Bijna Klaar deel 2

Voordat ik kon reageren, overhandigde hij mijn zusje een van de bekers met bier. Eigenlijk vond ik dat mijn zusje geen alcohol zou moeten drinken, maar ik hield Willem niet tegen. De vreugde om bij het bierdrinken te worden betrokken, overtrof alle andere zorgen die ik zou kunnen hebben.

Toen iedereen zijn bier had, hief Theo zijn plastic beker op, in het midden van de tafel.

“Op het Gilde van de Helden, Proost!” riep hij. We klonken allemaal met onze plastic bekers. “Dat we altijd samen mogen doorvechten!”

“Proost”, zeiden we en dronken. Het bier was koud, een luxe op deze al bijna snikheet wordende dag.

Ik keek de tafel rond. Tot mijn ontzetting zag ik dat Willem heel dicht naast Julia was gaan zitten. Ik verweet mezelf, waarom had ik die plek niet zelf gekozen? In plaats daarvan zat ik tussen Theo en mijn zusje. Jammer verdomme. Gemiste kans.

“En, wat is het plan?” vroeg ik.

“Dit is het plan,” zei Jaap. En met een diepe zucht dronk hij zijn bier helemaal leeg.

“De volgende ronde is voor mijn rekening,” zei ik.

Alle gebruikelijke gevoelens van uitgaan met mijn vrienden waren er weer, maar ook de bekende frustraties. Jaaps constante Ie-oor-act. En Theo’s overdreven gewauwel. En Willem was weer, helemaal Willem-achtig, meteen naast Julia gaan zitten. En in plaats van te genieten van het gezelschap, nu we eindelijk samen waren, voelde ik me geïrriteerd. Ik stond maar op om meer bier te halen.

“Wil iemand me helpen dragen?” vroeg ik, terwijl ik recht in Julia’s helderblauwe ogen keek en hoopte dat ze deze hint zou begrijpen. Maar niemand, zelfs mijn zusje niet, bood aan om mee te gaan. Dus ging ik alleen op weg.

Toen ik terugkwam, na het trotseren van de extreem lange rij, merkte ik dat er niet veel was veranderd. Maar de kleine verschillen waren wel verontrustend. Julia en Willem waren zo diep met elkaar in gesprek, dat ze nauwelijks merkten dat ik terug was. Ze zaten nog dichter bij elkaar dan voorheen, en Julia zat praktisch op zijn schoot. Haar arm rustte tegen de zijne.

Tegelijkertijd zaten Jaap en Wipke bijna even dicht bij elkaar, en net zo diep in gesprek. Jaap toonde duidelijk belangstelling voor de tietjes van mijn zusje en legde haar geduldig uit, dat niemand zijn gedichten begreep, omdat die te diepzinnig waren. Waarop mijn zusje, die toch beter had moeten weten, ernstig knikte, alsof Jaap haar de grootste levensgeheimen openbaarde. Alleen Theo begroette mij toen ik ging zitten en gaf me een stevige schouderklop. Ik verdronk mijn ellende maar in mijn bier. Als we er op tijd waren gekomen, zei ik tegen mezelf, dan was dit allemaal niet gebeurd.

We bleven een hele tijd aan die tafel zitten en we werden om de beurt weggestuurd om meer bier en hotdogs te halen. Eindelijk kreeg ik er genoeg van en stond op. Mijn knieën waren al wat wiebelig.

“Kom op,” zei ik. “Laten we wat gaan genieten van het feest!”

“Ja, ja, ja,” zei Jaap. “Laten we gaan.”

We stonden op, allemaal een beetje strompelend, en begonnen rond te dwalen. We belandden uiteindelijk in dezelfde winkels waar Wipke me eerder heen had gesleept. En terwijl iedereen aan het snuffelen was, wist ik eindelijk Julia even alleen te krijgen, terwijl ze in een stapel leren portemonnees snuffelde.

“En, hoe gaat het met jou?” vroeg ik.

“Ok,” zei ze. “En jij?”

“Ik heb het uitgemaakt met Melissa,” zei ik. “Het meisje met wie ik omging.”

“Oh, het spijt me om dat te horen,” zei Julia.

“En jij?” vroeg ik.

“Hè?”

“Heb jij iets met iemand?”

“Niet echt,” zei Julia.

“Luister Julia, ik eh…”

“We gaan naar het steekspel,” zei Jaap, die ons gesprek onderbrak. Willem, Theo en Wipke stonden allemaal naast hem.

“Kom, laten we naar een voorstelling gaan!”

Ik keek naar Julia. Als we bij een voorstelling zaten, zou ik niet met haar kunnen praten. Ik wilde haar voor mij alleen hebben, verdomme! Ik probeerde haar blikken weer te vangen.

“Ik denk dat ik liever nog een beetje rondloop,” zei ik. “We hebben al zo lang gezeten.”

Ik wachtte af, of Julia iets zou zeggen. Of ze mijn signaal zou begrijpen. We waren voor elkaar voorbestemd, toch? Ik wist zeker dat ze, als ze de kans kreeg, dolgraag verder met mij zou willen praten. Maar Julia zei geen woord.

“Ik ben het met Max eens. Er zijn veel dingen, die ik nog wil bekijken,” zei Theo.

“Pas je maar aan,” zei Jaap.

“Verpest het feest niet!” zei Willem, en we lachten allemaal.

“We zien elkaar over om drie uur,” zei ik. “Bij het Feeënbos.”

Iedereen was het daarmee eens. Ik had het zo druk met naar Julia te kijken, dat ik niet merkte dat Wipke hetzelfde naar mij deed.

Terwijl ik met Theo over het terrein liep, nam ik mijn besluit. Het had geen zin om subtiel te zijn. Zodra we weer bij elkaar waren, zou ik Julia vastpakken, haar opzij trekken en haar gewoon vertellen wat ik voor haar voelde. Ik had al te veel tijd voorbij laten gegaan, vond ik.

Op de afgesproken tijd gingen Theo en ik naar het Feeënbos. Het was een klein bosje bomen langs het onverharde pad, bevolkt met actrices die zich voordeden als feeën. Hun kostuums waren de beste, die ik tot nu toe bij de voorstellingen had gezien, ingewikkeld en heel mooi. Het deed me aan Wipke’s outfit denken. Maar Wipke’s outfit was zo mooi, dat het zelfs die professionele feeën jaloers zou maken, dacht ik. Even voelde ik me rot dat ik mijn zusje bij onze groep had achtergelaten. Ik hoopte maar dat ze tenminste een beetje plezier had gehad.

Toen kwam onze groep de hoek om, als een bende triomfantelijke strijders. Julia, Willem en Jaap, en ze lachten allemaal. Mijn hart klopte in mijn keel. Nu zou ik eindelijk de kans grijpen om met Julia te praten. Ik herhaalde mijn toespraak in mijn hoofd, om er zeker van te zijn, dat ik alles goed op een rijtje had.

Toen realiseerde ik me plotseling dat er iets niet klopte. Want Wipke was er niet bij! Mijn maag verkrampte, een slechte combinatie bij al dat bier.

“En, hoe was de voorstelling?” vroeg Theo.

“Super goed!” zei Willem.

“Die steekgevechten waren nep,” zei Jaap. “Wel stom.”

“Waar is Wip?” vroeg ik.

“Ik weet het niet,” zei Jaap. “Ze is op een gegeven moment weggelopen.”

“Echt waar?” vroeg ik verwijtend.

“Man, ik ben toch niet haar oppas,” zei Jaap. Hij gaf mij een speelse duw en ik vocht tegen de neiging om hem een klap terug te geven.

“Ze zei dat ze naar wat parfums ging bekijken of zoiets,” zei Willem.

“Ik weet zeker dat het wel goed komt,” zei Julia. “Ze is al een grote meid. En ze weet waar ze ons kan vinden.”

“Oké dan,” zei ik, terwijl ik voelde dat mijn adem terugkeerde.

Maar er gingen vijf minuten voorbij en Wipke was nog steeds nergens te bekennen. Tien minuten. Vijftien.

“Het menselijke schaakspel begint zo dadelijk,” zei Jaap.

Ik gaf hem de smerigste blik die ik kon trekken.

“Ze heeft toch een mobiel?” zei Julia. “Dus ze kan ons wel vinden.”

Julia had gelijk. Wipke was dan wel mijn jongere zusje, maar ze was geen kind meer. Ze was perfect in staat om te appen, te bellen, of wat dan ook. Verdorie, ze zou mij zelfs aan het eind van de dag bij Kwakje kunnen opwachten, als het erop aankwam. Wipke had haar oudere broer niet nodig om op haar te passen!

Maar toch.

“Kom plezier met ons maken,” zei Julia. Ze pakte mijn arm en, ik zweer het, het was alsof de bliksem naar mijn schouder schoot, alle kleine lichte haartjes op mijn arm stonden overeind.

Ik had gebruik moeten maken van dat moment. Het meisje waar ik altijd al naar verlangde, trok me mee, net als in mijn fantasie! Maar in plaats daarvan kon ik alleen maar denken aan mijn jongere zusje, die in haar eentje op deze kermis rondliep en die zich in de steek gelaten voelde.

“Ik blijf hier op Wipke wachten,” zei ik. Ik voelde me misselijk toen ik het zei, maar ik had het al gezegd.

De groep keek me twijfelend aan en ik begreep wel waarom. Wipke deed dit toch altijd? Te laat komen. Alles verpesten. Het was belachelijk om op haar te blijven wachten. Maar toch hield iets mij op deze plek.

“Ik haal jullie later wel in,” zei ik.

Julia liet mijn arm los en wierp me een teleurgestelde blik toe.

“Tot later dan,” zei ze.

De groep zwaaide naar mij en liep weg. Ik vond een plek om te zitten en wachtte op mijn zusje. Wat had ik gedaan? Zodra mijn vrienden vertrokken waren, besefte ik dat ik een vreselijke fout had gemaakt. In plaats van mijn liefde te verklaren aan Julia, kreeg ik nu waarschijnlijk grote ruzie met mijn zusje. Ik liet mijn woede volledig tot uiting komen en knarste op mijn tanden als een valse hond, waarbij ik elk beetje zuur dat ik kon vinden, eruit perste.

Een groep feeën deed een cirkeldans om me heen. Er liep een gezin voorbij met een huilend kind. Dertig minuten gingen voorbij. Toen veertig. Eindelijk ving ik een glimp op van een slank. Superleuk gekleed elfje, dat huppelend mijn kant op kwam.

Wipke leek in elk opzicht een gelukkig elfje. Ze had een stralende glimlach op haar gezicht en keek verbaasd naar alles wat langs haar heen liep. Maar deze keer kon zelfs Wipke’s vrolijkheid mijn humeur niet verbeteren. Ik sprong overeind, rende naar haar toe, greep haar arm en trok haar ruw naar de zijkant van het pad.

“Verdomme!” riep ik.

Wipke trok haar arm los en keek me boos aan. “Wat is er?” vroeg ze. Haar groene ogen straalden grote verbazing uit.

“We hadden toch om drie uur afgesproken?” zei ik.

“Ja en?”

“En? Het is al bijna vier uur!” riep ik uit.

“Oh,” zei Wipke. Het klonk bedeesd. Ze keek op haar telefoontje, alsof ik ze het niet geloofde. Ik zag haar gezicht betrekken, toen haar telefoon mijn bewering bevestigde.

Misschien was mijn zusje t één van die feeën, die altijd alle tijd hadden om heerlijk rond te zweven. Zo vrij en fantasievol! Wat kon anders verklaren, waarom zij zo totaal opging in de kleurrijke wereld om haar heen?

Het kon me niet schelen. Het was gewoon niet eerlijk en ik kon me niet langer inhouden.

“Serieus, Wipke, wat denk je wel?” riep ik uit. “Je hoefde maar één simpel ding te doen, op tijd terugkomen, en toch heb je het weten te verpesten!”

“Het spijt me, Max,” zei Wipke. “Ik denk dat ik een beetje in de dingen verstrikt ben geraakt.”

“Verstrikt?”

“Ja, wij waren naar dat steekspel aan het kijken. Maar toen realiseerde ik me, dat ik mijn Staf had achtergelaten, onder de bank bij het eethuis.”

“Staf?” vroeg ik.

“Ja, dit ding,” zei Wipke, terwijl ze met haar staf zwaaide.

“Hoe dan ook, tegen de tijd dat ik hem terug had, dacht ik dat de show waarschijnlijk al voorbij was en ging ik maar wat andere dingen kijken. Er waren acrobaten en dansers op stelten, en een vrouw die glas blies en het was zo sprankelend overal. Maar het kijken maakte me dorstig, dus ik ging wat drinken. Er was een superaardig meisje bij die stand, en ze vond mijn outfit supermooi en we begonnen te praten en ik heb een gratis biertje van haar gekregen. Oh ja! Toen zag ik nog een prachtig gekleurde vlinder, en ik volgde haar een hele tijd. Toen keek ik naar de zon, en realiseerde me, dat ik terug moest naar jou. En hier ben ik!”

Ik werd zo duizelig van wat er allemaal in het brein van mijn zusje omging, dat ik achteruit strompelde. Ik vond een grote steen en ging erop zitten, mijn voorhoofd vasthoudend in mijn handen.

“Gaat het?” vroeg Wipke bezorgd. “Heb je soms te veel gedronken?”

“Het gaat wel,” zei ik.

“Ik denk dat ik wel iets te veel gedronken heb,” zei Wipke. Ze hikte en klonk bijna perfect. Een karikatuur die maar al te echt was.

“Ik drink niet vaak. Of eigenlijk nooit. Bier smaakt raar, maar ik denk dat ik het toch lekker vind.”

“Goed van je!” zei ik.

Wipke voelde de woede in mijn woorden niet. Of misschien kon het haar niet schelen. In plaats daarvan kwam ze naast me zitten en sloeg haar arm om mijn schouder. Ik zag dat de mooie beschilderingen op haar armen al een beetje waren uitgesmeerd. Om de een of andere reden maakte dat mij verdrietig.

“Waar is iedereen?” vroeg Wipke.

“Ze waren het wachten beu en ze zijn vertrokken,” zei ik.

“Oh,” zei Wipke. Weer die diepe zucht. “Heb je nog met Julia kunnen praten?”

“Nee!” riep ik wanhopig, “Dat kón niet, omdat ik op jou moest wachten!”

Wipke sloeg haar ogen neer, en ik kon niet zeggen of ze zich schaamde voor zichzelf, of voor mij.

“Julia vroeg mij om met haar mee te gaan, maar ik moest op mijn kleine zusje wachten, omdat zij weer eens te laat was! En dat doet je dus altijd! Weet je hoeveel dingen ik al heb gemist, belangrijke dingen, omdat je niet de moeite neemt om gewoon op tijd te komen? Weet je nog mijn achtste verjaardag, toen Mama ons meenam naar een goochelvoorstelling? Natuurlijk weet je dat niet meer, want tegen de tijd dat we daar eindelijk aankwamen, was die goochelaar al lang weg! Jij bent je altijd aan het omkleden, of je kijkt naar een voorstelling, of … of je loopt achter een verdomde vlinder aan!”

“Ik kan er niets aan doen, ik ben wie ik ben,” zei Wipke. “Ik wil genieten van alle dingen. Ik probeer wel op tijd te zijn, maar…”

“Maar niets!” zei ik kwaad, haar onderbrekend. Het kon me niet schelen dat het gezicht van mijn zusje rood werd. En dat haar ogen nat werden van tranen. En dat er wel ongeveer twintig mensen bleven staan, om naar mijn woedeaanval daar aan de kant van de weg te staren.

“De waarheid is, dat het je niets kan schelen,” vervolgde ik. “Je geeft niets om mij, of om mijn gevoelens, of om wat dan ook!”

“Dat is niet waar,” zei Wipke. Het klonk een beetje als snikken.

“Waarom ben je dan altijd te laat?!”

“Ik weet het niet,” zei Wipke. “Ik vind het heel vreselijk dat ik jou al die dingen heb laten missen. Ik nam aan dat als je echt ergens anders moest zijn, je mij wel zou achterlaten.”

“Nee, dat zou ik nooit doen,” riep ik. Zelfs ik was verbaasd door de kracht van mijn woorden. “Jij bent mijn zusje! Ik laat jou niet in de steek. Nee Nooit!”

Een glimlach gleed nu over Wipke’s gezicht. Ze snoof. Haar make-up, een beetje uitgesmeerd, de traan op haar wang, het maakte haar op de een of andere manier nog aantrekkelijker. Verdorie!

“Ik laat jou niet in de steek,” zei ik opnieuw.

Wipke keek me lief aan en omhelsde me. “Zelfs niet, als ik jouw hele leven verpest?”

“Je verpest mijn leven niet,” zei ik. De woede vloeide nu helemaal uit me weg. “Het spijt me, dat ik zo tegen je schreeuwde. Ik was boos op je, maar dat was niet terecht.”

“Het is oké,” zei Wipke. “Je hebt alle recht om boos te zijn.”

“Ik had niet zo tegen je moeten schreeuwen,” zei ik. “Ik weet ook wel dat jij je best doet. Ik verwacht ook niet dat je perfect bent. Maar je moet in het vervolg ietsje beter je best doen, oké?”

“Ja,” zuchtte Wipke. Ze staarde me aan alsof ik de meest geweldige persoon ter wereld was. Al kon ik me niet voorstellen waarom.

“Je hebt gelijk, zei ze. “Ik beloof je dat ik vanaf nu altijd op tijd zal zijn.”

“Niemand is altijd op tijd,” zei ik.

“Nee, ik weet het,” zei Wipke. “Maar ik zal eraan werken, oké? Dat beloof ik. En omdat ik weet dat jij altijd op mij zult wachten, zal ik altijd komen opdagen. Oké?”

“Oké,” zei ik.

Wipke haalde diep adem. Ze liet me los en richtte zich op. Zelfs besmeurd en een beetje uit de toon gevallen, zag ze er nog steeds spectaculair uit. Ik stond op en keek mijn zusje diep in de ogen.

“Ik zal ook beter mijn best doen.”

We stonden midden op de weg en keken elkaar aan, ongetwijfeld een uiterst dom gezicht voor de voorbijgangers.

“Ik denk dat we de groep nu maar eens moesten gaan zoeken,” zei ik.

“Ik weet zeker dat ze niet ver weg zijn,” zei Wipke, en ze kneep haar ogen tot spleetjes en drukte haar handpalmen tegen elkaar. “Mijn elfenzintuig zegt … die kant op!”

Ik schudde schamper mijn hoofd om haar rare capriolen, maar ik volgde haar toch, naar waar ze ons heen leidde.

We liepen naar het menselijke schaakbord, maar het was leeg. De show was al afgelopen. Op een gegeven moment zijn we opgehouden met zoeken en begonnen zomaar wat rond te dwalen en te genieten.

Het begon af te koelen en een licht briesje waaide door de regenboog van linten. De lucht rook schoon en fris. Overal waar we kwamen, leek een rinkelend muziekje ons te volgen. We vonden die rare dierenshow die Jaap eerder had afgewezen. Het waren een kat en een rat die waren getraind om kunstjes te doen. Het was eigenlijk best grappig, het deel dat we keken, tenminste. De kat deed helemaal niet wat de trainer zei, en Wipke moet er steeds om giechelen. De zon speelde op haar gezicht. Het had iets betoverends. Alsof de hele wereld gelukkig was, omdat Wipke zo vrolijk was.

Ik was niet meer boos. Niet boos om wat dan ook, eerlijk gezegd. Mijn vrienden, en Julia, het vervaagde allemaal totdat ze niets anders meer waren dan een mist in mijn gedachten. Nu waren er alleen nog Wipke en ik, die samen een leuke tijd hadden. Het was magisch en betoverend op een manier die veel verder ging dan dit festival.

“Wat is er?” zei Wipke toen ze mij naar haar zag staren. We zaten op een bankje naar een toneelstuk van Shakespeare te kijken.

“Jouw outfit was het wachten waard!” zei ik.

Wipke knikte tevreden.

“En jij bent ook het wachten waard.” Ik hoefde die woorden eigenlijk niet uit te spreken om ze mijn zusje te laten begrijpen. Ze trok me mee.

“Kom,” zei Wipke. “Ik wil je iets laten zien.”

Mijn elfachtige zusje leidde me langs de tenten. We liepen verder het park in, naar een plek waar het veel bosrijker was. Ik hoorde het ruisen van een riviertje, de wind die in de bomen speelde. Het was heel vredig.

In de verte was een kleine, houten hangbrug. Aan weerszijden hingen veelkleurige spandoeken. Het zag er buitenaards uit. Op een bord aan de zijkant stond:

“Kus-mij Brug”

“Kom,” zei Wipke terwijl ze mij meesleurde.

“Waar gaan we naar toe?” vroeg ik.

“Vertrouw me,” zei Wipke en ze begon te giechelen.

“Ik ga niet met mijn zusje op een Kus-mij brug,” protesteerde ik.

“Waarom niet?” vroeg Wipke, uitdagend lachend.

“Omdat je mijn zusje bent!”

“Hou op, met kinderachtig te doen.”

Toen stopten we allebei. We hadden bijna de brug bereikt. Maar in het midden van die brug stonden Willem en Julia, met hun lippen stevig tegen elkaar gedrukt! Toen ik naar ze keek, Willem zo lang en Julia zo klein, leek het alsof ik een reus zag vrijen met een kabouter. Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen.

Einde deel 2