Gräfin Anna Maria (4/6)

TWEE WALLETJES

Door debacle met de Dottore die mij als minnares wenste moest ik op zoek naar nieuwe mannen om seks mee te hebben. En die vond ik ook!
Niet lang daarna vergezelde ik oom Ernzt naar het Koninklijke paleis in Versailles, voor een besloten diner met Prins Philip en ‘zijn aanhang’, een grote groep mannen die net als Philip bijna allemaal van de ‘herenliefde’ zijn. Of, zoals later zal blijken, zéggen dat te zijn. Oom Ernzt wilde me persé aan zijn zijde hebben, om bij Prins Philip en zijn vrienden op voorhand zoveel mogelijk de verwachting weg te nemen dat hij beschikbaar zou zijn.

Los van hun geaardheid, of waarschijnlijk juist wel daardoor, blijkt het een enorm leuk gezelschap te zijn, met Prins Philip als aanvoerder van zijn ‘clan mannen’ voorop. Oom Ernzt had me er van tevoren al wel wat voor gewaarschuwd, dat al die mannen een veel lossere omgang hebben dan men elders aan het hof van Versailles gewend is.

Herenliefde

Ik word aan tafel naast Philip zelf geplaatst, terwijl aan zijn andere zijde oom Ernzt komt te zitten. Aanvankelijk richt Philip zich volledig op mij, wat me echt plezier doet, want ik vind hem een ontzettend mooie én leuke man. Heel spijtig dat hij van de herenliefde is want ik vind hem erg knap, met die lange donkere haren die zijn bleke gezicht zo mooi omlijsten. Net als ik heeft hij bijna gitzwarte ogen waardoor we zelfs wat op elkaar lijken en of het nou daardoor komt of niet, ik voel direct dat we echt een match hebben. Het komt me nu goed van pas dat ik de moeite nam me de Franse taal eigen te maken, waardoor ik ervan kan genieten dat we een zelfde soort snelle humor hebben.

Op een gegeven moment vraagt hij me ‘op de vrouw af’ hoe het voor mij zit met de liefde. Ik vertel hem dan dat ik in de lichamelijke liefde bijzondere wensen heb, juist daarom een zeer ongelukkig huwelijk achter de rug heb en mij nooit meer in een huwelijk aan een man wens te verbinden. ‘Hmm’ reageert hij dan, ‘helaas kan ik hierover meepraten, maar me niet verbinden zit er niet in voor mij. Mijn koninklijke broer lijkt er een genoegen in te scheppen om mij in een voor hém belangrijk maar voor míj knellend huwelijk onder te brengen, hoewel ik met mijn huidige dame niet echt klagen heb. We liggen elkaar wel.’

Ik weet dat hij daarbij verwijst naar zijn huwelijk met Prinses Elisabeth van de Paltz, niet veel ouder dan ik en net als ik van Duitse afkomst. Ik trof haar enkele jaren terug eens in München in het paleis van Kurfürst Ferdinand en toen al stond ze bekend als een pittige tante, die precies kan zeggen waar het op staat en zich niet gauw de kaas van het brood laat eten. Tot ieders verbazing kunnen zij en Philip dan ook goed overweg met elkaar, ze produceerden zelfs al een kindje.

Na een tijdje wendt de prins zich tot mijn oom en raken ze aan de praat over oorlogsvoering en zo, wat mij totaal niet interesseert. Dat geeft mij de ruimte om in gesprek te gaan met mijn andere buurman, die zich voorstelt als Etienne, Marquis de Saint-Emilion. Ook met hem klikt het, hij is grappig en weet veel te vertellen over het leven aan het hof van Versailles. Hoe mensen intrigeren en elkaar beliegen en bedriegen, maar dat dat niet erg is omdat iederéén het zo’n beetje doet en het daardoor een soort van gezamenlijke ‘staat van zijn’ is.

De enige die er last van heeft is de koning, omdat die een rijk te besturen heeft en bij voortduring niet weet op wie hij echt kan vertrouwen, omdat de coalities steeds wisselen. Als ik dan vraag waarom ze hem dat vertrouwen niet schenken antwoordt hij dat intrigeren in feite hun enige machtsmiddel is tegenover de onbegrensde macht van de koning. Hij dwong de adel hier te komen wonen om grip op hen te krijgen, met als gevolg dat hij nu een echte slangenkuil om zich heen heeft gekregen.
Ik ben natuurlijk niet naïef, ik weet dat het aan ieder hof een voortdurend intrigeren is maar hier, met die hónderden dicht op elkaar levende, van hun bezittingen afgesneden adellijke mensen, dat moet inderdaad af en toe wel bizar zijn hoe het er aan toegaat.

Nieuw potentieel

Dan wordt ons gesprek gaandeweg persoonlijker, intiemer zelfs en hengelt Etienne naar iets wat zojuist tussen de prins en mij aan de orde kwam: ‘Madame, het siert mij natuurlijk niet dat ik opving wat u met Philip besprak, maar dat is bijna niet te vermijden als de geslachtelijke omgang aan bod komt. Na het intrigeren en elkaar dwars zitten is dat hier onze allergrootste liefhebberij.’ Hij kijkt me even aan om te zien of hij de ver gaat, maar als ik hem dan bemoedigend toeknik vervolgt hij: ‘Wij hebben er een antenne voor om de speciale signalen op te vangen en zo elkaar te pas en liefst te ónpas in elkaars sponde te krijgen. Begreep ik het nu goed dat dat ook úw grootste genoegen is?’

Ik kijk hem geamuseerd aan. Meent hij dat nou echt, dat hij voor luistervink speelt, daar ook nog voor uitkomt en me dan zelfs ook nog over zoiets intiems uit durft te horen? Nu pas valt me op dat hij een mooie vent is met zijn lange blonde haar en ‘onschuldige’ blauwe ogen. Daarmee kijkt hij onbekommerd terug, alsof hij zich van geen greintje kwaad bewust is, en dan kan ik er niks aan doen, het maakt me aan het lachen. Ik steek dat niet onder stoelen of banken en de Marquis kan daardoor niet veel anders doen dan een beetje mee-grinniken. Als de prins dan even informeert of het wel goed gaat tussen ons kan ik alleen maar instemmend knikken, nog steeds een beetje giechelend.

Als er niemand meer op ons let vraag ik mijn buurman, zacht maar wel op dezelfde formele toon waarmee hij die intieme en toch wel onbeschaamde vraag aan de orde stelde: ‘heer Marquis, voor ik u antwoord wens te geven, kunt u mij verklaren waar uw interesse vandaan komt voor mijn bedgeheimen? Dat, terwijl u zich voor zover ik meen te begrijpen niet richt op de omgang met mijn geslacht?’
Opnieuw grinnikt hij en dan, nog zachter dan ik, fluisterend bijna, dicht bij mijn oor: ‘alors madame, misschien zit daar dan het misverstand. Niet iedere man aan deze tafel is de geslachtelijke omgang met alleen maar de eigen kunne toegedaan. Ik verkeer in dit gezelschap omdat hier mijn belangen het best tot hun recht komen, en dan moet ik deze heren en hun grillen op de koop toe nemen. Maar als er dan een mooie dame naast me verschijnt…’

Van twee walletjes

Aha, waait de wind uit die hoek. Meteen zie ik daarvan de mogelijkheden in, want als het om meer heren dan alleen de Marquis naast me gaat, zouden zij mij in mijn bed van dienst kunnen zijn, terwijl geen van hen er belang bij heeft ons geheimpje te verraden. Ik besluit open kaart te spelen. Omdat het diner ten einde loopt fluister ik terug: ‘ik begrijp u volledig, monsieur, en ook uw noden. Zij komen overeen met de mijne. Wellicht doet het u genoegen te weten dat ik de komende nacht in het gastenverblijf van de prins doorbreng, de eerste kamer rechts naast de entrée.’

Nauwelijks lig ik in bed, verwachtingsvol en vooruitlopend op de ontwikkelingen al helemaal naakt, of daar gaat zachtjes de deur naar mijn salon open en weer dicht. In het zachte licht van de enige brandende kaars zie ik een schim op me toekomen. Eenmaal naast mijn bed ontdoet hij zich van een kamerjas en vervolgens schuift hij naast me in bed, net als ik naakt, koud, meteen warmte zoekend tegen mijn lichaam. Wat me daarbij deugd doet is dat zijn fallús al helemaal hard staat. ‘Etienne, welkom’ fluister ik, terwijl ik mijn armen om hem heen sla en hem meteen op me trek. ‘Gräfin Anna Maria, dank u zeer’ is zijn reactie en genietend plooit hij zijn lichaam over het mijne, zachtjes mompelend ‘mmm, dit heb ik gemist.’

Wat mij betreft doen we niet aan onnodig uitstel, ik spreid mijn benen nog verder en stimuleer Etienne door mijn handen op zijn billen te leggen en hem vanaf daar omhoog te duwen, opdat hij in me komt. Hij aarzelt, vraagt dan of ik er al aan toe ben. ‘Viens!’ fluister ik. ‘Mein Muschi is allang verlangend en nat en we hoeven geen tijd te verspillen aan formaliteiten.’ Ik merk aan zijn beweeglijke buik dat hij zachtjes grinnikt en voel dan hoe hij zijn staf voor mijn vrouwenpoort brengt en die langzaam maar zeker bij me naar binnen doet dringen.

Genietend ontvang ik hem door mijn benen om zijn heupen te vouwen, mijn armen om zijn hals te slaan en hem zo helemaal in bezit te nemen. Etiennes steekwapen is niet zo groot als dat van de Dottore maar het voldoet prima, mijn binnenste ontwaakt meteen en voegt zich gretig om de indringer, die meteen na volledige binnenkomst een pompende beweging inzet. Met mijn hakken stimuleer ik hem, ik hou van snel en stevig, hij kan me niet hard genoeg nemen. Al gauw komen we samen in een cadans die al mijn zintuigen volledig bevredigt. ‘Hmm, ma chère Anna, hier gaat toch echt niks boven, een zachte gewillige toegankelijke jonge vrouw’ gromt de Marquis in mijn oor. Ondertussen begraaft hij zijn adellijke staf steeds harder en sneller en dieper in me, zich weer terugtrekt en vervolgens opnieuw in me pompt, keer op keer op keer.

Genietend spoor ik hem nog verder aan, het is me niet eens te doen om het snelle bereiken van de extase, maar vooral om de wrijving, het opjagen van de wanden van mijn schede, het gevoel dat ik van binnen in brand wordt gezet. Dáár gaat het me om, dát maakt dat ik voel dat ik leef en dat mijn hele lichaam bij me hoort. Maar zo werkt het niet voor Etienne, al snel spuit hij een eerste keer zijn zaad in me.

Om te voorkomen dat hij onnodig verslapt por ik hem om van me af te gaan en op zijn rug te gaan liggen. Ik buig me over hem heen, plaats mijn knieën aan weerszijden van zijn heupen en zet me op hem in het zadel door zijn zwaard opnieuw in mijn schede te nemen. En zo rijd ik op hem verder, ingereden, warm van lijf en bloed, volop transpirerend, mijn lichaam glanzend in het kaarslicht, mijn haren wild om me heen schuddend, mijn handen om mijn mee-verende borsten. Dan weer kaarsrecht gezeten, dan weer diep over hem heen gebogen, samen gaan we zo een lange nacht tegemoet.

De volgende dag laat in de middag keren oom Ernzt en ik weer terug naar de Bayrische Ambassade in Paris. In een hoekje van de koets zit ik uitgeteld na te genieten, al mijn zintuigen nog steeds op scherp van de lange woeste nacht met Etienne. ‘Heb je het zwaar gehad, Liebchen?’ vraagt oom, lichtelijk plagend. Ik knik en als hij dan mijn gelaatsuitdrukking ziet grinnikt hij: ‘nou, zo te zien was het wel de moeite waard. De Prins heeft heren om zich heen die, zo begrijp ik, van twee walletjes eten?’ Ik kan alleen maar liefjes glimlachen, van mij zal niemand details krijgen, zelfs oom Ernzt niet. Zowel Etienne als ik hebben er beiden belang bij dat dit niet uitkomt.

X. Zara