Niene is stagiaire op het kantoor waar Louise voor een groot deel de scepter zwaait. Het is haar zesde week en ze is op een kwart van haar stage. Deze dag, aan het eind van de middag, heeft ze een evaluatiegesprek met Louise en verschijnt keurig gekleed in haar kantoorkamer. Strak. Subtiel erotisch. Het kantoor loopt al langzaam leeg.
De late middagzon valt schuin door de halfgesloten jaloezieën van het kantoor. Het licht tekent strepen op de vloer, en precies in dat patroon stapt Niene bij Louise binnen: keurig, verzorgd, en toch met die onmiskenbare ondertoon van jeugdige erotiek. Haar blouse wit en strak, haar tepels priemen door haar blouse, haar rok is nét iets te kort om puur functioneel te zijn, en hakjes die zacht tikken alsof ze letters in de stilte hakt.
Louise zit achter haar bureau, bril op, dossier voor zich. Ze heerst. Het is háár terrein, háár scepter. Toch glijdt haar blik onwillekeurig langs de lijnen van Niene’s heupen. “Kom zitten, Niene,” zegt ze professioneel, maar haar stem verraadt een kleine trilling. Niene schuift de stoel naar achteren, kruist haar benen met een beheerst gebaar, en glimlacht. Ze legt een mapje neer, maar opent eerst haar mond: “Zes weken alweer. Een kwart van mijn stage zit er al weer op. Tijd voor reflectie.”
Louise knikt, haar pen in de aanslag. “Vertel.” Niene kijkt haar recht aan, haar stem zacht maar doordacht. “Ik heb veel geleerd. Het ritme van het kantoor. De structuur. De regels.” Ze leunt iets naar voren. “Maar ook hoe ik ruimte kan vinden om mezelf en mijn kennis te presenteren. Ik merk dat ik steviger sta, dat ik mensen kan beïnvloeden, dat ik… iets kan neerzetten.” Louise schrijft wat mee, knikt goedkeurend. Toch blijft haar blik te lang hangen bij de glans in Niene’s ogen. “Dat klinkt positief,” zegt ze. “En waar wil je in de komende weken nog op focussen?”
Niene laat een korte stilte vallen. Dan schuift ze haar mapje langzaam open, maar in plaats van cijfers of tabellen zie je een enkele foto: een close-up van beukenschors, grillig, ruw, bijna huid. “Ik wil verdiepen,” zegt Niene. Haar stem wordt lager. “Meer leren over wat er ónder de oppervlakte zit. Niet alleen de regels volgen, maar ook voelen wat er lééft. Een ruimte creëren waar mensen zichzelf kunnen verliezen… en vinden.”
Louise voelt iets in haar buik samentrekken. “En… dat noem jij?” vraagt ze, half ironisch, half gegrepen… Niene’s glimlach is klein maar trefzeker. “De Beukkamer.”
De stilte die volgt is geladen. Het gezoem van de computer, het tikken van de klok – alles wordt achtergrond. Alleen Niene’s woorden, haar aanwezigheid, blijven in de lucht hangen. Louise schuift onrustig in haar stoel, alsof het leer onder haar dijen plots te warm is. Haar benen kruisen zich strakker, maar het helpt niet: ze voelt de prikkeling, die vochtige opwinding tussen haar schaamlippen. Haar blik zoekt houvast, maar glijdt telkens terug naar Niene die daar kalm en zelfverzekerd zit én met een glimlach die veel te veel weet. “De Beukkamer?” herhaalt Louise, haar stem hees, vragend, onderzoekend. Haar ogen glanzen vunzig, alsof ze zich betrapt weet in een fantasie die ze nog niet eens hardop heeft durven denken. Alsof Niene haar kantoor binnenstapte terwijl ze net aan het masturberen was en niet meer stoppen kon omdat de finale al begonnen was.
Niene leunt iets naar voren, haar handen gevouwen op haar mapje. “Ja,” zegt ze rustig, alsof ze een volkomen normale term gebruikt. “De Beukkamer. Een plek waar je in je kracht komt en los kunt laten. Waar je je niet langer kunt verschuilen achter dossiers en cijfers, maar puur bent. Naakt, kwetsbaar en open ….” Louise voelt haar kut nat en haar keel droog worden. Ze knippert traag, schuift haar bril af en legt die op het bureau. Haar benen ontkruisen zich, een klein stukje, nét genoeg dat Niene zou kunnen zien hoe vochtig haar rode slipje is.
“En… waarom vertel je míj dit, Niene?” vraagt ze, zachter nu, haar stem meer adem dan klank. Haar vingers friemelen onbewust langs de rand van haar rok, dichter en dichter bij waar haar schaamte en hunkering samenvallen. Niene glimlacht, bijna teder. “Omdat ik voel dat jij de Beukkamer nodig hebt. Jij zwaait hier de scepter, Louise. Maar wie zwaait de scepter over en in jou?”
Die woorden slaan in als een stoot diep in haar onderbuik. Louise’s ogen sluiten even, en een onwillekeurige siddering loopt door haar heen. Ze voelt haar schaamlippen kloppen tegen haar slipje, nat, ongeduldig. Verlangend ook.
Ze opent haar ogen weer, nu donkerder, smachtender. “En… als ik ja zou zeggen, Niene… wat zou er dan met me gebeuren in die eh…Beukkamer?”
Niene laat haar woorden als druppels honing over het bureau glijden, traag, warm, gevaarlijk zoet. Ze ziet hoe Louise’s dijen zich verstrakken, hoe haar adem onregelmatig wordt, hoe ze bijna ongemerkt haar heupen schuift tegen de zitting van haar stoel.
“Luister goed, Louise,” fluistert ze. “De Beukkamer is geen spel. Daar wacht allereerst de Meester. Groot, onbuigzaam. Hij beukt je niet zacht, maar stevig. Ritmisch. Elke stoot kraakt door je heen alsof je ribben balken zijn, en toch smeek je om meer. Hij breekt je open tot je niet anders kunt dan kreunen, tot je voelt dat je niets meer hoeft te dragen.” Louise’s lippen wijken, er ontsnapt een kleine zucht, haar hand drukt haast onbewust tegen haar dij, alsof ze zichzelf wil afremmen — of juist op gang wil duwen.
Niene glimlacht, haar stem donkerder nu: “En als de Meester klaar is met je… dan kom ik. Dan beuk ík je. Met mijn eigen heupen, mijn eigen scepter. Hard, diep, onverbiddelijk, maar anders – intiemer, venijniger. Ik denk dat ik je ken, ik voel je spanning, ik ruk je los uit jezelf tot je drijfnat en trillend tegen de wand van de Beukkamer staat. Elke stoot van mij is een belofte, elke kreun van jou een overgave. Tot je niets anders meer bent dan verlangen.”
Louise bijt op haar lip, haar ogen halfgesloten. Ze voelt hoe het vocht zich verspreidt in haar slipje, warm, gulzig. Haar schaamlippen zwellen, kloppen, ze kan het bijna horen. Een siddering gaat door haar heen, ze ademt zwaar. “En alleen al dat ik jou dit vertel, Louise…” fluistert Niene nu, en haar blik boort zich in Louise’s ogen, “…maakt jou en je slipje drijfnat. Je kut verlangt nu al naar die Beuk. Of wou je het ontkennen?” Louise kan niet anders dan knikken, zacht kreunend, haar hand nu onbewust iets te diep tussen haar benen gedrukt.
Louise’s professionele façade kraakt. Het is niet de manager achter het bureau die hier zit, maar een vrouw die brandt. Van binnenuit. Haar vingers drukken nu zichtbaar tussen haar dijen, de rand van haar rok opgefrommeld, een glimp van nat kant eronder. Ze hijgt, probeert nog één keer professioneel te klinken, maar haar stem verraadt haar: “Niene… ik – dit kan toch niet… hier, op kantoor…” Niene staat langzaam op, schuift de stoel achter zich weg. Met rustige, beheerste passen loopt ze om het bureau heen. Ze legt haar hand op de leuning van Louise’s stoel, buigt zich voorover zodat haar lippen rakelings langs Louise’s oor strijken.
“Oh nee? Jij wilt nú voelen wat het is om gebeukt te worden,” fluistert ze. “Niet straks, niet later, niet achter gesloten deuren. Nu. Je kut is al nat. Je slip zuigt zich vast tussen je lippen. Je hele lijf gilt om gebeukt te worden.” Louise kreunt zacht, haar hand nu helemaal onder haar rok. Haar vingers glijden langs haar eigen natte schaamlippen, de stof is doorweekt. Haar hoofd valt achterover, haar ogen zijn halfgesloten, terwijl ze Niene aankijkt alsof ze smekend toestemming vraagt. Niene lacht, als priesteres van ziltig genot. “Zie je wel, Louise? Je Beukkamer begint hier al. Je hebt geen muren nodig. Alleen die natte honger tussen je benen… en mij om hem te lezen.”
Niene grijpt Louise’s pols, trekt Louise’s hand ruw weg van haar kutje, en brengt die hand naar haar mond. “Proef jezelf,” beveelt ze. Louise gehoorzaamt, likt haar eigen vingers schoon, en een diepe kreun rolt uit haar keel. Haar hele gezicht staat open van geil verlangen, glanzend van overgave.
“Beuk me,” fluistert ze, trillend van geilheid. “Alsjeblieft, Niene. Beuk me. Nú.”
Niene blijft boven haar hangen, een hand in Louise’s nek, de ander langzaam langs haar dij omhoog. Haar vingers vinden de rand van de doorweekte slip en trekken hem opzij. “Zo, jij bent nat,” fluistert ze. “En dat alleen van mijn woorden. Je kutje luistert beter dan jij. Die kent geen weerstand.”
Ze glijdt met haar vingertoppen over de zwellende lippen, speelt met de warmte, nog niet duwend, nog niet vullend. Louise’s benen schokken open, haar adem slaat over. “Ja… Niene… meer…” Maar Niene trekt zich terug, likt haar vingers schoon, en laat Louise’s kreun breken in frustratie. “Je krijgt niets tot je toegeeft dat je van mij bent. Zeg het maar.” Louise’s ogen glanzen, haar handen klampen zich vast aan de leuning van de stoel. “Ik ben van jou… Niene… ik wil dat jij me beukt…” ze krijgt een glimlach en een beloning. Één vinger. Diep en hard naar binnen. Louise krijgt meteen een gevoel van volheid. Ze moet zich inhouden om niet te schreeuwen, haar hele lijf buigt mee om die soppende vinger.
Dan komt het moment. Niene strekt zich uit, grijpt naar haar tas die achteloos tegen de muur staat. Ze haalt hem eruit: de voorbindlul, groot, donker, glanzend. Louise’s ogen worden groot, haar mond valt open in een mengeling van angst en geilheid. “Sta op,” beveelt Niene.
Louise gehoorzaamt. Ze wordt ruw omgedraaid, voorover tegen het bureau gedrukt. Haar handen vinden steun tussen dossiers en een laptop die dreigt te vallen. Haar rok schuift omhoog, slip opzij. Niene gespt de riemen vast rond haar heupen, trekt één keer stevig zodat de band knelt. Ze zet de top van de lul tegen Louise’s druipende kutje en wacht. Louise kreunt, duwt haar heupen achterwaarts, smekend: “Alsjeblieft, nu… Beuk me, Niene, nú!”
En dan duwt Niene hem in één vloeiende stoot naar binnen. Hard. Vol. Het bureau kraakt onder de beuk. Louise gilt, haar knieën knikken, haar kut zuigt de lul diep naar binnen. Het ritme komt meteen. Stevig, meedogenloos. Bij elke stoot galmt de echo “Ja, Niene” door het kantoor. Papier schuift, pennen rollen, maar niets houdt stand tegen dit gebeuk. Louise kreunt luid, onverholen, haar professionele masker aan stukken gebeukt op het hout. “Ja! Harder! Geef me alles!” En Niene gromt laag, haar heupen stoten meedogenloos: “Welkom in de Beukkamer, Louise.”
Niene houdt Louise stevig vast, haar vingers diep in haar heupen geklemd, zodat ze geen kant meer op kan. Het bureau kraakt onder hun ritme, dossiers schuiven op de grond, maar Louise merkt niets meer. Haar wereld is samengeperst tot die dikke, harde lul in haar kutje, elke stoot gaat dieper, rauwer, indringender.
Haar adem slaat over, haar keel is rauw van het kreunen. “Ja… ja… oh god, ik kan niet meer… ik ga…” Niene buigt zich voorover, haar lippen rakelings tegen Louise’s oor. “Jawél, jij gaat. Je gaat kapot, je gaat open. Kom voor mij, voor je geile Niene Beuk.”
Met een laatste reeks harde stoten, sneller, dieper, beukt ze haar alsof ze de wortels van Louise’s lust uit de grond trekt. Louise’s hele lijf verstijft, haar vingers klauwen in het hout van het bureau, haar benen trillen zo hevig dat ze bijna bezwijkt.
Dan barst het los.
Een kreet, rauw en ongefilterd, vult de kamer. Louise’s kut samentrekkend rond de voorbindlul, natheid gutsend, haar buik schokkend in golven van genot. Ze komt – heftig, druipend, helemaal verloren in die Beuk. Niene houdt haar stevig vast, blijft diep in haar tot de naschokken haar lijf doorrollen. Pas dan trekt ze langzaam terug, de dildo glanzend van Louise’s sappen.
Louise blijft voorover liggen, hijgend, half bezweken, haar wangen rood, haar dijen nat. Ze fluistert gebroken, maar met een glimlach: “Mijn god… Niene… wat heb je met me gedaan…” Niene strijkt een pluk haar uit haar gezicht, zet haar recht en fluistert: “Ik heb je kennis laten maken met een ongeremde Beuk. En dit was nog maar het begin van jouw Beukkamer, Louise. Wacht maar tot je wordt gebeukt door de Meester zelf.”
Louise hijgt nog, haar knieën beven, haar slip plakt nat tegen haar dijen. Ze kijkt op naar Niene, haar ogen nog vol waas van genot, maar in die waas gloeit iets nieuws: een honger die groter is dan het bureau, groter dan dit kantoor.
“De Meester…?” fluistert ze. Haar stem kraakt van geilheid en ongeloof, alsof ze het woord zelf niet kan bevatten en er tegelijk door aangetrokken wordt.
Niene lacht zacht, bijna priesterlijk, en tilt Louise’s kin op zodat hun blikken samenvallen. “Ja. De Meester. Wat ik je net gaf was maar een voorspel, een inwijding. Hij verwacht jou. Hij wacht op je in de Beukkamer. Groot, onwrikbaar, ongenadig. Hij beukt je niet als vrouw, niet als man, maar als oerwezen. Je voelt hem niet alleen in je kut, Louise… je voelt hem in je ribben, je ruggengraat, je keel, overal.”
Louise huivert, haar lippen wijken. Ze drukt haar dijen steviger tegen elkaar, maar het helpt niets: haar kut pulseert opnieuw, nat en kloppend. “En… jij… ben jij daarbij?”
Niene buigt dichter, haar lippen rakelings langs Louise’s oor, fluisterend:
“Ik leid je binnen. Ik laat je over aan hem. En als hij klaar is, als jij kapot gebeukt en opnieuw geboren voor me ligt, dan neem ík je. Dan is de Beukkamer van ons alle drie.”
Louise kreunt zacht, haar hand glijdt automatisch naar haar slip, vingers trillend van geil verlangen. Ze knikt, half wanhopig, half smekend.
“Ja… ja, Niene… neem me mee. Laat me hem ontmoeten. Laat me de Meester voelen.”