Drie Bedriegende Broertjes (1/8)

WISSELTRUC

Als een eitje zich splitst krijg je een look-alike tweeling, zusjes of broertjes. Als een van die twee eitjes zich nog een keer splitst dan krijg je ons: een identieke drieling. Tja, en dat is wat onze ouders overkwam, want negen maanden later waren wíj daar: Mees, Finn en ik, Kaij. Was dat erg? Ehm nee, voor ons niet, wisten wij veel, maar voor mam en pap denk ik wel dat het erg was, héel erg.
Drie van die boevige jongetjes tegelijk die ook nog eens ultiem inwisselbaar zijn, ga er maar aan staan. Nou ja, zo groeide ik dus op met m’n broertjes. Mam en pap hadden hun handen vol aan ons, misschien werden juist wel daardoor mijn twee broertjes en ik heel close met elkaar. Het werd wij met zijn drieën tegen de rest.

Gelukkig voor mam en pap kwam er bijna binnen het jaar nog een zusje, Jade. Mam vertelde later wel eens dat het een ongelukje was en dat ze toen erg in de rats zaten, want stel je voor, nog een drieling? Of nog een jongetje maar dan stand-alone? Maar goed, het werd dus een zusje, wat ze heel erg fijn vonden, geloof ik. Jade is een evenbeeld van pap, donker typje, bruine ogen, terwijl wij dus de meeste genen van mam kregen, krullend blond haar, blauwe ogen, kuiltjes in de wangen.

Voor mam en pap was het ook heel fijn dat al vanaf dat we baby’s waren oma Maria en opa Piet vaak op ons pasten. We waren gek op hen en toen we gingen praten noemden we hen Omaria en Opiet. Ze zijn Papa’s ouders, woonden zo ongeveer om de hoek van onze straat en waren eigenlijk altijd bij ons als mam en pap weer eens op zakenreis moesten. Ze hebben een heel goed lopend softwarebedrijf en dankzij pap z’n ouders konden zij soms dagenlang weg zijn zonder dat het thuis in het honderd liep.

Toen we ongeveer tien waren ging heel verdrietig Opiet onverwacht dood. Toen Omaria almaar eenzamer werd hebben mam en pap iets verderop in het dorp een kast van een huis gekocht en bouwden ze in de tuin een eigen huisje voor haar. Sindsdien woont ze bij ons en gaat het weer beter met haar. Als het nodig is helpt ze in het huishouden en houdt ze ons in het gareel.

Vier musketiers

Misschien hoopten onze ouders dat Jade een meisje-meisje zou zijn om lekker mee te snoezelen en te poezelen, maar dat werd ze bepaald níet. Ze was soms nog erger dan wij in het uithalen van kattenkwaad, in álles wilde ze met ons mee doen. Bomen klimmen, hutten bouwen, onze katten klieren, in alles deed ze mee. Nadat hij ons ooit dat boek voorlas noemde papa ons zelfs steevast zijn vier musketiers. Mijn broers en ik waren natuurlijk Aramis, Athos en Portos, de stoere lijfwachten van de Franse koning Lodewijk, en Jade was dan die bleue d’Artagnan, een leerling-musketier. Samen knokten we tegen de gemene kardinaal Richelieu die de arme Lodewijk voor zijn eigen gemene plannetjes gebruikte.

Het lijkt nu allemaal heel leuk maar om eerlijk te zijn moet ik het niet mooier maken dan het is, want het was lang niet altijd koek en ei tussen ons drieën. We hadden vaak ruzie en al met al duurde het toch wel een jaar of tien voor we wisten wie ieder van ons was en wat ieder van ons dus in ons broertjes-verbond in te brengen had. Het was vooral wennen dat we vaak zonder iets te zeggen elkaar al begrepen, alsof we een level hadden waarop alleen wij konden communiceren. Onze ouders werden er ooit stapelgek van. Zelfs ons zusje Jade had het er af en toe moeilijk mee, terwijl die toch altijd wel min of meer in ons kielzog aanwezig was.

Tegenwoordig is het wel fijn om zo close te zijn met elkaar, maar tóen betekende het dat je niet echt geheimen voor elkaar kon hebben. De andere twee voelden alles van je aan en hadden dingen in de gaten zonder dat we het er ooit over hadden. Maar goed, toen we eenmaal echt op elkaar aangesloten waren hadden we óok volledig in de gaten welke voordelen ons het leven als een honderd procent lookalike drieling kon opleveren. Want mam en Jade wisten ons nog wel uit elkaar te houden maar pap of Omaria waren af en toe totaal de kluts kwijt op wie zij nóu weer stonden te mopperen. Nou ja, en als pap of oma soms al niet wisten wie ze voor zich hadden, dan had iedereen om ons heen natuurlijk sowieso grote problemen.

Het gevolg was dat we ongegeneerd elkaars straffen konden opvangen, elkaar konden dekken als een van ons te laat thuis kwam of ergens een rotstreek uithaalde, of elkaars plaats innamen bij moeilijke proefwerken waar de een niks van begreep terwijl het voor de ander piece of cake was. Het enige wat we daarvoor hoefden te doen was op elkaar blijven lijken. Dus terwijl mama graag wilde dat wij onze eigen identiteit ontwikkelden, kwamen wij er juist achter dat het wel handig was om diezelfde identiteit nog even voor onszelf te houden. Hoe langer we door onze gelijkenis verwarring kon stichten, hoe beter het voor ons was.

Ondertussen groeiden we best wel leuk uit, we deden veel aan sport, hockey vooral, en met alle drie een blonde krullenbol, blauwe ogen en een lijf dat zich absoluut de goeie kant op ontwikkelde waren we best wel blij met wie we werden. Verder waren we supertrots op ons zusje, die we soms wel heel hinderlijk vonden, maar in het geniep werd ze echt wel een mooie meid met d’r lange donkere haren en bruine ogen. Net als wij hockeyt ze, als het maar even kon trokken we samen op en zo groeiden we dus op, als ‘de vier musketiers’ van papa.

Drie voor de prijs van een

Verwarring stichten werd pas écht leuk toen er meiden in beeld kwamen. We waren er niet heel vroeg bij, lang hadden we genoeg aan elkaar, we waren al ruim zestien jaar toen we in de gaten kregen dat de meisjes behoorlijk gecharmeerd waren van ons. Altijd hingen er wel enkele om ons heen , toch duurde het dus best lang voor we door hadden dat we behoorlijk in trek waren. Maar toen het eenmaal tot ons doordrong gingen we het dan ook behoorlijk uitbuiten. Want zeg nou zelf, sportieve hockeyende blonde krullenbollen met blauwe ogen, redelijk lang inmiddels, sportief en recht van lijf en leden, waar vind je zoveel moois bij elkaar als meisje. We gingen ons er naar gedragen en steeds meer hingen de meisjes tijdens de hockeywedstrijden om ons heen als behoeftige fruitvliegjes om een rijpe banaan, of als werklustige bijtjes die van plan waren alle maar dan ook álle honing op te zuigen uit dat lonkende veldje bloeiende lavendel.

Het duurde dus even maar toen waren ze eigenlijk wel onze grootste hobby geworden, de meisjes. Wat is er mooier dan met zijn drieën een hockey-showtje opvoeren, of langs een groepje meisjes lopen, wij stoer en zij allemaal girly verlegen, giechelend om ons, het ene meisje nog mooier dan het ander. Met vooral hun tietjes die steeds meer in het oog sprongen, als we in onze chillroom lagen konden we er best wel lang over mijmeren met elkaar hoe het zou zijn om enkele van die zachte bolletjes in handen te krijgen.

Vaak was Jade bij dat soort ‘overwegingen’, we vergaten dan totaal dat ze ook een meisje is, soms lagen we al leuterend ook nog eens alle drie ongegeneerd met onze hand in onze broeken aan onze pikken te trekken, terwijl Jade het allemaal wat aan zat te kijken. Achter beschouwd hebben we denk ik daar de kiem gelegd voor haar latere sneaky acties. Maar daarover later meer.

Geloof me, het was geen opzet, eigenlijk kwamen we er bij toeval achter hoe fijn het vooral als tieners was om op elkaar te lijken. Want waar een jongen normaal gesproken in zijn uppie een meisje moet zien te veroveren, was het voldoende als dat éen van ons drie lukte. Nogmaals, het ging per ongeluk, op een gegeven moment kreeg Finn iets met Yvette, de aanvoerster van een meidenteam, een hockeymeisje dus. Een léuk meisje, grijsgroene ogen, een brutaal wipneusje met sproetjes, lange roodbruine haren en voor haar leeftijd al heel behoorlijke tietjes onder haar hockeybloesje, terwijl ze in het vaak goed zichtbare sportslipje onder haar hockeyrokje een paar heerlijk billen liet bewegen.

Alle jongen vielen op haar en Finn kréeg haar, de hoofdprijs van de hockeyclub. Ze waren al een paar weken een setje toen ik een keer iets eerder dan hij bij de kleedkamers arriveerde en Yvette míj ineens om de nek vloog. Voor ik het goed besefte kreeg ik voor het eerst in mijn leven een meisjeslijf tegen me geplet, zo stevig dat het leek of ze haar tietjes in mij wilde boren. Ik dacht altijd dat het vrij zachte vleesbolletjes waren maar deze meid had ze echt behoorlijk stevig vooruit staan, in alle gewaarwordingen was dat wat me het meeste opgeilde. Ja, opgeilde, want of ik wilde of niet, mijn pik jóeg ineens omhoog.

Juist op dat moment kwam Finn aanlopen, al van ver riep hij: ‘hey Kaij, wat doe jij daar met Yvette, hou ’s op gast.’ Toen pas kreeg Yvette haar vergissing in de gaten, waarna ze me met een ‘oeps’ giechelend losliet. Die avond was dit hét gesprek toen we na ons huiswerk bij elkaar lagen te chillen, opnieuw zonder op haar te letten met Jade erbij. Muisstil hield ze zich, met haar oren op steeltjes, toehorend hoe daar langzaam het idee rijpte om in de toekomst onze meisjes uit te gaan wisselen, om er zo meer te kunnen neuken dan wie dan ook. Bloedgeil werden we van dat idee terwijl we alle drie zoals altijd met onze handen in onze broeken om het hardst aan onze pikken trokken.

Die avond stelden we het ons al helemaal voor, hoe we dan vooraf wel moesten zorgen dat we hetzelfde geurtje van shampoo en zo hadden, het haar op onze pikken en op andere plekken op dezelfde manier werd getrimd en dat ook onze krullenkoppen hetzelfde geknipt zouden moeten zijn.
Geen idee wie er die avond het eerst mee kwam, Mees of ik. Maar toen Finn vertelde dat hij en Yvette een afspraakje hadden om komend weekeinde elkaar te ontmaagden was ineens het hek van de dam en stelden wij voor, nee éisten Mees en ik bijna dat wij ook wilden. Want we waren toch de drie Musketiers en we zouden toch alles delen? We hebben behoorlijk moeten lullen maar uiteindelijk kregen we Finn om, niet al na zijn eigen ontmaagding zouden wij ook over Yvette heen mogen gaan. Natuurlijk wél zonder dat ze dat in de gaten zou hebben.

Achteraf kan ik maar niet begrijpen dat we altijd maar hardop en apegeil onze plannetjes lagen te maken over die meiden, terwijl ons zusje er met open mond bij zat. We waren druk met de meiden om ons heen en hadden ondertussen nauwelijks in de gaten dat zij ook aan het ‘uitbotten’ was, met al best wel redelijke bolletjes in haar bloesje maar vooral ook met de nodige hormonen die haar op stang joegen.

De ultieme wisseltruc

Eindelijk is het zo ver, mam en pap zijn weer eens op zaken reis, Omaria zit veilig in haar eigen huisje een of andere serie te bingen, dus we hebben het hele huis voor ons alleen. Het werd tijd want een paar weken lang heeft Finn het alleenrecht op Yvette gehouden en moesten wij almaar zijn verhalen horen over wat een geile dondersteen ze wel niet was en hoe vaak ze het na de gezamenlijke ontmaagding met elkaar deden. Al met al duurde het dus toch nog zo’n twee weken voordat Mees en ik eindelijk op Yvette mogen losgaan, maar vanavond gaat het dus gebeuren. We hebben gedobbeld en ik ben als eerste aan de beurt, daarna is ze weer voor Finn. Enkele dagen later is het dan de beurt aan Mees.

Ik ben al de hele dag zó geil dat ik amper de tijd heb om zenuwachtig te zijn over of ik niet door de mand ga vallen. Van tevoren hebben Finn en ik nog een bodycheck gedaan en we hebben alles echt precies hetzelfde nu, alle haartjes op onze borstkas en rond onze pik getrimd, zelfde baardstoppeltjes, zelfde shampoo, zelfde deodorant, ga zo maar door. In zijn blootje komt Finn de badkamer ingelopen, zo uit het bed met Yvette, ze neukten nog niet, Finn moest zo nodig eerst even pissen. Hij geeft me fluisterend nog wat laatste goede raad, die ik ondertussen al wel tien keer hoorde. Dat Yvette het fijn vindt eerst gebeft te worden, dat haar tepels heel gevoelig zijn en dat ik hem er pas in mag steken als haar kutje er helemaal klaar voor is. Ook moest ik me van Finn van tevoren een keer aftrekken, om niet te snel klaar te komen. En als ik dan toch nog te snel kom moet ik gewoon doorneuken, want dan zal m’n lul vanzelf wel stijf blijven…

X. Zara