De week erna bezoekt Yvonne Rafaël opnieuw. In Rafaels atelier hangt nog de zware lucht van verf, olie en iets dat op wierook lijkt. De middag gaat langzaam over in schemer. De muren lijken het licht vast te houden zoals hij haar vasthoudt, zonder dwang, vol aandacht. Yvonne gaat op de bank zitten, afwachtend, gespannen, haar armen rusten op haar knieën. Ze voelt haar hart kloppen in haar keel en een vreemde helderheid komt over haar. Iets in haar wil verder met Rafaël deze middag. Ze wil verder dan verkennen, ze wil zich overgeven, zonder te weten hoe. Rafael staat voor haar, zijn handen losjes in zijn zakken. Zijn blik is geconcentreerd, alsof hij probeert te lezen wat zij wil en alsof dat alleen via huid en adem kan worden uitgelegd.
“Toen je de vorige keer zei dat binden iets opende,” zegt hij, “bedoelde je toen dat je klaar bent voor meer?” Ze knikt langzaam. “Ik wil…”, ze aarzelt, “Ik wil voelen dat je iets achterlaat. Dat ik niet alleen kijk of kus of vrij of genomen wordt maar echt iets onderga. Iets wat… blijft.” “Blijft,” herhaalt hij. “Ja,” fluistert Yvonne. “Een herinnering. Een teken. Misschien niet letterlijk. Of juist wel.” Hij komt iets dichterbij. ‘Bedoel je… een merkteken?”
Er valt een stilte. Yvonne voelt haar kut kloppen. Haar adem schokt. Ze knikt. Woorden ontsnappen alsof ze automatisch spreekt. “Ik denk het. Een soort bewijs, dat ik ergens bij hoor. Bij jou hoor.” Rafaël zwijgt een moment en loopt dan langzaam naar een kast, opent een la en haalt een oud, klein doosje tevoorschijn. Haar kut bonkt harder uit angst voor klemmen voor haar tepels, haar schaamlippen. Als hij het opent, ziet ze geen klemmen maar een fijn metalen stempel met een symbolisch motief: een cirkel, doorsneden door een lijn. “Weet je wat het betekent?” Yvonne schudt nee. “De cirkel dat ben jij, je wordt geopend door een mannelijke lijn. Je kut staat open om gepenetreerd te worden. Diep. Onze energieën verbinden zich. Diep.”
Yvonne voelt hoe haar schaamstreek zich opent, hoe haar lippen verlangen.
“Ik zal je niet brandmerken,” lacht hij, “misschien later, als je bewezen hebt dat je toegewijd en open bent. Laten we beginnen met een zegel. In de oudheid werd dat gebruikt voor documenten en dingen die er toe deden. Ik ga dit zegel op je zetten omdat je er voor mij toe doet. Wees er trots op.”
Rafaël haalt een klein schaaltje tevoorschijn, verwarmt er was in die geurt naar bijen en kruiden. “Als ik dit aanbreng blijft het een week of twee zichtbaar. Wen er aan en overweeg in de komende weken of je meer wilt. Een tattoo, een brandmerk, een zichtbaar teken van verbondenheid.”
Yvonne voelt haar keel droog worden. Haar kut nat, haar tepels strak. Ze knikt. “Ja,” zegt ze zacht. “Dat wil ik.” Ze staat op, trekt langzaam haar jeans en haar slip omlaag. Niet uit verleiding, maar als een ritueel. Haar huid voelt koel in de lucht. Rafaël doopt het zegel in de warme was. De geur stijgt op, zwaar en zoet. “Haal rustig adem, Yvonne”. Ze kijkt hem aan, daar staat ze, met een naakte buik, half blote billen. “Waar wil je dat ik het plaats. Naast je toegangspoort? Of wil je dat het zichtbaar wordt als je je billen aanbiedt om bemind en genomen te worden?” Ze aarzelt, beide is gepast. Uiteindelijk plaatst hij het zegel op de huid nét op haar rechter bovenbil. De warmte ervan dringt diep door, niet pijnlijk maar indringend. Ze denkt hoe het zal zijn als ze een blijvend merkteken krijgt. Ingebrand. Voorgoed. Ze sluit haar ogen. Alles in haar lichaam concentreert zich op dat ene punt, op de grens tussen buiten en binnen, lichaam en ziel.
Als zijn hand haar billen streelt voelt ze het stromen in zichzelf, haar hart kloppen en ze kijkt hem aan alsof ze naar de kunstenaar kijkt die zijn kunstwerk schildert, boetseert. Zij voelt zich het model van zijn handen als hij haar billen streelt, haar wangen kust. “Wat voel je?” vraagt hij. Ze legt haar hand op de plek. “Dat ik van jou ben. En jij van mij. Dat ik meer ik ben.”
Rafaël keek uit het raam, nadat hij het zegel had aangebracht. De was was inmiddels hard geworden, een dun glanzend laagje op haar huid, nauwelijks zichtbaar tenzij het licht er precies op viel. Yvonne had haar jeans weer aangetrokken, ze voelde het nog branden onder de stof. Het was er onmiskenbaar. “Yvonne, je wilde een merkteken, iets dat zichtbaar is. Dat betekent dat je ook moet durven laten zien dat je het draagt. Je trots tonen: dit is van mij, dit ben ik. Dit draag ik omdat ik zijn merkteken draag.”
Yvonne fronste. “Hoe bedoel je?” Rafaël draaide zich om, keek haar recht in de ogen aan, zei kalm maar overtuigend “Ik wil dat je straks naar het café verder op in de straat gaat. Daar ga je zitten, iets drinken. Je wordt je bewust dat jij dit teken draagt. Neem daar de tijd voor en je wacht net zo lang tot er iemand is aan wie jij je merkteken wil laten zien. Subtiel, misschien doe je maar een klein stukje je jeans omlaag. Misschien ben je kwetsbaarder en durf je met je jeans op je knieën in je slipje op je stoel te zitten.” “Of puur natuur, met mijn billen.” “Of met je billen. Kijk maar hoe de wereld op je reageert.” Hij legde even zijn hand op haar rechter bovenbil. Het tintelde. Daar. En tussen haar schaamlippen. Ze kuste hem en liep naar de hal, trok haar jas aan, liep naar buiten.
Het café lag verder op in de straat, op de hoek aan een plein. Het was gevuld met zachte stemmen, het geluid van glazen en een jazznummer dat uit een oude speaker kwam. Ze koos een lage tafel bij het raam, bestelde een glas wijn. Elke beweging voelde bewuster. De manier waarop ze haar benen kruiste, hoe haar jeans de plek raakte waar het merkteken gloeide. Ze voelde zich open, maar niet bloot. Haar blik werd rustiger, haar adem dieper. Ze keek om zich heen. Naar de mensen, de kleine gebaren, de toevallige aanrakingen van vreemden die zich van niets bewust waren. En toch had ze het gevoel dat alles anders was. Alsof haar huid een geheim sprak dat alleen zij kon verstaan. Een man verderop glimlachte even naar haar. Ze glimlachte terug, zonder bedoeling. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze geen schaamte over haar verlangen, over de gloed in haar billen, haar borsten, haar kut. Zou ze nu al haar broek open doen, terwijl ze nog met niemand sprak? Ze wil op haar naakte billen zitten. De spanning van het moment voelen.
Juist als ze dat denkt ziet ze haar. Donkere krullen, zachte trui, bruine ogen die blijven hangen, borsten als meloenen, een kort rokje. Alles ademt dat ze op jacht is. Hongerig. Ze zit eerst aan de bar. Net als Yvonne een 40-er, misschien iets jonger, eind 30. Een blik, nog één, net iets te lang. Ze neemt een slok van haar bier. Dan staat ze op, met dat achteloze zelfvertrouwen van iemand die weet wat en wie ze mooi vindt, en loopt heupwiegend naar Yvonne. De barman kijkt, naar haar lopen, naar haar kont.
“Mag ik?” vraagt ze, en wijst naar de lege stoel naast Yvonne. “Graag,” zegt Yvonne, haar stem gretiger dan ze wilde. Eerst een paar zinnen over niets: Over het weer, de stad, de trui. Dan blikken naar elkaar. Elkaars tepels. In de transparante blouse, de vrije borsten onder de trui. Elkaars ogen. Elkaars lippen. De rode haren, de donkere krullen. Dan die schok, een kleine stilte die niets meer verbergt. Yvonne wil haar aanraken, ze voelt het tintelen in haar onderbuik, gloeien in haar kut; ze denkt aan hem en aan de opdracht.
“Ik heb iets… bijzonders dat ik je wil laten zien,” hakkelt Yvonne, “Ik doe een persoonlijk kunstproject. Iets met moed en vrijheid. Ik heb vanmiddag een merkteken laten zetten. Zo spannend. Mag ik het je laten zien?” De vrouw, Noor, streelt Yvonne’s wang, haar vingers raken haar lippen. Het voelt als een onuitgesproken bevestigen en Yvonne schuift ondertussen voorzichtig haar jeans omlaag. En haar rode slip. Tor ze met naakte billen en natte kut op de stoel zit. En voelt. De vingers tussen haar tanden. Het hout, de lucht, het merkteken, het vocht.
Noor’s hand zweeft eerst bij het merkteken, wacht af, vraagt zonder woorden. Yvonne knikt. Dan strijkt ze met twee vingers langs de rand, traag, eerbiedig bijna. De wereld krimpt tot huid, adem en het zachte schuren van stof. “Mooi,” fluistert Noor. “Je toont het alsof je het onthult.” “Dat ís het,” zegt Yvonne. Ze voelt haar wangen gloeien. “Maar je onthult niet alleen je merkteken, Yvonne. Ook….mag ik dat zeggen… je vuur…?”
Het vonkt. Pure elektriciteit. Noor komt dichterbij, hun voorhoofden raken elkaar bijna. De eerste kus is verkennend, de tweede beslist. Hun monden vinden een ritme alsof ze het eerder hebben geoefend, zacht en dan iets dieper, net genoeg om Yvonne’s schouders te laten zakken. Noor’s hand blijft eerst nog bij het teken, ze cirkelt met haar wijsvinger, alsof ze de beweging met haar vingertop onthoudt wanneer die later dezelfde cirkeltjes draait op haar clitje. “Zeg het als het teveel is,” fluistert Noor. “Zeg jij het als het te weinig is,” antwoordt Yvonne, half lachend, half trillend, op weg naar een niet meer te stuiten orgasme. “Je moest eens weten hoe nat mijn slipje en mijn lippen zijn.”
Ze strelen elkaar zoals vreemden die precies weten waar ze moeten zijn: langs kaaklijn, in nekholte, onder een trui, over heup. Noor laat haar hand zakken, voelt Yvonne’s schaamlippen, haar clitje. Yvonne’s knieën geven mee, haar rug strak tegen het hout van de stoel. Ze sluit haar ogen, vangt Noor’s pols en houdt haar daar. Ja dáár, ga door, denkt ze met een kleine, dwingende tederheid. En Noor streelt haar knopje. Marissa trilt, haar ogen draaien, eerst alle kanten op en precies op het moment dat Noor haar naar een hoogtepunt begeleidt kijkt ze de barkeeper aan, die begrijpend knikt. Lacht. Een luchtkus verbindt hen als ze klaarkomt. Hij fluistert iets onverstaanbaars, blaast een kus in haar richting.
“Ik wil meer,” zegt Noor. Het is een constatering, geen vraag. “Ik ook,” zegt Yvonne. “Maar niet hier.” Noor knikt meteen. “Ik woon op vijf minuten, kom mee. Kijken of de lucht ons misschien wat afkoelt.” Ze lacht; het is een uitnodiging en een uitweg in één.
Yvonne stuurt Rafaël een bericht: ik heb contact. Ik denk dat je zo bezoek krijgt. Noor. Zijn antwoord laat haar glimlachen: Goed zo. De deur staat open. Jullie ook? Rxx