De Voorbereiding
Louise kan nauwelijks rechtop blijven staan. Haar benen zijn nog slap, haar kut voelt brandend leeg na de strap-on die haar net gebeukt heeft. Toch is er een vurige honger in haar ogen – groter dan schaamte, groter dan rede. Niene pakt haar tas, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, en zegt rustig: “Kom, de Beukkamer wacht niet.” Louise slikt, pakt haar jas van de stoel, maar Niene schudt haar hoofd. “Die heb je niet nodig. Je neemt alleen jezelf mee. De rest laat je achter.” Ze lopen samen door de gangen van het kantoor. Iedereen lijkt al naar huis, het gebouw echoot hol en leeg. Elke klik van Louise’s hakken klinkt als een bekentenis, haar natte slip schuurt warm en pijnlijk geil tussen haar benen.
Buiten de deur, in de avondlucht, pakt Niene haar hand. Stevig, leidend. “Voel je dat?” zegt ze. “Je lichaam zindert. Dit is een goed begin. Straks, in de Beukkamer, wordt je verder geopend.” Louise ademt diep, haar hart bonst. “En de Meester… hij… is hij er al?” “Hij wacht altijd,” zegt Niene. “Hij is niet iemand. Hij is íets. Kracht. Oerkracht. Je zult hem voelen nog voor je hem ziet.” Louise en Niene rijden na een tijdje op een smal verhard bospad en bereiken de plek waar de Beukkamer zich bevindt. Er is voldoende ruimte om de auto neer te zetten. Niene wijst naar een zijdeur. Hij oogt zwaar, is van donker hout, en overal om hen heen hangt de geur van hars en vocht. Niene duwt hem open, en Louise voelt het meteen: de lucht is anders, dikker, geladen. De stilte klinkt hier als ademhaling.
Binnen is het schemerig, de muren bekleed met stenen en ruw hout. Ze lopen door kloostergangen tot ze in de schemer bij een deur komen, die alleen met het lezen van oog en vinger kan worden geopend. Ze lopen de trap af en komen in een ruimte waar in het midden een zware houten stoel staat, als een troon. En boven die troon hangt een enkel touw, dat naar beneden bungelt, als een koord dat wacht om te binden en te grijpen.
Niene draait zich naar Louise, legt haar handen op haar schouders. “Hier begint het. Maar jij moet zelf kiezen.” Louise knikt, haar keel droog, haar slip inmiddels doorweekt. Ze fluistert, bijna smekend: “Ik kies. Breng me naar de Meester.”
De Eerste Ontmoeting
Louise staat midden in de ruimte, haar adem snel, haar huid tintelend. Niene is een stap achter haar gaan staan, haar handen rusten geruststellend, maar bezitterig, op Louise’s heupen. Dan vindt er een verschuiving in de schaduw plaats. Het voelt niet alsof iemand binnenkomt. Het voelt alsof de kamer zelf zich opent.
Langzaam komt hij naar voren: de Meester. Groot, breed, zijn silhouet eerst slechts een massa donkerte, maar naarmate hij dichterbij komt lijkt hij haast een mythische verschijning. Zijn borstkas breed als een boomstam, zijn armen gespierd, zijn tred traag maar onweerstaanbaar. En tussen zijn benen… Louise ziet het, voelt het bijna al – een zwelling die haast onmogelijk groot is, als een dikke tak die zichzelf heeft gekozen tot wapen.
Louise’s lippen vallen open. Haar benen trillen. Er ontsnapt een zachte kreun nog voor hij haar bereikt. Niene fluistert in haar oor: “Voel je het? Hij neemt al bezit van je zonder je aan te raken.” De Meester blijft vlak voor haar staan. Zijn hand, groot en ruw, tilt haar kin op, alsof haar hoofd niets weegt. Zijn ogen, donker, peilend, kijken dwars door haar heen. Ze voelt zich, ondanks haar lange ranke benen, kleiner worden, naakter, alsof hij haar gedachten en geheimen met gemak lospeutert.
Hij zegt niets. Hij hoeft niets te zeggen.
Louise ademt hortend in, haar kut klopt als een bezetene, stroomt hongerig nat, haar slip heeft haar functie als bedekking allang verloren. Ze durft hem nauwelijks aan te kijken, maar ze kan ook niet weg. Haar lichaam buigt onbewust naar voren, alsof het smeekt om hem. Dan stapt Niene dichterbij, haar lippen tegen Louise’s oor: “Zeg het. Vraag hem jou te beuken. Alleen dán opent hij de Beukkamer voor je.”
Louise’s keel schroeit, haar stem breekt, maar ze fluistert het. Smekend. Trillend: “Meester… beuk me… neem me…Hier ben ik en ik ben bereid mezelf aan U te geven en me door U te laten beuken.”
Louise staat midden in de ruimte, haar adem kort, haar handen bewegen onrustig langs de zoom van haar blouse. Niene cirkelt om haar heen, traag, als een priesteres die een offer voorbereid. Elke stap van Niene is hoorbaar, alsof de vloer zelf haar kracht erkent. “Laat los,” fluistert ze, en haar vingers haken lichtjes achter de knoopjes van Louise’s blouse. Eén voor één springt de spanning open. De stof valt, en daaronder ontvouwt zich huid die plots onschuldig én uitdagend lijkt. Een kut die smeekt, lippen die nat zijn, een lichaam dat zich geven wil, borsten die verlangen om aangeraakt te worden, tepels die er naar hunkeren om geknepen en gezogen te worden.
De Meester knikt langzaam, als een eik die een storm accepteert. Zijn handen grijpen Louise vast, tillen haar met gemak op alsof ze gewichtloos is. Hij draait haar, buigt haar voorover tegen de zware houten troon, en zonder verder wachten… staat zijn strakgespannen boomstam al tegen haar kut, dik, hard, hongerig.
Louise kreunt, nog voordat hij bij haar binnenkomt. Haar lichaam is gespannen, nat en hongerig. De handen van de Meester klemmen stevig om haar heupen, alsof hij haar lichaam en haar verlangen samenvoegt tot één levend instrument. Dan duwt hij langzaam, eerst zacht, bijna verkennend. Maar meteen volgt het volle gewicht, de stugge, brede stam van zijn lul die zich een weg zoekt naar haar diepste binnenste. Louise’s kreun verandert in een schreeuw van genot en pijn, haar billen komen omhoog, haar handen grijpen naar de rand van de troon. “Oh god ja….” kermt ze. Elke stoot is meedogenloos, diep, alsof hij haar door elkaar schudt en toch precies de plekken raakt waar haar zenuwen exploderen. Haar kut trekt samen, zuigt zich vast om die boomstam, haar dijen trillen, en natte warmte glijdt langs haar benen.
Niene staat achter haar, haar handen nog steeds op Louise’s heupen, zachtjes masserend, haar adem zwaar: “Voel je het, Louise? Dit is pas het begin. De Beukkamer neemt je en maakt je open. Je hart, je kut, je ziel. Alles tegelijk.” Louise voelt haar hele wezen pulseren, haar lichaam opgejaagd door stoten die sneller, harder, ritmischer worden. Elke kreun die ontsnapt is een bevestiging dat ze gevangen is in dit oerkrachtige ritueel, dat haar hele wezen opengaat voor het gebeuk, voor de Meester, voor Niene.
Dan, met een laatste reeks diepe, hevige stoten, wordt ze overstroomd. Haar hele lichaam schokt, haar benen klappen bijna dicht tegen de troon. Haar kutspieren openen en sluiten en haar kut laat zich dieper vullen bij elke stoot. Een druppel van genot trilt langs haar buik, haar ongeremde kreunen vullen de Beukkamer. Niene buigt zich naar haar oor: “Voel je, Louise… nu ben je helemaal van hem. Klaar om opnieuw geboren te worden in deze Beukkamer.” Louise hijgt, druipend, trillend, volledig uitgeput, maar een lach van pure overgave glijdt over haar lippen. Haar hele lijf weet: ik ben nog maar net begonnen.
De Tweede Fase – Diepere Overgave
Louise hangt, nog half uitgeput, tegen de troon, haar kut gloeit nog steeds van de Meesterlijke stoten. Haar benen trillen, ze ademt zwaar en ongecontroleerd. Niene glimlacht, haar handen liggen nog altijd stevig op Louise’s heupen en ze voelt de naschokken van de Beuk ook door haar eigen lichaam stromen. “Je bent nog lang niet klaar, Louise,” fluistert ze. “De Beukkamer wil meer. Jij gaat dieper.”
Ze draait Louise voorzichtig om, zodat ze op haar knieën voor de troon komt. Haar handen glijden langs Louise’s rug, over de natte plooi van haar kont, omhoog naar haar rug. Louise voelt hoe haar spieren opnieuw aanspannen. Haar kut klopt als een bezetene en staat wijd open.
De Meester geeft Niene toestemming dat zij haar introducee beukt. Niene pakt opnieuw de voorbindlul, die nog glimt van Louise’s eerdere vocht. Ze neemt Louise mee naar de zachte wand, legt haar hand in haar nek, ze zet haar strapon tegen Louise’s kut, duwt haar zacht naar beneden en neemt haar. Haar vingers glijden langs Louise’s gezicht, dan langs haar lippen, en ze duwt één vinger tussen die lippen, om haar te proeven. Louise sluit haar ogen, zuigt zacht, en een eerste kreun breekt de stilte.
De Beukkamer gonst. Alsof elk plankje, elke balk, elk blad buiten het raam dit samenspel zegent. Dit keer neemt ze haar langzamer, met een ritueel dat alle aandacht van Louise opeist. Ze beukt niet hard, niet dwingend – eerder als een wortel die een scheur in de grond vindt en daar traag, maar onstuitbaar in groeit. “Voel elke stoot,” fluistert Niene. “Je bent hier niet alleen voor genot, maar om te leren wat overgave echt betekent. Elk stukje van jou, jouw buik, je rug, je dijen, je kut… alles hoort bij de Beukkamer. Hier ben jij de leerling, de stagiaire, de mindere.” Louise geeft zich over aan het zwarte wapen tussen Niene’s dijen en in haar schoot.
Als Niene uiteindelijk een stap terzijde doet, buigt ook de Meester zich opnieuw voorover. Zijn handen grijpen Louise’s schouders, stevig maar beheerst. Ze gilt als hij in haar stoot. Langzaam, gecontroleerd, diep, waardoor Louise voelt hoe haar hele lichaam zich buigt en opent. Elke beweging is een combinatie van pijn en genot, ritme en hypnose.
Louise kreunt, nee huilt bijna van spanning. Ze voelt zich volledig vloeibaar, alsof ze alleen nog kutvocht vermengd met zaad is, een levend instrument van lust. Niene buigt zich dichterbij, streelt haar nek en fluistert: “Voel je het, Louise? Dit is hoe een echte Beuk je vormt. Jij bent niet meer alleen… Jij bent van ons. Van mij en de Meester. Elk stukje van je hunkering, elke natte gloed, elk schokje… alles behoort hier.”
En terwijl Louise trillend en druipend haar eerste overgave volledig ervaart, voelt ze een tweede golf van extase opkomen. Haar hele lijf schokt en trilt, haar kut trekt opnieuw samen, haar rug kromt zich onder de perfecte combinatie van stoten en aanrakingen. Louise knielt. Haar lippen net onder Niene’s buik, haar blik omhoog, ontvankelijk.
Zo verloopt dit ritueel van bezit, van vorming, van pure, ongefilterde lust. Louise voelt zich letterlijk herboren in de Beukkamer. Vanaf het moment van haar eerste aanrakingen tot de diepe stoten van de Meester en de zorgzame, strenge leiding van Niene. Uitgeteld gaat ze op de vloer liggen en valt in een diepe slaap.
Ze heeft niet gemerkt dat de Meester een deken over haar heen gelegd heeft. Pas de volgende morgen wordt ze net na 9 uur wakker. Niene en de Meester hebben elders in het klooster geslapen en rond half 9 hebben ze ontbijt gemaakt voor zichzelf en Louise, die pas wakker wordt als zij dat brengen.. Ze is eerst gedesoriënteerd, maar al snel komt het besef waar ze is. Louise opent haar ogen langzaam, nog dof van een diepe, droomloze slaap. Het eerste wat ze voelt is warmte: een zware deken over haar naakte huid. Dan dringt de geur tot haar door—vers brood, honing, warme koffie. Ze richt zich half op, gedesoriënteerd. De kamer is nog steeds schemerig, het hout geurt kruidig en vochtig.
En dan ziet ze hen: Niene en de Meester, zwijgend, bijna sereen. Voor hen een eenvoudig dienblad, brood, fruit, dampende mokken. Aan een kloostertafel, die klaar staat voor beuken, kan ontbeten worden; hier in de Beukkamer wordt elke maaltijd een ritueel, elk ritueel een consumptie.
“Goedemorgen, Louise,” zegt Niene zacht, met een glimlach die tegelijk troostend en veelbelovend is.
Louise knippert, schuift de deken iets omhoog tegen haar borst, en dan komt het besef als een vloedgolf terug: de troon, de stam, de stoten, haar kreten. Haar lichaam voelt nog beurs, haar kut nog licht kloppend, nat van herinnering. Haar wangen gloeien.
De Meester kijkt haar lang aan, zijn ogen donker maar niet ongenadig.
“Hoe kijk jij terug?” vraagt hij langzaam, alsof elk woord weegt. Louise slikt. Haar ogen zoeken houvast en vinden eerst die van Niene. Daar leest ze zachtheid, trots, een stille bevestiging. Dan kijkt ze terug naar de Meester. Zijn aanwezigheid drukt nog steeds zwaar op haar, maar nu voelt ze naast ontzag ook verlangen. Ze ademt diep in, haar stem breekt een beetje maar blijft helder genoeg en aarzelend, bijna timide vraagt ze: “Mag ik… ook toetreden tot de Beukkamer?”
Een stilte valt. Alleen het zachte tikken van een druppel hars uit het hout is hoorbaar. Niene’s glimlach verdiept zich; ze legt een hand op Louise’s knie, warm, bemoedigend. “Dat mag je vragen,” fluistert ze.
De Meester knikt langzaam, alsof een boom een storm begroet. Hij zegt niet ja, niet nee — alleen dat knikken, zwaar, betekenisvol. “Dan begint jouw pad pas werkelijk,” zegt hij. Louise voelt een siddering door haar lijf gaan. Ze is geen bezoeker meer, geen toevallige passant. Ze is uitgenodigd. Haar keel wordt droog, maar haar hart klopt in extatische slagen: ze mag toetreden.