PIKORDE
Mijn dienst zit er bijna op als Bill aan mijn kassa komt staan: ‘Sam, zou jij vandaag af willen sluiten? Het is weer eens mis met Joey, we moeten zo snel mogelijk met hem naar het ziekenhuis.’ Ik knik, natuurlijk doe ik dat. Om meer zakgeld te hebben werk ik een paar middagen per week in deze kleine buurtsuper. Hij is van Bill en hij is echt een topbaas. Als het even kan helpt hij mensen, ik heb alles voor hem over.
Joey is het zesjarige zoontje van Bill en Ashley en heeft een of andere ziekte, als hij een wondje heeft stopt het bloeden niet vanzelf en omdat ’t een beweeglijk ventje is gebeurt dat nogal eens.
Als Bill weg is maak ik omdat er nog maar een paar klanten in de winkel zijn mijn kassa op. Erin die aan de andere zit zal wel met hen afrekenen, zodat ik alvast de diepvriezers en het magazijn kan afsluiten. Net als ik weer naar voren loop gaat de laatste klant de deur uit zodat ik ook die op slot kan draaien, terwijl Erin de inhoud van haar kassa telt.
Ik check nog even of de airco’s en de verlichting goed op de nachtstand staan en als ook dat klaar is lopen we samen naar het kleine kantoor slash kantine slash personeelsruimte, waar ik het cash-geld in de kluis doe. Erin wisselt ondertussen snel haar winkelschort voor haar eigen jurkje en gaat er dan met een ‘See yah Sam!’ vandoor, haar zoveelste dwingelanderige vriendje staat op de parkeerplaats al met een ongeduldig ronkende Ram-van te wachten.
Zelf kleed ik me helemaal uit, hang mijn winkelklofje in mijn locker, doe mijn gedragen ondergoed in mijn rugzak bij de plastic zak met m’n doorgezwete hardloopspullen van de heenweg en pak er een schoon setje uit, een sportslipje, nauwsluitende loopshorts, een sportbeha en een topje. Voordat ik dat alles aantrek bekijk ik me even in de hoge spiegel. Niet dat ik veel met mijn uiterlijk bezig ben, het interesseert me niet echt heel erg, maar toch ben ik best wel tevreden met wat ik zie. Gemiddelde lengte, geen grammetje vet, kleine stevige tieten die godzijdank amper wiebelen als ik hardloop, een getrimd mini-driehoekje donker haar tussen mijn benen, lange bijna zwarte glanzende haren die nu op een hoge staart zitten.
Wat ik het mooiste aan mijn lijf vind zijn mijn grote donkerbruine ogen met de ‘gouden spikkeltjes’ erin, zoals mum ze noemt. Volgens haar heeft zij van een of andere voorouder een restje Indiaans bloed mee gekregen en gaf ze me dat via haar haren en ogen aan mij door. Mum is een beauty, als ik op haar leeftijd maar de helft van haar schoonheid heb ben ik al tevreden. Ik hoop dat ik net zo onafhankelijk blijf als zij, ze trekt zich van niemand iets aan en leidt haar eigen leven. Ze helpt mensen als die het nodig hebben en ziet er uit zoals zij het wil: altijd kleurig, vaak lange rokken, kraaltjes en veertjes en weet ik wat allemaal gevlochten in tot op d’r billend afhangende haren. Ik ben onwijs trots op haar en je kan me niet gauw boos krijgen, behalve als iemand aan mummy komt.
Running for life
Hardlopen is mijn lust en mijn leven, als ik een dag niet minstens éen keer hardloop heb ik die dag niet geleefd. Mum vindt dat ik het overdrijf omdat ik soms zelfs wel twee of drie keer op pad ga, maar ik kan niet anders. Het is mijn manier om alles wat me bezig houdt te overdenken en om dingen een plekje te geven. Als ik troubles heb ga ik hardlopen, als ik gestrest ben ga ik hardlopen, als ik een tijdje hard heb gestudeerd ga ik hardlopen, als ik opdringerige friends wil ontlopen ga ik hardlopen, het is een tweede natuur geworden die ik niet meer kan missen. Het begon toen ik elf was en daddy die visser was in een storm verdronk. Mummy en ik hadden het toen een tijdje heel moeilijk, hardlopen en later ook de gevechtssport die ik voor zelfverdediging ben gaan doen werden mijn redding.
Net als ik wil vertrekken komt er een appje binnen van Nate, mijn ex-vriendje, dat hij er helemaal niks van snapt waarom ik het gisteren uitmaakte. Hij wil me ophalen maar als antwoord maak ik een foto van mijn opgestoken middelvinger en stuur hem die als een volgens mij toch erg duidelijk antwoord. Zodra ik buiten kom valt de hitte als een deken over me heen. De temperatuur loopt al dagenlang op tot soms wel tegen de veertig graden, iedereen die de winkel binnenkomt blijft daar het liefst een tijdje hangen om weer af te koelen. Zelf heb ik eigenlijk nooit zo’n last van de hitte, misschien is het zelfs eerder andersom, als het warm is zweet ik snel en lijkt het alsof het hardlopen nog lekkerder gaat dan wanneer het wat kouder is. Niet dat het hier vaak echt koud is, we wonen in Corpus Christi, Texas en volgens mij was vijf graden het koudste wat ik hier ooit heb meegemaakt.
De supermarkt van Bill staat in Flour Bluff, een wijk tegen de zee aan. Vanaf de parkeerplaats kan ik zo de zeker een paar kilometer lange JFK Causeway op rennen, half brug en half dam, die leidt naar Mustang Island, waar mummy en ik wonen. Het eiland is onderdeel van een langgerekte reeks eilanden die hier voor de baai van Corpus Christi liggen en vanaf waar ik woon kan je soms bij helder weer Mexico aan de andere kant van de golf zien liggen. Op de Causeway en daarna het eerste deel van het eiland is het nog druk, maar vanaf het punt dat ik over het strand richting het State-park ren is er geen mens meer te zien. Dit is het stuk waar ik altijd het meeste van geniet, de ruim vijf kilometer over het strand tot het parkje waar mijn moeder Elle en ik in een oude stacaravan wonen.
Tegen de tijd dat ik in de buurt van ons parkje kom ben ik kletsnat van het zweet en drúipt het van me af, wat me een intens bevredigend gevoel geeft. Ik zeg trouwens wel ‘parkje’, maar eigenlijk is dat wel een te mooie aanduiding voor de verzameling oude caravans, motorhomes en andere vreemde bouwsels die hier bij elkaar zijn gebracht. De bewoners zijn een vreemde mix van heel erg arme mensen, eenzame kluizenaars, losers, halve hippies en andere mensen die soms niet helemaal sporen. Vaak worden we door mensen die in gewone huizen wonen met een scheldwoord afgedaan als ‘white trash’, zeg maar ‘witte mensen afval’. Geen fraaie typering maar ik heb geleerd er mijn schouders over op te halen als we zo genoemd worden, want natuurlijk zijn we geen afval maar eerlijk is eerlijk, een raar allegaartje mensen is het daar in ons parkje wél.
Neem nou mum, voor iemand met een dochter van zeventien is ze met haar vijfendertig jaar nog piepjong en nog steeds is ze zo’n halve hippie, meer gesteld op haar vrijheid dan op rijkdom. De eerste jaren van mijn leven trokken mum’n dad met een oud busje door de States en pas toen ik vier werd kwamen ze hier bij toeval terecht. Ze bleven hier hangen vanwege het klimaat, de zee, de rust en de ruimte. Ze kochten een oude stacaravan om in te wonen, met de bedoeling om ooit met zoveel mogelijk aanspoelend hout ietsje verder op een goedkoop stukje grond een eigen strandhuisje te bouwen. De stapel hout ligt nog steeds achter de caravan, maar er iets mee bouwen zit er nu dad dood is niet meer in…
’Per ongeluk neuken’
Mum is niet thuis, enkele dagen per week poetst zij van vroeg in de morgen tot ’s-avonds laat in een paar van die grote landhuizen iets verderop. Het valt me trouwens al enkele weken op dat het tegenwoordig best wel vaak laat wordt voor ze terug is. In een van die kasten die ze poetst wonen twee klasgenoten van me, de meest beruchte jongens van school, echte bad boys. Ze wonen er alleen met hun vader en af en toe vraag ik me af of mum daar niet wat mee rommelt.
Het is mijn plan snel even mijn rugzak en kleding in de caravan te dumpen en dan de zee in te duiken, om af te koelen. Maar als ik om de caravan heen loop zit daar voor onze deur die klootzak van een Nate op het trapje te wachten. Hoezo, zelfs een opgestoken middelvinger begrijpt die gast niet. Ik gooi mijn rugzak naar zijn hoofd terwijl ik roep ‘wegwezen asshole’. Dan draai ik me om, ren naar het strand, zie links en rechts kijkend dat er niemand is, trek m’n natte hardloopboeltje uit en ren bloot het water. Het is bijna lauw en een minuut of tien zwem ik parallel aan het strand zo hard als ik kan wat baantjes op en neer, iets anger dan ik van plan was, in de hoop dat dat gore zwijn is vertrokken als ik er weer uit kom.
Maar ja, dat is natuurlijk ijdele hoop, zoals bij Nate eigenlijk altijd álles ijdele hoop is. Hij heeft een prachtig omhulsel gekregen toen zijn mum’n dad hem maakten maar dat is dan ook alles. Seriously, in dat hoofd van hem komt nooit ook maar éen zinnige gedachte op, volgens mij hebben ze zijn hersenen vergeten tegelijk mee aan te maken. Tegen de tijd dat ik het water uit kom zit Nate naast mijn kleren te wachten, in kleermakerszit in het zand. Zoals altijd kijkt hij me met die geile puppy-ogen van ‘m aan, terwijl ik met de zon achter mij op hem toeloop. Ik verzamel nog druipend van het water mijn kleding en zonder iets te zeggen loop ik terug naar de caravan, maar natuurlijk volgt die idioot me. Net als ik naar binnen wil gaan is hij er ook weer, als een klein kind dreinend: ‘please Sam, het spijt me zo!’
Ik ga voor hem staan, zodat hij door de zon mijn gezicht niet goed kan zien en zeg dan: ‘wat is er nou eigenlijk niet duidelijk aan oprotten, asshole?’ Even blijft de idioot stil, dan: ‘echt, sorry Samantha, het was een ongelukje.’ Ohw ja, natuurlijk, nou ben ik weer ineens Samantha, meneer probeert zich een weg terug te slijmen. ‘Een ongelukje Nate? Jij neukt mijn beste vriendin Ann en jij noemt dat een ongelukje? Schoot je pik zonder dat jij het wilde totaal per ongeluk uit je broek, ook helemaal per ongeluk zonder dat Ann het wilde zo bij haar naar binnen, haar hebberige kut in? Hoeveel van die ongelukjes heb jij gehad tijdens die paar maanden dat we samen waren? Flikker toch op gast, ik hoef je niet meer, ga maar naar die hoer van een ex-vriendin van me.’
The making of a bomb
‘Please Sam, geef me nog een kans. Ik beloof je echt dat ik er alleen nog maar voor jou ben.’ Oké, ik kom duidelijk niet goedschiks van hem af, nou, dan maar kwaadschiks. Er komt een plannetje op in mijn hoofd, dus zeg ik: ‘oké zak, uit die kleren.’ Met een brede grijns staat Nate in no time bloot voor me, met zoals altijd natuurlijk zijn pik al weer in vol ornaat stevig rechtop. Wat ze niet in zijn hoofd hebben gestopt heeft die gast er in zijn pik duidelijk extra bij gekregen, hij is niet alleen nogal lang maar ook heel dik, wat mij betreft ongeveer zoals een ideale dildo eruit moet zien.
Ik duw hem achterover tot hij op zijn rug in het gras ligt, pak dan eerst sneaky zijn mobiel, kniel met mijn rug naar hem toe boven zijn paal en laat me er als een cowgirl langzaam overheen zakken tot ik hem niet dieper in me krijg en voel hoe de lippen van mijn kut zich strak om de weird-dikke wortel van zijn stam klemmen. Dit had ik eerlijk gezegd nog wel even nodig, dus nu hij er toch is…
Als hij zijn handen naar voren brengt en om mijn tieten wil leggen geef ik er twee tikken op en zeg ik: ‘afblijven jij, en waag het niet in me klaar te komen.’ Je kan van Nate zeggen wat je wil, het is een onbetrouwbare waardeloze opgeblazen egocentrische zak, maar zijn pík is oké! Het voelde altijd alsof dat apparaat speciaal voor mij aan zijn lijf is gezet, al vanaf dat we samen wat kregen neukten we vaak en iedere keer weer was het echt lekker. Nate kan het lang volhouden, wat ik nou trouwens wel snap omdat hij veel buiten de deur z’n kwakjes loosde. Niet oké maar daardoor kwam ik waarschijnlijk wel altijd echt lekker aan m’n gerief, het klopt dus wel, ieder nadeel heeft zijn voordeel.
Meteen als ik op hem begin te wippen film ik met zijn mobieltje hoe zijn paal in en uit me schuift, per keer dat hij uit me tevoorschijn komt meer glinsterend van het vocht. Als ik dat zo een minuutje of wat heb opgenomen, stuur ik het filmpje naar mijn voormalige vriendin Ann en de rest van ons vriendengroepje, met als begeleidend tekst: ‘sorry Ann, nog één keer op en neer in Sam, maar na vandaag is m’n pik voorgoed voor jou. Love-ya. Nate.’
X. Zara
Weer een erg lekker begin