Er was behoorlijk wat tijd over heen gegaan toen Yvonne werd geappt door Rafaël. Rafaël, de man die haar op de dag van de vernissage in de galerie van haar vriendin had verleid en in het park genomen. Yvonne was inmiddels meer dan een jaar single en ze was verrast toen ze zijn appje ontving. Ppen, sensueel, verlangend en subtiel dominant. Of ze een keer bij hem op bezoek wilde komen. Dezezaterdag, aan het eind van de middag was het dan zo ver.
Yvonne had getwijfeld over haar outfit. Niet te opzichtig, niet te casual. Uiteindelijk koos ze een lichte blouse die nét iets te veel contour liet zien als ze bewoog, en een jeans waarin ze zich zelfverzekerd voelde. Een kanten slipje en bh. Haar borsten waren verlangend, haar kut sluimerend open. Ze had drie maanden geen seks gehad. De lucht hing zwaar van het late zonlicht toen ze uitstapte bij het adres dat hij had gestuurd. Een statig herenhuis in een drukke straat met veel leven. Ze ademde diep in voordat ze de bel aanraakte, alsof ze zich bewust was dat er een met deze handeling ook een nieuwe fase in haar leven zou beginen.
Rafaël deed zelf open, op blote voeten, een yogabroek, een linnen overhemd, de bovenste knoop los. Zijn blik was rustig, maar doordringend. Niet de blik van iemand die zomaar een oude kennis ontving, eerder de blik van iemand die al wist wat haar hier bracht, nog voor zij het zelf precies wist. “Yvonne,” zei hij eenvoudig. “Rafael.” Ze glimlachte, aarzelde even, stapte toen pas naar binnen. Geen kus.
Binnen rook het naar koffie en wierook. Muziek, zacht, iets jazzy’s. Ze keek om zich heen, kunst aan de muren, grote doeken met gelaagde verfstreken, ingetogen kleuren, één vrouwelijk naakt in schetsvorm.
“Is dit jouw werk?” vroeg ze. “Sommige,” zei hij. “andere van vrienden of vriendinnen. Dat daar” hij wees naar het naakt “is nog niet af. Nog te braaf.” Ze lachte kort, maar voelde hoe haar wangen warm werden.
“Te braaf?” “Nog geen spanning,” zei hij. “Nog geen risico. Zoals jij toen, op die vernissage. Je stond er mooi, maar je hield iets achter. En dat maakt het interessant.” Ze voelde een opening tussen haar liezen ontstaan.
Hij liet een korte stilte vallen. Yvonne voelde dat ze iets moest zeggen, maar wist niet wat. Zijn toon was niet brutaal, maar hij duwde wel. “Misschien hoort dat bij me,” zei ze. “Of je dacht dat het hoorde,” antwoordde hij kalm. “Soms leer je dat af.” Ze keek hem aan, en hij keek terug, zonder te knipperen. Niet dreigend, eerder nieuwsgierig, maar intens. “Wil je koffie of liever wijn. Wit? Rood?” vroeg hij. “Eerst koffie graag, Cappucino. Heb je haverdrank?” alsof duidelijk was dat ze nog meer aangeboden zou krijgen vandaag. Hij knikte.
Terwijl hij naar de keuken liep, keek ze nog eens rond. Op een tafeltje lag een leren armband, grof gevlochten, met een metalen ring eraan. Ze wilde hem niet aanraken, maar haar ogen bleven eraan hangen. Er naast lag een tweede exemplaar. Alsof ze samen dienst konden doen als handboeien. Ze voelde haar polsen. Haar onderbuik en schaamlippen gaven respons bij haar blikken.
Toen hij terugkwam met de koffie, merkte hij het op. “Die?” vroeg hij, met een glimlach die half onschuldig, half suggestief was. “Wat een bijzonder sieraad,” zei ze luchtig. “Het is niet van mij,” loog hij duidelijk niet.
“Van wie dan?” “Van iemand die het aandurfde om zich te laten boeien.” Hij overhandigde haar de mok, bleef vlak voor haar staan. “Door jou?” Hij keek haar strak aan, zag hoe strak haar tepels stonden. “Je hoeft niet bang te zijn,” zei hij zacht. “Maar ik wil vandaag verder ontdekken waar je grenzen liggen.” Ze slikte. “Misschien weet ik dat zelf nog niet.” “Dan is dat,” zei hij, “precies waar we moeten beginnen.”
Yvonne draait haar handen langzaam om de warme mok in haar hand. De armbanden blijven haar blik vangen. Het leer lijkt bijna warm, alsof het de huid nog vasthoudt van wie ze droegen. Rafaël laat zijn vingers over het leer glijden, pakt ze op, streelt haar polsen. “Jij was ooit gebonden en de vraag is, wil je weer gebonden worden?“ zegt hij rustig. “Letterlijk. Figuurlijk.” Ze glimlacht voorzichtig. “Je klinkt… dubbelzinnig.” “Dat is het ook. Binden kan een keuze zijn. Of een noodzaak. Voor sommigen is het vrijheid. Juist omdat ze de controle even mogen loslaten.”
Yvonne kijkt naar hem op, iets langer dan ze bedoelde. “Wil jij dat dan? Dat iemand zich bindt aan jou?” Hij haalt zijn schouders nauwelijks op, stelt de vraag terug. Scherper. “Wil jij gebonden worden. Door mij. Aan mij? Niet slechts vluchtig gestreeld of genomen, zoals toen.” Ze zwijgt. Haar gedachten draaien trager dan haar hartslag, ze lacht. Kort, nerveus. “Dat hangt er vanaf wat je bedoelt met binden.” Hij grijpt haar polsen “Ik bedoel… vastgehouden worden. Niet uit zwakte, maar om te voelen wat er gebeurt als je niet kunt vluchten. Als je durft te vertrouwen dat de ander je niet breekt, maar draagt, ook al doet hij iets…onverwachts.”
De woorden hangen tussen hen. Ze voelt ze niet alleen in haar hoofd maar ook in haar buik, in haar kut. ‘Dat klinkt… intens,’ zegt ze. “Dat is het,” antwoordt hij. “Maar het begint met iets eenvoudigs: toestemming. Altijd. Drink je je cappuccino voordat ie koud wordt, Yvonne?” Yvonne drinkt en kijkt opnieuw naar de armbanden. Ze hoort haar eigen adem. “En als iemand die toestemming geeft?” vraagt ze. “Dan,” zegt hij langzaam, “wordt binden een manier om te ademen. Niet om te bezitten.” Ze knikt, en dan, zachter dan ze bedoelde: “Misschien zou ik dat wel willen begrijpen. Niet nu, maar… ooit.”
Hij glimlacht, niet triomfantelijk maar warm, alsof hij haar een geheim toevertrouwt dat hij al eerder heeft gezien in anderen. “Ooit begint meestal precies op het moment dat je dat zegt,” fluistert hij. “Trek je jeans uit en ga op de houten stoel aan tafel zitten. Dan zal ik beginnen om het je te laten begrijpen.” Ze voelt zijn blik, scherp, dominant, niet als een dwang, maar als een uitnodiging om iets van zichzelf te erkennen dat ze heeft weggestopt maar sluimert.
Ze staat op, haar vingers zoeken de knoop en de rits van haar jeans. Ze aarzelt. De kamer lijkt stiller te worden. Buiten zingt een merel zijn late middaglied, maar hierbinnen wordt elke toon opgezogen door het zachte licht. Haar hand raakt de rand van de eettafel, het koude hout onder haar vingertoppen. Ze trekt haar jeans omlaag, tot haar knieën.
Haar schaamlippen raken de hoek van de tafel als stille herinnering aan een intieme binding aan een andere tafelhoek. Ze glimlacht. Rafael komt dichterbij, geen haast, geen bevel, maar een beweging die voelt alsof haar billen, zij zelf zich naar hem toe buigt. ‘Wil je dat ik het laat zien?’ vraagt hij, zijn vingers strelen haar billen. Yvonne knikt nauwelijks merkbaar, ze voelt kippenvel over haar hele lichaam. Hij pakt beide armbanden, draait ze langzaam tussen zijn vingers. Het leer glanst dof in het licht.
“Binden,” zegt hij, “gaat niet om macht. Het gaat om aandacht. Jij bepaalt waar het stopt.” Ze kijkt hem aan, een blik vol twijfel en nieuwsgierigheid. ‘“En als ik het niet fijn vind?” “Dan zeg je dat. En dan blijft het daarbij. Elke grens die je stelt, blijft van jou.” Ze ademt diep. “Toon me maar.” Hij neemt een smalle sjaal van de stoel, zacht, zijdeachtig, zet de stoel in het midden van de kamer. Geen touw, niets dat pijn kan doen. Hij pakt voorzichtig haar polsen, brengt ze samen, en wikkelt de stof er losjes omheen. Zijn handen raken haar huid nauwelijks, maar ze voelt de warmte van zijn nabijheid. De stof sluit niet stevig, eerder als een gebaar dan als een beperking.
“Ga maar zitten.” Toch merkt ze dat haar adem trager wordt. Ze voelt de controle die ze afstaat, hoe vreemd dat ook is. “Zo,” zegt hij zacht. “Nu hoef je even niets te doen. Alleen te zijn.” Ze sluit haar ogen. De wereld wordt stiller. Zijn stem klinkt dichtbij: “Dit is een kader. Zoals in kunst. Alles buiten het doek verdwijnt, zodat je kunt zien wat er binnen leeft.” Hij gaat voor haar zitten. Kijkt naar haar. Haar slipje wordt nat. Hij strekt zijn hand uit. Raakt haar aan. Haar clitje. Masseert. Haar adem verandert. Ze ontvangt. Voelt haar lichaam reageren op zijn aanraking. “Ik….” “SStt…”
Ze opent haar ogen. Zijn blik is warm, niet roofzuchtig, maar aandachtig. Er zit iets in die blik dat haar raakt, een erkenning, bijna teder. Hij gaat achter haar staan, zijn handen nog steeds niet opdringerig, maar wel voelbaar. Ze raken haar dijen, hij laat haar slipje zakken. Ademt in haar hals. Zijn vinger voelt haar clit, niet meer gehinderd door de stof. “Laat maar los,’ zegt hij. “Niet omdat ik het wil. Maar omdat jij voelt dat je mag.” Ze ademt diep in. Haar schouders ontspannen. Het is geen overgave aan hem, maar aan iets in zichzelf dat ze lang niet heeft aangeraakt. Vertrouwen, misschien zelfs verlangen zonder schaamte. Dan komt ze schokkend klaar.
Er volgt een lange stilte voordat hij de sjaal los maakt. Het duurt even voordat ze opstaat, zich omdraait en hem aankijkt. “Ik begrijp het nu een beetje beter,” zegt ze. Hij antwoordt niet meteen, alleen een kleine knik. Hij streelt haar naakte billen. “Ik wil meer, Rafaël.” “Ooit toch?” zegt hij, pakt haar op bij haar heupen en werpt haar op zijn bed, trekt haar jeans en blouse uit. En ze hoort zijn rits, zijn kleren op de grond vallen. verlangt meer en voelt hoe zijn geslacht diep in haar verdwijnt. Hij volgt haar tempo.
Zijn vingers verkennen de randen: sleutelbeen, bovenarm, de boog van haar ribben; steeds vraagt hij met een korte pauze, steeds geeft ze met haar adem antwoord. Het bed kraakt ergens rechts; ze lacht erom en ontspant dieper. Wanneer hij zijn hand op haar buik legt, vlak, verankerend, voelt ze hoe haar onderrug vanzelf zwaarder in de matras zakt. Dn zoekt hij haar beide handen, legt er de zijne over. Ze laat haar hoofd zakken op het kussen, ogen half gesloten, armen nog licht gebonden. Ze voelt hoe hij dichterbij komt, zijn lichaam warm en aanwezig boven het hare. Wat volgt is een langzaam openen, van huid, van adem, van vertrouwen. Ze geeft zich niet over omdat ze moet, maar omdat ze eindelijk kan.
Alles wat vastzat, smelt. Wat ooit schaamte heette, verandert in iets ruimer, dieper, voller van leven. Rafael blijft bewegen met dezelfde bedachtzame aandacht als daarvoor, alsof hij elke seconde luistert naar haar adem, haar hartslag, de kleine signalen van haar lijf. Hij houdt haar niet gevangen; hij houdt haar vast, precies genoeg om haar te laten durven. Haar lichaam volgt een ritme dat vanzelf lijkt te ontstaan, geen haast, geen doel. Alleen de golvende cadans van overgave, een echo van wat er eerder in stilte begon. Hij grijpt haar haren, versnelt cadans, ze smeekt niet, ze ondergaat.
Als alles achter de rug is kijkt ze naar hem. “Ik dacht dat overgave iets was wat je weggeeft,” fluistert ze. “Maar het voelt alsof ik iets teruggekregen heb.”