Een pijnlijke vakantie (1)

Voor onze 18de verjaardag ging ik (Erik) samen met mijn tweeling zus Emily en onze ouders 3 weken naar Amerika. Onze ouders hadden jaren gespaard om Emily en mij deze vakantie goed te verwennen en ervoor te zorgen dat wij niks te kort kwamen deze reis. Wij gingen parachutespringen, raften en kwamen op de mooiste plekken, alles haalde zij uit de kast zodat dit een onvergetelijke vakantie zou worden. Onvergetelijk werd deze vakantie zeker, helaas eindigde de vakantie voor mij erg pijnlijk.

Op onze verjaardag, 3 dagen voordat wij terug naar Nederland zouden vliegen, kregen wij een geweldig cadeau. Met het hele gezin gingen wij een mountainbike route doen van dik 6 uur met een gids erbij. Wij kwamen op de mooiste plekken ver afgelegen van de bewoonde wereld. Na 3,5 uur hoog op een berg ging het mis, ik ging te hard bergaf en miste een scherpe bocht waardoor ik een aantal meter naar beneden viel. Ik liep een open botbreuk op aan mijn arm waardoor het de gids niet verstand leek om zelfstandig terug te keren naar de bewoonde wereld, het zou simpel weg te lang duren en te pijnlijk zijn. Hij liet een helikopter komen die mij snel en veilig naar het ziekenhuis bracht. Ik verging van de pijn waardoor de dokter mij genoeg pijnstilling gaf zodat de pijn en de vlucht vol te houden waren.

In het ziekenhuis aangekomen was ik stoned van de pijnstillers en kreeg ik nog maar de helft mee. Ik moest wat formulieren ondertekenen en binnen een half uur lag ik in de operatiekamer. Toen ik uit de narcose kwam waren mijn ouders en Emily nog altijd niet terug van het mountainbiken. Ik viel opnieuw in slaap en toen ik voor de 2de keer wakker werd waren ze gelukkig wel aanwezig in het ziekenhuis. Ik kreeg een beetje te eten en te drinken en mijn ouders vertelde dat de dokter had gezegd dat de operatie goed was verlopen. Ik moest het een paar weken rustig aandoen, met mijn hechtingen mocht ik de eerste paar dagen niet in bad, ik mocht minimaal 6 weken niet sporten of zwaar tillen en ik mocht minimaal 6 weken geen seks. Wij begonnen met zijn alle te lachen toen mijn ouders herhaalde dat ik 6 weken geen seks mocht. Wat had dit nu met mijn gebroken arm te maken vroegen wij ons af terwijl wij niet bijkwamen van het lachen.

Een uur nadat ik had gegeten en gedronken kwam een verpleegster vragen of ik al was gaan plassen. Ik antwoordde nee waarna zij mij vroeg om dit even te doen en haar te laten weten of dit goed lukt. Als ik kan plassen en ik voel mij verder goed mag ik vandaag weer naar huis. Zoals gevraagd ga ik naar de wc om te proberen te plassen. Ik heb nog een mooi operatiehemd aan wat van achter open is dus ik voel mij enigszins ongemakkelijk als ik half naakt door de kamer loop. Op de wc houd ik mijn operatiehemd opzij met mijn arm die ik gebroken heb en pak ik mijn piemel vast met mijn andere hand om op de wc te mikken. Zodra ik mijn piemel vast pak schrik ik want er zit iets aan voel ik, ik kijk naar beneden en schrik nog veel erger.

Ik laat mijn piemel los en schreeuw hard: WTF is dit? Mijn moeder roept of alles wel goed gaat, waarna ik opnieuw roep: WTF is dit? Voordat ik het weet staat mijn moeder naast mij op de wc en terwijl zij naar mijn piemel kijkt roept zij naar mijn vader: Bert ga eens heel snel de verpleegster halen dit is niet goed. Ik zie mijn vader snel langs lopen en direct achter hem aan komt mijn zus de wc in gelopen. Emily schrikt en zegt: Ow sorry Erik ik wist niet dat je nog steeds je operatiehemd omhoog hebt getrokken, sorry. Maar als ze dan toch stiekem naar mijn piemel kijkt schrikt ze pas echt, WTF Erik wat is er met je piemel gebeurt vraagt ze? Ik ga terug naar mijn bed en zodra ik ga liggen komt ook de verpleegster binnen met mijn vader.

De verpleegster vraagt wat er mis is en kijkt mij bezorgt aan? Ik kan haar in het Engels niet duidelijk maken wat ik bedoel want ik ken de Engels bewoording niet. Ik til mijn operatiehemd omhoog en vraag haar: what happened to my dick? Ook mijn vader schrikt nu flink als hij voor het eerst mijn piemel ziet. De verpleegster reageert heel kalm en zegt: you are circumcised, that was the intention, right? Ik leg haar uit dat het nooit de bedoeling was om besneden te worden, ik had mijn arm gebroken en verder was er niks aan de hand. De verpleegster kijkt mij nu nog bezorgder aan en verteld dat ik dit met de dokter heb besproken en hiervoor heb getekend.

Zij gaat de dokter en de papieren erbij halen en komt zo snel mogelijk bij mij terug. Zij biedt haar excuses aan dat dit waarschijnlijk een heel vervelende miscommunicatie is met onomkeerbare gevolgen. Ik laat mijn operatiehemd zakken en de verpleegster vertrekt direct. Emily maakt een lullige opmerking en zegt: nu snap ik wel waarom Erik 6 weken geen seks mag hebben. Mijn moeder corrigeert haar direct en zegt dat ze moet stoppen met grapjes te maken want dit is niet het juiste moment daarvoor. Een half uur zitten wij stil en zwijgend bij elkaar te wachten op de dokter waarna opnieuw Emily het ijs probeert te breken. Zij vraagt of ik nu geen pijn heb aan mijn piemel want dit moet ik toch voelen. Ik zeg haar eerlijk dat zowel mijn piemel als mijn arm totaal geen pijn doen en dat ik dus verwacht nog veel pijnstillers in mijn bloed te hebben.

Opnieuw zitten wij een uur zwijgend bij elkaar waarna ik toch echt moet gaan plassen en mijn besneden piemel opnieuw onder ogen moet komen. Ik weet niet goed hoe ik mijn piemel moet vastpakken want ongeveer op 1/3 van mijn schacht zit helemaal rondom mijn schacht alle hechtingen. Voorzichtig pak ik mijn piemel vast tussen de hechtingen en mijn eikel en probeer ik te plassen. Gelukkig gaat dit vanzelf en doet ook dit allemaal geen pijn. Ik vind het echt heel raar om te zien hoe ik plas met een volledige blote eikel en mijn voorhuid binnenstebuiten gevouwen op mijn schacht getrokken. Dit zal vanaf nu het beeld zijn waar ik aan moet gaan wennen, ik besef mij maar al te goed dat ik mijn voorhuid niet meer terugkrijg. Zodra ik van de wc afkom laat ik weten dat alles goed is gegaan. Wij praten verder over de terugreis van mijn ouders en zus waarbij ze vertellen eigenlijk nergens meer gestopt te zijn en in 1 rechte lijn zo snel mogelijk zijn terug gefietst om snel in het ziekenhuis te zijn.

Na dik 2 uur wachten komt de dokter samen met alle getekende papieren de kamer in. Hij verteld mij dat bij het doornemen van de papieren ons laatste onderwerp was ‘’the circumcision’’. Bovenaan het laatste formulier wat ik heb ondertekend staat met dik gedrukte letters circumcision. De dokter legt uit dat hij in ons gesprek heeft besproken dat onbesneden jongens tijdens een andere operatie vaak alsnog worden besneden omdat dit een kleine operatie is en de jongen dan toch al onder narcose is. Niet iedere jongen/ man kiest hiervoor maar in mijn geval was mijn keuze snel gemaakt en kwam ik heel erg overtuigd van mijn keuze over. Wij hadden het volgende samen besproken:

De dokter: Erik what do you think about if we do a circumcision during surgery? (Erik wat vind jij ervan als wij tijdens de operatie een besnijdenis uitvoeren?)
Ik: circumcision? (besnijdenis?)
De dokter: yes we often do a circumcision on boys who need surgery anyway,
this is a small addition and provides many benefits. (Ja een besnijdenis voeren wij vaak uit bij jongens die toch al geopereerd moeten worden, dit is een kleine toevoeging en levert veel voordelen op.)
Ik: is good. (is goed.)
De dokter: Then I have 2 options you can choose from, option 1 a tight circumcision or option 2 a loose circumcision. (Dan heb ik nog 2 opties waaruit je kunt kiezen, optie 1 een strakke besnijdenis of optie 2 een losse besnijdenis?)
Ik: Option 1 is good. (Optie 1 is goed)

De dokter laat mij en mijn ouders zien dat ik ook op het circumcision formulier optie 1 heb aangevinkt en het formulier heb ondertekend. Hij biedt zijn excuses dat het voor mij niet helemaal duidelijk was wat een circumcision betekend maar hij voegt eraan toe dat ik heel overtuigd overkwam van mijn keuze. Ik leg de dokter en mijn ouders uit dat ik niet wist wat een circumcision was en ik dacht dat dit gewoon bij mijn operatie hoorde. Ik had nooit verwacht dat ik besneden zou worden en dat dit als extra optie wordt aangeboden bij andere operaties.

Emily vraagt de dokter of dit voor mij problemen kan opleveren bij seks of dat dit verder iets verandert. De dokter geeft eerlijk toe dat ik de eerste paar maanden zal moeten wennen aan het gevoel van een blote eikel maar dat dit verder geen gevolgen heeft voor mij of mijn seksleven. In Amerika wordt dit vaak bij baby’s gedaan, ongeveer 60 tot 70% van alle mannen is besneden. Een besnijdenis zal niet slecht zijn als het bij zoveel mannen standaard wordt gedaan vertelt hij overtuigend. Zelf is de dokter ook besneden en hij is er te vrede mee. Vergelijk het met je blindedarm, iedereen wordt ermee geboren, sommigen krijgen er last van en sommige niet. Maar uiteindelijke kan iedereen zonder blindedarm en heb je er geen last van als je geen blindedarm hebt.

De dokter vraagt nog of ik inmiddels heb kunnen plassen waarop ik ja antwoord. Hij gaat de verpleegster langs sturen en dan mag ik later vandaag gewoon naar huis. Zowel de besnijdenis als de operatie aan mijn arm is goed verlopen en met wat pijnstilling kan ik gewoon naar huis. Mijn ouders weten niet wat ze moeten zeggen en zijn er stil van, zelf ben ik ook overrompelt en weet ik totaal niet wat ik er nu van moet vinden. Emily ziet het positief in, broertje de dokter heeft gelijk, zie het als iets positiefs, wat je niet hebt kun je ook geen last van krijgen, zegt ze lachend. De dokter verlaat de kamer en ik blijf verslagen achter.

De verpleegster komt de papieren in orde maken zodat ik naar huis kan. Ik krijg als tip mee om de eerste weken een strakke onderbroek te dragen en ervoor te zorgen dat mijn piemel zoveel mogelijk naar boven wijst in mijn onderbroek. Als ik mij ga omkleden voel ik direct wat de dokter bedoelt met ‘’wennen aan het gevoel van een blote eikel’’. Mijn eikel schuurt langs mijn onderbroek en het gevoel gaat heel snel van irritatie naar pijnlijk en nog sneller wordt pijnlijk, extreem pijnlijk als mijn piemel ook nog stijf wordt doordat mijn eikel en binnenste voorhuid tijdens het lopen volledig gestimuleerd wordt door het stof van mijn onderbroek.

De hechtingen trekken ontzettend hard aan mijn litteken en het doet zoveel pijn dat het lijkt alsof mijn huid elk moment kan scheuren. Ik moet gehurkt gaan zitten zodat de spanning van mijn schachthuid afgaat voordat ik verder kan lopen. Helaas herhaalt dit proces zich zodra ik 50 meter verder loop. Uiteindelijk haalt mijn moeder een rolstoel zodat ik niet zelf naar de auto hoef te lopen.

De laatste vakantiedagen kunnen wij niks meer doen en word het onderwerp zoveel mogelijk vermeden. Mijn ouders voelen zich schuldig dat zij er niet voor mij waren om alles goed te checken terwijl zij er eigenlijk niks aan kunnen doen. Emily vindt het wel heel interessant en vraagt als wij even alleen zijn of ze nog eens mag kijken maar ik weiger dit omdat ik mij vooral schaam. Hoe had ik zo dom kunnen zijn om alles te ondertekenen zonder te weten wat ik precies ondertekende? Ik wilde op dat moment gewoon zo snel mogelijk geopereerd worden om van de pijn aan mijn arm af te zijn. De laatste dagen heb ik vooral veel pijn aan mijn piemel en vrij weinig last van mijn gebroken arm. Als ik een paar meter loop ervaart mijn eikel zoveel wrijving en stimulatie dat ik direct stijf word, zelfs de pijn van mijn hechtingen zorgt er niet voor dat ik weer slap word. Ik moet echt mijn knieën optrekken of gehurkt gaan zitten zodat even de spanning van mijn schacht af gaat en mijn eikel geen wrijving meer ervaart voordat ik slap word.

Als wij terug in Nederland zijn meld ik mij ziek op school want als ik steeds stijf word en zoveel pijn heb kan ik geen lessen volgen. Ik ga samen met mijn vader langs de huisarts om te laten controleren of mijn besnijdenis wel goed is uitgevoerd en om wat meer informatie te vragen. Niemand van onze familie of bekende is besneden voor zover wij dat weten. Niemand vraagt of bespreekt dit onderwerp ook omdat je er eigenlijk van uit gaat dat gewoon niemand besneden is. Ook in mijn voetbalteam is niemand besneden want dat had ik wel gezien tijdens het douchen. De huisarts stelt ons gerust en zegt dat de besnijdenis over het algemeen goed is uitgevoerd maar benoemt wel dat deze Amerikaans strak is. In Nederland worden besnijdenissen niet zo strak uitgevoerd als in Amerika maar verder ziet alles er goed uit.

Ik vraag de huisarts wat het verschil is en wat de gevolgen hiervan zijn? Hij legt ons uit dat er in Nederland ook strakke besnijdenissen worden uitgevoerd maar dat er dan altijd rekening mee wordt gehouden dat er genoeg beweegbare huid overblijft voor als de jongen stijf is zodat hij zich nog soepel kan aftrekken. In Amerika is het normaler dat jongens zo strak besneden worden dat de huid strakgespannen zit zelfs wanneer de jongen slap is. Afhankelijke van hoeveel de piemel groeit van zijn slappe toestand naar stijf bepaald of een erectie nog comfortabel is of pijnlijk aanvoelt. Jongens met een vleespiemel, een piemel die slap relatief groot is en weinig groeit als hij stijf is heeft over het al gemeen een comfortabele erectie. Een jongen met een bloedpiemel, wat het meest gangbare is, ongeveer 80% van de jongens heeft dit, hierbij wordt de slappe piemel ongeveer 1,5 tot 2 keer zo groot zodra de jongen stijf wordt, hij heeft meer kans op een pijnlijk strakke erectie maar ook dit is per jongen verschillend.

De huisarts zegt dat hij meer informatie nodig heeft voordat hij kan inschatten wat mijn situatie is en vraagt of ik hem meer wil vertellen over mijn lengte en hoeveel ik groei. Ik loop rood aan van de schaamte omdat mijn vader gewoon naast mij zit maar ik vertel de dokter wat ik weet zodat hij mij beter kan informeren. Als ik slap ben is mijn piemel ongeveer 12cm en als ik stijf ben ongeveer 16cm vertel ik al stotterend van de zenuwen. De huisarts denkt even na en benoemt dat ik waarschijnlijk overtal tussen in zit. Een echte vleespiemel groeit 1 of 2 centimeter terwijl een bloedpiemel minimaal 1,5x zo groot wordt.

In mijn geval is het waarschijnlijk een voordeel dat ik ertussen inzit en heel erg strak op zijn Amerikaans besneden ben. Ik zal in het begin zeker een gespannen/ beklemmend gevoel ervaren als ik stijf ben maar de huisarts verwacht dat ik geen pijnlijke erectie zal krijgen. Ik zal er wel goed aandoen om alvast wat glijmiddel te kopen voor als ik straks genezen ben want aftrekken zonder glijmiddel zal lastig worden. Mijn schacht zit zo strak dat er totaal geen beweging in zit waardoor ik vooral gestimuleerd word door een glijdende beweging over mijn schacht en eikel en niet door het op en neer bewegen van mijn huid zoals ik dat nu gewend ben.

Tot slot vraag ik de huisarts of het normaal is dat ik nu direct stijf word zodra ik een paar meter loop. Hij legt ons uit dat mijn eikel niet gewend is aan de wrijving van mijn ondergoed en dat dit dus een normale reactie is. Doordat mijn eikel nu 24/7 bloot is zal deze snel gaan wennen aan de wrijving en binnen aan paar maanden dit niet meer als stimulatie ervaren maar als normaal. Omdat mijn eikel gewend raakt aan meer stimulatie zal ik niet meer stijf word van een rondje lopen of intensief sporten maar ik zal er ook langer over doen voordat ik klaarkom. Partners van besneden mannen ervaren dat de meeste besneden mannen langer en harder stoten om klaar te komen. Dit komt waarschijnlijk omdat besneden mannen meer stimulatie nodig hebben omdat hun eikel gewend is aan een constante stimulatie die onbesneden mannen niet gewend zijn.

Sommige mannen vinden het vervelend dat hun eikel minder gevoelig is na de besnijdenis terwijl andere mannen zich juist laten besnijden zodat hun eikel minder gevoelig wordt. Dit is een persoonlijke ervaring maar ook besneden mannen hebben seks en kunnen hier prima van genieten.