Het paradijs van Willem 1/2

Nen Hollander in de Ardennen

Een waargebeurd verhaal, alleen de namen van de personages en locaties zijn veranderd.

Ik ben Rick en woon in de Antwerpse rand. Getrouwd met Marianne, vier kinderen, in volgorde van leeftijd van oud naar jong : Maarten, Mieke, Jonas en Julie. Dit verhaal speelt zich af toen ik ongeveer midden vijftig was.

Het seksleven met mijn vrouw was zowat gereduceerd tot nul. Geleidelijk aan had mijn vrouw minder en minder interesse in seks. Dat begon toen de kinderen nog naar het lager onderwijs gingen en dat is niet meer verbeterd sinds toen.

Eerder toevallig had ik ze een keer betrapt toen ze in ons bed lag te stoeien met de Poolse kuisvrouw die toen één keer per week een uur of vier kwam poetsen. Ik bedoel ze poetste twee uur en ze lag gedurende twee uur mijn vrouw te likken. Zelf had ik me discreet terug getrokken en dus wist mijn vrouw niet dat ik van haar ‘lesbische activiteiten’ op de hoogte was.

Ik heb sinds ikzelf van de universiteit kwam, een job in de Antwerpse haven bij een expeditiebedrijf.

In het begin van ons huwelijk deden Marianne, mijn vrouw en ik niet veel meer dan gaan werken, eten en vrijen. Dat laatste was bijzonder passioneel en we konden maar niet genoeg van seks krijgen.

Alleen het seksuele tussen mijn Marianne en mij, werd als maar minder en minder. Ik wil hier geen klaagzang afsteken maar het passionele was weg. Als ik wou vrijen, dan werd het meer en meer een verplicht nummer. Mij pijpen wou Marianne al helemaal niet meer, terwijl ze dat in het begin van onze relatie regelmatig deed. Nu moest ik er bijna om smeken. En dan is het geile plezier er ook direct van weg. In het begin befte ik haar altijd als we de liefde bedreven, maar ook dat wou ze minder en minder. We hebben daar natuurlijk over gesproken maar toen Marianne me vertelde dat zij eigenlijk pijpen nooit graag gedaan had, brak er iets in mij. Op de duur werd vrijen een maandelijks verplicht nummer waarbij ik in werkelijkheid gewoon ‘mijn zak in haar leeg schudde’. Huwelijkse verplichting voldaan op ongeveer tien minuten tijd.

Het kabbelend leventje dat we toen hadden, ging zijn gangetje. Het voor mij heel grote tekort aan passie en seksualiteit werd meer en meer gecompenseerd door mezelf voor mijn pc in mijn werkkamer af te trekken. Ik betaalde nooit voor enig abonnement, maar er waren genoeg gratis korte filmpjes te vinden die me toen konden opwinden. Alle mogelijke categorieën kwamen aan bod. Ik had een hobby gevonden en na verloop van tijd ging ik altijd een half uur na mijn vrouw slapen om mezelf eerst even af te rukken. Velen mannen boven de veertig zullen zich hier wel herkennen in de situatie. Ik was evenwel niet van plan om mijn vrouw te gaan bedriegen en al zeker niet om geld te gaan uitgeven aan betaalde liefde. Alhoewel de situatie voor mij nogal ontgoochelend was, bleek er toch terug een zekere harmonie ontstaan te zijn.

Mijn vrouw werkte in die tijd, alle voormiddagen, inclusief de zaterdag bij een immobiliën kantoor. Maar af en toe, zo een twee à drie keer per jaar, ging ze voor een week met een vriendin vanuit haar schooltijd, naar een Centerparcs vestiging, soms in de Ardennen, maar meestal in Nederland.

De eerst paar keer dat ze dat deed, bleef ik gewoon werken. Maar na een paar jaar, zei mijn vrouw dat ik gedurende die week ook eens een paar dagen voor mezelf diende te nemen. Via een schoolkameraad van mezelf, Bert, die regionaal verantwoordelijke voor Wallonië was geworden bij een Nederlandse bank met een oranje leeuw als logo, kwam de oplossing vanzelf. (Bert komt nog voor in andere verhalen van mijn hand) Bert vertelde me over een klein huisje in de Ardennen te beschikken op de N30, een grote baan tussen Luik en Bastogne. Het huisje zelf lag wel vlak aan de baan, iets voorbij de barraque de Fraiture, maar in de wijde omgeving kon prachtig gewandeld worden in de bossen. Ondertussen is die N30 grotendeels vervangen door een autostrade, de E25. Dat heeft er alleen voor gezorgd dat de omgeving van het huisje nog rustiger geworden is.

Telkens mijn vrouw dus een week weg was, ging ik naar het huisje van Bert voor een dag of vier. Ik kon vrij over het huisje dat gebouwd was in typische Ardenese stijl met grote stukken natuursteen, beschikken. Bert zelf had het ooit geërfd, gemoderniseerd maar hij kwam er bijna nooit. Het huisje had alle comfort, ik moest niet veel meenemen, gewoon een parka, legerboots, jeans, een paar T-shirts, een pull of twee en uiteraard ondergoed en toiletspullen.
Eens de kinderen het huis uit waren en ik van mijn bazen in het bedrijf, als speciale gunst, elke vrijdag niet meer moest komen werken en ze mij toch het volle loon bleven uitbetalen, ging ik bijna om de veertien dagen, vanaf vrijdagmorgen tot zondagavond naar het huisje van Bert. Of mijn vrouw nu op uitstap was of niet, ik ging alle veertien dagen. Eén keer heb ik mijn vrouw zelfs meegenomen naar het huisje, maar ik deed de vrijdagnamiddag een lange wandeling door de bossen, de hele zaterdag idem dito en de zondag maakte ik nog een kortere wandeling om dan in de latere namiddag terug huiswaarts te keren. Dat kon mijn vrouw echt niet bekoren en dus ging sinds dat weekend alleen naar de Ardennen.

Op mijn wandelingen doorheen de bossen rondom het huisje van Bert, kwam ik quasi nooit iemand tegen. Het huisje zelf, dat vlak tegen de N30 stond, stond wel wat verscholen achter een dikke rij struiken op een stuk grond van om en bij de tienduizend vierkante meter. Rondom het huisje en vanop de oprit lagen kiezeltjes, de rest was bos. Vanop de straat gezien, was het rechts naast het stuk grond van Bert eveneens bos en links werd het begrensd door een klein riviertje dat onder de N30 doorliep, daarnaast een karrespoor en dan weer bos.

Via dat karrespoor, met massaal veel putten in, diende je zeker een kilometer of vier te wandelen en dan kwam je midden in de bossen aan een oude vervallen en verlaten boerderij, met een vervallen schuur er achter en een paar stukken grasland er rond. Dit verhaal speelt zich daar voornamelijk af. Die boerderij had trouwens een naam : “ile de paix” (vredeseiland). Dat kon je nog amper lezen boven de ingangspoort aan het einde van het karrespoor.

Tijdens mijn lange weekends in het huisje, had ik de gewoonte aangenomen om op zaterdagavond, in het naburige dorp aan de N30, in een bruine kroeg een paar trappisten te gaan drinken. De enige kroeg van het dorp met een twintigtal huizen, trouwens. Er was daar een kleine bakker, een slager, een kleine garage en die éne kroeg : ‘chez Jeanne’. Vrijdags middag, als ik arriveerde, ging ik altijd bij de bakker en de slager langs om eten voor het weekend in te slaan en op zaterdag naar de kroeg. Daar leerde ik geleidelijk aan de mensen van het dorp kennen.

Didier, de uitbater van de garage ‘alle merken’, François, de bakker, Jules, de beenhouder en natuurlijk Jeanne en Marcel, de uitbaters van het café. Jeanne, was een nogal stuurse, mollige vrouw die het café uitbaatte en Marcel was klusjesman, die zowat overal in de streek karwijtjes en kleine verbouwingen ging uitvoeren. Ik genoot van de drie trappisten die ik op zo’n zaterdagavond achterover sloeg en van de gemoedelijke sfeer in het café. Gezien ik voor mijn werkgever regelmatig Franstalige klanten in Frankrijk, Wallonië en het Groot Hertogdom bezoek, is mijn Frans, zonder te willen bluffen, redelijk goed. Dus ik babbelde met de cafébezoekers, gewoon in het Frans.

Op zo’n bewuste zaterdagavond, ik zat al aan mijn tweede blauwe Chimay, komt er een vent met veel bravoure het café binnen. Het zal rond een uur of vijf geweest zijn. Ik zit samen met Didier links aan de toog te babbelen. Verder waren er misschien nog vier andere klanten in het café, maar aan de toog, buiten mezelf en Didier zat verder niemand. Die toog was trouwens zo klein dat er maximaal zes personen op een barkruk konden aanzitten.

De man die binnenkwam, had een grote rugzak op zijn schouders en zei tegen Jeanne die achter haar toog, een paar glazen aan het afdrogen was : “voor mij een pilsje graag”. Jeanne bekeek hem niet eens en droogde gewoon verder af. Bij mezelf dacht ik : ‘ai, nen Hollander’. Voor ons Vlamingen, zijn alle Nederlanders, Hollanders wat niet elke Nederlander als leuk ervaart. Die Hollander zei nog eens : “mevrouw, voor mij een pilsje graag”. Maar Jeanne bewoog niet en bleef stoïcijns afdrogen.
Ik schoot dan maar ter hulp, terwijl ik perfect wist dat Jeanne Nederlands verstond en ik zei tegen die Hollander : “mijnheer, Jeanne begrijpt je niet, je moet zeggen : pour moi une bière s’il vous plaït”. (voor mij een biertje aub). De Nederlander deed een lachwekkende poging en herhaalde mijn zinnetje in het Frans. Jeanne draaide zich naar de tapkraan, pinkte even naar mij met een lichte glimlach op haar gelaat en tapte een biertje.

Die Hollander zette zich naast mij op een barkruk en zei : “ik ben blij dat jij me verstaat, ik spreek geen woord Frans, maar ja, ik heb hier in de buurt een stuk grond gekocht, dus ik zal het wel moeten leren” begon hij. Mij mezelf dacht ik : ‘verdomme, mijn avond om zeep door die blaaskaak van een Hollander’.

Hij stelde zich voor en zei : “hoi, ik ben Willem”. Hij gaf mij en Didier een hand. Ik babbelde wat in het Nederlands met Willem en die vertelde, dat hij uit de streek van Arnhem kwam. Opgegroeid in een dorpje of gehucht genaamd Velp ten noorden van Arnhem en vlak tegen het bosrijke gebied van de Veluwe.

Didier nam afscheid, hij verstond niets van wat Willem zei in het Nederlands met een zwaar Holland accent. Willem vertelde dat hij vanuit Dubai kwam, met het vliegtuig tot in het Groot Hertogdom Luxemburg en dan met de trein tot in Aarlen, dan met de bus tot in Bastogne gekomen was, daar dan een taxi genomen had, tot in het dorp waar we waren. De taxichauffeur had hem voor het café afgezet omdat hij het stuk grond dat Willem gekocht had, niet precies kon vinden. Het was immers een adres op de N30. Ik schrok als hij het nummer zei. Dat was een paar nummer en blijkbaar vlak naast het huisje waar ik zat. Dat kon alleen die vervallen boerderij diep in de bossen achter het huisje waar ik zat zijn.

“Dan worden wij buren” zei ik beleefdheidshalve. “Maar als jij van hier uit, daar wilt geraken, dan dien je over de grote baan zeker een kwartier te wandelen en daarna nog over een hobbelig karrespoor nog een dik kwartier, maar bergop”. Willem vloekte. Ik zei nog : “zonder wielen onder je kont, gaat het niet zo simpel zijn, maar als je wilt, dan voer ik je wel tot daar”. Willem nam mijn aanbod dankbaar aan.

Mijn blauwe Chimey was leeg, dus rekende ik af, betaalde ineens die Hollander zijn pintje mee en zei dat ik wou door gaan. Ik drink nooit meer dan twee Chimey per keer want van Chimey, kun je nogal verdikken. Willem smeet zijn rugzak op de achterbank van mijn groene Volvo break waar ik toen mee reed. Heel mijn leven reed ik trouwens met een groene Volvo break omdat ik dat een stevige, betrouwbare en praktische auto vind. Tot die dag had ik er zo al twee versleten en reed ik toen met mijn derde exemplaar.

Willem was niet echt een grote prater, wat ik erg merkwaardig voor een Nederlander vond. Aan mijn huisje, waar ik verbleef wees ik het hem aan en zei : “daar kun je me de meeste weekends en de vrijdagnamiddag vinden. Dan sloeg ik af, naast het riviertje, het karrespoor op en met een slakkengangetje omwille van de vele putten, reed ik tot aan de door Willem gekochte boerderij. Hij stapte uit, nam zijn rugzak en zei : “ajuus”.

Ik reed naar het huisje waar ik logeerde en ging slapen. De zondag tegen de middag, kwam Willem te voet tot aan mijn huisje gewandeld. Ik wou net aan het ontbijt, eerder lunch of een combinatie beginnen en vroeg of hij ook iets wou eten. Dat aanbod nam hij in dank aan. Ik smeet wat extra spek in de pan, klutste nog een ei of drie extra en wat later zaten we te smikkelen.

Dan vroeg ik hem, waarom een Nederlander, die geen woord Frans verstond, zich midden in de bossen van de Ardennen wou ‘begraven’. Hij zweeg en keek me onderzoekend aan. Eens zijn mond leeggegeten zei hij : “Rick, ik heb die boerderij gekocht via advocatenkantoor in Londen en een notaris hier in Houffalize. Ik kom zelf uit de Veluwe in Nederland, in een dorpje net boven Arnhem ben ik opgegroeid. Ook een nogal bosrijke omgeving. Ik wou gewoon terug in de bossen komen wonen. Meer zei Willem niet, dus zei ik maar : “dan heb je wel goed gekozen, die boerderij staat in het midden van een stuk bos van meer dan tien hectaren groot, dus je hebt je een aanzienlijk aantal bomen gekocht”. Ik lachte. “Och” zei Willem, “dat wou ik en ik wilde onder geen beding terug naar Nederland”. Ik vroeg niet verder.

Dan zei Willem : “Rick, ik heb wel een probleem, mijn boerderij ligt erg afgelegen en ik heb de boel eens grondig bekeken, deze morgen, daar is massa’s werk aan om dat iets of wat bewoonbaar te maken, nu is dat een ruïne”. “Jij spreekt Frans heb ik gisteren gehoord, zou jij mij hier ergens aan een set wielen voor onder mijn kont kunnen helpen ?” Ik knikte, “die vent waar ik gisteren mee aan de toog zat, die heeft in het dorpje een alle-merken-garage, die heeft zeker wat staan en de vent van de cafébazin waar we gisteren iets dronken, is zowat klusjesman, verbouwer en kleine aannemer in de streek hier”. “Die kan je aan bouwmaterialen helpen aan een redelijke prijs en indien gewenst kan die zelfs met jou meewerken”. “Die vraagt niet veel per uur, die wil gewoon zoveel mogelijk weg zijn van zijn madame, de cafébazin”. Willem knikte.

Ik ruimde de tafel van het ontbijt af en we reden naar Didier in het dorp. Die had een oude Ford, een heel oude Suzuki Swift en een nog oudere lange Landrover in de aanbieding. Willem koos voor de Landrover. Die kostte hem slechts vijf duizend euro. Willem betaalde zonder afpingelen ineens in cash. Hij vroeg me te vertalen, want hij wou nog een aanhangwagen voor achter de Landrover. Die had Didier niet, maar Didier had wel een eigen aanhangwagen die hij evenwel niet wou verkopen. Willem mocht hem gratis lenen want Didier gebruikte die erg weinig en indien hij hem wel zou nodig hebben, dan zou Didier die wel even komen halen bij Willem en nadien terugbrengen. Dan gingen we bij Jeanne van het café langs om met haar vent te praten. Daar vertaalde ik de wensen die Willem had, hij zou alle werken zelf uitvoeren, van Marcel wou hij gewoon dat die alle materialen voor hem zou aankopen en af en toe komen helpen, ‘op afroep’ in geval Willem een klus niet alleen kon klaren. Marcel was in zijn nopjes.

In de maanden die volgden, zag ik Willem meermaals met zijn Landrover door het karrespoor sukkelen met een aanhangwagen vol met bouwmateriaal. Soms zat Marcel bij hem in de wagen.

Op zaterdagavond kwam Willem regelmatig naar het café van Jeanne. Hij kon nog steeds geen drie zinnen Frans zeggen, maar daar lag hij niet van wakker. Met Marcel klikte het, ook al verstonden die mekaar niet. Marcel zat erg veel bij Willem te ‘helpen’ en van Jeanne had ik vernomen dat die Hollander voor haar een geschenk was, want haar vent liep haar niet voor de voeten omdat die precies zoveel bij Willem werkte.

Geleidelijk aan, verspreid over talloze zaterdagen, kreeg ik zijn levensverhaal te horen. Hij was opgegroeid in Velp, had zijn jeugd hoofdzakelijk gespendeerd in de bossen op de Veluwe. Dikwijls zelfs hele weekenden, inclusief overnachten in een klein tentje of zelf onder de blote hemel, met vrienden en later ook met vriendinnetjes. Zijn ouders waren erg eenvoudige mensen. Zijn vader werkte bij een recyclagebedrijf in Arnhem, zijn moeder ging aan huis poetsen bij verschillende mensen. Erg breed hadden ze het niet, maar Willem was zich daar niet van bewust.

Later toen hij wou gaan studeren was daar evenwel geen geld voor en op aandringen van zijn vader ging hij naar een technische school om te leren lassen. Dat vond hij leuk en op zijn achttiende mocht hij zelfs beginnen als monteur, lasser op het bedrijf waar zijn vader werkte. Hij moest daar met een brander, hele binnenschepen in kleine stukjes branden zodat het schip versnipperd als oud ijzer kon verkocht worden. Dat ging goed, was niet echt lassen, was eerder vuil en smerig werk, maar hij deed het graag.

Op zijn twintigste kreeg hij evenwel een lief, een echt ditmaal, die het ernstig met hem zag zitten en die samen met hem een toekomst wou opbouwen. Alleen, daar waren niet echt voldoende centen voor. Het lief, genaamd Maaike vond dat hij te weinig verdiende om een goed leven op te bouwen. Verliefd als hij was, begon Willem te zoeken naar een beter betaalde job. Dat was niet zo eenvoudig, de meeste vacatures voor lassers, boden ongeveer hetzelfde loon en bovendien bleek zijn Maaike een nogal dure smaak qua kleding te hebben. Schoenen, handtassen, jurkjes dienen allemaal van een bekend merk te zij, dus op het einde van elke maand dook hun bankrekening in het rood. Maaike vragen om zelf ook een job te zoeken, durfde hij niet. Die ging liever shoppen in Arnhem, Nijmegen, Utrecht en zelfs Amsterdam.

Willem was de wanhoop nabij, tot hij op een bepaalde dag hij in één of andere krant een kleine annonce vond voor lasser op een booreiland in de Noordzee. Hij solliciteerde direct, het loon dat hij aangeboden kreeg, was zowat het viervoudige van zijn loon op dat moment. Er was maar één probleempje, dacht hij, hij zou telkens op zondag in de latere namiddag naar Den Helder moeten, daar vertrekken per helikopter naar het booreiland. Hij durfde het aan Maaike bijna niet vertellen, want zijn verblijf op het booreiland zou drie weken zijn, dan een week terug naar huis om dan weer drie weken op het booreiland te verblijven. Tot zijn verbazing was Maaike laaiend enthousiast.

Ze trouwden en bij elke week dat Willem terug in Nederland was, neukten ze bijna aan één stuk door, de hele week lang. Maaike leek veranderd in een tomeloze nymfomane. Als hij zijn tevredenheid uitdrukte over haar sekslust, zei ze daarop dat ze tijdens zijn afwezigheid niets had en hij ook niet. Dat ze daarom de week van zijn thuis zijn, de verloren tijd moest compenseren. Willem protesteerde niet, was dolgelukkig met haar gedrag. Er kwamen twee kindjes, een jongen en een meisje, in de tijdspanne van twee jaar. Willem was gelukkig.

Er was maar één minpuntje en dat was dat het vele geld dat hij verdiende, er langs deuren en vensters door zijn eega doorgejaagd werd. Erg vond hij dat niet, want hij had de beste seks ter wereld, het werk gedurende drie weken was hard en niet altijd in het mooiste weer, maar hij deed dat graag en naar zijn volgende week thuis keek hij telkens uit. Soms was hij zelfs blij dat hij terug naar het booreiland kon, want op het einde van zijn week Nederland, was hij meestal uitgeput van het vele klaarkomen.

Op een bepaald moment, zijn kinderen waren toen al zes en acht jaar oud, had hij een ongeval op het booreiland. Een stalen balk was losgekomen en tegen hem aan gezwiept. Gevolg : een gebroken onderarm en een aantal gekneusde ribben. Met de helikopter werd hij naar het ziekenhuis van Den Helder gevoerd. Daar werd hij opgelapt, van een plaaster voorzien, kreeg hij een groot spannend verband rondom zijn borstkas en mocht hij het hospitaal verlaten. Dat was midden in de tweede week dat hij normaal op het booreiland zou zitten. Een collega van het bedrijf waarvoor hij werkte, voerde hem naar Velp, de wijk ten noorden van Arnhem, waar Willem woonde.

Op de hoek van de straat, stapte hij uit de auto en wandelde de laatste paar honderd meter naar zijn huurhuisje. Dat was op een donderdag, kort voor de middag. Zijn kinderen zouden normalerwijze op school moeten zijn en hij vermoedde dat zijn vrouw, Maaike bij haar ouders zou zijn, of ergens geld aan het uitgeven om haar koopwoede te stillen. Nietsvermoedend, liep Willem toen naast het huis via het tuintje, naar de achterdeur. Die was los, wat hem verbaasde en eens in het huis, hoorde hij geluiden vanop de eerste verdieping.

Jullie kunnen het al raden, Willem vond zijn vrouw in bed. Ze zat met haar rug naar het gelaat gekeerd van de vroegere baas van Willem en die had zijn lul in haar aars. Een andere vent, die hij niet kende was tegelijk met zijn lul in en uit haar kut aan het rammen onder aanmoediging van zowel Maaike als zijn vroegere werkgever.

Willem stond perplex in het deurgat van zijn slaapkamer te kijken. Zijn vrouw werd dubbel gepenetreerd terwijl hij toekeek. De woede die bij Willem opborrelde, was erg intens en het werd hem rood voor de ogen. Ondanks het verband rond zijn ribben en de plaaster rond zijn onderarm, sloeg Willem met die plaaster op het achterhoofd van de kutneuker waardoor die ineens bewusteloos op Maaike neerzeeg, Maaike gilde, Willem gaf Maaike een keiharde oorveeg met zijn niet beplaasterde hand, toen ze van tussen de twee mannen wou kruipen en met die hand tot vuist gebald, gaf hij enorme boks op het smoelwerk van zijn verschrikte voormalige werkgever. Hij hoorde de tanden kraken en zag bloed rondspatten.

De eerste neuker lag levenloos op het bed, de tweede had zijn beide handen voor zijn gehavend gelaat. Maaike zat op haar kont in de hoek van de slaapkamer te trillen van angst en Willem brulde : “Maak dat je wegkomt, overspelige kut !” Maaike bewoog niet. Zijn vorige baas, strompelde de slaapkamer uit terwijl Willem op de rand van het bed ging zitten. Iets later kwam de andere kerel bij, die was wat verdwaasd, zag Willem zitten, schrok, zocht snel zijn kleding bij mekaar en ging weg.

Heel het gebeuren heeft een hele heisa in de buurt veroorzaakt. Via buren kwam Willem te weten dat de jaren voordien, Maaike veel verschillend bezoek van mannen kreeg, terwijl Willem op zijn booreiland zat.

Samengevat was het resultaat dat, na een juridische veldslag, Willem maandelijks, een forse alimentatie voor zijn ex en voor elk van zijn kinderen diende te betalen en dat hij daarenboven nog eens zijn vorige baas een heel nieuw gebit kon betalen. Willem kon het allemaal niets schelen. Hij verdiende toch geld genoeg, precies de reden waarom de rechter zoveel alimentatie liet betalen. Maaike zag hij niet meer, die ging met de kinderen bij haar ouders wonen. Willem trok dan maar terug bij zijn ouders in. Tijdens de week dat hij niet op zijn booreiland zat, brachten de ouders van Maaike de kinderen tot bij zijn ouders en zou zag hij hen toch nog eens om de drie weken.

Zijn vorige baas had, gezien het ook de werkgever van zijn vader was, die ook ontslagen. Gelukkig genoeg vond die snel werk bij een installatiebedrijf in Nijmegen.
Het duurde nog meer dan een jaar vooraleer Willem in de week dat hij in Velp was, zich terug ‘onder de mensen’ ging begeven. Hij ging al eens iets drinken in Arnhem centrum of in Nijmegen.

Willem betaalde stipt alle alimentatie, had zelf geen kosten van woonst omdat hij bij zijn ouders woonde en zijn vader ook beter verdiende dan voorheen. Alleen zag hij met lede ogen aan dat zijn twee kinderen, door manipulatie van Maaike meer en meer van hem vervreemden. Die kinderen hadden al aangegeven, wel nog naar de ouders van Willem op bezoek te willen komen, maar niet als Willem er zelf ook was. Dat was voor Willem een dolksteek in zijn hart.

Toch vond Willem opnieuw vreugde in zijn leven want hij leerde Lena kennen. Lena was net als Maaike een brunette, met krullende haren. Alleen was Lena wat groter, iets molliger en ze had ook een ietwat dikkere boezem.

Na een maand of drie, gingen Willem en Lena samenwonen. Opnieuw in een huurhuisje, niet ver van zijn ouders in Velp. Lena was gescheiden, had geen kinderen, begin dertig en echt een zalige vrouw. Ze had geen koopwoede in zich, bekommerde zich om het huis, dat ze erg netjes wou houden en ze was heel aanhankelijk. De liefde van Willem voor Lena was misschien niet zo intens als wat hij bij Maaike gevoeld had, maar ze was lief en zorgde op een bijna moederlijke manier voor Willem.

Alleen de seks was niet te vergelijken. Het passionele van Maaike was er niet bij Lena. Zij deed meer aan rustige seks. Gewoon missionaris, of op z’n hondjes, bovenop als cowgirl wou ze niet, anaal mocht niet, pijpen deed ze altijd maar eventjes. In haar mond klaarkomen mocht niet, maar Willem liet het zich welgevallen. Met Maaike, was het alle dagen seks in de week dat hij op het vaste land was, meestal zelfs meermaals per dag en die had geen enkele remming, alles mocht, het moest zelfs. In de week dat hij in Velp was, neukte hij Lena hoogstens drie keer, meer vond Lena niet nodig.

Ook Lena geraakte in verwachting. Een beetje tot haar eigen verbazing, want ze had met haar ex lang, vruchteloos gepoogd om kinderen te krijgen. Lena beviel van een zoontje. Het kind kreeg alle aandacht van de ouders van Willem, die van Lena en van Lena zelf. Tijdens de week in Velp, gaf Willem het jongetje ook alle aandacht.

Men zegt wel eens : ‘de geschiedenis herhaalt zich’ en in het geval van Willem was dat ook zo. Zijn zoontje was toen nog geen jaar oud en dit keer kwam hij al na twee dagen, na zijn vertrek, terug per helikopter van het booreiland omdat hij gewoon doodziek was van een voedselvergiftiging en om geen enkel risico te lopen had de verantwoordelijke op het booreiland de helikopter, Willem naar Den Helder laten vliegen. Daar werd hij in het ziekenhuis onderzocht, gaven ze hem zwarte kool na een maag- en darmspoeling omdat het inderdaad om een voedselvergiftiging ging. De dag daarna had zijn baas geregeld dat hij per helikopter naar de vliegbasis van Deelen, iets boven Arnhem gevlogen werd. Van daar wou één van de leden van de zweefvliegclub die daar gevestigd is, hem wel naar huis voeren.

In de slaapkamer van hun huisje, vond hij zijn Lena, die grondig door een man, in missionaris doorgeneukt werd. Dit keer stormde Willem niet de slaapkamer binnen, maar bleef hij op de gang staan luisteren. Hij hoorde beiden kreunen tijdens het neuken. Eens ze beiden klaargekomen waren, lagen Lena en die vent naast mekaar op zijn bed uit te puffen. Dan hoorde hij Lena zeggen : “schat jij neukt zoveel beter als mijn vent, echt zonde dat jij geen kindjes kon maken, maar dankzij Willem heb ik een zoontje, dat nu in de kamer hiernaast slaapt”. “Willem is toch telkens voor drie weken weg, dan kan jij elke dag mij hier komen verwennen, ik zou niets liever willen”.

Die vent bleek dus haar ex te zijn, met wie zij geen kinderen kon krijgen. Vooraleer alles tot Willem echt doorgedrongen was, stapte hij de slaapkamer binnen. Hij was wel zo slim dit keer om geen mep op die vent zijn smoel te verkopen. Hij wou geen bijkomende kosten. Stilzwijgend, greep hij de kleding van de man op het bed bij mekaar en smeet die, met schoenen en al, door het venster naar buiten. Zowel Lena als die vent, waren sprakeloos. Ze keken gewoon naar wat Willem deed. Beiden erg verschrikt en Lena had haar beide handen voor haar mond om haar verbazing en angst te verbergen.

Die ex van Lena, wist blijkbaar wat de kerels die hij met Maaike betrapt had, overkomen was. Uiteindelijk zei die : “Willem, niet slaan alsjeblieft.” Willem zei : “maak je geen zorgen vetzak, maak maar dat je weg komt”. Hij bewoog niet. Willem zei : “als je geen pak slaag wilt, dan kan je nu best maken dat je hier verdwijnt, je kleding ligt toch al op straat, vooruit : wegwezen !” Helemaal naakt liep die kerel iets later op straat zijn kleding bij mekaar te zoeken, tot hilariteit van de buren.

Dan bekeek Willem, Lena en zei : “Lena schat, je snapt dat ik mij erg gebruikt voel, doe je kleding aan, neem Peterke, die hiernaast slaapt maar ineens mee, ik wil jullie nooit meer zien”. “Ophoepelen, meid, en wel nu direct !” had hij dreigend, maar toch rustig gezegd. Willem draaide zich om en liep naar beneden. Daar nam hij zich een koffie en ging wachten in de woonkamer. Na een kwartiertje of zo, kwam Lena aangekleed, met Peterke in een Maxi Cosy, de trap af. Zonder een woord te zeggen verliet ze het pand.

Bij Willem liepen ondertussen de tranen over zijn wangen. Hij vloekte grondig. Een week bleef hij uitzieken en vloog dan terug naar het booreiland. Aan zijn beste vriend Eric, vertelde hij wat hem overkomen was.

Een paar maand later, na uitspraak van de rechter, kon hij naast Maaike en haar twee kinderen nu ook voor Lena en hun zoontje Peterke, alimentatie betalen. In totaal voor vijf personen dus. De rechter had, bij zijn uitspraak geen rekening gehouden dat hij al voor Maaike en hun twee kinderen al betaalde. Het resultaat was, dat, ook al verdiende hij echt veel per maand, er bijna niets overbleef. Ook al bleef Willem werken op het booreiland, nu eerder uit noodzaak, hij werd erg verbitterd en balanceerde op het randje van een depressie.

Die periode heeft zo’n twee jaar geduurd, terwijl hij voor de tweede keer bij zijn ouders was ingetrokken.

Eric, zijn beste vriend kon het niet meer aanzien, de vrolijke, altijd goedlachse Willem was verdwenen. Zo’n twee jaar nadat Lena vertrokken was, gaf Eric een foldertje dat hij ergens bekomen had. Daarin vroegen ze lassers om in de woestijn, pijplijnen in mekaar te lassen. De uitvalsbasis van die firma was in Dubai. Het loon was meer dan het dubbele van wat hij op het booreiland verdiende. Hij diende zes maand aan één stuk te lassen, dan kreeg hij twee maand vakantie, die hij mocht doorbrengen waar hij wou en alle transport tijdens die vakantie zou gratis zijn, vliegtickets inbegrepen. Op de koop toe, kreeg hij in Dubai-stad een ruim appartement ter beschikking. Eric zei : “Willem, je betaald je blauw aan alimentatie, vertrek gewoon uit Nederland, laat geen spoor achter en ga gewoon ginder wonen”. “Je betaald gewoon niets meer, aan niemand, je verdient uitzonderlijk goed en daarvoor hoef je enkel maar zes maanden aan één stuk in de woestijn zitten lassen”.

Bij de volgende week vakantie in Velp, had Willem afscheid genomen van zijn ouders zonder te zeggen waar hij naartoe ging. Eric, die toen ook vakantie had, voerde hem mijn zijn auto tot in Luxemburg stad. Daar kocht hij cash een vliegticket naar Dubai en Eric reed terug naar Nederland.

Twee weken later, zat Willem in een broeiend hete woestijn, grote buizen aan mekaar te lassen. Aan het einde van die maand, zouden geen van zijn twee exen, nog één euro ontvangen. Hij lachte en laste verder.

Einde deel 1, vervolg in deel 2

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick