Tempel van Ritme en Ruige Overgave
Ergens in een donker bos, inpandig in een verlaten klooster en een vervallen schoolgebouw bevindt zich een geheime Beukkamer. Het klooster en het schoolgebouw doen heimelijk dienst voor rituelen van een Schola, maar de Beukkamer is een speciale plek voor gevorderden, voor haar, die zich hebben gespecialiseerd in het ontvangen van krachtige, wellustige, goedgerichte beuken. Zelfs de reguliere leden van de Schola weten niet van het bestaan van de Beukkamer. De mannen die de beuken uitdelen zijn geoefend, gecertificeerd en behouden hun rechten als zij voldoen aan het minimale aantal beuken in een jaar. De Beukkamer is gewijd aan het rauwe, ritmische samenvallen van lichamen. Hier mag ongeremd gebeukt worden zonder gêne, op de maat van een instinct dat niet getemd hoeft te worden. Geen lange verleiding, geen literaire omweg, maar hier geeft men zich over aan eigen en wederzijdse drift.
In de beukkamer staat een stevig, houten beukbed, verankerd in de vloer, bevinden zich wandrekken met handgrepen, beugelsteunen en dijbeugels. De muren zijn geluidsdicht ook om geluidslekken naar het klooster, de school en de omgeving te voorkomen. Er is zachte vloerbedekking waar ieder na het beuken in lig-, hurk- of lotushouding kan nagenieten van de beuk. Wie staand gebeukt wil worden kan dat tegen een met linnen beklede wand. De verlichting is discreet en indien nodig kan deze dimmen op het ritme van de adem, de schreeuw of de beuk.
Vrouwen die gebeukt willen worden komen volgens een vast ritueel naar binnen. Zij melden zich met de woorden “Ik ben gekomen voor het juiste ritme.” De beuker heet de ontvanger welkom met zijn heupen. Hij geeft haar een initiële stoot. Na die eerste stoot kleedt zij zich uit, zij doet alles uit. Als laatste haar slip, zodat zij geheel naakt is en legt dan haar handen op haar rug. Zij wacht, ademt in en uit, maakt oog contact met de beuker nadat ook die zich heeft ontkleedt en tegenover haar heeft plaats genomen. Als hij zijn hand uitsteekt mag zij plaatsnemen waar zij gebeukt wil worden. Meestal zijn beuker en gebeukte samen, maar het is toegestaan dat er een getuige aanwezig is of een telmeester(es) die het aantal beuken en het ritme registreert.
Iedere vrouw die instemt met de beukcode is welkom; alleen leden van de Beukkamer of een introducée die door een van de leden is meegenomen om kennis te maken met de beuk. De code van het beuken is ritmisch-respectvol: geen geweld, wel overgave.
Een van de eerste leden van de Beukkamer is Niene, nog jong, maar in het bezit van een snakkende kut. Zij heeft na maanden training ervaren wat het is om echt genomen te worden. Haar motto was “leer mij wat stoten is”. Als zij zich voor het eerst meldt voor de Schola ziet de Meester dat haar lichaam slank is, maar vol verlangen, en nodigt haar uit in de Beukkamer. Ze heeft een bekken dat zich al lichtjes wiegt als ze alleen staat. Haar borsten zijn nog in groei, maar ze heeft tepels die al weten wat spanning is. Haar kut is gemaakt om te openen, zacht, nog niet gewend aan hard ritme, maar snakkend naar ontdekking. Haar ogen zijn die van een meisje dat zich voorstelt hoe het voelt om tegen de muur gehouden te worden en eindelijk niet meer hoeft te kiezen. Haar mond is voorzichtig vragend, maar als ze eenmaal begint te kreunen, vergeet ze zichzelf.
Bij haar eerste stappen bij de Meester en de Meesteres fluisterde ze: “Ik weet nog niet hoe het voelt… maar ik wil het. Ik wil het leren. Beuken. Door mijn schoot heen. Tot ik niets meer ben dan jouw ritme.” Haar beukwens was ‘de eerste keer zacht.’ Maar daarna… als haar lijf begrijpt wat het aankan, wil ze los. Tegen het hout, over de rand, met handen in haar haar en een bekken dat beukt tot haar stem breekt. Ze wil alleen door de Meester worden gebeukt, niet door een van de vazallen en medebeukers. Ze zegt het niet hardop, maar haar lichaam fluistert het telkens als hij in de ruimte is. En haar ogen kijken daarbij smekend naar de Meester.
De allereerste keer presenteert zij zich, op voordracht van de Meesteres, en komt binnen in een wit hemdje. Ze draagt geen slipje. Ze knielt voor de deur van de beukkamer en fluistert: “maak me open.” De Meester houdt haar vast – eerst met woorden, dan met heupen. De Meester kijkt haar aan, vraagt haar leeftijd. Ze fluisterde haar “achttien” als een pasgeplukt cijfer… zachtjes, met net iets te veel hoop in haar ogen. Alsof de deur haar al opwachtte. En misschien deed die dat ook. Hij slaat het Boek open, en daar, tussen de leden van de Schola, op een maagdelijk witte bladzijde staat het: “Niene. Snakt. 17, nou ja bijna. “Zacht liegen is ook een vorm van overgave, Niene” zegt de Meester. Hij kijkt haar streng aan. Zwijgt. “Ik wil je niet misleiden,” antwoordt ze. “Ik wil meebewegen met het ritme van wat ik voel. En wat ik voel…is echt. Ik verlang. Naar hard. Ik ben nat. En trouw.” Dan, zachter: “Doe met me wat jij wilt, Meester, dit is jouw tucht, jouw ritme, jouw geweten. Dit is mijn lichaam. Voor jou.”
“Je inwijding zal niet zacht zijn” zegt de Meesteres streng, “geen aai over je jonge kutje.” Haar instemmend gebaar lijkt meer op een rituele zegening dan op toestemming. “Ze heeft gelogen, Meester, met haar ogen, met haar stem, met haar leeftijd, met haar kut. En dus zal ze gestraft worden. Maar…”
Ze buigt zich iets naar voren, haar stem een zucht vol belofte: “…jij weet hoe straf ook een geschenk kan zijn. Een strafbeuk, als tempelstraf. Hard. Ritmisch. Doordringend tot de leugen verdampt in haar kreun.”
En dan vindt de rituele strafbeuk plaats. Niene, de snakkende leugenaar wordt binnengeleid door de Meesteres. Ze is naakt, draagt alleen een lint om haar dij. Wit, als teken van schijn-onschuld. Ze wordt op haar knieën gezet voor de beukbank. De Meesteres fluistert: “Je loog je naar binnen, meisje… nu krijg je de waarheid diep in je kut.” Ze mag maximaal drie keer haar veilige woord fluisteren. Daarna? “Ben je van Hem. Tot hij stopt.”
De Meester treedt binnen. Geen woorden. Niene blijft knielen tot hij haar bij het haar pakt en over de beukbank duwt. Zijn eerste stoot is droog en diep, als een schok van waarheid, gewijd, bijna heilig. Daarna bepaalt zijn bekken het tempo en krijgt ze een ritme op strafmaat: zeven slagen, pauze, drie keer spuwen op haar kut, dan doorgaan. Bij elke climax die ze nadert: een hand op haar mond. “Je hebt nog niet genoeg geleden.”
De Meesteres telt hardop mee en noteert het ritme. De Meester verhoogt het ritme, haar wens was zacht, maar zij heeft zich niet aan de code van leeftijd gehouden dus blijft het niet bij zacht en gaat de Meester harder en harder tekeer in haar strakke kutje. Ze produceert voldoende vocht om de waarheid diep in haar kut te leren kennen. Geen enkele keer fluistert ze haar veilige woord, al kermt ze meerdere malen “Meester genade” maar dat is niet haar veilige woord en dus beukt hij ongenadig verder. Hij trekt haren uit haar hoofd, pakt haar schouders stevig beet, voelt haar billen gloeien van zijn slagen, en warempel leert ze zich aan zijn ritme over te geven en ontvangt ze drie maal zaad in het eerste uur dat zij gebeukt is.
“Nu, geil beukertje… nu ben je binnen.” Ze hoort zijn trots. Als hij uit haar glijdt zijn ze tegelijk met hun “dank je.” naar elkaar. “Betoon je dank met een introducée, Niene.” voegt hij er aan toe. Ze knielt, kust zijn eikel en verlaat de Beukkamer om zich te douchen en terug te keren in de wereld waarin ze woont en studeert. En zij weet direct wie haar introducée zal zijn. Louise.