Louise (9) Oktoberfest (2) Storm in je kut

Als de muziekband ‘Ein Prosit’ inzet is dat genoeg reden voor een polonaise in de feesttent. Tafels schuiven opzij, banken worden aan de kant gezet, en mensen grijpen elkaar bij de schouders. Ook Louise wordt meegetrokken in de wervelwind van het feest. Ze lacht, haar Dirndl fladdert, haar borsten en haar billen deinen mee op de maat. Maar al snel merkt ze dat ieder paar handen op haar schouders en op haar heupen, meer doet dan alleen feestelijk meelopen. Eerst glijdt er een ruwe palm over haar billen, een ander knijpt hard in haar dij en al snel voelt ze vingers die onder haar rokje kruipen, vluchtig maar absoluut doelgericht. En niet lang daarna is er een hele brutale hand, die tussen haar benen over haar slipje haar lipjes streelt. Ze voelt hoe nat ze nog is van Alexander, en plots, midden in het rumoer, glijdt er een vinger verder, ín haar kutje, door het spoor van zaad dat nog diep in haar zit.

De man van wie de vinger is, hijgt, zijn stem verrast: “Verdammt… Du bist schon gefickt!” Het klinkt half triomfantelijk, half ongelovig. Louise’s wangen gloeien, haar hart bonst, maar ergens flitst de gedachte door haar hoofd: best lekker, eigenlijk om zo openlijk betrapt te worden. De vinger en de man verdwijnen net zo snel als ze kwamen. Al snel krijgt Louise een ander gevoel: een zachte maar vaste hand. Een slanke, vrouwelijke hand die haar bil omvat, een duim dreigend langs de rand van haar string. En een stem, dicht bij haar oor, warm en laag: “Zo… meisje, het feest is nog maar net begonnen en de Jungfrau is al geneukt.” Monika. Voordat Louise kan reageren, flikkert het licht.

Eerst een korte schok, dan totale duisternis. De generator lijkt te bezwijken onder het feestgedruis. Gelach en geroep vullen de tent, maar Louise voelt vooral díe ene hand, resoluut, bij haar kutje. Twee vingers, snel en schaamteloos, glijden naar binnen, lepelen het warme zaad uit haar kutje. “Familiereünie in je mondje,” fluistert Monika’s stem, hees van bier en opwinding. Louise’s lippen openen zich automatisch, en de vingers met zijn zoutige, dikke rest raken haar tong. Ze zuigt, proeft, tongt gretig om niets verloren te laten gaan. “Braaf meisje,” sist Monika, en in de donkere chaos voelt Louise haar lippen, warm en gulzig, tegen de hare. Ze kussen ruw, tongen wild, Louise zoekt Monika’s billen en natte streken; ze ruikt bier, zweet en vrouw. Monika’s andere hand blijft bij haar kutje, nu stevig, bezitterig.

“Nu is dit kutje van míj,” fluistert ze tussen de kussen door. Ze vingert, Louise kreunt, haar tong zoekt Monika dieper, hun kussen wordt een bijtend, gulzig gevecht. Het lawaai om hen heen vervaagt, het donker wordt een cocon waarin zij alleen nog haar eigen geilheid, Alexander’s nalatenschap en Monika’s nieuwe claim voelt. En het trillen van een nieuw orgasme. “Oh de Jungfrau komt ook van meidenvingers.” Het licht knippert, een doffe brom van de generator vult de tent en dan floept alles weer aan. Muziek, geroezemoes, gelach, mensen kijken even verward om zich heen, sommigen zoeken, maar de meesten gaan meteen door met drinken en dansen. Voor Louise voelt het alsof ze net uit een droom is teruggevallen in de realiteit. Haar kut is nog maar net aangezet, hongert naar meer.

De man die haar eerder betast had, degene die met zijn vingers haar natte slip had ontdekt, staat nu pal achter haar. Zijn gezicht dicht bij het hare, zijn handen stevig op haar billen. Er is geen verwarring in zijn blik, alleen de honger en zekerheid van iemand die weet wat hij van Louise wil. Met een onverwachte vanzelfsprekendheid manoeuvreert hij haar naar een tafel in de hoek, half beschut door feestvierders die bier halen en liedjes schreeuwen. Zijn handen duwen haar vooruit, zijn lichaam strak tegen het hare, en het gevoel van geleid worden jaagt Louise’s hartslag omhoog. Ze voelt hoe haar geilheid opnieuw gevoed wordt, aangewakkerd door het brutale bezit dat hij over haar neemt. Ze wordt opgetild en half zittend op de rand van de tafel gezet. Hij stoot tussen haar benen, zijn harde pik duwt onmiskenbaar tegen haar natte slip.

Zijn mond bij haar oor, zijn stem laag, rauw: “Ik voelde net al dat je geneukt was, schatje. Kom, dan krijg je meer.” Zijn handen duwen haar billen, trekken haar dichterbij, hij duwt haar rokje omhoog, tot zijn stijve tegen haar kloppende kutje schuurt. “Je krijgt van mij schuimend bier in je kut schat en je mag op mij ook klaarkomen.” De woorden zijn grof, direct, maar ze raken iets in haar dat door het vele bier en de roes van de tent geen rem meer kent. Ze hijgt, haar handen grijpen zijn nek vast, met haar benen klemt ze zich rond zijn heupen. Het publiek om hen heen merkt niets, of wil misschien niets merken. Iedereen lacht, zingt, heft de pullen omhoog. Louise voelt zijn pik langs haar lipjes glijden, nat van Alexander’s zaad en haar eigen vocht. Het idee dat hij het weet, dat hij het wil proeven, maakt haar duizelig van geilheid.

Ze hapt naar adem, haar heupen zoeken hem al, zelfs zonder nadenken. Ze lacht kort, schor, tegen zijn mond. “Je weet niet wat je met me doet…” fluistert ze, maar haar lichaam verraadt haar: ze schuift zichzelf dichter naar zijn lul, haar kutje open voor hem, hongerig naar nog meer. En terwijl de muziek over hen heen buldert, de pullen tegen elkaar klinken en de tent danst, voelt Louise dat er geen weg terug is. Ze gaat klaarkomen van een onbekende die haar zonder pardon tot de zijne maakt. Het rumoer van de feesttent zwelt, de tafels trillen onder stampende laarzen en het refrein van een drinklied. Ze opent haar benen nog wijder alsof ze hem nog duidelijker wil laten weten hoe welkom hij is. Hij kijkt haar in haar ogen, schuift haar Dirndl verder omhoog, hij doet geen moeite om subtiliteit te veinzen. Het kant van haar slip scheurt haastig opzij.

Hij duwt en stoot zich in haar, diep, ruw en zonder woorden. Ze hapert, haar mond opent in een kreun die verdrinkt in het gejoel van de menigte. Haar handen grijpen de rand van de tafel, haar knokkels wit van de spanning. Zijn heupen beuken tegen haar dijen, elke stoot doet de houten poten kraken onder hun gewicht. “Verdammt, wat ben je heet…” hijgt hij in haar oor, zijn woorden nauwelijks hoorbaar tussen de zang en het gekletter van pullen. “Ik wist het al toen ik je rook… geneukt, vol, en toch nog zo gretig. Jij bent echt een geile Biermädl…” Zijn handen kneden haar billen, trekken haar dichter op zijn pik. Louise voelt zichzelf steeds verder wegzinken in de roes, bier, muziek, handen, zweet, zaad.

Elke stoot raakt haar dieper, sneller. Haar hoofd valt achterover, haar lippen half open, haar lichaam volledig overgegeven aan het ritme dat hij haar oplegt. Een groep feestvierders danst pal naast hen, een rij mannen en vrouwen die polonaise lopen, hun armen in elkaar gehaakt. Alles gaat gewoon door, ook zijn stampen in haar kut, alsof dit ook Oktoberfest is: alles mag, alles kan. Louise kreunt luid, haar benen schokken om zijn middel. Het gevoel van verboden openlijkheid, het weten dat ze hier, in de roes, door een vreemde wordt geneukt terwijl Alexander ergens in de menigte rondloopt, maakt haar waanzinnig geil. Haar buik spant, haar lichaam klampt zich vast, en met een doffe gil komt ze klaar, trillend, haar kutje pulserend om zijn harde paal. De man vloekt zacht, gromt tegen haar hals, en pompt zichzelf dieper in haar, sneller, tot ook hij explodeert. Zijn zaad spuit warm in haar, vult haar opnieuw. Het druppelt langs haar lipjes naar beneden terwijl zijn handen haar nog stevig vastklemmen.

Ze blijven zo, hijgend, een paar seconden in de chaos van de tent. Dan schuift hij haar slip haastig terug op zijn plaats, strijkt met zijn hand langs haar gezicht, grijnzend. “Geniet er van, meisje, misschien zie ik je morgen weer.” Louise glimlacht, uitgeput maar opgewonden, haar ogen glanzend. Ze voelt het warme spoor tussen haar benen, de tafel nog trillend onder haar. Louise schuift van de tafel af, haar benen trillen bij elke stap, alsof ze nog steeds gevuld wordt door onzichtbare pikken. Haar slip, vochtig en zwaar van sperma en geilheid, plakt tegen haar huid. Ze strijkt haar Dirndl glad, trekt het lijfje omhoog, schudt haar donkere haar los. Voor de buitenwereld probeert ze weer dat beeld neer te zetten: een feestend meisje, 13 in een dozijn, gewoon deel van de massa, glimlachend, pul in de hand. Maar vanbinnen? Vanbinnen klopt haar nymfomane kutje in dezelfde roes als de afgelopen uren, maar steeds feller, steeds smekender. Elke vezel van haar lichaam voelt alsof er nog steeds een polonaise gaande is, diep in haar natte kern.

Ze loopt langs de tafels, langs dansende mensen, glimlacht, knipoogt. Niemand zou zeggen wat er net met haar is gebeurd en toch voelt ze dat haar huid het verraadt, dat haar heupen nog steeds een tikje meer wiegen, dat haar ogen glanzen van een te diepe roes. En dan. Opeens. Een blik. Niet die van Alexander, die heeft haar nog niet teruggevonden in de wirwar van tafels en lichamen. De blik is niet vluchtig, niet oppervlakkig, maar scherp, priemend, alsof iemand haar volledig doorziet. Louise bevriest half, haar pul halverwege haar lippen. Ze voelt die blik over haar heen glijden, van haar borsten in het te strak getrokken lijfje naar haar heupen waar de rok net te slordig overheen valt. En dan lager, naar haar dijen, waar de hitte en nattigheid niet te verbergen zijn. Haar hart slaat sneller, van herkenning. Hij weet. Wie het ook is, die blik zegt alles: dit is geen onschuldig feestmeisje. Dit is een prijskonijn dat zich maar al te graag laat vullen. Louise glimlacht langzaam, uitdagend, alsof ze die blik uitnodigt om dichterbij te komen. Haar kutje trekt samen, haar dijen voelen de echo van die onzichtbare polonaise.

Aan de rand van het gezelschap, half in de schaduw van een houten pilaar, staat de man die kijkt. Hongerig. Dorstig. Zijn pul bier onaangeroerd, zijn ogen echter geen seconde afgewend van haar. Hij heft zijn wenkbrauw, traag, bijna spottend. Louise voelt een steek door haar buik, want in die blik zit geen twijfel: hij heeft gezien wat er net gebeurd is. Niet een vermoeden, maar het hele, rauwe tafereel. Hoe ze zich op liet trekken, hoe ze kreunend op de tafel tot ontlading kwam, hoe het zaad langs haar dij gleed. En ze ziet: hij wil dat ook. En haar kut zegt: kom hier, en rap wat. Langzaam neemt hij een slok uit zijn glas, alsof hij tijd genoeg heeft. Zijn mondhoek krult licht omhoog, een halve glimlach, eerder bezitterig dan vriendelijk. Louise voelt hoe haar keel droog wordt, hoe haar wangen gloeien.

Ze weet dat ze zich niet kan verschuilen achter het lawaai of de drukte, hij heeft haar geilheid gepeild en gaat die proeven. De man zet zijn glas neer, veegt achteloos het schuim van zijn lippen, en loopt met bedachtzame tred dichter naar haar toe. Niet gehaast, niet opdringerig, maar met de zekerheid van iemand die weet dat ze nergens heen kan. Heen wil. Iedere stap die hij zet, maakt Louise’s hart sneller slaan. Wat hij straks zegt, zal niet vrijblijvend zijn. Hij heeft macht, omdat hij haar waarheid bezit, hij heeft het beeld van een vrouw die zich liet nemen in het volle zicht en nog niet verzadigd is, ook al druipt er al heel wat zaad uit haar lekkende kut. En ergens, diep in haar buik, voelt ze weer die opwinding oplaaien. Het gevaar, het betrapt zijn, het weten dat er iemand is die meer weet dan Alexander.

Nog altijd is de man niet bij haar, alsof hij elk moment wil rekken, wil genieten van het voorspel. Niet in bed, maar hier in deze feesttent. Louise speelt mee. Ze probeert achteloos haar haar goed te doen, haar rok glad te strijken, en het helpt, want de warmte tussen haar dijen wordt steviger. Ze voelt het natte spoor in haar slip na, en elke beweging van haar heupen en voeten herinnert haar eraan dat ze zojuist schaamteloos en keihard op een tafel genomen is. De man gaat vlak voor haar staan, groot, breedgeschouderd, een lichte stoppelbaard die zijn lach nog brutaler maakt. Zijn ogen glinsteren onder de lampen van de tent, scherp maar speels. “Zo, fräulein,” zegt hij, zijn stem plagerig en laag, “jij weet wel hoe je een feest op gang brengt.” Zijn blik glijdt schaamteloos langs haar lijf, van de rode blos op haar wangen naar haar borsten die nog snel op en neer gaan van ademhaling. “Ik moet zeggen… dat tafeltje daar zag er opeens een stuk leuker uit met jou erop.”

Louise slikt, probeert iets terug te zeggen, maar hij leunt al dichter naar haar toe. Zijn adem ruikt naar bier en munt, zijn woorden glijden rechtstreeks haar oor in. “En je gezicht… god, dat gezicht. Je moet vaker klaarkomen in het openbaar, dan zie je er zó mooi geil uit. Ik kreeg zin om te applaudiseren.” Ze lacht nerveus, een kort schor geluid, en schudt haar hoofd. “Je hebt teveel gedronken,” zegt ze, maar haar stem klinkt zwak, niet overtuigend. Hij kantelt zijn hoofd, een grijns om zijn mond. “Misschien. Of misschien heb ik gewoon goed naar je gekeken. Jij dacht dat niemand het zag, hè?” Zijn hand maakt een achteloze beweging, alsof hij haar bijna zou aanraken, maar net op tijd inhoudt. “Maar geloof me, meisje… ik zag alles. Hoe je benen trilden, hoe je je lip beet, hoe je hem in je trok alsof je er al dagen op gewacht had.”

Louise voelt een golf van schaamte en opwinding tegelijk door haar lijf jagen. Ze wil hem afwijzen, een grens trekken, maar de roes van bier, muziek en het rauwe verlangen in zijn woorden maakt dat haar lichaam iets anders zegt. Haar dijen klemmen zich onbewust tegen elkaar, alsof ze tegelijk wil verbergen en uitnodigen. Hij ziet het, natuurlijk ziet hij het. Zijn lach wordt zachter, meer glimlach dan grijns, maar nog steeds gevaarlijk. “Geen zorgen, ik verklap je geheim niet. Het blijft tussen jou, mij… en dat tafeltje.” Hij knipoogt, tilt zijn bierglas op in een stille toast. “Maar je moet weten: nu ik het gezien heb, ga ik het niet zomaar vergeten. En jij ook niet.” Met die woorden neemt hij een lange slok, zijn blik geen moment van haar los, alsof hij elk trillen van haar lip, elke flikkering in haar ogen wil opslaan. En Louise beseft: hij plaagt niet alleen, hij prikkelt haar tot op het bot. Ze is niet betrapt. Ze is uitgekozen.

Hij plant zijn hand stevig in haar zij, en zonder vraag of waarschuwing duwt hij haar achterwaarts tegen de houten tafel waar ze net nog op gezeten had. Ze wil iets zeggen, maar de woorden blijven steken in haar keel. Zijn heupen drukken al tegen haar aan, de harde bobbel in zijn broek onmiskenbaar. Zijn vingers grijpen haar Dirndl, schuiven de stof omhoog, duwen haar slip ruw opzij, haar schaamlippen openen zich uitnodigend, zo wijd ze kunnen. En dan, zonder dralen, voelt ze hoe hij zijn stijve met brute vanzelfsprekendheid in haar natte kut duwt. Een schok jaagt door haar hele lijf. Haar nagels klemmen zich vast in het hout van de tafel, haar hoofd valt achterover, en uit haar mond ontsnapt een rauwe kreun die verdrinkt in het rumoer van de feesttent. Hij stoot hard, ritmisch, zijn handen klemmen haar dijen wijd open alsof ze alleen voor hem bestaan.

“Geil meisje,” sist hij, zijn stem schor in haar oor terwijl hij haar diep vult. “Zo voelde je net ook… ik zag het wel, hoe gretig je werd. Nu voel ik het zelf.” Zijn stoten zijn niets subtiel. Hij ramt haar keihard, meedogenloos, het hout van de tafel kraakt onder hun lijf. Louise voelt hoe haar kutspieren zich om hem heen spannen, hoe elke ram haar dichter bij de rand duwt. De wetenschap dat hij háár gezien had, dat hij nu zijn bewijs neemt, maakt haar alleen maar natter, vrijer. Ze hijgt, haar dijen trillen, haar hele lichaam siddert tegen hem. Elke stoot doet haar borsten deinen in het te strakke lijfje, haar natte slip plakt tegen haar dij. Ze kan niet meer denken onder de genadeloze ritmeslag van deze onbekende. Haar mond opent in een schreeuw die overstemd wordt door de muziek, haar kutje trekt zich krampachtig samen om zijn pik.

“Fuck wat geil.” Een enkeling kijkt even naar haar maar zij concentreert zich hoe hij gromt, zich nog dieper in haar duwt, en op het warme zaad dat hij in haar spuit, een volle golf die haar overspoelt en uit haar kutje klotst. Ze blijft even zo zitten, hijgend, zijn zaad druipt langs haar lipjes, haar lichaam trilt en is verward. Het rumoer om hen heen gaat door, alsof niets bijzonders is gebeurd. Alleen zij weten wat er net plaatsvond, en een enkele kijker. Rauw, bruut, en fucking echt. Ze hijgt na. Alleen. Met een plasje vocht tussen haar dijen op de tafel als zichtbaar bewijs van wat zich net heeft afgespeeld.

De man die haar net vol en ruw heeft genomen, heeft na zijn zaadlozing haar Dirndl losgelaten, zich teruggetrokken en is al in de menigte op gegaan. Geen dank, geen afscheid. Het hindert Louise niet, ze moet nog bijkomen, voelt haar slip klef is en zwaar geworden van sperma. Tijd om te herstellen heeft ze niet, want de chaos van de tent laat haar nauwelijks ademhalen. Muziek dondert, bier klotst, en iedereen lijkt te dansen, te zingen, te drinken. En het joch dat net keek toen ze “Fuck, wat geil” riep bij haar orgasme ziet dat ze alleen is. Hij is jong, oogt onervaren, en tegelijk brandt hij van jeugdig lef, want hij loopt nonchalant en zelfverzekerd op haar af. Hij kan niet ouder zijn dan een jaar of achttien, jonger misschien nog wel. Zijn wangen blozen, of van het bier, of van wat hij net heeft gezien. Heeft ook hij alles gezien? Haar op de tafel, de man in haar, de kreunen die haar gezicht onmiskenbaar verraadden?

Louise voelt de blik van een jongen die een grens overschrijdt: net keek hij, nu wil hij. Ze glimlacht schuin, haar benen wijken al automatisch als hij vlak voor haar staat. Jezus, ze is nog steeds niet verzadigd…Haar kut roept al weer. “Fräulein…” stamelt hij, zijn stem nog niet gevormd tot de zware toon van een man, maar jong, rauw, vol spanning. “Ik… ik zag je net.” Zijn ogen dwalen langs haar gezicht, haar hals, de Dirndl die nog scheef hangt, en dan naar beneden, waar de stof haar dijen nauwelijks bedekt. Louise tilt haar kin op. Uitdagend en zacht. Ze voelt hoe haar geilheid opnieuw wordt aangewakkerd door dit contrast: net ruw genomen door een onbekende man, nu begeerd door iemand die nog nauwelijks gewend is aan de smaak van bier, laat staan aan de geur van een vrouw die pas geneukt is. Hij slikt, zet zijn pul neer, en komt dichterbij. Zijn vingers trillen als hij de tafel raakt waar zij tegen leunt, alsof hij steun zoekt. “Je… je ziet er zo mooi uit,” fluistert hij, “zo… echt.

Alsof je helemaal van jezelf loskomt.” Louise voelt hoe haar lippen vanzelf een glimlach vormen. Haar hand glijdt langs de rand van de tafel, raakt vluchtig zijn pols. Hij beeft, maar blijft staan. Zijn jeugdige lef maakt iets in haar wakker; een honger om gezien te worden, om begeerd te worden door álle generaties, jong en oud. Ze buigt naar hem toe, haar mond vlakbij zijn oor. “En…,” fluistert ze, haar stem zacht, honing en vuur tegelijk, “wat wil jij nu dat ik met je doe, jongen?” Zijn adem stokt. Zijn ogen groot. Maar zijn pik verraadt hem al, hard en hunkerend, zichtbaar door de dunne stof van zijn broek. De jongen staat voor haar, zijn handen nog onwennig, zijn blik vol brandende honger.

Louise voelt het trillen van zijn hele lichaam, de spanning van iemand die voor het eerst op het randje van zoiets groots staat. Die vaker heeft gemasturbeerd dan geneukt. Ze lacht zacht, lokkend, en trekt hem dichterbij door haar hand om zijn pols te sluiten. “Kom maar, jongen,” fluistert ze, haar mond vlak langs zijn wang. Ze duwt hem iets naar achter, laat zich van de tafel glijden en dan draait ze zich langzaam om, haar Dirndl over haar heupen glijdend, tot haar billen onbeschermd voor hem staan. Het korte rokje kruipt omhoog, haar slipje half verschoven, haar huid glanzend nat van het zaad dat er al in achterbleef. Zijn adem stokt hoorbaar. “Mein Gott…” stamelt hij, maar Louise wiegt haar heupen uitdagend, zet haar handen plat op de tafel en kijkt over haar schouder naar hem. “Voel je hoe warm ik nog ben?”

Ze spreidt haar dijen iets, zodat de vochtige glans van haar lipjes zichtbaar wordt. Hij aarzelt niet langer. Zijn broek gaat haastig omlaag, zijn stijve schiet naar voren, rood, gespannen, kloppend van opgekropte jeugdigheid. Met een half gestameld excuus duwt hij zichzelf tegen haar aan, glijdt langs het spoor van sperma en natheid, en vindt moeiteloos de weg naar binnen. Louise kreunt, hij stoot niet met de beheersing van een man, maar met de razende honger van een jongen die eindelijk mag, alsof hij voor het eerst neukt een meisje uit zijn klas of een stout buurmeisje. Hij stoot. Snel, hard, ongecontroleerd. Elke ram vult haar dieper, laat haar borsten tegen de tafel klappen. Haar billen deinen mee, haar kut slokt hem gulzig op. Want dit rammen maakt haar grenzeloos geil.

Ze hoort zijn adem sneller gaan, hij hijgt, gromt haast, zijn vingers knijpen in haar heupen alsof hij bang is dat ze anders wegloopt, alsof dat kan in deze houding. Louise voelt hoe zijn pik beeft in haar, hoe hij steeds dichter bij de rand komt. Ze glimlacht door haar eigen kreunen heen. Hij gaat het niet lang volhouden. En dan, plots, met een rauwe kreet, spuit hij. Eerst diep in haar, warm en gulzig, zijn zaad mengt zich met het eerdere spoor in haar kutje. Hij trekt zich terug, maar blijft spuiten, ladingen die over haar billen uitwaaieren, warme strepen die haar huid bedekken. Het druipt langs haar dijen, glanst op haar rondingen, tot ze helemaal doordrenkt is van zijn jeugdige uitbarsting. Louise sluit haar ogen, haar handen nog steeds op de tafel, haar rug trillend onder de impact.

Ze voelt het druipen, het glijden, de geur van sperma die zich vermengt met bier en rook. En ze lacht zacht, wellustig, want dit — dit is precies wat haar geilheid voedt: het contrast, het gevaar, de overgave. Ze draait langzaam haar hoofd, kijkt over haar schouder naar de jongen die nog steeds hijgt, zijn pik die slap wordt in zijn hand. “Zo,” zegt ze zacht, haar stem warm en uitdagend. “Nu weet jij ook hoe het voelt om een vrouw te vullen. Had je al eens iemand geneukt?” Hij wordt rood, hakkelt “nee mevrouw.” “Denk je dat je dit ooit nog gaat vergeten, je eerste keer?” Zijn ogen zijn groot, zijn wangen rood, maar zijn glimlach verraadt alles: dit moment is gekerfd in zijn eikel en zijn borst. “Als ze later willen weten wie je eerste was, ik heet Louise.”

Louise lacht, staat nog tegen de tafel geleund, haar billen glanzend en druipend van de lading van de jongen die haar net gevuld heeft. “Bernhard.” zegt hij terwijl hij zijn broek weer fatsoeneert. Ze voelt zich uitgeput, opgewonden, schandalig en tegelijk zinderend levend. Dan, tussen de menigte, vangt ze een blik van haar feestgenoot. Alexander. Alles aan hem straalt uit dat hij gezien heeft. Misschien niet precies alles, maar genoeg: haar slip scheef, haar huid nat van zweet en zaad, haar wangen rood. Hij stapt dichterbij, vastberaden, zijn aanwezigheid sterker dan alle lawaai in de tent. Louise glimlacht en zwaait naar hem, haar mondhoek trilt, en dan – alsof er een knop omgaat in haar – glijdt ze in een andere rol. Ze draait zich half naar hem toe, haar stem ineens hoger, speelser, alsof ze een meisje is dat haar vader net iets te lang kwijt is geweest in de drukte. “Ik ben moe van het spelen geworden, papa. Breng je me naar huis?” vraagt ze, haar ogen groot, bijna smekend, maar met een fonkeling die hij meteen herkent. Ze neemt zijn hand, schuift haar vingers klein en teder in de zijne. “En… ga je thuis lief voor me zijn, me knuffelen?

Ik ben toch jouw grote meid.” Alexander blijft een seconde roerloos, zijn blik strak op haar gericht. Dan ontspant zijn mond in een brede glimlach, een die tegelijk liefkozend en dreigend is. Hij tilt haar hand naar zijn lippen, kust haar vingers traag. “Mijn grote meid,” herhaalt hij, zijn stem zwaar. “We gaan naar huis. En daar zal ik je knuffelen zoals alleen papa’s dat kunnen.” Louise voelt een rilling door zich heen schieten. Het spel dat ze opende, het kleine meisje dat vraagt om veiligheid, botst heerlijk met de harde realiteit van haar natte, gebruikte kutje, haar met zaad besmeurde billen, en de blikken die haar nog steeds volgen in de tent. Ze leunt tegen zijn borst, haar hoofd schuin, en fluistert: “Dan ben ik van jou, papa. Alleen van jou.”

De nacht in München is koel, de lucht zwaar van bier, rook en herfstbladeren. Alexander leidt Louise uit de tent alsof hij zijn kleine meisje beschermen moet. Hij legt zijn arm stevig om haar middel, haar hoofd rust tegen zijn schouder. Louise voelt zich ondanks haar lange benen en postuur klein naast hem. Nu is ze niet de manager of de verleidster, maar het meisje dat zich laat leiden door zijn vastberaden pas. Het hotel ademt stilte als ze binnenkomen, de gangen verlaten, het tapijt dempt hun stappen. Louise huppelt bijna naast hem, haar Dirndl nog steeds scheef, haar wangen rozig van bier en geilheid. Wanneer ze de kamer binnenstappen, trekt Alexander de deur dicht, draait zich naar haar om en kijkt haar een moment alleen maar aan.

Louise wiebelt kort van de ene voet op de andere, alsof ze een meisje is dat betrapt is op stiekem snoepen. Dan stapt ze naar hem toe, plaatst haar handen tegen zijn borst en zegt zacht, spelend maar ook bloedserieus: “Ik ben jouw meisje. Jouw grote meid. Ga je me nu knuffelen?” Zijn antwoord is geen woord. Hij grijpt haar bij de polsen, trekt haar handen boven haar hoofd en duwt haar rug tegen de deur. Zijn mond valt op de hare, hard, eisend. Zijn knuffel is een overrompeling, een bezetting. Louise kreunt, haar lippen opengesperd, haar tong gulzig in zijn mond. Hij tilt haar zonder moeite op, haar benen haken om zijn middel, en in een paar stappen staat ze al tegen het bed gedrukt. Haar rok schuift omhoog, haar slip plakt vochtig tussen haar dijen. Hij legt haar neer, maar houdt haar polsen vast, alsof ze een klein meisje is dat hem alles moet toestaan. “Dit,” fluistert hij hees in haar oor, “is mijn knuffel. Mijn grote meid, die zich klein maakt voor mij.

Die wacht tot ik haar vasthoud, opvul, bezit.” Zijn hand glijdt langs haar dij, zijn vingers trekken haar slip en haar Dirndl uit. Daar ligt ze met naakte billen, met een gulzige, glanzende kut. Louise’s adem stokt, haar ogen sluiten zich. “Ja, papa,” fluistert ze terug, haar stem een mengeling van onschuld en wellust. “Knuffel me… laat me voelen dat ik van jou ben.” En hij doet het, met een gulzigheid die geen enkele ruimte laat voor twijfel over zijn liefde voor zijn kleine meid. Zijn knuffel is hard, diep, allesomvattend. Louise voelt zich gedragen, geleid, maar ook volledig opgeëist.

Alexander laat haar armen pas los wanneer hij haar stevig midden op het bed heeft gedrukt. Louise ligt op haar rug, haar borsten ontsnappen half uit het lijfje. Ze hijgt, kijkt hem aan met grote bruine ogen, en glijdt helemaal in die rol die ze zelf had opgeroepen. Zijn vingers raken de binnenkant van haar dij aan. Ze siddert. “Mijn grote meid, mijn meisje… jij weet toch allang dat mijn knuffels je laten kreunen.” Louise wiebelt speels met haar benen, maar hij grijpt haar enkels vast en spreidt ze hardhandig wijd. De kou van de kamer raakt haar natte kutje, en ze voelt meteen hoe bloot en klein ze zich onder zijn blik voelt. Ze kronkelt, hij legt een hand zwaar op haar onderbuik. “Zo,” zegt hij streng, alsof hij een les begint. “Jij vraagt om een knuffel, je krijgt er een.” Hij laat zijn vingers over haar lipjes glijden.

Vochtig, warm, al open. Hij steekt er twee in één beweging in, diep, en voelt hoe haar hele lijf opspant. Louise kermt, haar handen grijpen de lakens. “Is dit de knuffel die je van papa wilde, meisje?” vraagt hij zacht maar dreigend. Hij beweegt zijn vingers hard in en uit, zijn duim drukt tegen haar clit. Louise kreunt luid, haar hoofd schuddend van links naar rechts. “Ja… ja… knuffel me zo… ik ben jouw grote meid…” Hij lacht hees, trekt zijn vingers terug en likt het vocht eraf, langzaam. Zijn blik blijft op haar gericht. Dan opent hij zijn broek, laat zijn stijve ontsnappen, rood en bonkend van verlangen. Hij plaatst hem tegen haar lipjes, strijkt langs haar spleet, net niet binnendringend. Louise tilt haar heupen op, bijna smekend. “Toe… knuffel me met die…” Haar stem is klein, hijgend, maar haar heupen verraden haar gretigheid. Alexander duwt. Eerst langzaam, pijnlijk traag, tot hij diep in haar glijdt en haar hele lijf gespannen opneemt. Louise gilt kort, haar nagels klauwen in het laken, haar benen klemmen om hem heen. Hij buigt voorover, fluistert in haar oor: “Dit is mijn knuffel.

Elke stoot, elke diepte, elk stukje van jou gevuld door mij. Mijn grote meid, mijn kleine meisje… jij bent van mij.” En hij beweegt sneller, harder, tot de hele kamer gevuld is met het ritme van hun lichamen. Louise kreunt, haar stem breekt, ze fluistert nog steeds “knuffel me, knuffel me” terwijl ze voelt hoe haar kutspieren spannen en ontspannen, de lul die diep in haar stoot knijpt en loslaat, loslaat en knijpt. Alexander houdt haar vast alsof hij haar nooit meer wil loslaten, zijn knuffel diep, bruut, eindeloos. Tot ook hij zijn zaad schenkt. Hij fluistert “mijn kleine lieve meisje, je bent een grote meid geworden.” En streelt haar wangen en haar rug. Zo, in elkaar verstrengeld, vallen ze in een diepe slaap.