weerzien…

Wat een drukte in de stad. De belangrijkste toegangswegen waren vol gestroomd met auto’s wiens bestuurders weer naar huis wilden na de eerste werkdag van de week. Er zat niks anders op dan te wachten tot de file weer in beweging zou komen. Langzaam kroop de rij verder totdat het stoplicht anders besloot en weer op rood sprong. Ik stond bijna vooraan en had hierdoor goed zicht op de bushalte, een paar meter verderop. Zag ik dat nou goed? Dat leek wel… Mijn adem stokte in mijn keel, het was hem echt! In geen jaren had ik hem gezien of gesproken, onze relatie was veranderd op de een of andere manier, al kon het feit dat hij vader werd er ook wel mee te maken gehad hebben. Terug denkend aan wat we met elkaar gedeeld hadden, voel ik de hormonen door mijn lijf gieren. Het stoplicht was inmiddels groen geworden en ik kon niet anders dan met de stroom mee te gaan. Ik keek nog even naar hem in mijn binnenspiegel, damn, hij was nog steeds zo lekker… Een aantal weken passeerden en ik had eigenlijk niet meer aan hem gedacht. Tot ik weer op een maandag vast stond op ongeveer dezelfde plek om ongeveer dezelfde tijd. Alleen dit keer zag ik hem niet en merkte dat ik stiekem toch een beetje teleurgesteld was. Maar voor ik er verder over na kon denken ging het portier aan de passagierskant open en ik kon haast niet geloven wie er instapte. “Hey, ik hoopte al dat ik je weer zou zien… Breng je me een stukje? ” “J-j-ja, oké, ” stotterde ik. Zou hij me dan toch gezien hebben de vorige keer? Ik keek opzij, zijn blauwe ogen stonden nog even helder, zijn blonde haar zat even warrig als altijd. Zijn mond… oh ja, die mond… Het weerzien liet me zeker niet onberoerd, ik voelde al wat gloeien tussen mijn benen. “Alles goed? Dat is lang geleden dat we samen in één auto hebben gezeten. ” Zijn pretogen glinsteren en ik weet precies waar hij op doelt. “Dat kun je wel stellen, ” zeg ik, “maar toen zaten we er toch echt anders bij, meen ik me te herinneren… ” De lach op zijn gezicht veranderde in een ondeugende grijns. En ik hoef niet eens naar hem te kijken om te weten dat zijn blauwe ogen zojuist twee tinten feller zijn geworden. Het stoplicht gaat op groen en ik kan deze keer doorrijden zonder in mijn binnenspiegel te hoeven kijken. We zitten zwijgend in de auto terwijl ik hem een eind richting huis breng. De spanning is om te snijden, ik vraag me af wat er allemaal door hem heen gaat. Zouden zijn hormonen ook door zijn lijf gieren? “Ga hier eens rechts en parkeer dan aan het einde. ” Hij laat me een doodlopende weg inrijden waar hooguit drie huizen staan die een hoge omheining om de tuin hebben. Ik parkeer de auto en zet de motor uit. “Zo, ” zegt hij. “Hier heb ik de laatste tijd erg veel aan gedacht, weer alleen met jou te zijn. Ik moet je bekennen dat ik je erg heb gemist en niet alleen op dat vlak. ” Zijn linkerhand strijkt een lok haar uit mijn gezicht, de streling bezorgt me kippenvel en mijn hart slaat een slag over. Voorzichtig komt hij dichterbij en raakt met zijn lippen zachtjes mijn wang. Ik kan amper ademhalen, zo geladen is die aanraking. Hij merkt het en trekt zich weer terug. “Word je niet rond deze tijd thuis verwacht? ” vraag ik zo luchtig mogelijk. “Ik heb nog wel even… ” antwoordt hij en zijn lippen beroeren nu mijn vingers, die hij omhoog heeft gebracht naar zijn heerlijke mond. Ik was vergeten hoe gek hij me kon maken met die tergende plagerijen van hem. Maar die plagerijen maakten het op de een of andere manier wel extra de moeite waard. Zachtjes kuste hij één voor één mijn vingertoppen, daarna zoog hij zachtjes op mijn middelvinger en maakte zo wel duidelijk wat hij wilde. “Wat denk je, ben je klaar voor de volgende ronde? Om af te maken waar we mee begonnen zijn? Volgens mij zijn we nog lang niet klaar namelijk… ” Het kostte me moeite te antwoorden, na een paar keer slikken lukte het me om geluid uit mijn keel te krijgen. “Vind je dat? Haal me maar over, ” daagde ik hem uit. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en hij ging gelijk over tot de aanval. Met zijn lippen stevig op de mijn gedrukt, gleed zijn tong mijn mond binnen en gaf me de meest zalige zoen. Ah, zo wist hij me wel over te halen, ja. Alleen van die zoen kwam ik al bijna klaar. “En? ” “Hmm, ik geef me over, ” wist ik loom uit te brengen. “Mooi zo. Heb je nog hetzelfde telefoonnummer? ” Ik knikte ter bevestiging. “Oké, ik laat gauw van me horen. ” Daarop stapte hij uit de auto en was binnen drie seconden uit beeld verdwenen. Ik keerde de auto en reed naar huis. Wat een bizarre wending had dit ritje gekregen…”