De fluistering van Lisa (Deel 3)

Ik knik kort naar haar, professioneel bedoeld, maar mijn stem klinkt toch iets schorder dan ik wil:“Goed dat je er bent, Lisa. Laten we kijken wat ik voor je kan doen.”

Ze glimlacht, een warme, bijna dankbare glimlach, en schudt mijn hand iets langer dan nodig. Haar vingers zijn koel, maar haar handpalm is warm. Ze laat pas los als ik al half ben gaan zitten.
Ik neem plaats achter mijn bureau, zij tegenover me, maar in plaats van netjes aan de andere kant van de tafel te blijven zitten, schuift ze haar stoel een stukje naar links. Niet veel, misschien twintig centimeter, maar genoeg zodat ze niet meer volledig achter de tafel zit. Haar knieën zijn nu half zichtbaar, het rode jurkje eindigt halverwege haar dijen.

We praten eerst over de gewone dingen. Haar studiecijfers (“veel beter dit blok, eindelijk”), haar huis (“nog steeds hetzelfde rommelige appartement, maar nu met een kat”), het weer, het verkeer. Ze lacht makkelijk, echt, niet geforceerd. Haar borsten bewegen mee als ze lacht, zachtjes op en neer in die strakke stof. Ik registreer het, probeer het te negeren, maar het valt op. En zij weet dat het opvalt.
“En met jou?” vraagt ze, oprecht nieuwsgierig. “Nog steeds dezelfde Jesse die vroeger altijd te laat kwam op collegefeestjes?”

Ik glimlach. “Iets minder feestjes tegenwoordig, maar verder hetzelfde.”

Ze trekt een wenkbrauw op, speels, en zegt met een lichte plagende ondertoon: “Jammer. Je was leuk op feestjes.”

En op dat moment glijdt er een flits door mijn hoofd, onverwacht scherp, alsof iemand een oude dia in een projector schuift. Ik zie het meteen weer voor me: derdejaars feest in dat oude studentenhuis aan de gracht. Rood-wit-blauwe lampen, veel te veel bier, en ergens halverwege de nacht stond ik op een tafel met een microfoon die het bijna deed, mee te brullen met ‘Sweet Caroline’. Lisa stond recht voor me, in een kort zwart jurkje dat amper tot halverwege haar dijen kwam, haar armen omhoog, lachend, haar ogen glinsterend van drank en iets anders.

Ze had me aangekeken alsof ik de enige persoon in de kamer was. Toen het refrein kwam, had ze haar handen op mijn bovenbenen gelegd, haar vingers hoog, veel te hoog voor ‘gewoon vrienden’, en meegezongen met haar mond vlak bij de mijne. Ik herinner me nog de geur van haar haar, vanille en iets warms, en hoe haar duimen heel even over de stof van mijn broek hadden gestreken, precies daar waar mijn pik al half hard werd van de alcohol en de adrenaline.

Later die nacht, in de gang naar de wc, had ze me tegen de muur geduwd. Geen kus, nog niet. Gewoon haar lichaam tegen het mijne, haar heupen die één keer langzaam draaiden, precies genoeg om me te laten voelen hoe nat ze al was door de stof heen. Ze had in mijn oor gefluisterd: “Als je ooit durft, Jesse… dan laat ik je dingen voelen die je nooit meer vergeet.”

Ik had gelachen, zenuwachtig, en was weggeglipt naar de wc. Bang. Bang voor wat er zou gebeuren als ik ja zei.

En nu zit ze hier, een paar jaar later, in mijn spreekkamer. In dat rode jurkje. En ze kijkt me aan met precies dezelfde ogen als toen.

Ik haal heel even adem, voel de herinnering nog nagalmen in mijn onderbuik, en dwing mezelf terug naar het nu. “Misschien,” zeg ik, mijn stem lager dan ik wil, “ben ik nog steeds een beetje leuk op feestjes.” Ze kantelt haar hoofd een fractie, alsof ze mijn woorden moet wegen, en dan verschijnt er een glimlach die langzaam opbloeit – niet de beleefde versie van daarnet, maar iets veel gevaarlijkers. Iets wat precies weet waar het mee bezig is.

“Een béétje leuk?” zegt ze zacht, en haar stem glijdt als warme honing over de woorden. “Dat lijkt me sterk.”

Ze slaat haar benen over elkaar, langzaam, opzettelijk. Het rode jurkje schuift een paar centimeter omhoog, net genoeg om de rand van een kous te laten zien, zwart kant, dunne bandjes die naar boven verdwijnen. Ze weet dat ik kijk. Ze laat me kijken: “Want als ik me goed herinner,” gaat ze verder, en ze buigt zich iets naar voren, haar ellebogen op het bureau, het jurkje vouwt zich zo dat haar lekkere grote borsten nu onmiskenbaar in mijn blikveld hangen, “was je vooral leuk als je eindelijk eens ophield met nadenken.”

Haar ogen blijven op de mijne, maar er zit een uitdaging in, een herinnering aan die nacht. Aan hoe dichtbij we waren. Aan hoe ik wegliep. Ze laat een korte stilte vallen, precies lang genoeg om de spanning te laten knappen.

“En nu zit je hier,” zegt ze, bijna fluisterend, “achter dit grote bureau, met je nette overhemd en je serieuze gezicht… en je vraagt je nog steeds af wat er gebeurd zou zijn als je toen niet naar die wc was gevlucht, hè?”

Ze bijt even op haar onderlip, een klein, bijna onschuldig gebaar dat allesbehalve onschuldig is: “Ik wel, in elk geval.” Ze likt zonder dat het door heeft haar lippen. Of heeft ze het wel door?
Ik voel hoe mijn hart een slag overslaat, harder dan goed voor me is. Haar woorden hangen in de lucht, zwaar en zoet tegelijk, en ik weet dat ik nu geen kant meer op kan. Niet echt. Mijn mond is droog, maar ik dwing mezelf te glimlachen, niet de professionele glimlach van daarnet, maar iets echters, iets wat al tien jaar heeft liggen wachten.

Ik leun iets naar voren, mijn ellebogen op het bureau, zodat onze gezichten nu nog maar een halve meter van elkaar vandaan zijn. Ik ruik haar weer. Vanille, iets warms, precies zoals toen: “Je hebt gelijk,” zeg ik, mijn stem laag, bijna hees. “Ik ben weggevlucht. Destijds was ik bang dat als ik bleef staan… dat ik nooit meer zou willen stoppen.”

Mijn blik glijdt heel even naar haar lippen, naar dat kleine hapje lucht dat ze net nam, en dan weer terug naar haar ogen. Ik zie dat ze het merkt. Dat ze het wil dat ik het merk.

“En nu?” vraag ik zacht, terwijl ik mijn hand langzaam over het bureau schuif. Niet snel, niet opdringerig, maar precies genoeg dat mijn vingers bijna de hare raken. “Nu zit je hier, in dat rode jurkje, en je vraagt je af wat er gebeurt als ik dit keer wél blijf.” Ik laat mijn pink heel licht tegen de zijkant van haar hand strijken, een aanraking die amper een aanraking is, maar die meteen door mijn hele lichaam schiet.

“Vertel me eens, Lisa…” Ik houd haar blik vast, laat de spanning nog een paar seconden rekken. “Wat zou jij doen als ik nu opsta, de deur op slot draai… en we eindelijk elkaar geven waar we allebei al jaren aan denken?”

Ze ademt heel langzaam uit, alsof ze die vraag al die jaren in haar longen heeft zitten. Haar pupillen zijn groot, zwart, en ze kijkt me aan alsof ze recht door me heen kijkt, tot op de plek waar ik al die jaren heb proberen te verbergen hoe graag ik dit wilde. Dan glimlacht ze, niet speels meer, maar gevaarlijk zacht.
Ze schuift haar hand een centimeter naar voren, zodat onze vingers nu echt raken. Haar huid is warm, en haar nagels (rood, natuurlijk) glijden heel licht over de rug van mijn hand: “Jesse,” zegt ze, en mijn naam klinkt uit haar mond als iets wat al veel te lang is uitgesproken, “als jij nu opstaat en die deur op slot draait…”

Ze staat op. Langzaam. Het rode jurkje glijdt nog een fractie omhoog als ze zich opricht, maar ze doet geen moeite het recht te trekken. In plaats daarvan loopt ze om het bureau heen, één stap, twee stappen, tot ze naast mijn stoel staat. Haar heup raakt bijna mijn schouder.

Ze buigt zich voorover, haar haar valt langs mijn wang, en haar lippen komen vlak naast mijn oor: “…dan zorg ik dat je spijt krijgt van elk jaar, elke maand, elke verdomde seconde dat je hebt gewacht.” Haar hand glijdt van mijn schouder naar mijn nek, haar vingers krullen in mijn haar, en dan fluistert ze, zo zacht dat ik het bijna voel in plaats van hoor: “Dus sta op, doctor. Doe die deur dicht.
En laat me je laten zien wat je al die tijd hebt laten liggen.” Ik blijf zitten.

Mijn hand ligt nog steeds op het bureau, haar vingers rusten er nu vol op, warm, zacht, een beetje trillend van verwachting. Ik draai mijn hand langzaam om, zodat onze palmen tegen elkaar liggen. Geen greep, alleen contact. Huid op huid. Elektrisch.

Ik kijk haar recht aan en zeg, heel kalm, bijna fluisterend: “Je wilt dat ik die deur dichtdoe, hè?” Ze knikt, amper merkbaar. Haar lippen gaan een fractie van elkaar: “En als ik dat nou doe,” ga ik verder, mijn duim glijdt langzaam over de binnenkant van haar pols, voel haar hartslag daar razendsnel kloppen, “wat gebeurt er dan als ik daarna gewoon… weer ga zitten? Gewoon hier. En jij daar blijft staan. Precies zoals nu.”

Haar adem stokt even. Ze had verwacht dat ik zou opstaan, dat ik zou toegeven. Niet dat ik de macht zou houden. Ik laat mijn stem nog lager zakken. “Want ik denk dat jij het heerlijk vindt om te voelen hoe dichtbij dit kan komen… zonder dat het écht gebeurt. Nog niet.”

Ik schuif mijn stoel een centimeter naar achteren. Net genoeg ruimte om haar ertussen te laten staan als ze wil. Een uitnodiging zonder woorden. Ze begrijpt het meteen. Ze blijft één seconde roerloos staan, alsof ze de uitnodiging eerst moet wegen, alsof ze wil voelen hoe gevaarlijk dichtbij dit nu al is.
Dan laat ze haar handen van mijn schouders glijden, langzaam, tot ze vlak boven mijn knieën hangen. Ze buigt zich iets naar voren, haar haar valt als een gordijn langs mijn gezicht, en ik ruik haar weer: vanille, warmte, een zweem van opwinding.

Zonder haar ogen van de mijne te halen, zet ze één voet tussen mijn schoenen.
Dan de andere.
Heel bewust, heel traag, tot haar benen mijn dijen raken en haar knieën lichtjes de binnenkant van mijn stoel raken.

Ze staat nu precies tussen mijn benen, zo dichtbij dat de stof van haar jurkje langs mijn broek strijkt bij elke trage, diepe ademhaling die ze neemt; een fluwelen plagend contact dat mijn pik al half hard laat kloppen. Haar handen komen weer neer, dit keer op de armleuningen van mijn stoel, haar slanke vingers spreiden zich naast de mijne, nagels licht over het leer krabbend, alsof ze me opsluit zonder me echt aan te raken… maar fuck, dat doet ze wél. De spanning knettert tussen ons, een onzichtbare draad die straktrekt tot ik mijn kiezen op elkaar klem.

En dan is daar dat uitzicht. Haar borsten hangen vol en voluptueus precies op ooghoogte, zwaar en perfect rond, amper ingesnoerd door dat dunne, bijna doorschijnende jurkje. Elke keer als ze inademt, wellen ze op, drukken ze tegen de stof tot ik de donkere schaduw van haar tepels zie opkomen, hard en uitdagend, smekend om mijn mond. Het decolleté zakt net iets dieper door haar voorovergebogen houding, een romig dal dat glanst van een fijne transpiratiefilm, en ik kan de zachte, warme geur van haar huid ruiken; een mengeling van vanille, zweet en pure, rauwe opwinding.

Ze weet precies wat ze doet. Ze laat ze bewust een fractie zwaarder hangen, wiegen bij de kleinste beweging, tot de rand van haar jurk gevaarlijk laag glijdt en ik bijna de roze randjes van haar aureolen zie. Mijn handen jeuken om ze te grijpen, om die zachte, zware massa te kneden tot ze kreunt, maar ze houdt me gevangen in dit martelende bijna-raken, haar tepels nu zo dichtbij dat ik de hitte ervan op mijn lippen voel branden.

Ze buigt nog een centimeter dichterbij. Haar borsten schampen nu écht langs mijn borstkas, een zachte, volle streling die door mijn shirt heen brandt, en ik voel hoe haar harde tepels over de stof schuren. Een laag, hees lachje ontsnapt haar keel. “Kijk je ernaar?” fluistert ze, terwijl ze haar bovenlichaam subtiel heen en weer beweegt, haar tieten traag laat wiegen, zwaarder, dichterbij, tot ik de zachte weerstand voel als ze ze bijna tegen mijn gezicht drukt. “Of wil je ze voelen… proeven… terwijl ik hier precies zo tussen je benen blijf staan en je laat smeken?”

En precies op dat moment, alsof ze mijn gedachten leest, kantelt ze haar heupen één enkele keer. Heel subtiel, heel precies naar voren. De zwoele, vochtige hitte tussen haar benen glijdt in één trage streek langs de strak gespannen stof van mijn broek, recht over de harde lijn van mijn pik. Geen echte druk, alleen een brandende, natte belofte die dwars door alles heen in mijn ballen slaat. Ik voel haar precies: hoe doorweekt ze is, hoe die hitte pulseert, hoe haar slipje (of het complete gebrek daaraan) een glibberig spoor achterlaat op mijn broek. Eén seconde maar, maar het is genoeg om mijn hele lijf te laten schokken.

Ze houdt die kanteling vast, haar heupen lichtjes wiegend in mijn ritme, elke minuscule beweging een nieuwe streling van die druipende warmte over mijn schacht. Mijn pik klopt nu pijnlijk hard tegen mijn rits, smekend om bevrijd te worden, terwijl haar borsten nog steeds zwaar en uitdagend voor mijn mond hangen. Ze laat ze bewust wiegen op de cadans van haar heupen, een hypnotiserend, martelend duet: boven die zachte, volle rondingen die me uitnodigen te bijten, beneden die natte, pulserende hitte die me eraan herinnert hoe weinig er nog tussen ons zit. Slechts een paar flinterdunne lagen stof en mijn eigen wilskracht, die met elke seconde dunner wordt.

“Voel je hoe nat ik ben voor je?” fluistert ze tegen mijn mond, haar lippen zo dichtbij dat ik haar adem proef. “Eén klein zetje nog… en je glijdt zo bij me naar binnen. Maar niet voordat jij smeekt.”
Ze kantelt nog een fractie dieper. De stof van haar jurkje schuift iets omhoog, haar dijen trillen licht tegen de binnenkant van de mijne, en ik voel de eerste echte druppel van haar opwinding door mijn broek heen sijpelen.

En ik breek. Bijna.

Heel langzaam til ik mijn rechterhand op, breng hem naar haar gezicht. Mijn duim glijdt over haar onderlip, duwt hem zachtjes omlaag tot haar mond een beetje openstaat. Ik kijk haar recht aan terwijl ik dat doe: “Open,” zeg ik, zo laag dat het bijna een grom is. Ze opent haar mond verder, meteen, gehoorzaam. Haar tong raakt heel even mijn duim, nat, warm.

Ik laat mijn hand zakken, langs haar keel, langs haar sleutelbeen, tot mijn vingers precies boven haar decolleté zweven. Ik raak haar niet aan. Nog niet.

Met mijn andere hand pak ik de armleuning van mijn stoel, duw mezelf een centimeter naar achteren, precies genoeg dat er weer een paar millimeter extra ruimte tussen ons komt. Dan zeg ik, heel kalm: “Jij wilt dat ik je breek, hè?”

Ik laat mijn blik zakken, langzaam, over haar borsten, haar buik, naar dat rode jurkje dat nu strak om haar heupen spant: “Eerst,” zeg ik, “ga je me laten zien hoe graag je het wilt.” Ik leun achterover in mijn stoel, armen over elkaar, blik vast op haar. Geen bevel meer. Geen instructie. Alleen die ene zin, en dan stilte. Ze begrijpt het meteen. Haar pupillen worden nog groter. Haar lippen gaan vaneen. Ze ademt één keer diep in, alsof ze zich klaarmaakt om in het diepe te springen.
Ze staat al tussen mijn benen, maar laat zich nu zakken.

Op haar knieën.

Haar handen glijden over mijn knieën, spreiden mijn benen verder.
Ze buigt zich voorover, haar mond vlak boven mijn rits, haar adem heet door de stof heen.
Ze ziet het meteen: die donkere, ronde vlek die zich langzaam uitbreidt op mijn grijze broek, precies op de plek waar de stof strak over mijn eikel spant. Een glinsterend plekje voorvocht dat door de stof heen sijpelt, steeds groter wordt, alsof mijn pik haar al begroet voordat ze ook maar één knoop heeft losgemaakt.

Ze ademt diep in door haar neus, haar ogen half dicht, en brengt haar gezicht er langzaam naartoe. Haar neus zweeft op nog geen centimeter van de stof, precies boven die natte plek. Ik zie haar neusvleugels trillen als ze mijn geur opsnuift: zout, mannelijk, rauw. Een zacht, hongerig kreuntje ontsnapt haar keel, nauwelijks hoorbaar, maar het trilt door mijn ballen heen.

“Fuck… je ruikt zo geil,” fluistert ze, haar stem schor en laag. Haar lippen gaan iets verder open, haar tong glijdt even over haar onderlip alsof ze al proeft wat komen gaat. Dan drukt ze haar neus er zachtjes tegenaan, precies op die natte plek, en ademt nog een keer diep in, langer dit keer, haar ogen dicht, alsof ze zich wil volzuigen met mij.

Haar handen glijden van mijn knieën omhoog over mijn dijen, vingers spreiden zich, nagels krassen licht over de stof. Ze duwt haar gezicht iets steviger tegen mijn kruis, haar wang wrijft langzaam over de harde lijn van mijn pik, haar neus glijdt langs de hele lengte, van mijn ballen tot aan de rand van mijn riem. Ze ademt me in alsof het zuurstof is, haar lippen raken de stof nu ook, zachtjes, plagend, nog geen kus, alleen een warme, vochtige aanraking.

Ik voel haar tong door de stof heen, één enkele, trage lik over die natte plek, alsof ze mijn voorvocht wil proeven zonder me nog te bevrijden. Ze kreunt weer, harder nu, en haar handen grijpen mijn dijen steviger vast. Haar ogen kijken omhoog naar me, groot, glazig, smekend om toestemming.
“Alsjeblieft…” fluistert ze tegen mijn broek, haar stem trillend van verlangen. “Laat me je proeven. Echt proeven.” Dan glijden twee vingers diep in haar mond, helemaal tot aan haar knokkels. Ze zuigt eraan alsof het mijn pik is, haar wangen hol, haar tong zichtbaar langs haar vingers draaiend. Een dun straaltje speeksel loopt langs haar kin, druppelt precies op de stof van mijn broek, recht op de plek waar de contour van mijn pik nu onmiskenbaar hard aftekent.

Ze ziet het gebeuren.

Ziet hoe ik reageer op dat natte plekje dat zich verspreidt, hoe de stof straktrekt, hoe mijn pik een paar keer kort schokt onder haar blik.

Ze glimlacht, traag, met die vingers nog in haar mond.Dan trekt ze ze eruit, langzaam, met een nat, ploppend geluidje. Haar lippen glanzen.
Zonder haar ogen los te laten brengt ze die twee natte vingers naar mijn broek.
Ze raakt me niet echt aan, nog niet.
Alleen de toppen van haar nagels glijden over de stof, precies over de rand van mijn schacht, van onder naar boven, heel licht, alsof ze een lijntje trekt door het voorvocht dat nu door mijn broek heen sijpelt.
Een zachte, hese fluistering, bijna tegen de stof aan: “Kijk nou… jij bent ook al zo nat voor mij.”

Ze drukt haar lippen weer tegen me aan, dit keer iets langer, iets steviger. Haar tong komt er even bij, één warme, natte lik door de stof heen, precies over de kop. Mijn pik springt op, duwt tegen haar mond, en ze voelt het. Ze lacht zacht, een donker, tevreden geluidje, en kijkt weer omhoog.

Haar vingers glijden nu naar mijn rits, blijven daar zweven, nagels tikkend op het metaal.

Ze zegt niets meer.

Ze wacht alleen, lippen nog steeds vlak bij me, adem heet, ogen brutaal en uitdagend. De vraag hangt onuitgesproken tussen ons: Ga je me nog langer laten wachten…of trek je die rits eindelijk voor me open?

Ik kijk haar aan, smekend, verwachtingsvol, mijn ogen worden vochtig van de spanning, van het bijna-pijnlijke kloppen in mijn broek. Mijn pik schokt weer, één keer, twee keer, duidelijk zichtbaar door de stof heen, alsof hij zelf smeekt om bevrijd te worden. Ze ziet het.

Ze ziet alles: mijn trillende onderlip, de glans in mijn ogen, hoe ik mijn adem inhoud alsof één verkeerde beweging alles laat exploderen.

Haar blik verandert.

De brutale uitdaging smelt weg.
Er komt iets anders voor in de plaats: pure, triomfantelijke tederheid.
Ze blijft op haar knieën, maar haar handen vallen stil.
Ze leunt een fractie naar voren, haar voorhoofd bijna tegen mijn dij, en fluistert, zo zacht dat het amper geluid is: “…Jesse.” Geen bevel. Geen spel meer. Alleen mijn naam, alsof ze hem voor het eerst echt uitspreekt.

Een traan glipt uit mijn ooghoek, ik voel hem niet eens vallen.

Ze ziet hem, steekt langzaam haar hand op en veegt hem weg met haar duim, zonder haar ogen van de mijne te halen.

Dan, heel voorzichtig, alsof ze iets breekbaars vasthoudt, legt ze haar vlakke hand precies over de natte plek op mijn broek.

Geen druk. Alleen warmte.

Ze houdt hem daar, voelt mijn pik eronder kloppen, en ademt diep in.
“Je hoeft niet meer te vechten,” fluistert ze.
“Je mag het laten gaan. Ik heb je.”
Ze drukt haar lippen zachtjes tegen de stof, precies op de plek waar mijn eikel zit, één warme, trage kus door mijn broek heen.
Geen tong. Geen zuigen. Alleen een kus.
En op dat moment breek ik.

Een diepe, rauwe kreun ontsnapt me. Mijn knieën knikken. Mijn handen grijpen in haar haar, niet om te sturen, maar om ergens aan vast te houden. Ze blijft gewoon zitten, haar hand nog steeds op me, haar mond zachtjes kussend, wachtend tot ik weer ademhaal.
Als ik eindelijk iets uitbreng, is het schor en gebroken: “…Lisa…”

Ze glimlacht, klein en echt, en fluistert tegen mijn broek: “Zeg maar wanneer je klaar bent om hem open te maken: ‘Ik wacht wel.”

En voor het eerst vandaag ben ík degene die wacht.
Op haar.Ik adem diep in, trillend, en laat mijn vingers door haar haar glijden, niet trekkend, alleen voelend.
Dan, met een stem die ik zelf amper herken, fluister ik: “Nu.”
Ze hoeft geen tweede keer te horen. Haar vingers gaan meteen naar mijn rits, langzaam, voorzichtig, alsof ze een cadeautje uitpakt dat ze al tien jaar wil hebben.

Het geluid van de rits die omlaag gaat is het enige wat de kamer vult, scherp, duidelijk, onomkeerbaar.
Ze trekt mijn broek net ver genoeg open om mijn pik eruit te laten springen, hard, nat van voorvocht, kloppend in haar hand.

Ze raakt hem niet meteen aan. Ze kijkt er alleen naar, met een blik die bijna eerbiedig is. Dan kijkt ze omhoog, recht in mijn ogen, en fluistert: “Mag ik?”

Mijn pik staat fier rechtop, twintig centimeter hard, kloppend vlees, de aderen dik en zichtbaar, een constante stroom voorvocht die langs mijn schacht glijdt en alles glanzend nat maakt.
Ze kijkt er nog één seconde naar, alsof ze het moment in zich op wil nemen. Dan steekt ze alleen het puntje van haar tong uit, zacht, roze, nat, en raakt precies mijn pisgaatje aan. Eén vederlichte lik, precies door dat kleine openingetje, waar het voorvocht net uit druppelt.

Ik kreun meteen, diep en rauw. Ze glimlacht, bijna teder, en doet het nog een keer.

Langzamer.

Haar tongpunt draait een klein, perfect cirkeltje rond mijn eikel, verzamelt al dat zoute vocht, en trekt het in een dunne draad mee als ze zich even terugtrekt. “Zo veel…” fluistert ze tegen mijn pik, haar stem vol verwondering: “Al dat voor mij.”

Ze legt haar handen plat op mijn dijen, vingers gespreid, en houdt me stil terwijl haar tong weer komt. Nu niet alleen het puntje.
Ze likt met de volle breedte van haar tong, langzaam, van onder mijn ballen helemaal omhoog langs de onderkant van mijn schacht, één lange, natte streep tot aan de top.
Als ze bovenkomt, sluit ze haar lippen om mijn eikel, zachtjes zuigend, precies genoeg om het voorvocht eruit te trekken, en slikt het door met een klein, tevreden geluidje.
Daarna opent ze haar mond wijd, laat me zien hoe nat haar tong is, hoe het glanst van mij, en neemt me dan in één vloeiende beweging half naar binnen.
Geen haast. Geen diep keelwerk.

Alleen trage, diepe, warme zuigbewegingen, haar lippen strak om me heen, haar tong die onder mijn schacht blijft draaien terwijl ze me in en uit haar mond laat glijden.

Elke keer als ze me bijna helemaal loslaat, likt ze weer dat pisgaatje, precies, plagend, tot ik kreun en mijn heupen naar voren duw. Ze laat me. Neemt me nu diep. En weer. En weer. Mijn handen liggen in haar haar, niet sturend, alleen voelend hoe ze me verwent alsof dit het enige is wat ertoe doet op de wereld. En tussen haar zachte zuigbewegingen door fluistert ze, lippen nog om mijn eikel: “Kom maar wanneer je wilt, Jesse…ik wil je proeven… helemaal.”

Ik knik, woordeloos. “Je smaakt precies zoals ik al die jaren heb gedroomd.”

Ze neemt me weer in haar mond, nog dieper dit keer, tot ik haar keel voel, en kreunt zachtjes, een trillend geluid dat door mijn hele pik vibreert. Mijn heupen bewegen één keer, onwillekeurig, vooruit.
Ze laat me. En kijkt omhoog, ogen waterig, vol, terwijl ze me volledig in haar mond heeft. Geen spel meer. Geen macht. Alleen wij tweeën, eindelijk, na die jaren wachten en om elkaar heen draaien. En ik weet:ik kom binnen een paar seconden als ze zo doorgaat.

Maar ze stopt. Trekt zich langzaam terug, laat een dun draadje speeksel en voorvocht tussen haar lippen en mijn pik hangen. Ze glimlacht, zacht, lief, vies tegelijk.“Je mag in mijn mond komen,” fluistert ze: “Maar alleen als je mijn naam kreunt wanneer je het doet.”

Ik voel het al komen, diep in mijn onderbuik, een warme, zware golf die niet meer te stoppen is.
Ze voelt het.
Ze weet het.
Ze neemt me weer in haar mond, diep, warm, nat, en begint langzaam te zuigen, precies op het ritme van mijn kloppende pik.
Ik kreun, eerst zacht, dan harder, mijn heupen bewegen onwillekeurig naar voren.
“Lisa…” Het komt eruit als een fluistering, gebroken, rauw. Ze kreunt terug, een trillend geluid om me heen, en zuigt harder. “Lisa…” Nu harder, wanhopiger.
Ze laat me los met haar mond, alleen haar hand glijdt nu langzaam over mijn natte schacht, haar duim over mijn eikel, precies op mijn pisgaatje, cirkelend, plagend.
“Kijk me aan,” fluistert ze. “En zeg het nog één keer.” Ik kijk omlaag, recht in haar ogen, en het breekt. “Lisa…” En dan kom ik.
Hard.
Diep.
Oneindig.
Ik voel het aankomen, een diepe, brandende golf die vanuit mijn ballen omhoog trekt. Mijn pik zwelt nog één keer in haar keel, klopt zwaar, en dan laat ik los.

De eerste straal schiet dik en heet, recht tegen haar keelwand. Ze slikt reflexmatig, maar het is te veel, te snel. Ik trek me net ver genoeg terug om de tweede en derde straal over haar tong te laten exploderen: romig wit, bijna parelmoer, dik als gesmolten room, met een zachte, glanzende glans. Het vult haar mond in één klap, loopt al over haar onderlip terwijl de vierde straal haar gezicht raakt.
Een lange, zware streep landt precies over haar wang, van haar jukbeen tot aan haar mondhoek. De volgende spuit over haar neusbrug en voorhoofd, dikke druppels die langzaam naar beneden glijden, glinsterend als gesmolten parels. Een laatste, trage golf druipt recht op haar uitgestoken tong, hangt even als een dikke, witte parel en zakt dan naar binnen.

Haar gezicht is nu prachtig glazed: roomwitte strepen die kruisen over haar wangen, kin en lippen, glanzend in het licht, langzaam druipend. De geur hangt zwaar tussen ons: zout, warm, een beetje muskusachtig, als verse noten met een scherpe, mannelijke bite die haar neusvleugels laat trillen.
Ze sluit haar ogen, ademt diep in door haar neus alsof ze high wil worden van mijn geur alleen. Dan brengt ze twee vingers naar haar wang, schept een dikke klodder op, langzaam, bijna eerbiedig, en houdt hem voor haar gezicht. Ze bekijkt het alsof het het kostbaarste is wat ze ooit heeft vastgehouden: romig, glanzend, doorschijnend aan de randen, nog warm van mijn lichaam.

Ze steekt haar tong uit en likt haar vingers schoon in één lange, trage haal, kreunend luid als de smaak haar raakt. Haar ogen rollen bijna naar achteren. Dan schept ze meer, van haar kin, van haar bovenlip, smeert het bewust even uit over haar onderlip zodat het glanst als lipgloss, en zuigt het dan met wellustige halen naar binnen.

Een laatste, dikke druppel hangt aan haar wimper. Ze vangt hem met haar vingertop, brengt hem naar haar neus, ruikt eraan, lang en diep, en fluistert schor: Dit… dit is wat ik al die jaren wilde. Jouw zaad op mijn huid, in mijn mond, in mijn longen.”

Ze steekt haar druipende vingers helemaal in haar mond, zuigt ze schoon tot er niets meer over is, en kijkt me dan aan, haar gezicht nog steeds glimmend van mij, ogen wazig van pure aanbidding.
“Meer,” fluistert ze, stem kapot van lust. “Ik wil je leeg. Ik wil je overal.”