Woodstock (13/13)

IT’S THE END, MY FRIEND

Wat we niet goed hebben ingeschat is dat het in die modderpoel inmiddels een soort Sodom en Gomorra is geworden. Niet alleen wij maar iederéén voelt zich vrijer door de dekking van de modder en vooral midden in de kluwen is het gepuf en gehijg en gestamp niet van de lucht. Omdat het zo hard regent en iedereen joelt en gilt valt het niet op maar als je erin ligt hoor je duidelijk dat aan de lopende band mensen klaar komen.

Michael neukt me ijverig door maar steeds vaker wordt er aan hem getrokken en moet hij moeite doen in me te blijven. Uiteindelijk wordt hij van me af getrokken en duikt er een andere vent op me en ook hij weet goed weg met zijn stormram, in één keer gaat-ie erin. En al kan dit eigenlijk niet en al schuurt het nogal, het kan me al niks meer schelen wie me paalt áls er maar een goed diep in me zit. Het is vreemd wat het met je doet om in een anonieme mensenmassa te zijn, ontdaan van alle decorum, onherkenbaar door de smurrie, het haalt het bronstige beest in de mens naar boven.

De kerel die me neukt kijkt me woest aan met zijn blauwe ogen en ik kijk met mijn grasgroene kijkertjes woest terug, ik wil dat hij me sufneukt en me laat klaarkomen! Ik wrik mijn onderlijf stevig tegen het zijne, zorg er zo voor dat hij nog dieper in me komt en ondertussen kronkelt en wriemelt iedereen om en over ons heen. Michael heeft voor zijn paal ook alweer een onderkomen gevonden, pal naast mij neukt hij Chèr die bij toeval langszij is komen dedderen. Echt, ik wil alleen maar pik in me en even rondkijkend lijkt het me zo dat alle dames en heren om ons heen van hetzelfde last hebben.

Op een gegeven moment loopt het toch wel een tikje uit de hand, ik ben min of meer de tel kwijt hoeveel pikken ik al in me kreeg. Het lijkt op een acid-trip, weird wat bloot en nat en modder en een wriemelende kluwen mensen met je doen. Maar een dingetje is zeker en dat is dat over niet al te lange tijd een van de vier organisatoren op deze losbandigheid afkomt en ik wil toch echt niet meemaken dat ik als een van de boosdoeners herkend word.

Ik ontdek Richy als eerste in de modderige kluwen lijven, geef hem een seintje dat ik ga en meteen wurmt hij zich ook er uit om met me mee te gaan. We scharrelen onze kleren bij elkaar en lopen, bloot als we zijn, tussen iedereen door richting het vlakbij gelegen Filippini-meer om ons te ontdoen van alle prut. Ik vrees dat we onderweg nogal wat bekijks trekken want het gefluit van allerlei in plastic gehulde dames én heren is niet van de lucht. Ik glimlach steeds vriendelijk maar hoop toch echt dat ik anoniem blijf.

We zijn onderweg al bijna helemaal schoon geregend. Eenmaal in het water trekt Richy me tegen zich aan en zegt ‘niet te geloven July, zo ultra-sexy als jij bent. Echt iedereen is op jou uit, of je nou onder de prut zit of niet.’ Ik sla mijn armen om zijn nek, hijs me aan zijn lijf op en laat me dan langzaam weer zakken tot zijn pik zachtjes in mijn kutje schuift. Ik rekende er al op dat Richy zijn paal weer op orde had gebracht en genietend schuif ik me een paar keer op en neer tot ik klaar kom. Bijna tegelijkertijd schiet Richy me vol met zijn zaad. Dit hadden we nog even nodig, om het af te ronden…

Finale

Het is maandagmorgen. Gisteravond gaf ik nog support aan Crosby, Stills en Nash. Maar eigenlijk was ik inmiddels zo bekaf dat ik ze onderdak heb geboden in de bus, maar verder moesten ze het zelf maar een beetje uitzoeken. David probeerde nog wel wat met me, hij herinnerde me aan Monterey, toen hij nog bij The Byrds zat, maar ik was te moe en moet hem trouwens ook niet.
Het programma is door de heftige regen huge uitgelopen en daarom speelde Jimi Hendrix nog deze maandagmorgen, hoewel de drie dagen dus eigenlijk al voorbij zijn. Hij is magistraal maar heel bizar horen dat nog maar een paar duizend mensen, de rest is gisteravond en vannacht al aan de grote uittocht begonnen. In de hele county en op alle wegen richting Boston en New York is het inmiddels een gigantische puinhoop. Alle wegen zitten propvol, blij dat we nog even hier blijven.

Later vandaag blijkt pas, als iedereen zo’n beetje vertrokken is, wat een puinhoop er is achtergebleven op het terrein, vooral massa’s plastic. We hebben met de eigenaar Max Yasgur afgesproken dat het terrein schoon wordt opgeleverd en daar beginnen we morgen aan, maar vandaag nog even niet, nu eerst maar eens wat met elkaar napraten en afkicken van het harde werken en de spanning. Het weer is gelukkig helemaal opgeklaard en die avond wordt het bij het hoofdkwartier een gezellige boel. We hebben een groot kampvuur aangelegd en iedereen die de afgelopen dagen de handen uit de mouwen stak om ‘Woodstock’ tot een succes te maken is er wel zo’n beetje, we zijn met meer dan tweehonderd vogels van allerlei pluimage. Daaronder zijn ook verschillende mensen uit het dorp die lang de kat uit de boom keken, inmiddels aan deze invasie gewend zijn en er nu helemaal bij horen.

Het is supergezellig, er is veel te eten en te drinken, de joints gaan vaak rond en het is super-voelbaar hoe iedereen zich ontspant. Later op de avond word ik sloom van de joints, de drank én van de vermoeidheid en als Michael voorstelt om met een aantal mensen nog een laatste tripje te maken wil ik wel meedoen, maar alleen in onze bus. Ik zie het niet zitten dat het hier met iedereen erbij nu alsnog uit de hand loopt en zo komen we met een kleine twintig mensen in onze bus terecht, zelfs mijn bikervriendje Andy is er bij. Hij, zijn maten en de motormeiden zijn gebleven om morgen te helpen. Ik zoek achter in de chillhoek een lekker plekje en na het acidpilletje te hebben geslikt maak ik het me gemakkelijk, met aan de ene kant Andy en aan de andere kant Jennifer, die zich close tegen me aankroelt.

De laatste ronde

‘Mmm, July, dit was een weird fijne tijd hè? Ik ga dit straks missen hoor als we weer terug zijn in Berkeley.’ Ik knuffel Jenn en zeg dan als een wijsheid uit een scheurkalender: ‘Liefie, geen zorgen voor de dag van morgen, geniet nou maar.’
Jennifer gniffelt wat en als antwoord kleedt ze zich helemaal uit en kruipt in haar blote niksje weer tegen me aan. Dat stimuleert me behoorlijk en al gauw ben ik de volgende die alles uittrekt. Nou ja, goed voorbeeld doet volgen en dan zijn we uiteindelijk met zijn allen bloot. Om het een beetje decent te houden heeft iemand op tijd de rolgordijntjes omlaag getrokken. Verder zijn er alleen een paar kaarsen aangestoken en in die sfeer begint de acid langzaam maar zeker zijn werk te doen.

Ik ben hondsmoe en voel me als het ware wegvloeien, alsof mijn lijf zich zo maar in en om alles zou kunnen voegen. Jenn streelt me zachtjes en met veel liefde over mijn hele lijf, ze kneedt mijn tietjes en sabbelt daarna wat aan mijn tepels. En ondanks mijn vermoeidheid weet ze me totaal in vuur en vlam te zetten. Dan neemt Andy het over, hij gaat tussen mijn benen liggen, wrikt me met zijn heupen nog wat verder open en schuift dan relaxed in me tot hij niet verder kan. En zo blijven we liggen waardoor ik in alle rust kan ervaren hoe zijn pik in me uitvloeit en één wordt met mijn kutje. Na een tijdje vormen we samen éen lichaam met éen geslacht.

Ik laat het rustig over me heen komen, geniet van de gedempte geluiden en de mooie vorm die alles en iedereen heeft aangenomen. Ondertussen beleef ik hoe Andy’s fijne jongemannenlijf zich totaal verenigd met het mijne, alsof al onze cellen en genen en haarvaatjes en eitjes en zaadjes met elkaar naar de ultieme samensmelting toewerken. Wat er met ons gebeurt is als zo’n tornado die rustig begint, maar steeds meer op topsnelheid begint rond te tollen, totdat alleen nog maar Andy en ik ons in het stille oog van de storm bevinden. Geen idee wat er met me gebeurt maar op een gegeven moment beleef ik een lichtflits die me eerst optilt en daarna met een smak weer teruggooit. En daarna is eigenlijk het licht voor me uitgegaan. Vaag weet ik nog dat er verschillende jongens in me waren, ze mochten van me maar dat was dan ook alles. Een actieve bijdrage zat er niet meer in, het was even mooi geweest…

Nawoord

Hier eindigt het verhaal uit de dagboeken van mijn hippietante July, ik hoop dat je het mooi vond.
Mijn tante hield haar hele leven dagboeken bij en daaruit kwam nog het volgende naar voren:

Het 1969 Woodstock-festival is de geschiedenis in gegaan als het hoogtepunt van het hippietijdperk, dat daarna helaas spoedig zou eindigen. Eind 1969, een half jaar later, is tante July ook op het festival in Altamont. Daar loopt het volledig uit de hand als de Rolling Stones optreden en de Hells Angels als ‘ordedienst’ mensen ongenadig afranselen, ze slaan zelfs een jongen dood. Mick Jagger vond het daardoor zelfs nodig het concert stil te leggen. Het ‘peace man’ is dan inmiddels ver te zoeken en door velen wordt dát festival als het einde van het hippietijdperk gezien…

Janis Joplin overlijdt in 1970, een jaar na Woodstock aan een overdosis heroïne, het lijkt erop dat de druk haar echt te groot werd. Slechts éen maand voor haar overleed Jimmy Hendrix , samen werden zij de eerste leden van een club waar je echt niet bij wilt horen, namelijk ‘de club van 27’. Hoewel ze nog niet zo lang bevriend waren heeft July echt verdriet om haar gehad.

Jefferson Airplane werd na een tijdje door wat wisselingen Jefferson Starship, maar het grote succes van de begintijd kwam niet terug. July en Grace zijn altijd dikke vriendinnen gebleven.
De boys van the Who bleven op Keith Moon na ‘alife and kicking’, tante July zag ze daarna nog enkele keren terug toen ze door Amerika toerden en ze treden zelfs op het moment dat ik dit verhaal schrijf nog steeds op.

Na geholpen te hebben om het festivalterrein op te ruimen reden July en Richy in hun bus en met hun hele gezelschap naar ‘Big Pink’, het huis van The band in het nabij gelegen dorpje Woodstock. The Byrds repeteerden daar met Bob Dylan en July trok er nog enkele dagen met Chris Hillman op. Vervolgens toerden July, Richy en hun voltallige buscompany in relaxed tempo langs de East-coast naar het diepe zuiden, childen wat in Miami’ en reden vandaar door de zuidelijke staten terug naar California.

July studeerde een paar later cum laude af in de economie, bouwde in San Francisco bij een grote bedrijvenmakelaar een mooie carrière op, woonde in de hippiewijk Haight Ashbury en leidde daar een behoorlijk losbandig leven, alsof ze nog altijd een hippie was. Toen ze negenendertig was werd mijn nichtje Becky geboren en omdat tante July tot ze zwanger werd bewust een lange periode monogaam was is het zeker, nou ja, bíjna zeker dat haar inmiddels vaste levensgezel Richard de vader was. Met dank aan de dagboeken van tante July, en aan mijn nichtje Becky die me toestond er dit verhaal over te schrijven!

Tot slot ook jij bedankt, voor het lezen!

X. Zara