De ultieme sekspop, hoofdstuk 1: Het lot van Anjelica, deel 1

Noot van de auteur: Dit is een sience fiction-verhaal. Er zullen elementen in voorkomen die vandaag de dag onmogelijk zijn. Het is dus berust op pure fantasie. Verder wil ik van tevoren melden dat dit niet je standaard mensen-neuken-met-elkaar’-verhaal is. Het is een probeersel van mij en ik wil je vragen om je mening erover aan mij te laten weten. Voorwoord: Het schrijven het jaar 2044. Door de toenemende bevolkingsgroei moest de mensheid op zoek naar nieuwe leefruimtes. Er is uitgeweken naar de maan, waar een kolonie is gesticht. Er is echter ook uitgeweken naar de zeeën en oceanen. Complete steden zijn gebouwd op de bodems. Twee Nederlandse bedrijven, HydraTech en Oceanic Eden, zijn de onbetwiste marktleiders als het aankomt op onderzeese constructies. Op het medische gebied zijn er de afgelopen jaren flinke doorbraken geweest. Het menselijk brein is volledig in kaart gebracht en daarmee kwam de mogelijkheid om het gedrag van mensen te beinvloeden. Het is de voornaamste manier om criminaliteit te bestrijden. Criminelen of mensen die iets van plan zijn, worden als het ware opnieuw geprogrammeerd om zo hun gewelddadige neigingen te onderdrukken. Deze techniek, hoewel het erg effectief is, heeft echter ook een schaduwkant. Het verhaal: Scheldend en vloekend komt Carla haar grote kantoor binnen stappen. Zonder acht te slaan op de aanwezigen beent ze naar haar bureau. Als ze gaat zitten, zwemt een school felgekleurde vissen voor het raam langs. Normaal gesproken vindt Carla dit een mooi gezicht. Ze heeft niet voor niet haar hoofdkantoor in de Caribische Zee, een paar kilometer ten noorden van Aruba, laten bouwen. De heldere tropische wateren zijn gevuld door tropische vissen en vaak zit Carla gewoon uit het raam te kijken. Dit keer is het echter anders, woedend ploft ze neer op haar stoel. Brenda, haar persoonlijke assistente kijkt haar baas vragend aan. Die flikker van een Max heeft de opdracht van het nieuwe VN-hoofdkantoor binnen gehaald zegt Carla nijdig als ze de blik van haar assistente ziet. Brenda begrijpt nu gelijk waarom haar baas boos is. De VN willen een nieuw hoofdkantoor laten bouwen op de bodem van de oceaan. Dit is een miljardenproject en nu heeft het bedrijf van Max Verstraten, HydraTech, deze opdracht binnengehaald. Proost! roept Max vrolijk door de ruimte. De anderen, allemaal bekleedt met een hoge functie bij HydraTech, heffen hun glas en proosten met de grote baas mee. Hiermee kunnen we jaren vooruit! vervolgt Max vrolijk. Er zijn twee redenen waarom hij zo blij is. Ten eerste heeft hij een monsterproject binnengehaald en ten twee heeft hij dit project voor de neus van zijn grootste concurrent weggekaapt. De sfeer zit er goed in tijdens het feestje. Als iedereen richting huis aan het gaan is, stapt Max zijn kantoor binnen. Hoewel zijn bedrijf zich gespecialiseerd heeft in onderzeese bouwprojecten, staat zijn hoofdkantoor ver boven de zeespiegel. Van origine is het een Nederlands bedrijf, maar Max stoorde zich aan de drukte in het kleine land en daarom heeft hij zijn hoofdkantoor in de Zwitserse Alpen laten bouwen. Vanuit het raam zijn de besneeuwde bergentoppen goed te zien en zoals elke keer geniet hij even van het uitzicht. Vanachter zijn bureau pakt Max een afstandsbediening uit zijn la. Na een druk op een knop, schuift er een onopvallende deur open en stapt er een jonge vrouw de ruimte in. Ze blijft voor de pas geopende ruimte staan en Max bekijkt haar even. Al jaren zorgt ze voor Max z’n vermaak en komt ze tegemoet aan zijn seksuele lusten. Terwijl hij haar beveelt dichterbij te komen, beseft Max dat hij een beetje op haar uitgekeken raakt. Alvast gefeliciteerd met je ouders! roept een bekende haar toe. Anjelica bedankt de vrouw en loopt verder met de boodschappen. Thuis aangekomen is het een drukte van jewelste. De 18-jarige blondine groet haar tante en zet de bestelde boodschappen voor haar neer. Over een paar dagen is het grote feest, dan zijn Anjelica’s ouders 40 jaar getrouwd. Als jongste van de vier is Anjelica een nakomertje. Niet verwacht of gepland, maar toch met open armen verwelkomt in deze wereld. In de woonkamer is haar oudere zus, Christine, druk bezig met de organisatie. Van haar kwam het plan om deze gebeurtenis groot te vieren en zoals altijd overdrijft ze flink. Ook hun broers zijn flink bezig in huis en als Anjelica vraagt of ze wat kan doen, krijgt ze te horen dat ze niet in de weg moet lopen. In tegenstelling tot haar ouders, doen Anjelica’s zus en broers regelmatig neerbuigend tegen haar. Er zit 15 jaar verschil tussen de volgende, een broer, en de drie zijn erg close met elkaar. Al vanaf ze een klein kind is, voelt Anjelica dat er een afstand tussen hen in staat. En zelfs nu ze volwassen is, nemen haar zus en broers haar niet serieus en zien ze haar als een klein kind. Wat hier ook zeker mee te maken heeft, is dat het duidelijk is dat Anjelica het lievelingetje is van hun ouders. Dit ontkennen ze natuurlijk in alle toonaarden, maar hun gedrag laat iets anders zien. Ze krijgt alles van haar ouders, die niet bepaald onvermogend zijn. Anjelica’s vader heeft een hoge functie bij de lokale vestiging van HydraTech en haar moeder werkt bij een Europese ruimtevaartorganisatie. De drie anderen zijn al getrouwd en wonen dus zelfstandig. Anjelica is de enige die nog thuis woont en volgt een studie. Op haar grote slaapkamer opent Anjelica de deuren naar haar privébalkon. In de warme zomerzon kijkt ze de tuin in, waar ook een beste bedrijvigheid is. Haar ouders zijn een weekje op vakantie en krijgen dus een verassing als ze over twee dagen thuis komen. Gaat het wel meissie? hoort Anjelica achter zich. Als ze zich omdraait ziet ze haar oude oma staan. Het verbaast haar elke keer weer dat de 96-jarige nog zo vitaal is. Anjelica haalt haar schouders op: weet niet lijkt alsof ik niet mee mag doen. De oude vrouw komt naast haar kleindochter staan en legt een arm op haar schouder: trek het je niet teveel aan lieverd. Je weet hoe die drie kunnen zijn. Glimlachend kijkt Anjelica haar oma aan. Sinds de dood van haar opa zijn Anjelica en haar oma erg naar elkaar toe gegroeid. De jonge vrouw komt vaak op bezoek, naar haar idee is haar oma erg eenzaam. Hoewel ze de bezoekjes erg fijn vindt, merkt ze wel dat haar oma de laatste jaren veranderd is. Het lijkt wel of ze egoistischer geworden is. Ondanks dat komt ze er toch graag en legt ze de oorzaak van haar oma’s verandering bij de dood van haar opa. Ze zijn gewoon jaloers op je, je bent ook veel slimmer en knapper lacht de bejaarde vrouw. Anjelica kan wel wat zien in de opmerking, zelf heeft ze ook al gemerkt dat haar intelligentie aardig wat hoger ligt dan die van haar broers en zus. En stiekem vindt ze zichzelf ook knapper dan haar zus. Zichzelf vergelijken met haar broers is niet echt mogelijk, maar in dat geval vergelijkt ze zichzelf met haar schoonzussen. En ook bij die vindt ze zichzelf wel knapper. Niet dat de jonge blondine zo arrogant is, in tegendeel zelfs: ze is erg onzeker. Anjelica bedankt haar oma. De oude vrouw neemt het vaak op voor haar en bemoedigt haar als ze het moeilijk heeft. Terwijl de druppels sperma over haar benen rollen, loopt de naakte vrouw terug de kleine ruimte in. Max drukt op de knop van de afstandsbediening en de deur sluit zich weer. Nu is er aan de muur niet meer te zien dat er een deur zit. Nog een beetje nagenietend van zijn neukbeurt met de jonge vrouw, besluit Max dat hij op haar uitgekeken is. Hij pakt zijn telefoon en belt iemand op. Het duurt even voordat de telefoon aan de andere kant opgenomen wordt. Ron! Kerel! groet Max degene aan de andere kant van de lijn. Nadat Max ook begroet is, gaat hij verder: luister eens ik ben een beetje uitgekeken op Vera. Kan ik een nieuwe bestellen? Aan de andere kant van de lijn bevestigt Ron de vraag van Max: natuurlijk kerel. Ik zal de nieuwste brochure gelijk naar je mailen. Max geeft aan dat hij het erg op prijs stelt en beëindigt het gesprek. Nog geen minuut later klinkt er een melding dat er een nieuwe mail binnengekomen is. Max opent de bijlage van de mail. Op zijn scherm verschijnt een lijst met foto’s met alle bijbehorende informatie. Aandacht bekijkt Max de jonge vrouwen, maar geen van alle wekken zijn interesse. Nadat hij de lijst helemaal bekeken heeft en een beetje teleurgesteld is in het aanbod, leunt hij achterover in zijn stoel. Dan krijgt hij een idee. Hij heeft toegang tot alle dossiers van zijn werknemers. Van al zijn werknemers weet hij of ze getrouwd zijn en of ze kinderen hebben. Alle werknemers zijn verplicht om deze informatie aan het bedrijf te verstrekken. Als reden hiervoor wordt gezegd dat de grote baas dit wil weten om zo beter in te kunnen spelen op hun behoeftes als het op eventuele geschenken aankomt. Max is alles behalve een vervelende baas, zorgt goed voor zijn werknemers en beloond zijn werknemers als zij hun werk goed doen. Dat dit nog een andere reden heeft, weet alleen Max zelf. Als een liefhebber van vrouwen, vooral jonge vrouwen, wil hij weten of er mensen voor hem werken met knappe echtgenotes of dochters. Het programma met alle dossiers is snel opgestart en Max maakt een selectie van alle mensen die een vrouw of dochter hebben tussen de 18 en 20 jaar. Van de duizenden werknemers blijven er een paar honderd over. Dat scheelt al een hoop mompelt hij tegen zichzelf. Max vult de volgende twee voorwaarden in: alleen blanke vrouwen en zijn favoriete haarkleur. Nu blijven alleen de werknemers met een blonde vrouw of dochter over. Het aantal is nu net onder de honderd gezakt. Terwijl Max de volgende voorwaarde probeert te verzinnen, valt zijn oog op de kolom waarin de functies staan. Hij zet die kolom op volgorde van hoog naar laag. Op de bovenste regel komt hij een bekende naam tegen: die van één van zijn onderdirecteuren. De man in kwestie heeft de leiding over een vestiging in Nederland. Benieuwd naar het resultaat opent hij het dossier en gaat naar de familietab. De man heeft vier kinderen en vooral de twee dochters trekken zijn aandacht. De oudste dochter is veel te oud voor zijn smaak, maar de jongste is precies goed. Voor zijn omgeving is Max een vriendelijke en plezierige man, maar tegelijk heeft hij een hele andere kant. Die kant, een stuk duisterder, komt naar boven. De mensen die het dichts bij hem staan weten van Max z’n voorliefde voor jong vrouwelijk schoon, maar zelfs die weten niks van de verborgen aspecten van zijn karakter. Weer pakt Max zijn telefoon en belt hetzelfde nummer als net. De twee mannen begroeten elkaar en Max krijgt de vraag of hij een keuze gemaakt heeft. Max meldt dat hij geen keuze heeft kunnen maken en dat hij niet daarvoor belt. Ik bel om een gunst. Ik heb wat gegevens nodig van iemand meldt Max. Aan de andere kant van de lijn meldt Ron dat hij die gunst wel wil verlenen om hun goede samenwerking in het verleden. Mooi zo! zegt Max tevreden. Ron de Groot is de directeur van LVL. Een groot internationaal conglomeraat op het gebied van medische dienstverlening. Het bedrijf is eigenaar van duizenden ziekenhuizen wereldwijd en heeft een monopolypositie in de productie van medische systemen en medicijnontwikkeling. Door zijn positie en het feit dat hij bepaalde karaktereigenschappen met Max deelt, heeft Ron toegang tot alle patiëntendossiers. Heel erg illegaal vanwege de privacywetgeving in vrijwel alle landen, maar daar trekt Ron zich niks van aan. Hij heeft genoeg macht om ervoor te zorgen dat hij niet lastig gevallen wordt met triviaal juridisch gezeur. Van wie wil je de gegevens? vraagt Ron. Op zijn scherm zoekt Max de naam erbij: ene Anjelica van Laren De voorbereidingen zijn nog altijd in volle gang. Anjelica is door de woorden van haar oma maar weer naar beneden gekomen en helpt haar tante in de keuken. Normaal gesproken hebben ze hier mensen voor in dienst, maar zowel Anjelica als haar tante vindt het leuk om te koken. Toen ze beneden kwam heeft Anjelica nog wat ideeën aan haar zus gemeld, maar daar werd niks mee gedaan. Oogcontact tussen Anjelica en haar oma zorgde ervoor dat de jonge vrouw niet uit haar slof schoot en is ze zwijgend weggelopen. De dag vordert en steeds meer versieringen komen op hun plaats te hangen. De volgende dag loopt Anjelica over straat, ze heeft nog wat dingen nodig uit de supermarkt. In de supermarkt loopt er een vrouw tegen haar aan. Tijdens de botsing denkt Anjelica een prikje in haar arm te voelen, maar als ze kijkt ziet ze niks. De vrouw excuseert zich en loopt verder. Een beetje geirriteerd gaat Anjelica verder met boodschappen doen. Op de terugweg merkt ze dat ze zich opeens niet zo lekker voelt. Benieuwd naar waar dit nou weer vandaan komt, loopt ze verder. Tegen de tijd dat ze thuis is, voelt ze zich steeds misselijker worden. Een plotseling opkomende hoofdpijn verergert het ongemak en als ze een pak melk laat vallen merkt Anjelica dat een heftige duizeligheid is toegeslagen. Na een uurtje op bed gelegen te hebben is de misselijkheid nog steeds niet weg. Met moeite strompelt ze de trap af en meldt dat ze even weg gaat om wat tegen de misselijkheid te halen. Haar zus reageert amper en even later stapt Anjelica de buitenlucht in. Omdat het ziekenhuis het dichtstbij is, besluit ze daar heen te gaan. De korte wandeling naar de bushalte duurt langer dan gebruikelijk. Als ze op de bus staat te wachten, komt er opeens een man naast haar staan. Deze heeft ze net al zien lopen en even dacht Anjelica dat hij haar volgde. Deze gedachte verdween snel weer, door de nieuwe manier om met criminaliteit om te gaan is het een stuk veiliger geworden op straat. Moord en andere ernstige delicten zijn zo goed als uitgeroeid. Een enkele keer komt het nog voor, maar alleen in de minder ontwikkelde landen. In haar korte leven heeft Anjelica maar één keer meegemaakt dat er een moord werd gepleegd in Nederland. Zo nu en dan wordt er nog wel eens een aanranding of een verkrachting gepleegd, maar dit is voornamelijk in het uitgaanscircuit als mensen weer eens teveel gedronken hebben. Omdat Anjelica niet echt een uitgaanstype is, heeft ze hier nog nooit last van gehad. De bus laat even op zich wachten en dit komt niet ten goede van Anjelica’s lichamelijke gesteldheid. Zo nu en dan ziet ze de man naar haar kijken. Erg gemakkelijk voelt ze zich hier niet bij, maar zolang het alleen bij kijken blijft laat ze het voor wat het is. Uiteindelijk komt de bus en ploft Anjelica op een stoel. De man van net zit een paar banken achter haar, iets waarvan ze vermoedt dat hij het expres gedaan heeft. Een klein kwartiertje later stapt Anjelica de bus uit en loopt ze richting het grote moderne gebouw. Boven de ingang staat groot de naam van het ziekenhuis met daarnaast het logo van de LVL-groep. Anjelica van Laren antwoord de blondine op de vraag van de receptioniste. Ze wordt naar een wachtruimte gewezen. De kleine ruimte is verder leeg en Anjelica is de enige persoon die er is. Als ze gaat zitten, merkt ze dat de man ook de wachtkamer binnenkomt. Anjelica begint zich nu steeds minder op haar gemak te voelen, maar ze schuift het af op haar misselijkheid. Het zal wel toeval zijn bedenkt ze bij zichzelf en ze pakt een magazine. Naarmate Anjelica langer moet wachten, groeit haar ongemak. De misselijkheid en de hoofdpijn houden aan. Uiteindelijk wordt ze door een vrouwelijke arts geroepen en met de nodige moeite volgt Anjelica haar de behandelruimte in. Nadat ze uitgelegd heeft waar ze last van heeft moet ze op de behandeltafel gaan zitten en pakt de dokter wat medische attributen. Als de dokter wat metingen doet, merkt Anjelica opeens dat de vrouw iets van metaal achter haar rechteroor heeft. In een tijdschrift heeft ze wel eens gelezen dat een divisie van LVL bezig is met het ontwikkelen van implantaten die de zintuigen van mensen kunnen verbeteren. Wat ze ervan zeggen is dat ze daarmee blindheid en doofheid kunnen genezen, maar er is veel weerstand tegen. In datzelfde artikel staat echter dat het nog zeker tien jaar duurt voordat deze technologie op grote schaal beschikbaar is. Met dit artikel in haar achterhoofd kan Anjelica haar nieuwsgierigheid bijna niet bedwingen. Ernaar vragen doet ze echter niet. Ik zal je wat geven tegen je klachten meldt de dokter op een kille toon als ze haar metingen afgerond heeft. Ze pakt een apparaatje uit haar la. Anjelica herkent het wel, een injector. Die apparaten hebben jaren geleden de injectiespuit vervangen en injecteren medicijnen door de huid heen. Dit is compleet pijnloos en daarom dan ook een verwelkomde techniek. Het apparaat wordt tegen de nek van Anjelica aangezet en de dokter drukt op de knop. Anjelica verwacht zich beter te gaan voelen, maar in plaats daarvan voelt ze zich opeens een stuk meer duizelig. De kamer lijkt rond te draaien terwijl het haar steeds meer moeite kost om haar ogen open te houden. Wat was kraamt ze nog uit terwijl ze met haar handen naar evenwicht zoekt. De dokter staat nu vlak voor haar en ondersteunt Anjelica terwijl ze langzaam omvalt. Haar hoofd komt met een zachte plof op de behandeltafel terecht. De wereld lijkt voor Anjelica de verkeerde kant op te draaien en ze kan geen woord meer over haar lippen krijgen. Het laatste wat de jonge vrouw ziet is de dokter die haar glimlachend aankijkt. Maak je geen zorgen, alles komt goed is het laatste wat Anjelica hoort voordat alles zwart wordt. De deur naar de behandelkamer gaat weer open en zonder dat de dokter iets hoeft te zeggen, staat de man op. Zwijgend loopt hij de ruimte in en ziet gelijk de bewusteloze blondine liggen. De dokter opent een andere deur en rijdt een brancard naar binnen. De man heeft het slappe lichaam van Anjelica ondertussen opgetild en legt haar op de brancard. Er worden dekens over het liggende lichaam getrokken en ze wordt vastgebonden met leren riemen. Terwijl de man weer door de deur naar de wachtkamer verdwijnt, rijdt de dokter de brancard door de gang. Op de brancard is alleen Anjelica’s gezicht te zien. Omdat het toch een ziekenhuis is, kijkt niemand op van de bewusteloze tiener. De twee mannen staan ongeduldig te wachten bij hun ambulance. Als de ene man net aan de andere vraagt of het een lekker ding gaat zijn, komt er een brancard aangereden. De vrouw die de brancard duwt bevestigt de aanwezigheid van de mannen. Duidelijk zegt de ene man als de dokter bij hen aangekomen is. De opmerking wordt genegeerd en de dokter meldt alleen dat ze de jonge vrouw naar het vaste adres moeten brengen. Zodra de brancard in de ambulance geschoven is, verdwijnt de dokter het gebouw weer in. Eén van de mannen klimt achter het stuur terwijl de andere bij Anjelica gaat zitten. De ambulance komt in beweging. Tijdens de rit kan de man die bij Anjelica zit zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Hij maakt de riemen los en trekt het deken van haar af. Een grijns verschijnt op zijn gezicht als hij de jonge vrouw bekijkt. Het witte topje verbergt haar vormen niet al te best en hoewel Anjelica niet hele grote borsten heeft, zijn haar vormen goed te zien. De roze driekwartsbroek zit strak om de slanke benen en aan haar voeten zitten een stel zwarte pumps. Knikkend van goedkeuring bekijkt de man een tijdje het bewusteloze lichaam. Wil je foto’s? roept hij de bestuurder toe. Wat dacht jij dan? wordt er teruggeroepen. De man pakt zijn telefoon en begint foto’s te maken van de blonde tiener. Nadat hij er een aantal heeft, trekt hij het topje omhoog. Onder de indruk van de vormen van het jonge lichaam bewondert hij de zwarte bh die de borsten verpakt. Ook hier maakt de man een paar foto’s van voordat hij de bh losmaakt en Anjelica’s borsten blootlegt. Hier worden nog wel de meeste foto’s van gemaakt, maar niet voordat de man met zijn handen flink tekeer gegaan is. We zijn er bijna schreeuwt de bestuurder door de ambulance heen. De man achterin haalt zijn handen van de zachte borsten af en fatsoeneert Anjelica’s kleding. De tiener is nog steeds bewusteloos en heeft daarom ook niks gemerkt van de ongewenste intimiteiten van de ambulancebroeder. De ambulance stopt voor het grote hek en onmiddellijk komen er twee zwaar bewapende bewakers richting het raam van de bestuurder. Op het hek hangt een groot logo van HydraTech en ook de uniformen van de bewakers zijn voorzien van dit logo. Het bedrijf van Max Verstraten is groot en machtig genoeg om een eigen beveiligingsleger te hebben. De bestuurder overhandigt zijn papieren en na een korte check, komt het grote stalen hek in beweging. De ambulance rijdt verder het terrein op en schiet even later een tunnel in. De rit duurt nog een paar kilometer en de beide mannen weten dat ze nu over de bodem van de Noordzee rijden. Uiteindelijk komt de ambulance de tunnel uit en rijdt een grotere ruimte in. Hier zijn geen ramen, maar iedereen die er loopt weet dat ze onder een paar honderd meter water zijn. De bestuurder parkeert de ambulance bij een deur waar ook weer bewaking bij staat. Op het moment dat de nog altijd bewusteloze Anjelica uit de ambulance gehaald wordt, gaat de deur open. Twee andere mannen nemen de brancard over en nemen de tiener mee door de deur. Als de ambulance weer wegrijdt, dit keer met de andere man achter het stuur, bekijkt de bestuurder van net foto’s op een telefoon. Dat is ze meldt een bruinharige jonge vrouw. De mannen knikken en rijden de brancard een grote ruimte binnen. Ze tillen de jonge vrouw op een andere tafel die nog het meeste weg heeft van een operatietafel. Zodra Anjelica ligt, verlaten de mannen de ruimte en nemen de brancard mee. Door een andere deur komt een oudere man, gekleed als een dokter, de ruimte binnen. Achter hem volgt een man met een gemiddelde bouw. De donkerharige man gaat naast de operatietafel staan en knikt bevestigend. Hij wendt zijn hoofd naar de oudere man: ik wil weten wanneer je klaar bent. De oudere man kijkt terug en knikt: natuurlijk Ron. Ik laat het je weten. Zodra Ron vertrokken is, wenkt de oudere man de jonge vrouw bij zich. De brunette stapt naar voren en even later voegt zich een andere jonge vrouw bij haar. Maak haar gereed beveelt de oudere man. De dames knikken en pakken hun gereedschap. Terwijl de oudere man zich voorbereidt op de ingreep, maken de vrouwen de riemen los. Eén van de vrouwen zet een apparaat tegen Anjelica’s nek aan en geeft haar nog een dosis narcose. Zonder enige vorm van respect voor de eigendommen van Anjelica zet één van de vrouwen haar schaar in het topje. De andere vrouw trekt de zwarte pumps uit en gooit ze in een ronde bak. Zij pakt ook een schaar en begint de roze broek kapot te knippen. Anjelica’s topje is ondertussen aan de voorkant doorgeknipt en daarna volgen de dunne schouderbandjes. Met een ruk trekt de vrouw het topje onder het bewusteloze lichaam vandaan en gooit het kledingstuk bij de schoenen in de bak. Wacht even roept de oudere man vanaf de andere kant van de kamer als de vrouw Anjelica’s bh kapot wil knippen. De vrouw gehoorzaamt gelijk en helpt haar collega met de broek. Het kost de vrouwen wat meer moeite om door de spijkerstof heen te komen, maar uiteindelijk valt de broek in stukken in de bak. Anjelica heeft alleen nog haar ondergoed aan, een zwarte bh met een bijpassend slipje. De vrouwen wachten totdat de oudere man weer bij de tafel staat. Zoals ze ook door de ambulancebroeder bekeken is, zo wordt Anjelica nu door de man bekeken. Een korte tijd later gebaard de oudere man dat de vrouwen verder mogen. Zonder pardon knipt één van de vrouwen Anjelica’s bh kapot en gooit die ook in de bak. De man heeft zijn ogen strak op de jonge borsten gericht. Als hij merkt dat ook het slipje weg is, wendt hij zich tot de vagina van de jonge vrouw. Langzaam strekt hij zijn handen. De man slaakt een korte zucht van genot als zijn vingers de jonge naakte borsten voelen. De twee vrouwen wachten geduldig terwijl de man stevig in Anjelica’s borsten kneed. Met één hand wrijft hij over het slanke lichaam om die hand even later richting Anjelica’s vagina te bewegen. Een reactie op de aanrakingen blijft uit, iets waar de man niet van opkijkt. Daarvoor is de jonge vrouw te ver heen. Met een vinger gaat hij tussen de schaamlippen door en drukt stevig tegen Anjelica’s clitje aan. Ook hier volgt geen reactie op. De oudere man neemt rustig de tijd en betast de bewusteloze tiener naar gelieven. Zijn assistentes blijven geduldig en zwijgzaam wachten en zonder enige emotie kijken ze toe. Nadat de man zich realiseert dat hij nog het één en ander te doen heeft, trekt hij zijn handen terug. Hij doet een stap achteruit en bekijkt Anjelica in zijn totaal: toch is het zonde vinden jullie ook niet? De vrouwen reageren niet, maar dat had de man ook niet verwacht. Begin maar beveelt de man en één van de vrouwen pakt een tondeuse. Met een blik die zegt dat het haar niks kan schelen, zet de vrouw de tondeuse tegen het hoofd van Anjelica. Grote plukken haar vallen op de grond terwijl de vrouw de lange blonde lokken wegscheert. De andere vrouw is ondertussen aandachtig bezig om Anjelica’s schaamhaar te verwijderen. Zodra dat weg is, richt ze haar aandacht op de slanke benen. Ook Anjelica’s oksels worden gecontroleerd en daarna volgt nog een controle door de man. Zodra die bevestigt heeft dat elk haartje van het bewusteloze lichaam verwijderd is, pakt hij zijn attributen. Eén van de vrouwen geeft Anjelica weer een injectie. Mooi zo. Draai haar maar om beveelt de man. Even later ligt Anjelica op haar buik op de koude tafel. De man pakt een scalpel en snijdt Anjelica’s hoofdhuid open, net achter haar rechteroor. Ik heb geen idee waar ze is! schreeuwt Christine voor de derde keer. Haar oma kijkt haar strak aan: heeft ze niks gezegd? Christine denkt even na en herinnert zich dan dat haar zusje iets tegen haar zei die ochtend, maar ze zou niet meer weten wat. De oude vrouw schudt haar hoofd minachtend heen en weer. Dit heeft Christine al meerdere keren gezien, elke keer als Anjelica weer over haar had geklaagd. De andere dochter van de vrouw komt binnen en Christine kijkt haar tante aan. Hoewel de band tussen Christine en Anjelica niet al te best is, zijn ze toch zussen van elkaar. Nu er al uren niks van haar jongere zus vernomen is, begint ze zich toch zorgen te maken. Haar broers zitten zwijgend op de bank, ook bij hen beginnen de zorgen te komen. Het is niks voor Anjelica om zo lang niks van zich te laten horen. Ik heb haar vanochtend nog even gesproken, ze zette wat boodschappen in de koelkast en is even gaan liggen omdat ze zich niet lekker voelde. Daarna heb ik haar niet meer gezien. meldt de tante van Anjelica. Ze zei iets tegen me zegt Christine, vechtend tegen de tranen: maar ik luisterde niet het is allemaal mijn schuld. Haar oma kijkt haar strak aan met een blik die weinig zegt. Het is jouw schuld niet roept één van de broers. Christine draait zich naar haar broers: ik heb toch niet geluisterd! Als ik dat had gedaan, dan had ik geweten waar ze heen zou gaan! De woorden klinken hard en boos door de ruimte. De andere broer wil hier tegenin gaan, maar hun oma is hem voor: Ophouden jullie! Geen ruzie maken! Haar kleinkinderen knikken alle drie. Ze neemt haar telefoon ook niet op meldt Christine: ik ga de politie bellen Dit weet je zeker? vraagt Carla aan de man die tegenover haar staat. Die antwoord met een knik: zeker weten. Max Verstraten heeft contact gehad met Ron de Groot. Beide infiltranten hebben het bevestigd. Carla leunt achterover in haar stoel. Al een tijdje heeft ze een infiltrant bij haar grootste rivaal rondlopen die haar op de hoogte houdt. Ze weet dondersgoed dat er in haar bedrijf ook spionnen rondlopen die informatie aan Max doorspelen, maar tot op heden weet ze nog niet wie. Beide bedrijven zijn groot en machtig genoeg om zich dit soort dingen te kunnen veroorloven. Zowel Max als Carla heeft genoeg invloed om bepaalde wetten en regels te buigen of simpelweg te breken. En die bij LVL heeft het ook bevestigd? vraagt Carla. Weer knikt de man: ja, daar kwam het oorspronkelijke bericht vandaan. Daarna heeft onze man bij HydraTech het ook bevestigd. Carla gebaart de man haar kantoor uit. Zodra ze alleen is, draait ze haar stoel en kijkt ze de blauwe wateren in. Denkend over wat ze zal doen, staat ze op. Ze loopt naar een stevige stalen duur, typt haar toegangscode in en houdt haar oog voor de scanner. Nadat haar identiteit bevestigd is, schuift de deur open. De met donkerrood tapijt beklede trap leidt naar beneden, naar Carla’s privédomein. De ruime luxe ruimte is van alle gemakken voorzien. Op het centrale computerscherm selecteert Carla de jacuzzi en activeert die. In de hoek van de ruimte begint een bad zich te vullen met water. Van haar bureau pakt Carla een afstandsbediening en werpt even een blik op het LVL-logo. Langzaam maar zeker begint er een concreet plan te vormen in haar hoofd. Met de naaistreek die Max haar geflikt heeft omtrent het nieuwe VN-gebouw nog in haar achterhoofd, drukt Carla op een knop op de afstandsbediening. Twee deuren schuiven open en twee jonge naakte blondines stappen Carla’s privévertrekken in. Een paar stappen in de ruimte blijven ze beide staan. Beide kijken ze strak voor zich uit, zonder de indruk te wekken dat ze ergens naar kijken. Uitkleden zegt Carla en ze spreidt haar armen. Onmiddellijk komen de blondines in beweging. Zonder iets te zeggen, beginnen ze Carla uit te kleden. Haar bruine krullen vallen op haar blote schouders als haar blouse uitgetrokken wordt. Carla stapt uit haar broek die ondertussen op haar enkels is komen te vallen. Zwijgzaam maakt één van de blondines de rode bh van Carla los en schuift de bandjes van haar schouders. Carla is zeker niet klein geschapen en haar volle borsten vallen vrij van de houders. Haar slipje is ook uit en met z’n drieën staan ze naakt in de ruimte. Voor de grote ramen zwemt een scala aan gekleurde vissen, maar Carla maakt zich daar geen zorgen over. Deze ruimte is uitgerust met speciale ramen, waardoor en alleen van binnen naar buiten gekeken kan worden. Vanaf buiten lijkt het net alsof er niet eens ramen zitten. Dit om ervoor te zorgen dat er niemand voor pottekijkertje kan spelen en dat deze ruimte ook echt privé blijft. Door de ruimte klinkt een signaal en Carla weet dat haar bad gereed is. Even later stapt ze het warme water in en gaat zitten. Hier komen beveelt ze en de twee blondines reageren direct. Naast het bad blijven ze staan, totdat Carla zegt dat ze erbij moeten komen. Gelijk na haar bevel stappen de twee jonge vrouwen in bad. Op bevel van Carla gaan ze aan weerskanten van de vrouw zitten. Als Carla een blik opzij werpt, valt haar oog op het metalen apparaatje wat de vrouw links van haar achter haar rechteroor heeft. Haar rechterhand beweegt zich richting het hoofd van de vrouw rechts van haar en met haar nagel tikt Carla op het apparaatje wat zij heeft. Genietend van de macht die ze over deze vrouwen heeft, laat ze haar handen over hun lichamen gaan. De beide blondines reageren niet. Carla komt iets omhoog, totdat haar goedgevormde boezem boven water komt. Zuigen beveelt ze en gelijk komen de blondines in actie. Beide zetten hun lippen tegen een tepel van Carla aan en zuigen er zachtjes aan. Terwijl er aan haar tepels gezogen wordt, pakt Carla een hand van de blondine rechts van haar en brengt die tussen haar benen. Dit keer hoeft Carla niks te zeggen en ze voelt een paar vingers in haar kut glijden. Tijdens de bevredigingen denkt Carla verder over hoe ze haar plan vorm gaat geven. Versuft wordt Anjelica wakker. Haar eerste reactie is bewegen, maar ze komt er snel achter dat ze dat niet voor elkaar kan krijgen. Zodra de roes van het bijkomen grotendeels weggetrokken is, kijkt ze om zich heen. Ze ligt op een stalen tafel, met leren riemen om haar enkel, polsen en middel. Tot haar schrik ziet ze dat ze helemaal naakt is. In de ruimte ziet ze verder geen personen of andere tafels. Alleen de tafel waar ze op ligt vastgebonden. Naast haar hoofd staat iets wat lijkt op een computerconsole. Het duurt even voordat ze weer volledig bij zinnen is, maar dan realiseert ze zich dat haar hoofdhuid koud aanvoelt. Ze schudt haar hoofd heen en weer en mist het gevoel van wapperende haren. Als ze één plus één opgeteld heeft, vermoedt ze dat ze geen haren meer h