Hypnoos

Hoofdstuk 1

[Spoiler : Lange opbouw en introductie van de karakters ]

De nieuwe woning

Frank was blij. Vandaag was de dag dat hij de sleutel kreeg van zijn eerste eigen woning. Het was weliswaar een huurhuis, maar niettemin, eindelijk zou hij als negentienjarige helemaal alleen kunnen wonen. Met een handgebaar streek hij zijn donkere haren uit zijn gezicht en sloot zijn auto af, om naar het huis te lopen. Bij aankomst zag hij de dame in haar mantelpakje en enveloppe in de hand al staan. Hij hoefde alleen het huurcontract te tekenen, nadat hij akkoord was met de inspectie van de woning.

De vrouw zag hem en wenkte. Ze keek wat somber, en had haast, want nog voordat hij bij haar was, had ze zich omgedraaid en opende ze de deur voor hem. Hij keek bewonderend naar de strakke billen, de mooie pantylijn en de stiletto hakken die ze droeg. Ze zag er wat ouder uit, maar zeer verzorgd en had een goede houding. Hij besefte dat ze waarschijnlijk net zo oud was zoals zijn moeder. Alleen die verwaarloosde zichzelf en had maar één type model figuur. Rond.

Deze lichtjes heupwiegende vrouw, had prachtige lijnen, een klassiek viool figuur leek het wel. Het enige wat een beetje buiten de toon viel waren de wat schreeuwerige kleuren van de blouse onder het effen mantelpakje dat ze droeg. Ze opende deur en stapte opzij. Frank haalde diep adem en ging de woning binnen. Het eerste wat hem opviel was de geur, erg muffig, en wat bedompt.

De vrouw slikte hoorbaar toen ze de woning betrad, en spoedde zich langs hem heen verder. Ze ging richting de achterdeur om daar wat even later bleek een extra raam voor ontluchting te openen.
Deze woning stond als laatste in een rij van tien stuks, en was niet helemaal meer in allerbeste staat zoals het ooit was opgeleverd. Hij zag dat er hier en daar wat schrammen op de muren zaten, en besefte dat alles opnieuw behangen dan wel geschilderd moest worden.

De geur trok langzaam weg, en hij zag dat het beneden verder helemaal kaal was. Geen meubels, die moest hij dan maar regelen bij de kringloop. De woning was niet al te groot. Beneden in de gang was een meterkast, en daarna volgde meteen het toilet, voordat er een trap naar boven liep.
Door de gang deur heen kwam je meteen in de woonkamer, en daarop aansluitend links van de deur was een open keuken, met een vrij hoge bar. Wel stond er een koelkast, en die opende hij meteen. Dat was niet slim, want een enorme ranzige lucht sloeg al zijn zintuigen wakker, en hij stapte direct achteruit om zijn longen te sparen en niets verder in te ademen. De stank werd veroorzaakt door de drie artikelen die er al een lange tijd in stonden.

Hij moest bijna direct braken van de bedorven lucht en spoedde zich naar achteren de tuin in. Deze was niet al te lang, een meter of acht schatte hij en het was helemaal groen. Er was een schutting van houten planken aan beide zijden, die hun langste tijd al gehad hadden. En er stond een soort schuurtje achterin.

De vrouw was er al naar toe gelopen, en ze rammelde met de sleutelbos om die open te maken voor hem. Ook hier stond er bijna niets in, een stellingkast, met wat lege blikken, en een iets verroeste gereedschap kist, en wat eenvoudig tuingerei, een bezem, een schop en een hark. Ze gingen weer naar buiten nadat hij rondgekeken had en ze sloot direct de schuurdeur af, en haalde diep adem.

“En wat vind je ervan?” vroeg ze direct.

“Het ziet er redelijk goed uit, er moet een beetje opgeknapt worden hier en daar, maar ik was bang dat ik echt nog veel moest doen” zei Frank en probeerde niet al te uitgelaten te reageren.

“En ik wil nog boven kijken, om te zien of er geen verborgen lekkages zijn” vulde hij aan.

De vrouw knikte langzaam haar hoofd, en ze ging hem voor. Ze stopte even in de keuken en een soort kreun, vermoedelijk door de stank veroorzaakt was zijn deel.

Ze draaide zich om, baande zich langs hem heen een weg naar buiten, en gaf flink over. Hij keek nu in de hele keuken, en ontdekte dat ook alle kastjes uitgeruimd en leeg waren. Hij draaide aan de nieuw uitziende kranen en er kwam helder schoon water uit. Goed zo.

Zonder verder te wachten op de vrouw ging hij de trap op naar boven en vond de hoofdslaapkamer die met vier en half meter bij vijf, vrij ruim bemeten was.

En hij vond daarnaast de kleine badkamer, met weer een vrij schoon toilet, een bad met douche, en een handdoekenrek. Ook hier zette hij de nieuw uitziende kranen een tijdje aan, en het water was vrijwel direct goed warm, en helder.
Verder was er nog de tweede kleine kamer richting de voordeur die ook als kinderslaapkamer kon dienen, en was met drie bij drie vrij klein. Hij keek nog verder rond boven, ook hier was bijna geen meubilair. De paar ouderwetse kastjes die er nog stonden waren helemaal leeg.

Hij zette alle kranen weer dicht, en spoelde het toilet door. Alles leek goed te werken, en als laatste opende hij het raam op de grote slaapkamer om de muffe lucht er uit te laten waaien. Hij keek uit op de tuin, die van boven er heel wat kleiner uitzag dan het in werkelijkheid was.

Beneden stond de vrouw braaf te wachten op hem, haar ogen wat bloed doorlopen, ongetwijfeld door het braken net.
Ze overhandigde hem de sleutelbos, en wees op de bar naar de formulieren, voordat ze weer de tuin in liep om diep in te ademen.
Hij grinnikte stiekem in zichzelf, en tekende vlot de papieren, en duwde ze terug in de enveloppe.
Zodra ze weer binnen kwam gaf hij haar de gevulde enveloppe.

‘Alles getekend’ zei hij beleefd bij het aanreiken.

‘Dan is alles is afgerond, veel plezier met uw woning. Als U mij wilt bereiken, vraag maar naar Katherien’ zei ze, en wandelde vlot naar buiten, nog steeds heupwiegend.

“Dank U wel, en ik hoop u weer te zien als er nog iets” riep Frank de vrouw na.

Ze wuifde, maar liep stevig door richting haar geparkeerde auto.

Frank sloot de voordeur, en opende de meterkast nogmaals, ook hier geen bijzonderheden, en zo te zien waren de koperen leidingen allemaal vernieuwd, want het zag er glanzend en nieuw uit. Ook de andere elementen en de wifi-box zagen er nieuw uit.

Hij probeerde zich weer voor de geest halen, waarom hij deze woning zo snel had gekregen.
De vorige bewoner was dood aangetroffen, en had daar al blijkbaar drie maanden gelegen voordat iemand begon te klagen over de stank.

Daarna waren de autoriteiten gekomen, hadden het lijk gevonden en onderzoek gepleegd.
Nadat het was afgerond, kwam de woningbouw vereniging en haalde de hele woning leeg, en verrichte noodzakelijk onderhoud.

Hij was schijnbaar de eerste die gereageerd had op de advertentie voor de woning. De kale huur was redelijk hoog, bijna zeshonderd euro per maand, en alles was toch best wel flink gesleten te zien aan de uiterlijke kenmerken hier en daar. Hij keek naar de sporen op de vloer en het verweerde hout in de raamkozijnen. Maar het was nu ZIJN woning, en hij vond het geweldig!

Nu kon hij eindelijk beginnen om zijn leven te leiden zoals hij het wilde, en niet zoals zijn religieuze ouders, een dorp verderop. Hij hoefde nu niet meer verplicht naar de kerk !
Hij glunderde al bij het idee wat hij elke zondagochtend en middag kon gaan doen, in plaats van de verplichte uren zitten op de harde houten banken.

Met zijn vrij kleine gedrongen gestalte had hij tien beurten nodig om de kartonnen verhuisdozen uit zijn auto te halen en in het huis te brengen. Dat het nu het laatste huis in het rijtje eengezins-woningen was, betekende dat hij vanaf de parkeerplaats aan de andere kant telkens bijna zestig meter heen en weer zestig meter terug moest lopen.

Zo werd het toch een gesjouw. Terwijl hij liep keek hij naar de voortuintjes en de andere woningen die allemaal er netjes uitzagen. Alleen bij hem moest hij flink gaan snoeien en de tuin bijwerken, want er had zeker zes maanden lang niemand iets meer aan gedaan. Nadat de woningbouw klaar was met onderhoud, had men even gewacht om te zien of zich familie deed melden, voordat men het opnieuw verhuurde.

En nu was hij, Frank Ridderskind, de trotse huurder van deze woning!

Hij wist dat hij nog één nacht in het ouderlijk huis moest doorbrengen, voordat morgen de IKEA zijn alvast bestelde tweepersoons bed zou komen leveren. En natuurlijk de extra kasten.
Hij had alles uitvoerig bekeken in de winkel, en aan de hand van het vloerplan van de woning al bedacht hoe hij het ging inrichten.
Alleen moest hij nu eerst alles behangen of verven, en hij had gehoopt dat het niet nodig was.
Hij had één hele week vakantie opgenomen voordat hij weer moest gaan werken bij het boerenbedrijf waar hij onlangs als knecht was ingehuurd.

Na drie uur werken, liep het zweet over zijn hoofd, en was de woning helemaal geveegd, gestofzuigd, geboend en had hij het grootste gedeelte van de muren schoon gekrabd. Hij kon nu op de kale muren direct iets doen. Hij nam een pauze en dacht er nog even over na, verven of behangen.

En dat laatste deed hij dan ook, hij had in zijn tien dozen genoeg materiaal ervoor. Toen hij tegen de tijd dat het buiten begon te schemeren ging stoppen, deden al zijn spieren in zijn lichaam pijn. Dat was te verwachten, maar hij negeerde het, want het was het waard. Thuis gekomen, groette hij summier zijn ouders voordat hij naar zijn slaapkamer ging en doodop neerviel in zijn bed.
Hij sliep al voordat hij zijn kleding had uitgedaan.

De zon scheen de volgende dag wat zwakjes door de sluier bewolking heen, en hij had na het korte ontbijt, meteen iedereen gedag gezegd om te beginnen met het inrichten van zijn huisje. Hij zag op zijn mobieltje dat de IKEA bezorgers er rond het middag uur zouden zijn. Kon hij nog gauw in de slaapkamer het plafond wit schilderen en een nieuw peertje ophangen.

Hij stond op de meegenomen keukenladder en had net het lampje opgehangen, toen zijn oog op een donker gat viel, langs de stekker aansluiting voor het elektrische peertje.
De vinger die hij erin stak, botste tegen koud metaal. Dat was vreemd. Hij wilde er over heen schilderen, maar de opening was net te groot om het goed af te dichten met een klodder verf.

Hij stapte van de ladder af, en keek naar het natte plafond, dat er door de witte latex er strak uitzag. De vermoeidheid zat er nu wel in, en bekeek alles in de slaapkamer nog eens goed.
En ineens bedacht hij de sleutelbos. Hij liep naar beneden naar de bar en zag de zes sleutels er aan hangen. En een van de sleutels was een beetje hol op het uiteinde en rond. Er was verder geen uitleg aan gegeven en hij dacht dat de sleutel was bedoeld voor de ketels, of de verwarming, zo eentje met een driehoek erin.

Maar deze had een iets ander profiel. Er zat een richel in, en hij was vijfkantig. Vol enthousiasme en spanning liep hij terug naar boven, en klom weer op de keukentrap. Hij stak de sleutel in het gat, en warempel het paste !

Tring…

De voordeur bel ging. Hij keek naar de sleutelbos, en naar de deur en besloot om eerst de voordeur maar open te doen, hij trok de sleutel uit het plafond, en ging naar beneden.
Daar waren de mannen van IKEA en zij droegen de pakketten nu vrij snel naar binnen. Hij zag dat ze het hele voetpad met hun vrachtwagen waren afgereden zodat ze voor zijn voortuin stil stonden.
Ze waren zeer efficiënt en hadden binnen een half uur de hele inhoud van de vrachtwagen gelost. Hij schudde de drie mannen dankbaar een hand en gaf ze ieder tien euro fooi mee voor het binnen dragen van alle pakketten.

Zodra ze weg waren sloot hij de voordeur, en ving een glimp op van drie vrouwen die buiten hadden staan toekijken, zijn buren waarschijnlijk.

De gereedschap kist die hij vanochtend als eerste had binnengebracht bevatte al het materiaal dat hij nu nodig had om de vele meubels op te zetten, wat hem de rest van de middag en avond bezig hield.

Het eerste wat hij opzette was het grote tweepersoons bed. Zodra het stond en het matras er op lag, ging hij liggen starend naar het opdrogende plafond. En herinnerde hij zich het gat weer. Dat zat precies bij het voeteneind van het bed, en hij stak de sleutel er weer in. Er gebeurde verder niets, en hij draaide het rechtsom, en daarna linksom, en nu hoorde hij duidelijk een vrij luide klik. Maar er veranderde verder niets. Hij herhaalde de beweging, en de klik was duidelijk hoorbaar, maar verder niets. Zucht, weer niets, waarschijnlijk iets dat later overbodig was.

De schemering gaf aan dat het donker begon te worden, en hij besloot om nu maar eerst eten te koken. Daar was hij even mee bezig, want toen hij eenmaal begon met het uitpakken van het keukenmateriaal ging hij door met opruimen van alles. Alle dozen en plastic verpakkingen ruimde hij op in een aantal vuilniszakken, en alle papieren en klein karton stopte hij in een grote doos.

Tenslotte belde hij naar een pizzeria om eten te bezorgen, en twintig minuten later ging de deurbel rinkelend af. Snel donderde hij het afval weg en opende de voordeur. Hij keek toen pas met grote ogen van verwondering naar de heerlijke gestalte die een grote pizza doos vasthield.

Ze was van zijn leeftijd, sterker nog, hij herkende haar. Brenda, de volleybalster van hun school die op haar zestiende was vertrokken naar Papendal omdat ze zo goed was.

“Frank?”

“Hey hai, Brenda! Breng jij pizza’s rond?”

“Eh ja, dat is mijn doordeweekse baan als ik niet aan het trainen ben” zei ze bedeesd.

“Ah ok, dan denk ik dat vaker ga bestellen” zei hij grijnzend.

Ze was ook een schoonheid, maar wel lang. Ze was ongeveer een meter vierentachtig, had donkerblond haar dat ze altijd in een paardenstaart droeg en een robuust haast vierkant hoofd. Het was de glimlach die wel een kilometer breed leek op haar gezicht, waarom hij zich tot haar aangetrokken voelde. Of haar lichtblauwe ogen die hem deed zwijmelen.

Maar zijn hoofd was nu ter hoogte van haar borsten, hij was nog blootsvoets van het schoonmaken en met zijn een meter vijf en zestig droeg hij niet veel bij aan verlenging van het mannelijk ras.

“Dank je? Woon jij hier dan?” en ze keek nogmaals op haar bezorg bon.

“Ja, ik woon hier. Sinds vandaag. Alleen” voegde hij suggestief toe, en probeerde te flirten met haar.

“Gekkerd, ik heb een vriendje. Maar… leuk dat je hier woont. Die arme man…” zei ze en haar gezicht betrok even.

“Kende je de vorige bewoner?” zijn verbazing was hoorbaar in zijn stem.

“Ja, hij was altijd zo aardig voor me. Ik raakte altijd de tijd een beetje kwijt omdat we veel praten. En hij deed goede tips geven”.

“Oh, dat kan ik ook doen”, en hij reikte haar een briefje van tien euro aan, met de mededeling dat ze het restant kon houden.

Ze knipperde met haar ogen, en het leek wel of er een nieuwe houding over haar neerdaalde, hij wist niet hoe hij het anders moest beschrijven.

Ze duwde hem wat naar achteren, stapte naar binnen en sloot de voordeur achter zich. De pizza in Frank zijn handen zorgde ervoor dat hij niets deed, hij keek haar alleen verbaasd aan. In een oogwenk, knielde ze voor hem en trok aan zijn jeans.

“Wát ?” kon hij nog net uitbrengen, voordat de warme lippen van zijn droomvrouw zich om zijn kloppend lid sloten.

“Brenda! Ik…ik, ” meer kon hij niet meer uitbrengen, de genotsgolven door zijn onderlichaam kondigden maar één emotie aan.

Wat gebeurde er ! De mooie prachtige volleybalster die op haar knieën voor hem zat, met haar handen zijn lid stimuleerde en er aan likte alsof het een ijsje was.
De slurpende geluiden van de vol overgave bezig zijnde pizzabezorgster leken wel een clip uit een porno film. Frank hapte naar adem, realiserend dat deze onwerkelijke situatie helemaal buiten zijn schuld gebeurde.

En dat hij nog rationeel kon denken, zij het eenzijdig want de vrouw die hem nu oraal verwende leidde hem wel heel goed af. Maar het zaad borrelde al omhoog, en met een paar heftige kreunen loosde hij zijn zaad in de mond van Brenda.

Die ademde stevig door haar neus, deed tenslotte haar mond open, en liet hem zien dat haar hele mondje rijkelijk gevuld was. Ze slikte het door en keek met open ogen naar hem, en keek hem even verleidelijk als vriendelijk aan. Alsof ze wachtte op een goedkeurende opmerking.

Frank kon zich nu losmaken van haar, en legde de pizza weg op de trap, voordat hij haar handen beetpakte en haar omhoog trok.

“Wow! Brenda… ik weet niet hoe, wat… waarom! Het was fantastisch!” besloot hij zijn kortstondige en heftige ervaring, haar complimenterend op haar fantastische blowjob.

Zijn verstand was haast blanco na de ontlading, maar op de een of andere manier was hij nu weer in staat om coherent te denken. Hij wilde haar de kamer in trekken, maar dat hield ze tegen, ze borg nu pas de tien euro op in haar broekzak, en draaide zich om en opende de deur.

“Brenda!” riep Frank haar na.

Ze draaide zich om, en net alsof er een wolk langs trok, zag hij haar hele lichaam even ontspannen voordat ze hem weer aankeek.

“Sorry Frank, ik wist niet of je het goed vond” verontschuldigde ze zich.

“Allemachtig, het was geweldig, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen!” begon hij.

Haar wangen gloeiden, en kleurden iets, voordat ze snel hem bedankte en daarna meteen wegscheurde op haar scooter. Nog verbaasd over de leuke intermezzo ging hij zitten, aan de bar en at zijn pizza met grote happen snel op.

Nadat hij de pizza en een blikje frisdrank had weggewerkt ging hij weer verder met uitpakken en opruimen. Toen hij de badhanddoeken ontdaan had van de plastic verpakking en naar boven liep voelde hij zich ook moe worden. En stootte zijn schenen hard tegen de bovenste treden.

“Auw” vloekte hij, kijken naar zijn scheen die een rood spoor had.

Zo moe was hij nu ook weer niet, totdat hij zag dat de plank wat los zat. Hij duwde ertegenaan en hoorde een duidelijk klik. Huh?

Zijn handen gingen rond, en de plank leek nu muurvast te zitten. Hoe kon dit nu weer, en hij scheen er met de aanwezige handlamp op.
Nee, de plank was muurvast. Vermoeid kroop hij na een tijdje onderzoek weer overeind en ging weer op zijn bed liggen en viel snel in slaap, voor het eerst helemaal alleen en in zijn nieuwe huis.

Wat een eerste dag, de blow job met Brenda opnieuw herbelevend in gedachten ! Ze deed het vanuit het niets, alsof ze voorgeprogrammeerd was, dat waren zijn laatste gedachten voordat hij in een diepe slaap viel.

– – –
(Had wat last van een writers block. Nu weer een aantal verhaaltjes die een geheel vormen.)