Het moest er eens van komen. Deel 1

Iedereen heeft wel een plekje waar het even vertrouwd koffiedrinken is onderweg voor je werk. Ik parkeer mijn auto, stap uit en loop naar binnen. Plek genoeg, het is nog vroeg. Ik sprak met Danielle af een kort moment te kiezen omdat we beiden daar wel aan toe waren,. Ik bestel koffie en bedenk aan welke tafel ik ga zitten, weer aan het tafeltje waar ik zo vaak zit, met uitzicht op de deur of aan een van de kleine tafeltjes aan het raam? De leestafel is ook leeg, normaal is daar maar een stoeltje vrij. Er zit nu alleen een vrouw, Danielle. Aandachtig leest ze de krant. Niet of nauwelijks opgemaakt, het blonde haar valt en ligt zoals het is als je een hand door je haar haalt. Begin dertig, misschien iets jonger. Een kleine glimlach, waar heb je een spiegel voor nodig als je er uitziet zoals je bent, het hoeft niet mooier. Ik pak een stoel bij de stamtafel en ga zitten. Ze houdt haar hoofd schuin omhoog en knikt. Haar ogen kijken me net iets langer aan. Gedaan met rustig de krant lezen of een observatie met een oordeel? De ober brengt mijn koffie en zet bij Danielle nog een kopje koffie neer. Ongewild krijg ik het idee om haar in een bondage te zien. Niet als sub, niet eerder een zo naturel iemand gezien in een bondage. Ze straalt iets uit dat mij doet denken aan onderdanigheid, door haar open blik heen. Geen vermoeden, geen oordeel, slechts of juist puur mijn gevoel. Ze vouwt een deel van de krant dicht en schuift deze in mijn richting. Mijn oog valt op de ring die ze draagt, met verdiept liggend een kleine letter s. De chatteksten komen tot leven in deze jonge vrouw. Ze heeft beslist een onderdanig verlangen. “Komt de ring u bekend voor?”, is de vraag als ze ziet dat het niet de krant is die mijn aandacht trekt. Ik schud mijn hoofd: “Niet in de zin van dat ik de ring herken, het symbool doet me denken aan…” Even houd ik in, ze pakt de stilte op als ik het bij het rechte eind heb. Ik wil dat ze zelf “bekend” sub te zijn. Ze draait met haar vingers de ring een paar keer rond. “Alleen in het spel”, zeg ik zonder een woord te veel te zeggen. Danielle vouwt het gedeelte van de krant dat nog voor haar ligt, dicht. Even kijkt ze de zaak rond, ze roert de koffie en zegt zonder mij aan te kijken: “Wat zijn de spelregels?” Ik pak twee dobbelstenen uit mijn zak en leg deze voor haar neer. Ze kijkt op. “Werp je een even aantal ogen dan beslis jij de spelregels. Gooi je daarentegen een oneven aantal ogen dan geef je me de dobbelstenen terug en merk je vanzelf wat er gaat gebeuren.” Ze pakt de dobbelstenen. “Een voor een.”, zeg ik licht dwingend. Ze pakt een dobbelsteen uit haar hand en gooit de andere in mijn richting. “Vijf”. Met een lichte aarzeling pakt ze de tweede dobbelsteen en gooit deze richting de steen die vijf aangeeft. Ik houd mijn hand boven de tweede dobbelsteen en kijk haar aan. “Onvoorwaardelijk?” Ze knikt. Zonder aarzeling leg ik mijn hand naast de dobbelsteen. Danielle haar wenkbrauwen gaan even omhoog, de dobbelstenen schuift ze tegen elkaar aan. “Zeven”, zeg ik en neem een slok koffie. Ze gaat rechtop zitten, haalt een hand door haar haar en kijkt me bijna uitdagend aan. “Slip uit en dominostenen vragen. We gaan spelen.” Een seconde lang kijkt ze me vragend aan, haar ogen iets groter, zo dat de kleur van haar ogen nog meer spreekt. Dan maakt ze aanstalten om op te staan. Gaat ze weg? “Ben zo terug”, fluistert ze. ” Blijf gerust zitten, ik wil het zien.” Grappig om te zien dat de beweging die ze maakte bevriest, net tussen gaan zitten en weglopen in. Dat moment gebruik ik om de ober te wenken. In een paar stappen is hij bij de tafel. Danielle beseft nu haar positie. “Lukt het?”, vraagt de man haar. Ze knikt bijna vertrouwd naar hem, ik zie wel een hulpvraag in haar ogen. Hij kent haar, ze is hier niet voor het eerst. Maakt het leuker. Aan tafel haar slipje uitdoen en domino spelen waarvan ze de gevolgen niet overzien kan, daar ze geen weet heeft van mijn regels. Ik wilde het dominospel pakken maar zou je het me willen aanreiken. Haar stem klinkt niet helemaal vast. “Gaat het wel?”, vraagt hij nu op een licht bezorgde toon. Ze gaat zitten. “Natuurlijk”,…..oei dat klinkt onaardig. De ober pakt het spel en zet het voor haar neer, begeleid door een gespeeld ” ….met het verkeerde been….Danielle?” Ze reageert niet, ik vraag om nog een kop koffie, kijk haar aan, zij schudt haar hoofd. “Ik kom het zo brengen.”, zegt hij met een knipoog naar me. Het houten doosje pak ik op en schuif het dekseltje. Wat ik al vermoedde toen ik het doosje zag: heel oud, wel schoon. De stenen laat ik door mijn hand glijden voor ze op tafel vallen. Het voorspel door het omdraaien van de stenen, een vorm van memory dat totaal geen zin heeft daar de stenen door elkaar schuiven voor het delen begint. Danielle beseft dat haar slip uit moet zijn voor we beginnen. Ik zie haar vanuit mijn ooghoek bewegingen maken, laat het voor wat het is. De ober zet de koffie voor me neer en zegt tegen Danielle : “Mevrouw , zit u niet lekker.” Ik kijk haar aan en zie haar kleuren. Nu moet ik mijn lachen inhouden. De ober loopt met een glimlach op zijn gezicht weg. Ze kijkt hem na met bijna samengeknepen ogen en opgetrokken mondhoeken, geluidloos een verwensing er aan toevoegend. Geen enkel koekje maakt het kopje koffie smakelijker met de blik van de ober. Als ze iets naar voren buigt, weet ik dat haar slip over de enkels gaat. Ik schuif vijf stenen naar haar toe. “We kunnen beginnen.” Zo te zien legt ze het slipje op haar schoot, draait de stenen om en legt dubbel zes op tafel. Ze weet hoe de openingszet is. Nu het vervolg aan haar kenbaar maken.