De stilte tussen ons

De woonkamer van Valerie was gevuld met het zachte gegiechel van haar kinderen – Emma, Lucas en Sophie – die op de bank tegen elkaar aan gekropen zaten. Op de televisie speelde Het Zandkasteel. Koen zat aan de ene kant van de bank, zijn arm losjes om Emma heen, terwijl hij af en toe een slok nam van zijn biertje. De vertrouwde geur van zijn favoriete IPA vulde zijn hoek van de bank, net zoals altijd. Valerie zat aan de andere kant, Sophie’s warme lijfje tegen haar dij gedrukt, haar kleine handje onbewust over haar bovenbeen strijkend, terwijl Lucas tussen hen in met een Lego-blokje speelde dat hij ergens vandaan had gevist. De geur van zoete, licht verbrande popcorn hing in de lucht, een kom half leeg op de salontafel, de laatste krokante restjes wachtend op een gretige hand.

“Papa, waarom heeft Toto zo’n grote neus?” vroeg Sophie, haar ogen groot en gericht op het scherm, haar stemmetje nog zo onschuldig.
Koen grinnikte. “Misschien omdat hij zo goed kan ruiken, schat. Wat denk jij?”
“Misschien eet hij te veel snoep!” riep Lucas , en Emma barstte in lachen uit, haar blonde vlechtjes dansend op haar schouders, een vrolijk, helder geluid dat normaal Valerie’s hart deed zwellen van liefde.
Valerie glimlachte, een dunne laag over de chaos in haar hoofd. Ze voelde Lucas’ kleine handje op haar been, Koen’s vertrouwde aanwezigheid naast haar, en de schuld prikte als kleine naaldjes in haar borst.
Dit was haar leven, haar gezin, de veilige haven die ze zelf had opgebouwd. Het was het leven dat van haar verwacht werd – een goede echtgenote, een toegewijde moeder, precies zoals haar behoudende familie het altijd had voorgeleefd. En ze speelde haar rol perfect. En toch…

Haar telefoon lag op de leuning van de bank, een zwarte rechthoek van verlangen. Ze wist dat Olivia vanavond misschien tijd had om te appen, en de gedachte aan hun geheime gesprekken maakte haar hartslag iets sneller, een bonkend ritme onder haar ribbenkast. Ze dacht terug aan hun ontmoeting.
Ze zat op een regenachtige avond op de bank terwijl Koen boven in zijn studeerkamer zat te werken. De laptop op haar schoot wierp een zachte gloed over haar gezicht, en met een mengeling van nieuwsgierigheid en zenuwen had ze zich aangemeld op datingsite voor vrouwen. Het was een plek voor vrouwen die andere vrouwen wilden ontmoeten, of het nu ging om vriendschap, een luisterend oor, of iets meer – van een gewone vriendin tot, zoals de site het noemde, “lesbische sekscontacten”. Valerie’s hart bonsde terwijl ze haar profiel aanmaakte. Ze zocht geen avontuur, geen wilde escapade. Ze wilde alleen een vriendin, iemand om mee te praten, zonder dat de rest van de wereld er iets van hoefde te weten.
Olivia’s profiel sprong eruit tussen de anderen. Haar foto toonde een vrouw met warme ogen en een scheve glimlach, en haar beschrijving was eenvoudig maar oprecht: “Op zoek naar een goede vriendin om mee te kletsen, iemand die het leven een beetje lichter maakt.” Geen drama, gewoon eerlijk. Ze stuurde een kort bericht en Olivia antwoordde binnen een uur. Hun berichten vlogen heen en weer en na een paar dagen spraken ze af voor een eerste ontmoeting op het strand.

Het was een frisse middag en Valerie voelde hart een sprongetje maken toen ze Olivia zag staan bij de duinen, haar donkere haar wapperend in de wind. Ze droeg een eenvoudige spijkerbroek en een witte blouse. Ze praatten, eerst over koetjes en kalfjes, toen over diepere dingen. De klik was er meteen.
Toen het tijd was om afscheid te nemen draaiden ze zich naar elkaar voor een afscheidskus op de wang, maar in een onhandige beweging raakten hun lippen elkaar. Een fractie van een seconde, een zachte, onverwachte aanraking, maar het was genoeg om een vonk te laten overspringen. Ze lachten het weg, maar de lucht tussen hen was geladen.
Die kus, per ongeluk of niet, had iets in hen wakker gemaakt. Hun tweede date volgde snel, een etentje dat uitliep in een hotelkamer, waar ze, beiden voor het eerst, de grenzen van hun verlangen verkenden. Het was onwennig, spannend, en toch voelde het als thuiskomen.

Ze wierp een blik op Koen, die ontspannen naar het scherm keek, zijn vertrouwde silhouet zo bekend, zo veilig, en voelde een steek van schuld. Hij was een goede vader, een stabiele partner, maar hij kende niet de kant van haar die hunkerde naar iets anders, iets verborgens, iets dat alleen een vrouw haar kon geven, iets dat smaakte naar zout en jasmijn, en naar de belofte van thuiskomen in zichzelf.
“Oké, tijd voor bed na deze aflevering,” zei Valerie, haar stem licht maar vastberaden, alsof ze niet alleen de kinderen, maar ook zichzelf probeerde te overtuigen. De kinderen protesteerden halfhartig, hun stemmen slaperig en zacht, maar ze wist dat ze zo uitgeput waren van de dag. Koen knikte instemmend, zijn ogen nog op de televisie gericht. Valerie’s vingers jeukten om haar telefoon te pakken, alsof een onzichtbare draad haar ernaartoe trok, maar ze wachtte, haar aandacht half bij het vrolijke gezang van Toto en Sassa, half bij de doffe nagalm van haar eigen onrust.

Een uur later was de woonkamer stil. De kinderen lagen in bed, de zachte ademhalingen die, via de babyfoons, uit hun kamers kwamen, de enige tekenen van leven. Koen was, zoals vaker, naar zolder verdwenen, waar het zachte tikken van zijn toetsenbord door de stilte van het huis klonk, een monotoon ritme dat Valerie nauwelijks nog opmerkte. Valerie lag op de bank, een zware deken over haar benen, een glas koude, droge witte wijn in haar hand. Op de televisie speelde Call the Midwife, de zachte stemmen van de vroedvrouwen een vertrouwd achtergrondgeluid, een rustgevend balsem over haar zenuwen.

Haar telefoon lichtte op met een zachte ping, en haar hart maakte een sprongetje, zoals een vogel die onverwacht opvloog.
[Valerie] Hey, Liv. Eindelijk rust hier. Net met de kids naar Het Zandkasteel gekeken, nu Call the Midwife. Hoe gaat het met jou?
[Olivia] Haha, Zandkasteel, dat kennen Sam en Finn ook nog! Ik zit op de bank, Edwin is weg voor een of andere klus. Hij komt zo terug, denk ik. Kids slapen eindelijk. Hoe is het bij jou?
[Valerie] Lekker rustig nu. Koen is boven, werkt aan iets nerdigs, zoals altijd. Kids waren schattig vanavond, maar ik ben blij dat ze slapen. Hoe gaat het met Sam en Finn?
[Olivia] Oh, die twee… Finn heeft nu een dinosaurusfase, tekent ze overal. Sam is druk met voetbal, maar ook met klieren. Soms word ik gek. En jouw drietal?
[Valerie] Haha, zoiets. Druk met een nieuw project, veel logistiek gedoe. Het houdt me scherp, maar soms mis ik… iets anders. Iets zoals jij.
Haar vingers trilden lichtjes boven het toetsenbord. Kon ze dat wel zeggen? De woorden voelden als een bekentenis, een brug die ze overstak. Maar de gedachte aan Olivia’s reactie, de verwachting, was te sterk om te negeren. Haar hart bonkte, een kleine drum in haar borst. De toon verschoof, zoals altijd, alsof ze beiden voelden dat de lucht tussen hen dikker werd, elektrisch geladen.
Olivia’s volgende bericht kwam sneller, haar woorden eerlijker, alsof ze Valeries onuitgesproken verlangen oppikte.

[Olivia] Val, ik moet even spuien. Edwin… hij is zo’n sul soms. Toen we studeerden, was alles zo anders. We gingen uit, dansten tot drie uur ’s nachts, deden gekke dingen, zoals die keer dat we in een fontein sprongen. Het leven voelde zo… groot, weet je? Nu is het alleen maar rekeningen, klusjes, en hij lijkt het prima te vinden. Hij zit in zijn eigen wereld, altijd een beetje down, en ik voel me soms zo schuldig dat ik hem zo zie.
[Valerie] Oh, Liv, dat klinkt zwaar. Je hoeft je niet schuldig te voelen, hoor. Het is oké om te willen dat het weer spannend voelt. Ik snap het. Koen is stabiel, maar soms voelt het alsof ik in een script leef dat iemand anders voor me schreef.
Een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen. Ze voelde de woorden van Olivia als een spiegel, een reflectie van haar eigen verborgen onvrede. Het was een opluchting, de erkenning dat ze niet alleen was in dit gevoel van ‘vastzitten’.
[Olivia] Precies dat! Een script. En ik speel maar mee, voor de kinderen, voor… wat eigenlijk? Edwin is lief, maar hij is zo… zacht. Geen vuur meer. Ik mis dat vuur, Val. Zoals met jou, die keer op het strand.

Een bitterzoete lach ontsnapte aan Olivia’s lippen. ‘Geen vuur meer.’ De woorden hingen in de stille kamer, echo’s van een verleden dat ze dacht begraven te hebben. Maar de herinnering aan Valerie, aan die avond, was een smeulende sintel die nu weer vlam vatte. Ze sloot even haar ogen, en de geur van zout en Valerie’s huid vulde haar neusgaten.
[Valerie] Oh, die avond… Ik denk daar nog zo vaak aan. Dat terras, met de zee op de achtergrond, hoe we uren hadden gekletst. Jij in die blauwe jurk, je haar wapperend in de wind. Ik voelde me zo vrij, alsof niemand me kon aanraken.
De herinnering kwam als een golf, warm en overweldigend. Ze voelde de lichte bries op haar huid, zag Olivia’s lach, hoorde de ruisende branding die hun geheimen leek te fluisteren. Haar maag trok samen van een zoet verlangen.
[Olivia] Jij was zo mooi die avond. Ik vond het zo fijn om alles aan je te vertellen, zonder dat je oordeelde. Jij bent mijn… hoe noem je dat? Mijn levende geheimen doos. Ik kan alles bij je kwijt, en het blijft veilig.

Een gevoel van warme geborgenheid verspreidde zich door Olivia’s borst. Valerie was haar anker, haar toevluchtsoord in de storm van het dagelijks leven. Met haar kon ze de ruwe randjes van haar ziel laten zien, wetende dat ze omarmd zouden worden.
[Valerie] Dat vond ik zo bijzonder aan ons, Liv. Niemand kende deze kant van me. Met jou kon ik gewoon… zijn. Die avond, na het terras, in het hotel… Ik kreeg nog steeds kippenvel als ik eraan dacht.
Ze streelde over haar arm, de rillingen die van binnenuit kwamen. Het was niet alleen de herinnering aan hun lichamen, maar aan de vrijheid, de complete, ongeremde Valerie die alleen Olivia in haar naar boven haalde. De warmte verspreidde zich door haar borst, een belofte van meer, een brandend verlangen dat dieper ging dan alleen fysieke aantrekkingskracht.

[Olivia] Oh god, ja. Die glazen schuifpui, de zee die ruiste, wij samen, naakt, alsof de wereld niet bestond. Ik voelde me zo levend. Jouw handen op mijn huid, de manier waarop je naar me keek…
Haar adem stokte even. De herinnering was zo scherp, zo pijnlijk mooi. Ze voelde Valeries handen op haar heupen, de warmte van haar adem op haar nek, de manier waarop Valeries ogen haar doorzochten, haar zó zagen. Een golf van hitte steeg op in haar buik.
[Valerie] En daarna dat bed, zo zacht, zo groot. Ik voelde je overal, Liv. Je adem, je warmte. Ik wilde dat die nacht nooit stopte.
Haar vingers klemden zich om haar glas, haar knokkels wit. De details van die nacht waren in haar geheugen gebrand, elke aanraking, elke zucht. Ze voelde een pijnlijke leegte die alleen Olivia kon vullen.
[Olivia] Ik ook. Ik voelde me eindelijk weer mezelf, niet alleen maar mama of de vrouw van Edwin. Jij geeft me dat, Val. Ik wil dat weer. Wanneer kunnen we afspreken?
[Valerie] Ik zat daar ook aan te denken. Ik mis je zo. Wat als we volgende week iets regelen? Ik kan een hotel boeken, ergens in Rotterdam.
[Olivia] Lastig, Edwin is zo vaak thuis. Maar wacht… volgende week heb ik een etentje met collega’s, aan de Maas. Ik kan proberen eerder weg te gaan, een smoes verzinnen.
[Valerie] Slim. Wat als we in de bar van het hotel afspreken? Eerst een drankje, iets rustigs, alleen wij
[Olivia] Perfect. Ik zie je al voor me, in iets moois, misschien die groene jurk waar je het ooit over had? Die wil ik zien.
[Valerie] Haha, deal. En jij in die zwarte jurk, die strakke. Met je haar los, zoals ik het graag zie. Wat zou je nu willen dat ik deed, als ik bij je was?
De vraag ontsnapte haar bijna onbewust, gedreven door een diep, primair verlangen. Haar wangen werden rood, maar ze wilde het antwoord zo graag horen.
[Olivia] Oh, Val… Ik zou je haar aanraken, je nek kussen, langzaam, tot je kippenvel kreeg. En jij?

Haar adem stokte, haar hart sloeg over. De woorden waren zo dichtbij, zo levendig. Ze voelde de warmte van Valeries lippen al op haar huid.
[Valerie] Ik zou je dicht tegen me aan trekken, je jurk omhoog schuiven, je huid voelen. Ik wilde je weer proeven, Liv.
De woorden waren zo expliciet, zo rauw, en Valerie voelde een golf van hitte door haar lichaam trekken. Haar maag krampte samen van verwachting, haar lippen prikten. De woorden werden intiemer, hun verlangen sijpelde door de letters heen, zoals honing langzaam drupte. Valerie voelde haar wangen rood worden, haar adem zwaarder. Haar vingers zweefden boven het scherm, klaar om meer te typen, maar toen brak Olivia de betovering.
[Olivia] Shit, ik hoor Edwin thuiskomen. Ik moet stoppen. Morgen verder?
[Valerie] Ja, oké. Slaap lekker, Liv. Droom van mij.
[Olivia] Altijd. X

Valerie legde haar telefoon neer, haar hart bonkte, een wilde vogel in een kooi. De serie op de televisie was slechts achtergrondruis geworden. Ze sloot haar ogen en zag Olivia voor zich, zoals die avond op het strand, hun lichamen verstrengeld tegen de glazen schuifpui, de zee als hun enige getuige. De geur van zout en jasmijn vulde haar gedachten, een voorproefje van de nacht die komen zou.

De slaapkamer was een oase van rust in het bruisende huishouden van Valerie, een cocon van stilte die de echo’s van de kinderkamer dempte. Het bed was strak opgemaakt, de gordijnen halfopen om het zachte, discrete licht van de straatlantaarns binnen te laten. Op de kaptafel stonden flesjes parfum, een zilveren haarborstel, en een kleine spiegel waarin Valerie zichzelf bekeek, haar blik kritisch en hoopvol. Ze had Koen verteld dat ze met een vriendin had afgesproken – “waarschijnlijk wordt het laat” – en hij knikte afwezig, zijn ogen op zijn laptop gericht, zijn gedachten verzonken in zijn eigen, voorspelbare wereld.
“Prima, schat,” had hij gemompeld, een zachte golf van zijn aftershave die haar neus bereikte. Het gemak waarmee hij haar liet gaan was zowel een bitterzoete opluchting als een steek ; een bevestiging van de onzichtbaarheid die ze soms voelde in haar eigen leven, een scherpe herinnering aan de verwachtingen waaraan ze moest voldoen.

Valerie stond voor haar kledingkast, haar vingers gleden over de stoffen, voelend de texturen van zijde, linnen en wol. Ze koos een smaragdgroene jurk, mouwloos, met een subtiele split aan de zijkant die haar benen net genoeg liet zien. De stof voelde koel tegen haar huid toen ze hem aantrok, een zachte omhelzing, en ze bekeek zichzelf in de spiegel. Haar blonde haar viel in zachte golven over haar schouders, haar ogen sprankelden met een mengeling van opwinding en zenuwen, een vonk van avontuur. Ze zag een vrouw die ze nauwelijks herkende – niet langer alleen moeder of echtgenote, maar iemand met een verborgen vuur, een belofte in haar blik. Ze koos een paar zilveren oorbellen, klein maar elegant, die zachtjes rinkelen bij elke beweging, en een dunne ketting die net boven haar sleutelbeen rustte, een subtiel accent op haar huid. Haar make-up was zorgvuldig: een vleugje mascara om haar ogen, die nu donkerder en dieper leken, te accentueren, een zachte perzikkleurige lippenstift die haar lippen voller maakte, uitnodigend en zacht.

Ze sprayde een wolkje parfum – iets bloemigs met een vleugje muskus, een geur die beloofde en verleidde – en voelde hoe het haar zintuigen prikkelde, een warme, zoete wolk die haar omhulde. Haar gedachten dwaalden naar Olivia, naar de manier waarop haar lach klonk, de warmte van haar hand op haar arm, de zachte druk van haar vingers op Valeries huid. De geur van het parfum riep een herinnering op aan de ziltige geur van Olivia’s huid op het strand, vermengd met de zoete hint van jasmijn die aan haar haar kleefde. Ze pakte haar tas, een kleine clutch, en controleerde nog een keer haar telefoon. Een bericht van Olivia, van eerder die dag: Kan niet wachten om je te zien. Tot vanavond.
Valerie glimlachte en voelde haar hartslag versnellen, een ritmische beat in haar keel. Ze trok haar jas aan, een donkere, zachte cocon die haar verborg, riep naar Koen dat ze ging, en stapte de koele avondlucht in, de scherpe geur van herfstblad en regen die haar zintuigen wakker schudde, een perfecte prelude op de sensaties die haar te wachten stonden.

Het restaurant aan de Maas was bruisend, gevuld met het zachte gerinkel van glazen en het geroezemoes van stemmen, een kakofonie van conventionele gesprekken. De lucht was doordrenkt met de geur van kruiden, gebraden vlees en de scherpere noot van wijn, een aroma dat haar normaliter zou bekoren, maar nu slechts een achtergrondgeluid was. Olivia zat aan een lange tafel met haar collega’s van de universiteit, een mix van professoren, communicatiemedewerkers en een paar promovendi. De kaarsen op tafel wierpen een warme gloed over haar gezicht, maar haar gedachten waren elders, ver weg, bij een groene jurk en heldere ogen, bij de belofte van een verbinding die verder ging dan professionele beleefdheid of huwelijkse plicht. Ze droeg een zwarte jurk, strak genoeg om haar vormen te accentueren, maar elegant genoeg voor een werketentje. Haar donkere haar was los, precies zoals Valerie het graag zag, vallend als een waterval over haar schouders, en ze had een subtiele rode lippenstift gekozen die haar een vleugje bravoure gaf, een stille rebellie, een voorbode van de vrouw die ze die avond zou zijn.

De gesprekken aan tafel draaiden om werk. Een collega, Martijn, vertelde over een nieuwe publicatie die hij probeerde te plaatsen in een wetenschappelijk tijdschrift.
“Ze wilden altijd meer data,” klaagde hij, terwijl hij een slok wijn nam, zijn stem monotoon en voorspelbaar, zoals alles in haar leven de laatste tijd. “Alsof we niet al genoeg hoepels hadden om door te springen.”
“Vertel mij wat,” zei Ellen, een communicatiemedewerker die naast Olivia zat. “Ik moest vorige week nog een persbericht herschrijven omdat de decaan het ‘te droog’ vond. Wat wilden ze nou eigenlijk?”
Olivia knikte afwezig, haar ogen gleden naar haar telefoon die naast haar bord lag, een lichtgevende baken in de duisternis van de avond. Ze had een wekker ingesteld voor 20:12, met een ringtone die klonk als een inkomend gesprek. Ze voelde een knoop in haar maag, niet alleen van de leugen die ze zo zou vertellen, maar ook van de opwinding die door haar aderen pulseerde, een sprankelende champagnebubbel. De zenuwen gaven haar een haast euforische kick, een contrast met de vlakheid van haar dagelijks bestaan. Ze dacht aan Valerie, aan de bar van het hotel, aan de belofte van hun gestolen uren, aan de manier waarop Valeries hand zachtjes over haar huid zou strijken, en de herinnering aan de intense aanrakingen deed haar onderbuik tintelen van anticipatie.

Toen ging haar telefoon af, een scherpe, bekende melodie die door de rumoerige bar sneed. Olivia deed alsof ze verrast was, pakte het toestel en hield het tegen haar oor.
“Hoi,” zei ze, luid genoeg dat de anderen het hoorden. “Wat? Is alles oké?” Ze pauzeerde, haar ogen gericht op een onzichtbaar punt in de verte, haar gezicht een studie in zorg. “Oké, ik kom eraan. Ja, echt, ik ben zo thuis.” Ze legde de telefoon neer en zuchtte theatraal. “Sorry, iedereen, ik moet gaan. Thuis is iets aan de hand, ik weet niet precies wat, maar Edwin klinkt gestrest.”
Ellen legde een hand op haar arm, haar blik bezorgd.
“Gaat het wel? Wilde je dat ik meeging?”
“Nee, nee, het komt goed,” zei Olivia snel, haar stem een fractie te hoog. “Waarschijnlijk iets met de kinderen. Gebeurd wel vaker. Edwin vindt het soms lastig. Ik laat het jullie weten.” Ze pakte haar tas, mompelde nog een verontschuldiging en haastte zich naar de uitgang, haar hart bonkte van opwinding en een vleugje schuldgevoel, maar de belofte van Valerie’s aanraking overstemde alles.

De koele avondlucht op haar wangen was een bevrijding, een frisse adem die de muffe geur van haar plichten wegnam en de weg vrijmaakte voor de intense, geheime wereld die op haar wachtte.

De bar van het hotel was een cocon van amberkleurig licht, waar de glazen zachtjes tinkelden en de lucht doordrenkt was met de geur van citrus en jenever, een aroma van verlangen. Valerie zat aan een hoge tafel, haar vingers nerveus om de steel van een glas prosecco geklemd, de bubbels glinsterend in het gedimde licht, als kleine sterretjes. Haar smaragdgroene jurk ving de gloed van de lampen, en ze voelde de stof lichtjes over haar dijen glijden, een stille herinnering aan de sensualiteit die ze die avond omarmde. Ze had haar haar bewust los gelaten, wetende hoe Olivia’s ogen altijd bleven hangen op de manier waarop de lokken over haar schouders vielen. Haar hartslag was een stille trom, versnellend bij elke beweging aan de rand van haar blikveld, elk silhouet een potentiële Olivia.

Toen verscheen Olivia in de deuropening. Valerie’s adem stokte. Olivia’s zwarte jurk omhelsde haar lichaam als een tweede huid, de stof glanzend onder het licht, de halslijn laag genoeg om de zachte welving van haar sleutelbeen te onthullen, een uitnodiging tot aanraking. Haar donkere haar viel in losse golven, en haar ogen, die Valerie nu vonden, waren als donkere poelen waarin een stille belofte glinsterde. Olivia’s lippen krulden in een glimlach, traag en veelbetekenend. Valerie voelde een warme golf door haar lichaam trekken, als een golf die tegen de kust sloeg, haar huid prikkelend van anticipatie.

“Je bent er,” zei Valerie, haar stem zacht, bijna hees, terwijl Olivia tegenover haar ging zitten. De woorden voelden te klein voor de lading die tussen hen hing, een spanning die de lucht bijna tastbaar maakte, zoals voor een onweersbui.
“Natuurlijk ben ik er,” antwoordde Olivia, met een ondertoon die Valerie’s huid deed tintelen. Ze leunde iets voorover, haar elleboog op de tafel, haar vingers spelend met een zilveren armband die zachtjes rinkelde, een melodie van verwachting. “Je ziet er… adembenemend uit, Val.” Valerie voelde haar wangen rood worden, een warme blos die zich verspreidde, maar ze hield Olivia’s blik vast, haar ogen gleden over de contouren van Olivia’s gezicht – de zachte boog van haar wenkbrauwen, de lichte glans van haar lippen, waar een vleugje rode lippenstift een uitnodiging leek.
“Jij ook,” zei ze. “Die jurk… ik wist dat je die zou dragen. Hij deed iets met me.” Olivia lachte zacht, een geluid dat als een strijking over Valerie’s ruggengraat voelde, een zachte, vibrerende snaar.

“Oh, is dat zo?” vroeg ze, haar ogen glinsterend van speelsheid en iets diepers, iets hongerigs. Ze bestelde een gin-tonic, en terwijl de barman de drank bereidde, leunde ze nog dichter naar Valerie, haar knie lichtjes tegen die van Valerie strijkend onder de tafel. De aanraking was vluchtig, maar elektrisch, en Valerie voelde een warme gloed van haar knie naar haar onderbuik trekken, een zinderende sensatie.
Ze praatten, eerst over het etentje, over de collega’s die Olivia achterliet met haar zorgvuldig geplande smoes.
“Ze kletsten maar door over publicaties en budgetten,” zei Olivia, haar vingers draaiend om de rand van haar glas, een teken van onrustige energie. “Maar ik hoorde amper iets. Ik dacht alleen aan jou, aan hoe je hier zou zitten, wachtend op mij.” Valerie glimlachte, haar vingers jeukten om Olivia’s hand te pakken, een drang die ze nauwelijks kon onderdrukken.

“Ik zat hier al een half uur, weet je. Kon niet wachten.” Ze pauzeerde, haar stem zakte. “Ik dacht aan die avond op het strand, hoe je haar rook naar zout en jasmijn, hoe je huid voelde onder mijn handen, zo zacht, zo responsief.” Olivia’s ogen vernauwden zich licht, haar adem stokte even.
“Die nacht bleef in mijn hoofd zitten,” zei ze, haar stem bijna een fluistering. “Voor die glazen schuifpui, met de zee achter ons… Ik voelde je overal, Val. Je adem op mijn nek, je vingers die een spoor van vuur trokken over mijn huid…” Ze brak af, haar wangen licht rood, en nam een slok van haar gin-tonic, alsof ze de hitte in haar lichaam probeerde te temperen, een interne brand die smeulde.

Valerie voelde haar eigen adem versnellen, haar lichaam leunde naar Olivia, alsof een onzichtbare draad hen dichterbij trok, onweerstaanbaar. Ze schoof haar hand over de tafel, haar pink streek langs Olivia’s vingers, een aanraking zo licht dat het bijna per ongeluk leek, maar beiden wisten beter. Olivia’s hand draaide, haar vingers vlochten zich even door die van Valerie, en de aanraking stuurde een schokgolf door Valerie’s lichaam, een elektrische golf die haar tot in haar tenen deed tintelen. Ze voelde de warmte van Olivia’s huid, de lichte trilling in haar vingers, en haar ogen gleden naar Olivia’s lippen, die nu iets uiteen weken, alsof ze een stille uitnodiging vormden, een belofte van zoetheid.

“Liv,” zei Valerie, haar stem dringend, “ik wist niet hoe lang ik nog kon wachten. Ik weet dat afspreken moeilijk is. Dat heb je duidelijk aangegeven. Maar…” Haar ogen zochten Olivia’s, en wat ze daar zag – verlangen, kwetsbaarheid, een spiegel van haar eigen honger – maakte haar duizelig, een draaikolk van emoties. Olivia’s glimlach was traag, bijna roofdierachtig.
“Dan moesten we niet langer wachten,” fluisterde ze, haar vingers knepen even in die van Valerie voordat ze losliet. Ze stond op, haar bewegingen soepel, en gebaarde naar de lift. “Zullen we?”

Valerie knikte, haar hart bonkte in haar keel, een wilde vogel die wilde ontsnappen. Ze liet een paar biljetten op de tafel vallen en volgde Olivia, haar ogen gefixeerd op de manier waarop Olivia’s jurk over haar heupen gleed, op de lichte wieging van haar tred. De spanning tussen hen was nu bijna tastbaar, een draad die strak gespannen stond, klaar om te knappen, een onvermijdelijke ontlading.

De hotelkamer voelde als een toevluchtsoord, badend in het zachte, gouden licht van een enkele lamp op het nachtkastje. De gordijnen waren dicht, de wereld buitengesloten, en de stilte werd alleen verbroken door het zachte zoemen van de airconditioning en het bonzen van hun harten, een synchroon ritme van verlangen. Valerie sloot de deur achter hen, het zachte klikken van het slot een definitieve afsluiting van de buitenwereld, een poort naar hun geheime universum. De lucht in de kamer voelde dik, geladen met onuitgesproken verlangen. Elke ademhaling was een fluistering, elke hartslag een trommel die hun namen riep. Valerie voelde de warmte van de kamer op haar huid, de klamheid van haar handpalmen, een direct gevolg van de spanning die tussen hen hing, tastbaar en onvermijdelijk.

Ze stonden tegenover elkaar, op slechts een meter afstand, maar de ruimte tussen hen voelde geladen, als de lucht vlak voor een onweer. Olivia bewoog als eerste, haar stappen traag, doelbewust, elke beweging een belofte. Ze reikte naar Valerie’s gezicht, haar duim streek over haar wang, een aanraking zo teder dat Valerie’s ogen even dichtvielen, in overgave.
“Je hebt geen idee hoe ik naar dit moment heb verlangd,” fluisterde Olivia, haar stem hees, doordrenkt met een emotie die Valerie’s borst deed samentrekken, een zoete pijn. “Elke nacht dacht ik aan je, Val. Aan hoe je voelde, hoe je smaakte.” Valerie’s glimlach was fragiel, haar ogen vochtig van de intensiteit van het moment, tranen van puur verlangen.

“Ik wel,” zei ze, haar stem brak. “Want ik voelde hetzelfde.” Ze legde haar hand over die van Olivia, hield hem tegen haar wang, en voelde de warmte van Olivia’s huid als een belofte, een zachte, vlammende afdruk. Haar andere hand gleed naar Olivia’s middel, haar vingers streken over de gladde stof van de zwarte jurk, voelend hoe Olivia’s lichaam eronder lichtjes sidderde, een trilling van pure opwinding.

Hun lippen vonden elkaar, eerst met een zachte, bijna verlegen druk, als twee bloemblaadjes die elkaar voor het eerst raakten. Maar die aarzeling smolt snel weg in een hongerige, diepe kus die jaren van onderdrukte verlangens en geheime dromen in zich droeg. Elke aanraking was een compensatie voor de tijd die ze moesten missen. Valerie’s handen gleden over Olivia’s rug, voelend aan de stof van de jurk, totdat haar vingers de rits vonden. De zachte, bijna onhoorbare trek klonk als muziek in haar oren, de stof die over Olivia’s schouders gleed, een sensuele onthulling van haar bleke, zachte huid, het eerste glimpje van Olivia’s naaktheid. De jurk viel als een zucht op de grond. Valerie’s blik bleef hangen op de aanblik van Olivia. Alleen in haar lingerie, badend in het zachte, discrete licht. Haar lichaam, een kunstwerk van schaduwen en rondingen, was nog mooier dan Valerie zich had kunnen herinneren. Elke curve, elke welving, een uitnodiging. Valerie’s adem stokte in haar keel. Haar eigen lijf reageerde direct. Een diepe trilling die van haar borst naar haar onderbuik trok.

“God, je bent zo mooi,” fluisterde Valerie, haar stem trillend van ontzag en verlangen. Haar lippen vonden Olivia’s hals, kussend, proevend, de zilte smaak van haar huid vermengd met de lichte bloemige geur van haar parfum. Ze zoende een spoor van brandend genot over de zachte huid achter Olivia’s oor, proefde de zoetheid die daar hing. Olivia’s handen groeven in Valerie’s haar, trokken haar dichterbij, haar ademhaling onregelmatig terwijl Valerie’s lippen een pad trokken over haar nek naar haar schouder, naar de zachte holte boven haar borst, elke kus een belofte. Olivia’s vingers gleden naar de onderkant van Valerie’s jurk en trokken hem langzaam omhoog. Haar handen streken over Valerie’s dijen, haar nagels lichtjes over haar huid schrapend, een spoor van vuur achterlatend.

“Ik wil je zien,” fluisterde Olivia. “Alles van je.” Haar ogen, donker en vol honger, scanden Valerie’s lichaam alsof ze elke centimeter in haar geheugen wilde prenten. Ze hielp Valerie uit de jurk, de smaragdgroene stof gleed op de grond. Ze stonden tegenover elkaar, slechts gekleed in lingerie. De ademhaling zwaar, hun ogen brandend van verlangen, twee zielen blootgesteld. Ze bewogen naar het bed, hun lichamen een naadloze, sensuele dans van aantrekking.

Olivia duwde Valerie zachtjes achterover, haar handen gleden over Valerie’s buik. Elke aanraking voelde als een streek van vuur. Valerie’s rug kromde zich, een zachte, haast dierlijke kreun ontsnapte aan haar lippen toen Olivia’s lippen haar buik kusten. Traag en doelbewust. Elke kus een vonk die door haar diepste vezels schoot. Valerie voelde de klamheid van Olivia’s adem op haar navel, een tintelende sensatie die zich als een stroomstoot door haar hele lijf verspreidde. Olivia’s haar streelde over Valerie’s huid, een zachte kwelling. Valerie’s handen reikten naar Olivia, trokken haar dichterbij, hun lichamen nu volledig tegen elkaar gedrukt. De warmte van Olivia’s handpalm tegen haar onderrug stuurde een schok door Valerie heen, een pure, ongeremde sensatie. Ze voelde de spanning opbouwen, een zoete, pijnlijke druk, die haar volledig in beslag nam. Olivia’s ademhaling werd zwaarder, haar vingers trokken zachtjes aan Valerie’s heupen, haar kreunen werden luider.

De wereld vervaagde, en er was alleen nog dit: de warmte van hun lichamen, de zachte kreten die de stilte doorbraken, het ritme van hun ademhaling dat synchroon werd.
Olivia’s vingers gleden over Valerie’s dijen, vonden de rand van haar lingerie, en Valerie’s adem stokte toen Olivia’s aanraking haar zintuigen overweldigde. Valerie’s heupen kwamen iets omhoog, een instinctieve beweging van overgave. Olivia’s vingers streelden zachtjes de gevoelige huid, de lichte druk van haar duim over de clitoris, eerst aarzelend, dan met een vaste, ritmische beweging. Valerie voelde een golf van hitte door haar heen trekken. Haar adem stokte, en een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen. Olivia boog zich voorover. Haar lippen kusten de binnenkant van Valerie’s dij. Haar warme adem streelde de meest intieme plek, terwijl haar vingers hun werk deden. Valerie’s lichaam spande zich, haar vingers grepen de lakens, terwijl de druk van Olivia’s vingers toenam. Dit was precies wat Valerie nodig had.

Olivia’s wijsvinger danste langs de buitenste schaamlip, terwijl haar middelvinger zich dieper waagde, een zachte druk uitoefenend. Het voelde als een geheimzinnige taal die alleen zij twee verstonden, elke aanraking een woord dat dieper ging dan een fluistering. Valerie’s ogen fladderden open, en ze zag Olivia’s gezicht, geconcentreerd, haar lippen licht geopend, haar blik vol een diep begrip van wat ze haar gaf. Een glimlach van pure overgave verscheen op Valerie’s lippen, een stille erkenning van de zalige kwelling. Een diepe, resonerende kreun vulde de kamer, een geluid van pure extase dat uit Valerie’s diepste wezen kwam. Haar benen trilden lichtjes, haar rug kromde zich verder en verder, de wereld om haar heen versmolt tot één brandend, heerlijk punt.

“Liv,” fluisterde ze, haar stem een smeekbede, en Olivia’s antwoord was een glimlach, haar ogen glinsterend van emotie en verlangen, een belofte van meer. Valerie’s hand vond Olivia’s haar, haar vingers streelden zachtjes de donkere lokken, een gebaar van dankbaarheid en pure, diepe connectie. De huid onder haar vingers was zacht en warm, een echo van de hitte die door haar eigen lijf stroomde. Ze bewogen samen, hun lichamen een symfonie van aanrakingen en gefluisterde woorden. Elke beweging een bevestiging van hun connectie, een diepe, onuitgesproken band. Valerie’s handen vonden Olivia’s heupen. Haar vingers groeven in haar huid, en Olivia’s kreunen vulden de kamer, zacht maar intens, een geluid dat Valerie’s hart deed zwellen. De sensualiteit van het moment was overweldigend. De geur van hun parfums vermengd met de muskus van hun lichamen, de warmte van hun huid, de zachte druk van hun vingers die elkaars geheimen verkenden. Een ontdekking die dieper ging dan woorden. De wereld buiten, de levens die ze leidden, waren volkomen verdwenen. Hier, in de hotelkamer, bestonden alleen zij twee, puur en ongeremd.

Toen ze later naast elkaar lagen, hun vingers verstrengeld, voelde Valerie een rust die ze zelden kende. Ze streelde zachtjes Olivia’s handpalm met haar pink. Olivia’s hoofd rustte op haar schouder, haar haar kietelde Valerie’s hals. Haar adem was warm tegen haar huid.
“Dit,” fluisterde Olivia, haar stem zacht en breekbaar, “dit was wat ik nodig had. Jij.” Valerie kuste haar voorhoofd en voelde een pijnlijke tederheid in haar borst.
“Ik ook,” zei ze, haar stem amper een fluistering. “Altijd.” De stilte die volgde was gevuld met de zachte ruis van hun geluk, een moment bevroren in de tijd.

Plotseling veerde Olivia op, een speelse glinstering in haar ogen. Ze gaf Valerie een zachte, liefdevolle klap op haar bil, een uitnodiging die Valerie’s hart sneller deed kloppen.
“Kom, ik neem een douche,” zei Olivia, haar stem zacht en uitnodigend. “Ga je mee?” Valerie knikte, haar lippen krulden in een glimlach die haar hele gezicht verlichtte. Het grote bed voelde leeg toen ze eruit stapten. De koele lucht streelde hun opgewarmde huid. Hand in hand liepen ze naar de badkamer. Een minuut later vulde de stoom van de warme douche de lucht.

De grote inloopdouche was een oase van marmer en nevel, het geluid van de waterstralen vulde de ruimte met een zachte ruis. Zodra het warme water over hun lichamen stroomde, smolten hun monden weer samen. Het was een diepe, gretige kus. Het water mengde zich met de zoetheid van hun speeksel, hun tongen vonden elkaar in een vertrouwde choreografie. Valerie’s handen vonden Olivia’s heupen, trokken haar dichterbij, terwijl Olivia’s vingers door Valerie’s natte haar gleden, haar hoofd zachtjes kantelend om de kus te verdiepen. De klamme warmte van het water omhulde hen.

Met een zachte zucht verbrak Olivia de kus. Ze pakte douchegel van het hotel en kneep er een royale hoeveelheid van in haar handpalm. Met langzame, sensuele bewegingen begon ze Valerie’s schouders in te zepen. Haar vingers cirkelden over de zachte huid, langs haar armen, en dan met een zachte, glijdende beweging over haar borsten. Valerie sloot haar ogen even, genietend van de aanraking. Toen ze haar ogen weer opende, ontmoette haar blik Olivia’s. In Olivia’s ogen zag Valerie een diepe, kalme liefde, vermengd met een vleugje kwetsbaarheid, een spiegel van haar eigen diepste verlangens. Ze zag de belofte van hun verbinding, de herkenning van een ziel die net zo hunkerde als de hare. Valerie pakte ook de douchegel en begon op haar beurt Olivia in te zepen, haar handen volgden de contouren van Olivia’s rug, haar billen, de binnenkant van haar dijen. Hun blikken bleven verstrengeld. In Valeries ogen las Olivia een mix van dankbaarheid, een rauw verlangen, en de stille vraag: ‘Wat nu?’ Het was een gedeeld geheim dat door hun pupillen straalde, een bevestiging van de onuitgesproken band tussen hen. Het schuim voelde zijdezacht tussen hun lichamen, een zachte barrière die de intensiteit van hun aanrakingen alleen maar verhoogde.

Na het afspoelen, droogden ze elkaar zorgvuldig af. De handdoeken strelend over hun zachte lijven. Elke handdoekstreek een verlengstuk van hun tederheid. Er werden geen woorden gewisseld. De stilte was gevuld met een dieper begrip. Ze kleedden zich aan, hun bewegingen vloeiden naadloos in elkaar over.

De sfeer in de kamer was nu lichter, maar nog steeds geladen met de echo’s van hun intimiteit. Ze omhelsden elkaar kort, een laatste stevige druk, een moment om de warmte van de ander nog even vast te houden.
“Tot snel,” fluisterde Olivia, haar stem hees van emotie. Valerie knikte, haar keel voelde dichtgeknepen. Ze wilden niet samen gezien worden toen ze het hotel verlieten. Olivia opende de deur en keek nog eenmaal om. Een laatste glimlach die Valerie’s hart deed smelten, voordat Olivia de gang in gleed. Een paar minuten later volgde Valerie. Ze leverde de sleutels in bij de receptie, haar gezicht een neutrale façade, en stapte toen ook de koele nacht in.

Valerie stapte de lift van het appartementencomplex uit. Bijna thuis. Haar tas voelde lichter dan ooit, haar stappen vederlicht, alsof ze zweefde op een wolk van vervulling. Maar zodra ze door de voordeur van haar eigen huis stapte, sloeg de vertrouwde, maar nu verstikkende geur van thuis haar tegemoet. Een mix van Koens aftershave, de restanten van de popcorn van gisteren, en de zachte, zoete geur van slapende kinderen. De stilte was anders dan die van de hotelkamer; hier was het een lege, holle stilte, gevuld met de echo’s van een ander leven. Ze liep naar de woonkamer, de lampen gedimd, Koens laptop opengeklapt op de salontafel, een stille getuige van zijn routines. Een golf van schuld spoelde over haar heen, koud en scherp, alsof iemand een ijzige hand op haar borst had gelegd. Het contrast tussen de intense, rauwe intimiteit van net en de gelukzalige onwetendheid van haar man was bijna ondraaglijk. Ze zag zijn mok op tafel, de gebruikelijke ring van koffie achterlatend, en voelde een mengeling van tederheid en wroeging. Hij was zo voorspelbaar, zo stabiel. En zij? Zij was een geheim, een tweezijdig leven dat ze nauwelijks kon bevatten.

Ze trok langzaam haar jas uit, de smaragdgroene jurk voelde nu zwaar op haar lichaam, als een gewicht van leugens. In de slaapkamer wierp ze een blik op Koen, die rustig sliep, zijn ademhaling zacht en regelmatig. Ze kon de herinnering aan Olivia’s handen op haar huid, de smaak van haar lippen, en de zachte kreunen die de hotelkamer vulden, nauwelijks onderdrukken. Haar lichaam gloeide nog na, elke cel herinnerde zich de aanraking, de sensatie. Dit was niet zomaar lust, realiseerde Valerie zich. Dit was een ontdekking, een bevestiging van een diep, sluimerend deel van haarzelf dat Olivia wakker had gekust. Ze voelde zich levendiger, wakkerder, dan ze in jaren was geweest. Maar die vitaliteit kwam met een prijs: een bittere nasmaak van bedrog. Ze gleed zachtjes onder de dekens, haar rug naar Koen gekeerd, en sloot haar ogen, de beelden van Olivia’s lach en de warmte van haar lichaam nog levendig in haar herinnering. De zachte geur van jasmijn en zout leek nog steeds aan haar huid te kleven, een onzichtbare band die haar terugtrok naar de gestolen uren, een geheim dat ze voor altijd bij zich zou dragen.

Olivia stapte uit haar auto, de koele nachtlucht sneed door haar dunne jurk, en ze rilde, niet alleen van de kou. De bruisende energie van het hotel en Valeries aanrakingen maakten plaats voor de bekende, stille straten van haar eigen wijk. De lantaarns wierpen lange schaduwen, en elk geluid leek versterkt in de stilte van de late avond. Ze opende zachtjes de voordeur, de klik van het slot klonk onaangenaam luid in haar oren. Binnen was het donker, op een klein nachtlampje in de gang na. Ze hoorde Edwin’s lichte snurken uit de slaapkamer, een vertrouwd, maar nu vreemd geluid. Haar zorgvuldig geplande smoes – “iets met de kinderen” – voelde nu hol en leeg. Het etentje met haar collega’s, hun gesprekken over budgetten en publicaties, leek een eeuwigheid geleden, een ander leven dat ze met een masker had geleefd. De zwarte jurk die Valerie zo graag aan haar zag, voelde nu zwaar en knellend. Ze wilde hem uittrekken, de stof van haar huid trekken, alle sporen van de façade uitwissen.

In de badkamer keek ze in de spiegel. Haar lippen waren nog lichtrood van de lippenstift, haar haar nog losjes en warrig van de wind, en in haar ogen zag ze een glans die er niet eerder was: een mengeling van vervulling, opluchting, en een diepe, pijnlijke melancholie. Dit was wat ze miste, het vuur, de intensiteit, de sensatie van volledig gezien en gekend te worden. Valerie gaf haar dat. En nu? Nu moest ze terug naar haar leven, naar de rol van echtgenote en moeder, naar de voorspelbaarheid van haar dagen. De gedachte aan Edwin, de man die ooit haar wereld was maar nu zo ver weg voelde, veroorzaakte een stekend gevoel in haar borst. Ze was schuldig, ja, maar ook wreed eerlijk tegen zichzelf over de leegte die Valerie zo prachtig vulde. Ze waste haar gezicht, de koude waterstraal spoelde niet alleen de make-up weg, maar ook de laatste restjes van die perfecte, gestolen nacht. Maar de herinnering, die bleef. Diep in haar, als een brandend geheim, bewaarde ze de warmte van Valeries aanraking, de klank van haar stem, de belofte van hun volgende zeldzame ontmoeting. Haar hart trok samen bij de gedachte aan hoe lang ze weer zou moeten wachten op die volgende vluchtige, allesomvattende verbinding.