Donderdag hing er een zinderende spanning in de lucht. Nog voor de bel ging, wist iedereen: vandaag zou het niet om grammatica of stijl gaan, maar om waarheid. Waarheid van huid, van adem, van datgene wat tot nu toe verborgen was gebleven. Iedereen fluisterde, maar niemand zei het hardop. Hoe was het, dat nablijfmoment tussen Luna en monsieur Thomas? Toen het derde uur begon en de klas zich vulde, brandden blikken van nieuwsgierigheid. Behalve Luna en Liv waren ook Casper, zijn geliefde Yara, zijn zus Charlie, Boelo, Nora uit Usquert met de mooiste borsten van de school, Carla, Isa, Niene, Rudolf en Ubbo aanwezig.
Monsieur Thomas schraapte zijn keel, alsof hij een gewone les wilde beginnen. “Vandaag,” zei hij, “spreken we over het tweede geslacht.” Zijn ogen dwaalden door het lokaal, langs pennen en schriften, maar bleven hangen op de tweede rij. Daar zaten Luna en Liv, rokjes net te strak om achteloos te lijken, hun benen net te ver uit elkaar om onschuldig te zijn. “Maar misschien…” vervolgde hij, “kun jij ons iets vertellen over het eerste, Luna.” Luna hief haar kin. Haar stem was laag, gedragen, alsof ze een altaar opende. “Het tweede geslacht,” zei ze, “is geen theorie, geen label, geen geschiedenis van uitsluiting. Het is een orgaan. Het is hém, de Meester, die mij tot vrouw gemaakt heeft.” Een golf van stilte rolde door het lokaal. De muren leken te zuchten, alsof ze het geheim zelf wilden opnemen. Iedereen wist wat ze bedoelde. Ze draaide haar hoofd naar Liv. Eén blik was genoeg. Liv knikte, traag, alsof ze het trillen van Luna’s woorden in haar eigen dijen voelde. “En toch,” vervolgde Luna, “was ik het, die hem toegang gaf.”
Casper greep zijn kans. Zijn stem sneed door de lucht: “Meneer Thomas… hoe keek de Franse filosofie naar dit taboe? De oudere man en de jeugdige vrouw: was dat zonde? Of een bron van wijsheid?” Thomas ademde diep, alsof hij het gewicht van eeuwen Franse denkers op zijn tong voelde. “In de Franse traditie, Casper, werd verlangen zelden veroordeeld. Sartre en De Beauvoir ontvingen en gebruikten jonge geliefden in hun experimenten. Gide schreef verboden bekentenissen. Foucault stripte seks tot op macht en waarheid. Barthes maakte van verlangen een eindeloze lectuur. De jonge vrouw was niet enkel object, maar muze. Een grenswandelaar, op de plek waar spel ernst wordt, waar begeerte betekenis krijgt. En soms… soms ontdekt een man daar een waarheid die hij zelf nooit had durven schrijven.”
Zijn blik gleed naar Luna’s dijen. “Wat toen subversief leek,” vervolgde hij, “zien wij nu anders. Macht is geen lucht. Wat voor de één bevrijding was, kon voor de ander een schaduw zijn. Maar als de ontmoeting gebeurt in waarheid, in openheid, niet uit macht maar uit diepte… dan kan er filosofie ontstaan. Of liefde. Of beiden.”
Casper boog zich voorover, zijn stem brandend van nieuwsgierigheid: “En u, meester… hoe was het om Luna’s billen te strelen, en haar uw zaad te geven? Uw handtekening in haar lichaam te schrijven?” De woorden sloegen in als een steen in water. Kringen van spanning trokken door de klas. Luna bloosde niet. Haar lippen krulden in triomf, haar benen gleden iets verder uit elkaar. Thomas zweeg, proefde de stilte. Toen sprak hij, zijn stem schor, zwaar: “Het was geen streling, Casper. Het was lezen. Haar billen onder mijn hand waren marge en tekst tegelijk. En mijn zaad… was inkt. Ik schreef, zij las. En haar lezen maakte mij leerling.”
Hij boog naar voren. “Mijn vingers gleden over de ronde lijnen van haar huid, en telkens dacht ik: dit is geen bezit, dit is een altaar. En toen mijn zaad haar vulde, voelde ik: zij liet het toe. Zij koos. Ik gaf niets dat zij niet al gevraagd had. Begrijp je, Casper? Mijn lichaam schreef, maar haar lichaam las. En in haar lezen werd ik herschreven.” Een golf van adem door de klas. Nora klemde haar armen over haar borsten, haar tepels stijf onder het katoen. Yara beet op haar lip, donker van verlangen. Boelo kneep zijn vuisten, zijn erectie kloppend als een trom. Luna sprak, haar stem helder: “Zo was het. Ik nam het. Het was heerlijk. Zijn zaad was mijn vrijheid. En wie mijn billen streelt… streelt niet alleen vlees, maar ook mijn filosofie.”
Charlie, Caspers zus, gooide het masker af. “Maar was je niet gewoon een geil kutje dat de Meester wilde naaien?” De klas verstijfde. Maar Luna glimlachte, benen gespreid. “Als ik alleen maar geil was, had ik hem misschien gekregen, maar nooit geschreven. Mijn natheid was inkt. Mijn schoot was papier. Ik ben filosofie. Sans culotte. Corpus liberatum.” Liv fluisterde: “Wie haar opening reduceert tot geilheid, mist de revolutie die daarin schuilt.” Thomas verbond hun woorden met filosofie:
– De Beauvoir: Luna maakt zichzelf, niet de man.
– Foucault: macht verschuift bij degene die zich toont.
– Merleau-Ponty: hun lichamen waren chiasme, elkaars spiegel.
– Bataille: erotiek is grens, leven tot in de dood.
– Barthes: de auteur is dood, de lezer leeft — Luna las en herschreef.
En toen knapte de spanning.
Yara stond op, trok haar jeans en slip uit. “Ik laat mijn kutje zien. Ik ben vrij.”
Nora haakte haar bh los, haar borsten vielen vrij. “Als sans culotte vrijheid is, is sans bra genade.”
Liv liet haar slipje langs haar enkels glijden, hield het op als een banier. “Dit is mijn filosofie.”
Charlie trok haar slip uit, legde het op tafel als statement.
Casper trok zijn boxer naar beneden, zijn pik sprong vrij. “Mijn pik is mijn pen. Ik schrijf mee.”
Boelo rukte zijn broek en slip omlaag, zijn lid hard, trots. “Dit is mijn waarheid.”
Ubbo volgde, zijn klokkenspel werd bewonderd door meiden en jongens.
Carla kon zich nauwelijks bedwingen om zijn zak te voelen, ze likte met haar tong langs haar lippen alsof ze flirte met Ubbo, trok haar rokje omhoog en vroeg hem of hij haar slipje naar beneden wilde trekken. Ze voelde zijn handen langs haar billen tot haar slipje op haar knieen bleef hangen. Behendig trok ze haar slipje uit en hing het om Ubbo’s geslacht alsof het een offer was.
Isa stond op. Ze trok niet haar slip uit, maar haar blouse. Knoop voor knoop, tot haar bh zichtbaar werd. Toen schoof ze ook die omlaag. Haar borsten wiegden vrij, haar tepels donker, trots. “Mijn stem is mijn borst. Ik laat zien waar ik adem, waar ik voel. En gevoeld wil worden.”
Niene glimlachte dromerig. Ze trok haar sokken uit, haar rok omhoog, haar slipje mee. Ze legde het niet weg, maar zwaaide ermee als een vlag. “Ik ben licht. Ik ben vrij.”
Rudolf, blozend maar vastbesloten, haakte zijn broek los en trok zijn slip mee naar beneden. Zijn pik stond stijf, maar hij keek niemand aan. “Ik ben geen toeschouwer. Ik ben deelnemer.” De klas ademde als één lichaam. Borsten ontbloot. Kutjes geopend. Pikken opgericht.
En Thomas? Hij zette zijn bril af, vouwde hem langzaam dicht en legde hem neer. Zijn ogen gleden door de klas als vingers over huid. “Dit,” zei hij zacht, “is geen les meer. Dit is een stichting. Een rite. De Filosofie Sans Culotte is geboren, niet in woorden, maar in naakte waarheid. Laten we maandag verder gaan met de Schola Sine Braccas.” Carla liep langzaam naar Thomas en knoopte zijn gulp open. Ze voelde zijn geslacht tijdens haar trage handelen, en trok zijn broek omlaag. Voordat zij zijn slip omlaag trok voelde ze zijn geslacht met haar rechterhand, trok er aan en onthulde hem, strak, knielde en kuste zijn eikel.
Yara boog zich voorover, haar stem fluisterend: “Niet hier, meester. Wel maandag. Maar na het zevende uur. In het bos ligt een vervallen klooster met een verlaten school. Daar kunnen we elkaar in het geheim ontmoeten en leren. En niemand denkt dat het bij één les blijft.”