Als Louise in de lift stapt vermoedt ze dat één man al aanwezig is, Victor de Vries, 35 jaar, strategy consultant. Hij is geen manager in lijn, adviseert de board en schuift dus vaak bij Louise aan tafel. Dat maakt hem gevaarlijk: hij staat buiten haar directe hiërarchie, dus hij kan zich meer permitteren in toon en blik dan andere medewerkers op kantoor.
Victor is een man die zich niet hoeft op te blazen – zijn rust is zijn macht. Hij is stevig gebouwd, heeft donkerblond kortgeschoren haar met een altijd perfect getrimde stoppelbaard. Zijn ogen zijn staalblauw, onderzoekend, bijna analytisch. Wanneer hij luistert, voelt het alsof hij je tot op je huid uitkleedt. Louise denkt aan de torso van Victor, verwacht dat die geharst is, glad, perfect voor een ideale touch. Haar handen glijden in gedachten langs zijn dijen, zijn billen, ze wegen de zwaarte van zijn geslacht. Kut, ze is al weer nat en de dag moet nog beginnen.
Victor heeft Louise al zo vaak gezien: hoe ze in hakken de vergaderzaal binnen schuift, hoe haar rok spant wanneer ze zich voorover buigt om haar laptop in te pluggen. Ze weet dat hij kijkt, ze speelt er mee, daagt hem er mee uit en ze weet ook dat hij zijn blikken niet verbergt. Er is een zekere eerlijkheid in zijn begeerte: direct, maar zonder woorden. Ze weet dat tussen hen beide iets gevaarlijks hangt — een spanning die beide ontkennen, maar die meerdere keren en door meerdere mensen wordt gevoeld. Waar haar collega’s misschien bang voor haar dominantie zijn, lijkt Victor daar immuun voor. Alsof hij haar aankijkt met een stille boodschap: “Je kunt hier wel de macht spelen, maar je weet dat ik zie wat eronder leeft.” Of hij leest dat zij open schaamlippen heeft als Louise die morgen binnenstapt?
De boardroom ademt kil glas en staal, de geur van versgemalen koffie dwaalt door de gang. Louise stapt binnen, ruikt aftershave en diezelfde koffie. Met haar 1 meter 90 staat ze hoog, nog wat hoger door haar hakken die als bevelen op het marmeren vloerpatroon tikken. Haar kokerrok snijdt haar figuur in strakke lijnen, de zijde van haar blouse vangt het licht als water.
Zo voelt haar schaamlippen wijder staan als ze hem ziet zitten aan het eind van de tafel. Hij heeft geen laptop voor zich, alleen een notitieboek en een pen. Alsof hij tijd in overvloed heeft. Zijn blauwe ogen volgen haar beweging, niet haastig, niet vluchtig. Gewoon… openlijk. Hij groet haar. “Goedemorgen, Louise,” met een lage stem, die rustig klinkt en ergens bij Louise onderhuids brandt veroorzaakt.
Ze knikt, beheerst. “Victor.” Oei. Dat klinkt te strak, als contrast op haar kut die allerminst strak en in de plooi ligt. Ze herpakt zich, verzacht met ” Ik neem aan dat je ons vandaag weer gaat vertellen hoe we het beter kunnen doen.”
Een licht glimlachje om haar mond, zakelijk scherp, maar onder de oppervlakte trilt iets anders. Hij kijkt alsof hij ‘het’ weet en alsof hij de buit elk moment kan binnen halen leunt hij achterover, laat zijn pen tussen zijn vingers rollen. “Niet beter,” zegt hij traag. “Anders.” Zijn ogen blijven hangen op haar benen, op de spanning in de stof die haar dijen omsluit. “En ik denk dat jij wel van ‘anders’ houdt.”
Ze verstijft een fractie, maar alleen vanbinnen. Hij speelt met vuur. Ze houdt zeker van anders. Toch antwoordt ze met een lichte twinkeling in haar ogen: “Zorg maar dat je advies relevant blijft, Victor. Anders is er geen plek aan deze tafel voor je.” En dat zou jammer zijn, denkt ze, want deze tafel, daarop wil ik best een keer….
Hij grijnst, niet geïntimideerd. “En jij zorgt dat je blik niet verraadt wat je van ons denkt en of we je inspireren of vervelen. Want die kennis – dat zou je macht kunnen kosten.” Louise ademt in. Kort, scherp. In die ene seconde voelt ze de energie verschuiven: haar façade barst een kier open. Hij heeft haar betrapt, en dat weet hij. Ze buigt zich iets voorover, haar haar glijdt langs haar wang, haar stem nu zachter, bijna intiem: “Weet je, Victor… het gevaar van iemand als jij, is dat je teveel ziet. En ik weet niet of ik dat moet toestaan.” Hij houdt haar blik vast, strak, onverschrokken. “Misschien hoef je dat ook niet.”
Ze staat met haar billen naar de deuren als die open gaat. De rest van de board schuifelt binnen, Ayleen voorop, Marcel sluit de rij. Ze schrapen met stoelen en koffiekopjes. Bijna allemaal zagen ze de strakke billen van Louise maar niemand durft er iets van te zeggen. Tussen Louise en Victor is er iets opengereten: een draad gespannen, dun en snijdend, waar geen van beiden nog omheen kan.
De vergadering begint. PowerPoints, cijfers, buzzwords vliegen over tafel. Voor iedereen lijkt het een gewone maandagochtend. En voor Louise? Het lijkt of haar masturbijt niet afdoende heeft gewerkt. Ze voelt Victor naast haar – niet te dicht, maar dichtbij genoeg. Hij zit ontspannen, maakt halfslachtig notities, alsof hij hier niet hoeft te zijn maar alleen kiest om haar te observeren. Zijn knie ligt bijna tegen de hare. Elke keer dat zij haar benen kruist, schuift de stof van haar rok net een beetje omhoog.
Louise presenteert een rapport. Haar stem is krachtig, haar handen glijden over de tafel wanneer ze een grafiek benadrukt. Maar telkens als ze haar blik door de ruimte laat gaan, blijft die haken op hem. Zijn ogen rusten op haar met een mengeling van analyse en iets rauwers. Hij knikt nauwelijks, maar het is genoeg. Ze bedenkt zich een haiku:
Zijde streelt mijn clit,
lippen zingen zacht verlangen—
kutje smeekt “neem me”.
Maar daar wordt ze niet droger van. Integendeel.
Toch een opmerkelijk detail: haar glas water is bijna leeg. Victor strekt achteloos zijn hand er naar uit, draait het een kwartslag, en duwt het een fractie naar haar toe, alsof hij haar eraan herinnert te drinken. Een kleine, ogenschijnlijk beleefde beweging. Maar onder tafel voelen haar dijen zich plots gespannen, alsof zijn hand haar al beroert. Het “dank je” klinkt bijna erotisch. Zou iemand het merken? Ze neemt een slok, zet het glas neer en om de aandacht af te leiden, verschuift ze een pen. Hij pakt hem op, draait hem tussen zijn vingers, legt hem precies weer terug op haar notitieblok. Hun handen raken niet, maar de lucht is elektrisch geladen.
Halverwege de meeting stelt een Marcel een vraag. Louise begint te antwoorden, helder en scherp, maar merkt hoe Victor haar onderbreekt.
“Mag ik aanvullen?” zegt hij kalm. En terwijl hij praat, legt hij zijn hand terloops plat op tafel, pal naast de hare. Net niet rakend. Net wel voelbaar.
Ze houdt haar gezicht strak. Niemand in de kamer ziet iets. Maar haar hart klopt te snel. Verraad jezelf niet, gebiedt ze zichzelf. Toch kruipt er een hitte omhoog vanuit haar onderbuik. Altijd een reserveslipje meenemen, Louise, bedenkt ze, maar kut die is ze vanmorgen vergeten. Dan straks maar zonder?
Als de vergadering is afgelopen pakken mensen pakken hun spullen. Louise schuift haar stoel naar achteren en voelt in een fractie van een seconde zijn blik over haar rug glijden terwijl ze haar laptop inpakt. Hij zegt niets. Zij ook niet.
Maar ze weet: als ze niet oppast, zal ze binnenkort tóch haar eigen regel breken. Niet masturberen om de verleiding te temmen, maar bukken, ergens, misschien zelfs hier, tegen de rand van dit verdomde bureau, met haar slipje ergens bij haar knieën.
De werkdag loopt uit. De meeste collega’s zijn al vertrokken, het gebouw is halfdonker, leeg en stil. En ook Louise staat op het punt te vertrekken. Ze drukt op de liftknop, haar laptop in de ene hand, haar telefoon in de andere. De deuren glijden open — en daar staat hij. Victor. Alleen. Ze stapt in. De deuren sluiten. De lift zoemt zacht omlaag. Een fractie stilte. Hun blikken kruisen.
En dan… breekt het.
Hij drukt op de noodstop, de lift bevriest. Voor ze iets kan zeggen, heeft hij haar tegen de spiegelwand gedrukt. Zijn mond op de hare, hongerig, geen ruimte voor twijfel. Haar benen, lang en krachtig, haken vanzelf om zijn middel. Haar rok omhoog, slip opzij.
Ze voelt hem hard in haar duwen, zonder preludes, zonder beleefdheden. Ze grijpt zijn schouders, haar nagels in zijn pak. Elke stoot weerkaatst tegen de stalen muren. Hij hijgt in haar oor, zij kreunt gedempt tegen zijn hals. “Naai me”. Er is consent.
Ze wordt genaaid. Kort. Rauw. Diep. Precies wat ze zichzelf die ochtend had willen besparen. En toch – ze wil het. Ze ontvangt hem diep, voelt hoe hij zich niet inhoudt. “God, Louise…” sist hij, vlak voordat hij in haar explodeert. Zijn zaad vult haar kutje warm en gulzig. Haar eigen orgasme trekt haar mee, ze trilt tegen zijn borst. “Fuck, Victor, dit is lekker. Maar wel fout.”
Hij houdt haar vast, stevig, even roerloos. Dan laat hij haar langzaam zakken, zorgt er voor dat haar rok terug over haar dijen valt. Hij streelt nog even haar schaamlippen, kust haar voordat hij de lift weer zoemend in beweging zet. Hun ademhaling blijft zwaar, hun geheim bonst tussen hen in. Als de deuren beneden opengaan, stappen ze zwijgend uit. Alleen de blik die ze elkaar toewerpen zegt genoeg: dit was niet de laatste keer.
Als Louise thuiskomt is het al laat. Ze schopt haar schoenen uit en gooit haar laptoptas op de bank, maar loopt niet meteen naar de keuken. Haar lichaam klopt nog. Het ruikt naar hem, voelt naar hem. Het zaad van Victor zit nog diep in haar. Warm, een geheim spoor dat elke stap herinnert aan wat er in de lift gebeurde. Ze koestert het, gaat voor de spiegel staan in haar slaapkamer. Blouse los, rok langzaam naar beneden. Ze kijkt naar zichzelf: lange benen, huid nog licht rood van de druk tegen het staal van de liftwand. Ze legt een hand op haar buik, de ander tussen haar dijen. God, wat heb je gedaan… denkt ze. Maar haar lichaam reageert anders: het gloeit, wil méér.
Ze laat zich op haar bed vallen, benen wijd. Haar vingers glijden snel, bijna driftig, alsof ze nog eens wil naspelen hoe hij haar nam. Haar gedachten: zijn ogen die haar vastpinden, zijn heupen die haar tegen de wand sloegen, zijn warme zaad dat haar vulde. Ze kreunt luid, ongegeneerd. Dit keer hoeft ze zich niet in te houden. Als de golf komt, is die hard, scherp, verlammend. Ze krult zich op in de lakens, dampend van lust en schuld tegelijk.
De volgende ochtend dringt de zon binnen, ze rekt zich uit. Haar lijf is nog loom. Ze schuifelt naar de keuken, zet koffie, kookt een eitje. Maar haar gedachten zijn onrustig: de lift, zijn stem, hoe diep hij in haar zat. Ze besluit ook vandaag haar ochtendritueel trouw te volgen: masturbijt. Ze schuift haar bord havermout iets opzij, trekt haar slip al zittend op de barkruk omlaag. Een lepel yoghurt, een hand tussen haar benen. Kauwen en kreunen tegelijk. Ze lacht om zichzelf — schandalig en heerlijk. Elke hap voedt haar lichaam, elke stoot van haar vingers voedt haar honger.
Ze stelt zich voor dat hij achter haar staat, dat hij het ziet, dat hij wacht tot ze klaar is om haar te nemen. Nog voordat haar koffie koud is, komt ze heftig klaar, haar dijen trillend tegen de kruk. Daarna leunt ze terug, neemt een slok, veegt haar mond en glimlacht. Tijd om te douchen, tijd om aan te kleden, tijd om naar het werk te gaan. Ze is er ‘klaar’ voor. Dit is mijn balans, denkt ze. Eerst mezelf, dan de wereld.