GEDUMPT
Na afloop brengen Etan en Zeno me naar een grote zaal die op een spa-wellness lijkt, ook weer bloedwarm door alle open vuren. Overal liggen naakte meisjes en jonge vrouwen in loungestoelen, te chillen of te slapen en wat daarbij opvalt is dat niemand praat. Prettig, want ik beleef inmiddels ook dat in dit oord praten er niet zo toe doet, alles draait hier om lichamelijkheid en zinnelijkheid. De beide mannen leggen me uit dat dit ontspanningsoord speciaal is bedoeld voor de ‘therapeutes’ om uit te rusten, te baden en wat voedsel tot zich te nemen. Vervolgens doen ze me een armbandje om dat ik niet kan verwijderen, als dat met trillingen en warmte een signaal geeft moet ik me weer melden in de grote ronde ontvangstruimte.
Neukroutine
Nadat ik me heb gebaad en in een stoel ben gaan liggen komt een meisje met een blad, met daarop het eeuwige stroperige drankje en met water, groenten en fruit. Nadat ik dat allemaal op heb zak ik weg in een bodemloze slaap, waar ik weer uitgehaald wordt doordat mijn armbandje begint te trillen en ook hitte afgeeft. Bijna als een robot meld ik me in de ronde zaal en word daar meteen opgepikt door drie mannen die duidelijk stonden te wachten op een ‘vers’ meisje. Ze nemen me mee naar weer een van die kamers die dus blijkbaar voor seks bedoeld zijn. En opnieuw word ik urenlang geneukt en in alle gaatjes genomen tot ik totaal geen energie meer heb om ook nog een beetje tegenspel te bieden of te reageren als ze iets tegen me zeggen.
Al na enkele dagen is me wel duidelijk dat dit mijn nieuwe routine is, geneukt worden en uitrusten en weer geneukt worden en… zo maar door dus. De eerste tijd is het steeds zo dat als ik weer aan moet treden en de mannen de keuze hebben uit meerdere meisjes, ze vooral mij willen hebben. Soms moet er gewoon iemand aan te pas komen om te beslissen wie het met mij mogen doen. Signore di Avolo zie ik nog maar af en toe, eigenlijk alleen maar bij toeval soms, als ik net in de ontvangstruimte ben en hij weer met een nieuw meisje zijn intrede doet. Het heeft me ontzettend pijn gedaan dat hij me zo liet vallen, maar door het strakke tempo van rust en geneukt worden heb ik amper nog tijd aan hem te denken, mijn denken is sowieso eigenlijk wel opgehouden.
Ieder besef van dag en nacht en van tijd en uur en van week en maand lijkt wel verdwenen, al snel voelt het alsof ik hier al tijden ben en alsof er geen gisteren of morgen meer is.
Of het nou komt omdat ik er steeds minder met mijn hoofd bij ben weet ik niet, maar als ik terugkom van de rust om geneukt te worden staan mannen nooit meer om mij te dringen, alsof het nieuwe van mij neuken eraf is of zo. Vaker dan de eerste tijd mag ik wat langer rusten en dan raak ik meestal helemaal weg, soms moet ik gewoon met tikken in mijn gezicht teruggehaald worden.
Op een dag lig ik net te rusten, als ik ineens toch weer door Signore di Avolo word meegenomen, hij wil een helikoptertochtje met me maken om me iets te laten zien. Ik ben intens blij dat hij weer aandacht voor me heeft en hoop dat hij me ook weer tot zich neemt, ik kan niet genoeg krijgen van zijn penis die me overal weet te raken. Maar tot mijn verdriet gaat het hem daar helemaal niet om, als we eenmaal hoog in de lucht zijn schuift hij de deur van de helikopter open waardoor de wind met donderend geraas de cabine vult. ‘Meisje, helaas zit jouw taak er bij het instituut op’ en meteen nadat hij dat zei gooit hij me zo bloot als ik ben de helikopter uit.
Met een duizelingwekkende snelheid storm ik op de aarde af en weet dat dit het einde is, maar net voor ik op de aarde stort vliegt Signore di Avolo met zijn armen als vleugels gespreid onder me door en vangt hij me op…
Langzaam word ik beetje bij beetje wakker in een lichte kamer en zijn er allerlei geluiden van apparaten met bliepjes en signaaltjes. In het begin ben ik nog zo dizzy dat de stemmen die ik hoor alleen maar wat geroezemoes vormen. Maar dan hoor ik zeggen ‘ze komt bij!’ en enkele momenten later doe ik mijn ogen open. De eerste persoon die ik zie is oom Marc die me blij aankijkt: ‘welkom terug liefje!’ Het voelt bijna als een teleurstelling dat het niet Signore di Avolo is die aan mijn bed zit, hij redde me ten slotte op het allerlaatste moment.
Toch ben ik zeker wel blij dat ik oom Marc zie en ik zou hem willen omhelzen maar krijg niet eens mijn armen omhoog. ‘Blijf maar stil liggen, liefje, je had een zwaar delirium en je zult echt nog een tijdje moeten herstellen. Als ik oom dan vraag wat dat was met die helikopter kijkt hij me verbaasd aan: ‘ik weet het niet liefje, waarschijnlijk was dat een droom of iets dat met het delirium te maken had?’ Dan vertelt hij dat ik al een week in het ziekenhuis lig en dat ik daarvoor zeven weken vermist was. Overal zocht hij naar me, maar dat verhaal zal hij me later wel vertellen.
De weg kwijt
Ik herstel gelukkig snel, ook de revalidatie gaat goed, het enige is dat ik steeds weer naar dat drankje verlang en wat dat met me deed. Om die reden krijg ik daarvoor een medicijn dat het afkicken ondersteunt en ruim een week later kunnen we eindelijk op weg naar huis. En dan vertelt oom Marc het verhaal van wat er met me gebeurde en hoe hij me terugvond. Het komt er vooral op neer dat niets van wat ik heb waargenomen klopte, ik was constant onder invloed van hun hallucinerende drugs en in feite was dat hele DIVIT alleen maar een nachtclub voor de onderwereld met gedwongen prostitutie.
De Motormuizen en allerlei andere types waren aanbrengers van meisjes en Signore di Avolo was niets meer en niets minder dan een gangster uit Italië, die het verdienmodel van de maffia naar de lage landen aan het verleggen was. En daar waren ik en met mij vele andere meisjes dus het slachtoffer van. De zogenaamde ‘strijdkrachten’ betaalden voor grof geld een abonnement waarmee ze zo vaak als ze wilden in de club mochten verblijven en onbeperkt van seks met de geronselde meisjes mochten genieten.
Achteraf blijk ik enorm geluk te hebben gehad. Direct na thuiskomst is oom Marc samen met een vriend die bij Europol werkt naar me op zoek gegaan. Dankzij mijn baas van het Oude Veerhuis en de bewakingsbeelden van het Casino in Nijmegen leidde het spoor uiteindelijk eerst naar de Motormuizen en vervolgens naar Antwerpen. Daar werd duidelijk dat er iets met dat DIVIT aan de hand was en werd er verhoogde waakzaamheid ingesteld. Dat werd mijn redding, want omdat ik waarschijnlijk door die steeds terugkerende drankjes in een coma raakte moesten ze van me af. Precies op het moment dat mensen van DIVIT op het punt stonden me vanuit een bootje bloot en buiten westen net voor de monding van de Schelde in zee te dumpen betrapte de waterpolitie hen. Inmiddels is de nachtclub gesloten en de hele bende opgerold.
Ik vind het heel heftig om dit te horen, kan het ook bijna niet geloven, het was zo fijn met Signore di Avolo. Als hij mijn geschokte reactie ziet vraagt oom Marc me, een beetje verlegen, hoe het nou allemaal voor me was. Ja, dat weet ik dus eigenlijk ook niet meer. Eerst voelde ik me thuis bij die flirtende Motormuizen, vervolgens bij die lieve Signore di Avolo en allemaal maakten ze vervolgens misbruik van me. Het vreemdste vind ik nog wel dat ik de seks niet altijd maar vooral later wel fijn vond, en dat deugt natuurlijk van geen kanten. Want wat zegt dit over mij: ik ben gemakkelijk om de tuin te leiden, ik ben ontvoerd, ik ben van alle kanten misbruikt en ik vind dat niet eens echt heel erg. Ik snap niks van mezelf, wat moet ik er mee! Ik voel me bijna alsof ik ben verdwaald in mezelf.
Ik besluit om eerlijk te zijn: ‘ik kan er niks aan doen maar ik vond die motormuizen leuk, oom Marc, en Signore di Avolo vond ik echt heel lief. Het voelde alsof hij me redde toen ik door de motormuizen in de steek werd gelaten en er bij tante niet meer in kwam. Ik vond de seks eerst niet fijn maar later wel, tot ik de tel kwijt raakte en bijna niet meer wist of ik nou nog geneukt werd of niet. Ik voel dat nu achteraf allemaal nog steeds zo, maar mijn verstand zegt mij dat ik toch eigenlijk wel gestoord ben. Wie wil dit nou meemaken en dat je het dan ook nog gaat missen…’
Oom Marc blijft een tijdje stil terwijl hij op de weg geconcentreerd is, maar dan komt zijn hoge woord eruit: ‘ik weet oprecht niet of het aan jou ligt, Marieke. Je bent een heel mooi en verleidelijk meisje en ik heb heus wel gezien hoe je experimenteerde met je invloed op mannen. Maar als ik op mijn eigen oordeel afga denk ik dat de schuld níet bij jou ligt, ik zou die eerder bij mezelf willen zoeken. Je hebt het moeilijk gehad na de dood van je ouders en ik heb mijn best gedaan je een thuis te bieden, maar het was wel echt heel moeilijk om je vader en moeder te vervangen. Zeker toen je uitgroeide tot zo’n mooi meisje kreeg je heel andere behoeftes en noden en ik had geen idee hoe ik daarmee moest omgaan. En helaas kon ik daarover geen raad vragen bij mijn zus, die zich zoals altijd liefst afzijdig hield.’
Ik voel dat dit niet klopt, wat hij zegt. Het lag echt niet aan oom Marc want hij was altijd heel goed en lief voor me, en dat zeg ik ook tegen hem. En ik weet ook aan wie het wel ligt, het ligt aan míj, want ik ben een behoorlijk beetje de weg kwijt over wat normaal is. Voorlopig is dit het laatste wat we bespreken, zwijgend rijden we terug naar ons dorpje aan de rivier…
X. Zara
Leuk Zara