Yvonne (1) De vernissage

Yvonne is uitgenodigd om een vernissage van een goede vriendin te bezoeken. Ze gaat daar samen met haar man naar toe. Ze staat voor haar kledingkast om de juiste kleding uit te zoeken. Yvonne staat voor de spiegel, een lichte spanning in haar lijf. Het voelt alsof niet alleen de keuze van haar outfit, maar ook de toon van de hele middag aan haar hangt. In haar handen houdt ze een lange jurk vast, zijdeachtig en soepel, een dunne stof die zich meteen naar haar huid zou vormen. Wanneer ze de jurk voor zich houdt, ziet ze in haar spiegelbeeld een vrouw die elegant en ingetogen verschijnt, bijna gala, bijna verheven. Het idee van verfijning, van een vrouw die niets hoeft te bewijzen maar juist bewonderd wordt, streelt haar ijdelheid. De stof is dun en ze zou kunnen overwegen er een pikant setje onder aan te trekken, waarin ze zich lekker voelt. En toch, ergens diep in haar onderbuik, pulseert een ander verlangen.

Haar blik glijdt naar de leren rok die over de stoel hangt. Strak, donker, met die onbeschaamd lange split aan de zijkant. Als ze zich voorstelt hoe ze haar benen in dat leer zou steken, voelt ze een vrijheid die de jurk haar niet biedt. Haar dijen zouden elkaar raken bij elke stap, de split een uitnodiging voor lucht en ogen om langs haar huid te glijden. In de jurk voelt ze zich passief, als een kunstwerk dat bekeken mag worden. In de rok is ze een spel, een belofte, een vrouw die zelf bepaalt wie dichtbij mag komen. Ze voelt hoe haar schaamlippen met haar gedachten instemmen. Ze streelt gedachteloos haar heupen, alsof ze al voelt hoe daar later die dag een hand zou rusten. De stof van de jurk is te doorzichtig om dat contact tegen te houden en handen die daar dan raken, poeh, maar de rok… de rok vraagt om nieuwsgierige vingers die spelen met de rits. Van onderaf openschuiven, centimeter voor centimeter, terwijl ze zelf beslist wanneer er te veel onthuld wordt. Het idee van een kanten bh onder een soepele blouse maakt het beeld compleet. Het contrast van hard leer en zacht kant doet haar lippen vochtig worden.

Yvonne lacht zacht, half om zichzelf, half om het vooruitzicht. De kunstwerken van haar vriendin zullen straks ongetwijfeld gesprekken en blikken uitlokken, maar misschien zal zijzelf een stille, geheime expositie zijn. Een expositie van huid, verlangen en spanning. Met die gedachte loopt ze naar de badkamer. Het water van de douche is warm, streelt haar huid, en ze sluit haar ogen. Haar hand glijdt naar beneden, langzaam, speels, alsof ze haar eigen lichaam alvast wil voorbereiden op een middag vol indrukken. De geur van zeep vermengt zich met die van haar eigen vocht, en ze laat een zachte kreun ontsnappen. Haar fantasie neemt haar mee: hoe zou het zijn om tijdens de vernissage een blik te vangen, een hand die iets te lang blijft rusten bij een begroeting, een knipoog die meer belooft dan woorden zeggen kunnen.

Als ze klaar komt, met haar hand stevig tussen haar dijen gedrukt, voelt ze hoe haar lichaam tintelt. Ze ademt diep uit, laat het water de sporen van haar extase wegspoelen, maar diep vanbinnen blijft de energie branden. Haar keuze voor de middag staat eigenlijk al vast. De rok, de blouse, het spel van leer en kant. Ze glimlacht naar haar spiegelbeeld als ze zich afdroogt: dit wordt niet zomaar een vernissage. Dit wordt een middag waarop kunst en verlangen samenkomen — en waarin zij misschien zelf het meest meeslepende kunstwerk zal zijn.

Wanneer ze zich aankleedt na haar douche, voelt ze zich bijna ceremonieel. Eerst het zachte kant dat haar borsten omsluit, de bh die meer onthult dan verbergt. Ze streelt haar borsten, voelt met haar handen hoe ze genieten van de bh die hen draagt. Daarna voelt ze het gladde glijden van de blouse over haar huid, losjes, één knoopje te weinig vastgemaakt, zodat er telkens een glimp van verborgen kant zichtbaar wordt. Pas daarna trekt ze de leren rok omhoog, rits sluitend tot net onder haar navel. Ze voelt hoe het leer zich strak om haar dijen sluit, hoe de split subtiel langs haar been omhoog kruipt zodra ze beweegt. Ze kiest hoge hakken die haar houding verlengen: heupen wiegend, rug fier, elke stap een stille belofte.

Haar man leunt in de deuropening, kijkt zwijgend hoe ze zich kleedt. Ze ziet de manier waarop zijn blik blijft hangen, eerst bewonderend, dan begerig. Zijn ogen volgen de lijn van haar benen, rusten op de lichte opening bij haar blouse. Hij zegt niets, maar zijn adem verraadt dat ze de juiste keuze gemaakt heeft. Yvonne glimlacht geheimzinnig, als een vrouw die weet welk spel ze speelt.

Onderweg naar de galerie voelt ze de spanning in de auto. Zijn hand rust op haar dij, net naast de split, en bij elke bocht van de weg schuift het leer iets opzij, waardoor de warmte van zijn huid dieper haar been bereikt. Ze hoeft niets te zeggen — er hangt verlangen tussen hen in, tastbaar en geladen.

De galerie is verlicht, glazen deuren weerspiegelen de schemering. Binnen klinkt zachte muziek, het geroezemoes van stemmen, gelach dat zich mengt met het zachte tikken van hakken op de vloer. Zodra ze samen naar binnen stappen, wordt Yvonne opgemerkt. Niet omdat ze overdreven uitgedost is, maar omdat er een vibratie van haar uitgaat, een glans, een zelfverzekerde sensualiteit die zich als een sluier om haar heen wikkelt. Een paar mensen draait hun hoofd, even kort, alsof ze door iets onzichtbaars geraakt worden. De vrouwen zien de elegantie, de subtiele provocatie in haar outfit.

De mannen, sommigen staren openlijk, anderen dwingen zichzelf weg te kijken, voelen een bijna fysieke aantrekkingskracht, al weten ze niet waarom. Haar vriendin, de kunstenares, komt lachend op haar af, geeft haar een luchtige kus op de wang, die toch net iets langer duurt dan verwacht en haar ogen glijden toch even naar de split in de rok, alsof die een geheim vertelt dat niet uitgesproken hoeft te worden. Ze wisselen wat woorden, complimenten over de tentoonstelling, terwijl haar man zich al laat meeslepen door een groep kennissen bij de ingang. Hij verdwijnt in gesprek, glas wijn in de hand, de klassieke pose van een man die zich meteen thuis voelt in een gezelschap.

Yvonne blijft alleen, zo kan ze alles goed in zich opnemen. Ze voelt hoe de scheiding hen beiden vrijheid geeft: hij zijn praatjes en netwerken, zij haar eigen spel. Yvonne voelt hoe haar aanwezigheid een extra kleur aan het palet van de vernissage toevoegt. Kunstwerken die net nog het middelpunt waren, lijken voor een moment slechts achtergrond bij haar entree. Haar man legt zijn hand zacht op haar rug, trots en bezitterig tegelijk. Zij glimlacht, weet dat de middag nog maar net begonnen is, en dat zijzelf al een onzichtbare expositie is geworden — een die de hele ruimte zachtjes in beroering brengt.

Ze pakt een glas witte wijn en beweegt zich langs de eerste werken, schilderijen die in zachte tinten lichamen oproepen — soms realistisch, soms abstract, maar steeds sensueel in vorm. Haar hakken tikken zacht over de vloer en de split van de rok laat bij elke stap een streepje dij zien. Het is geen vulgair schouwspel, maar een spel van suggestie: net genoeg om te prikkelen, nooit genoeg om volledig te onthullen. Ze merkt hoe blikken haar volgen. Een oudere heer laat zijn ogen even rusten en kijkt dan snel weg alsof hij betrapt is. Twee jongere mannen, kunstenaars misschien, wisselen fluisterend woorden uit terwijl hun ogen telkens terugkeren naar de beweging van haar lichaam. En een vrouw, elegant in zwart, kijkt haar aan met een mengeling van bewondering en iets wat ze bijna als begeerte leest.

Yvonne neemt een slok van haar wijn, laat de vloeistof langzaam over haar tong rollen, alsof ze het moment proeft. Ze voelt zich vrij, losgemaakt van rol en verplichting, bijna alsof ze zonder man hier aanwezig is. Het idee prikkelt haar: een vrouw die alleen door de zaal beweegt, niet vastgehouden of gedefinieerd, maar gezien in haar eigen glans.

Ze blijft bij een sculptuur staan. Marmer, wit en koel, een torso van een vrouw met uitgesproken heupen. Yvonne legt zacht haar vingers op het koude steen, bijna strelend, en glimlacht om de gedachte dat zijzelf in dit moment net zo’n sculptuur is, levend, warm, en onaanraakbaar tegelijk. Iemand naast haar schuift dichterbij, een onbekende man die ook de lijnen van het beeld volgt met zijn ogen. Hun blikken kruisen elkaar heel kort. Er hoeft niets gezegd te worden; in de stilte zit al een afspraak die niet uitgesproken wordt. Ze voelt hoe haar man ergens achterin nog steeds lacht, discussiërend, onbewust van hoe vrij zij zich beweegt. En misschien is dat precies wat haar nog meer vleugels geeft: dit besef dat ze in de middaglucht van de vernissage niet alleen kunst bekijkt, maar zelf de kunst ís, wandelend, tintelend, vrij.

Ze staat nog altijd bij het marmeren torso, met haar vinger die rusten op het koele steen, wanneer ze plots de warmte van twee handen voelt die haar heupen even omvatten. Niet hard, niet bezitterig, maar net genoeg om haar adem kort te doen haperen. De aanraking is zo vluchtig dat het lijkt alsof ze het zich verbeeldt. Ware het niet dat er onmiddellijk een stem langs haar oor strijkt, laag, hees, intiem: “Waren het jouw heupen die model stonden voor dit torso…?” De woorden dringen diep binnen in haar oor, lager nog, tot in haar buik, tot onder haar buik. Yvonne voelt hoe de elektriek van dat gefluister een vonk langs haar ruggengraat jaagt, die zich verzamelt in haar bekken. Haar clit tintelt op slag, alsof die zachte handen, nu alweer verdwenen, direct een geheime schakelaar hadden gevonden.

Ze sluit voor een ogenblik haar ogen, voelt het leer van haar rok strak tegen haar dijen trekken, het kleine beetje lucht dat via de split haar huid beroert. Een golf van opwinding welt in haar op, absurd snel, alsof dit lichaam al de hele dag klaarlag om wakker gekust te worden. Ze draait haar hoofd licht, genoeg om een glimp op te vangen van wie achter haar staat. Een silhouet, dichtbij, de geur van parfum gemengd met rode wijn en iets dat onmiskenbaar mannelijk is. Ze zegt niets, maar haar lippen openen zich een fractie, alsof ze elk moment een zacht “ja” zou kunnen fluisteren of “zou jij mijn heupen zo willen voelen”. Het beeldhouwwerk voor haar krijgt een nieuwe lading: niet langer een koud, wit torso, maar een spiegel van haar eigen lichaam, warm en pulserend. Ze voelt hoe haar tepels zich spannen onder de blouse, hoe de kanten bh niet langer een geheim is maar een verklikker.

De stem buigt zich nog dichter, nauwelijks hoorbaar, bijna tegen haar huid: “Ze lijken wel te wachten… op vingers die de lijnen volgen.” Een siddering doorloopt haar. Het geroezemoes van de zaal is er nog, maar voelt plots zo ver weg — alsof de hele vernissage vervaagd is tot achtergrondruis, en alleen dit gefluister, deze aanwezigheid, echt bestaat. Ze voelt haar hartslag opzwellen, diep in haar borst, bijna hoorbaar voor wie zo dicht bij haar staat. Haar hand blijft rusten op het marmer, maar haar lichaam kantelt onmerkbaar achterwaarts, een millimeter dichter bij de warmte van die onbekende. Ze laat de stilte werken, alsof die stilte zelf een antwoord is, en daarin ligt een keuze: ze geeft zich niet weg, maar opent wel een deur.

Zijn adem glijdt langs haar oor, en ze merkt hoe haar tepels tegen haar blouse duwen, hoe de split van de rok haar dij net iets te bloot maakt voor dit moment. Ze ademt trager, dieper, alsof haar hele lijf zich afstemt op deze intieme frequentie. Terwijl ze haar glas langzaam naar haar lippen heft, alsof ze alleen maar van de wijn geniet, kantelt haar heup haast onzichtbaar tegen hem aan. Een frictie zo subtiel dat het voor de buitenwereld niets is, maar voor haar voelt als een kleine ontlading die haar clit nog harder doet kloppen.

Hij glimlacht hoorbaar in zijn stem. “Zo voelt levend marmer dus,” fluistert hij, en zijn vingers, slechts twee, raken haar heup opnieuw, vluchtig, net op de plek waar de rok begint. Alsof hij de grens verkent, zonder die echt te overschrijden. Zij -en hij- voelt haar kippenvel.

Yvonne kiest ervoor de spanning te laten groeien. Ze draait zich niet om, ze stelt geen vragen, ze vraagt geen naam. In plaats daarvan laat ze haar hand, de vrije, afglijden van het marmeren torso naar de rand van de sokkel. Ze streelt met haar vingertoppen het koude oppervlak alsof ze het beeld aanbidt, maar diep van binnen weet ze dat het gebaar een spiegel is: ze verlangt ernaar dat zijn vingers op precies die manier haar huid volgen. Naar haar schaamstreek. Of dieper.

En dan — als vanzelf — stapt ze een halve pas naar voren, de aanraking verbreekt. Hij laat haar gaan, alsof hij begrijpt dat het spel alleen spannend blijft zolang het niet helemaal uitgespeeld wordt. Nog niet. Nu nog niet. Yvonne voelt haar huid gloeien, haar lichaam nog trillerig van de korte stroomstoot van verlangen. Ze ademt uit, glimlacht zachtjes in zichzelf, en neemt een tweede slok wijn, langzamer, alsof ze daarmee het vuur in haar keel probeert te blussen.

Ze weet: de vernissage duurt nog uren. En hij is ergens hier, tussen de mensen. Het spel is begonnen, en de zaal met kunstwerken is ineens een toneel vol mogelijkheden.