vanuit baldadigheid Alexander een keer het idee opperde “we kunnen wel een keer naar het Oktoberfest in München. Ik doe dat al jaren en dat is minstens zo gezellig als dit. Voor oktober nodig ik je uit om mee te gaan.” Ze had daar pikant en flirterig op geantwoord “oh dus jij wilt me wel in Dirndl zien?” en toen hij ook maar heel even haperde had ze plagerig gezegd “of liever zonder?” en draaide om en draaide met haar kontje naar hem.

Vanwege alle drukke werkzaamheden had ze helemaal niet meer aan dat gesprek gedacht, maar helemaal verrast was ze niet toen ze een mailtje van Alexander kreeg.

Het mailtje
Onderwerp: Oktoberfest
Van: Prof. dr. Alexander van Leeuwen

Beste Louise,

Het is nu half augustus en het loopt al weer snel naar het Oktoberfest. Zoals ik al zei ik ga dit jaar weer naar München, een paar dagen cultuur, een paar avonden Oktoberfest. Ben je nog steeds van plan om mee te gaan? Ik betaal, het hotel is geregeld en ik heb twee trein tickets. Geen verplichtingen, enkel goed gezelschap, goed bier, een vleugje nostalgie en viel Spaß machen.

Moet ik nog een Dirndl met je uitzoeken?

Lieve groet, Alexander

Louise leest de mail ’s avonds in bed. Eerst glimlachend: de professor… die charmeur. Dan met kloppend hart: dit is meer dan bier drinken. Ze weet hoe ze wel eens met hem flirtte, geimponeerd was van zijn zelfverzekerde stem, zijn handen die altijd nét te dicht bij haar kwamen als hij haar uitlegde wat hij bedoelde met ‘denken in lagen’. Ze hoefde er niet lang over na te denken. Ze blokte de dagen in haar werkagenda en antwoordde: “Ondeugende Alexander, natuurlijk ga ik mee, je weet dat ik van bier en Spaß houd. Maak je over die Dirndl geen zorgen. Heb jij wel een lekkere Lederhosen? Als het druk is moet ik wel op schoot kunnen zitten, he…” Liefs, Louise

Op de dag zelf staan ze samen op het perron, de ICE naar München. Hij in colbert, nonchalant maar verzorgd; zij in een lange jas, benen eindeloos in zwarte laarzen. Ze neemt plaats tegenover hem. Nu praten ze nog over haar werk, zijn colleges maar hoe dichter ze bij München komen hoe meer de spanning de coupé vult, terwijl buiten de herfstlandschappen voorbijschieten. Het voelt alsof hun gezamenlijke uitje al begonnen is nog vóór de eerste pul bier is geschonken. Het station van München bruist, maar zij bewegen erdoor alsof de wereld even voor hen opzij gaat. Alexander loopt voorop, zijn koffer in de ene hand, zijn andere hand licht in haar rug om haar mee te sturen. Louise voelt hoe vanzelfsprekend dat gebaar is, geen twijfel, geen vraag. Ze nemen een taxi naar het hotel, een stijlvol maar warm gebouw net buiten de binnenstad. Bij de balie begroet de receptioniste Alexander, ze glimlacht in Beiers kostuum, herkent hem van eerdere bezoeken en quasi onschuldig vraagt ze : “Haben Sie ein oder zwei Zimmer reserviert, Herr Professor?”

Alexander wacht geen seconde. “Nein,” zegt hij rustig. “Ein Doppelzimmer.” Louise houdt haar gezicht strak, maar vanbinnen trekt alles samen. Ze had dit verwacht, misschien zelfs gehoopt, maar het zo uitgesproken horen bevestigt alles. De sleutel glijdt over de balie, zijn vingers er losjes omheen, zijn ogen kort naar haar: je kunt nog terug. Ze knikt slechts, sierlijk, alsof dit de normaalste zaak van de wereld is.

Op de vierde verdieping wacht een ruime kamer, houten vloer, een groot tweepersoonsbed met wit linnen strak opgemaakt. Louise zet haar koffer neer, hangt haar jas aan de kapstok. Ze voelt zijn blik terwijl ze haar laarzen uittrekt, haar lange benen zich uitstrekken. Alexander neemt plaats op de rand van het bed, jas uit, mouwen losjes opgestroopt. “Ik dacht,” zegt hij, “dat we onszelf geen beperkingen moesten opleggen. Dat past niet bij de geest van München.” Ze draait zich naar hem om, handen in haar zij, een lichte glimlach. “Geen beperkingen dus. Dan weet je wel waar je me aan herinnert, professor.” Ze loopt naar toe, en met haar lange benen kijkt ze diep op hem neer. Hij knikt, langzaam, bijna plechtig.

Dan pakt hij haar hand en trekt haar kort naar zich toe, alsof hij wil proeven of ze werkelijk in dit spel mee durft te gaan. Zijn lippen raken haar vingers, nauwelijks een kus, eerder een toetsing. Louise voelt haar hartslag razen, maar ze laat haar hand niet los. Ze zegt zacht: “ik heb zin in het feest vanavond… dan zie je pas wat ik heb meegenomen.” Zijn ogen glinsteren. “En ik begrijp dat je hier al een keuze hebt gemaakt” en duwt hem achterover op het tweepersoonsbed. Ze lacht, trekt de rits van haar koffer open, waarvan het geluid scherp in de stille kamer klinkt. Onder de stapel nette kleding ligt de Dirndl. Kort, uitdagend, klaar om alles te ontregelen.

De badkamerdeur gaat open. Stoom kringelt mee naar buiten, een geur van warme douche en huid vult de hotelkamer. Louise verschijnt in de deuropening, haar lange benen glanzen nog van het water, haar haren donker en zwaar op haar schouders. Maar het is haar outfit die Alexander even de adem beneemt. De Dirndl die ze uit haar koffer heeft gehaald is kort, veel te kort voor traditie, precies genoeg voor verleiding. Het blauwe lijfje sluit strak rond haar borsten, het witte bloesje laat een diep decolleté zien, en het rokje? Dat eindigt halverwege haar billen, waardoor het kant van haar kousen uitdagend zichtbaar is. Een klein strikje fladdert aan de zijkant van haar heup. Een string is nauwelijks zichtbaar tussen haar billen.

Ze zet één voet naar voren, leunt licht tegen de deurpost, haar bruine ogen fonkelend. “Mag ik zo mee?” vraagt ze, haar stem een mengeling van plagerij en ernst. Alexander staat midden in de kamer, bezig zijn blokjesoverhemd dicht te knopen. Alleen een witte slip bedekt hem nog. Hij kijkt op — en in die blik zit alles: de professor die normaal gedoceerd en beheerst spreekt, maar nu geen enkel rationeel woord kan vinden. Zijn ogen glijden langzaam langs haar lichaam, van haar hals naar haar borsten, haar taille, haar benen, tot aan de hoge hakken die ze al heeft aangeschoven. Dan ziet Louise het gebeuren: zijn slip spant.

Een paar seconden geleden was het nog slechts een vorm, nu groeit het zichtbaar. Een glimlach speelt om haar lippen. Ze zet een stap de kamer in, laat haar hand kort over haar heup glijden, zodat het rokje nog iets optrekt. Alexander haalt diep adem. Zijn stem klinkt lager dan ze ooit heeft gehoord: “Louise… je weet toch dat je me zo onmogelijk maakt?” Ze tilt haar kin een fractie op, trots en uitdagend tegelijk. “Onmogelijk? Of juist onvermijdelijk?” Haar ogen blijven strak op de bobbel in zijn slip gericht, die met iedere seconde harder tegen de stof drukt. Hij wil iets terugzeggen, maar zwijgt, alsof woorden hier geen recht meer doen. Hij loopt naar haar toe, langzaam, zijn overhemd nog half open, zijn borst zichtbaar. Ze blijft staan, beweegt niet, alsof ze hem test.

Pas als hij vlak voor haar staat, buigt ze zich voorover en fluistert: “Ik dacht dat dit een feest van loslaten zou worden. Geen beperkingen, zei je toch?” Zijn hand glijdt langs haar kaak, zakt naar haar hals, en blijft rusten op haar borstbeen. Hij voelt hoe snel haar hart klopt, hoe geladen haar adem gaat. “Dan heb je gelijk,” zegt hij zacht. “Zo ga jij mee.” Louise lacht, laag en warm. “Maar als dit je Lederhosen is, en je het front zo kunt openen om te plassen bijvoorbeeld….dan heb je daar toch helemaal geen slip onder nodig…” en trekt zo de slip van zijn billen… Direct draait ze een halve slag, zodat hij haar billen kan zien, rond en strak onder het korte rokje, en loopt naar de stoel om haar tas te pakken. Ze buigt voorover, net genoeg om hem te laten zien dat er onder die Dirndl nauwelijks iets schuilgaat. Achter haar hoort ze zijn adem versnellen, een zacht kreunen onderdrukt. Zijn slip vliegt door de kamer, het Oktoberfest wacht, maar het eerste feest is hier, in deze kamer, al begonnen.

Ze nemen de lift naar beneden, Alexander in lederhosen die hem verrassend goed staat, Louise in haar ondeugende Dirndl, een verschijning die de hotelhal in één klap doet verstillen. De receptioniste, die hen eerder nog neutraal begroette, laat haar ogen onbewust langs Louise glijden. Alexander merkt het en glimlacht fijntjes en zegt “Schönes Tochter, Herr Professor.” Hij legt zijn hand licht op Louise’s rug, alsof hij wil zeggen: zij hoort bij mij.

Buiten is de lucht fris en gevuld met geroezemoes. Mensen stromen richting de enorme feesttenten, lichtslingers gloeien, de geur van worst, gebraden kip en bier hangt overal. Louise voelt zich in dit decor nóg meer een verschijning: groot, stralend, uitdagend. Ze hoort gefluister om haar heen — mannen die fluisteren, vrouwen die jaloers kijken. Alexander loopt trots naast haar, zijn ogen fonkelen: dit is zijn gezelschap van vanavond.

Ze nemen plaats aan een lange houten tafel, omringd door een gezelschap toeristen en Beierse feestgangers. Zodra de serveerster verschijnt, een vrolijke, stevige vrouw in traditionele Dirndl, bestelt Alexander twee Maß Bier. De vrouw knikt, maar haar blik blijft hangen bij Louise. Ze grijnst breed, buigt zich iets naar Alexander toe en zegt luid genoeg dat de buren het ook horen: “Wat een prachtige dochter heb je dit keer meegebracht! Die mag wel uitkijken,. met zo’n outfit… die trekt alle klanten. En niet alleen de mannen. Pas maar op anders ga ik er nog met haar vandoor.”

Louise glimlacht breed, haar ogen schuin op Alexander gericht. Ze ziet hoe zijn mondhoek trilt van ingehouden plezier. Zijn hand schuift onder tafel kort op haar dij, een vinger streelt net onder de zoom van haar rokje. Hij antwoordt beheerst: “Nou je hoort het – je bent mijn dochter, en je weet precies hoe je je moet kleden.” Zijn stem is laag, warm, maar het is de blik van de serveerster die Louise laat gloeien en al een klein beetje nat maakt. De serveerster bloost licht, lacht terug en gaat verder met haar bestellingen.

De verwarring blijft rond de tafel hangen — en Louise geniet ervan. Ze buigt naar Alexander toe, haar lippen bijna tegen zijn oor. “Een dochter, professor? Foei toch, in een tweepersoonsbed. Dat is wel heel fout, zeg.” Zijn vingers knijpen zacht in haar dij, net onder de tafelrand. “Misschien is het wel een mooi concept voor deze dagen, Louise. Jij in dit pakje… ik als de grijzende pater familias…” Zijn ogen glijden even langs haar benen, haar kousen, haar blote huid. De bierpullen ploffen op tafel. Louise heft de hare en proost uitbundig, alsof niets gebeurd is, maar haar dij brandt nog na van zijn aanraking.

Als de eerste Maß leeg is schuift Louise ze opzij over de tafel. De banken zijn volgelopen, de ruimte wordt steeds krapper, en met een ondeugende grijns klimt ze zonder pardon bij Alexander op schoot. Haar Dirndl schuift omhoog, haar dijen rusten warm tegen zijn lederhosen. Zijn handen vinden vanzelf haar taille, alsof ze daar horen. Het geroezemoes in de tent overstemt veel, maar niet alles. Aan de overkant kijkt een stel jongens stiekem toe, hun blikken rusten afwisselend op Louise’s benen en Alexander’s trotse gezicht. Muziek schalt, stemmen zingen, maar tussen hen beiden is er een stilte vol geladen spanning.

Op dat moment verschijnt de serveerster opnieuw, twee nieuwe pulle bier in haar handen. Ze zet ze stevig neer, kijkt hen aan en grijnst breed. “Ach so, Professor,” zegt ze, met een speels tikje tegen zijn neus, “hoe lang geleden is het dat uw dochter bij u op schoot gezeten heeft?” Haar ogen glijden met openlijke nieuwsgierigheid naar Louise’s blote huid en het randje kant boven haar kousen. “De jongens tegen de muur kijken al jaloers naar jou, Jungfrau…” “Louise..” “Pas maar op, Louise” vervolgt de serveerster plagerig, “die jongens daar hebben al strakke Lederhosen.“ Ze lacht schaterend, knipoogt, en draait zich om naar de volgende tafel. Louise hoort de woorden echoën, proeft de dubbelzinnigheid. Ze draait langzaam haar hoofd naar Alexander, haar lippen gevaarlijk dicht bij zijn oor. “Ze heeft meer gelijk dan ze denkt,” fluistert ze, haar stem een hete streling. Haar heupen verschuiven subtiel, zodat ze de harde groei onder haar voelt duwen tegen haar billen. Hij antwoordt niet meteen.

Zijn hand glijdt onder tafel, vindt de rand van haar rok en tilt hem een fractie op, genoeg om zijn vingers op de gladde huid van haar dij te laten rusten. Hij knijpt zacht, zijn nagels dreigend. “Je speelt met vuur, Louise,” zegt hij tenslotte, laag, nauwelijks hoorbaar in het rumoer. Ze glimlacht, neemt nonchalant haar nieuwe bierpul op, alsof er niets bijzonders gebeurt, en heft hem. Maar de trilling in haar hand verraadt alles. Terwijl ze drinkt, voelt ze zijn adem warm in haar hals en de druk onder haar lichaam onmiskenbaar groeien. Om hen heen klinkt gelach, geroezemoes, muziek — maar voor Louise bestaat er op dat moment alleen het dreigende besef dat de serveerster misschien wel gelijk had. Als dit zo doorgaat, komen daar zeker natte lederhosen van. En een nat kutje. Maar die is er al, maar dat is bij Louise al snel zo.

De houten vloer van de feesttent kleeft een beetje onder Louise’s hakken wanneer ze richting de toiletten loopt. De muziek dreunt achter haar door, maar ze voelt de ogen in haar rug — mannen die hun gesprek onderbraken toen ze voorbij zweefde in haar korte Dirndl. Haar benen lang, haar rokje zo kort dat elk wiegend stapje een belofte is. Bij de deuropening van de toiletten staat de serveerster opnieuw. Haar wangen rood van warmte en bier, haar ogen scherp en levendig. Ze blokkeert speels de doorgang en glimlacht breed. “Monika,” zegt ze, terwijl ze haar hand op haar eigen boezem legt. “Und supergeil, jungfrau… zeker als ik de dochter van de professor zie.” Haar stem druipt van plagerige spot, maar haar ogen glijden hongerig langs Louise’s lijf. Voor Louise kan antwoorden, voelt ze twee stevige handen op haar billen.

Monika streelt langzaam, eerst speels, dan met een duw die haar rok nog verder optrekt. Louise ademt schokkerig in wanneer een vinger langs de rand van haar string glijdt, over de zachte huid van haar bilnaad, en zachtjes tegen haar anus drukt. De aanraking is niet hard, maar wel brutaal — een kort bezit nemen, midden in de drukte. “Zo, zo…” fluistert Monika dicht tegen haar oor, haar adem warm en naar bier. “Ein incestueus meisje, hm? Papa professor daarbinnen, en jij hier, zo lekker op zijn schoot…” Haar vinger cirkelt nog een fractie, de druk net genoeg om Louise te laten kreunen, gedempt, haar handen stevig om de deurpost geklemd. Dan krijgt Louise een stout tikje, ga maar plassen meisje, het is al nat genoeg daar.”

Het rumoer van de feesttent verstomt zodra Louise de toiletruimte binnenloopt. Het is er kleiner, benauwd, de geur van bier en schoonmaakmiddel mengt zich met de warme damp van lichamen. Ze sluit een hokje achter zich, trekt haar korte Dirndl omhoog en laat haar string langs haar heupen zakken. Het geruis van haar plas vult de stilte, een schaamteloos intiem geluid na alle muziek en geschreeuw. Naast haar schuift een deur open. Hakken tikken, een Dirndl ritselt. En dan, haast uitdagend luid, hoort Louise een tweede straal neerkletteren in het porselein. Ze hoeft niet te raden wie het is. Monika’s stem klinkt meteen, warm en rauw tegelijk: “Zo, zo… luister eens hoe wij tweeën samen zingen. Professor’s dochter en een Beierse jungfrau, plas voor plas naast elkaar.” Ze lacht zacht, met dat plagerige accent, alsof ze van elke banaliteit een ondeugd kan maken. Louise bijt op haar lip, maar haar eigen straal gaat gewoon door, onontkoombaar hoorbaar. “Je speelt een gevaarlijk spel, Monika” fluistert ze terug, haar stem laag. “Als hij dit zou horen…”

“Dan zou hij trots zijn,” antwoordt Monika onmiddellijk. Haar straal spat nog na, een laatste paar druppels. “Trots dat zijn meisje begeerd wordt, overal waar ze komt.” Louise voelt hoe haar wangen gloeien, maar ook hoe het vocht tussen haar benen niet alleen van plassen komt. Het beeld van Alexander, van zijn blik als hij dit gesprek zou horen, maakt haar duizelingwekkend opgewonden. Ze ritst haar toiletpapier af, dept zichzelf droog met bedachtzame slagen. In het hokje naast haar hoort ze hetzelfde: papier, een zachte beweging, een dempend gegiechel van Monika. Louise trekt haar slip weer omhoog, schuift de Dirndl netjes over haar dijen. Ze opent het hokje en ziet Monika tegelijk uit het hare komen. Hun blikken kruisen boven de wastafel. Het water loopt, hun handen glijden schuimend onder de kraan, vingers die nét elkaar raken. “Tot straks,” zegt Monika zacht, terwijl ze met haar natte hand even over Louise’s pols strijkt. “Herr Professor zal zich wel afvragen waarom zijn dochter zo vrolijk is.”

Louise blijft even roerloos staan, haar handen rustend op de rand van de wastafel, haar adem kort en schokkerig. In de spiegel ziet ze haar wangen rood, haar ogen glanzend. Ze weet dat ze terug moet naar Alexander… maar ook dat Monika’s woorden nu al als een smeulend geheim tussen haar dijen branden. Haar kut staat in de fik. Louise staat met haar handen steunend op de koude rand van de wastafel, haar adem hoog in haar keel, terwijl Monika dichterbij schuift. De geur van bier en zeep mengt zich met iets dierlijks, iets dat hen allebei omringt. Plots legt Monika haar hand weer op Louise’s bil, dit keer harder, bezitteriger.

Haar vingers volgen de ronding, glijden langzaam naar binnen, tussen de volle rondingen door. Voor Louise kan protesteren, voelt ze hoe Monika haar midden raakt — een vinger die genadeloos langs haar bilnaad strijkt en dan, zonder waarschuwing, diep haar kontje binnendringt. Een schok jaagt door haar heen. Haar ogen schieten open, haar lippen vormen een ingehouden kreun. Haar knieën knikken, maar ze dwingt zichzelf rechtop te blijven, steunend tegen het koude porselein. De Dirndl spant rond haar heupen, haar slip is nauwelijks nog een barrière. “Ga maar…” fluistert Monika met een duivels zachte stem, haar vinger traag bewegend terwijl ze Louise dwingt haar blik in de spiegel te houden. “Ga maar met dit kontje op papa’s stijve zitten, schatje. Zo hoort een dochter het feest te vieren, nietwaar?”

Louise voelt haar wangen branden, haar hart bonst in haar keel. Het woord papa in deze context, gecombineerd met de schaamteloze druk achterin haar lichaam, maakt haar duizelig. Ze bijt hard op haar lip om geen geluid te maken, maar de kreun die ontsnapt is zacht en hees. Monika trekt zich langzaam terug, haar vinger glanzend nat als ze hem nog een keer over Louise’s bil strijkt, alsof ze haar handtekening achterlaat. Ze geeft haar een plagerig tikje en lacht zacht. “Ga maar terug naar papa, schat. En denk ondertussen aan mij. Want straks kom ik je halen. En pas maar op, want er zijn meer mannen die op papa’s liefje azen. Wees gerust, ik kom je zo nog wat bier brengen… en dan wil ik die ogen van je weer zo zien gloeien. Wat ben jij een geil teefje” Louise kan alleen knikken, haar stem gevangen in haar keel. Ze trekt haar slip haastig recht, haar Dirndl glad, maar ze weet: de hitte tussen haar benen en het kloppen in haar kont verraden alles. Met trillende vingers wast ze haar handen, terwijl Monika de deur opent en met lichte tred terug de feesttent in stapt. Louise blijft nog even staan, haar spiegelbeeld strak aankijkend. Dit wordt storm vanavond.

Louise schuift terug aan tafel, een zweem van rode kleur op haar wangen, haar lippen vochtig alsof ze net haar eigen geheim had geproefd. Alexander hoeft niets te vragen. Zodra ze weer bij hem op schoot plaatsneemt, ruikt hij het. De geur van haar geilheid is sterker dan de zoete dampen van bier en worst in de tent. Zijn neus strijkt langs haar hals, zijn adem blijft hangen in haar haar. “Hij laat zijn dijen iets verschuiven, zodat zijn harde paal in de lederhosen precies tegen haar billen drukt. Ze voelt de contouren door haar slip heen, eerst tegen de scheur van haar bilnaad, dan lager, langs de natte lippen die nauwelijks bedekt worden door het kant. Louise hapt naar adem, haar handen grijpen zijn kraag.

Het is alsof hij haar met één beweging op zijn pik zou kunnen laten zakken, hier, midden tussen de pullen bier en het feestgedruis. Ze kust hem. Eerst zacht, dan gulzig, haar tong zoekend, haar heupen rollend zodat zijn stijve telkens over haar kutje schaaft. Ze voelt hem priemen tegen haar anus, een stiekeme belofte, en schuift haar billen expres zo dat hij langs beide ingangen glijdt. De tent gonst van muziek en gelach, maar in hun kleine bubbel voelt Louise alleen nog het brandende verlangen om hem nu in zich te voelen. Hij knijpt harder in haar heup, zijn vingers bijna pijnlijk. “Hou je in,” sist hij tegen haar lippen, maar de manier waarop zijn pik tegen haar drukt, verraadt dat hij zelf nauwelijks controle heeft.

De serveerster komt weer langs met twee nieuwe pulle bier. Louise’s mond glanst nog van de kus, haar benen gespannen om Alexander’s dijen, terwijl ze doet alsof niets bijzonders gebeurt. Haar lijf daarentegen schreeuwt om één ding: dat hij hier, nu, in de roes van de tent, zijn paal diep in haar schuift.

De feesttent gonst van muziek, stemmen en klaterend glaswerk, maar Louise hoort bijna niets meer. Ze zit nog steeds op Alexander’s schoot, zijn handen stevig op haar heupen, zijn pik hard en warm onder de lederhosen tegen haar aan gedrukt. Elke beweging van haar lichaam, hoe subtiel ook, laat hem langs haar bilnaad glijden, langs haar vochtige schaamlippen die hongerig tegen de stof pulseren. Alexander buigt naar haar oor, zijn lippen strijken langs haar huid. “Je wilt het hier, hè? Voor iedereen, maar niemand ziet het.” Zijn stem is laag, haast dreigend. Louise knikt nauwelijks merkbaar, bijt op haar lip en beweegt haar heupen net genoeg om hem tegen zich aan te voelen stoten.

Hij fluistert “wip even op, dan haal ik de voorkant van mijn lederhosen weg en kan ik in je. Ze tilt haar kontje even op, houdt zich schijnbaar bezig met het schuiven van een bierviltje over de tafel, maar haar lijf verraadt alles: de gespannen dijen, de snelle ademhaling, de trillende spieren in haar buik. Alexander duwt zich stevig tegen haar aan en zijn stijve priemt nu precies langs haar lipjes, drukt er tegenaan zodat hij elk moment langs de stof heen haar natte kutje kan binnendringen. Louise’s nagels grijpen in de tafel terwijl ze hem voelt, gulzig en diep. Haar heupen bewegen sneller, onbewust bijna, alsof ze zijn pik in zich probeert te trekken zonder dat iemand het ziet. Elke schurende beweging jaagt haar hoger, sneller, tot ze nauwelijks nog weet waar ze is.

En precies op dat moment schuift Monika weer aan tafel, twee dampende pullen in haar handen. Ze ziet Louise’s ogen gesloten, de gespannen trekken rond haar mond, de subtiele schokken in haar lijf. Monika’s blik verstrakt, ze herkent dit meteen. Ze heeft in al die jaren genoeg meisjes in de tent zien klaarkomen, half verborgen op de schoot van mannen die hun handen en hun pik niet thuishielden. Met een grijns plaatst ze de pullen voor hen neer. “Bitteschön,” zegt ze luid, zodat het klinkt als een gewone service. Maar haar ogen blijven rusten op Louise, haar stem daalt tot een fluistering: “Je ziet er geil uit als je klaarkomt, schat. Dat gezicht… mmm. Wacht maar tot ik vrij ben.”

Louise opent haar ogen precies in dat moment, haar hele lichaam trillend van de climax die haar overspoelt. Ze voelt Alexander’s hand stevig rond haar middel, zijn adem zwaar tegen haar hals, en Monika’s blik die niets ontgaat. Haar wangen gloeien, haar dijen knikken, maar ze glimlacht — een schaamteloze, doorleefde glimlach. Ze weet dat ze gezien is. Gevoeld is. Niet alleen door Monika. Ze weet dat dit feest pas net begonnen is. Monika’s belofte zindert na in haar oren, en Alexander’s pik klopt nog steeds ongeduldig tegen haar naakte huid. De wereld draait, bier vloeit, maar voor Louise is er maar één waarheid: ze wil méér. Hier, nu, straks. Van hem. Van haar. Van beiden.