Teens (8) Greetje

De gekte barstte rond me los en ik had moeite om mijn weg te vinden tussen de massa’s mensen. Het is vrijdag en om de een of andere reden heeft iedereen vandaag vrij genomen om te gaan schaatsen. Op natuurijs wel te verstaan. Ik kijk om me heen en zie de kluwen mensen op de smalle slootjes heen en weer schommelen, vallen en grabbelend rond schaatsen. Hier blijven of een stuk vrijstaand ijs opzoeken ? Ik twijfel en kijk eens om me heen wie er nu allemaal bezig zijn. Een half uur later, lichtelijk verkleumd stap ik weer in mijn autotje en rij naar huis. Gekkenwerk om er aan mee te doen bedenk ik me. Na een aantal een vrij harde smak te hebben gezien waarbij de persoon door anderen afgevoerd moest worden was het voor mij wel genoeg geweest. In die idioterij kon ik echt niet gaan trainen, het risico dat een andere mij ‘per ongeluk’ onderuit schaatste was te groot. Niet dat ik nu een goede schaatser was, maar af en toe skeelerde ik wel eens, om eens keer andere spieren te trainen dan alleen maar mijn fietsende vermogens. Op het avond journaal was er uitgebreid verslag van de gekte en Piet Paulusma vertelde dat we nog een paar dagen hadden om te schaatsen, daarna was het voorbij met de pret. Nou morgen dan maar. Een uur later al zappende zag ik een andere verslaggever, nu op een bijna verlaten baan verslag doen. Ik keek naar het programma en hoorde de opmerking amper. ‘Hier in de Biesbosch is er ruimte genoeg, en prachtig natuurijs dat door weinigen is betreden’. Dat zette mij meteen aan het denken. In Brabant is alles veel beter bedacht ik me. En ook nog gezelliger mompelde ik er achteraan. Ik zetten de wekker op vroeg en zocht mijn bed op. Fantaserend over een paar leuke jonge meiden viel ik alras in slaap. De zon scheen waterig en het was wat heiig onderweg. De rit naar het zuiden duurde niet zo lang want er waren weinig mensen onderweg. En dat verkeer werd steeds minder naarmate ik de wirwar van weggetjes afreed die me naar het verzamelpunt brachten. Het was goed aangegeven met kleine bordjes. ‘Schaatstocht’ stond er overal op de smalle dijk, tot ik zag dat er al zeker 20 wagens bij elkaar stonden in een weiland. Ik reed ernaar toe en keek naar de bouwkeet waar veel rook uitkwam en een klein kluwen mensen omheen stond. Op een verhoging stond een man te praten, en ik sloot mijn auto af en pakte mijn rugzak en schaatsen. Net toen ik de groep bereikte brak het kluwen uiteen en begaven zij zich allemaal naar de waterkant en begonnen hun schaatsen onder te binden. In een mum van tijd vertrokken ze snel als groep, mij een beetje verbijsterd achterlatend. ‘Hey daar ‘riep ik naar de man die de bouwkeet weer indook. ‘Ben ik te laat ?’. De man keek op naar me en wees op een klokje aan de zijkant. ‘Elke uur tocht onder begeleiding’ las ik. Ik mompelde inwendig enige verwensingen, want de nu vertrokken groep betekende dat ik een uur moest wachten. Ik klopte op de bouwkeet en na een gegrom deed ik de deur open en stapte het hok binnen. Een kachel draaide overuren want het was net een sauna binnen. Dat kwam natuurlijk door de overgang van buiten naar binnen. ‘ Moet ik lang wachten of komt er zo weer een groep. De man pakte een klembord en keek erop. ‘Hadde gebeld ?’, ik schudde mijn hoofd in ontkenning. ‘Nou, ge het geluk, er komt om half een grupke van een man of tien, da kende meeh’ . Ik knikte en schreef me naam in het aangeboden schrift. Hij pakte een A4-tje waarop een plattegrond van de biesbosch stond. Met een rode stippellijn was de route aangegeven. ‘Dank u wel’zei ik, en draaide me om. ‘Hey, 5 euro ‘bromde de man. Natuurlijk, niets is in dit land gratis dacht ik. Ik rekende snel af en stapte naar buiten. De bijtende kou sloeg me in het gezicht. Was ik wel verstandig bezig ? Ik hobbelde weer terug naar mijn auto en ging in de auto zitten. Die was nog een beetje warm van de rit onderweg en daar kon ik het wel even uithouden. Ik opende de thermoskan die ik er nog in had liggen en nam een paar slokken. In de verte zag ik over de dijk een groep fietsers aankomen. Bij drie ervan zat er iemand ook nog achterop. Het duurde niet lang of het hele gezelschap in bonte kleuren was afgedaald en zette de fietsen tegen een paar paaltjes aan. Grappend en uitgelaten liep de groep naar de keet toe. Ik keek goed en zag dat het allemaal jongelui waren. Ook goed. De auto sloot ik goed af, want ik had geen idee hoe lang de tocht zou duren. Het zonnetje werd steeds wateriger en ik vermoede dat het dadelijk wel eens kon gaan misten. De groep kreeg uitleg van de man uit de keet en ik sloot me erbij aan. Na de uitleg kregen er drie een papiertje van de man en rekende de oudste van de groep, een slungelige 20 jarige jongen af. Het waren 7 meiden en 4 jongens bij elkaar. Allemaal goed voorzien van windjacks en mutsen en brillen. Meesten hadden een rugzakje bij. In vijf minuten stond iedereen op het ijs, ze wilden allemaal zo snel mogelijk aan de gang, want je wilde wel in beweging blijven. Twee meiden hadden wat moeite met hun schaatsen. Ik zag het euvel en besloot in te grijpen, want anders duurde het mij ook te lang. Ik liet me zakken en hielp de beugels vast te houden, terwijl de andere meid de schaatsen dichttrok. Plok..alles op zijn plaats. We vertrokken, nagewuifd door de keet beheerder. Ik stelde me gauw voor aan de hele groep als Peter, de namen vlogen me om de oren maar er waren er drie die ik onthield. Niet in het minst omdat deze drie jonge meiden een heerlijk sportief figuur hadden en alle drie bij het handje geven me recht in de ogen aankeken met een wat ondeugend en geamuseerde blik. De jongens vormden een soort kopgroep na een kwartier en schaatsten langzaam weg bij de rest. De meiden waren allemaal niet zo handig en soms viel er eentje die ik snel opraapte en weer bij de groep bracht. Die hoffelijkheid was de dames niet ontgaan. Een kwartier verder stonden de jongens te wachten. Langs de kant was het drukker, er stond zelfs een koek en zopie-bak. Lekker dacht ik, en ging er recht op af. De heren waren het daarmee niet eens en gebaarden door te gaan. 5 van de 7 dames volgden de heren en schaatsten weg. Twee meiden echter hadden ook al honger. Snel aten we in een plastic kommetje de snert met rookworst op, voordat we onze weg vervolgden. Nu de anderen weg waren duurde het even voordat de beide dames die in mijn kielzog schaatsten me aanspraken. ‘Meneer ?’ begon de eerste. ‘Ik heet Peter’ riep ik over mijn schouder. ‘Gaat het nog, of moet ik langzamer schaatser ? ‘. Wat gegiechel achter mij. ‘Nee, nee het tempo is goed hoor’ hoorde ik. Vervolgens wat gesmiespel en andere geouwehoer ineens gevolgd door een klap en een kreet. Een der dames was met haar schaats in een scheur gereden en hard onderuit gegaan. Snelle inspectie liet ziet dat haar hand en arm snel blauw waren, waarschijnlijk gekneusd. Ik stond rechtop en keek om me heen. Het vrijgemaakte pad was zo’n drie meter breed, maar daar rechts en links van was alleen maar sneeuw. 40 meter verder was pas begroeiing te zijn. Ik raapte haar op van het huis wat met veel gekreun ging. ‘Kun je staan ? ‘ vroeg ik rustig. Nu ze over de eerste schrik en schok heen was, ging het wel weer. We vervolgden onze toch in een wat langzamer tempo, waarbij ik voortdurend achter me keek of de dames goed volgden. Dat bleek het geval en weer een half uurtje verder zagen we in de verte weer anderen schaatsen. Dat bleek de groep te zijn die een half uur eerder was gestart merkte ik. Wat ook gebeurde was dat het mistiger werd. Net toen we de groep van hakkelende en grabbelde schaatsers voorbij waren zag ik in de verte wat lichtten knipperen. Het pad ging er ook naar toe en drie minuten later was er weer een koek en zopie-tent en eerste-hulp post. De anderen van de groep waren ook daar en hadden eveneens iemand met schade. Een van de jongens bleek een pols te hebben gebroken bij een val, maar zwoer bij hoog en laag dat hij het wel hebben kon. De EHBO’er was met hem in discussie en stopte een thermometer in zijn mond. ‘Vriend, gij gaat nergens meer naar toe. Uw lichaamstemperatuur is al te ver gezakt. Ge valt dadelijk dood neer als ge niet gauw hulp neemt’ bracht hij uit. De anderen die heen en weer en rondjes schaatsten namen het voor kennis. Ook de jongedame die gevallen was, kon misschien iets gebroken hebben. De EHBO post was goed voorzien van een tent met kachel en er zaten meerdere schade gevallen bij elkaar. Na een kort overleg besloot de groep afscheid te nemen van de achterblijvers en gewonden. En weg waren we weer. Ik telde het uitgedunde groepje wat we nu hadden. Twee jongens voorop, daarachter twee stevige meiden die brede dijen hadden, waarschijnlijk fietsters waardoor ze zo goed mee konden, dan ikzelf en achter mij nog drie meiden. Dat waren precies de drie met de strakke billen bedacht ik me, toen ik even afgaf en me in laatste positie liet zakken. ‘Gaat het nog ouwe ? ‘ riep de voorste jongen. ‘Ja ja, gaat geweldig ‘riep ik terug, lette niet op en schoot in een scheur en met een klap schoot ik onderuit. Mijn kreet werd gesmoord door het gegil van een van de meiden.Dat kwam omdat ik bij het vallen een aantikte die eveneens mee onderuit ging. Enkele seconden bleef ik liggen, de kreten van de groep negerend. Nee, ik was niet gewond bedacht ik me en draaide me om gelijk weer op te staan. Ook de jongedame stond weer op, we glimlachten even naar elkaar. ‘Sorry dat ik je aantikte’. ‘Nee is goed’ zei ze bibberend. We schaatsten naar de groep waar de anderen met een ontzette blik mij aankeken. Mij mede valster draaide haar hoofd weer om door de rare blikken en schrok toen ze mij zag. Iets was er niet goed en ik keek snel naar beneden naar mij kleding en zo. ‘Ik heb niets hoor ‘melde ik de groep. ‘Nou…er loopt bloed over je gezicht’ zei een van de meiden. Ik deed mijn handschoen uit en voelde. Ik dacht dat het zweet was, maar het bleek bloed te zijn. Tastend ging ik verder en vond een klein sneetje vlak langs de haargrens. ‘O is niets hoor’ bromde ik . ‘Gauw verder want ik krijg het koud’zei ik, en zette gelijk aan om het voortouw te nemen. De jeugdigden mompelden van alles onder elkaar wat ik niet goed kon verstaan. ‘ Die ouwe is g?¿k joh’ , ”Nou die ken wat hebbe zeg’…’ Is dat niet jouw type Lonneke ?’. Ik glimlachte en keek naar voren en besefte ineens dat het zicht drastisch snel verminderde. Van 100, naar 50 naar ineens nog maar 10 meter. We konden nauwelijks nog de gebaande weg vinden. ‘Hey ouwe, zitten we nog op koers ? ‘. een der jongens kwam langszij schaatsen. Ik rechtte mijn rug en haalde uit mijn binnenzak het kaartje. ‘ We zijn al een stuk over de helft, we krijgen dadelijk een bocht naar links en dan moeten we die zijarm inschaatsen en dan komen we weer uit bij de start’, ik wees hem aan hoe en wat. Hij knikte. Ik voelde een warme hand op mijn billen ineens, volkomen onwerkelijk. Aan de andere kant naast me verscheen twee blauwe ogen en een glimlach. ‘Gaat het nog Peter ?’ . Ik keek de jeugdige vrouw, of moest ik zeggen teenager aan. ‘Eh jahhh, best wel eigenlijk. Lonneke was het toch h?® ? ‘, ze grinnikte en knikte. De warme hand verdween weer van mijn bil en ze stak hem weer in haar handschoen. Het zicht werd nog minder en ik verminderde snelheid. De jongens kwamen naast me schaatsen en keken ook naar voren. ‘ Dadelijk zien we niks meer zo joh’ bromde de een. Ik knikte twijfelend. Van hard door schaatsen kwam nu niks meer en we matigden het tempo zodat we nu met elkaar wat meer praatten. Het bleek dat het groepje allemaal leden van een studentenvereniging uit Leiden waren. Ze bleven het hele weekeinde in een camping-boerderij met een man of twintig en hadden gisternacht in de kroeg besloten om te gaan schaatsen in de Biesbosch in plaats van Noord Nederland. Bart en Henry bleken recht te studeren, evenals twee andere dames. De jongste van de groep was Greetje, net 19 en eerste jaars. ‘ Maar wel de slimste van ons ‘ vulde Lonneke aan, ‘ want ze studeert techniek en ruimtevaart. Haar schuchtere blik zei me dat ze niet veel meer wist dan dat, in haar ogen las ik wel een nieuwsgierige blik. Lonneke legde haar hand al een paar keer op mijn billen of mijn rug, en dat had wel een gevolg dat het koude gevoel tussen mijn benen verdween. Zou ze meer willen vroeg ik me ineens af. De opmerking van daarstraks gonsde even door mijn hoofd ‘.. is dat niet jouw type Lonneke ?’…. Ineens doemde er een brugje voor ons op. ‘Stop stop stop, riep ik ineens. En draaide snel weg van de brug. Ik ving nog net twee meiden op en remde ze krachtig af. Bart en Henry veerden ook weg, maar twee dames schoten langs ons heen en wilden al bukkend onder de brug door. Krakend ijs was hoorbaar en enkele seconden later gevolgd door ijselijk gegil. Ik draaide me om en zag hoe de beide dames in een wak staken en gooide mezelf gelijk plat op de grond om er langzaam heen te kruipen. Ik voelde hoe mijn benen werden vastgegrepen en schuifelde de vooruit. De twee meiden grepen mijn uitgestoken armen en trokken zich snel uit het wak voor de brug omhoog en we kropen naar de zijkant. Bart had zijn telefoon al gepakt en begon driftig enkele nummers te bellen. Ook Henk belde. Binnen vijf minuten hadden ze iemand met een auto op pad gestuurd om naar het bruggetje te komen. Dat ging niet echt van harte want er werd over de telefoon nogal getierd en gevloekt. ‘Boeit me niet of je hebt gedronken Johan, we hebben hier mensen die doodvriezen. Als de politie je aanhoud dan neem je ze maar mee, dan kunnen die EHBO verlenen ‘. .. Ik keek naar het groepje en schudde even het vocht van mijn armen af. Lonneke had haar rugzak open gedaan en kwam met een poetsdoekje naar me toe. ‘Even stilhouden Peter’ zei ze zachtjes. Met een hand depte ze mijn voorhoofd en wangen af, het bloedspoortje weg vegend. Ik grijnsde en voelde hoe de kou mijn kaken stijf had gemaakt. En ik voelde hoe haar andere hand ‘per ongeluk’ de voorkant van mijn heupen raakte en een klein schokje door mijn onderlichaam joeg. ‘Alles nogal koud daarbeneden h?® ‘fluisterde ze vrolijk. Ze draaide zich weer om en ging naar de groep terug. Ik bleef rondjes schaatsen en probeerde zo warm te blijven. De twee natte dames hadden iso-blankets gekregen van de anderen en bibberend zaten ze aan de kant. ‘Bart, wat doen we ? Doorschaatsen of met zijn allen de auto in ? ‘ vroeg Lonneke. Bart keek om. ‘Oh… eu… nou we kunnen niet allemaal in de auto’ vulde Henry gelijk aan. Ik snapte het volkomen. De beide heren zagen hun kans schoon om met de twee natte dames een mooie aftocht te maken en grote verhalen te vertellen bij de rest van de groep. ‘Schaatsen jullie verder dan ? ‘vroeg Bart nu. ‘Ja hoor, wij hebben Peter nog’ riepen Greetje en Lonneke tegelijk, en keken elkaar aan. Ook Laurentien gaf aan gelijk verder te willen. Twee van de drie strakke kontjes volgden mij gelijk en ik voelde me ineens lekker warm van binnen worden. Laurentien was een van de dames met een wat steviger bouw en wat groter dan de andere twee dames. Tot nog toe had ik geen idee wat voor een kleur haren de dames hadden, want het waren drie bleke kopjes die mij volgden, voorzien van een warme wollen muts. Een Unox muts, en verder allemaal een bril en sjaal en bontgekleurde windjacks. Ik hoorde een toet in de verte, maar reageerde er niet op, want het bruggetje ( waar we nu langs gekluund waren) was al uit zicht verdwenen,. Ineens verdween de sneeuwbaan links en rechts van me en stonden we midden in de mist , zicht 5 meter. Ik remde af want we schaatsten toch nog behoorlijk door en ik kon niet ver vooruit kijken. Lonneke kwam naast me en tuurde ook strak gespannen naar voren. Laurentien verscheen aan de andere kant. ‘Hey, ziet iemand de kant nog ? ‘riep Greetje ineens van achteren. Er lag nu een dun laagje sneeuw op het ijs waar we nu schaatsen en er was geen pad meer te bekennen. En toen stonden we stil. Ik keek om me heen, alles wat wit. De grond, de lucht en de mist. ‘Nou zeg, dat is me nog niet eerder overkomen’ zei ik. De anderen stonden langs me en keken rond. ‘Wel mooi hoor ‘ fluisterde Lonneke in mijn oor. Laurentien wierp een veelbetekenende blik naar me en schaatste een rondje. In een mum van tijd was ze uit zicht. ‘Hey Laurentien, laurentien, laurentien ‘ Greetje bleef roepen en even later was ze weer in beeld. ‘ Wauw, we moeten wel bij elkaar blijven hoor. Als er iemand door het ijs zakt is er anders niemand. En in die mist zijn we elkaar zo kwijt. Ik deed mijn rugzak af en zocht een kompas. Ik pakte het kaartje en berekende ongeveer waar we zaten. Ook zag ik wat tekens op het kaartje. Op mijn horloge was het al bijna een uur ‘smiddags. Niet dat het merkbaar was, want het zicht alle kanten op was nihil. Ik wees de dames op een dakje. ‘Hier is een soort bouwsel aan de rand. Als ik het goed heb, zit dat een paar honderd meter die kant op. Laten we daar maar heen gaan, want we zien hier niks. We laten ons daar wel ophalen’, want verder gaan is niet veilig’. De dames knikten alle drie ernstig ja, en volgden me in mijn kielzog. En weer een warme hand op mijn billen. Ik negeerde het en voelde ineens hoe die nog verder voelde. Ze raakte mijn ballen aan en streelde ze even voordat het gevoel weer verdween. Lekker. Ik keek achterom en zag het lachende gezicht van Greetje. Iets achter ons waren Laurentien en Lonneke in gesprek over iets, net binnen zicht maar buiten gehoor. Ik concentreerde me weer op mijn kompas en op de richting die het aangaf en plots doemde er riet op. ‘Pas op !’ riep ik, en remde scherp. Voorzichtig reden we langs de rietrand. Dat duurde een dik kwartier en ik vroeg me af hoe groot de plas wel niet was die we waren overgestoken. Heel in de verte was vaag een hoorn te horen, maar het was onmogelijk om te bepalen uit welke richting het kwam. En plots week het riet naar rechts. Ik volgde voorzichtig, keek achterom en zag hoe de dames mij aankeken. ‘ Ik denk dat we vlakbij de kant zijn, dus we moeten oppassen voor broos ijs. En gleed op dat moment met mijn been in een wak. Snel trok ik hem eruit, maar mijn hele onderbeen en schaats waren kletsnat. “Gaat het ? ‘klonk het weer bezorg’. ‘Ja ja ja’verdomme ‘vloekte ik. Voorzichtig baande ik me een weg door het riet op mijn schaatsen en ontdekte een soort steiger. ‘ Deze kant op, het kan niet ver meer zijn er is hier een steiger gebouwd. Even later zaten we alle vier naast elkaar en borgen de schaatsen op in de rugzakken en trokken de schoenen aan. We liepen de steiger af en vonden vijf minuten later een riante boshut. Het duurde even voordat we die vonden want overal waren struiken en bomen en heel veel riet waar we doorheen moesten er was geen echt wandelpad vanaf de steiger die we konden volgen. De sneeuw bedekte alles en maakte enige tekens van nul en gener waarde. Spontaan stak Lonneke links en Greetje rechts hun armen door de mijne heen tijdens het wandelen. De boshut was dicht. Er stond een bordje naast dat dit particulier bezit was en men eerst moest bellen voor de sleutel. Ik keek nogmaals op het kaartje en zag dat er geen enkel ander gebouw was aangegeven. ‘Nou dit is het enige pandje in de buurt, dus we gaan erin,. Hier buiten vriezen we kapot. Want in de mist was het wel ijs en ijskoud. Laurentien was al een hele tijd stilletjes en toen ik haar aankeek zag ik een doffe blik. Nu vielen me ook de blauwe lippen op en controleerde de andere twee meiden ook. Ja, we moesten naar binnen en warm worden, want alle drie waren ze goed onderkoeld. Drie minuten later beukte ik met mijn schouder een raampje in, haalde het glas weg en opende het aan de binnenkant en klom naar binnen. Snel deed ik de voordeur open en liet de dames binnen. Het was niet groot, ongeveer 4 bij 4 meter en er hing een olielamp aan het plafond. In de hoek stonden twee bedbanken en een klein houtkacheltje. De andere wand had een grote kast die ik snel opendeed. Er stonden wat doosjes in, een pak crackers en wat lucifers. Snel maakte ik de houtkachel aan. En zette een ketel erop. Lachend keken de meiden me aan. ‘Wat wil je koken Peter ? Al het water is bevroren ! ‘ grapte Lonneke. Ze trilde van de kou, en dat gold ook voor de anderen. Ik stampte op de grond om zelf wakker te blijven en ineens hoorde ik iets kraken. Ik keek op de grond en trok het tapijt weg. Niks te zien. Wat kraakte er dan ? Ik inspecteerde de bedbanken en vond ineens een soort schuif. Die trok ik aan en er klapte ineens langs de kast een vierkant paneel open. ‘HeY ? wat is dat dan ? “Nieuwsgierig dook ik het gat in, want er kwam licht uit. Beneden was er riant veel ruimte. Ik klom het laddertje af dat er was gemaakt en keek eens goed rond. Er waren drie deuren zichtbaar in een soort huiskamer. Maar er brandde licht, dus was er stroom. In de hoek stond een elektrische kachel en ik zette die aan. Gelijk hoorde ik hem tot leven komen. De eerste deur bevatte een douche ruimte, met eigen warmtewisselaar op de leidingen. Er stond in de hoek achter een gordijn een hele grote boiler. Drie minuten later had ik die aan de praat. Snel liep ik terug en keek naar het gezicht van Lonneke dat uit het gat hing. ‘Kunnen we veilig naar beneden ? ‘Jazeker. En doe die kachel daar maar uit. Het heeft geen nut te stoken boven als we hier beneden zitten’. Nog geen vijf minuten later kwamen we erachter dat dit een uitgebreide observatie post was voorzien van alle gemakken. De middelste deur leidde een gang in, waarachter nog een klein keukentje schuil ging, voorzien van koelkast en ruime proviand kast met allerlei soorten blikken. Daarachter waren twee slaapkamers aan beide zijden van de gang, voorzien van ruime twee-persoons bedden. En heel veel donsdekens. Laurentien plofte gelijk neer en trok de dekens om zich heen. Greetje deed hetzelfde. Ik liep weer terug en opende de derde kamer en vond een klein kantoortje. Lonneke deed de deur achter me dicht, en keek me even aan. Ik herkende de blik en ze kwam naar me toe en zoende me vol op de mond. We sloegen de armen om elkaar heen en zoenden minutenlang. Een klop op de deur deed ons opschrikken. ‘Hey jullie.. koffie of thee ? ‘. Greetje keek ons vrolijk aan. ‘Thee graag. We liepen terug naar de huiskamer. Ik zag dat het toegangsluik weer gesloten was. In een hoek stonden wat schermen en die deed ik even later aan. Het toonde een prachtig beeld van de omgeving van de blokhut boven, maar alles wat je zag was witte mist. Weer twee handen vouwden zich om mij heen en ik streelde ze zachtjes. Lonneke hield niet van half werk dacht ik , en draaide me om haar te zoenen. Verbaasd keek ik in de dromerige blik van Greetje die een heerlijke ondeugende blik had maar niets deed dan me alleen maar aankijken. Ik boog me naar haar toe en kuste haar zacht op de lippen. Ze perste zich uit alle macht tegen me aan, zo stevig dat ze de lucht bijna uit me drukte. “oefff’ zuchtte ik. Er viel iets kapot in de keuken en ik maakte me los en liep erheen. Een rillende Lonneke keek verbaasd naar haar handen en naar de vele zakjes thee op de grond. Ik keek haar verbaasd aan en zag nu ook dat ze de hele tijd met haar been trilde. Haar lippen waren ook nog steeds blauw. Ik pakte haar beet en legde mijn hand in haar nek en onder haar oksels. ‘Verdorie, jij bent ook flink onderkoeld. Hop, naar de slaapkamer jij’. De bibberende Laurentien zag Lonneke binnenkomen en samen verdwenen ze onder alle dekens die ik kon vinden. ‘ Blijven liggen totdat jullie op temperatuur zijn’ bromde ik. In de keuken had Greetje alles al opgeruimd en was ze op het gasstel water aan het koken. Het was hier niet echt koud, maar ook niet warm. Op de temperatuur meter was het 12 graden. Greetje kreeg al roze tinten op haar wangen en ze deed ineens haar wollen muts af. Een prachtige bos blond haar kwam tevoorschijn. En ik voelde mijn hart oplichtten. Wow… ‘En Peter, bevalt het je ?” grapte ze. Ik knikte slechts en ze zoende me weer. Haar handen gleden naar mijn billen en trokken het dicht tegen haar heupen aan. ‘ En wat gaan we dan doen ? “fluisterde ze nu wat heser. ‘Eerst zorgen dat iedereen op temperatuur komt’. Ze keek even verongelijkt maar knikte dan. Ik kek verder rond in de ruimte en zag een blik tomatensoep dat ik gelijk pakte en open maakte. Nadat dit op het vuur stond ging ik weer bij de andere twee kijken. Ze lagen akelig stil onder de dekbedden en ik liep ernaar toe. ‘Alles goed met jullie ?’ ik hoorde een gesmoord lachje. Ik keek in de andere slaapkamer en zag dat nog twee dekbedden over waren. In de kasten was verder niets bijzonders te vinden, ze stonden leeg. Natuurlijk voor degenen die hier in de zomer tijd doorbrachten. In de woonkamer keek ik weer even op de schermen en het was buiten nog steeds mistroostig. Ik haalde uit mijn rugzak mijn mobieltje om te gaan bellen, maar zag dat er geen bereik was. Wel logisch ook midden op de Biesbosch, dacht ik. Greetje kwam met een brede glimlach op me toelopen. ‘Even zitten Peter, ik ga je hoofdwondje verbinden’. Ik ging zitten en ze maakte het wondje schoon met een alcohol doekje. En plakte er een pleister op. Daarna nam ze plaats op mijn schoot en kuste me langdurig. Gefluit in de keuken onderbrak ons. Ze sprong op en liep weg. Ik volgde haar, maar ze zei dat ik kon wachtten ze zou zo komen met de thee. Dat was inderdaad zo, drie minuten later. En tien minuten later hing ik over een dampende kop tomatensoep heen. Greetje kwam bij me zitten en vertelde dat Lonneke en Laurentien op de slaapkamer bleven. Nadat ik mijn soep op had keek ik eens goed naar de blonde teenager die hier bij me zat. Ze was lenig, vrij slank ongeveer 1,60-165 groot. De wollen trui verhulde hoe groot haar borsten waren maar toch die moesten vrij aardig zijn. ‘Wat kijk je naar me ? ‘vroeg ze tussen twee happen soep door. ‘ Hoe oud ben je ? ‘ vroeg ik maar gelijk. ’19, en jij ?’. ’42’. ‘oh’ was alles wat ze zei. En meer was er ook niet nodig. Ze stond op, pakte de mokken op en bracht ze naar de keuken. Dat gaf mij de tijd om even door te lopen en te kloppen op de slaapkamer deur. Geen reactie. Ik deed de deur open en zag de twee mokken thee op de grond staan. En diverse kleding stukken, broeken, sokken, slipjes en bh’s. Oh dacht ik. De stapel dekens was mooi rond, maar er gebeurde niets. Ik sloop naderbij en probeerde enig teken te bespeuren. Stilletjes trok ik de bovenste deken weg en ontwaarde twee rozige gezichtjes. Allebei de mond halfopen, de ogen gesloten. Ik trok de deken wat verder omhoog en zag dat ze inderdaad allebei naakt waren. Lonneke had een werkelijk prachtig figuur zag ik, sierlijke lijnen, welgevormde borsten en ze was voorzien van kastanjebruin haar. ‘Wind het je op ? ‘hoorde ik achter me. Dat antwoord hoefde ik niet te geven want Greetje stond achter me en voelde gelijk hoe hard ik was. Mijn kleine jonge was al aardig wakker, maar de warme handen deden hem in recordtijd naar zijn volle lengte groeien. Ik draaide me om en zag dat Greetje zich ook al gedeeltelijk had ontkleed. Ze bukte zich en trok in een ruk mijn trainingsbroek naar beneden, mijn lid de vrijheid gevend. ‘Zo.. das niet mis’ fluisterde ze hees. Voorzichtig pakte ze hem beet en verbaasd en heerlijk verwonderd zag ik hoe ze haar mond er langzaam naar toebracht om er aan te likken. Dat zorgde voor wat schokjes en ze keek er geamuseerd naar. ‘Hij is blij dat hij me ziet h?® ? ‘gaf ze als commentaar. Ik voelde warme golven van genot door me heen stromen. ‘Kom naar de andere kamer’ zei ik, de anderen wil ik niet wakker maken ‘. ‘ Oh die worden niet wakker hoor ‘zei Greetje terloops. ‘Niet wakker ? ‘, ‘Nee, ik heb ze allebei een slaappil in de thee gedaan’. ‘Wat ? Dat is levensgevaarlijk joh. In hun toestand ? “. Greetje grijnsde breeduit. ‘Nee hoor, het doet ze goed. Kom, wij gaan plezier maken !’. ze trok me aan de hand mee en gooide me even later op het bed. Onze kledingstukken verdwenen razendsnel en ik zoende haar nu vol op de mond. Daarna ging ik met brandende lippen dalend langs haar nek naar beneden. Greetje zuchtte en kreunde, en ik masseerde met mijn handen elk stukje lichaam wat ik van haar beet kon krijgen. Ze duwde me ineens om en draaide me op de rug. IN no time had ze zich boven op mij genesteld. Ze streelde zachtjes mijn keiharde pik, en ik merkte dat ze niet zo zeker was als dat ze zich voordeed. Mijn handen zakten even naar haar heupen om haar naar voren te trekken maar ze weigerde. IK ging weer omhoog en begon nu haar borsten zachtjes te kneden. Dat beviel haar wel want haar ademhaling versnelde. ‘Oh jaaah… zo lekker ‘ zuchtte ze. ‘Ga door Peter ga door ‘. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen en ik richtte me even op om haar borsten te zoenen en te likken. Ze zakte naar voren over me heen waardoor ik meer toegang kreeg. Hierdoor verschenen haar borsten boven mijn mond en ik begon gelijk er stevig aan te zuigen. Ze werd er geil ervan, want ze kromde haar rug en duwde haar bekken naar voren, met een hand daalde ik naar beneden en liet die tussen haar benen glijden. Gelijk sloeg ze die dicht, mijn hand klem zettend. Een gedachte schoot door mijn hoofd, maar die verwierp ik gelijk. Universiteitsstudentens zijn zelden maagd dacht ik. We tasten elkaar verder nadat ze mijn hand weer had vrijgegeven. Ze plukten vooral stevig aan mijn haren, trok er regelmatig hard aan. Mijn hand ging over haar billen en die prachtige appelvormige bodem masseerde ik extra stevig. ‘Oh Peter dit is zalig’ fluisterde ze. ‘En dan nog meer dingen die je nu gaat meemaken’ hijgde ik terug. Mijn pink schoot langs haar bilnaad en draaide kringetjes rond haar kringspieren. Ze gromde van het genot. En gelijk duwde ik door en voelde mijn pink wegzinken. ‘Ohhh wat doe je ‘ schrok ze. ‘ Jou laten genieten schat’ fluisterde ik terug. Ik beet nu in haar tepel en voelde haar even schokken en verkrampen. Dit herhaalde ik nu in een hoger tempo en ineens kromde zich haar lichaam heftig en stootte ze een rauwe kreet uit, en viel slap op me neer, trillend en schokkend. Haar eerste orgasme raasde over haar heen en ik opende haar oog met twee vingers en zag haar iris rondjes draaien. Altijd heerlijk om een jonge vrouw klaar te laten komen dacht ik. Maar ik wilde meer, veel meer. Ik trok haar omhoog en en voelde hoe mijn pik langs haar schaamlippen gleed. Met mijn handen trok ik haar heupen zachtjes heen en weer, mijn pik glijdend door haar schaamlippen die steeds meer vocht produceerden. Ze was nog steeds niet helemaal bij en onderging het gelaten en ik verhoogde het tempo. IN eens richtte ze zich op, steunend op haar handen en ik was daar niet op bedacht. Hierdoor trok ik snel mijn handen omhoog, haar billen en heupen meetrekkend, en gleed zo haar vagina in. Althans dat was de bedoeling, want ik voelde mijn pik ergens tegenaan stoten. Ze schrok en kreet ‘stop stop’ en duwde zich nog verder omhoog. Precies op het moment dat ik haar naar beneden duwde, duwde zij zich eveneens met kracht omlaag. Mijn jongeheer die zich snoeihard oprichten werd in een klap door geduwd in vagina, en maagdenvlies of niet, in een beweging zat ik diep in haar. ‘Aahhhh’ gilde ze, en sloeg met haar vuisten naar beneden. Ze schoot rechtop op dat moment trok haar heupen hard naar beneden, waardoor ik echt helemaal diep in haar zat. Ze schokte en verstarde helemaal. Niet wetende wat ik nu moest doen hield ik haar maar vast in die positie. Ik voelde hoe haar vaginale spieren knepen en verkrampten, en mijn pik helemaal samen knepen. Jezus wat was ze sterk. Ik hief mijn handen omhoog, maar ze bewoog niet. Ik zwaaide met mijn handen voor haar gezicht, geen reactie. Oh jee wat had nou gedaan. Ik werkte me op mijn ellebogen omhoog en keek in haar ogen. Haar blik was mijlenver weg. Oh fuck it dacht ik, en trok haar tegen me aan. Ik werkte me naar de rand van het bed en liet mijn benen zakken. Nu kon ik haar beter vasthouden en trok haar overeind. Slap hingen haar armen langs haar heen en ik trok ze over mijn schouders. Ze klemde nog steeds en ik vermoedde dat ze in schock was. Met enig manoeuvreren kreeg ik een paar dekens over ons heen en bleef ik met haar liggen, nu op onze zij gedraaid. Ik trok haar benen langs mijn heupen en zo bleef ik zeker een kwartier of langer liggen wachtend op een reactie maar alles bleef uit. Mijn pik voelde nog steeds hard en begon nu pijn te doen. Ten einde raad probeerde ik dan maar weer te stoten, als ik klaarlwam werd hij vanzelf weer slap. Met kleine heupbewegingen begon ik weer te stoten haar heupen bewogen automatisch mee. Drie minuten laten voelde ik dat ik mijn hoogte punt naderen en op dat moment toen ik voelde dat ik ging komen beet ik in haar schouder en trok haar dicht tegen me aan. Ineens kwam haar lichaam weer tot leven, ze klemde haar armen om mijn nek en haar heupen vingen mijn laatste stoten op, en het sperm