Louise Deel 7 Collegiaal overleg

Langzaam maar zeker komt bij Louise de werkelijkheid van alledag weer terug. Ze kijkt op haar smartphone: 12 gemiste oproepen, 23 mails, 18 appjes. Het kantoor, waar ze uiterlijk om 12.00 uur moet zijn, maar niet in deze kleren, die ruiken naar geile teef, wilde beuk en doorleefde seks, roept. Louise laat haar hoofd weer terugzakken in de deken, alsof ze zich nog even wil verschuilen voor de werkelijkheid. Maar het schermpje van haar telefoon knippert genadeloos: 12 gemiste oproepen, 23 mails, 18 appjes. Ze zucht, half verdoofd, half onwillig. De geur van haar eigen lichaam komt in golven langs haar neus: zweet, lust, het indringende parfum van de nacht. Haar blouse, ergens op een stoel gesmeten, ruikt niet naar kantoor, maar naar geile teef, naar overgave en doorleefde seks. Zelfs de naden van haar slip, gedroogd en opnieuw vochtig, verraden dat ze nooit op tijd, en zeker niet zo, kan verschijnen bij haar collega’s. Ze gaat rechtop zitten, haar haar warrig, de deken nog om haar heen geslagen. Haar ogen zoeken Niene. “Het is… donderdag… ik moet uiterlijk om twaalf uur op kantoor zijn. Maar…” ze heft haar armen, een wanhopig gebaar naar de natte, doorwoelde kleding. “Niet zo. Niet in deze geur. Niet met de Beuk in mijn lijf.”

Niene glimlacht traag, begrijpend, maar met een tikje ondeugende trots in haar blik. “Dat is de geur van waarheid, Louise. Ze zouden allemaal moeten weten wat je vannacht hebt meegemaakt. Wie je vannacht bent geworden.” Louise rolt met haar ogen, en ze voelt hoe haar kut weer tot leven komt, want alleen al die gedachte aan zichzelf, strak in een zakelijke jurk, met onder haar huid nog de echo van de Beukkamer—maakt haar nat. “Ze zouden me ontslaan, Niene,” fluistert ze. “Ik niet,” fluistert ze terug, “ik zou je slaan omdat ik weet dat je dan nog natter wordt.”

De Meester, die zwijgend bij de tafel is gaan staan, breekt een stuk brood, doopt het in honing en kijkt haar aan. Zijn stem is laag, traag, alsof hij uit de grond zelf spreekt: “Of ze zouden buigen. Je hebt een keuze, Louise. Buig jij terug in je oude rol, of draag jij vanaf nu de Beukkamer in je?” Louise voelt de zwaarte van zijn woorden. Haar telefoon trilt opnieuw. De klok zegt 09:47. De werkelijkheid klopt hard op de deur. Ook de Beukkamer trilt -en beukt- nog in haar lijf.

Niene neemt Louise bij de hand en leidt haar naar een kleine wasruimte in het klooster. Er staat een teiltje met warm water klaar, een stapel zachte handdoeken, een fles zeep die ruikt naar hout en hars. Ze trekt de deken van Louise’s schouders en helpt haar in het water te stappen. Met langzame, zorgzame bewegingen wast Niene haar huid, van nek tot enkels, terwijl de Meester zwijgend toekijkt, een stille aanwezigheid die Louise tegelijk zenuwachtig en geil maakt. De zeepspoeling laat haar huid glanzen, maar het is Niene’s aanraking die haar opnieuw doet gloeien. Bij haar borsten blijft Niene iets langer hangen, knijpt zacht, en bij haar kut wast ze zorgvuldig, maar met net genoeg druk om Louise weer te laten kreunen. “Shhh…” sust Niene. “Eerst klaarmaken voor de wereld.” Als ze droog en ingepakt in een frisse, strak gestreken jurk staat — donkerblauw, zakelijk, maar haar heupen net iets te veel volgend — zet Niene haar neer aan de kloostertafel. Daar staat nog een mok koffie met kruidkoek.

Louise neemt een hap, maar nog voor ze kan slikken schuift Niene een hand onder de tafel, langs haar dij, naar dat nog kloppende, net gewassen kutje.
Louise verstijft, probeert haar adem in te houden, maar haar ogen schieten groot open als twee vingers zacht naar binnen glijden. “Dít is je masturbijt,” fluistert Niene, terwijl de Meester langzaam een slok honingwater neemt, alsof hij het ritueel zegent. “Je eet, en tegelijk proef je jezelf. Herinner je vannacht, elke dag opnieuw, vóór je de maskers opzet.”

Louise hapt nog een stuk kruidkoek, kauwt terwijl haar heupen al meebewegen met Niene’s vingers. Haar dijen spannen, haar adem stokt, en dan, met een klein maar intens schokje, komt ze zacht klaar — discreet, bijna onzichtbaar, maar haar natte kut verraadt alles. Ze leunt achterover, haar adem nog kort, en kijkt van Niene naar de Meester. Haar stem is laag, hees: “Nu ben ik… klaar. Voor kantoor. En voor de Beukkamer.” De Meester knikt, Niene likt langzaam haar vingers af, en de klok slaat half elf.

Half twaalf. De glazen deur van het kantoor glijdt open, Louise stapt naar binnen. Van buiten: onberispelijk. Donkerblauwe jurk, strak getailleerd, kraagje net dicht, pumps die droog klikken op de vloer. Haar haar glanst en valt losjes langs haar gezicht, lipstick rood maar niet té, precies zoals men van haar verwacht.

Maar vanbinnen… Elke stap herinnert haar aan het klooster. Haar slip, schoon gewassen, kleeft alweer vochtig tegen haar lippen. Ze voelt de natrillingen van Niene’s vingers nog, het natte geheimpje van haar masturbijt. Haar keel herinnert zich de honing, haar huid de ruwe handen van de Meester.

“Goedemorgen, Louise,” klinkt een collega opgewekt, “je bent niet vroeg vandaag.” Ze knikt, beheerst glimlachend, alsof ze de chaos van mails en gemiste oproepen allang onder controle heeft. Niemand ziet hoe haar hart bonst. Niemand ruikt nog dat zweem van geile teef die gisteren haar huid bedekte. Ze opent haar kantoor, sluit de deur zacht achter zich, laat haar tas op de grond vallen. Even zakt ze achterover in haar stoel, ogen dicht. Het gewone leven klopt luid op de deur: deadlines, telefoontjes, een stapel dossiers. Maar onder dat alles klopt een tweede ritme — de echo van gebeuk, van ritueel, van de Beukkamer die nu in haar leeft.

Ze opent haar laptop. 23 nieuwe mails. Ze schuift haar benen over elkaar, voelt de warmte van haar natte kut opgloeien, en glimlacht. Niemand hier weet het… maar ik ben ingewijd. Het scherm van haar laptop licht felblauw op. Haar vingers glijden trefzeker over het toetsenbord, alsof ze niets liever doet dan targets en deadlines najagen. Voor de buitenwereld is Louise de strakke manager die haar team in het gareel houdt.

Maar onder de tafel brandt een ander verhaal. Haar benen kruisen zich weer, te strak, haar slip schuift nat en plakkerig langs haar lippen. Elke mail, elk telefoontje trilt door haar lijf alsof het een herinnering oproept aan de Beukkamer: de troon, de stam, de diepe stoten. “Louise, kun nog even meekijken met die presentatie?” vraagt een jonge collega, zijn stem iets te nerveus. Louise glimlacht koel. “Natuurlijk. Stuur me de stukken.” Maar terwijl hij de deur uitloopt, voelt ze hoe haar kut samentrekt, alsof zelfs het woord stukken haar teruggooit in het gebeuk. En ze bedenkt hoe ze deze jonge collega zou uitnodigen om haar te beuken, als dank voor haar ‘meekijken’.

Na de presentatie en de lunch moet er een rapport worden gemaakt. Als ze daarmee klaar is loopt naar de printer iets verderop in haar kamer. Haar hakken tikken beheerst, maar in haar hoofd hoort ze het kraken van het bureau in de Beukkamer waar Niene haar overheen boog. Ze buigt iets voorover om het papier te pakken, en weet dat haar jurk strak over haar kont spant. Terug aan haar bureau laat ze haar hand nonchalant langs haar dij glijden, één vinger rakelings langs de natte stof van haar slip.

Ze moet haar lippen op elkaar drukken om geen zacht kreuntje te laten ontsnappen. Focus. Nu eerst manager, Louise, later weer leerling van de Beukkamer. Toch kan ze de honger niet helemaal wegdrukken. Haar ogen dwalen naar de klok. Het is pas kwart over twee. Vergaderingen, telefoontjes, smalltalk wachten. Maar in elke seconde voelt ze een pulserende herinnering in haar kut, alsof de Meester nog steeds in haar staat. Ze glimlacht strak, typt verder, maar denkt: Misschien moet ik straks, tussen de dossiers door, heel even naar het toilet. Voor een nieuwe kleine… masturbatie. Maar tijdens het printen gaat ze met haar kutje precies tegen de hoek van de tafel staan en raakt die punt haar eigen geile puntje, haar clit… en rijdt ze zich er tegen op.

De printer zoemt loom, spuugt langzaam de pagina’s van het rapport uit. Louise staat ervoor, schijnbaar achteloos, maar haar heupen schuiven net iets naar voren. Daar – de scherpe hoek van het bureau, precies op de juiste hoogte. Fuck. Haar slip, al vochtig van herinnering, vormt geen barrière. Ze schuift subtiel, alsof ze gewoon even haar gewicht verplaatst, maar in werkelijkheid drukt ze haar kutje tegen de hoek van haar bureau. Die raakt precies en nauwkeurig haar clit, zo scherp dat ze even moet bijten op haar lip om geen zucht te laten ontsnappen. Ze beweegt langzaam, ritmisch, haar heupen wiegen alsof ze gewoon wacht. Haar handen verzamelen het papier, schikken nonchalant de stapel, maar ondertussen rijdt ze zich op tegen de hoek.

Elke schuif is een stoot, elke ademhaling sneller, dieper. Ze hoort in haar hoofd nog de grom van de Meester, voelt Niene’s vingers die haar heupen vasthouden. De kantoorruimte om haar heen verdwijnt; het is de Beukkamer die terugkeert, via een simpel bureau. Dan komt er een golf, sneller, heftiger dan ze verwacht. Haar knieën knikken, haar kut pulseert heftig. Ze duwt nog één keer hard tegen de rand en komt klaar, trillend, druipend, terwijl ze met een strak gezicht de printjes gladstrijkt.

Een collega brengt een ander dossier, hoort de printer, ziet niet echt wat Louise doet. “Druk, hè vandaag?” zegt hij. Louise glimlacht beheerst, voelt haar dijen nog natrillen. “Ik weet niet wat het vandaag is.” Onder haar jurk is de slip nu doorweekt, haar clit brandt van naschokken. Maar in haar ogen glanst iets ongrijpbaars: niemand hier weet dat de Beukkamer haar zelfs bij de printer gevonden heeft. Louise staat nog na te hijgen. Niet van het printen, maar van het ‘wachten bij de printer’. Ze legt haar vingers strak om de stapel papier, haar heupen nét iets te traag wegschuivend van de hoek van het bureau. Haar slip is kletsnat, haar knieën voelen slap. Niemand iets heeft gemerkt. Tot de deur zacht opengaat. Victor.

Hij stapt haar kantoor binnen zonder kloppen, zoals hij altijd doet, nonchalant, zelfverzekerd. Zijn ogen glijden meteen naar haar houding, haar rokje dat net iets te hoog over haar billen spant, de lichte siddering van haar dijen. Hij begrijpt in één seconde wat ze gedaan heeft. En hij wacht geen moment. Met rustige vanzelfsprekendheid komt hij achter haar staan, zijn hand glijdt onder de zoom van haar rokje en strijkt over haar billen. Louise verstijft, wil iets zeggen, maar wat ze voelt is geen paniek. Ze voelt een nieuwe golf geilheid, ruw en onverwacht.

“Die zijn heet, Louise, had je even afleiding nodig?” “Victor…” hijgt ze. Maar nog voor ze verder kan, duwt hij haar heupen naar voren, precies terug tegen de scherpe hoek van het bureau. De punt boort zich weer in haar clitje, en haar lijf reageert alsof het al dagen wachtte op dit bevel. Zijn hand blijft stevig op haar billen, knedend, sturend. Hij dwingt haar over de rand te rijden, harder, sneller. “Oh dus zo doe je dat, Louise.” Haar mond opent, een hijgende kreun ontsnapt: “Vic… Victor…” En dan verliest ze zich opnieuw. Haar clit explodeert tegen de hoek, haar kut trekt samen, haar benen beven. Ze komt klaar. heftig, nat, ongepland. Haar stem breekt in zijn naam: “Victor… ohhh!” Haar voorhoofd rust tegen het papier, haar handen klampen zich vast. Hij laat haar niet meteen los, zijn vingers strelen nog langzaam haar billen, alsof hij bevestigt dat hij haar kan sturen en bezit.

Wanneer ze eindelijk weer op adem komt, fluistert hij vlak achter haar oor:
“Dus… dit is wat jij doet tijdens werktijd?” Louise glimlacht zwak, haar wangen rood, haar kut nog nat druipend van de ontlading. “Dit… is wat ik soms nodig heb, Vic. Sorry.” hijgt ze. Victor hoeft niets meer te vragen. Zijn blik is donker, bezitterig. Met één hand schuift hij de stapel dossiers opzij, papier vliegt half over de grond. Louise wil nog protesteren, dit zijn belangrijke contracten, maar de manier waarop hij haar met zijn andere hand voorover buigt, laat haar elke zakelijke gedachte vergeten. Dit wordt een belangrijke beuk. Haar borsten drukken op de dossiers die nog op tafel liggen, haar wangen rood van spanning. Haar rokje is in één ruk omhoog, haar slipje scheurt bijna wanneer hij het opzij trekt. Haar kutje, al druipend en trillend van haar printorgasme, staat wijd open voor hem.

En Victor wacht niet. Hij grijpt haar heupen, positioneert zich, en in één rauwe stoot dringt hij opnieuw bij haar binnen. Louise schreeuwt zacht, haar gezicht half begraven in het papier: “God, Victor!” Hij beukt haar zonder genade, elke stoot diep, vol kracht. Het bureau kraakt onder hun ritme, de dossiers schuiven onder haar huid, ze voelt de harde randen in haar buik drukken — alsof haar werk zelf getuige moet zijn van dit onbeheerste neuken. Zijn handen klemmen strak in haar billen, hij trekt haar telkens terug op zijn pik, zodat hij nog dieper, nog ruiger in haar kut klapt. Louise voelt haar benen trillen, haar clit schuren tegen het papier, elk dossierblad wordt vochtig van haar sappen.

“Harder,” hijgt ze, “harder, Victor…” Hij gehoorzaamt, beukt haar zo diep dat haar adem stokt. Ze komt weer. Gesmoord gillend, kreunend, met haar kut strak om zijn paal. De dossiers onder haar buik kreuken, sommige vellen papier krijgen natte plekken van haar doorweekte borsten, maar dat kan haar geen seconde schelen. Victor duwt nog dieper, tot hij zelf komt, grof en onstuitbaar en zijn zaad warm in haar achterlaat. Hij zakt half over haar heen, zijn adem zwaar in haar nek, zijn handen nog altijd bezitterig om haar heupen. Louise glimlacht hijgend, haar haren plakkerig, haar lippen rood. Ze streelt met één hand de verkreukte dossiers onder zich. “Zo, Victor,” fluistert ze met een glimlach, “dit moesten we maar wegschrijven als collegiaal overleg in ons urenoverzicht, denk je niet?”