Bollen pellen (2/4)

DE ALLERMOOISTE ZOMER

Vanaf dat moment is het alsof de mooiste zomer van mijn leven is aangebroken. Overdag in de bollenschuur met de leuke West-Friese meisjes, en daartussen ‘mijn’ Rina die me overal waar ik ga radart met haar blauwe ogen. Iedere dag na het avondeten maken we eindeloze wandelingen, over alles en nog wat kletsend, net zo lang tot we geen enkele geheim meer hebben voor elkaar, elkaar in alles vertrouwen, met het gevoel alsof hier nooit een einde aan komt. Het is alsof we samen in een bubbel van ‘afwachtende verwachting’ terecht zijn gekomen, er gebeurt iets met ons, we groeien ergens naartoe maar we hebben geen idee wat het zal zijn. Pas later toen ik ouder werd zag ik in dat het totale onbevangenheid was, het was het laatste deel van onze jeugd, die langzaam maar zeker vervangen werd door iets heel anders…

Bubbel

Natuurlijk valt dit ook anderen op en mijn neven kunnen me er s-avonds in bed behoorlijk mee stangen. Dat ik ‘op hun zus’ ben en vooral Jan, mijn oudste neef waar ik nul verbinding mee heb, kan behoorlijk doorklieren. Hij vindt mij maar een mietje met dat lange haar en die drang om in de bollenschuur te willen zijn en hij kan me er behoorlijk mee pesten. Vorige jaren had hij me er altijd behoorlijk mee, maar dit jaar glijdt alles langs me af, alsof de bubbel waar Rina en ik in terecht zijn gekomen ook bestand is tegen klierige types. Hij lult maar een eind heen, ik weet wat ik met Rina heb en ik laat me dat door niemand afpakken.

Iedere zondag treedt er ergens in de buurt wel een bandje op en met een hele groep jongens en meiden gaan we daar dan naar toe. Veel jongens hebben hard gespaard om een buikschuiver te kunnen kopen, een Zündap of een Kreidler, maar een enkeling rijdt op een Puch of een Tomos, met zo’n mooi hoog stuur. Het is dan of de meiden die doordeweeks zo pittig zichzelf zijn in makke schapen veranderen en niks anders kunnen doen dan bij die jongens achterop gaan zitten en zich tegen hen aan te plakken.

Maar niet Rina en ik natuurlijk. Rina heeft een éigen brommertje gekocht, een knal-oranje Berini, waarmee ze met haar voeten bij elkaar op het middenstukje in een behoorlijk tempo door de omgeving jaagt. Als we uitgaan zit ik bij haar achterop, totaal niet macho zoals al die andere stoere jongens, maar dat maakt me niks uit want ik heb op dat moment mijn armen om het zachte middel van het allerliefste maatje dat ik me maar kan wensen en ik voel me op die momenten helemaal gelukkig. Of, nóg fijner, als ze zegt dat ík maar moet rijden en zij zich achterop strak tegen me aandrukt, het lijkt dan wel of ik gewoon niet meer op deze aarde ben maar met Rina in onze bubbel wegzweef.

Deze zondagmiddag treden de Cats uit Volendam voor de zoveelste keer weer eens op in Heerhugowaard, een klein half uurtje brommen. Eerlijk gezegd ben ik niet zo van hun muziek, ik heb dus meer iets met de Beatles, maar ja, nadat ze een paar jaar terug in Blokker waren en de tent totaal werd afgebroken zullen die hier wel niet meer komen. Als we arriveren is het al stampvol in het zaaltje en omdat iedereen ook nog eens heftig rookt is het er al gauw niet meer om te harden. Na het zoveelste nummer over een of ander treurig verhaal toeter ik in Rina d’r oor dat ik naar buiten ga. Gelukkig komt ze me achterna en met een beetje een spottend lachje kijkt ze me aan en zegt dan: ‘niet jouw ding, Niko?’ Ik grijns eerst maar wat en schud dan nee.

Naast elkaar zittend op een muurtje bekomen we even van de herrie en de rook daarbinnen en dan, op een gegeven moment, voel ik hoe Rina met een van haar mooie lange in minirokje gestoken benen voorzichtig met mijn lichaam contact maakt. Ik kijk haar een beetje vragend aan en als ze vervolgens met die blauwe ogen intens terug kijkt komt het heel dwingend in me op, het móet gewoon, nú, voorzichtig geef ik haar een kus op haar lippen. Rina reageert meteen door haar lippen te openen en voor ik het besef is mijn tong een stukje bij haar binnen gegaan. Het is meteen alsof het hek van de dam is, haar tong vindt de mijne en alsof we niet langer tijd te verliezen hebben onderzoeken we elkaar koortsachtig, daarbinnen.

Dit zal het moment zijn geweest. Het moment dat deze mooiste zomer van mijn leven de állermooiste zomer van mijn leven werd. Alsof er iets in me doorbrak, alsof ik in een heel andere dimensie terecht kwam. Een dimensie waar me duidelijk werd dat mijn band met Rina niet alleen maar steeds intenser werd maar ook echt veránderde, dat er mógelijkheden waren. En Rina beleefde dat ook zo, ik voelde het aan alles, aan hoe ze me in zich opnam, hoe ze mijn mond tot de hare maakte, hoe ze zich tegen me aandrukte, hoe ze zich aan me overgaf.

Opa’s schuilschuit

Als we ons van elkaar losmaken is alles anders geworden. De zon is er nog steeds maar het lijkt of die alleen voor óns is gaan schijnen. De vogels fluiten nog steeds, maar nu alleen voor ons. Alle kleuren zijn er nog steeds maar ze zijn mooier, wonderlijker. Het is alsof alles om ons heen er aan meewerkt om de nieuwe dimensie die wij zijn binnengegaan aan ons te openbaren. Een beetje buiten adem richt Rina die ultrablauwe kijkertjes op me, kijkt me lang aan, zucht dan en vraagt: ‘zullen we naar opa’s schuilschuit gaan?’

Opa de Boer is drie jaar terug overleden, iets waar voor mijn gevoel alleen wij tweetjes heel verdrietig over waren. Opa zei nooit veel maar als wíj bij hem kwamen had-ie het altijd over zijn zonnestraaltjes. Het bollenbedrijf was vroeger van hem en toen mijn stiefpa als oudste zoon er niet in stapte omdat hij in Wageningen wilde gaan studeren nam oom Theo het over. Ik was gelukkig net hier toen het snel slechter ging met opa en bij het afscheid van hem fluisterde hij tegen Rina en mij dat we zuinig moesten zijn op elkaar, en dat de schuilschuit voor ons was. Alsof hij toen al aanvoelde dat wij samen een eigen stekje nodig gingen hebben…

Met zijn tweeën scheuren we er vandoor en na een minuut of dertig arriveren we bij een uithoek van het land van oom Theo, waar een beetje achteraf en goed verstopt de schuilschuit in het riet ligt. Vroeger, toen er nog veel meer water was en opa ook veel afgelegen akkertjes had nam hij als hij daar langere tijd ging werken een schuit mee met daarop een afdakje en afrolbare wanden van zeildoek, waarin hij en zijn hulpjes konden schuilen als het weer eens hondenweer werd. We hebben er de afgelopen paar jaren veel plezier van gehad en langzaam maar zeker is het ons cosy huisje geworden, waar wij helemaal alleen konden zijn en ongestoord en oeverloos konden kletsen. Of zo maar konden liggen te niksen, een beetje mijmerend en naar de geluiden om ons heen luisterend.

Als we er dit jaar voor het eerst met een boot van oom Theo naartoe varen is het wonderlijk stil tussen ons. Nooit maar dan ook nooit zitten we om woorden verlegen, altijd kletsen we elkaar de oren van het hoofd maar nu is alle tekst even weg. Alsof onze hoofden en onze lijven de ruimte die al dat gebabbel altijd inneemt nu nodig hebben voor iets anders. Iets onzegbaars, iets wat we niet kennen maar waarvan we zeker weten dat het er aan komt.

Zoals altijd richt Rina steeds weer haar kijkertjes op me, het voelt alsof ze me met dat blauwe licht van d’r probeert te doorboren, alsof ze wil zien wat er daarbinnen in me gebeurt. En echt, geen idee wat er in me gebeurt maar het is iets wat ik al totaal niet meer in de hand heb. En als dan ook nog eens mijn pik zich er mee gaat bemoeien en zo maar ineens stijf wordt en Rina dat ziet en ze er om moet gniffelen is de verwarring compleet. Met een rooie kop punter ik verder en ik ben blij als we de schuilschuit hebben bereikt. Het riet wat er inligt en waar we altijd lekker op chillen is oud en muf geworden en om iets te doen te hebben sjouwen we het weg en leggen we er nieuw vers gesneden riet voor in de plaats. Het kleedje dat er overheen lag kloppen we goed uit en als het dan zo ver is dat we er op kunnen gaan liggen doen we dat en liggen we vervolgens woordeloos naast elkaar, afwachtend van wat er gebeurt. Voorzichtig beweeg ik mijn hand naar die van Rina en even later is mijn linkerhand verstrengeld met de rechterhand van het liefste meisje ter wereld.

Omdat we muisstil naast elkaar liggen worden we langzaam maar zeker gewaar dat de boot zachtjes schommelt door het water dat er tegen aan kabbelt, dat de vaart vol is met insecten die om ons hutje heen zoemen, dat er kwakende ganzen overvliegen en in de verte de zeemeeuwen zich zoals altijd druk maken om niks. Het riet ruist relaxed in de vandaag gelukkig matige wind, het is lekker warm, de zon schijnt en onder het afdakje door zien we af en toe wat kleine wolken voorbij schuiven, de een nog mooier van vorm dan de andere.

Love, love, love…
Nothing you can do that can’t be done
Nothing you can sing that can’t be sung
Nothing you can say,
But you can learn how to play the game,
It’s easy
Al you need is love…

Het spel leren

Na een tijdje van liggen en mijmeren kijk ik Rina aan en als ze dan ook haar gezicht naar me toedraait kus ik haar weer, het móet gewoon. En voor ik het goed en wel besef rolt m’n zielsmaatje zich met haar hele lijf op me, kijkt ze me heel diep in de ogen en valt ze daarna aan op mijn mond alsof ze ik weet niet hoeveel jaar van gemiste kussen moet inhalen. Ze smaakt heerlijk, nog een beetje naar het drankje dat we in Heerhugowaard op hebben maar toch vooral naar zichzelf. Ik kan bijna het geurtje dat ik zo goed van haar ken en dat haar zo eigen is próeven. Onze tongen zoeken elkaar op alsof ze verder samen door het leven willen, ze willen zich steeds maar weer met de ander verstrengelen, het voelt als een woest feestje of als een vinnig gevechtje of een inleidende paringsdans of wat dan ook.

Omdat Rina ondertussen wat met haar bekken over het mijne beweegt staat mijn lul alweer snoeihard in mijn broek en dat is het sein voor Rina op onderzoek uit te gaan. Ze maakt zich van me los, kijkt me aan en vraagt ‘mag ik?’ Ik snap direct wat ze wil en even aarzel ik maar dan knik ik ja. Ze schuift zich over mijn lijf omlaag, werkt haar handen onder mijn shirt en trekt het me over mijn hoofd uit. Dan wrijft ze me heel cosy over mijn borst, me overal strelend en kriebelend, in mijn tepels knijpend en ohw, ze mag wel uitkijken of ik kom direct al kláár in m’n broek.

Rina voelt aan mijn kronkelende reactie met mijn bekken dat de nood hoog is en dat maakt dat ze haar aandacht omlaag brengt. Ik heb mijn wijde groene camouflagebroek aan en door aan de band te sjorren krijgt ze die over mijn billen en harde lul omlaag geschoven waarna ze hem met een duidelijk willetje helemaal van mijn benen trekt. Daarna komt ze weer tussen mijn benen omhoog, trekt de rand van mijn onderbroek voorzichtig omlaag tot het kopje van mijn lul tevoorschijn komt en haar eerste reactie is om daar een kusje op te geven. Dan trekt ze ook mijn slip helemaal uit en gaat ze er op haar knieën tussen mijn nu gespreide benen eens rustig voor zitten om mijn apparaat goed te bekijken. Met mijn armen onder mijn hoofd bekijk ik haar, niet wetend wat me overkomt, dat ze dit zomaar doet en dat ze hier zo vrij in is.

‘Hij is groter dan ik dacht, joh’ komt er na een tijdje heel nuchter uit, zo, wat een meid zeg! Dan neemt ze mijn stijve lul vol in haar hand en beweegt die er zachtjes op en neer overheen. Het is het fijnste gevoel ever, een meisje dat mijn lul vast wil pakken, ik kan mijn geluk niet op, mijn eigen hand voelt er van af nu totaal armzalig door. Genietend laat ik het over me heen komen maar erg lang duurt het niet, voor ik het besef spuit ik mijn eerste zaad in haar hand, en serieus, ik schaam me kapot. Rina kijkt me met glinsterende ogen aan en zegt dan, een beetje giechelend: ‘geeft toch niet joh, hier hebben we toch over gelezen in de ‘Sekstant’ thuis. Een jongenslul moet eerst een keer zaad spuiten, anders wordt het niks…

‘Wát wordt niks met wat… ?’ vraag ik toch wel naar de bekende weg. Rina grijnst als antwoord, waarna ze alsof ze het iedere dag doet haar hand schoon likt. Een beetje smakkend proeft ze ervan: ‘hmm, vreemd smaakje Niko, beetje bitter, of zoutig, kweenie.’ Meteen daarna richt ze weer al haar aandacht op mijn lijf, pakt mijn lul opnieuw vol vast die daardoor niet zoals wanneer ik me zelf aftrek verslapt maar best wel hard blijft. En opnieuw geeft Rina een kusje op mijn eikel, neemt hem dan in haar en likt hem gulzig schoon likt, waarna ze er nog een tijdje op door sabbelt. Daarna overdekt ze mijn pik vanaf de eikel tot helemaal beneden op mijn ballen met kleine kusjes, die me helemaal gek maken. Ondertussen kan ik bijna nergens anders aan denken dan dat ik haar nu ook bloot wil zien…

X. Zara