De weken na dat kampioensdouchefestijn waren… raar.
Alsof er een dunne, gouden draad tussen ons vijven was gespannen die niemand anders kon zien. In de kantine zaten Frank, Tim en Daan nog steeds hun oude grappen te maken over “de dames die weer een half uur nodig hadden om hun haar te drogen”, en ik lachte mee met een gezicht dat nog precies wist hoe het voelde als vier verschillende stralen tegelijk over mijn tong, mijn wangen en mijn pik liepen. Ik rook het soms nog, ’s avonds op de bank: een vage, warme wolk die opsteeg uit mijn eigen haar.
Thuis proefde ik het nog steeds. Niet alleen in mijn herinnering, maar echt. Een slok water, een hap eten, en ineens was daar weer die zoute, lauwwarme golf achter op mijn tong, die lichte prikkeling in mijn keel als ik had doorgeslikt terwijl ik iemand recht aankeek. Ik merkte dat ik mijn lippen likte zonder erbij na te denken. En als ik ’s nachts wakker lag met een half harde pik, voelde ik nog hoe het was geweest: die totale overgave, dat bizarre evenwicht tussen macht en onmacht. Vier vrouwen die mij in een duel volledig aan flarden konden schieten, stonden op hun knieën en smeekten met hun ogen om precies datgene wat ik ze gaf. Ik bepaalde waar de straal heen ging, hoe hard, hoe lang, en tegelijk had ik niets te zeggen; ik kon alleen maar geven omdat ik zelf net zo wanhopig was om het te geven.
In de geheime appgroep “Kampioensgouden Douche 2.0” vielen de bekentenissen langzaam binnen, eerst voorzichtig, dan steeds rauwer. Aukje schreef als eerste, midden in de nacht: “Ik schrik er nog van hoe machtig ik me voelde toen ik recht in je mond piste terwijl je me aankeek. Alsof ik je iets gaf dat niemand ooit van me krijgt. En tegelijk was ik zo kwetsbaar dat ik bijna kwam zonder dat iemand me aanraakte.
Daphne stuurde een stemmemo, fluisterend, haar vriend sliep naast haar: “Ik word nog nat als ik eraan denk hoe ik daar zat, met mijn nette leven thuis, en jouw pis over mijn borsten liet lopen terwijl iedereen keek. Ik voelde me zo ongelooflijk sletterig… en dat was precies wat ik wilde. Voor het eerst in jaren voelde ik me echt lééf.”
Elisa was zoals altijd recht voor z’n raap: “Ik vond de smaak gewoon lekker. Warm, zout, een beetje bitter. Hoe het over mijn tong gleed en mijn keel vulde. En dat jij het gewoon aannam, zonder een seconde twijfel. Dat maakte dat ik alles durfde.”
Sanne bleef het langst stil in de groep, haar appje-profieltje grijs en bewegingloos, terwijl de rest van ons steeds openhartiger werd. Ik begon me af te vragen of zij degene was die het het zwaarst had – die stoere Sanne met haar harde schot en haar lach die altijd een tikje te luid was, alsof ze iets verborg. Tot die donderdagavond, rond half twaalf, mijn telefoon trilde op het nachtkastje. Geen groep. Alleen zij en ik.
Drie regels. Geen emoji, geen hoofdletters aan het begin. Alsof ze het in één adem had getypt en meteen verstuurd voordat ze spijt kon krijgen. “Ik kom nog klaar als ik eraan denk hoe je me vol spoot. Hoe je me aankeek terwijl ik alles doorslikte. Ik schaam me kapot… maar ik wil meer. Veel meer.”
Ik las het drie keer. Mijn pik reageerde meteen, dik en zwaar onder de dekens, maar het was meer dan dat. Het was rauw. Eerlijk. Alsof ze eindelijk de deur op een kiertje had gezet naar dat deel van haar dat ze altijd achter die derde-helft-grappen verborg.
De trainingen daarop hing er binnen een sfeer van amicaliteit, maar ook het feit dat we een geheim verborgen hielden voor de andere mannen een sfeer van verbondheid. We wilden meer, dat was duidelijk. Maar hoe overtroffen we iets dat zo spontaan, zo rauw was ontstaan? De appgroep borrelde van ideeën, van halve grappen die steeds serieuzer werden: “Volgende keer jij weer in het midden?” “Of wij allemaal tegelijk op jou?” Maar niemand durfde echt de stap te zetten.
Tot die uitwedstrijd, begin december. We wonnen nipt, 2-1, met een goal van Sanne in de blessuretijd – een knaller van buiten de zestien die de keeper kansloos liet. De kleedkamer ontplofte. De mannen juichten, sloegen elkaar op de schouders, trokken snel hun tas in en vertrokken naar de bus voor een biertje in de kantine van de tegenstander. Maar de vrouwen… die bleven hangen. Ik zag het meteen toen ik mijn spullen pakte: hun ogen glansden, wangen rood van de inspanning en iets anders, hun lach net een tikje te scherp, te hongerig. Aukje beet op haar lip terwijl ze Daphne een veelbetekenende blik toewierp. Elisa rekte zich uit, shirt plakkerig tegen haar borsten, en zei luid genoeg dat ik het hoorde: “God, wat ben ik hitsig na zo’n wedstrijd.”
Ik voelde mijn blaas drukken, ik had de hele tweede helft al nodig moeten plassen, maar geen moment gehad. Nu, in de kleedkamer, werd het sterker. Een warme, volle druk laag in mijn onderbuik die pulseerde bij elke beweging. Ik trok mijn jas aan, ritste hem dicht, wilde naar buiten lopen, naar de bus, naar huis. Dit was niet het moment. Niet weer. Niet nu de mannen net weg waren en het zo… opzettelijk voelde. Mijn hoofd zei: wegwezen.
Ik liep de gang in, richting de uitgang. De lampen waren al half uit, alleen het noodlicht brandde felgroen boven de deur. Mijn voetstappen echoden zacht op de betonnen vloer. En daar, bij de deur naar het terras, stond Sanne. Alleen. Ze had haar jas nog niet aan, stond in haar strakke trainingsbroek en shirt, haar haar nog nat en warrig van het zweet, geen douche genomen. Ze leunde tegen de muur, armen over elkaar, maar haar houding was niet ontspannen – haar heupen een tikje naar voren, borstkas op en neer van snelle ademhaling. Ze keek me aan, recht in mijn ogen, en zei zacht, hees: “Ga je al?”
Ik bleef staan, op twee meter afstand. “Ja… eh, bus wacht.”
Sanne kwam een stap dichterbij, langzaam, alsof ze me niet wilde laten schrikken. Haar ogen gleden omlaag, naar mijn kruis waar de stof van mijn broek al strak spande, en weer omhoog. “De anderen zijn nog binnen. Ze… we hebben het erover gehad. Na de wedstrijd voel je je altijd zo… vol, hè? Alsof je barst van binnen.” Haar stem was lager dan normaal, een fluistering die rechtstreeks naar mijn onderbuik trok. “Ik zie het aan je. Hoe je loopt. Hoe je je benen een beetje tegen elkaar drukt. Je moet nodig. Heel nodig.”
Ik voelde de druk zo erg dat mijn stem nors en kortaf klonk, bijna boos.“Ja Sanne, ik moet echt heel nodig. Dus mag ik alsjeblieft langs. Nu.” Ik zette een stap naar voren, recht op de deur af, klaar om haar gewoon opzij te duwen en naar buiten te stappen. Geen spelletjes meer. Geen geintjes. Ik wilde weg, plassen in de struiken achter de bus en dan naar huis, punt.
Maar Sanne was sneller.
Ze draaide zich om, zette beide handen plat tegen de deur, blokkeerde hem volledig met haar lichaam. Haar rug naar mij toe, billen licht naar achteren gestoken, trainingsbroek strak gespannen over haar kont. Ze keek over haar schouder, ogen groot en donker, stem ineens zacht maar dodelijk serieus: “Nee. Je gaat nergens heen.”
Ze duwde haar kont een klein stukje tegen mijn kruis aan, precies genoeg om me te laten voelen hoe warm ze was, hoe nat de stof al werd. Toen draaide ze zich om, nog steeds met haar rug tegen de deur, armen wijd zodat ik er echt niet langs kon.
“Ik laat je niet gaan met die volle blaas. Niet nu. Niet nadat ik drie dagen alleen maar aan jou heb gedacht.”
Ze trok haar shirt omhoog, langzaam, tot net onder haar borsten. Geen bh. Haar tepels hard en roze. Ze pakte mijn hand en legde hem plat op haar buik, precies daar waar haar blaas zat. “Voel. Ik ben ook vol. Al de hele wedstrijd. Elke keer als ik rende voelde ik het klotsen. Voor jou.”
Ze drukte mijn hand harder tegen zich aan. “Als je nu weggaat plas ik hier gewoon op de grond. Alleen. Zonde toch?”
Ik probeerde nog één keer nors te doen. “Sanne, serieus, ik moet…”
Ze onderbrak me door haar lippen op mijn mond te drukken, hard, nat, tong meteen naar binnen. Terwijl ze zoende gleed haar andere hand omlaag, greep mijn pik dwars door mijn broek heen en kneep precies op de plek waar de druk het hevigst was. Een lange, trage knijp van onder naar boven.
Ik kreunde in haar mond. Een druppel ontsnapte al. Warm. Nat. Door mijn boxer heen. Ze voelde het meteen. Trok haar mond een centimeter terug en fluisterde tegen mijn lippen: “Zie je? Je lekt al. Je wilt niet echt weg. Je wilt dat ik je dwing te blijven.”
Achter haar hoorde ik voetstappen. Aukje, Daphne en Elisa kwamen de gang in, zacht lachend, ogen glinsterend. Ze bleven staan, keken toe. Sanne liet zich langzaam zakken, ging op haar hurken voor me zitten, gezicht precies voor mijn kruis. Ze keek omhoog, ogen smekend en tegelijk bevelend: “Laat me je helpen. Laat me je leegmaken. Hier. Nu. Door je broek heen als het moet. Maar ga alsjeblieft niet weg.”
Ze drukte haar open mond tegen de natte plek op mijn broek, zoog zachtjes, likte de stof nat. Toen fluisterde ze, stem trillend: “Ik heb vannacht in bed gelegen en mezelf vingerend aan jou gedacht terwijl ik je naam fluisterde. Ik wil dat je me vol spuit zoals in die app. Maar nu mag ik eerst. Alsjeblieft. Blijf.”
Mijn knieën knikten. De druk was ondraaglijk. Mijn pik klopte zo hard dat elke hartslag een nieuwe golf maakte. Ik keek omlaag. Sanne met haar mond al tegen mijn broek gedrukt, klaar om alles op te vangen. Ik zuchtte diep, half verslagen, half geil kapot: “Goed dan… je wint.” Sanne glimlachte triomfantelijk. Haar ogen brandden met pure lust. “We hebben een spelletje bedacht. Omdat jij altijd zo makkelijk opgeeft. Jij houdt het op. Zo lang als je kunt. Kleren aan, gewoon blijven staan. En wij… wij doen alles om je te laten verliezen. Likken langs je oor, vingeren door je broek heen, vuile praat, alles wat nodig is. Degene die ervoor zorgt dat je het niet meer houdt en in of op haar pist… die wint.”
Ik slikte hard, mijn keel droog. Mijn pik was nu keihard, drukte pijnlijk tegen de rits, en elke hartslag leek de druk in mijn blaas te verhogen, een golf die van mijn onderbuik naar beneden rolde en weer omhoog, alsof mijn lichaam al oefende op wat komen ging.
Sanne boog zich naar voren, haar lippen vlak bij mijn oor, haar adem heet tegen mijn huid: “Ik wil je zo graag leeg voelen. Recht in mijn keel, of over mijn gezicht, over mijn tong. Waar jij het niet meer houdt en gewoon… spuit.” En ik wist al, met elke vezel in mijn lichaam die tintelde van spanning, dat ik ging verliezen, de vraag was alleen hoe lang ik het volhield, en wie er als eerste onder me zou knielen als ik het eindelijk niet meer kon ophouden. “Fuck… Sanne…” hijgde ik, mijn stem gebroken.
Ze lachte zacht tegen mijn oor, een triomfantelijk, geil geluid. “Voel je dat? Je bent zo hard dat je niet meer kunt plassen. Je blaas barst bijna, maar je pik laat het niet toe. Precies zoals ik wilde.” Ze drukte haar onderlijf tegen me aan, liet me voelen hoe nat ze zelf was, hoe haar eigen volle blaas tegen de mijne duwde. Haar hand bleef pompen, traag en vastberaden, terwijl haar tong langs mijn oorlel likte. “Kom op… laat me winnen,” fluisterde ze. “Laat me je warme straal proeven terwijl je pik nog hard is, terwijl de anderen toekijken hoe je het eindelijk niet meer houdt en alles in mijn mond spuit.”
Sanne’s hand bleef traag kneden over mijn pik, elke beweging een marteling die mijn erectie alleen maar harder maakte, de druk in mijn blaas gevangen achter een kloppende muur van lust. Ik stond tegen de muur gedrukt, ademhaling zwaar, benen licht gespreid om de spanning te dragen, de andere drie met hun ogen gefixeerd op mij alsof ik de enige prooi was die telde na de overwinning.
Elisa was de eerste die echt toesloeg. Ze stapte naar voren, trok haar plakkerige shirt in één beweging over haar hoofd en gooide het op de grond. Geen bh. Haar borsten, klein en stevig, tepels hard en donkerroze van de koude lucht en de geilheid, deinden licht mee met haar ademhaling. Ze drukte zich tegen mijn linkerzij, huid tegen jack, en liet haar hand meteen onder mijn shirt glijden en fluisterde schor, haar lippen vlak bij mijn hals: “Na die wedstrijd ben ik zo nat dat ik mezelf nauwelijks kon inhouden in de kleedkamer. En nu sta jij hier, klaar om te barsten. Ik wil je straal over mijn tieten voelen lopen terwijl ik je pik vasthoud en ik mijn tepels lik.”
Aukje drong zich aan de andere kant tegen me aan, haar ogen glinsterend van een roofdierachtige, naakte honger die rechtstreeks uit de wedstrijd leek te komen. Ze greep de elastiek van haar trainingsbroek vast en trok hem in één vloeiende beweging omlaag tot op haar enkels, onthulde een klein, zwart slipje dat zo doorweekt was dat het aan haar huid plakte: een donkere, glanzende vlek die in het schemerlicht duidelijk zichtbaar was, haar opwinding bijna druipend.
Ze stapte eruit, schopte de broek achteloos weg, en drukte zich meteen weer tegen me aan, naakt vanaf haar middel omlaag. Haar warme, natte kutje gleed direct over mijn bovenbeen, huid op stof, en ik voelde alles: haar hitte, haar gladde lippen die zich spreidden, het vocht dat meteen door mijn broek heen trok. Ze begon haar heupen te wiegen, langzaam maar dwingend, haar clit wrijvend over de stof terwijl ze kreunde, laag en hongerig.
Ze liet één hand tussen haar eigen benen glijden, vingers glijdend over haar gezwollen, glanzende lippen; spreidend, plagend, twee vingers diep naar binnen duwend met een nat, soppend geluid dat in de stille gang echode. Ze reed harder tegen mijn been aan, haar heupen rollend, clit schurend over de stof terwijl dunne draden van haar vocht langs mijn broek omlaag dropen en op de betonnen vloer spetterden: ‘Ik ga mezelf vingeren tot ik kom… recht hier voor je…” kreunde ze, stem schor en gebroken, “en jij mag alles over mijn hand laten spuiten als je eindelijk breekt. Warm, dik, eindeloos… ik wil het voelen druipen terwijl ik klaar kom van jouw straal.”
Haar bewegingen werden sneller, het soppende geluid nu ritmisch en obsceen, haar ademhaling heet en nat tegen mijn hals. De muskusachtige geur van haar opwinding hing zwaar in de lucht, vermengd met het zoute zweet van de wedstrijd, een bedwelmende, overwinnende cocktail die mijn pik pijnlijk hard maakte en de druk in mijn blaas tot een brandende, kloppende marteling opzweepte.
Daphne, altijd de stilste, verraste ons het meest. Ze stapte recht voor me, tussen Sanne’s knedende hand en mijn kruis in, haar ogen donker en brandend van een lust die ze normaal zo goed verborgen hield.
Langzaam trok ze haar shirt helemaal uit, liet het op de grond vallen: haar volle borsten kwamen vrij, zwaar en zacht, tepels groot en lichtroze, hard en gevoelig van de opwinding. Maar ze stopte daar niet. Met een trillende maar vastberaden beweging haakte ze haar duimen in de band van haar trainingsbroek en slipje en schoof alles in één keer omlaag tot op haar enkels. Ze stapte eruit, naakt van haar borsten tot haar voeten, haar schaamlippen gezwollen en glanzend, een druppel vocht al zichtbaar aan haar clit.
Ze liet zich langzaam door haar knieën zakken, recht voor me, tussen mijn benen en Sanne’s hand in. Haar gezicht was nu op gelijke hoogte met mijn kruis, maar haar ogen keken omhoog, dierlijk, hongerig, zonder een spoor van verlegenheid meer.
Met twee vingers spreidde ze haar eigen lipjes uiteen, opende zich volledig voor me, en liet haar blaas gaan. Daphne’s straal was niet zacht of verlegen. Ze richtte hem bewust, kantelde haar heupen zodat de warme boog eerst precies over de stof spande waar mijn pik klopte, en toen langzamerhand lager, over mijn ballen, mijn dijen. Ik voelde hoe de hitte zich verspreidde, hoe mijn broek zwaar en plakkend werd, hoe haar geur, zout, warm, vrouwelijk, zich vermengde met die van mijzelf die al lekte.
Daphne kreunde zacht, een laag, rauw geluid, terwijl ze bleef pissen, eindeloos, opzettelijk, haar ogen strak in de mijne, alsof ze me met elke druppel uitdaagde om hetzelfde te doen. Ze keek me aan terwijl ze het deed, ogen half dicht van genot, lippen iets open. “Ruik je dat?” fluisterde ze schor. “Dat is wat jij straks bij mij gaat doen… maar dan in mijn mond.”
Ze pakte Elisa’s hand, trok haar omlaag naast zich, en kuste haar diep en nat, tongen dansend, zichtbaar, hongerig, terwijl de straal nog steeds liep en mijn broek langzaam maar zeker volledig doorweekte. Borsten tegen borsten, monden versmolten, maar allebei keken ze af en toe naar mij met een triomfantelijke blik die zei: jouw beurt.
De hitte van Daphne’s straal trok nog na in mijn doorweekte broek toen Sanne en Elisa tegelijkertijd besloten dat het genoeg was met plagen door de stof heen.
Sanne’s vingers haakten in mijn rits, trokken hem met een scherp, ongeduldig geluid omlaag. Elisa en Aukje grepen elk een kant van mijn broek en boxer vast en sjorden alles in één ruwe beweging omlaag tot op mijn enkels. Mijn pik sprong vrij: keihard, kloppend, rood aangelopen van de spanning, het puntje glanzend van een paar druppels die al waren ontsnapt.
Ik stond daar, naakt van mijn middel omlaag, tegen de muur gedrukt, en voelde een golf van pure paniek: “Fuck… wacht… ik moet zo ongelooflijk nodig pissen,” hijgde ik, mijn stem hoog en gebroken. “Maar ik kán niet… ik ben veel te hard… het lukt niet…”
Mijn blaas voelde aan als een opgepompte ballon die elk moment kon knappen, een brandende, constante druk die door mijn hele onderbuik pulseerde. Het was geen gewone plasdrang meer, het was een diepe, zeurende pijn die tot in mijn ballen trok, een kloppende spanning die elk moment kon exploderen. Ik probeerde mijn spieren te ontspannen, echt te proberen, maar mijn pik stond fier rechtop, rood en strak, alsof hij weigerde bevelen op te volgen. Een enkele druppel gleed langs mijn schacht omlaag, plakkerig en warm, maar verder niets. Ik voelde me tegelijkertijd wanhopig en geiler dan ooit. Ik probeerde te ontspannen, spieren los te laten, maar mijn pik bleef stijf rechtop staan, blokkeerde alles. Elke hartslag maakte het erger: een kloppende, geile marteling die me tegelijkertijd wanhopig en geil kapot maakte.
Ik voelde een druppel langs mijn schacht omlaag lopen, maar verder niks. Mijn pik stond recht omhoog, kloppend, alsof hij weigerde te doen waar mijn blaas om schreeuwde. De vier vrouwen keken ernaar en barstten bijna tegelijk in een zacht, plagend gelach uit, niet gemeen, maar hongerig, triomfantelijk: “Oh god, kijk nou,” kreunde Elisa, terwijl ze door haar knieën zakte en haar gezicht vlak voor mijn pik bracht. “Hij is zo hard dat hij zichzelf tegenhoudt. Arm jongetje… je moet zo nodig, hè? Maar je pik wil alleen maar neuken.”
Aukje likte langs haar lippen, haar vingers nog nat van zichzelf. “Probeer maar,” fluisterde ze. “Ontspan je maar… we wachten wel. We hebben alle tijd om te kijken hoe je het uiteindelijk niet meer houdt.”
Elisa boog zich voorover, blies zacht over het natte puntje, en liet toen haar tong er heel even overheen glijden – een korte, plagende lik die me deed schokken. “Probeer nog eens,” zei ze liefjes. “Ontspan je… of nee, juist niet. Blijf maar hard. Wij vinden het veel geiler als je lijdt.
Sanne stond nog steeds naast me, haar hand nu direct om mijn schacht, langzaam pompend, knijpend, precies genoeg om me op het randje te houden. “We kunnen dit uren volhouden,” fluisterde ze tegen mijn oor. “Tot je smeekt. Tot je pik eindelijk slap genoeg wordt om te laten lopen… of tot je komt en daarna alles eruit spuit.”
Ik kreunde luid, mijn heupen schokten naar voren, maar er kwam niks. Alleen maar meer druk, meer paniek, meer geilheid.
Toen, na wat een eeuwigheid leek, begon er iets te veranderen. De constante stimulatie, hun woorden, hun lichamen: het werd te veel. Mijn pik bleef hard, maar de druk won het langzaam van de erectie.
Een eerste, dunne straal ontsnapte, zwak, bijna druppelend, maar warm en eindeloos. Het voelde als een explosie van opluchting, maar door de stijfheid kwam het er abnormaal krachtig uit: een felle, onderbroken spuit die recht vooruit schoot en met een natte klap op Daphne’s borsten landde.
“Yes… fuck yes,” hijgde ze, mond open, tong uitgestoken om de volgende spuit op te vangen.
De dames juichten zacht, handen overal, monden dichtbij. En toen liet ik echt los, nog steeds keihard, maar de straal werd sterker, wilder, oncontroleerbaar: een dikke, krachtige boog die alle kanten op spetterde, over hun gezichten, borsten, in open monden, op de vloer.
De dames juichten zacht, handen overal, monden dichtbij. En toen liet ik echt los: nog steeds keihard, maar de straal werd sterker, wilder, oncontroleerbaar: een dikke, krachtige boog die alle kanten op spetterde, over hun gezichten, borsten, in open monden, op de vloer.
Daphne, die al op haar knieën zat en het dichtst bij was, aarzelde geen seconde. Ze boog zich naar voren, opende haar mond wijd en nam mijn pik in één beweging diep naar binnen: recht haar keel in, terwijl de straal nog volop liep.
Ik voelde de warme, strakke hitte van haar mond en keel om me heen sluiten, precies op het moment dat een nieuwe, felle golf naar buiten spoot. Het was te veel, te snel: de straal schoot recht haar keel in, vulde haar mond in een oogwenk, en omdat ze zo diep had genomen, kwam een deel ervan langs haar neus naar buiten – warme druppels die over haar wangen liepen terwijl ze kreunde, een gedempt, nat geluid dat om mijn pik trilde.
Ze trok even terug, hoestte kort, maar haar ogen glinsterden van pure, duistere opwinding. Snel duwde ze me weer diep naar binnen, haar keel ontspannend, slikbewegingen voelbaar terwijl ze gulzig probeerde alles door te slikken. Haar handen grepen mijn billen vast, trokken me dichterbij, nagels in mijn huid, alsof ze me dwong om door te gaan, om haar te vullen tot ze geen lucht meer kreeg.
“God… Daphne…” kreunde ik, mijn handen in haar haar, niet sturend maar me vastklampend terwijl mijn lichaam bleef spuiten – krachtig, onderbroken, elke puls harder door de stijfheid.
De anderen keken toe, ademloos, handen over hun eigen lichamen glijdend. Sanne fluisterde schor: “Kijk hoe ze je leegzuigt… recht haar keel in terwijl je pist. Ze verdrinkt bijna in je en wil nog meer.”
Elisa en Aukje knielden nu naast haar, tongen likkend over Daphne’s wangen, vangend wat er langs haar neus en mondhoeken droop, kussend haar terwijl mijn straal nog steeds in haar mond pompte. Daphne’s ogen draaiden half weg van genot, tranen van inspanning in haar ooghoeken, maar ze liet niet los. Ze duwde me telkens dieper, haar keel knijpend om mijn pik, tot de laatste, krachtige spuiten eindelijk zwakker werden en alleen nog druppels over haar tong gleden.
Ze trok langzaam terug, hoestend, hijgend, mond en kin glanzend, druppels parelend op haar borsten. Ze keek omhoog, glimlachte zwak maar triomfantelijk, stem schor: “Ik heb je leeg… helemaal leeg…”
En terwijl ik daar stond, benen trillend, leeg en uitgeput, wist ik dat het spel nog lang niet voorbij was, alleen het eerste rondje.