Gezien in de nachttrein (deel 1)

Alex zit alleen in een stiltecoupé van de eerste klas, avondtrein richting Antwerpen. Het is donderdag, bijna middernacht, de wagon is zacht verlicht en bijna leeg. Hij draagt een donkerblauw pak, das los, bovenste twee knopen van zijn overhemd open. Zijn jas hangt over de stoel naast hem, zodat hij makkelijk kan bewegen.

Hij voelt de oude drang weer opkomen. Niet de wilde, destructieve drang van vroeger, maar een beheerste, bijna meditatieve honger naar blootstelling. Hij ademt diep in, kijkt om zich heen. Niemand dichtbij. Alleen verderop, bij het raam, drie meiden van begin twintig. Studenten, waarschijnlijk. Een brunette met kort haar, een blonde met vlecht, en een derde met rood haar en een neusring. Ze lachen zacht, delen oortjes, kijken af en toe op hun telefoon.

Alex staat op, loopt rustig naar het toilet aan het einde van de wagon. Hij laat de deur op een kier staan. Niet wijd open, gewoon een paar centimeter. Genoeg om gezien te kunnen worden als iemand voorbijloopt. Hij trekt zijn rits open, haalt zichzelf half harde naar buiten, leunt met één hand tegen de muur. Zijn hart bonkt. Hij wacht.

Niets gebeurt.

Hij hoort gestommel. Stemmen. De drie meiden komen zijn kant op, waarschijnlijk naar het toilet of de restauratie. Ze zien hem. Eerst stilte. Dan een onderdrukte gil, gevolgd door een harde fluistering: “Wat de fuck… is die man zich aan het aftrekken?”

De brunette kijkt hem recht naar hem, ogen groot, mond half open. De blonde draait zich meteen om, maar kijkt toch stiekem over haar schouder. De roodharige blijft staan, armen over elkaar, een mengeling van walging en nieuwsgierigheid.

Alex trekt zijn rits niet dicht. Hij kijkt ze kalm aan, bijna verontschuldigend: “Sorry,” zegt hij zacht. “Ik… ik weet dat dit raar is.”

De brunette: “Raar? Dit is gewoon walgelijk.” Hij knikt. “Dat weet ik. En toch doe ik het.” Hij stapt naar voren, rits nog open, maar hij bedekt zichzelf met zijn hand. Niet uit schaamte, maar uit respect. Hij gaat op de rand van een coupestoel zitten, tegenover hen, een paar meter afstand.

“Willen jullie dat ik wegga?” vraagt hij. De roodharige trekt een wenkbrauw op. “Dat lijkt me wel zo netjes, ja.” Maar niemand beweegt. Ze blijven staan. Kijken.
Alex zucht. “Ik ben Alex. 46 jaar. Vroeger… was ik verslaafd. Aan seks. Aan risico. Aan gezien worden. Ik heb jaren therapie gehad. Ben nu drie jaar clean, op mijn manier. Maar dit…” hij wijst subtiel naar zijn open gulp, “dit is wat er overblijft. Geen geweld. Geen dwang. Alleen… dit. De spanning. Het moment dat iemand kijkt.”

Stilte.

De blonde draait zich nu helemaal om. “Duurdere opleiding, denkt Alex, aan haar accent te horen. Ze zegt niets, maar haar wangen zijn rood. De brunette: “Dus je bent een exhibitionist?”
“Ja.”

“En je doet dit… in de trein?” “Soms.” De roodharige lacht kort, ongelovig. “En wat verwacht je dan? Dat we gaan klappen? Foto’s maken?” “Nee,” zegt Alex. “Ik verwacht niks. Soms schreeuwen mensen. Soms lopen ze weg. Eén keer heeft een vrouw me aangegeven. Eén keer… heeft een vrouw me mee naar huis genomen.”

Hij glimlacht bijna verlegen. “Maar meestal gebeurt er niks. En dat is ook goed.” De brunette gaat langzaam zitten, tegenover hem. De andere twee blijven staan, maar komen iets dichterbij.
“En… hoe voelt dat?” vraagt de brunette. “Als iemand kijkt?” Alex kijkt haar recht aan. “Als adem stokt. Mijn huid brandt. Het is alsof ik even echt besta.” De roodharige: “Laat zien dan.” Alex kijkt op. “Wat?” “Je zei dat je niks verwacht. Maar je doet dit omdat je gezien wilt worden. Dus laat zien. Helemaal.”
Alex aarzelt. Dan staat hij op, langzaam. Handen langs zijn lichaam. Hij laat zijn broek een stukje zakken, tot halverwege zijn bovenbenen. Geen ondergoed. Hij is nu zichtbaar hard, dik, niet extreem lang, maar opvallend vol. De aderen duidelijk, de eikel glimmend.

De drie meiden kijken. Geen gegil deze keer. Alleen stilte. De blonde fluistert: “Jezus…” In haar hoofd raast het. Ze heet Lotte, twintig jaar, net tweedejaars psychologie in Leuven, en ze heeft zichzelf altijd gezien als iemand die alles rationeel benadert. Ze leest boeken over deviant gedrag, schrijft papers over paraphilieën, maar dit… dit is geen casestudy in een boek. Dit is echt. Een man van midden veertig, netjes gekleed, beleefd zelfs, die hier gewoon staat met zijn broek omlaag en zijn erectie bloot in een stiltecoupé. Ze voelt haar wangen branden, niet alleen van schaamte, maar van iets anders. Iets wat ze niet wil benoemen.

Ze draait haar hoofd half weg, maar haar ogen blijven plakken. Het is groter dan ze verwacht had – niet pornografisch overdreven, maar gewoon… aanwezig. Vol. De huid strak, de kop donkerrood en glanzend van een druppel vocht. Ze slikt. Haar hart bonkt harder dan toen ze voor het eerst een joint rookte op een studentenkamp. Ze denkt aan wat haar docent zei over exhibitionisme: dat het vaak gaat om macht, om controle, om de schok bij de ander. Maar bij deze man voelt het anders. Hij dwingt niks. Hij vraagt bijna toestemming met zijn ogen.

Lotte bijt op haar lip. Ze merkt dat haar dijen tegen elkaar drukken, een onwillekeurige beweging. Ze is nat, realiseert ze zich met een schok. Niet een beetje, maar echt. Haar string plakt. Ze haat zichzelf erom. Dit is fout. Dit is een vreemde in een trein. Maar tegelijkertijd voelt het veilig – de wagon is leeg, ze zijn met z’n drieën, en hij zit daar rustig, handen langs zijn zij, alsof hij een kunstwerk tentoonstelt.
De brunette – Floor, haar beste vriendin – zit nu dichterbij, gefascineerd, vragen stellend alsof dit een interview is. De roodharige, Tess, met die neusring en altijd die brutale mond, leunt tegen een stoel, armen over elkaar, maar haar ogen verraden hetzelfde als wat Lotte voelt: een mengeling van afkeer en een verboden opwinding.

“Voel je je niet… kwetsbaar?” vraagt Floor zacht aan Alex.
Hij schudt zijn hoofd. “Juist wel. Dat is het punt. Ik geef de controle uit handen. Jullie mogen kijken, oordelen, weglopen. Of blijven.”

Lotte vindt eindelijk haar stem. Ze draait zich volledig naar hem toe, haar vlecht zwaait over haar schouder. “En als we… foto’s maken?” vraagt ze, bijna fluisterend. Haar stem trilt een beetje.
Alex kijkt haar aan, zijn grijze ogen rustig, bijna uitnodigend. “Dan is dat jullie keuze,” herhaalt hij zacht. “Ik vraag alleen om discretie.”

Dat is genoeg voor haar. Lotte voelt haar hand al naar haar broekzak glijden, telefoon grijpen, scherm ontgrendelen met een snelle duimveeg. Ze houdt hem laag, tegen haar bovenbeen, alsof ze gewoon iets checkt. Floor en Tess zijn te gefocust op Alex om het meteen door te hebben. Ze start de camera op video, zet hem op stil, en richt de lens subtiel zijn kant op.

Eerst filmt ze breed: zijn open broek, zijn handen die rustig langs zijn zij hangen, die harde, volle pik die lichtjes meebeweegt met de trein. Dan zoomt ze langzaam in. Verder. Dichterbij. Tot alleen het topje van zijn eikel het scherm vult. En daar ziet ze het duidelijk: uit het pisgaatje sijpelt een gestage, glanzende druppel voorvocht. Niet één druppel die valt, nee – het komt er langzaam uit, als een dun, doorzichtig draadje dat langs de onderkant van de eikel glijdt, langs de rand van de kroon, en dan traag verder naar beneden hangt. Het glimt in het zachte licht van de wagon, bijna hypnotiserend.

Lotte voelt haar mond droog worden, en tegelijkertijd een warme golf tussen haar benen. Ze denkt er niet bij na – het gebeurt gewoon. In haar hoofd flitsen gedachten die ze normaal nooit zou toelaten: hoe zou dat smaken? Zoutig, een beetje zoet, mannelijk. Dik en warm op haar tong. Ze stelt zich voor hoe ze haar lippen eromheen zou sluiten, hoe die breedte haar mond zou oprekken, haar kaken zou laten werken. Niet zoals bij jongens van haar leeftijd, dunner, nerveuzer. Dit is een echte volwassen pik – dik, zwaar, met die kloppende aderen die over de schacht lopen als dikke touwen onder de huid. Ze kan de puls bijna zien, synchroon met zijn hartslag.

De geur bereikt haar nu echt. Ze is ongemerkt nog een stap dichterbij gekomen, zogenaamd om beter te kijken, maar eigenlijk omdat ze het wil ruiken. Die muskusachtige, warme geur van opgewonden man, vermengd met die lichte, zoetige toon van precum. Het maakt haar licht in haar hoofd. Haar string is doorweekt, ze voelt het bij elke kleine beweging.

Ze filmt door. Zoomt nog iets verder in, tot het draadje voorvocht dat blijft komen scherp in beeld is. Het breekt niet af – het blijft hangen, wordt langer, glanzender. Ze bijt hard op haar onderlip om niet zachtjes te kreunen.

Later, denkt ze. Vanavond, in haar studentenkamer. Alleen. Licht uit, telefoon op haar kussen. Dit filmpje op repeat. Haar vingers diep tussen haar benen, hard en snel, terwijl ze zich voorstelt dat ze haar mond opendoet, dat ze hem proeft, dat ze hem helemaal inslikt tot ze bijna stikt van die dikte. Ze weet nu al dat ze klaar zal komen zoals nooit tevoren – hard, trillend, met zijn geur nog in haar neus en dat glimmende pisgaatje in haar gedachten.

De brunette – Floor – slikt hoorbaar. “Hij liegt niet. Hij is… echt dik.”

Alex staat daar, kwetsbaar, blootgesteld in de zachte verlichting van de eerste klas. Geen beweging. Geen schaamte meer. Alleen overgave. Tess, de roodharige, zet een stap naar voren. “Je bent niet bang?” “Jawel,” zegt hij zacht. “Doodsbang. En tegelijk… vrijer dan ooit.”

Ze kijkt naar zijn geslacht, dan in zijn ogen. “Weet je… ik haat mannen die dit doen. Meestal. Maar jij… jij vraagt niks. Je eist niks. Je staat daar gewoon.” Alex glimlacht bijna teder. “Dat is alles wat ik heb.” Floor staat nu ook op. Ze komt dichterbij, steekt haar hand niet uit, maar kijkt alleen. Heel aandachtig. “Mag ik… iets vragen?”

“Altijd.”

“Is dit… alles wat je bent?” Hij schudt zijn hoofd. “Nee. Dit is wat ik niet meer kan verbergen. Maar het is niet wie ik ben.”

Stilte. De trein mindert even vaart, maar rijdt door. Volgend station nog ver.
Tess haalt diep adem. “Weet je… ik denk dat we je haten. En ik denk dat we je ook een beetje bewonderen.”

Alex trekt zijn broek langzaam weer omhoog, rits dicht. Hij buigt lichtjes. “Dank je,” zegt hij. “Voor het kijken. Voor het niet weglopen.”

De meiden kijken elkaar aan. Dan, zonder iets te zeggen, draaien ze zich om en lopen terug naar hun plekken. Alex gaat zitten. Zijn hart bonkt nog steeds.

Achter hem hoort hij Floor zachtjes tegen de anderen zeggen: “Hij was… mooi. Op een zieke, eerlijke manier.” En dan, nog zachter: “Ik denk dat ik het begrijp.”

De trein ratelt verder door de nacht, het ritme van de rails een constante hartslag onder hun voeten. De drie meiden zitten weer op hun plekken, dichter bij elkaar dan voorheen, schouder aan schouder, als in een stilzwijgende bondgenootschap. Achterin de wagon heeft iemand plaatsgenomen – een schaduwfiguur, man of vrouw, onduidelijk in het zwakke licht. Een jas over de schoot, hoofd gebogen over een boek of telefoon. Ze merken het op, maar zeggen er niets over. Nog niet.

Tess staart uit het raam. Haar gedachten razen als de voorbijflitsende lichten buiten: “God, wat was dat? Hij stond daar gewoon… bloot. Dik, hard, kwetsbaar. Ik wilde hem aanraken. Niet zomaar, niet als een spelletje. Ik ken dat gevoel – dat brandende verlangen om gezien te worden, om grenzen te verleggen. Vorig jaar, op dat feestje, toen ik mijn topje liet zakken in de tuin, alleen voor die ene jongen. De rush, de hitte tussen mijn benen. Alex… hij is zoals ik. Ik zou hem kunnen aanraken, mijn vingers om hem heen sluiten, voelen hoe hij pulseert. Maar wat als de anderen het zien? Wat als die figuur achterin kijkt? Nee, ik moet het doen. Of in ieder geval dichterbij komen. Straks, als de trein stopt…”

Ze verschuift op haar stoel, knijpt haar dijen samen. Haar ademhaling is zwaarder, een subtiele hitte kruipt omhoog vanuit haar buik.

Floor bijt op haar lip, kijkt naar haar handen in haar schoot en dan stiekem naar Alex, die een paar stoelen verderop zit, ogen gesloten: “Dit is gek. Walgelijk, toch? Maar waarom loop ik niet weg? Waarom zit ik hier nog, met dat beeld in mijn hoofd – zijn pik, niet gigantisch, maar dik genoeg om… Nee, stop. Ik twijfel. Hij lijkt eerlijk, kwetsbaar, met dat verhaal over zijn verslaving. Maar wat als het een truc is? Wat als hij gevaarlijk is? Ik moet afwachten. Kijken wat de anderen doen. Als zij dichterbij gaan, misschien… Maar nu? Nee. Ik voel de spanning in mijn borst, een knoop die strakker trekt. En die persoon achterin – wie is dat? Zit die te kijken? Te luisteren? Het maakt het erger. Of spannender? God, ik weet het niet.”
Haar wangen gloeien, ze drukt haar benen steviger tegen elkaar aan, een onbewuste poging om de onrust te bedwingen.

Lotte observeert hen beiden. Ze zegt niets, maar haar gedachten tollen, net als eerder in haar hoofd toen ze hem voor het eerst echt zag: de aderen duidelijk, de eikel glimmend. Ze voelt haar wangen nog branden van die eerste schok, van het besef dat ze nat was geworden zonder het te willen. “Ze kijken allemaal anders nu. Tess… ze wil het, ik zie het aan hoe ze zit, haar handen die friemelen. En Floor twijfelt, maar haar ogen verraden haar. Ik? Ik kijk alleen. Maar waarom kriebelt het bij mij? Onder in mijn buik, dat tintelende gevoel, als vlinders die wakker worden. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld. Hij is ouder, ervaren, en dat… ding van hem, above average, dik. Ik stel me voor hoe het zou voelen, maar nee, ik volg de anderen. Als zij iets doen, misschien ik ook. Maar nu? Ik wacht. En die schaduw achterin… zit die te loeren? Het maakt de wagon kleiner, de lucht dikker. Wat als er iets gebeurt? Wat als níets gebeurt?”
Ze slikt, haar hartslag versnelt. Ze kijkt naar Alex, dan naar de figuur achterin, en weer naar haar vriendinnen.

Alex opent zijn ogen, voelt hun blikken. Hij zegt niets, maar staat langzaam op, loopt naar het midden van de wagon. Niet te dichtbij, niet te ver. Hij leunt tegen een paal, zijn jas openhangend. Wachtend.
De figuur achterin kijkt op, een silhouet in de verte – een man van rond de vijftig, grijs haar, een hoed laag over zijn ogen. De meiden houden hun adem in.

De wagon lijkt kleiner te worden, de lucht dikker, geladen met een onuitgesproken elektriciteit. Alex leunt tegen de paal, zijn jas open, zijn blik rustig op de drie meiden gericht. Hij zegt niets, maar zijn aanwezigheid vult de ruimte.

Tess kan het niet langer houden. Haar gedachten razen: Ik moet het voelen. Die dikke schacht, hoe hij zou kloppen in mijn hand. Mijn eigen hitte tussen mijn benen is ondraaglijk, nat en pulserend. Als ik hem aanraak, zal het exploderen.

Ze staat op, langzaam, haar hart bonkend in haar keel. Ze loopt naar Alex toe, haar heupen wiegend, haar borsten licht op en neer bewegend onder haar dunne topje. Ze stopt vlak voor hem, haar adem warm tegen zijn borst. “Mag ik?” fluistert ze, haar vingers al uitgestrekt.

Alex knikt, zijn ogen donker van anticipatie. Ze laat haar hand zakken, glijdt over zijn buik naar beneden, en sluit haar vingers om hem door zijn broek heen. Hij is hard, dikker dan ze had gedacht, de contouren voelbaar, warm en kloppend. Ze knijpt zacht, voelt hem reageren, een lichte schok door zijn lichaam. Haar eigen lichaam reageert: een golf van vocht tussen haar dijen, haar tepels hard tegen de stof van haar bh.

Floor kijkt toe, haar twijfels vechtend met een groeiende hitte. “Dit is verkeerd, maar god, kijk hoe ze hem vasthoudt. Ik stel me voor hoe die dikke eikel zou voelen tegen mijn lippen, glad en zout. Mijn kutje tintelt, ik ben nat, maar ik wacht. Wat als die man achterin dichterbij komt? Wat als dit escaleert?”
Ze verschuift op haar stoel, drukt haar hand discreet tussen haar benen, voelend hoe haar slipje vochtig is. Ze bijt op haar lip, haar adem stokkerig, maar blijft zitten, observerend, wachtend op het moment dat ze niet meer kan weerstaan.

Lotte, nog steeds de volger, voelt de kriebels intenser worden. Ze raakt hem aan… ik zie de bobbel, hoe hij groeit. Mijn eigen borsten voelen zwaar, mijn klit klopt. Ik wil meedoen, mijn hand daar leggen, voelen hoe dik hij is, misschien proeven.

Ze staat op, aarzelend, en loopt dichterbij. Haar hand reikt uit, raakt Tess’ arm aan, dan glijdt ze lager, voegt haar vingers toe aan de hare. Samen strelen ze hem, voelend hoe hij zwelt, de aderen prominent onder de stof.

Alex ademt zwaar, zijn pik nu volledig hard, duwend tegen zijn broek. Hij trekt zijn rits open, laat hem vrij springen – dik, above average in lengte, maar vooral die omvang, de eikel rood en glimmend van voorvocht. Tess zakt op haar knieën, haar mond dichtbij, maar nog niet aanraken. Alleen kijken, ademen, de hitte voelbaar. “Je bent perfect,” mompelt ze, haar tong likkend over haar lippen.

De oudere man achterin beweegt nu, staat op, loopt langzaam naar voren. Niet dreigend, maar nieuwsgierig. Een man van rond de vijftig, grijs haar, een glimlach om zijn mond. “Mag ik kijken?” vraagt hij zacht, zijn stem laag en kalm.

De meiden kijken op, geschrokken maar opgewonden. De spanning piekt: zal hij meedoen? Zal het escaleren tot meer?

Tess haalt haar mond even van zijn pik – hoewel ze hem nog niet echt heeft aangeraakt met haar lippen – een draadje speeksel hangt al tussen haar lippen en zijn eikel van het likken. “Hij mag kijken,” zegt ze hijgend. “Maar hij mag niet aanraken. Nog niet.”

De man knikt, gaat op een stoel zitten, zijn benen iets uit elkaar, zijn hand nu openlijk over zijn eigen broek wrijvend.

De trein schommelt licht, maar de wagon voelt nu als een kokende, afgesloten wereld. Alex staat met zijn rug tegen de paal, broek en boxer tot halverwege zijn dijen, zijn pik vrij en rechtop, dik en zwaar, de eikel glanzend van voorvocht dat in een dun draadje naar beneden hangt. Tess knielt voor hem, haar gezicht op ooghoogte met zijn geslacht. Ze ademt zijn geur in – muskus, warmte, man – en laat haar tong langzaam over haar onderlip glijden.

“Mag ik hem proeven?” fluistert ze, haar stem rauw van verlangen.
Alex knikt, zijn handen langs zijn zij, niet dwingend, alleen overleverend.
Ze leunt voorover, opent haar mond en neemt de eikel tussen haar lippen. Warm, zacht, zout. Ze zuigt zachtjes, laat haar tong over de gleuf glijden en proeft het voorvocht dat ze eruit melkt. Een laag kreunen ontsnapt aan Alex’ keel. Zijn pik zwelt nog verder op in haar mond, de dikke schacht vult haar lippen, rekt ze op. Ze neemt hem dieper, tot halverwege, voelt de aderen tegen haar tong kloppen, haar speeksel loopt langs haar kin.

Floor kan het niet meer houden. Ze staat op, loopt naar hen toe, haar handen trillen. “Laat me erbij,” zegt ze schor. Ze hurkt naast Tess, duwt haar gezicht dichterbij en likt langs de schacht, waar Tess hem niet kan bereiken. Samen tongen ze hem, de ene aan de ene kant, de andere aan de andere, hun tongen raken elkaar soms per ongeluk – een natte, hete kus over zijn pik. Floor voelt hoe haar eigen kutje samentrekt, haar slipje doorweekt, haar klit zo opgezwollen dat elke beweging van de trein een schokje geeft.

Lotte is nu ook dichterbij gekomen. Ze staat achter Alex, drukt haar lichaam tegen zijn rug, haar borsten tegen zijn schouderbladen. Ze laat haar handen over zijn borst glijden, knijpt in zijn tepels, terwijl ze zachtjes in zijn oor fluistert: “Je bent zo fucking dik… ik wil je in mijn keel voelen.” Ze reikt om hem heen, sluit haar vingers om de basis van zijn pik en trekt de huid strak, zodat de eikel nog gladder en groter lijkt. Tess en Floor likken nu samen over de top, hun tongen dansen over elkaar heen en over hem heen, een glinsterend web van speeksel.

De oudere man kijkt toe, zijn hand nu in zijn broek, langzaam strelend, terwijl de vier lichamen voor hem zich overgeven aan de pure, rauwe lust.

Tess staat op, trekt haar rokje omhoog en duwt haar string opzij. Haar kutje is glad, roze en glinsterend van opwinding. Ze draait zich om, leunt voorover tegen de paal, en duwt haar billen naar achteren. “Neuk me,” fluistert ze. “Nu.”

Alex stapt naar voren, richt zijn dikke pik op haar opening en duwt langzaam naar binnen. Ze kreunt luid als hij haar oprekt, haar kutje zich om hem heen sluit als een vuist. Hij begint te stoten, diep en traag, elke stoot laat haar borsten schudden. Floor en Lotte kijken toe, hun handen nu tussen hun eigen benen, vingers die over hun natte slipjes wrijven, hun ademhaling synchroon met de stoten.
De trein raast door de nacht, het volgende station nog ver. De wagon is gevuld met het geluid van natte huid die tegen elkaar klapt, laag gekreun, en de geur van seks. De oudere man kijkt toe, zijn hand sneller bewegend, terwijl de spanning is gebroken, maar de nacht nog lang is – vol mogelijkheden.