HET VISIOEN
Haar broers vonden het natuurlijk allemaal prima, het was alsof ze vanuit een dorre woestijn in een paradijs terecht waren gekomen. Maar hoe kon dat nou, dat hun onaards mooie zusje hen zo graag in haar lichaam wilde ontvangen. De meeste andere meisjes waren helemaal niet zo gretig om te voldoen aan de behoeftes van jongens, want zoveel was hen wel duidelijk geworden als ze op vrijersvoeten gingen. Na een tijdje vergeleken haar broers haar met de Nymf die volgens de streekverhalen vroeger op de Loreley de hoofden van de bemanningen op hol bracht, waardoor nogal eens hun scheepjes in de scherpe bocht op de rots te pletter sloegen. Gaandeweg veranderden ze haar naam Nymphy in Nymfje. Zij werd hun ‘Nymfje van de Loreley’, omdat ze zó graag de Schwanze van haar broers ontving en ze hen op die manier helemaal betoverde met haar seksbelustheid. En zo komen we aan in het heden.
Nymfje’s zoektocht
Ik heb het gevoel dat mijn visioen steeds dichterbij komt. Als Andreas en ik op de hooizolder op ons vaste Fick-plekje arriveren trek ik mijn jurkje voor zijn ogen uit en omdat ik er in de zomer meestal niks onder draag sta ik meteen daarna al helemaal bloot voor hem. Zoals altijd bekijkt hij me even met open mond en dan is hij aan de beurt, hij weet dat hij van mij ook alles uit moet trekken. Ik bekijk hem geïnteresseerd terwijl eerst zijn broek, dan zijn boezeroen en vervolgens zijn Unterhose uitgaan. Je zou niet zeggen dat we een tweeling zijn, want Andreas is voor zijn zestien jaar al best wel groot, breed en gespierd. Verder heeft hij een gebruind vrolijk gezicht met daarop een flinke bos donker-krullend haar en diepbruine ogen met van die twinkeltjes erin. Zijn Speer steekt al ver voor hij me gaat berijden stijf en trots vanuit zijn buik omhoog, met daaromheen een kransje van donkere krullende haartjes.
Vergeleken met hem en ook mijn beide andere broers ben ik totaal anders, soms denk ik wel eens dat ik hier helemaal niet thuis hoor, dat ik misschien wel uit een heel andere familie kom. Mijn lichaam is klein en smal gebouwd met in verhouding best wel lange benen. Waar mijn benen samen komen zit mijn gleufje en groeit er geen enkel haartje, ik heb een plat buikje met daarboven geen grote maar wel ronde naar voren staande borsten met kleine roze tepels. Mijn haren heb ik lang laten groeien en tegen de gewoonte van de streek in meestal los hangen. Omdat ze lichtblond zijn en ik ook nog eens heel erg blauwe ogen heb, vinden veel mensen dat ik er als een elfje of als een engeltje uitzie.
Nadat Andreas zich heeft uitgekleed ga ik op mijn rug op het hooibedje liggen en open ik mijn benen. Andreas valt dan meteen gretig op me aan, hij wrijft met zijn hand wat van het vocht uit zijn mond op mijn gleufje en als hij dat goed nat en glad heeft gemaakt zet hij zijn Speer er tegenaan. Daarna schuift hij zich in één keer bij me naar binnen tot hij niet verder kan en onze buiken elkaar raken.
‘Hmm, Nymfje, ik geloof echt dat ik altijd bij jou wil blijven, andere meisjes kunnen nóoit liever zijn en lekkerder aanvoelen dan jij.’ Ik vind het fijn dat dat mijn tweelingbroer dat zegt maar eerlijk, ik heb geen idee hoe andere meisjes aanvoelen. Volgens mij kan je meisjesholletje strak of juist ruim of iets daar tussenin zijn, het is maar net hoe je geschapen bent en of er al ooit een kindje doorheen is gegaan. Maar het klopt wel, het mijne is heel strak, ik voel het aan de hitte en de kriebels die alle drie mijn broers met hun net iets te grote Schwanze binnen in mij veroorzaken. Het is het fijnste wat er is. Hoewel, bijna net zo heerlijk vind ik het om hun lichamen op me te voelen, soms denk ik dat ik speciaal hiervoor ben geboren, om de Schwanze van mijn broers te ontvangen en hun lichamen op het mijne te voelen.
Als Andreas in me begint te bewegen vouw ik mijn benen om hem heen en omdat hij verder languit op me ligt verdwijn ik helemaal onder hem. Na een tijdje van eerst rustig op en neer schuiven stoot Andreas stevig op me in, hij weet dat ik het heerlijk vind als hij zijn Speer steeds bijna uit me haalt en dan weer helemaal naar binnen duwt, tot hij alles in me heeft zitten. Alleen dan gaan al die plekjes in mijn Höhle tintelen en krijg ik dat fijne gevoel, alsof ik ergens anders ben en de beelden daarvan in mijn hoofd tot leven komen.
Voor mijn broers is dit altijd hard werken, eerst op het land of met de dieren en dan nog eens op mij, maar ja, ze willen het zelf en zo vaak ze willen mogen ze. Dit is mijn manier om hen mijn dankbaarheid te tonen dat ze zo lief voor me zijn, maar eerlijk gezegd gaat ook iets verder. Hun Speer in mij maakt iets in me los wat ik niet goed begrijp, soms lijkt het of ik écht van ergens anders kom en alleen maar hier ben omdat ik op deze plek iets te volbrengen heb, maar ik weet alleen niet wat. Steeds als een van de jongens in me op en neer beweegt lijkt het of ik bijna te pakken krijg wat dat toch is in mij, maar steeds kom ik er net niet helemaal.
Het visioen openbaart zich
Vandaag gebeurt dat ook weer. Terwijl Andreas zich kreunend en zwetend op mij uitleeft en zijn Speer eindeloos vaak in me steekt voel ik weer dat visioen opkomen dat ik zo graag zou willen begrijpen. Meteen zodra er een Speer mijn wrijfholletje binnenschuift komt steeds weer het beeld op dat ik hier vroeger ook al leefde, voordat er mensen kwamen. Inmiddels heeft het visioen al laten zien dat ik een van de nymfjes was die hier vér voor de mensen leefden. Mijn zuster-nymfjes verdwenen een voor een toen het hier almaar drukker werd, en steeds vaker krijg ik ook te zien dat ik de laatste was die overbleef. Ik begrijp niet waarom ik die beelden krijg en ook niet waarom mijn broers me lijken te begrijpen, want al is het maar als grapje bedoeld, ze noemen me niet voor niks ‘Nymfje’, alsof ook zij iets aan mij merken wat daar mee te maken heeft.
Andreas wíl wel lang ficken maar jammer genoeg komt zijn papje vandaag te snel, het lukt hem niet mij mijn extase te geven. Toch zou ik het liefst willen dat hij me helpt mijn visioen te ontdekken, omdat we samen geboren werden is hij me het meest nabij. Ik voel dat het er bijna is, dat hij daar een rol speelt, en dan rijpt er een plannetje in me…
Die avond ga ik vroeg naar bed omdat mijn hoop op Joachim is gevestigd. Al gauw komt hij en als hij in bed stapt is hij zoals altijd ook al bloot. Ik trek mijn nachthemdje uit, ga op mijn rug liggen en open mijn lichaam voor hem. Joachim voelt bijna als een vader voor me, hij is zes jaar ouder en al echt een volwassen man. Meestal trekt hij zich niet veel van me aan, hij komt in me en gaat eindeloos door tot hij zijn witte pap schiet en slaapt dan al snel in. Tegenwoordig komt hij later in de nacht steeds vaker in me terug, maar ik hoop dat hij het vandaag extra lang volhoudt, ik voel dat mijn inzicht nadert..
Maar als ik me voor hem open bromt Joachim: ‘Hmm, ik hoop dat het nog lukt Nymfje, ik ben doodmoe van het ploegen de hele dag, het paard was erg onrustig.’ Wat er dan gebeurt weet ik niet, het voelt alsof zijn nog niet helemaal harde speer me meer vult dan anders, tot diep in mij weet hij alle bijzondere plekjes te raken. En ook Joachim voelt het, na zijn eerste stoot valt hij stil en zegt hij: ‘wat is er vandaag met jou aan de hand, Nymfje, je was nog nooit zo nauw.’ Ik weet ook niet wat het is en als ik zonder te antwoorden mijn fickholletje wat extra tegen hem opduw beukt hij zijn nu keiharde Schwanz terug in me. Hij zet me in vuur en vlam en door die lichtende hitte heen zie ik al gauw mijn vertrouwde visioen, waarin ik met de andere nymf-zusjes naakt in de bossen langs de Rhein leef, in liefde met elkaar en in harmonie met de dieren, de bomen en de planten. Ook zie ik hoe steeds meer mensen hier komen wonen en hoe mijn zusters een voor een verdwijnen, tot ik alleen over blijf.
Ik voel aan alles in mijn lichaam dat het visioen zich dit keer volledig wil openbaren, voorbij het punt waar het tot nu toe altijd stopte. Als ik voel dat Joachim al zijn hoogtepunt nadert en zich even later in mij leegt concentreer ik me met alles wat er in me is om dit punt vast te houden. Zodra Joachim in slaap is gevallen ren ik naar het bed van Andreas, die helemaal verbaasd is dat ik in de nacht bij hem kom. Waarom weet ik niet maar ik wil het einde van mijn visioen alleen met hem beleven. Verheugd legt Andreas zich over me heen, als snel is zijn Speer staalhard en steekt hij me aan zich. En ook hij voelt hoe mijn gangetje nauwer is dan normaal, ook hij moet hard werken om helemaal in me te kunnen komen.
En het lúkt me, mijn visioen opent zich verder, het eerste wat ik ervaar is een intens verdriet omdat ik de laatste van mijn volk hier in de Duitse wouden ben. Ook beleef ik mijn besluit hoe ik als nymf op de Loreley ging wonen en alle nachten dat het volle maan was naakt op de hoge rots mijn liederen te zingen. Op die manier wilde ik de mensen laten beseffen dat ze ons zullen missen. Tegelijk was dat mijn wraak, want zo leidde ik de mensen die beneden in hun schepen voorbij voeren af met mijn naakte lichaam en mijn gezang, met als gevolg dat er velen vergingen.
Op een van die nachten legde er een bootje aan en ik besefte dat het einde van mijn bestaan hier naderde. Andreas, de zoon van de heer van deze streek was gearriveerd, hij kreeg van zijn vader de opdracht mij gevangen nemen. Ik wilde hem net als al die andere schippers wegvagen maar toen hij eenmaal boven bij me was aangekomen zag ik de mooiste mensenzoon ooit, een rijzige jongen met eerlijke bruine ogen en een donkere bos krullen. Mijn hart bloeide op slag voor hem open en ik wilde hem bij me houden. Ik kon, nee ik mocht dus niet laten gebeuren dat juist hij me meevoerde en riep op dat moment al mijn al veel eerder gevluchte nymfomane zusters op om mij te redden.
En zo geschiedde, er stak een hevige wind op en in éen machtige golf richtte zich de rivier op en sleurde een enorme golf Andreas en mij mee de diepte in…
Wedergeboorte
Het voelt alsof ik deze wereld ga verlaten. Andreas geeft me klapjes in mijn gezicht en herhaalt steeds weer ongerust: ‘Nymfje, bitte, erwache, Nymfje…!’ Als ik mijn ogen open is zijn opluchting groot. Blijkbaar was mijn extase zo hevig dat ik helemaal weg raakte. Langzaam kom ik weer bij en ik voel me… ehm, …bevrijd! Ja, bevrijd is het goede woord, alsof er een last van me is afgevallen. En waar ik voor die tijd vooral mijn extase wilde beleven om mijn visioen na te jagen beleef ik nu hoe mijn extase vooral mijn Andreas dient. Mijn lieve tweelingbroer, waarvan ik besef dat hij de Andreas uit mijn visioen moet zijn.
En hij voelt het ook, want hij zegt: ‘je bent er weer bij, nicht war, Liebchen?’ Als ik hem dan vragend aankijk: ‘je weet het wel, in het leven, in óns leven.’ Ja, het klopt, ik bén er, hier en nu, en dankbaar vouw ik me nog meer dan anders om Andreas heen, om zijn Speer die me meer dan ooit opvult en die me juist op dat moment helemaal volschiet. Andreas kreunt terwijl hij me vult met zijn papje en als hij tot rust is gekomen fluistert hij: ‘je bent terug, hè?’ Ik kijk hem aan, trekt hem nog steviger dan stevig tegen me aan en fluister dan in zijn oor: ‘ja ik ben terug, ik ben er klaar voor.’
Achteraf weet ik niet of het allemaal al beschikt was. Alsof het zo moest zijn kregen Joachim en Johannes van de ene op de andere dag mooie lieve boerendochters op hun pad die met hen de boerderij wilden gaan bestieren. Bijna tegelijk kregen we bericht van tante Heidy dat ze was gevallen en hulp nodig had. Andreas en ik besloten bij haar te gaan wonen, als man en vrouw. Want voor mij staat nu vast dat mijn broertje Andreas dezelfde is als mijn geliefde Andreas die met mij in de golven verdween… en waarmee ik samen terug kwam….
Die Luft ist kühl und es dunkelt,
und ruhig fließt der Rhein;
der Gipfel des Berges funkelt
im Abendsonnenschein.
Die schönste Jungfrau sitzet
dort oben wunderbar;
ihr goldnes Geschmeide blitzet,
sie kämmt ihr goldenes Haar.
Sie kämmt es mit goldenem Kamme
und singt ein Lied dabei;
das hat eine wundersame,
gewaltige Melodei.
Uit: ‘Die Loreley’ van Heinrich Heine
X. Zara