Een nacht in Parijs (2)

In de vorige episode ontmoeten Ghislaine en Sanne elkaar vijf jaar na hun eerste liefdesnacht opnieuw. Ze brengen samen een weekend door in Parijs, de stad van de liefde, waar ze elkaar herontdekken en beseffen dat hun gevoelens voor elkaar nog altijd onveranderd zijn — misschien zelfs intenser geworden door het lange gemis.

Ik werd wakker van het milde ochtendlicht dat in smalle banen door de gordijnen viel en onze kamer overspoelde met een zachte, warme gloed. Ik bleef nog even liggen, loom en warm, en voelde haar lichaam tegen het mijne, haar rug naar me toe. Haar blote schouder stak net boven het laken uit en haar kastanjebruine haar lag in golven verspreid over het kussen. Ghislaines ademhaling was kalm en gelijkmatig. Ik schoof iets dichter naar haar toe, liet mijn hand onder het laken glijden en legde hem op haar middel. Ik glimlachte tevreden en luisterde naar haar ademhaling. Bijna onmerkbaar draaide ze zich iets naar me toe. Ze werd wakker toen ik haar schouder zacht kuste. Ze draaide zich naar me toe en keek me aan met een slaperige glimlach. We fluisterden elkaar lieve, zachte woorden toe. Toen haar ogen de mijne ontmoetten, keek ze me aan met zo’n verliefde blik dat je er diep van binnen helemaal week van wordt.
— Bonjour, mon amour, mompelde ze nog maar half wakker.
— Goedemorgen, fluisterde ik terug, en ik kon het niet laten om een verdwaalde haarlok van haar wang te vegen.

Even later stonden we samen onder de weldadige regendouche. Het water was heerlijk warm en stroomde in zachte stralen over onze huid. Ze stond met haar rug tegen me aan. Ik hield haar vast en liet mijn handen langs haar armen glijden. Ze had haar ogen gesloten en leunde tegen me aan, alsof ze zich helemaal aan dat moment overgaf. We waren gelukkig samen. Af en toe raakten onze lippen elkaar in een korte kus. Toen we het water uitdraaiden, bleef ze nog even staan. Ze had zich omgedraaid en keek me aan met een verliefde blik. We droogden elkaar af en kleedden ons daarna aan. Ik trok een lichte katoenen broek aan en een strak truitje van cashmere wol dat heerlijk zacht aanvoelde op mijn blote huid. Mijn sneakers stonden nog bij de deur. Ghislaine koos voor een comfortabel rokje met een vrolijke, zomerse ruit, een dunne sweater en haar vertrouwde sneakers. Haar haar liet ze los, nog een beetje vochtig, nonchalant om haar gezicht. Af en toe keek ik naar haar terwijl ze zich aankleedde, naar de vanzelfsprekendheid waarmee ze bewoog, naar hoe ze glimlachte toen ze mijn blik ving. Ze zag er verleidelijk uit, want de vorm van haar volle borsten was duidelijk zichtbaar onder de dunne wol van haar sweater. Ze zag mijn begerige blik, kwam naar me toe, streek even met haar hand langs mijn arm, en drukte een kus op mijn lippen die alles zei. Zo stonden we daar, klaar voor de dag, ontspannen in gemakkelijke kleding en met lichte harten. Het voelde alsof de wereld buiten op ons wachtte. Ze stond naast me in de lift naar de lobby, haar arm losjes om mijn middel, en ik legde mijn hoofd even tegen haar schouder. We waren verliefd en gelukkig.

Buiten ontwaakte Parijs. De lucht was fris en droeg de geur van de lente. Het was koel genoeg om me blij te maken met de trui, maar warm genoeg om de zon op mijn gezicht te ondergaan als een streling. Ghislaine gaf me een hand toen we de stoep op stapten. De stad zoemde om ons heen op deze zaterdagochtend. Er was het geroezemoes van cafébezoekers die hun koffie dronken, het gerommel van voorbijrijdend verkeer, het zachte geritsel van bladeren in de Tuilerieën toen we de tuinen in liepen. Ze waren een explosie van kleur. De zon was mild en verzachtte alles. De geur van bloemen omhulde ons als een parfum. Het grind kraakte zacht onder onze voeten. We slenterden over de paden, dicht bij elkaar. Haar schouder raakte de mijne bij elke beweging. Ik betrapte haar er meer dan eens op dat ze naar me keek, haar lippen lichtjes geopend alsof ze iets wilde zeggen, maar elke keer kneep ze alleen maar in mijn hand en keek dan weg met een geheimzinnige glimlach die om haar mond speelde. Ze stopte bij een fontein om me een kus te geven. Het water glinsterde in het zonlicht. Ghislaine draaide zich naar me toe en schoof met haar vrije hand een plukje haar achter mijn oor.
— Je bent prachtig in dit licht, zei ze zachtjes, alleen voor mij.
Ik voelde mijn wangen kleuren. Ze boog nog een keer naar me toe en kuste me opnieuw.
— Het is vreemd, zei ze na een tijdje. — We zien elkaar zo weinig… en toch ben je altijd bij me.
Ik kneep zacht in haar hand.
— Bij mij ook. En op momenten dat ik het niet verwacht.

We gingen op een bankje zitten, dicht tegen elkaar aan. Ze vertelde hoe Félix haar had aangekeken toen ze had verteld over onze plannen en dat we dit weekend samen in Parijs zouden doorbrengen. Hij had naar haar geluisterd, zonder jaloezie. Hij had geknikt, en begrip en vertrouwen getoond. Ik vertelde haar over Pieter, over hoe hij zich realiseerde dat wat ik voor haar voelde echt was, en dat hij me dat nooit zou willen ontnemen.
— Het maakt het niet eenvoudiger, zei ik.
Ze schudde haar hoofd.
— Nee. Maar wel eerlijker.
We spraken over hoe onze verliefdheid een plek in ons leven had gekregen, niet aan de randen, maar in het midden. Over hoe we elkaar niet wilden bezitten, maar ook niet loslaten. Over de grote afstand, de lange periodes zonder elkaar, en hoe moeilijk dat soms was.
— Ik weet niet hoe dit eruit moet zien, zei ze zacht.
— Ik ook niet, antwoordde ik. — Maar ik weet wel dat ik je nooit wil verliezen.
Ze keek me aan, haar ogen helder, kwetsbaar.
— Misschien hoeft het geen vorm te hebben die anderen begrijpen.
Ik glimlachte.
— Misschien alleen een vorm die voor ons klopt.
Ze boog zich naar me toe en legde haar voorhoofd tegen het mijne. Op dat moment voelde ik weer eens hoe diep dit ging — niet als een droom of een ontsnapping, maar als iets dat voor ons allebei diep geworteld was. Onze band was geen geheim en geen toeval. Hij was een deel van ons leven geworden. Het was niet een affaire. We gingen niet vreemd. We waren jong en verliefd op elkaar, en zochten naar een manier waarop we onze liefde een plaats konden geven in ons leven en in de relatie met onze mannen.

We liepen verder, onze passen synchroon. De Seine glinsterde links van ons. Een zwaan vloog over. Af en toe passeerde een boot. Bij de obelisk op Place de la Concorde sproeiden de fonteinen mist die in het warme licht van de ochtend gevangen werd. Ik draaide mijn hoofd nu en dan naar haar toe om haar mond te vangen in een nieuwe kus. Ik kon niet genoeg van haar krijgen. Pratend over van alles en nog wat liepen we verder, nog altijd hand in hand. Het Petit Palais met haar imposante gevel doemde voor ons op. Ghislaine stopte abrupt en trok me in haar armen. Ik begroef mijn gezicht in haar nek en ademde haar geur in. Het kon me niet schelen of er naar ons gekeken werd. Mijn handen gleden over haar rug over de dunne stof van haar sweater. Ik hield haar tegen me aan en voelde haar hartslag zachtjes tegen mijn borst kloppen.
— Je vergeet dat we in het openbaar zijn, fluisterde ik tegen haar hals.
Ze trok zich net genoeg terug om me aan te kijken, haar eigen blik donker van verlangen.
— Misschien wil ik dat wel.
Ik grinnikte en drukte nog een laatste kus op haar lippen voordat we verder liepen, twee jonge vrouwen die tot over hun oren verliefd waren en bereid waren dat aan de wereld te tonen – vrolijk en onbezonnen.

De wandeling naar Haussmann was een waas van aanhoudende blikken en een enkele ondeugende knipoog. Galeries Lafayette was een wervelwind van kleur, licht, parfum en luxe. Ghislaine leidde me met een natuurlijke zelfverzekerdheid door de menigte, haar hand nog steeds in de mijne. We vonden een restaurant op de bovenverdieping, een gezellig hoekje met uitzicht op de stad die zich achter het glas uitstrekte. De tafel was klein en intiem, precies geschikt voor twee mensen die hun ogen niet van elkaar af konden houden.
— Ik wil je iets laten zien, zei ze met zachte stem, alsof ze een geheim ging onthullen.
Ze haalde een etui met foto’s uit haar schoudertas. Een klein meisje met kastanjebruin haar lachte naar de camera, een ondeugende blik in haar ogen, haar ogen opvallend lichtbruin – Ghislaines ogen.
— Dit is Audrey.
Haar trots was zo voelbaar dat het me recht in het hart raakte.
— Audrey, herhaalde ik, terwijl ik de foto bekeek. Het meisje was prachtig, haar donkere krullen warrig, haar ogen fonkelden van plezier. — Wat is ze mooi, Ghislaine.
Ghislaines blik ging naar de mijne, haar uitdrukking teder.
— Dat is ze, hè? Over drie weken wordt ze al twee.
Ik knikte, niet in staat mijn blik van de foto af te wenden.
— Als twee druppels water, chérie. Net zo mooi als haar trotse moeder.
Ze glimlachte alleen. Ik zag liefde en dankbaarheid in haar mooie, donkere ogen.
— Ze is dit weekend met Félix in Normandië. Ze zijn op bezoek bij zijn ouders.

De ober kwam onze salades en een glas witte wijn brengen. Ik hief het glas en keek mijn vriendin over de rand aan met glinsterende ogen die plezier en verlangen uitstraalden. Ik fluisterde nog een keer dat ik van haar hield, net zoals gisteren op de hotelkamer toen we net gearriveerd waren. Onder tafel vond Ghislaines voet de mijne. Haar tenen gleden langs mijn enkel en daarna iets omhoog in mijn broekspijp. Ik beet op mijn lip.
— Je bent gevaarlijk, mompelde ik na een eerste slok.
Ze grijnsde.
— Je vindt het heerlijk.
Ze had gelijk, en ze wist het. Mijn hemel, wat vond ik het heerlijk.
We genoten van elke hap en elk moment met elkaar. Onze knieën waren onder het tafelblad tegen elkaar gedrukt. Ghislaines hand vond de mijne weer, haar duim volgde de lijnen van mijn handpalm en bezorgde me rillingen over mijn arm. Mijn tepels werden hard onder de cashmere wol. Ik keek naar haar – zij zag de reactie van mijn lichaam en de blos op mijn wangen toen onze blikken elkaar kruisten. Ik keek naar haar borsten, die vandaag niet bedwongen werden door een bh, maar uitdagend naar voren stonden door de dunne sweater die zij droeg.
— Realiseer je je dat je heel veel aandacht trekt en dat mensen naar je kijken?
Ze grinnikte en fluisterde.
— Laat ze. Waar ze naar kijken, is straks alleen voor jou, ma biche.
Haar ellebogen steunden op tafel toen ze me veelbetekenend aankeek. Haar kin rustte op haar ineengevouwen handen. Haar ogen weken geen moment van de mijne af.
— Beminnen is een kunst die toewijding vereist… ik vond het heerlijk, gisteravond.
Haar stem was zacht en aangenaam. Ik keek haar aan, zag hoe het zonlicht in haar haar viel, en bewonderde haar sensuele lippen terwijl ze naar niets in het bijzonder glimlachte. Mijn lichaam tintelde nu al van verlangen. Het was een heerlijke sensatie die me opwond. Ze bracht iets in me teweeg dat ik alleen voelde als ik samen met haar was.

Na de lunch liepen we de lingerie-afdeling op. We wilden allebei iets moois kopen om vanavond voor elkaar te dragen. Dit deel van het warenhuis baadde in zacht licht dat alles nog intiemer en warmer maakte. Satijn, kant, en zijde — alles nodigde uit om aangeraakt te worden. We liepen langs vitrines en tafels waar prachtige bustiers en nuisettes waren uitgestald. Onze vingers gleden over de leukste stukjes lingerie en bleven soms even hangen op een mooie, fijne stof. Ik merkte hoe mijn gedachten afdwaalden, niet naar vanavond in detail, maar naar het idee haar te verrassen, om haar blik te zien. Ik wist wat ik zelf mooi vond: zwart, strak, sexy en verleidelijk. Iets dat mijn lengte benadrukte en mijn lichaam tekende zonder het prijs te geven.

Ghislaine keek rond met nog meer aandacht. Ik zag hoe ze lingeriesetjes bekeek met een bijna dromerige blik. Ook zij zocht iets waar verleiding uit sprak zonder dat het te uitdagend werd. Kant dat haar rondingen volgde in plaats van ze te temmen. Af en toe hield ze iets omhoog en keek ze me aan.
— Te veel?, vroeg ze eens.
— Nee, zei ik eerlijk. — Precies goed.
Ik koos uiteindelijk een setje van fijn zwart kant, eenvoudig, maar gedurfd in detail. Een hoog uitgesneden slipje, licht doorschijnend, iets dat de lengte van mijn slanke lijf benadrukte. Hoewel ik zelden een bh draag, koos ik voor deze gelegenheid een subtiele balconnet. De halve cups zouden mijn kleine borsten precies goed tonen. Ik vond een paar mooie, zwarte kousen met een brede, kanten boord die hoog op het been sloten. Vanavond wilde ik iets moois speciaal voor Ghislaine dragen, niet om haar te verleiden, maar om mezelf te tonen zoals ik me bij haar voelde.

Ghislaine was blijven staan voor een delicate ivoren kanten bodysuit, met doorschijnende panelen en een diep decolleté dat zo prachtig was dat ik er even van schrok. Ze had hem van het rek getild en hield hem naar me omhoog. De stof gleed als water door haar vingers.
— Wat vind je ervan?, vroeg ze.
Haar stem klonk plagerig, maar haar ogen waren serieus. Ik had even geslikt.
— Ik denk dat je er verbluffend in uitziet.
Toch nam ze hem niet. Ze koos voor een verfijnde chemise de nuit van zachte zijde, ivoorkleurig met kanten versiersels in bordeaux, en bijpassende stay-up kousen. De chemise toonde subtiel haar fraaie rondingen en benadrukte de omvang van haar borsten op een sensuele manier, zonder te overdrijven. Ik kon niet voorkomen dat mijn gedachten afdwaalden naar hoe dat kant zich straks zou aftekenen op haar zachte huid. Ik zag aan haar glimlach dat ze zichzelf al voor me zag staan. Bij de kassa wisselden we een korte, speelse blik, half ondeugend, half verlegen. We zeiden niets. Dat hoefde ook niet. We wisten allebei dat dit geen gewone aankoop was – het was voor elkaar, een belofte voor de avond, onderdeel van een spel van verleiding dat nu al begonnen was.

De middagzon scheen uitbundig toen we Galeries Lafayette verlieten. Onze boodschappentassen bungelden tussen ons in. Ghislaine ademde uit en draaide haar gezicht naar het licht. Haar golvende haar danste in de wind. Ze draaide zich naar me toe. Ik voelde die vertrouwde aantrekkingskracht, die me naar haar deed verlangen.
— God, wat is het heerlijk om hier met jou te zijn.
Ik neuriede instemmend en knikte. Ik voelde me begeerd. Mijn hand greep opnieuw de hare terwijl we liepen. Ik moest opnieuw terugdenken aan het moment toen we in de paskamer stonden en haar vingers langs mijn taille streken. Ze had me geholpen de balconnet die ik had uitgekozen dicht te haken op mijn rug. Heel even had ze haar handen in mijn middel gelegd en me gekust nadat ik naar haar omdraaide om het kleine bh-tje te tonen. De herinnering zorgde voor een aangenaam warm gevoel in mijn buik.
— Waar denk je aan?, vroeg ze terwijl ze me opnam.
Ik keek haar aan met een flauwe glimlach en zag hoe de strakke sweater om haar schouders sloot en over haar borsten spande. Haar tepels waren hard onder de zachte wol.
— Niets bijzonders…
— Waaraan?, drong ze aan. Haar lippen krulden in een stoute glimlach.
Ik aarzelde even, maar liet het toen maar gebeuren.
— Over hoe verleidelijk je eruit zult zien in die sexy chemise.
Haar knipoog was ondeugend. Ze stond even stil en leunde tegen me aan om me nog een keer te kussen, midden op straat.
— Ik zal je niet teleurstellen, Sanne.
— Ik weet het, chérie.
De belofte in haar stem bezorgde me kippenvel.

De boulevards van Parijs strekten zich voor ons uit in het voorjaarslicht. Aan het eind van de middag kwamen we terecht bij een kleine club in een rustige zijstraat die Ghislaine kende. Het was cocktail hour en er werd live muziek gespeeld. Binnen ontvouwde zich een warme, besloten wereld. Het licht was zacht en laag, afkomstig van kleine schemerlampen die op tafeltjes en langs de muren stonden. Op het kleine podium speelde een jazzkwartet. Ze speelden jazz standards en romantische ballads waarop je eindeloos kon wegdromen. We gingen aan de bar zitten, naast elkaar aan een blad van gepolijst hout. Toen de cocktails die we besteld hadden voor ons werden neergezet, keek Ghislaine me even aan voordat ze een slok nam.
— Op vanavond, zei ze met een omfloerste stem.
Ik keek haar aan, naar haar smalle, rode lippen en haar ogen die glinsterden in het schemerlicht.
— Op de liefde, chérie.
— Op de lust, lieveling.

Ik nam een slok en liet me meevoeren door de atmosfeer in deze kleine, charmante club. Terwijl ik genoot van mijn drankje, gleed Ghislaine van haar barkruk. Heupwiegend liep ze naar het podium met die vanzelfsprekende elegantie die haar eigen was. Ik keek toe hoe ze zich even over de piano boog en met de pianist sprak. Ze lachten allebei kort. Daarna wees ze discreet mijn kant op. Toen ze zich omdraaide en naar me terugliep, zag ik in haar ogen die ondeugende twinkeling die me meteen zenuwachtig maakte. Ze bleef voor me staan, stak haar hand uit en zei zacht maar beslist:
— Dans met me.
Ik lachte, half verlegen.
— Hier?
— Hier, zei ze. — De volgende twee nummers zijn speciaal voor ons.
Ik voelde mijn wangen warm worden door een mix van opwinding en verlegenheid. Toch legde ik mijn hand in de hare. Haar grip stelde me enigszins gerust. Ze trok me mee naar de open ruimte voor het kleine podium die als dansvloer diende. Terwijl we daarheen liepen, voelde ik de nieuwsgierige blikken van anderen. Ik bloosde, en voelde me even onhandig. In de eerste akkoorden die de pianist speelde, herkende ik meteen As Time Goes By. Ghislaine glimlachte toen ze het hoorde. Dit nummer had ze verzocht. Ze trok me iets dichter naar zich toe en legde haar armen om mijn middel. Haar vingers gleden langzaam en doelbewust over mijn rug. Elke aanraking stuurde een vonk door me heen. We dansten in het zachte licht van een spotlight die op ons gericht stond. Het publiek zat in het donker om de dansvloer heen. Het gevoel dat we bekeken werden was onontkoombaar en zorgde ervoor dat ik me enigszins ongemakkelijk voelde. Ik voelde priemende ogen in het donker om ons heen van mannen, en misschien ook wel vrouwen, die keken naar twee mooie jonge vrouwen die niet alleen dansten, maar elkaar verleidden. Ghislaine hield haar hoofd schuin. Haar adem streelde mijn wang en ik draaide me net genoeg om mijn lippen tegen haar oor te drukken:
— Je bent ongelooflijk, fluisterde ik.
Ik voelde hoe mijn spanning wegebde en mijn ademhaling zich aanpaste aan de hare. De wereld om ons heen vervaagde, ook al stonden we in het licht. Het maakte me werkelijk niets meer uit. Op een bepaald moment legde ze haar voorhoofd tegen het mijne. Ik sloot mijn ogen. Het publiek bestond niet meer.

We dansten langzaam in elkaars armen. Toen mijn ogen wat meer aan het licht gewend waren, merkte ik inderdaad dat mensen naar ons keken. Sommigen keken naar ons met een bewonderende glimlach, anderen met een blik die iets van jaloezie leek te verraden. Het maakte me ineens scherp bewust van hoe mooi ze was, hoe zelfverzekerd ze zich bewoog en hoe ze zich voor niets verontschuldigde. Af en toe boog ze zich naar me toe en raakten onze lippen elkaar vluchtig. Ze kneep even in mijn hand als teken dat ik bij haar moest blijven toen het eerste nummer was afgelopen. Ik keek haar vragend aan, maar het antwoord volgde meteen toen de band When I Fall in Love inzette en de sfeer subtiel veranderde. Deze ballad klonk zo mogelijk nog intiemer. De saxofonist stapte iets naar voren en ik zag hoe zijn blik bijna onafgebroken op Ghislaine rustte. Ze danste zwoel, met een lichte, uitdagende gratie, haar bewegingen vloeiend en zelfbewust. Ze wist precies wat ze deed, en voor wie. Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder en opnieuw sloot ik mijn ogen. Dit was geen dans voor anderen, wist ik, zelfs niet voor de muzikanten. Dit was een dans voor ons. Af en toe keek ze me aan met die speelse en ondeugende blik. Ik voelde haar volle borsten tegen me aandrukken, haar armen lagen om mijn hals. Haar tepels waren hard, en de mijne ook. Ze trok me dichter naar zich toe en kuste me opnieuw, iets langer deze keer. Iemand in het publiek floot zachtjes op zijn vingers, maar het stoorde me niet in het minst. Ik was te vol van haar nabijheid, van haar geur, haar lippen, en van de liedjes die ze speciaal voor ons had uitgekozen. Toen de laatste noten wegstierven, bleef ze nog even tegen me aan staan, stil, met haar armen om mijn nek. Terwijl we elkaar zoenden, applaudisseerde een aantal mensen zacht – misschien wel voor ons. De saxofonist liet zijn instrument zakken en knikte Ghislaine toe. Zij blies een handkus naar de pianist om hem te bedanken. Het ontging me niet dat hij haar een speelse knipoog gaf.