De avond dat de mat in brand stond Deel 1

Ik heb altijd ontzettend graag gesport.

Op mijn tiende, elfde stond ik nog elke zaterdag en woensdag op een drassig voetbalveld ergens in de polder, modder tot in mijn oren, longen in brand, als mid-mid, rechtsback of laatste man. Ik vond het heerlijk: dat hijgen, dat rennen tot je benen trilden, dat gevoel dat je helemaal leeg en tegelijk springlevend was. Naast voetbal deed ik mee aan school-triatlons, geen hele natuurlijk, maar wel dat verslavende ritme van zwemmen tot je armen pijn deden, fietsen tot je dijen brandden en daarna nog een rondje hardlopen tot je bijna kotste. Ik was klein van stuk, maar ik had conditie voor tien.

Tot ik twaalf was.

Op een dag was ik het zat. Niet het sporten – god, nee – maar het voetbal zelf. Al dat geschreeuw langs de lijn, die eindeloze cornervlaggen, dat gebrek aan echt fysiek contact. Ik wilde iets waarbij lichamen écht tegen elkaar botsten. Waar je iemand kon optillen, omdraaien, op de grond kon leggen. Waar je elkaars adem voelde.

Ik stapte binnen bij de plaatselijke judoclub. Vanaf les één was ik verkocht. De geur van de mat, het geluid van blote voeten die over tatami schuren, dat eerste moment dat een vreemde hand je kraag grijpt en een heup hard tegen de jouwe knalt. Ik groeide ineens als kool: van kleine jongen naar lange, gespierde tiener, en judo gaf me iets wat voetbal nooit had gekund: zelfvertrouwen. Echt zelfvertrouwen. Ik trainde drie, soms vier keer per week. Lokale toernooitjes, regionale kampioenschappen. En hoe hoger ik kwam, hoe meer ik verliefd werd op de sport… en op de manier waarop vrouwen die sport beoefenden.

Want laten we eerlijk zijn: een sterke vrouw die je met techniek, snelheid en souplesse op je rug legt, is duizend keer geiler dan een jongen die je met brute kracht probeert te pletten. Drie weken voor het belangrijk landelijk toernooi, ik was toen zestien, bijna zeventien, trainde ik fanatieker dan ooit. En mijn favoriete partner in die laatste weken was Emma. 27 jaar, 1 meter 78, lang donker haar altijd in een strakke knot, lichaam van een danseres maar de kracht van een panter. Buiten de dojo zacht en zorgzaam, op de mat een roofdier dat precies wist waar je zwakke plek zat, fysiek én mentaal.

Op een dinsdagavond hadden we de dojo voor ons alleen. De jeugd was al weg, de lichten half gedimd, de verwarming nog hoog van de dag. Emma draaide de zware deur achter ons op slot. Klik.
Ze droeg een zwarte gi, een maatje te klein, de stof spande strak om haar volle borsten en smalle taille. Haar zwarte gordel zat losjes, alsof ze al wist dat die straks toch op de grond zou liggen.

We begonnen met een warming-up, maar het was meteen anders. Geen nette reeks uchi-komi’s. Ze liet me direct randori lopen, volle bak. Haar handen grepen hoog in mijn kraag, haar knokkels drukten in mijn nek, haar andere hand pakte mijn mouw zo stevig dat ik haar nagels in mijn pols voelde. Ik rook haar: zweet, een vleugje vanille, pure vrouw.

Ik had haar net één keer op haar rug gekregen met een strakke ko-uchi-maki-komi. Ze bleef even liggen, borstkas op en neer, lippen iets uit elkaar, ogen glinsterend. Toen lachte ze – die lage, hese lach die altijd door mijn onderbuik trok.

“Leuk hoor, Jesse,” zei ze terwijl ze langzaam opstond en haar gi recht trok, expres traag, zodat ik goed kon zien hoe de stof over haar harde tepels gleed. “Maar nu is het afgelopen met dat lieve gedoe.”

We grepen weer in. Dit keer stond ze dichterbij dan ooit. Haar heupen vlak tegen de mijne, haar buik warm tegen mijn onderbuik. Ik voelde haar adem in mijn hals. Ze begon kleine cirkeltjes te draaien met haar heupen – alsof ze me testte. Ik reageerde meteen. Keihard in mijn broek. Geen schijn van kans om dat te verbergen in die dunne judobroek.

Ik probeerde een drop seoi-nage. Ze blokkeerde perfect, stapte mee, en ineens draaide ze zelf in. Haar rug tegen mijn borst, haar billen hard tegen mijn kruis gedrukt. Ze bleef even zo staan – expres – en duwde haar kont iets naar achteren. Een zachte, plagende wrijving. Toen zakte ze door haar knieën.

Kata-sukashi.

Mijn hoofd gleed precies tussen haar sterke, warme dijen. Haar bovenbenen sloten zich als een zachte, hete bankschroef om mijn oren. Mijn neus en mond werden diep in haar kruis gedrukt. Ik voelde alles: de hitte van haar huid, de stof die vochtig was geworden, haar hartslag die daar klopte. Ik ademde haar in – diep, hongerig, duizelig makend. Ze hield me daar. Vijf seconden. Tien seconden. Langer dan welke scheidsrechter ooit zou toestaan.

Toen liet ze langzaam los, maar niet zonder haar wang bewust van onder tot boven langs mijn nu kloppende erectie te laten glijden. “Jezus, Jesse,” fluisterde ze, “je bent harder dan je ooit op de mat bent geweest.” Ik lag nog op mijn rug, hijgend, hoofd rood, pik pijnlijk tegen de stof gedrukt. Ze hurkte naast me, haar gi nu half open, beide borsten bijna volledig bloot, tepels recht vooruit en glanzend van het zweet.

“Sta op,” zei ze. “We zijn nog lang niet klaar.”

Ik kwam overeind. Mijn benen trilden. Ze greep me weer vast, maar dit keer was het geen judo meer. Haar handen gleden lager, over mijn borst, mijn buik, tot aan de rand van mijn broek. Ze trok me naar zich toe tot onze voorhoofden elkaar raakten. “Probeer me nog maar een keer te gooien,” fluisterde ze. “Maar als ik je weer pak… dan mag je niet meer afkloppen.”

Ik probeerde het. Natuurlijk probeerde ik het. Ze pareerde, draaide, en binnen een seconde lag ik weer op mijn rug. Dit keer in een strakke hadaka-jime – haar arm om mijn keel, haar naakte borsten plat tegen mijn gezicht gedrukt, haar zweet druppelend in mijn mond. Haar heupen zaten precies op mijn kruis en ze begon langzaam, bijna onzichtbaar te wiegen. Vooruit en achteruit. Vooruit en achteruit.

“Afkloppen,” zei ze kalm.

Ik deed het niet.

Ze kneep iets harder, haar bewegingen werden iets duidelijker. “Afkloppen.”

De wereld werd wazig. Haar borsten voor mijn ogen, haar geur in mijn neus, haar natte warmte die over mijn pik schuurde.
Toen werd alles zwart.
…
Ik kwam bij met haar gezicht vlak boven het mijne. Haar gi lag ergens op de grond. Ze zat schrijlings op mijn borst, helemaal naakt van boven, haar volle borsten zwaar en druipend. Een zweetdruppel viel van haar tepel recht in mijn mond. “Zo… weer bij,” zei ze hees. Haar hand gleed langzaam over mijn borst naar beneden en stopte precies boven de rand van mijn broek. “Volgende keer leer ik je écht afkloppen… of je wilt het niet meer kunnen.”

Ze boog voorover, haar lippen vlak bij de mijne, haar adem warm en nat.

“Want dit was nog maar de warming-up, Jesse.”

Ze stond op, liep langzaam naar de rand van de mat en pakte haar zwarte gordel van de grond. Met een trage, bijna ceremoniële beweging sloeg ze hem dubbel en liet hem met een scherpe klap tegen haar handpalm knallen. Het geluid galmde door de lege dojo. Ik lag nog steeds naakt op mijn rug, pik kloppend in de lucht, en voelde hoe mijn ballen samentrokken van pure anticipatie.

“Deel 2 speelt zich niet hier af,” zei ze terwijl ze de gordel om haar eigen polsen begon te winden, strak, alsof ze zichzelf voorbereidde op iets groters. “Volgende week vrijdagavond, na sluitingstijd. Jij komt precies om 22:00 uur naar de oude krachtruimte achterin het gebouw. Deuren op slot, lichten uit, alleen het kleine rode noodlampje blijft branden.” Ze kwam weer naar me toe, ging wijdbeens over mijn borst staan en liet de gordel langzaam over mijn keel glijden, niet strak, nog niet, alleen dreigend. “Ik bind je vast aan het squat-rek. Armen omhoog, polsen aan de stang, tenen nét niet aan de grond. Dan trek ik mijn judobroek uit, prop hem in je mond zodat je de hele nacht mijn smaak proeft, en ga ik op een krukje voor je zitten. Urenlang.”

Ze boog voorover, haar borsten hingen zwaar vlak boven mijn gezicht, en fluisterde: “Ik ga je randen tot je huilt, Jesse. Met mijn handen, mijn mond, mijn kutje dat net niet over je pik glijdt. Elke keer als je op het randje bent, stop ik. Dan ga ik op mijn rug liggen, benen wijd, en laat ik je toekijken hoe ik mezelf neuk met de dikke kant van mijn zwarte gordel tot ik spuitend klaarkom over de vloer. En dat herhaal ik net zo lang tot jij smeekt, écht smeekt, dat je alles wilt doen om eindelijk in me te mogen. Pas als je stem breekt en de tranen over je wangen lopen, laat ik je zakken… en dan neem ik je van achteren, staand, terwijl ik je haar vasthoud en je precies vertel hoe lang je nog moet wachten voordat je mag komen. Misschien vijf minuten. Misschien een uur. Misschien nooit.”

Ze gaf een laatste, zachte tik met de gordel tegen mijn ballen, precies hard genoeg om me te laten kreunen, en glimlachte. “Dus slaap maar lekker deze week, jongen. Want in deel 2 is er geen warming-up meer… alleen brand.”