Yvonne (2) De Kut uncensored

Het duurt niet lang voordat ze hem opnieuw voelt, al is het deze keer niet door een aanraking. Terwijl Yvonne langs een reeks grote doeken wandelt – abstracte lichamen in vurige kleuren – merkt ze hoe haar huid tintelt, alsof haar lichaam het al weet: hij kijkt. Ze hoeft niet eens haar hoofd te draaien om hem te vinden. Iets in de lucht, in de manier waarop haar schouders zich recht trekken en haar heupen een fractie losser bewegen, verraadt dat ze zijn blik op zich draagt.

Ze staat stil voor een schilderij waarin rode en zwarte verf zich vermengt tot een kolkende massa, en zij voelt zichzelf erin weerspiegeld: chaos, vuur, onderstromen. Achter haar, een stap verwijderd, hoort ze het zachte geluid van een glas wijn dat neergezet wordt. Hij is daar. Ze beweegt haar hand langzaam langs haar dij, zogenaamd om de plooi van de rok glad te strijken, maar de split opent zich iets verder. Ze weet dat hij het ziet.

Even later, terwijl ze zich door de ruimte laat drijven, staat hij plots tegenover haar. Geen woorden, alleen ogen die haar vasthouden, die langs haar gezicht glijden en dan, heel langzaam, dalen naar de opengewaaide split. Ze houdt die blik vast, uitdagend en teder tegelijk, en laat hem voelen dat dit spel wederzijds is.

Een vrouw uit de kring van de kunstenares voegt zich bij Yvonne en begint enthousiast over de tentoonstelling te praten. Yvonne knikt, luistert, glimlacht, maar ondertussen voelt ze zijn aanwezigheid vlak achter de vrouw, zijn blik die door de woorden heen snijdt. Hij staat daar, handen losjes in de zakken, alsof hij niets doet, maar zij voelt de energie van zijn lichaam alsof hij haar heupen opnieuw vasthoudt.

En dan – een nieuw moment. Ze heeft zich even afgezonderd in een zijzaal met kleinere werken, intiemer, fragieler. Ze buigt zich naar een schilderij dat slechts een schets is van een vrouwelijk gezicht, ogen gesloten. En plots, vlak achter haar, zijn zijn woorden weer.
“Zelfs je ademhaling maakt dit doek erotischer,” fluistert hij, zo laag dat niemand anders het kan horen. Zijn vingers raken een seconde de binnenkant van haar pols, nauwelijks voelbaar, maar hard genoeg om haar hartslag te laten versnellen.

Ze slikt, haar keel droog, en weet dat ze op een grens balanceert. Ze draait zich half om, hun gezichten een ademtocht van elkaar verwijderd. Zijn ogen zijn donker, geladen, en ze ziet zichzelf erin weerspiegeld: een vrije vrouw, zonder ketens, zonder vragen. Nog steeds zegt ze niets. Ze glimlacht alleen, een glimlach die tegelijk toestemming en uitdaging is.

Dan neemt ze een stap achteruit, breekt het moment af en laat hem staan. Ze voelt hoe haar benen trillen in de leren rok, haar clit tintelt alsof hij haar al aangeraakt heeft. Ze keert terug naar de hoofdzaal waar stemmen klinken, muziek zweeft, haar man ergens lacht. Alsof er niets gebeurd is.

Maar diep vanbinnen weet ze: dit spel gaat nog niet voorbij. En de volgende ontmoeting zal geen halve aanraking meer zijn.

Ze dwaalt met vastberaden traagheid door de zalen, haar hakken zacht echoënd op de vloer, alsof elke stap haar dichter bij een onvermijdelijk rendez-vous brengt. En dan vindt ze zichzelf in een half verduisterde hoek, min of meer verscholen achter een wand die speciaal is neergezet voor één enkel doek.

“De kut uncensored.”

De titel alleen al siddert in haar lijf. Het schilderij is niets verhullend: een reeks lagen en nuances van het vrouwelijk lichaam, rauw en poëtisch tegelijk. Schaamlippen in roze en dieper rood, subtiele lijnen van vocht, een spel van open en gesloten vormen. Geen pornografie, maar pure, brutale kunst. Het is confronterend en tegelijk bevrijdend — alsof hier, op dit doek, de waarheid van haar eigen lichaam onbeschaamd hangt te ademen. Het roept voor haar herinneringen op aan het schilderij ‘L’origine du monde’ dat ze in Musee d’Orsay zag. Ze staat stil, het glas wijn losjes in de hand, en voelt hoe haar eigen kut pulseert, als een echo van het schilderij van haar vriendin. En wat ze in d’Orsay decennia terug niet durfde durft ze nu wel: te voelen dat ze nat is. Deze kut en haar eigen kut maken verbinding. En net als ze aarzelt om zichzelf aan te raken merkt ze hem weer op. Hij staat achter haar, veel dichter dan eerder, ze voelt zijn warmte bijna tegen haar rug. Ze hoeft zich niet om te draaien om zijn blik te voelen, het gewicht van zijn ogen die het doek en haar lichaam tegelijk lezen. Zijn stem, fluistert, kruipt opnieuw in haar oor, in haar innerlijk, in haar kut: “Nu weet ik zeker… dit is geen studie van een kunstenaar. Dit is een afdruk van jou.”

Zijn hand glijdt dit keer niet naar haar heup, maar naar de binnenkant van haar arm, zacht, beheerst, vingers die haar huid strelen met een intensiteit die meer zegt dan welke woorden ook. Yvonne sluit haar ogen, voelt hoe haar adem sneller gaat. De elektrische golf die bij de eerste aanraking door haar clit schoot, komt nu terug, heviger, bijna onhoudbaar. Ze ademt uit, haar lippen opengesperd zonder geluid, en kantelt onmerkbaar haar bekken achterwaarts. Alsof ze hem uitnodigt. Alsof ze zegt: voel. En inderdaad, heel kort, nauwelijks zichtbaar voor wie ook maar zou kijken, glijdt zijn hand lager, langs de curve van haar heup naar de rand van de split. Zijn vingertoppen raken net dat kleine stukje huid waar het leer uiteenvalt, warm en zinderend. Een zachte kreun ontsnapt uit haar keel, verstikt in de muziek en stemmen van de zaal verderop. Haar ogen blijven gericht op het doek: het geschilderde vlees dat zich opent, en haar eigen vlees dat antwoordt en net zo open valt. Ze weet dat dit moment niet eeuwig kan duren en ook dat de galerie, de mensen, haar man niet ver weg zijn. Maar juist dat maakt het zo onhoudbaar spannend.

Hij buigt zich nog dichter, zijn lippen bijna tegen haar oor: “Als ik nu één vinger verder zou gaan, zou je hier, voor dit doek, al openbreken.” Ze slikt, haar benen licht bevend, haar hart hamert, hij heeft gelijk. Yvonne voelt hoe de ruimte rondom haar vervaagt tot niets meer dan ruis, het geroezemoes van stemmen een dun gordijn waarachter haar eigen ademhaling schor en onregelmatig klinkt. Het doek voor haar, De kut uncensored, staart haar aan, en in die lijnen en kleuren herkent ze zichzelf, haar huid, haar openheid. Alsof het schilderij haar eigen lichaam hardop laat spreken. De vingers van de man glijden nu moediger, langs de rand van haar split omhoog. Het leer wijkt nauwelijks, maar precies genoeg om haar huid bloot te geven.

Hij raakt haar dij, hoger, en Yvonne spreidt haar benen een fractie, voor hem een duidelijk gebaar: ja, voel me, lees me zoals dit doek gelezen wil worden. Zijn vingertoppen naderen de rand van haar slip. Ze is nat, ze wéét het, en het kant dat ze vanmorgen met zoveel zorg aantrok, klampt zich nu vochtig aan haar lippen vast. Hij hoeft niet eens echt binnen te dringen; een enkele strijkende aanraking langs de contour van haar kut is genoeg om een golf van hitte door haar heen te jagen. Haar kut spreekt zonder woorden, haar lichaam antwoordt sneller dan haar gedachten: kloppend, hunkerend, open. Ze bijt op haar lip, ogen nog steeds gericht op het schilderij, en hoort haar eigen fluistering ontsnappen, zo zacht dat alleen hij het kan horen: “Ja… zo… dat ben ik…” Zijn vingers cirkelen, nauwelijks voelbaar maar dodelijk precies, langs de stof heen. Haar clit reageert als een snaar die aangeslagen wordt, haar heupen maken een onwillekeurige beweging tegen zijn hand aan. Het gevaar, dat elk moment iemand de hoek omkomt, dat iemand dit ziet, maakt haar gek, maakt haar natter. De vernissage gonst een paar meter verder, en hier, in deze besloten nis, wordt zijzelf het meest onverbloemde kunstwerk.

Zijn lichaam schuift dichter, onbeschaamd dichter, tot zijn geslacht zich stevig, warm en hard tussen haar billen nestelt. Hij neemt niet langer genoegen met een vlugge aanraking. Zijn hand tilt het leer van haar rok omhoog, langzaam, alsof hij een gordijn opent voor een verboden voorstelling. Haar rode kanten slip schuift hij met zijn duim opzij, en haar natte lippen lichten glanzend op in het schemerlicht van de galerie. Zijn vingers glijden eerst zacht langs haar schaamlippen, voelen haar openheid, haar pulserende honger. Yvonne bijt op haar lip, haar ogen strak gericht op het doek: een geschilderde kut voor haar, haar eigen kloppende kut onder haar in de ban van vingers en warmte. Hij duwt zijn lul tegen haar aan, onder de rand van haar slip. Niet erin, nog niet, maar langs en tussen alles door: tussen de billen, langs haar vochtige schaamlippen, over haar perineum. Elke beweging glijdt door haar natheid heen, strooit zijn hitte overal waar ze ontvankelijk is. Het voelt alsof het doek zelf door hem geëerd wordt, alsof er een directe lijn loopt van verf naar vlees, van kunst naar orgasme. Het voelt ondraaglijk geil. Ze beweegt haar heupen onwillekeurig mee, kleine stoten, bijna onzichtbaar voor een toevallige voorbijganger, maar voor hen een dans van pure hunkering.

Het doek voor haar ogen, De kut uncensored, lijkt nu te leven, en zij is dat doek, onverbloemd, rauw, een vrouw die zich opengeeft. Hij fluistert, schor van drift: “Voel je dat? Jouw kut, jouw natheid, alles roept mij… kom voor me.” En precies dan breekt het. Yvonne hijgt luid, weet dat ieder moment iemand langs kan lopen – en precies dát maakt haar kut losbandiger, sappiger. Haar hele lijf pulseert, haar lippen trekken zich samen, haar benen beven harder, haar kut trekt samen en barst open in een onstuitbaar orgasme. Ze duwt haar hoofd voren, haar mond valt open in een luide kreet ‘Kut’ wat geil’, haar stem galmt zacht tegen de muren van de hal, terwijl haar vocht zich langs haar lippen verspreidt Ze spreidt haar benen iets verder, haar rok nu opgetrokken tot net onder haar middel, haar kut bloot en nat in de schemer.

Haar billen, haar schaamlippen, haar clit schuren tegen zijn geslacht, dat gretig tussen haar rondingen stoot alsof hij zich wil brandmerken met haar extase. Ze komt nogmaals hard, trillend, haar kut spuit warmte en natheid in golven, haar hele lijf schokschoudert terwijl ze nu probeert de stilte te bewaren. Hij voelt haar schokken, en dat trekt hem mee, hij stoot sneller, harder, zijn lul glijdt langs haar clit, schuurt tussen haar lippen. Het geluid van hun lichamen, nat en rauw, mengt zich met de stilte van de kunst. Met een rauw geluid trekt hij zijn lul iets terug en spuit. Warm, krachtig, gulzig, zijn zaad spettert op de vloer, vlak onder het doek. Dikke druppels glanzen op de tegels, een obscene echo van het kunstwerk. Een eerbetoon aan twee kutten uncensored: het geschilderde en het levende. Zaad als een tweede handtekening, onder de eerste geplaatst, gedropt, in de schaduw van het schilderij.

Yvonne, hijgend, voelt haar benen beven, haar kut nog open en druipend, haar lichaam tot in elke vezel geraakt. En in dat ogenblik weet ze: niemand in de zaal heeft dit gezien, maar de kunst zelf is getuige geweest. Een paar meter verder praat iemand luid, er wordt een glas neergezet, maar hier, in deze hoek, is ze niets minder dan een levend ku(ns)twerk dat zich ongecensureerd openbaart. Wanneer de naschokken haar lijf verlaten, voelt ze zijn hand opnieuw op haar heup, stevig nu, bezitterig en teder tegelijk. Hij houdt haar overeind terwijl haar knieën nog week zijn, zijn geslacht nog altijd warm en kloppend in haar bilnaad. Ze weet: niemand zag het écht. Of misschien toch? En precies dat gevaar, dat raadsel, maakt het alleen maar intenser.