Een kantoor vol bezigheden

Een lekker lang(-zaam) verhaal waar (bijna) iedereen geduldig op z’n beurt wacht.

Makelaarskantoor Tashev verbouwt
Het bureau van de makelaar wordt deze week verbouwd. Het is eerste verdieping van een oude winkel aan de hoofdstraat. Beneden zit een Chinees restaurant en de geuren van hun keuken komen vanaf drie uur de kantoren binnen van Makelaardij Tashev. Aan het begin van de gang is de garderobe met keukentje, de lunchtafel en zelfs een douche; alles pas nieuw. Dan de gang met burotjes. Aan het andere eind van de gang zit meneer Tashev zelf. Als hij er is tenminste.

Twee kantoren staan leeg; er is genoeg werk voor twee extra mensen maar dan zou er weer niet genoeg geld zijn voor de verbouwing. “Me hoela” denkt Annette Beukelaar “Geen geld! Geen zin zal je bedoelen. Nou ja, ‘t is in ieder geval goed dat er luchthuishouding komt. Stinken mijn kleren tenminste niet elke dag naar nasi”. De leegstaande kantoren zijn al opgeknapt en daar gaan de twee jongedames van het kantoor vandaag heen verhuizen.

Annette Beukelaar is één van de twee jongedames. Met haar 25 jaar de jongste. En met haar fitness hobby ook de sportiefste. Niet dat ze nooit naar feestjes gaat, maar ze maakt het nooit laat. Fit en lenig loopt ze regelmatig door de gangen te dromen om er halverwege achter te komen dat ze vergeten is wat ze zou doen.

Yvonne van de Kamp, de ander jongedame, vindt haar af en toe wat naïef. Dat kan Yvonne makkelijk zeggen want zij is met haar 37 jaar en vooral door haar lifestyle heel wat meer gewend. Zij sport heel wat minder maar gaat vaker naar de sauna, al wil ze niet altijd zeggen welke sauna. Ze kent wel de vele tenten waar je na twaalven pas naar binnen mag. Het gebeurt regelmatig dat ze vanachter haar balie een klant ziet binnenkomen, met partner. Dan krijgt ze een sluwe glimlach om haar lippen. “Ik weet waar ik jou van ken vriendje, maar dat was wel een andere partner!” Het zal je niet verbazen dat ze sommige mensen dus met gemak en met vals plezier om haar vinger windt.

De verhuisdag
Opgewekt gaat Annette verder met de verhuisdozen. Vier staan al klaar voor vervoer door ArendJan. Hij is de technische man van het kantoor. Hoewel hij altijd een colbertje en een das draagt ziet hij er eerder wat morsig uit. Met zijn forse handen, kortgeknipt baardje, zijn wel wat stevige buik en zijn 1 meter 90 oogt hij als een boom van een kerel. Maar zijn galante omgang met dames en zijn onschuldig gepruttel maken hem het geliefde brombeertje.

Annette zit geknield voor de kast met dossiers en grijpt stapel na stapel. Haar radiootje staat lekker te hard en speelt vrolijke strandmuziek. Buiten is het al zomer en nog zonder de nieuwe airco heeft Annette het al wat warm.
Toen vrijdagmiddag het verhuisplan werd doorgesproken had ze tegen de bureauchef gezegd (meneer Tashev is weer eens op de golfbaan): “verhuizen is voor mij: oude kleren aan, muziek erbij en ‘s middags een biertje”. De bureauchef wilde bezwaar maken maar Annette kan met een opgetrokken wenkbrauw en een strenge blik de goedkeuring afdwingen. Yvonne van de balie zag dit en schoot in de lach. Ze zei: “Ja, dat lijkt me ook. Anders moet je maar verhuizers halen”. ArendJan, de technische man, bromde: “Zo is’t, chef” en schonk zich een glas wijn in, “Anders moet je maar verhuizers halen.” Het verbaasde de dames iedere week opnieuw dat ArendJan op de vrijdag geen biertje neemt maar een glas wijn. Hij wordt daar wel spraakzamer van maar niet minder mopperig.

Vanochtend kwam Yvonne het kantoor binnen in een oude legerbroek en een Tshirt, ArendJan had zijn oudste colbertje aangetrokken met een kale ribcord broek en Annette…  Die had haar sportkleren gepakt vanochtend. Dat ging zo.
“Toen ik wakker werd zag ik de zon en ik dacht: dat wordt een lekkere dag. In mijn oude kleren zie ik er wat shabby uit, en mijn sportkleren zitten lekkerder. Na de douche pakte ik mijn sportbroekje en terwijl ik die langs mijn benen omhoog schoof dacht ik nog, dat is niet veel wat je vandaag aan hebt, Annette! Mijn sportbroek is zo’n halflange lycra broek. Ik ging voor de spiegel staan om mezelf te bekijken. Mooi, dat wel. Maar wel een beetje weinig voor op kantoor.” De vormen van haar billen en buik zijn inderdaad wel goed te zien.

“Hmm, ik werk vandaag alleen op mijn oude en nieuwe kantoortje. Daar kom ik toch geen klanten tegen. Kan wel.” De gymschoenen en de witte sokken, een beetje ruim Tshirt en een trainingsjack waren de rest van haar kleding. Automatisch pakt Annette een handdoek en het flaconnetje doucheolie en stopt ze in haar sporttas. Ze stapt in haar nog nieuwe 206 en begint het halfuurtje rijden naar kantoor. “Onderweg voelde ik me toch wel een ietsie pietsie naakt. Normaal draag ik een rokje met een net shirt, pumps en kousen. En nu zit ik eigenlijk in mijn ondergoed. Iedereen kijkt straks natuurlijk. Staart naar mijn kont of erger nog, naar mijn kutje! Onwillekeurig controleerde ik zelf even of daar wat te zien viel. Oh oh, je ziet de welving en de plooien duidelijk hoor!” Er komt een frons op haar voorhoofd en ze kijkt serieus. Dan, na een minuut, Annette zucht eens, haalt haar schouders op en glimlacht. “Ėėn dag! Waarschijnlijk ben ik nog vroeg klaar ook. Ėėn dag zouden de collega’s een beetje wat van mij kunnen zien, of eigenlijk raden. Nou en? Wat kan daar nu van komen?” Opnieuw glimlacht Annette:”Tsja, wat zou daar nu van kunnen komen?”

Nou, dat kan ervan komen…
Dus vandaag in sportkleren naar het werk. Dat was een goed idee. Geknield in de warme zon kasten in- en uitpakken is vermoeiend werk. Maar dat vindt Annette wel lekker als afwisseling van het eindeloze op je stoel zitten. Yvonne stapt bezweet binnen met een blikje coke: “lukt ‘t? Zal ik even helpen?” Annette kijkt op. “Ben je zelf al klaar dan?” “Nee, maar dan help je mij straks. Dat is gezelliger, niet?” en ze knielt naast Annette. Nog geen tien minuten later zijn de kasten leeg en de dozen vol. Yvonne pakt haar blikje en gaat op de grond zitten, leunend tegen de muur. Annette pakt een flesje water uit haar sporttas en gaat tegenover Yvonne zitten.

“Poeh poeh!” Dan is ’t even stil. De radio speelt iets van Tina Turner. Zwijgend wordt er wat gedronken en rondgekeken. “Wauw!” zegt Yvonne, niet hard maar wel hoorbaar over de muziek. Annette kijkt haar glimlachend aan en trekt haar wenkbrauw vragend op. “Nou, je bent het middelpunt van de belangstelling vandaag, hoor!” Op Yvonne’s gezicht verschijnt haar glimlach. Samen met haar levendige ogen geeft de glimlach haar een gewiekst gezicht. Annette daarentegen is een beetje duf en kijkt onnozel vragend naar Yvonne. Deze laat haar blik even rusten op Annette’s broek; omdat ze tegenover elkaar zitten op de grond heeft Yvonne vrij zicht. Het duurt even voor Annette beseft waar haar collegaatje naar kijkt.

Yvonne’s ondeugende glimlach groeit en dan beseft Annette dat ze haar blik wel erg lang op haar kruis laat rusten. Yvonne komt half overeind en laat zich naast Annette vallen. Ze buigt zich naar haar toe en fluistert in haar oor. Annette draait haar gezicht en fluistert: “Sorry, ik verstond ’t niet” Nee, Annette had ’t niet verstaan, maar wel begrepen. Yvonne had iets liefs en tegelijk stouts gefluisterd. Annette begrijpt ’t wel, maar gelooft haar oren niet! De meiden kijken elkaar nu in de ogen en dan zegt Yvonne halfluid: ”Je lippen zien er verleidelijk uit…” Annette twijfelt even, maar dan.. geeft ze snel een kusje op Yvonne’s mond en een beetje hees fluistert ze: “dank je..” Yvonne schiet in de lach en bijna spottend kijkt ze haar collegaatje aan: “Ha ha ha ha, díe niet, schijnheilige stoute meid!” en ze pakt Annette’s hand  om haar overeind te helpen. Zonder  verder wat te zeggen loopt ze het kantoortje uit om ArendJan te zeggen dat hij kan beginnen de dozen te verhuizen.

Annette staat in haar buro en probeert haar gedachten op een rij te krijgen: kusje, lippen, verleidelijk, schijnheilig? Wat had Yvonne bedoeld? En dan daagt het haar. “Oh jee, ze bekeek mijn gleufje en díe vond ze verleidelijk. En ik dacht dat vandaag enkel de kerels me uit mijn broekje zouden kijken. Maar Yvonne?” Nou Annette: als het ene wel gebeurt betekent niet dat het andere niet gaat gebeuren.
ArendJan heeft echt wel goed opgelet bij de koffie. En dat heb je best wel gezien! “Ja, ik geloof dat ik dat wel goed heb gezien. Hij durfde me bijna niet aan te kijken maar zat wel schuins naar mijn sportbroekje te gluren. Ik zag wel dat hij bloosde toen ik hem aankeek.” Nou nou Annette! Je keek hem niet aan maar glimlachte hem toe. En je had ook wel je benen over elkaar kunnen doen in plaats van breeduit te zitten als een bouwvakker. Dus zijn blozen zag je wel, maar niet hoe hij een beetje onhandig zijn hand in broekzak probeerde te steken terwijl hij zat? Er zijn situaties dat mannen niet zonder gêne kunnen opstaan, weet je wel? Natuurlijk had Yvonne beide gezien en ze was nu in een goed humeur omdat ze een ondeugend ideetje wilde omzetten in een doortrapt spelletje. Wacht maar, dacht Yvonne, ik neem kleine stapjes en laat de zon de rest doen….

De verhuisdoos
ArendJan stapt vrolijk binnen met een steekwagentje. “Hallo schoonheid, kan ik beginnen?” Uit haar gepeins opgeschrikt draait Annette zich van het raam weg en kijkt naar de man. Dezelfde waarover ze net aan het nadenken was. Bij de koffie had hij toch ook naar mijn poesje gestaard, of vergis ik me nou?  “Eh, ja. Eh, goed. Begin maar, joh…. Nee hoor, ik ben zo ver, ArendJan” stamelt ze. Daarbij kijkt ze net iets te lang in ArendJans gezicht. Bloost hij nog steeds of komt het rode van de inspanning? Of  bloost hij alweer? ArendJan weet niet precies wat hij ervan denken moet. Deze mooie vrouw kijkt hem strak in de ogen aan maar ze lijkt onzeker. Alsof ze hem vragend aankijkt, smekend. Ze zal wel even gedroomd hebben en door mij ruw zijn opgeschrikt. “Of zal ik zo even terugkomen, misschien” ArendJan glimlacht er elegant bij. Annette beseft dat hij haar ongemakkelijke houding herkent heeft en ze verlevendigt haar blik.

“Nee, joh. Begin maar. Ik had even pauze, zie je?” en lenig als altijd loopt ze het kantoortje uit.“ Je vergeet je flesje Spa, schoonheid!” ArendJan had de eerste verhuisdoos al op de steekwagen gezet en boog zich over de tweede. “Oh sorry, ik pak’em wel even. Dank je.” Als ArendJan zijn handen onder de tweede doos heeft en wil tillen stapt Annette over een andere doos, gaat vlak voor hem staan en buigt zich staande voorover om het flesje van de vloer te pakken. ArendJan is nu op ooghoogte met haar achterwerk en de lycra tekent heel het paradijs voor hem af. “Godver….” gromt hij en hij zet de doos weer terug. “Oh joh, heb ik het te zwaar voor je gemaakt?” “Ja!!” zegt ArendJan beslist: ”Te zwaar voor me gemaakt! Maar niet deze verhuisdoos, jóúw doos!” en hij tilt de verhuisdoos en zet die op de andere. Met een volgende vloek loopt ArendJan het kantoortje uit de gang op.

Daar komt hij Yvonne tegen. “Wat vloek jij kerel, heb je ’t zwaar?” ArendJan kijkt over zijn schouder naar Annette’s oude kantoortje en blikt dan naar Yvonne. “Ja, ik heb ’t zwaar!” zegt hij. Fluisterend komt er achter aan: “Ze maakt me helemaal gek met haar naïeve houding en dat véél te strakke broekje van d’r. Godver…” Yvonne heeft haar vileine gezicht getrokken en kijkt de amechtige man met leedvermaak aan. “Tsja, mannen hè? Neem een koude douche jochie, dat verzet de gedachten wat” en ze loopt hem voorbij het kantoortje binnen. Daar ziet ze Annette staan peinzen. Snel steekt ze haar hoofd om de hoek van de deur en roept ArendJan achterna: “en anders moet je maar even….” Als ArendJan zijn hoofd omdraait maakt Yvonne nog nèt een een schokkende beweging met haar tot een vuist gevouwen hand. Net als ArendJan wil antwoorden krijgt hij een knipoog van Yvonne en weg is ze. Met een moedeloze zucht vervolgt ArendJan zijn weg.

Annette kijkt Yvonne aan. “Sorry hoor, Yvonne” zegt ze “Ik mis wat geloof ik”. Yvonne knikt veelbetekenend.  “wat had ArendJan nou te vloeken over mijn dozen? ‘t Was toch zo afgesproken?” Yvonne schiet in de lach, sluit de deur van het kantoortje en stapt op Annette toe. “Niet jouw dozen Annette, dat is prima, maar jouw dóós! Dat zij hij toch?” Annette knikt ja en kijkt een beetje onzeker naar Yvonne. De zon straalt lekker warm naar binnen. “Welke doos, Yvonne?” Yvonne trekt een streng gezicht en komt vlak voor Annette staan. Die is iets langer dan zij zelf. Met haar donkere haar en bruine ogen lijkt ze veel groter als de blonde, wat stevigere Yvonne. “Wat gebeurde hier toen ArendJan er was? Vertel eens?”  “Nou, gewoon, niets! ArendJan vroeg of hij kon beginnen en ik zij dat ik zo ver was.  Toen was ik mijn flesje water vergeten en dat pakte ik terwijl hij een doos aan het tillen was.”

Yvonne krijgt een beetje vermoeden en vraagt Annette dit eens na te spelen: zij zal ArendJan wel zijn. “Dus ik sta hier een doos van de grond te pakken en waar was jij?” “Nou, hier vlak voor hem. En toen pakte ik zo…” “Stop eens meisje en kijk eens achter je.” Annette ziet nu hoe ze haar slechts met lycra bekleede kutje vrijwel in Yvonne’s gezicht duwt. “Oh jeetje zeg. Sorry hoor!”

Als ze beide weer overeind staan stapt Yvonne op Annette toe, kijkt hij haar opnieuw strak aan en wil wat zeggen. Annette kijkt haar vragend aan met grote bruine ogen. Yvonne wijst met haar linkerhand op de stapel verhuisdozen en zegt: “Luister Annette: dát zijn de verhuisdozen en dít is jouw doosje…” en terwijl ze dat zegt legt ze voorzichtig haar rechterhand op het kruis van Annette’s sportbroekje. Ze laat haar hand daar even verblijven. Tevreden stelt Yvonne vast dat haar collega daar erg warm is, en dat er prettig schokkende beweginkjes te merken zijn. Met een warme stem zegt ze halfluid in Annette’s oor: ”Meisje! Zo noemen jongens ons poesje nou, grof hè? Doosje, weet je ook wat er volgens de mannen dan in dat doosje gaat? Hmmm?”

De warme adem voelt heerlijk in Annette’s oor; het vluchtige maar natte kusje nog veel lekkerder. “Oh jee, Yvonne, dan heb ik ArendJan dus nogal…. met de neus”  “..op de natte feiten gedrukt, lieverd. Weet je wat dat doet met een kerel? Zijn hele hormoonhuishouding slaat op hol, alleen van jouw geurtje al krijgen ze een droge mond en knikkende knieen.” “Jezus Yvonne, wat heb ik, wat zal ik…eh..doen?” Yvonne lacht weer eens arglistig en wrijft haar rechterhand heel lichtjes heen en weer. De linkerarm gaat om Annettes schouder. “Niks meid, doe je ogen maar dicht…” Gerustgesteld door de arm om haar schouder, door het rustige duister en het vriendelijke gefluister kalmeert Annette enigszins.

Door het kalme maar aanhoudende wrijven over haar venusheuvel komt Annette tot zichzelf op een manier die ze van thuis, van haar bed ook kent. Ze knikt op de zinnetjes die Yvonne haar toefluistert, zegt een paar keer ja en een enkele keer nee. Yvonne kan haar valsheid bijna niet verschuilen en grinnikt openlijk als ze ziet dat haar collegaatje langzaam aan meegaat in het spelletje dat ze met haar voor heeft. “waarom lach je, Vonne. Ik vind het fijn als je zo bij me bent.” “Mmm, lekker niet? Vergeet je niet om te doen wat we net hebben afgesproken, meisje?” Na een paar minuten troost en aandacht gaan de vrouwelijke collega’s ’s uit elkaar: Yvonne met pretoogjes en een zelfverzekerde blik en Annette nog helemaal rozig en peinzend over wat er nu allemaal precies afgesproken was.

Excuses maken
Yvonne’s kantoortje is niet veel werk meer. Twaalf dozen staan ingepakt klaar, de PC is ingepakt en de meubels staan bij elkaar geschoven. “Zal ik ArendJan roepen?” vraagt Yvonne. Annette kijkt op van het tijdschrift dat ze aan het doorneuzen was. “Eh ja, denk ik. Waarvoor dan?” Yvonne toont haar pokerface en kijkt de ander strak aan:”Nou, om wat te doen? Wat hebben we afgesproken, Annette?”

Zenuwachtig kijkt deze om zich heen: “We zouden toch pas na het werk het weer goedmaken met hem, nu meteen toch niet?”
“Ik blijf wel voor de deur staan; kun jij gewoon je gang gaan met hem. Toch?” Yvonne ziet dat haar collegaatje een blos krijgt. Ze staat op en haar T-shirt vertoont een beginnende opwinding in twee kleine, uitstekende puntjes.

En dan lacht ze de spanning weg. “Om de verhuisdozen op te komen halen. En de meubels, suffie. Wij gaan nou lunchen. Kom, leg dat tijdschrift weg!” En weg is ze, naar de kamer van ArendJan. Ze klopt en stapt dan binnen. “Hoi ArendJan, gaat’t weer wat? Sorry dat ik zoëven zo flauw tegen je deed. Annette is ook zo’n gansje vindt je niet?” ArendJan ziet er nu wat rustiger uit en knikt op het commentaar van juffrouw van de Kamp. “Ja, ’t is ook zo’n gansje inderdaad. Moet ik beginnen met verslepen? Zijn jullie zo ver?” en hij staat op van achter zijn bureau.

Onwillekeurig kijkt Yvonne even of hij zijn hand in zijn broekzak heeft. Nee, dat ziet er allemaal ontspannen uit. Wacht maar, denkt ze. Als ArendJan met zijn  steekwagen de deur uit wil houdt Yvonne hem even tegen en sluit de deur. “Hé, ArendJan, luister eens. Ik heb Annette uitgelegd dat ze dit niet kan maken. Van vandaag weet je wel?” ArendJan zet zijn steekwagentje neer en kijkt Yvonne aan. Grote blauwe vragende ogen. Gelukkig herhaalt hij de laatste zin nu eens niet, maar kijkt zwijgend naar Yvonne. Deze kijkt hem betekenisvol aan, trekt een wenkbrauw op en nijgt haar hoofd wat.  Hij verwacht een afspraak om excuses in ontvangst te nemen, of een biertje na het werk. Maar hij verwacht niet wat Yvonne hem nu voorstelt.

Op zijn beurt antwoord ArendJan ook met mimiek: de opgetrokken wenkbrauw en de goedkeurende ogen. Yvonne knikt bevestigend en toont haar “nou, wat vind je daar van“ gezicht. Hij doet zijn versleten jasje recht, maakt een waarderende hoofdknik alsof ’t hem behoorlijk meevalt en opent de deur. “Nou dan zullen we maar, nietwaar?” Yvonne zegt lekker fris “Ja!” en strijkt en passant even over het baardje van ArendJan.  Met een glimlach natuurlijk; “Ik heb ’t weer helemaal in de hand!” bedenkt ze zich, terwijl ze haar Belinda Menthols en een aansteker pakt om in het keukentje een sigaret te roken. “We krijgen toch luchtverversing? Of niet?” denkt ze bij zichzelf. De glimlach die ze daarbij trekt is een uitdaging aan de chef en een een teken van haar zege.
Het is nog maar net 12 uur, de verhuizing loopt goed maar er hangt een dikke vette wolk van erotische spanning die op ontlading aanstuurt.

Die dat die ontlading niet alleen de spanning betreft, maar de lijven, lees je in de vervolg verhalen.