De tree die niet kraakte (deel 2)

De ochtend na het feest werd ik wakker met een droge mond en een hart dat te hard klopte in mijn slapen. Het huis was stil, alleen de koelkast zoemde zachtjes beneden. Buiten regende het heel licht; ik hoorde de druppels tikken tegen het dakraam. Mijn telefoon lag naast me op het kussen. Zeven gemiste oproepen van Imke, mijn dochter. Eén bericht van Esmee, haar beste vriendinnetje. Geen tekst, alleen een foto.

Ik opende hem.

Ze zat op de rand van haar bed, kamer halfdonker, alleen het licht van haar telefoon dat over haar huid gleed. Shirt tot onder haar borsten geschoven, blote buik, navel, een smalle streep zweet die nog glom van het feest. Haar vingers tussen haar benen, glinsterend. Haar ogen glazig, lippen een beetje open: “Je had moeten komen.”

Ik staarde er langer naar dan ik wilde toegeven. De geur van mijn eigen beddengoed voelde ineens muf, oud. Ik rook nog een vleugje van haar parfum van gisteravond, iets zoets met vanille, dat ergens in mijn trui was blijven hangen.

Een week lang kwam Esmee, de beste vriendin van Imke, weer gewoon langs.
Ze stapte na de training achter in de auto, hockeytas op schoot, haar wangen rood van de kou, haar adem nog zichtbaar in de lucht. De ramen besloegen meteen. Ze rook naar nat gras, zweet, en diezelfde lichte vanille die nu overal aan zat. Haar been raakte het mijne telkens als ik schakelde; haar huid was warm, een beetje klam van de inspanning, en elke keer als onze benen elkaar raakten voelde ik een kleine schok, alsof er stroom door de stof heen ging.

De hele rit zei ze geen woord. Toen we stopten stopten boog ze zich naar me toe, lippen vlak bij mijn oor: “Je ruikt nog steeds naar mij,” fluisterde ze. Toen stapte ze uit. Rokje waaide even op. Ik zag alles. Heel even. Lang genoeg.

Geen slipje. Gladde, kale lipjes, licht gezwollen, glimmend van vocht. En daarboven, precies in het midden, haar kleine, strakke sterretje. Roze, perfect rond, een tikje nat en glinsterend van haar eigen opwinding. Ze bleef net lang genoeg zo staan dat ik het allemaal in me op kon nemen.
Toen viel het rokje terug.

Ze keek niet om.
Ze hoefde niet.

Ze dronk een glas kraanwater in onze keuken, terwijl Imke boven was. Ze hield het glas met twee handen vast, alsof ze het wilde opwarmen. Haar lippen lieten een klein, rond afdrukje achter op de rand. Ze zette het glas precies voor mijn plek neer, keek me één seconde aan, langer dan nodig, en liep toen naar boven om te douchen.

Ik wachtte tot ik het water hoorde lopen.
Pakte het glas.

Het was nog koud van het water, maar de rand was warm van haar mond. Ik bracht het naar mijn lippen en likte langzaam de plek waar haar onderlip had gezeten. Ik proefde een heel dun laagje lippenbalsem, iets met kokos, en daaronder een zachte, zoute warmte die alleen van haar. Mijn tong bleef hangen op die plek, alsof ik een kus terugstal die nooit gegeven was.

Een paar dagen later zat Esmee aan onze keukentafel met een aardbeienlolly, Imke zat naast haar te lachen om iets op haar telefoon. Ze draaide hem langzaam rond in haar mond, haar tong zichtbaar langs de rand. Het geluid was zacht, nat, ritmisch. Toen ze opstond om iets uit de koelkast te pakken liet ze de lolly liggen, glimmend, met een dun draadje speeksel dat nog even bleef hangen voor het brak.

Ik wachtte tot ze de kamer uit was.

Pakte de lolly op. Hij was nog warm van haar mond. Ik rook eraan: aardbei, suiker, en een heel lichte, zoute geur van haar adem. Ik stopte hem in mijn mond, precies waar haar lippen hadden gezeten. De smaak explodeerde: zoet, zuur, en daaronder iets warms dat ik niet kon benoemen maar meteen herkende als haar.

Ze kwam terug, zag het, en bleef even staan. Haar wangen kleurden lichtroze. Ze beet zachtjes op haar onderlip, zei niets, en liep weer door. Maar haar ademhaling was net iets sneller dan daarvoor.
Diezelfde avond ging Esmee naar de wc beneden, terwijl Imke boven huiswerk maakte.
Ik hoorde de deur, het zachte geruis, de kraan.

Toen ze weer boven was sloop ik naar beneden.

De bril was nog warm, een beetje vochtig. Ik ging zitten op precies dezelfde plek. De lucht hing er nog: een warme, intieme geur van haar lichaam, zweet van de training, een vleugje zeep van de douche eerder die dag, en dieper, dierlijker, de geur van haar kutje en sterretje. Ik ademde diep in en voelde hoe mijn keel dichtkneep van iets dat tussen schaamte en pure lust zat.

Een week later bleef Esmee slapen omdat Imke had gevraagd of haar vriendinnetje mocht blijven. De volgende ochtend vertrok ze vroeg voor een wedstrijd. Ik liep de logeerkamer in om het bed af te halen.
In Imkes hockeytas, half onder een vochtig shirt geduwd, lag een wit katoenen slipje. Ik wist meteen dat het van Esmee was. Veel te klein voor Imke, en in het kruis zat een vage, donkere vlek van zweet en haar geile afscheiding. Het was nog een beetje warm van haar lichaam. Ik tilde het op. De stof was zacht, een beetje ruw van het dragen. Ik bracht het naar mijn gezicht.

De geur was sterk, intiem, een mengeling van zweet, gras, en die specifieke, muskusachtige warmte van haar kutje na inspanning. Ik ademde langzaam in, hield mijn adem vast, liet hem weer ontsnappen. Mijn handen trilden een beetje, mijn pik zwol meteen op in mijn broek. Ik stopte het slipje niet terug. Ik vouwde het op en legde het in mijn broekzak. Het voelde als een geheim dat de hele dag tegen mijn bovenbeen drukte, warm en vochtig.

Op een donderdagavond bleef Esmee eten.

We zaten met z’n drieën aan tafel. Imke vertelde een verhaal, lachte te hard. Onder de tafel schoof Esmee haar voet uit haar slipper. Ik voelde haar tenen, warm en een beetje klam, langs mijn enkel glijden. Langzaam omhoog. Over mijn kuit. Tot net onder mijn knie. Dan stopte ze. Ze keek niet naar me.
Ze at gewoon door. Maar haar wangen waren roze en haar ademhaling was net een tikje sneller. Later, als Imke afwaste, bleef Esmee nog even zitten. Ze trok langzaam een haarlok voor haar gezicht, draaide hem om haar vinger. Dan zei ze, heel zacht, zonder me aan te kijken: “Je mag hem houden, hoor. Dat slipje. Als je belooft dat je eraan denkt wie het gedragen heeft… elke keer als je ernaar kijkt, elke keer als je eraan ruikt, elke keer als je je pik ertegenaan wrijft.”

Ze stond op, liep naar de gang, en voor ze de trap op ging draaide ze zich half om.
“En als je het niet meer genoeg ruikt… laat je het me weten. Dan draag ik hem nog een keer voor je, de hele dag, tot hij helemaal naar mijn natte kutje stinkt.” Ze zei het alsof ze vroeg of ik de vuilnis buiten zette. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Ik stond daar met een theedoek in mijn handen die ik kapot kneep. Mijn keel was droog. Mijn pik klopte zachtjes tegen mijn broek, hard en druipend, alsof hij wakker werd gemaakt door haar stem alleen. Ze hoefde me niet vast te binden. Ze hoefde me niet te commanderen. Ze hoefde alleen maar te bestaan, precies zo, precies hier, en elke dag een millimeter dichterbij te komen.

En ik voelde het web al. Zijdezacht. Ze trok weer aan me, zacht maar onverbiddelijk. En ik liet me meetrekken, stap voor stap, adem voor adem. Ze deed het niet met grote gebaren. Ze deed het met stiltes die precies één seconde te lang duurden. Ze hoefde nooit meer iets te vragen. Ze hoefde alleen maar te verschijnen.

Op een dinsdagavond, half negen. Imke was boven, oortjes in, huiswerk maken met muziek. De deurbel ging één keer, kort.

Ik deed open. Esmee stond op de stoep in haar hockeyshirt, nog nat van de regen, haar haar in een slordige knot waar druppels vanaf vielen.
Ze zei geen hallo.

Ze keek me alleen aan, ogen donker, pupillen groot. Dan stapte ze langs me heen naar binnen, zo dicht dat haar schouder langs mijn borst schoof. Ze rook naar koude regen, gras, en iets warms, geils dat van onder haar shirt kwam. Ze liep rechtstreeks naar de keuken. Ik volgde haar op drie meter afstand, alsof ik aan een onzichtbaar draadje zat.

Ze leunde met haar onderrug tegen het aanrecht, armen over elkaar geslagen onder haar borsten. Het shirt (een oud, dun grijs ding van Imke) trok strak. Haar borsten werden iets opgetild, de stof spande zich over de rondingen. Ze keek me recht aan. Geen glimlach. Geen knipoog. Alleen die ogen, donker en kalm.

Ze ademde één keer diep in. Haar borstkas kwam naar voren, haar rug holde een beetje. Ze rekt zich uit, langzaam, alsof ze net wakker wordt. Armen omhoog, handen in haar nek, ellebogen naar achteren. Het shirt kroop mee omhoog. Ik zag haar hele onderbuik, de zachte welving onder haar ribben, het kleine litteken net boven haar navel. Haar borsten drukten zich nu volledig tegen de stof. De tepels, die eerst nog zacht waren, werden in drie tellen hard. Klein, rond, duidelijk zichtbaar. Ze wezen recht naar mij.

Ze liet haar armen zakken, maar haar blik bleef strak op de mijne.

Ik voelde mijn pik groeien, langzaam, pijnlijk, tegen de binnenkant van mijn broek. Ze zag het. Ik zag dat ze het zag. Haar ogen gleden één keer omlaag, heel kort, en weer terug naar mijn gezicht. Dan zei ze het. Heel zacht. Alsof ze het tegen zichzelf zei, maar hard genoeg dat elk woord in mijn borstkas insloeg: “Waarom heb je me die nacht laten liggen.”

Een korte stilte.

Ze ademde in, haar borsten bewogen mee: “Ik was klaar. Rijp. Nat tot op mijn sokken. Ik wilde keihard in al mijn gaatjes geneukt worden. En jij bent gewoon weggegaan.” Ze duwde zich een centimeter van het aanrecht af. Haar heupen kwamen iets naar voren. Ze stond nu precies onder het keukenlicht. De stof van haar shirt was zo dun dat ik de schaduw van haar tepels zag, de lichte blos op haar decolleté.

Ze keek naar mijn kruis.

Kijkt weer omhoog: “Je hebt me laten liggen met open benen en een kut die klopte om jou. Ik heb mezelf drie keer klaar laten komen die nacht. Elke keer je naam gefluisterd. En jij…” Ze maakte haar zin niet af. Ze hoefde niet. Ze bleef staan, armen weer over elkaar, borsten nog steeds naar voren, tepels nog steeds hard. De stilte tussen ons was nu zo zwaar dat ik mijn eigen hartslag in mijn oren hoorde. Dan zei ze, nog zachter, bijna lief: “Volgende keer laat je me niet meer liggen, hè?”

Ze wachtte niet op antwoord. Ze draaide zich om, liep naar de gang. Haar blote voeten maakten geen geluid op de tegels. Bij de deur keek ze nog één keer om. Haar stem was nu een fluistering die rechtstreeks in mijn pik terechtkwam: “Ik ben nog steeds rijp. En nog steeds nat. Je hoeft alleen maar te komen halen wat je die nacht hebt laten liggen.”

Ze liep de trap op. Elke tree kraakte één keer. Ik bleef staan met een pik die klopte alsof hij elk moment kon exploderen, en het gevoel dat ik al die weken had geprobeerd weg te lopen van iets wat allang in me zat. En zij wist het. Ze had het altijd geweten.

De dagen daarna waren een marteling die zoeter was dan ik ooit had kunnen denken.
Esmee, de beste vriendin van mijn dochter Imke, kwam nu bijna elke dag langs, alsof het huis van ons was in plaats van van Imke en mij. Ze zei nooit iets over een afspraakje. Ze verscheen gewoon. Soms na training, soms zomaar ’s avonds, met een tas over haar schouder en diezelfde rustige blik waarmee ze alles kapotmaakte zonder één harde woord.

Ik begon haar te ruiken voordat ik haar zag. Die lichte vanille, vermengd met haar eigen warmte, hing al in de gang voordat de bel ging. Mijn lichaam reageerde meteen: een tinteling in mijn onderbuik, een kloppend gevoel in mijn broek dat ik niet meer kon negeren, een druppel voorvocht die al in mijn boxer zat.

Op een donderdagavond was Imke naar een vriendin. Het huis was stil, alleen de klok tikte in de woonkamer. Ik zat op de bank met een glas wijn dat ik niet dronk. De bel ging één keer, zacht.
Ze stond in de deuropening in een kort, grijs sportbroekje en een wit hemdje dat nat was van de regen buiten. Haar haar plakte in slierten tegen haar hals. Ze stapte naar binnen zonder iets te zeggen, liet haar tas vallen, en liep rechtstreeks naar de keuken. Ik volgde haar zoals een hond zijn baasje volgt dat weet dat hij geen keuze heeft.

Ze ging op het aanrecht zitten. Haar benen bungelden, blote voeten, tenen licht gekromd. Het broekje was zo kort dat ik de rand van haar billen zag als ze een beetje voorover leunde. Ze keek me aan, pakte een glas water, dronk het half leeg en zette het neer. Toen spreidde ze langzaam haar knieën. Niet wijd. Gewoon genoeg.

Geen slipje. Weer niet.

Haar lipjes waren gezwollen, glimmend, een beetje open alsof ze al uren wachtte. Er zat een druppel vocht precies op het randje, die langzaam naar beneden gleed en langs haar sterretje droop. Ze volgde mijn blik, glimlachte bijna, maar niet echt. Ze bracht twee vingers naar haar mond, likte ze langzaam nat, één voor één, haar tong zichtbaar langs de toppen. Toen liet ze ze zakken. Raakte zichzelf aan. Heel zacht. Eén cirkel. Twee. Haar adem stokte even, haar kutje trok samen onder haar vingers.

Ik stond als bevroren.

Ze trok haar vingers terug. Glimmend, druipend. Ze stak ze naar me uit, zonder iets te zeggen. Ik stapte dichterbij. Mijn knieën trilden. Ik boog me voorover en nam haar vingers in mijn mond. De smaak sloeg in als een mokerslag: zout, zoet, warm. Haar. Puur haar. Ik zoog eraan alsof mijn leven ervan afhing. Ze keek naar me, ogen half dicht, lippen iets open.

“Goed zo,” fluisterde ze. “Dat is een begin.”

Ze trok haar vingers terug, veegde ze achteloos af aan mijn shirt, en sprong van het aanrecht. Liep langs me heen naar de woonkamer. Ik draaide me om, volgde haar weer. Ze ging op de bank zitten, precies in het midden, benen iets uit elkaar. Trok haar hemdje over haar hoofd in één beweging. Haar borsten sprongen vrij: klein, stevig, tepels hard en roze. Ze leunde achterover, armen boven haar hoofd, rug een beetje hol. Haar buik was plat, gespannen, een dun zweetlaagje glom in het lamplicht.

“Kijk maar,” zei ze zacht. “Kijk maar goed. Dit is wat je elke nacht had kunnen hebben.”

Ze bleef zitten, benen iets uit elkaar, haar kutje glimmend en halfopen onder dat korte broekje dat ze nog niet had uitgetrokken. Ik stond daar, mond nog nat van haar vingers, pik pijnlijk hard tegen mijn broek. Ze keek me aan met die kalme, donkere ogen, alsof ze precies wist hoe ver ze me al had.

Uit haar tas, die nog in de gang lag, haalde ze iets tevoorschijn. Een aardbeienlolly. Precies zo een als die van een paar weken geleden, rood en glanzend in het plastic. Ze scheurde het open met haar tanden, langzaam, haar tong al zichtbaar langs haar lippen. De geur van suiker vulde de kamer meteen, zoet en kunstmatig, maar vermengd met haar eigen warme kutgeur.

Ze hield hem omhoog, tussen duim en wijsvinger, en draaide hem rond. “Weet je nog?” vroeg ze zacht. Haar stem was hees, laag. “Die ene die je uit mijn mond stal.” Ik knikte. Kon niets zeggen.

Ze glimlachte niet echt, alleen een klein trekje om haar mondhoek. Toen leunde ze achterover, trok het broekje opzij met één hand, geen slipje eronder, natuurlijk niet – en spreidde zichzelf verder open. Haar lipjes glansden, gezwollen, nat. Een dun draadje vocht hing tussen haar vingers toen ze zich aanraakte, trok langzaam langer.

Ze bracht de lolly naar beneden. Raakte eerst haar klitje aan, heel zacht, cirkelde eromheen. De rode bol werd meteen nat, glimmend van haar. Ze ademde diep in, haar borsten rezen en daalden. Toen duwde ze hem lager, tussen haar lipjes door, langzaam naar binnen. Niet diep. Gewoon genoeg dat haar kutje eraan zoog, pulserend, en ze liet een zacht kreuntje horen dat rechtstreeks in mijn ballen sloeg.
Ze trok hem terug. De lolly was nu doorweekt, rood doorschijnend van haar vocht, glinsterend. Ze bracht hem naar haar mond, likte eraan – langzaam, haar tong plat eronder – en keek me aan terwijl ze het deed. “Proef,” zei ze. Hield hem naar me uit.

Ik stapte dichterbij, nam hem van haar over. Mijn hand trilde. Ik stopte hem in mijn mond. De smaak was overweldigend: aardbei, suiker, en daaronder haar – zout, warm, intiem, pure geilheid. Ik zoog eraan, hard, alsof ik haar kutje zelf likte. Ze keek toe, ogen half dicht, haar hand nu tussen haar eigen benen, langzaam cirkelen, sneller nu.

Toen pakte ze hem terug. Draaide zich een beetje om, ging op haar knieën op de bank, kont naar me toe. Het broekje gleed verder opzij. Haar billen waren rond, stevig, en daartussen haar kleine sterretje, roze en strak, glinsterend van haar eigen sappen die naar beneden waren gelopen. Ze keek over haar schouder. “Nu hier,” zei ze zacht.

Ze bracht de lolly naar achteren. Raakte haar anus aan, cirkelde eromheen. Het ding was nog nat van haar kutje, glibberig. Ze duwde zachtjes. Haar sterretje opende zich een beetje, zoog de top naar binnen, knipperde eromheen. Ze kreunde, laag en diep, haar rug hol. Toen trok ze hem terug, langzaam, en draaide zich weer om.

Hield hem naar me uit. “Zuigen,” zei ze. “Zuigen alsof het mijn kontje is.”

Ik nam hem in mijn mond, diep, proefde haar daar – muskusachtig, warmer, intenser, verboden. Ik sabbelde eraan, tong eromheen, terwijl zij toekeek en zichzelf bleef aanraken, sneller nu, haar kutje maakte natte geluiden. Ik kon het niet meer houden. Mijn pik klopte zo hard dat het pijn deed. Ik ritste mezelf open, haalde hem eruit – hard, druipend van voorvocht. Ze keek ernaar, beet op haar lip.
“Kom maar,” zei ze. “Geef het maar.”

Ik kwam dichterbij, rukte mezelf af boven haar buik, haar borsten. Ze hield de lolly omhoog, precies onder mijn eikel. Ik kwam in golven, dik, warm sperma dat over de lolly droop, rood en wit vermengd, druipend over haar vingers. Ze wachtte tot ik klaar was, ademend zwaar. Toen bracht ze de lolly naar haar mond. Likte hem schoon, langzaam, haar tong overal, proefde mij en haar samen. Haar ogen sloten zich half, een zacht geluid uit haar keel.

Daarna stopte ze hem weer tussen haar benen; eerst diep in haar kutje, toen in haar kontje, een paar keer heen en weer, tot hij helemaal plakkerig was van ons allebei, tot hij droop van sperma en haar sappen.

Ten slotte hield ze hem naar me uit, gebroken, nat, vies.

“Voor later,” zei ze. “Als je weer alleen bent. Dan weet je precies hoe ik smaak… als je alles van me hebt gehad.” Ze stond op, trok haar hemdje weer aan, het broekje recht, en liep naar de deur alsof er niets gebeurd was. Alleen de lolly liet ze liggen. Op het aanrecht, nog warm, nog druipend. Ik wist dat ik hem zou houden.

Net als het slipje.
Net als haar.