Gezien in het schemerlicht (deel 1)

Het restaurant in de werfkelder aan de Oude Gracht in Utrecht was voor mij een ontdekking. De eeuwenoude kelder met zijn ronde gewelven was ooit bedoeld als opslagruimte. Nu was het omgetoverd tot een knus restaurant met een kaart gebaseerd op de Italiaanse keuken.
Ik was in jaren niet meer in het centrum van Utrecht geweest. Als ik naar Utrecht ging, reed ik altijd direct door naar Leidsche Rijn, een van de grootste Vinex-wijken van het land. Mijn beste vriendin Annemarie was daar na haar studie gaan wonen. Voor mij de hel op aarde: een eindeloze zee van identieke inspiratieloze huizen, straten zonder ziel en een verstikkende stilte die de bruisende energie van de stad miste. Ik vond het benauwend. Voor haar was het echter een plek van rust en regelmaat, een veilige haven waar ze haar leven kon ordenen.

Annemarie zat tegenover me, haar ogen sprankelend terwijl ze lachte om een verhaal over haar chaotische ochtend met de kinderen. We praatten daarna over werk, hoe zij een promotie had gekregen maar nog steeds worstelde met de balans. Onze gezinnen – mijn man die altijd te laat thuiskwam van zijn projecten. Annemarie vertelde lachend hoe Freek, haar man, nu helemaal in zijn nieuwe hobby zat, het brouwen van bier. En onze vriendschap, die al sinds de middelbare school standhield, ook al zagen we elkaar veel te weinig.

“Weet je nog,” zei Annemarie, terwijl ze een slok wijn nam, “die keer dat we de hele nacht op het Neude zaten, dromend over wie we zouden worden?” Ik glimlachte, mijn vingers spelend met de steel van mijn glas. Het voelde als een eeuwigheid geleden, maar ook als gisteren.
“Jij wilde een grote carrière in de journalistiek,” zei ze, met een plagende glimlach. Ik lachte, een beetje beschaamd.
“Ja, dat was het plan. Tot ik erachter kwam dat ik eigenlijk niet zo’n passie had voor deadlines en sensatie. Journalistiek… het was niet wat ik dacht.”

Annemarie knikte, haar ogen vol begrip. Ik nam een hap van het warme brood. “Ik ben blij dat ik overgestapt ben naar Kunstgeschiedenis. Was toch veel meer mijn ding. Het analyseren van schilderijen, het graven in verhalen achter oude werken. Dat gaf en geeft me energie. Ik had nooit gedacht dat ik daar zou belanden, maar het voelt goed.” Annemarie leunde achterover, haar glas in haar hand.

“En ik dan? Ik wilde de wereld veranderen, weet je nog? Een topadvocaat, pleitend voor mensenrechten.” Ze lachte, maar er zat een bitterzoete toon in. “Ik heb mijn studie dan wel netjes afgemaakt, maar toen kwamen de kinderen… Ik zeg het eigenlijk nooit hardop, maar ineens was ik meer bezig met luiers en verzorging dan met grote zaken. Ik vind mijn werk bij De Utrechtse Balie leuk, maar juridisch ondersteuner zijn… het is niet bepaald de droom die ik had…” Ze pauzeerde. “Ik vind het fijn. Die rust, dat huiselijke. Het past bij me.”

Ik keek naar haar, hoe ze daar zat, zo tevreden met haar leven dat zo anders was dan wat ze ooit had bedacht. En ik voelde hetzelfde over mezelf. We waren niet geworden wie we toen dachten te zullen worden. De grote dromen van toen waren verschoven, aangepast, misschien kleiner geworden, maar niet minder waardevol.

“Misschien,” zei ik, terwijl ik mijn glas hief, “zijn we precies waar we moeten zijn.” Annemarie glimlachte en tikte haar glas tegen het mijne.
“Daar drink ik op.”

De avond gleed verder, gevuld met verhalen, gelach en herinneringen. Toch voelde ik een lichte onrust, een vage tinteling in mijn buik. Misschien was het de wijn. Misschien was het iets anders.

Ik leunde met mijn hoofd tegen het raam van de trein en voelde de koele aanraking van het glas tegen mijn voorhoofd. Buiten gleden de lichtjes van de stad voorbij, vage vlekken in het donker. Ik was moe, maar voldaan. Het diner met Annemarie had iets in me losgemaakt. Een warme gloed van verbondenheid, maar ook een stille melancholie. Waar waren de dagen vol feest en de nachten die geen einde leken te hebben? Waarom zagen we elkaar zo weinig? Onze levens waren zo vol, zo overladen met werk, gezin, verplichtingen. Ze woonde in Utrecht, ik in het centrum van Gouda. Niet ver, maar ver genoeg om elkaar te missen.

Ik sloot mijn ogen en dacht aan haar lach, aan hoe ze haar haar achter haar oor streek als ze serieus werd. Aan hoe we elkaar altijd alles konden vertellen, zonder oordeel. Maar ook aan hoe ik soms iets voor haar verzweeg. Niet bewust, maar omdat ik het zelf niet snapte. Een verlangen, een onrust die ik niet kon benoemen. Het was er altijd geweest, sluimerend, op de achtergrond van mijn gedachten.

Mijn tas lag zwaar op mijn schoot. Ik verschoof, voelde de stof van mijn blouse langs mijn huid glijden. Een kleine, onbewuste sensatie, maar het bracht mijn gedachten naar mijn lichaam. Naar hoe ik me voelde, hier, nu. Moe, ja, maar ook… iets anders. Een lichte spanning, een verwachting die ik niet kon plaatsen. In een flits dacht ik aan mijn man. Waarom dacht ik nu aan hem? Had het iets met Jasper te maken? Hij was een goede man, zorgzaam en voorspelbaar. Tien jaar waren we nu samen. Onze liefde had zich genesteld in een comfortabele routine. Maar soms, heel soms, voelde diezelfde routine ook als een lichte verstikking.

De dagen gleden geruisloos in elkaar over, gevuld met werk, huishouden, de kleine rituelen van twee mensen die elkaar door en door kenden. Ik miste misschien de onvoorspelbaarheid, de ruwe randjes die het begin van onze relatie zo spannend hadden gemaakt. De avonturen… Was dit alles? Een stemmetje diep vanbinnen durfde die vraag soms te stellen, en dan voelde ik die onrust, die onbenoembare drang naar… iets anders.

Het huis was stil toen ik binnenkwam. Donker. Alleen het zachte tikken van de klok in de gang begroette me. Ik hing mijn jas aan de kapstok en schopte mijn schoenen uit. In het vage schemer zag ik midden in de gang een bergje van schooltassen en gymspullen liggen. Toen ik bij de trap kwam hoorde ik boven het vage geluid van water dat tegen tegels kletterde. De douche. De kinderen zouden al lang op bed moeten liggen dus het kon alleen Jasper zijn die een late douche nam.

Ik liep de trap op, de onderste treden kraakten vertrouwd onder mijn gewicht. Mijn hand gleed over de gladde leuning. De badkamerdeur stond op een kiertje. Het geluid van de douche werd duidelijker. Zonder naar binnen te gaan duwde ik de deur iets verder open. Waarom deed ik dat? Waarom deed ik de deur niet gewoon open of maakte ik duidelijk dat ik thuis was? Mijn hartslag versnelde zonder dat ik wist waarom.

De badkamer had een open inloopdouche die vanaf de deur zichtbaar was. Tijdens de verbouwing hadden we speciaal voor een open inloopdouche gekozen. Zo veel makkelijker met de kinderen. Geen gedoe met een deur of gordijn. We hadden ons toen alleen niet gerealiseerd dat je weinig privacy had als de badkamerdeur openstond. Wij hadden daar, na zo een lange tijd samen, geen problemen mee.
Jasper stond half van me weggedraaid onder de douche. Het water stroomde over zijn lichaam, glinsterend op zijn schouders, zijn rug en zijn benen. Hij hield zijn hoofd onder de douchestraal, zijn ogen gesloten terwijl hij het water over zijn gezicht liet spoelen. De spieren in zijn rug spanden en ontspanden als hij bewoog.

Zijn heupen, de lichte welving van zijn billen, de kracht in zijn dijen – alles leek plotseling nieuw, alsof ik hem voor het eerst ontdekte. Mijn adem stokte en mijn wangen gloeiden. Een zachte, maar dwingende warmte verspreidde zich vanuit mijn buik. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Hij pakte de douchegel en zeepte zich in. Gefascineerd keek ik naar zijn lichaam dat ik zo goed kende maar nu zo onbekend aanvoelde. Zijn handen gleden over zijn armen, zijn borst, zijn buik, en toen lager. Mijn hart sloeg sneller toen ik zag hoe zijn hand zijn geslacht vastpakte, hoe hij zichzelf begon te strelen. Het water stroomde over zijn buik, over zijn hand, over de harde lijn van zijn opwinding.

Mijn hand gleed bijna instinctief naar mijn broek, mijn vingers vonden hun weg onder de stof. Een rilling trok over mijn huid. Dit kon toch niet? Ik moest weggaan. Nu. Maar mijn voeten weigerden te bewegen, als vastgenageld aan de vloer. Mijn adem haperde, mijn ogen konden geen seconde loskomen van het schouwspel dat zich voor me ontvouwde. Het was Jasper, mijn man, maar op dit moment was hij een volkomen vreemde, een oerbeeld van mannelijkheid, onbewust en kwetsbaar in zijn genot. Ik keek naar hem, naar hoe zijn bewegingen sneller werden, hoe zijn spieren zich spanden onder de waterstraal. Het was zo intiem, zo verboden, om hem zo te zien, onwetend van mijn blik. Ik had dit nog nooit gedaan, nog nooit stiekem naar hem gekeken, en de spanning daarvan – de angst om betrapt te worden, de opwinding van het geheime – maakte mijn aanrakingen intenser. Mijn vingers bewogen in hetzelfde ritme als zijn hand, mijn adem werd korter, mijn lichaam spande zich.

Even sloot ik mijn ogen. Zijn hand bewoog nu sneller, en ik voelde mezelf dichterbij komen, een hete golf die door mijn lichaam raasde. Ik beeldde me in hoe hij zich omdraaide, zijn ogen de mijne vonden, donker van lust. Zonder een woord liet ik mijn kleren vallen en stapte onder de warme straal. Het water kuste mijn huid, maakte mijn tepels hard, liet mijn borsten glanzen. Ik zakte door mijn knieën op de natte tegels. Mijn benen licht gespreid en mijn handen rustend op mijn billen om mezelf open te stellen. Ik bood mijn lichaam aan. Het water, vermengd met de geur van douchegel, stroomde over ons heen. Ik keek omhoog, mijn hart bonzend, wachtend op wat hij zou doen.

Zijn vrije hand reikte omlaag en greep mijn natte haar. Zijn vingers trokken stevig, maar niet ruw, aan mijn haar om mijn hoofd op de juiste hoogte te brengen. Mijn adem stokte. Zou hij zijn geslacht diep in mijn mond duwen, me laten zuigen tot hij zich niet meer kon inhouden. Zou dan zijn zoute smaak mijn mond vullen? Of zou hij met zijn hand blijven pompen tot hij over mijn borsten spoot en warme stralen die over mijn huid gleden? Zou hij me dan bevelen om zijn geslacht schoon te likken terwijl ik naar hem opkeek, onderdanig en hongerig? Het was een onverwacht verlangen naar zijn dominantie, naar ruwe genot. Het overspoelde me.

Een kreun van Jasper trok mij weer in het hier en nu. Ik opende mijn ogen, de fantasie vervagend. Ik stond nog steeds op de gang, mijn vingers in mijn broek, Jasper alleen onder de douche.
Toen zag ik het. Zijn rug kromde licht, zijn hoofd ging iets naar achteren, het water spatte tegen zijn borstkas. Een tweede kreun ontsnapte aan zijn lippen. Hij kwam, zijn lichaam schokte. Ik zag een straal die over zijn handen en op de vloer spoot. De aanblik duwde me over de rand. Mijn eigen climax kwam snel, onverwacht, een golf van genot die mijn knieën deed trillen. Ik beet op mijn lip om geen geluid te maken, mijn ogen nog steeds op hem gericht.

Ik trok mijn hand terug. Mijn wangen brandden. Mijn hart bonsde nog in mijn borst. Zachtjes deed ik een stap achteruit. Ik sloop terug naar beneden, mijn ademhaling nog steeds onregelmatig. Onder aan de trap bleef ik even staan, mijn hand op de leuning, terwijl ik mezelf dwong te kalmeren.

“Hey schatje, ik ben thuis,” riep ik naar boven, mijn voeten iets harder dan nodig neerzettend op de onderste traptreden.
“Net klaar met douchen! Ik kom zo,” riep hij terug, warm en vertrouwd. Ik hoorde de kraan dichtdraaien. Ik liep naar de slaapkamer, mijn lichaam nog tintelend van wat ik had gedaan, wat ik had gezien. Ik kleedde me om, de stof van mijn nachthemd voelde koel tegen mijn oververhitte huid. Mijn tanden poetsen sloeg ik maar over. Ik had geen zin in een confrontatie met de badkamer. Toen ik in bed gleed, trok ik de dekens over me heen, alsof ik mezelf kon verbergen voor mijn eigen gedachten.

Jasper kwam binnen, zijn haar nog vochtig, met alleen een boxershort aan. Hij glimlachte, kroop naast me en sloeg zijn arm om me heen.
“Hoe was het etentje?” vroeg hij, zijn vingers strelend over mijn arm. Ik vertelde over Annemarie, over de werfkelder, over de wijn en de verhalen. Maar wat ik had gezien, wat ik had gedaan, bleef onuitgesproken. Het lag als een geheim tussen ons.

Ik sloot mijn ogen en voelde Jaspers warme adem in mijn nek. De nabijheid was vertrouwd, maar de ruimte tussen ons was nu gevuld met een onzichtbare spanning. Wat ik zojuist had gedaan, wat ik had gevoeld, het was een kant van mezelf die ik niet kende, die ik misschien niet wilde kennen, maar die nu onmiskenbaar aanwezig was. Zou dit een eenmalig moment zijn, een vluchtige uitlaatklep van spanning, of had deze avond iets onherroepelijks in gang gezet? Ik voelde zijn vingers zachtjes over mijn arm strelen, en ik vroeg me af of hij ook maar het geringste vermoeden had van de storm die in mij woedde.