Strikt genomen was Lisa klaar met haar opleiding. Ze had de opleiding toch redelijk snel doorlopen. 23 was ze. Ze hoefde alleen nog haar diploma te ondertekenen en op te halen. Een formaliteit dus. Maar ik zeg dit deels om mezelf schoon te praten. Want wat er daarna gebeurde, begon weliswaar onschuldig maar eindigde in een greep van lust die ik nooit had zien aankomen.
Ik werkte destijds op een grote brede Hogeschool. Docent sociale vaardigheden, deels studieloopbaanbegeleider bij zorgopleidingen. Met mijn 46 jaar werd ik door de gemiddelde student gezien als een ‘senior’, een oude zak met een kek brilletje, sportief slank, volle bos blond haar. En ja, een lekkere pik, al zeg ik het zelf. Geen grower: in rust al 18 cm, dik, zwaar hangend onder mijn broek. Hard? 19 /20 cm pure, pulserende macht. Vrouwen keken er altijd van op. En dan met name de dikte. Die vulde lekker op.
Lisa leerde ik kennen in haar eerste jaar. Een spontane, extraverte meid. Gemakkelijk in contact, vrij in aanraking. Een hand op je schouder, een boks, een high five. Soms een knuffel, kort, warm, natuurlijk. Zonder bijbedoelingen. Dacht ik. Ze was altijd in beweging, haar lach vulde de gangen, haar ogen zochten contact. Ze had iets onschuldigs, maar ook iets wat je niet losliet. Een energie die je voelde als ze in de buurt was. Ze droeg strakke truitjes, rokjes die net iets te kort waren voor een opleiding, maar nooit overdreven. Gewoon… aanwezig. Altijd aanwezig.
Ik gaf haar training sociale vaardigheden. Rollenspellen met acteurs, uitnodigende patiënten, deelvaardigheden. Intensieve lessen. “Je bent je eigen instrument,” zeiden we altijd. We oefenden met rollenspellen waarin studenten zichzelf moesten laten zien, kwetsbaar durfden zijn. Lisa was er goed in. Ze speelde de verpleegkundige met overtuiging, haar stem zacht maar vast, haar aanrakingen precies. Ze leek het te voelen, echt te voelen. Tijdens een scène met een ‘patiënt’ die angstig was, legde ze haar hand op zijn arm – niet zoals een student, maar zoals iemand die écht begreep. Ik keek ernaar. En ik keek naar haar. Te lang.
Op een dag vertelde ze dat het niet goed ging. Ze had een collega-SLB’er gevraagd om te praten. Ik had goed contact met haar, dus vroeg ik waarom niet bij mij. “Voelt prettiger bij haar,” zei ze. Haar ogen bleven even op de mijne rusten. Een fractie langer dan normaal. Ik liet het gaan. Geen druk. Geen oordeel. Dat was mijn stijl. Maar ik vroeg me af wat er achter die glimlach zat. Wat ze niet zei.
Weken later sprak ik toevallig die collega. Ze wilde me spreken. Fluisterend, in een leeg lokaal. De deur op slot. “Frank… ik heb een student. Ik weet niet wat ik moet doen.” Zonder naam te noemen werd al snel duidelijk: Lisa.
“Ze is nymfomaan,” fluisterde ze. “Niet alleen denkt ze constant aan seks, ze lééft ernaar. Vooral met Daan.” Daan. Onze huisacteur. 77 jaar. Speelt elke patiëntcategorie. “Ze acteerden hemiplegie. Hij kon zichzelf niet meer bevredigen. Ze bood aan… als verpleegkundige… seksuele diensten te verlenen.”
Ik voelde mijn keel droog worden. Mijn hart klopte harder. Toen haalde ze een map uit haar tas. “Ik heb het opgeschreven. Alles. In detail. Het hoort niet, maar omdat jij haar case overneemt… moet je dit weten.” Ze schoof de map over de tafel. “Lees het zelf. Maar vertel niemand dat ik het heb laten zien.”
Ik opende de map. Het was een officieel dossier, maar de aantekeningen waren rauw, ongefilterd. Pagina na pagina.
En daar stond het, in haar handschrift:
“Rollenspel hemiplegie – patiënt Daan (77). Lisa speelt verpleegkundige. Patiënt klaagt over onvermogen tot zelfbevrediging. Lisa: ‘Dat is geen probleem, meneer. Ik help u wel.’ Ze knielt, ritst zijn broek open. Neemt zijn slappe, gerimpelde lid in haar mond – warm, zout, en zweet. Zuigt. Langzaam. Dan sneller. Haar lippen glijden over de schaft, haar tong cirkelt rond de eikel, likt de voorhuid terug, proeft de smegma. Daan kreunt, eerst in rol, dan echt. Ze wrijft met haar hand over zijn oude, hangende ballen, knijpt zacht, voelt de rimpels, de losse huid. Haar andere hand glijdt onder haar rokje, vingers in haar eigen natte gleuf, druipend van opwinding. Ze kreunt met zijn pik in haar mond, kwijlt, speeksel druipt langs haar kin. ‘Kom maar, meneer. Laat het gaan.’ Hij komt. Dikke stralen sperma spatten over haar gezicht, haar wangen, kin, lippen, in haar neus. Ze blijft zuigen tot de laatste druppel, melkt hem leeg met haar hand. Staat op. Loopt de gang op. Sperma druipt langs haar kin, mengt met haar kwijl. Ze veegt het op met haar vinger, likt het op. Slurpt. Proeft de zure, bittere smaak. Glimlacht. Zegt tegen een medestudent (die we niet kunnen traceren): ‘Patiënt is nu ontspannen.’ Geen schaamte. Geen spijt.”
“Volgende sessie – zelfde rollenspel. Daan weer als patiënt. Lisa trekt haar rokje omhoog, geen slip. Zit op zijn schoot, wrijft haar natte, gezwollen kutje over zijn slappe pik tot hij hard wordt. Haar slijm smeert over zijn schacht, zijn ballen. ‘U moet ook ontlast worden, meneer.’ Ze laat hem in haar glijden, rijdt langzaam, kreunt zacht, haar kutje maakt schrokgeluiden. Haar tieten uit haar blouse, tepels hard, bezweet. Ze duwt een tepel in Daans mond. ‘Zuigen, meneer. Net als vroeger.’ Hij zuigt, kwijlt, zijn valse tanden klikken. Ze komt klaar, haar sappen druipen over zijn ballen, langs zijn dijen, …. Trekt zich terug, knielt weer. Likt zijn pik schoon – haar eigen slijm, zijn oude geur. ‘Hygiënisch, toch?’ Zegt ze lachend. Daan komt weer in haar mond dit keer. Ze slikt. Alles. Gorgelt ermee, spuugt een beetje terug op zijn eikel, likt het weer op. Veegt haar lippen af met de achterkant van haar hand. ‘Volgende patiënt.’ Maar ze blijft. Vraagt of hij nog één keer kan. En hij… probeert het.”
Ik las het. En las het nog een keer. Mijn pik groeide, zwaar en hard tegen mijn broek. Ik verschoof ongemakkelijk. “En dit staat in haar dossier?” vroeg ik schor. “Alleen in mijn persoonlijke aantekeningen,” zei ze. “Maar het is gebeurd. Steeds weer. Alleen met Daan. Ze heeft een voorkeur. Oude mannen. Hun zwakte. Hun sperma. Ze zegt dat het haar kalmeert. Dat het haar vult.”
Ik was stomverbaasd. En geil. “Waarom laat je me dit zien?” vroeg ik aan mijn collega. “Omdat jij haar nu krijgt. Jij moet weten waar je aan begint.” “En ook overdragen aan GGZ,” zei ik. “De wachtlijsten zijn lang, maar…ik zou idd … een korte interventie kunnen doen? Onderwijsgerelateerd. Tot ze op de lijst staat?” “Wil jij het voorstellen aan Lisa?” vroeg ik aan mijn collega.
Terwijl ik het zei aarzelde ik ook. Kon ik professioneel blijven? Mijn gedachten raceten. Lisa. In mijn kamer. Alleen. Gesloten deur. Met dit dossier in mijn la. Twee weken later. Lisa keek anders naar me. Een blik die bleef hangen. Een glimlach die te lang duurde. Een hand op mijn arm die iets te lang bleef liggen. Ze kwam dichterbij in de gang, haar parfum zacht maar aanwezig. “Tot straks, Frank,” zei ze, haar stem lager dan normaal. Haar vingers streken even langs mijn pols. Ik knikte. Maar iets in me wist: dit was geen toeval. Ze wist iets. Of vermoedde iets. En ze speelde het spel.
Die middag belde mijn collega. “Ze is akkoord, Frank. Ze vindt jou perfect. Ik draag haar over. Je krijgt toegang tot haar dossier. Alles is besproken. Ze tekent voor toestemming. Volgende week begint het.” Ik hing op. Mijn hart klopte in mijn keel. Mijn pik drukte tegen mijn broek, half hard, zwaar van verwachting. Ik keek naar mijn agenda. Maandag. 14:00 uur. Kamer 312. Alleen met Lisa.
En in mijn la… lag de map. Open. Wachtend.