DEBUTANTEN BAL
’Ohw hoogheid…’ kreunt het kamermeisje waar ik me op aan het uitleven ben. Wijd open ligt ze onder me en haar stevige borsten deinen soepeltjes mee in het ritme van mijn stoten, hard en diep in haar. Het gaat nog wel even duren, geduldig werk ik me toe naar het schieten van m’n zaad, het meisje voelt heerlijk aan en alles in haar doet mee om me uiteindelijk leeg te melken. Van mij mag dit nog wel even zo duren.
Maar dan wordt de deur geopend en staat daar de kasteel-gouverneur, signore Pietro. Hij kijkt mijn activiteit enige seconden intens misprijzend aan, zoals alleen híj dat kan, dan: ‘… ahem … Alora… Uwe Hoogheid Prins Vittorio, uw vader zijne Majesteit de Koning wenst u onmiddellijk te spreken.’ Ik kijk de man vertwijfeld aan, dat meent hij niet: ‘even dit afmaken, Pietro’ zeg ik een beetje benauwd. Maar, terwijl hij me vernietigend aankijkt: ‘… U weet hoe uw vader is, Hoogheid…’ en met een klap slaat de gouverneur de deur achter zich dicht.
Nou, die is duidelijk en met tegenzin trek ik mijn nog harde palo terug uit het meisje, dat teleurgesteld kreunt. ‘Scusi liefje, si, we waren net zo lekker bezig. Nou, vanavond dan maar de rest…’ mopper ik. Ik trek mijn broek omhoog en sjor die over mijn stijve palo die knap in de weg zit, doe dan m’n blouson aan, jasje erover en daar ga ik, op weg naar de zoveelste preek van papà.
Dit verhaal speelt zich enkele eeuwen terug af in het toenmalige Italië. Een land dat in die tijd nog geen samenhangende staat was zoals nu maar bestond uit een lappendeken van koninkrijken en republieken, met als belangrijksten Venezia, Genua, Savoia, Firenze, Milano, Sardegna, Sicilia en Napoli. En dan had je ook nog eens de Pauselijke staat Roma, de kleinste maar wel de meest invloedrijkste. Hoofdpersoon is Vittorio, de losbandige tweede zoon van de koning en koningin van Napoli.
Vivà Róma
Pas nu ik de gang op loop merk ik hoe warm het was bij dat meisje, ik moet me eerst even gaan opfrissen in mijn eigen kamer, met dit luchtje om me heen kan ik niet aan komen zetten bij mijn vader. Het is een heel eind, van de zolder voor het personeel naar de verdieping waar wij zelf wonen. Terwijl ik de wenteltrappen afloop kijk ik door de kleine boogvormige ramen steeds weer even uit op de stad, een uitzicht dat nooit gaat vervelen. Het kasteel is gebouwd op een heuvel vanwaar je heel Napoli kan overzien, met daarachter de Middellandse zee. Het is druk in de haven, ik zie ontelbare masten aan de kades en ook nog eens ik weet niet hoeveel schepen met bollende zeilen die vertrekken of ze juist strijken omdat ze de haven binnenlopen.
Op mijn kamer aangekomen kleed ik me helemaal uit, trek me dan eerst nog snel af om mijn palo weer in de rust te krijgen en fris me daarna op met het water uit de kan die altijd gevuld klaar staat.
Mijn vaders werkkamer is op de begane grond, naast de grote troonzaal en zonder te kloppen loop ik naar binnen. Papà kijkt verstoord op van waar hij mee bezig is: ‘natuurlijk Vittorio Emanuele Giacchino, tweede zoon van de koning van Napoli en Calabria, doe alsof je thuis bent.’
Ik grinnik, want dat ben ik natuurlijk ook, tweede zoon, lekker wel, scheelt een hoop gedoe. Ik plof neer in de stoel tegenover het bureau van zijne Majesteit de Koning. ‘Wat was er nou zo dringend papà?’ vraag ik dan. ‘Oh, scusi, had je belangrijkere zaken te doen?’ reageert papà als door een slang gebeten. Ik grijns, hij is zo gemakkelijk op de kast te krijgen, druk dan mijn tong in mijn wang en zeg: ‘weet je toch wel?’
Whow, dit keer weet papà zich te beheersen, er is dus écht iets belangrijks. Dan steekt hij van wal. ‘Dát dus, Vito… Het moet maar eens afgelopen zijn met dat luie leventje van jou. Sinds je opleiding klaar is hang je hier maar wat rond en val je iedereen lastig. Zelfs je broer klaagt dat hij als mijn toekomstig opvolger alleen maar plichten kent en dat jij er maar een beetje op los leeft.’ Het aloude riedeltje weer, m’n broer is ook al zo’n zeurpiet aan het worden en ik reageer door één wenkbrauw op te trekken. ‘En wat is daar nieuw aan, papà, dat Alfonso klaagt dat hij zo hard moet werken? Laat míj het dan doen, jou opvolgen, ík wil wel hoor.’
Papà moet er van zuchten, staat dan op en gaat ijsberend door zijn kamer verder: ‘maak het me nou niet zo moeilijk Vito, je weet goed dat je broer als oudste zoon mij móet opvolgen, of hij nou wil of niet. Jouw taak is een goed huwelijk te sluiten dat ons koninkrijk kan versterken. Volgende maand word je zeventien en ik wil dat er nu werk van wordt gemaakt. Het debutantenseizoen in Roma begint, ik wil dat je daar naartoe gaat om geschikte meisjes te leren kennen, liefst eentje uit een oude adellijke familie in het Noorden, om nieuwe allianties te kunnen vormen. Je krijgt een half jaar de tijd om je te oriënteren, daarna wil ik met je over mogelijke kandidates praten. Als je er dan geen hebt gevonden maak ík voor jou de keuze. Morgen vertrekt er een handelskonvooi en ik heb jou daar aan toe laten voegen.’
Tot verbazing van mijn vader reageer ik blij: ‘grazie papà, ik zal doen wat je zegt. Maar ik wil niet met een schip ernaartoe, ik ga op mijn eigen paard. Tot straks!’ En voor hij nog iets kan zeggen sprint ik weg, er komt vast nog een hele waslijst van wat ik allemaal moet doen maar daar heb ik even nog geen zin in. Zo’n bruid zoeken kan altijd nog. Waar ik me het meest op verheug is dat ik eindelijk Rome zal zien, daar gebeurt alles! Als eerste loop ik naar mámma, om haar te bedanken dat ze papà bewerkte dat ik naar Roma mag.
Na enkele dagen van een vermoeiende tocht in konvooi, open en bloot te paard over warme stoffige wegen arriveer ik in Roma. Ik verblijf daar bij de broer van mamma die een Hertog is en iets hoogs doet in de regering van de Paus. Mijn tante doet iets voor het ziekenhuis dat nieuw is en het modernste van heel Italië schijnt te zijn. Ze hebben een groot stadspaleis waar ik gedurende het halve jaar dat ik hier ben een eigen kamer heb gekregen.
Heerlijk om me op te kunnen frissen en bij het avondeten maak ik voor het eerst kennis met mijn neef en nichtje. Ooit hebben we elkaar ontmoet toen we nog klein waren maar daar herinner ik me weinig van. Mijn neef Giacomo is een paar jaar ouder dan ik en zit een beetje uit de hoogte te doen, hij vindt mij natuurlijk maar een provinciaaltje, hoewel ík prins ben en hij alleen nog maar de zoon van een Hertog is. Nou ja, het kan me niet schelen, hij doet maar.
Vívà Emílià
Alora, maar dan mijn nichtje Emilia, die zie ik wel zitten, ze is net als ik zeventien en ze is bellísimo, prachtig om te zien met haar stads-bleke Romeinse gezichtje, grote bruine ogen en donkerbruine lange haren, krullend volgens de laatste mode. Zij gaat net als ik haar eerste seizoen in en mijn mamma heeft al met háar mamma afgesproken dat we samen zullen gaan en dat ik op haar zal letten, wat een hoop chaperonne-gedoe scheelt.
De volgende avond al hebben we onze eerste balavond en met de koets van mijn oom rijden we naar onze bestemming, het palazzo van de familie Colonna aan het Piazza Venezia. Als we binnenkomen kijk ik mijn ogen uit. Ik vind ons kasteel in Napoli al heel mooi maar wat we hier te zien krijgen slaat álles. De centrale balzaal is het duurste en het rijkste wat ooit heb gezien, waar je ook kijkt zijn schilderingen aangebracht, vooral die op de plafonds zijn heel bijzonder om te zien. Langs alle wanden van de zaal staan met goud beklede zuilen met daartussen hoge spiegels, waardoor het vertrek nog groter lijkt dan het al is.
Er zijn vele tientallen en misschien zelfs wel meer dan honderd mensen, bijna allemaal jongelui, ook debutant net als Emilia en ik. Veel meisjes worden begeleid door hun mámma of een chaperonne en die dames zitten allemaal in zitjes tussen de zuilen, volop kletsend maar ondertussen wel nauwlettend hun eigen lievelingen in de gaten houdend. Emilia kent veel meisjes en steeds als we er een of meer tegen het lijf lopen stelt ze me aan hen voor. Na een tijdje al duizelt het me, ik ga er maar vanuit dat ik op den duur wel wat van die meiden weet te onthouden. Net als ik komen veel van hen uit andere koninkrijken of republieken van Italië en ook net als ik ze zijn ze hier omdat Roma dé stad is waar je een goede huwelijkspartner kunt vinden.
De hele avond blijven Emilia en ik bij elkaar en de keren dat ze voor een dans wordt gevraagd door een andere jongen houd ik haar goed in de gaten. Zelf dans ik twee keer met een meisje maar allebei lijken ze me domme gansjes, er komt geen woord uit, ik moet er niet aan denken met zo’n mooi maar leeg hoofdje te moeten trouwen. Als we uiteindelijk weer op huis aan gaan zijn we allebei moe van alle nieuwe indrukken en omdat we met de koets in een file van vertrekkende rijtuigen zijn terecht gekomen hebben we alle tijd om met elkaar te bepraten hoe we de avond vonden. M’n nichtje hengelt daarbij vrij opzichtig naar hoe ik de andere meisjes vond en zo eerlijk als ik ben zeg ik dan dat ik veel vrouwelijk schoon heb gezien maar háár eigenlijk wel de mooiste vond. Waarna ze tevreden tegen me aankruipt.
Tijdens het seizoen zijn er de hele week door balavonden, soirees, ontvangsten, matinees, lunches en weet ik veel wat ze nog meer verzinnen om steeds bij elkaar te komen, iedere Romeinse familie wil aan de beurt komen en allemaal hebben ze wel een schitterend palazzo. Na enkele weken en een aantal van die bijeenkomsten begin ik langzaam maar zeker gezichten te herkennen, waarbij ik heel veel aan Emilia heb die me van álles weet te vertellen over de mensen die we ontmoeten.
Steeds meer wordt me duidelijk dat het hier één grote koppelmarkt is, waarbij de hormonen af en toe al behoorlijk vrij spel hebben. Bijna ieder palazzo heeft wel een grote tuin en als je daar op zo’n zwoele avond even een frisse neus gaat halen struikel je af en toe over een stelletje dat de chaperonne van het meisje heeft weten te ontsnappen en daar ligt te zoenen.
Emilia’s eerste keer
Volgens Emilia zijn de opvattingen in Rome ontzettend ruim, als er sprake is van een veelbelovende kandidaat en zolang je maar zorgt dat er niet een kindje van komt kijkt menig chaperonne graag een andere kant op. Tijdens een van die avonden, als we samen een ommetje door zo’n palazzo-tuin maken omdat het binnen bloedheet is en er her en der weer vrijende stelletjes in de weer zijn kan ik me ineens niet meer beheersen. Ik ben mijn nichtje steeds leuker en mooier gaan vinden en als ze giechelend tegen me aan valt omdat we bijna over een stel uit een struik stekende benen vallen, kus ik haar.
Een kus, die ze meteen beantwoordt en voor ik het besef staan we elkaar te zoenen alsof we nooit anders hebben gedaan. Na afloop zijn we allebei een beetje verlegen, het voelt dat onze lichamen het zo’n beetje van ons hebben overgenomen. We weten niet goed wat we er tegen elkaar over moeten zeggen en zwijgend gaan we terug naar binnen. Ook op de terugweg in de koets blijft het doodstil, waarbij we ieder in ons eigen hoekje zijn gaan zitten, in plaats van genoeglijk tegen elkaar leunend na te praten.
Later, als ik op mijn kamer in bed lig, trek ik me af, de zoen met Emilia heeft me mateloos opgewonden. Bijna slaap ik al, maar dan hoor ik zachtjes mijn deur open en weer dicht gaan en voor ik besef wat er gaande is stapt Emilia in haar nachtponnetje de kamer binnen, een kaarslichtje in haar hand. Ze zet het lichtje op de tafel en kruipt dan naast me in bed, dicht tegen me aan, een beetje rillerig van de kou. Als ze vervolgens niks zegt neem ik haar zwijgend in mijn armen en knuffel ik haar. Een tijdje lang liggen we zo, allebei duidelijk gespannen over de hele situatie, maar dankzij Emilia’s warme lichaam tegen het mijne wordt mijn palo ondanks het eerdere aftrekken al snel weer onrustig.
Op een of andere manier voel ik aan dat ik moet wachten tot zij iets zegt en dan, eindelijk, fluistert ze: ‘Vito, jij weet al hoe het moet, toch …?’ Ik kijk haar aan en antwoord dan: ‘Ja, best wel, nichtje’ zeg ik, haar daarna een brede grijns schenkend. Whow, wordt dit wat ik denk dat het wordt? Ik ben de dagelijkse seks met onze kamermeisjes ontzettend gaan missen.
Opnieuw wacht ik af wat ze wil. ‘Ehm… , zou jij het dan voor het eerst met mij willen doen? De jongens waar ik mee dans hebben het er steeds over maar ik ben er een beetje bang voor…’ komt er dan lief maar ook best wel benauwd uit. Ik draai me op mijn zij naar haar toe, kus haar en fluister dan: ‘si, maar je hoeft niet bang te zijn, hoor Emilia, het is juist heel lekker…’
Dan kruip ik over haar heen het bed uit, trek mijn nachtgoed uit en help daarna Emilia het hare uit te doen. Ze is een beeldschoon meisje, bijna net zo lang als ik, met mooie volle borsten, een platte buik en ontvankelijke heupen. Emilia laat verlegen toe hoe ik haar bekijk en omdat ze misschien nog twijfelt maak ik er maar gauw werk van, ik laat me deze kans op seks niet ontschieten. Ik kniel over haar heen en open haar nog strak gesloten benen, waartussen ze een donzig driehoekje heeft. Als ik haar benen geopend heb lik ik haar gleufje, waar een lekker geurtje omheen hangt, net zo lang tot Emilia onrustig onder mijn handen begint te bewegen en zich wat omhoog drukt, me zo haar fessura, haar gleufje aanbiedend.
Ik leg me over haar heen, zoek met mijn palo de ingang van haar vagina en rustig schuif ik mijn snoeiharde palo daarna bij haar naar binnen. Ik weet dat een meisje de eerste keer pijn heeft en doe het daarom voorzichtig. Als ik halverwege in haar voel dat ik wat word tegengehouden en dus moet doorstoten fluister ik: ‘het doet maar even pijn, Emilia, maar daarna wordt het lekker.’ En voordat ze mijn woorden goed kan laten doordringen duw ik me hard bij haar naar binnen en even later zit mijn palo helemaal in haar. Meteen houd ik me diep in haar stil, want hoewel Emilia zich dapper houdt en niet gilt of zo, merk ik toch aan haar benen waar ze me mee klem zet en aan haar buik die gespannen tegen de mijne ademt dat ze pijn heeft.
Maar ook al heeft Emilia pijn, het is heerlijk om mijn palo weer in een ontvankelijk meisjeslichaam te hebben zitten. Dat warme nauwe gevoel er omheen miste ik echt, ik had al bijna ontwenningsverschijnselen. Als ik merk dat Emilia rustiger wordt begin ik onze copulare, ik neuk haar rustig, steeds bijna uit haar en dan met een langzame maar diepe stoot weer helemaal in haar. Na een tijdje voel ik hoe ze gaat tegen bewegen en van de seks begint te genieten. Ik kijk haar aan en vraag hoe het is. ‘Fijn wel nu, Vito. Maar het deed eerst erg pijn.’
Ik kus haar en dan neuk ik mijn nichtje ijverig verder. Ze voelt heerlijk onder me, haar zachte soepele beweeglijke lijf voelt zo heel anders aan dan dat van al die hardwerkende kamermeisjes in mijn vaders kasteel. Ik neem me voor om dit meisje alles te leren wat er te leren valt over seks voordat ik weer uit Roma vertrek. Dat betekent dus ook dat ik haar vaak zal moeten neuken en zolang oom en tante maar niks in de gaten krijgen zal dat geen probleem zijn, want mijn nichtje lijkt er nu al erg van te genieten.
Ik geniet ervan hoe ze zich onder mij strak tegen me aan duwt om mijn palo nog dieper in haar te krijgen en nog geen tien minuten nadat ik haar ontmaagdde voel en hoor ik hoe ze klaar komt. Emilia begint luid te kreunen en om te voorkomen dat de familie wakker wordt leg ik een hand op haar mond en zeg ik ‘ssst’.. Ondertussen paal ik haar rustig verder, zo haar meisjesextase op gang houdend. Pas als dat helemaal in haar is uitgewoed ga ik aan mezelf denken. Steeds harder in haar beukend werk ik mezelf naar mijn zaadlozing toe en als die in aantocht is trek ik me snel terug uit Emiliá haar buik en spuit ik alles over haar heen. Met een diepe zucht laat ik me op haar vallen en al snel vallen we zo samen, bezweet en aan elkaar plakkend door mijn zaad, in slaap.
Het slapende meisje
Ik ben ongeveer een maand in Roma als mijn tante zegt dat ze zich al enkele dagen niet zo lekker voelt en aan Emilia en mij vraagt of wij vandaag een keer haar nichtje Chiara willen bezoeken. Emilia heeft me wel eens vertelt dat haar nichtje, een dochter van de koning van Sardegna die een broer van haar mamma is, hier in Rome in het ziekenhuis is opgenomen met een vreemde ziekte. Al bijna een jaar geleden is ze op een dag in een leegstaande kamer van hun kasteel in Cagliari gevonden, op de grond liggend, diep in slaap of misschien zelfs bewusteloos.
Al snel daarna begonnen er allerlei verhaaltjes de ronde te doen, dat ze bij haar geboorte door een of andere heks was vervloekt, niemand wist hoe het precies zat. Toen ze na vele weken maar niet wakker werd is ze voor een meer moderne behandeling naar Rome overgebracht. Hier zeiden de dokters dat ze waarschijnlijk ergens door vergiftigd is en hoewel ze al van alles met tegengifjes en aderlatingen en zo hebben geprobeerd, tot nu toe heeft niks geholpen en slaapt het meisje nog steeds heel diep.
X. Zara
Heerlijk begin Zara. Gaat een prachtig geil verhaal worden. Chiara gaat op een speciale manier wakker worden, denk ik. Succes.