Sam, Sofie en Nina – het vervolg

Dit is een vervolg op “Mijn buurvrouw Sam”. In 27 delen (deel 1 kun je hier lezen) werd door Peter verteld over onze levens. Peter is helaas dood door een afschuwelijk ongeval. Wij (Sam, Sofie en Nina) bleven achter. Wij zijn geen van allen echt schrijvers. We proberen verder te gaan waar Peter eindigde. We zijn inmiddels anderhalf jaar verder.

Sam schrijft:
Het voelt vreemd om nu zelf woorden neer te zetten. Peter was altijd degene die ons verhaal vertelde. Zijn woorden hadden ritme, humor, soms plagerig, soms ontroerend. Wij… wij hadden vooral de beleving, niet de pen. En toch zitten we hier, drie vrouwen die elkaar aankijken en besluiten: we gaan verder.

Sinds zijn dood hebben we veel moeten beslissen. Het restaurant, Peters trots, hadden we direct gesloten. Michelin kreeg bericht. Netjes, met uitleg. We zullen nooit weten of er een ster was gekomen. Maar tijdens het Michelin Gala gebeurde iets wat ons diep raakte: Michelin had een herdenkingsmoment voor hem ingelast. Zijn naam klonk in die stille zaal. Een foto van Peter op groot scherm, lachend. In dat prachtige colbertje. Wit overhemd. Natuurlijk geen stropdas. Er werd zacht geklapt en ik voelde hoe Sofie in mijn hand kneep en Nina aan mijn andere kant snikte. Peter had het mooi gevonden, al had hij waarschijnlijk gegrapt dat hij liever was gekomen om het glas champagne zelf te drinken en dat het applaus wel wat zuinigjes was.

Sofie schrijft:
Voor mij voelde dat Gala als een vreemde droom. Alles om me heen was prachtig: het licht dat zacht over het glaswerk gleed, het geroezemoes van mensen, de geur van bloemen. Maar mijn aandacht bleef hangen bij dat grote scherm. Peters gezicht. Zijn glimlach. Zijn ogen die leken te zeggen: “Meisjes: geniet! Dit is voor jullie.”

Toen de stilte viel voor het herdenkingsmoment, voelde ik hoe de lucht zwaarder werd. Ik kneep Sams hand niet eens bewust; het gebeurde gewoon. Nina’s schokjes van ingehouden huilen bereikte me via onze verbonden handen. Het was een kort moment, maar in mijn hoofd kwamen alle herinneringen aan hem voorbij: zijn lach, zijn zachte tikje tegen mijn schouder als hij een grap maakte, zijn blik als hij trots op ons was, zijn strelende hand over mijn billen, zijn heerlijke kussen, zijn mooie penis. Na afloop van het officiële deel dronken we nog een glas. Ik keek naar Sam en Nina en wist: wat er ook komt, wij drieën dragen hem verder, in alles wat we doen.

Nina schrijft:
Ik ben niet zo goed met schrijven. Peter wist dat. Hij zei altijd dat mijn kracht zat in doen en praten, niet in schrijven. Toen ik daar zat, met Sam en Sofie, in die zaal vol mensen, voelde ik dat er toch woorden kwamen. Heel veel woorden… alleen bleven ze in mijn hoofd.

Op dat scherm stond de man die ons mede samenbracht. Niet als baas van onze BV, maar als mens. Het applaus klonk beleefd – slechts een paar mensen uit het sterrenwereldje kenden hem – maar voor mij was het oorverdovend in betekenis. Ik dacht aan hoe we op die laatste avond de keuken samen sloten terwijl Sam en Sofie al naar huis waren, hoe we op die laatste avond in het restaurant de lampen uit deden, hoe we de deur sloten om via de ondergrondse tunnel naar huis te gaan, terwijl de nachtportier van het hotel ons welterusten wenste. Het was niet alleen een deur die dichtging, het was bijna een leven maar feitelijk een hoofdstuk dat eindigde.

Toen de avond vorderde, wist ik één ding zeker: Peter zou gewild hebben dat we, hoe dan ook, zouden doorgaan. Niet om te vergeten, maar juist om te laten zien wat hij in ons heeft losgemaakt.

Sam schrijft:
Die eerste weken voelde alles aan als een film waarvan je per ongeluk op pauze drukt en dan niet weet hoe je verder moet afspelen. De eerste nachten sliepen we dicht op elkaar. In de master bedroom lag het colbertje dat hij de laatste avond gedragen had. Die geur van zijn aftershave op de kraag… Ik legde er één keer mijn neus in en moest bijna overgeven van gemis en tegelijk van tederheid. Zijn heerlijke lichaam van troost was bij ons niet iets abstracts: we grepen naar elkaar omdat we niet wisten hoe anders te ademen.

Seksuele aanraking werd in die dagen geen vlucht, maar een taal. Huidhonger! Soms konden we alleen zwijgend aan elkaars handen ruiken; andere keren vroegen onze lichamen om meer. Het gebeurde dat we allemaal tegelijk op bed belandden, dat een arm een been overstak, een hand een rug beroerde en iemand begon te kussen tot een ander antwoordde. En dan vloeiden die kussen over in tongen, in handen die elkaar verkenden en eindelijk weer eens iets deden wat we samen met Peter altijd als vanzelfsprekend hadden gevonden. Het was troost en eerbetoon tegelijk: wij konden hém niet meer laten genieten, maar we konden wel die nabijheid delen die hij altijd zo koesterde en zelf genieten zoals hij dat juist wilde.

Soms was het rauw: ik kon in tranen opstaan en twee minuten later lag ik bovenop Sofie of Nina omdat dat huidcontact even de scherpe randen van rouw afvijlde. Ik voel nog waar Peter zat, in de manier waarop we naar elkaar keken: “Doe maar”, leek hij te zeggen. “Onderzoek, ontdek en geniet!” En dat doén we. Niet om hem te vergeten, maar omdat het hem eer aandoet.

Sofie schrijft:
Ik was degene die probeerde de lijnen in het leven weer een beetje recht te trekken: zakelijke mails, bankzaken, het telefoontje naar de accountant, kortom alles waarvan ik wist dat Peter dat zou hebben gedaan. Maar op het moment van kaarslicht en stilte viel ook ik terug in onze lichamen. Wij drieën vonden elkaar. Het was soms een handeling van praktische troost: we wasten elkaar en deelden het laatste slokje van de wijn. En soms was het anders: exploratie, vrijmoedigheid, en ja, lust. Dat laatste was geen verraad: het was overleven.

Wat ik me goed herinner is hoe lichamelijke handelingen van troost vaak in iets anders overgingen. Een nekzoen werd een tongzoen, een vingertip die het haar opzij streek, werd een hand die langs borsten ging. En voordat we het wisten, waren we weer de vier lichamen die elkaar kenden, van binnen en van buiten. Het ontbreken van een lichaam was voor mij ook een belangrijke bevestiging: ik hoefde niet te proberen om Peter vervangen. Ik wilde dat ook niet, maar ik wilde wel dat de warmte bleef bestaan. Onze lichamen hielden hem levend – in smaak, in aanraking, in herinnering.

Soms was het moeilijk. Soms vroeg ik me af of wij het goed deden: troost of afleiding? Bewust of onbewust? De antwoorden komen niet in nette zinnen. Ze komen in ademhalingen, in handen die elkaar vasthouden en in de toestemming die we elkaar telkens opnieuw geven. En ja, als ik eerlijk ben: toen we in DeLaMar stonden en zijn naam hoorden, voelde ik het: hij zou willen dat wij leefden. Hij zou willen dat wij niet stil stonden. Dat idee gaf me toestemming om te ademen en tegelijk de pijnlijkheid van het gemis te dragen.

Nina schrijft:
Ik ben altijd degene geweest die meestal het zwijgen koos en de klus deed. Maar ik voel en ik herinner ook. Na Peters dood voelde ik een verwarrende combi van schok enerzijds, maar ook een soort nuchtere acceptatie anderzijds. Alsof die scherpe pijn iets in mij opende. Seks met Sam en Sofie voelde vaak als een taal die niet vulbaar was door woorden. Soms was ik degene die een arm om Sam sloeg en langzaam haar regenboog van gevoelens op at, soms was ik degene die Sofie vastpakte en haar op haar rug trok zodat ik haar gezicht kon zien, haar kuste, haar penetreerde en tegelijkertijd kon fluisteren dat het goed zou komen.

Voor mij heeft mijn lichaam altijd iets dubbels gehad; het is niet iets om te verbergen maar ook niet iets dat alle antwoorden geeft. Na Peters overlijden bleek dat mijn lichaamsgeschiedenis voor ons geen afstand schiep; het werd in die weken juist een extra bron van nabijheid. Sam en ik – beide een vrouw met wat ‘extra’s’ – vonden in elkaar handen om aan vast te houden en in Sofie vonden we aanrakingen die niemand veroordeelde. We omarmden de gevoelens, elkaar en elkaars gevoelens. Ik vond mezelf in momenten waarin ik iemand op at met mijn mond. En tegelijk in de ogen keek die ik liefhad terwijl we dat deden. Het voelde zo menselijk.

Peter was de schrijver die er niet meer is. Het kost ons (Sam, Sofie en Nina) veel moeite om verder te schrijven. Alleen als jullie als lezers het echt willen, dan gaan we door. Laat het merken in de comments. Zo niet, dan eindigt het hier.