Familiezaken Hoofdstuk 1

Familiezaken Voorwoord.
18 hoofdstukken, circa 160 A4.. Kortom het is een lang, misschien wel ‘uitputtend’ familieavontuur waarin de hoofdpersoon, John Berns, verzeild raakt. Zoek jij als lezer stomende seks vanaf de eerste pagina, sla deze serie dan over. Zo niet dan wordt je ongetwijfeld teleurgesteld.
Ben je in voor een verhaal met complexe (familie)relaties een snufje ‘crime’ en een overdaad aan liefde dan is dit verhaal wellicht iets voor jou.
Veel leesplezier gewenst, AppieA

Hoofdstuk 1

‘Dat kan toch niet. Wat doet hij hier?’ “John? John Berns?”
Hij draait zich om, moet zijn blik naar beneden bijstellen en kijkt me verbaasd aan. “Anita?” Ik knik. “Ja.. Dat is lang geleden.. Wat doe jij hier?”
Hij houdt z’n stok omhoog. “Wat de meeste mensen hier doen. Revalideren. Ik ben vier maanden geleden op een herseninfarct getrakteerd en was in eerste instantie halfzijdig verlamd. Nu gaat het weer redelijk, niet in de laatste plaats dankzij de hulp van deze kanjer.” Hij wijst naar de jonge man die naast hem staat en nu energiek met zijn hoofd schudt. “Dank zij jou motivatie en jou niet aflatende inzet John. Zonder dat had je nu nog steeds in een rolstoel gezeten.”
“Mag ik voorstellen René. Dit is mijn schone zusje Anita. René is mijn onvermoeibare fysiotherapeut… Wat brengt jou hier?” De jong man tikt John lachend op zijn schouder. “De laatste 10 minuten schenk ik je. Zie ik je Maandag weer?” Zeker weten man. Zolang ik die stok nodig heb, ben je nog niet van me af.” “Fijn weekend John.. Mevrouw.” “Insgelijks man.”

“Heb je zin om samen een kopje koffie te drinken?” Ik kijk op m’n horloge. “Dat zou moeten lukken. Mellie zal nog zowat een half uur bij de logo bezig zijn.” “Mellie. Hier? Logopedie?” “Ze heeft zich laten opereren aan haar aangezichtszenuw.”
Hij reikt me zijn arm. “Kom op schone zus. Bij een kop koffie praat het zich veel beter.”
“Ga zitten meid.. Koffie, cappuccino?” “Lekker… Maar wacht ik haal ’t wel.” “Komt niets van in.. Johnnie moet oefenen.”
Met weemoed in mijn hart kijk ik mijn schoonbroer, of is het ex-schoonbroer? na. Ik zwelg in de warme herinneringen over de jaren waarin onze gezinnen nog goed contact hadden. Volgens mijn, nu ex, Mart, hadden John en Marieke zich van ons afgewend, omdat zij zich te goed voor ons voelden. John had carrière gemaakt en Mart, doordat hij altijd en overal werd tegengewerkt, niet.
Jarenlang had ik geloof gehecht aan zijn zielige praatjes. Ik had medelijden met hem en zodoende met ons gezin. Het zat ons altijd tegen. Inmiddels wist ik wel beter. Het was vooral aan Marts luiheid en eigengereidheid te danken, dat hij zijn steeds weer zijn baan verloor. Werd hij eens niet ontslagen, dan nam hij zelf wel ontslag. Op ’t laatst sinds het eerste schuldsaneringstraject, waarbij we gedwongen waren ons huis te verkopen, wist ik van zijn verspilzucht en gadgetverslaving. Toen dacht ik nog dat hij die dingen kocht als troost omdat het hem altijd tegenzat. Jarenlang ben ik blind geweest voor zijn eigengereidheid en egocentriciteit. Pas toen ik vier jaar geleden, tijdens het derde schuldsaneringstraject, terug kwam van de voedselbank en meneer doodleuk thuiskwam met de nieuwste iPhone barstte bij mij de bom.

“Een euro voor je gedachten.” Ik kijk omhoog in Johns lachende gezicht en zie hoe hij moeite doet om de cappuccino’s van af het dienblad op tafel te zetten. “Hoe gaat ’t met Marieke? Werkt ze nog altijd in het ziekenhuis?” Het is alsof ik hem een klap in zijn gezicht heb gegeven. Als bij donderslag zijn zijn lach en de glinstering in zijn ogen verdwenen. “Ze is niet meer… Ze had maar een zonde en die is haar fataal geworden.” “Longkanker?” Hij knikt. “Sorry John, ik wist niet…” “Ik heb jullie wel een dodenbrief gestuurd.” “Jullie is niet meer John. Ik ben al bijna vier jaar bij Mart weg. Heeft hij niets laten horen? Marieke was immers zijn zus.” De tranen in zijn ogen en zijn verdrietig hoofdschudden breken mijn hart. Ik reik over het tafeltje heen en leg mijn handjes over zijn rechter hand. Ik ben blij dat hij deze niet gelijk wegtrekt. “Ik wist ’t niet John. Hij heeft het niet doorgegeven. “Ik vind het zo erg voor jou… Ik was zeker gekomen als… Dat moet je me geloven.” “Terwijl hij me aankijkt klaart zijn gezicht weer wat op. “Ik geloof je Anita. Gelukkig heb ik veel steun gehad van de Kids. “Vera en Rob? Hoe gaat het met die twee?” “Rob is een paar maanden voor Mariekes overlijden getrouwd. Ze is daar gelukkig nog bij kunnen zijn. Vera heeft vorige maand de relatie met haar langjarige vriend verbroken. Ze is biseksueel en denkt nu dat zij haar leven toch liever met een vrouw wil delen.” “Dat lijkt me moeilijk…” zijn ogen worden fel. “Ben je al net zo bekrompen als je ex?” Enerzijds schrik ik van zijn felle reactie anderzijds ben ik jaloers. Jaloers op het feit dat hij wel voor zijn kinderen door het vuur zou gaan. John zou nooit een iPhone kopen terwijl zijn kinderen uit hun kleding zijn gegroeid. “Ik bedoel.. Het lijkt me moeilijk omdat je, in welke monogame relatie dan ook, waarschijnlijk altijd iets zult missen.” Zijn ogen worden zachter. “Sorry Anita… Het is geen echt excuus maar sinds mijn herseninfarct ben ik nogal lichtgeraakt en èh, emotioneel. Work in progress, zal ik maar zeggen.” Hij drinkt bedachtzaam van zijn cappuccino, zet de kop op tafel, legt zijn handen eromheen alsof hij zich eraan wil warmen en kijkt me indringend aan. “Hoe gaat ’t dan nu met jou en met Mellie. Woont ze nog thuis?” “Het gaat eigenlijk best wel goed. We zijn sinds één jaar uit de schulden. We wonen in een huurflatje in de vogelwijk van Brunsbeek. Ik werk vier diensten per week in de bakkerij en Mellie zit in het laatste jaar van haar opleiding tot verzorgende.”

“De operatie voor haar aangezichtsverlamming. Heeft ’t geholpen?” Kijk zelf maar. Ze komt er net aan.” Hij draait zich om in de richting waarin ik kijk. “Oom John? Wat leuk… Mag ik bij jullie komen zitten?” John springt op, draait een stoel en schuift die onder haar.” Nog altijd een gentleman, denk ik. “Wat ben je vroeg lieverd.” “Ja ze heeft me een aantal oefeningen aangeleerd. Ik moet vooral veel gekke bekken trekken voor de spiegel. Ik hoef pas over 14 dagen terug te komen, dan worden de zenuwen gestimuleerd met stroomstootjes… Wat brengt u naar hier? Toch niks ernstigs, hoop ik.” Hij verteld in het kort hetgeen hij mij ook al heeft verteld. Als ze hoort van het overlijden van Marieke schrikt Mellie zichtbaar. “En papa heeft niks laten weten?” Ik schudt mijn hoofd. “Dan had ik je dat toch verteld lieverd en dan waren we toch z’n minst naar de uitvaart gegaan.” “Is hij wel geweest?” John en ik schudden synchroon nee. “De egoïstische klootzak. Ik snap nog steeds niet waarom jij hem zo lang de hand boven het hoofd hebt gehouden, Mam.” “Hij was mijn man lieverd. Ik had voor hem gekozen.” “Jij wel voor hem. Maar hij niet voor ons. Hij schaamde zich voor ons.” “Nee lieverd, zo was het niet. Hij kon gewoon niet goed moet jou handicap omgaan.” Mellie briest. Zo heb ik haar zelden gezien en al zeker niet in het openbaar. “Hij schaamde zich voor ons! Hij wilde niet met ons naar strand of een zwembad… Wat zouden de mensen van hem vinden. Een kind met een scheef gezicht en een minivrouwtje zonder tieten.” “Mellie! Niet hier. Wat moet oom John wel denken?”

“Oh shit.. Sorry oom John.. U bent tante Marieke kwijt en ik zwelg in zelfbeklag.” “Niet erg meid. Je hebt ’t beslist niet gemakkelijk gehad.” Ik kijk op mijn horloge. “Wat denk je Mellie. Als we de bus over 10 minuten willen halen dan moeten we nu langzaam opstappen. Anders moeten we één uur wachten. Sorry John.” “Geen excuus Anita. Bovendien.. Ik breng jullie. Tenminste als jullie durven. Sinds twee weken mag ik weer zelf rijden.” Ik knik. “Ik heb me bij jou altijd veilig gevoeld.” “Anders ik wel. Tenminste als ik de oude vakantiefoto’s kijk waar ik als baby op uw rug in de rugdrager zit.” “Je vader had last van zijn rug.” Mellie schudt energiek met haar hoofd. “Hij had zeker last.. Last van zijn ego. Waarschijnlijk was hij te lui om me te dragen en bovendien mochten mensen niet denken dat dat gedrocht, een kind van hem was.” “Je bent geen gedrocht lieverd.” Ze legt een hand om mijn schouder. “Dat besef ik nu Mam, maar dat gevoel gaf hij me wel.”

“Zullen we dan maar?” John reikt me zijn arm die ik maar wat graag aanneem. Zonder te vragen pakt Mellie zijn stok en haakt in zijn andere arm. Als we achter op de parkeerplaats komen vraagt hij Mellie hem even los te laten. Hij grijpt in zijn zak. Gelijk daarop knipperen de lichten van een grote SUV. Mellie draait zich verbaasd naar hem om. “Is dat uw auto? Is die nieuw?” John lacht. “Bijna twee jaar oud.” Hij opent de bijrijdersdeur voor me en reikt me, nadat ik ben ingestapt, zelfs de gesp van de veiligheidsgordel. Daarna doe hij hetzelfde voor Mellie, zij het achter mij. Wanneer zij zichzelf heeft vastgegespt, drukt hij op een knop op het dashboard. Ik weet dat er tegenwoordig auto’s zijn die met een knop starten ik hoor nu echter geen motorgeluid. Blijkbaar voelt John mijn verbazing. “Dit is een hybride auto. Hij rijdt deels op stroom… Wat is jullie adres?” “Èh ja…” Voordat ik kan antwoorden doet Mellie dat. “Merelweg 167.” Hij drukt een knop op het stuur. ‘Spreek uw opdracht.’ “Navigeer naar Merelweg 167 in Brunsbeek.” Op het grote scherm op het dashboard verschijnt de kaart. Even later verschijnt een helderblauwe lijn die onze standplaats verbind met ons huisadres. ‘Navigatie nu starten?’ “Ja!”

Hij verschuift een knop naast zich van P naar R. De kaart verdwijnt en het scherm toont nu beelden van rondom de auto. Zonder dat hij op het gas trapt rijdt de auto achteruit. Wanneer hij de knop in de stand D zet, verschijnt de kaart weer en rijden we zoevend weg.
“U heeft goed geboerd hè oom John.” “Mellie!” John schiet in de lach. “Ja meid. Je tante en ik hebben altijd hard gewerkt maar daarvoor gunden wij ons ook wat. Het is jammer dat zij er niet meer van kan genieten.” “Ga je nog altijd naar Oostenrijk op vakantie.” “Sinds de diagnose van Marieke ben ik niet meer weg geweest, maar ik ben vast van plan in de toekomst weer te gaan.” Ik kijk opzij. “Ik heb nog fijne herinneringen aan de keren dat wij met jullie zijn mee geweest naar Oostenrijk.” Voor een moment draait hij zich verbaasd naar me om. “Maar jullie gingen steeds eerder weg omdat jij heimwee had… Daarom hebben we jullie uiteindelijk maar niet meer gevraagd.” “Ik had heimwee. Hoe kom je daarbij?” “Wat denk je Ma?” “Heeft Mart dat verteld?” Hij knikt. ‘Neem op de rotonde de 3e afslag.’ ‘Mij vertelde hij dat Marieke en jij.. Nou ja dat jullie nog een paar dagen voor jullie zelf wilden. Enerzijds kon ik dat best begrijpen, anderzijds voelde ik ons een beetje bedonderd.” “Bedonderd hoe zo?” “Gewoon.. Omdat wij ook de helft van de vakantie betaald hadden.” ‘Bij de volgend splitsing; neem de flauwe bocht naar rechts.’ “Dan moet ik je uit een droom verlossen Anita… De enige betalingen die Mart deed, was de helft van de aanbetaling een paar maanden voor vertrek. Bij de eindafrekening met de huurbaas waren jullie al vertrokken. Ondanks dat ik Mart vaker sommeerde om ook de rest van jullie deel te betalen, heb ik daar nooit een cent van gezien. En om meteen bij de waarheid te blijven. Dat was de hoofdreden van het feit dat we jullie niet meer vroegen.” Tranen van schaamte en machteloosheid lopen over mijn wangen. “Ik heb dat nooit geweten John. Echt niet. Hij deed het voorkomen alsof wij door jullie tekort werden gedaan. Hoe kan ik het ooit goedmaken met jou?” Ik voel zijn warme hand op mijn knie. “Jij hebt niets goed te maken lieverd… Uiteindelijk is ’t maar geld. Familie is veel belangrijker. Het heeft Marieke veel verdriet gedaan dat haar broer zich van haar afkeerde. “Maar.. Jullie keerden..” Ik voel Mellies handen op mijn schouders. “Wakker worden Mama. Dat was en is onmiskenbaar zijn handschrift.. Liegen, bedriegen en vervolgens zielig doen. De laatste jaren heb jij je uit de naad gewerkt en hij zat ziek zwak en misselijk thuis, nog meer schulden te maken. Als dank kreeg je na de scheiding in plaats van alimentatie de helft van zijn schulden. Heeft hij sindsdien ooit één cent betaald voor mijn onderhoud? Laat maar, ik ken het antwoord.” ‘De bestemming ligt over 200 meter aan uw rechterhand.

“Ga je nog mee naar boven John. Ik heb dan wel geen cappuccino maar wel Senseo.” Hij kijkt op zijn horloge. “Één Senseotje moet kunnen.” We stappen uit. Mellie opent de deur van de hal van de flat en controleert de postbus.
“We moeten trap op John. We wonen op de 3e etage.”
In ons flatje kijkt hij zichtbaar geschokt om zich heen. “Ga vast zitten John.” Hij reageert niet en kijkt aan de achterkant uit het raam. “Ziet ’t daar altijd zo uit?” Ik knik. De bewonersraad heeft al vaker geklaagd maar de woningvereniging en de gemeente doen er niets aan. ’s Nachts loopt er allerlei gespuis en bij die garageboxen wordt gedeald. Pas nog is er een steekpartij geweest. Wij gaan ’s avonds liefst niet meer naar buiten, maar als een van ons avond of nachtdienst heeft, moeten we wel.” “Mam ik ga nog even aan mijn scriptie werken, de logopediste heeft me op een idee gebracht. “Zal ik je zo een kopje koffie brengen?” Ze schudt haar hoofd “Wel graag een kop thee, als ’t mag.”

John volgt me in het kleine keukentje en leunt tegen de muur. “Zit Mart nog in de huurwoning op ’t Valder?” “Het huurcontract stond op zijn naam en wij waren het die weg wilden.” “En dus zijn jullie gegaan en in dit, sorry dat ik het zo zeg, kot terecht gekomen. Dat had anders kunnen, wat zeg ik, moeten lopen Anita. Ik kan me wel voor mijn kop slaan. Had ik mijn trots maar aan de kant gezet en contact gehouden. Dan was het waarschijnlijk nooit zo ver gekomen.” Zijn woorden die hij evenzeer tegen zichzelf als tegen mij spreekt ontroeren me en ik voel tranen opborrelen. Plotseling staat hij bij me slaat zijn armen om me heen en drukt me tegen zijn borst. Door dit lang gemiste hartverwarmende troostende gebaar breek ik. Hete tranen van opgekropte frustratie en verdriet vinden hun weg naar buiten. Het is lang, erg lang geleden dat ik nog warme lippen op mijn kruin en troostende handen wrijvend over mijn rug, heb gevoeld. Na een schier eindeloze tijd duwt hij me voorzichtig een stukje van zich af. Ik moet naar boven kijken. Met zijn 1 meter 85 is hij bijna 30 cm groter dan ik. Ook zijn ogen zijn vochtig.

“Jullie moeten hier weg Anita. Ik kan jullie onmogelijk hier achterlaten… Wil je Mellie roepen alsjeblieft. “Ik maak koffie en thee, dan roep ik haar zo naar de woonkamer.” Ik vraag haar wel.” Hij loopt de keuken uit en ik hoor geklop. “Kom binnen Mam.” “Ik ben ’t, mag ik ook binnenkomen?” “Túúrlijk ome John.” “Zou je zo ook even naar de woonkamer willen komen. Ik zou wat met je ma en jou willen bespreken?” “Met ons iets bespreken? Wat dan?” Het doet goed als ik hoor dat hij in de lach schiet. “Met jullie lieverd. Niet eerst met jou en dan met je Ma.”
Ik zet twee mokken onder de Senseo en druk de waterkoker aan. “Wat is hij van plan? In de familie stond John bekend om zijn spontane beslissingen, zijn overredingskunsten maar ook om zijn standvastigheid en betrouwbaarheid. Een week na hun kennismaking had hij al tegen Marieke gezegd dat zij zijn vrouw zou worden.
Als ik met het dienblad de woonkamer in ga wordt ik op de voet gevolgd door mijn dochter. John staat met zijn rug naar ons toe en kijkt naar buiten. “Waar zal ik je koffie neerzetten John?” Het lijkt even alsof hij schrikt. “Èh…” Hij draait naar ons toe. ”Zet maar op de salontafel en ga zitten alsjeblieft.” Hoewel het ons huis is gaan Mellie en ik zonder tegenspraak naast elkaar op de bank zitten.
Dat hij blijft staan stoort ons niet. “Lieverds… Het spijt me meer dan ik jullie kan zeggen.. Dat dit,” Hij maakt een weids gebaar met zijn armen. “.. jullie is overkomen… Als enig excuus kan ik aanvoeren.. ‘Ich habe es nicht gewust’ Met dat zwakke excuus heeft ook een hele generatie Duitsers moeten leven… Ik wil jullie uitnodigen om bij mij te komen wonen en, voordat jullie beginnen te protesteren. Door Mariekes ziekte hebben wij op de begane grond, in de voormalige garage een badkamer en slaapkamer gerealiseerd. Boven staan drie slaapkamers en een grote badkamer stof te vangen. Onze oude masterbedroom is groot genoeg om daar een woonkamer/keuken voor twee personen te realiseren. Dan kijkt hij Mellie aan. “Mijn werkkamer op de zolder gebruik ik nog maar weinig, die zou je als studiehok kunnen gebruiken.”

Wanneer hij uitgesproken is, gaat hij naast mij op de leuning van de bank zitten en neemt een slok van zijn koffie. Ik kijk Mellie aan en zie haar mimiek, zelfs die van haar verlamde kant, juichen. “Wat vinden jullie van mijn idee?” Hij klinkt zowaar onzeker. “Ik twijfel John…” Mellie stoot me aan. “Ik wil jou niet opzadelen met de gevolgen van mijn verkeerde keuzes, John.” Zijn blik brand door tot in mijn hart en zijn woorden bezorgen me kippenvel. “Als dat al zo zou zijn. Wil je dan dat je dochter samen met jou de prijs voor die zogenaamde keuzes moet betalen? In mijn ogen zijn jullie geslachtofferd door de keuzes van Mart. Jou enige fout is wellicht geweest dat jij je man te lang bent blijven geloven en steunen.” “Kom op Mama… Wat hebben we te verliezen?” “Ik schud mijn hoofd en voel opnieuw tranen over mijn wangen lopen. “Ik wil niet opnieuw afhankelijk zijn.” Kijk me aan Anita.” In eerste instantie probeer ik zijn blik te ontwijken echter zijn ogen lijken de mijne als magneten aan te trekken. “Denk je dat nou echt? Jullie afhankelijk maken is wel ’t laatste dat ik zou willen.” Mà… maar wat wil je dan?” Blijkbaar dwingt mijn vraag hem om na te denken. “Hmm ja… In eerste instantie wil ik jullie helpen om hier weg te komen. Ik slaap niet meer rustig zolang ik jullie hier weet. Mijn tweede reden is nogal zelfzuchtig.. Ik ben gewoon niet gemaakt om alleen te leven.” “Toe Mama.. Geef ’t toe. We zijn bang hier.. We hebben een, op veel plaatsen schimmelend, dak boven ons hoofd. Maar een thuis is dit niet en dat zal het ook nooit worden.”

“Wat zijn je voorwaarden John?” “Voorwaarden? Een huurcontract misschien.. Ik heb daar nog niet over nagedacht. Maar ik vertrouw erop dat we daar samen uitkomen.” Zijn ogen lichten op. “Ik heb een voorstel. Je houdt dit onderkomen, laten we zeggen, nog drie maanden aan. We gebruiken die tijd om te kijken of ’t werkt en of we tot een overeenkomst kunnen komen. Lukt dat niet dan kun je altijd terug of je laat je door mij helpen om iets beters te vinden.” “Ik kan niet op twee plaatsen huur betalen John en ik wil niet dat Mellie haar stagevergoeding afgeeft.” “Maar Mama?” “Stil even Mel, lieverd… Die proeftijd wonen jullie bij mij voor nop. Je hebt gelijk dat Mellie moet kunnen sparen voor haar toekomst. Ze is al genoeg tekort gekomen.”
“Je maait me alle gras voor de voeten weg.” Hij schiet in de lach. “En precies daarbij zouden jullie me kunnen helpen. Marieke was het in onze relatie die over groene vingers beschikte. De tuin ligt er al sinds jaren allesbehalve florissant bij.” “Dat zal echt geen probleem zijn oom John. Mama en ik hadden er pas nog over hoe we de tuin missen.” “Dan stel ik voor dat jullie spullen inpakken voor de eerste tijd. Ik ruim onderhand de kopjes in de afwasmachine en zet hem aan.. Wat lach je nou Mellie?” “De afwasmachine zit naast me en die geef je net de opdracht haar koffer te pakken.” Hij lacht staat op en tikt mijn dochter liefdevol op haar neus. “Wijsneus, dan ga ik ergo-therapeutisch afwassen onderwijl jullie inpakken.
Dit kleine liefdevolle gebaar jegens Mellie trekt me pas echt over de streep. Zij heeft nooit mogen ervaren hoe het is om een echte vaderfiguur om zich heen te hebben. Een man die om haar geeft om wie zij is. Dat deed John al toen ze klein was en ook daarin is hij blijkbaar niet veranderd.
“Staan onze koffers nog beneden in de kelder Mama?” “Nee lieverd. Daar heb ik maanden geleden, nadat de fietsen uit de kelderbox van de onderburen waren gestolen, alles van waarde weg gehaald. De koffers liggen bovenop mijn kleerkast.
Ze volgt me in de slaapkamer, gaat op het bed staan en trekt de koffers met moeite van de kast. “Hoe heb je die koffers er met je 1 meter 55 überhaupt op gekregen. Ik heb de trapladder van de buren geleend.” “Maar geen hulp aan je dochter vragen bij het leegruimen van de kelderbox. Jij hebt ’t druk genoeg met je opleiding.” “Jij de blauwe koffer?” “Maakt niet uit schat.”

We zijn, ik gis, in totaal nog geen uur binnen geweest als de achterklep van Johns auto automatisch open zoeft en hij onze koffers en Mellies laptoptas in de achterbak verstouwd.
Na een kleine twintig minuten rijden draait John zijn auto de oprit op.
Kort nadat we het verhuisbericht hadden gekregen is Mart hier eens met me langsgereden. Hij had zich jaloers en minachtend uitgelaten over zijn oudere zus en haar ‘pikridder’. Vanaf nu, in hun vrijstaande woonhuis, hadden zij zich voorgoed afgekeerd van het klootjesvolk. Mijn opmerking dat ze er waarschijnlijk met z’n tweeën hard voor werkten was me die avond op een soort van verkrachting komen te staan. We waren stilzwijgend naar huis gereden, waarbij hij onderweg meer dan een verkeersovertreding beging. Thuis gekomen had hij me naar boven gedirigeerd. “Kleedt je uit en wacht op me, slet… Ik zal je zo laten voelen wat hard werken is.” Dit was niet de eerste keer. Ik wist wat ging komen maar voegde me in mijn lot. Ik had toen nog soort van medelijden met hem. Hij was net weer ontslagen om dat zijn chef, zo vertelde hij, zich bedreigt voelde door zijn talenten. Nog terwijl ik de trap opliep hoorde ik de klep van de drankkast. Ik weet niet hoe lang ik naakt op bed op hem heb gewacht. Feit is dat hij, toen hij eindelijk boven kwam, al niet meer vast op z’n benen stond. Bij het uittrekken van zijn broek struikelde hij op het bed en kwam met mijn gezicht ter hoogte van mijn kruis. “Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat je dat bos moet rooien voordat ik je ga beffen.” Niet dat hij dat ooit gedaan had. Zelfs met mijn beperkte kennis van seksualiteit wist ik dat een paar vluchtige zoentjes op een zorgvuldig geschoren schaamte nauwelijks als een befbeurt gezien kon worden. Hij was op me gekropen en had zijn halfstijve geslacht, ik kan het niet anders zeggen, in me gewurmd. En ja.. Hij had hard gewerkt. Hij had op me in gebeukt alsof er geen morgen meer zou komen. Zoals wel vaker was zijn ‘uithoudingsvermogen’ door de alcohol verlengd… Onderhand hij op me in ramde, schold hij me uit, waarbij het ‘geile slet’ uiteindelijk nog dicht bij de waarheid kwam. Zoals ook al eerder gebeurt, pleegde mijn lichaam verraad. Het lukte mij nooit om klaar te komen als hij de liefde met me bedreef. In dat geval rolde hij, na amper een paar minuten, bevredigd van me af.. Tijdens dit soort alcoholische ‘strafexercities’ kwam ik klaar. Soms zelfs meer dan één keer.

Plotseling gaat de deur open. “Stap je ook uit Mams? Waar ben je met je gedachten?” “Èh ik bewonderde het mooie huis.” John staat lachend in de geopende voordeur. “Kom dan laat jullie eerst alles zien. De koffers halen daarna wel.”
Onze monden vallen letterlijk open. Zowel de woonkamer als de open keuken met het grote kookeiland lijken rechtstreeks uit een woonmagazine gekopieerd. Met dien verstande dat in dit huis wel sfeer is. Persoonlijke foto’s en souvenirs maken dat het toch als een thuis voelt. “Moet je kijken Ma.. Een foto van ons gezin. Hoe oud was ik daar.” Ik denk na, maar John is me voor. Daar was je 4 jaar. Dat is de laatste keer dat wij samen op vakantie zijn geweest. Mellie kruipt met haar gezicht zowat op de mooi ingelijste foto. “Sexy Mams…” “Wat bedoel je Mel?” Ze wijst naar de foto. “Dat topje. Je had duidelijk geen behaatje aan. Je tepels prikken echt eigenwijs naar buiten.” Ik voel dat schaamrood bezit neemt van mijn gezicht. John redt de situatie door te doen alsof hij niets heeft gehoord. “Marieke kon geen afscheid nemen van die foto. Jullie zijn altijd familie gebleven, althans zo voelden wij dat.” “Zijn dat Rob en zijn vrouw? En die jongen naast Vera is dat haar man?” “Mellie toch.” “Laat haar toch Anita. Ja die foto’s heb ik vorig jaar gemaakt. En ja, dat is Florentine, de vrouw van Rob en die jongen naast Vera. Dat is Peter, haar nu ex vriend. Ik vertelde je moeder al eerder dat zij het heeft uitgemaakt. Vera is bi. Ze denkt nu dat haar leven toch liever deelt met een vrouw… Zal ik jullie dan nu de kamers boven en de werkkamer op zolder laten zien?” “Graag.”

Zoals het een gentleman betaamt gaat hij ons voor de trap op. De zogenaamde masterbedroom is op een dressoir en een grote televisie aan de wand na, leeg. Nog voordat ik het kan vragen beantwoord John mijn nog onuitgesproken vraag. Het bed staat beneden in de aanbouw.
Op de voormalige kamers van Rob en Vera staan ook elk een, weliswaar kleiner formaat, tweepersoonsbed. “Jullie moeten samen maar uitvechten wie welke kamer neemt.” “Dat mag jij bepalen, moeders.” ”Als je het niet erg vindt neem ik deze lieverd… Kan die deur open John?” Natuurlijk Anita. Ik zal de sleutel er straks opsteken. Op dat dakterras hebben Marieke en Vera menig uurtje zon getankt. Textiel was overbodig. Je ligt er helemaal uit het zicht… Zal ik jou de studeerkamer tonen Melllie?” “Graag.”
Ik loop naar de deur en kijk uit over het terras en de tuin. Automatisch gaan mijn gedachten terug naar het verleden. Het was tijdens die laatste gezamenlijke vakantie. Mart ligt vast te slapen nadat hij zich, ik kon het niet anders voelen, op mij heeft bevredigd. Ik sta op, trek het gordijn van de balkondeur een stukje open en kijk over het door de maan verlichte dal onder ons. Ik zie beweging in mijn ooghoek. Ik kijk in de richting van de balkondeur van Marieke en Johns Kamer… Ik schrik als Marieke mijn kant op kijkt. Dan draait zij zich weer om naar hun kamer. Doordat onze deur in de kiepstand staat kan ik horen wat ze zegt. “Alles in diepe rust John… Kom je. Je teefje wil gedekt worden.” Mijn mond valt open. ‘Komt dat uit de mond van mijn anders zo nette en welbespraakte schoonzus?’ Nieuwsgierig geworden bekijk ik haar nog eens goed. Ze is een mooie vrouw. Met haar lange slanke benen, mooi peervormige kont en stevige c-cup borsten sta ik, met mijn 1 meter 55, korte mollige benen, ronde kont en borstjes die het formaat van twee halve mandarijnen nauwelijks overschrijden, op zowat alle fysieke terreinen, in haar schaduw.

Ze staat geleund tegen de balustrade en draagt een soort van zijden, met kant afgezette babydoll. Ondanks dat ze me niet kan zien schaam ik mij voor mijn verwassen katoenen longshirt. Met dat zij zich omdraait en haar benen uit elkaar zet verschijnt ook John. Mijn blik wordt meteen getrokken door zijn recht vooruit staande piemel. In tegenstelling tot bij Mart is zijn eikel bloot. Terwijl ik iets moet wegslikken zakt John door zijn knieën. Hij tilt de babydoll op en neemt de tijd om de billen van zijn lief te bewonderen. “Je bent een kunstwerk lieverd.” “Een andere keer John… Ik ben al de hele avond geil… Neuk me!” “Geduld sletje… Ik wil eerst even van je proeven.” Ik hoor een geil lachje. “Als je maar weet dat ik me niet omdraai.” “Dat hoeft ook niet.” Hij trekt haar billen uit elkaar. Door hetgeen ik vervolgens zie sta ik te trillen op mijn benen. Opwinding en walging vechten om de voorrang. Hij steekt zijn tong uit en poert daar eerst mee tegen haar anus om daarna zijn hele mond hoorbaar slurpend tussen haar billen te duwen. “Hmm jongen, dat doe je weer lekker… Maar vandaag niet in mijn kontje. Ik wil voelen hoe je tampeloeris tegen mijn moedermondje stoot.” “Uw wens is mij een bevel mylady.” “Waarop wacht je dan?” Hij komt overeind. Ik zie dat Marieke haar voeten nog iets verder uit elkaar zet. Met zijn hand stuurt John zijn piemel van achter tussen haar geslacht. “Ooh ja jongen.. Pest me niet… Ram hem erin… Óóh god.. Jááá.” “Stil een beetje lieverd, je maakt ze zo nog wakker.” “Lul niet John.. Neuk me… waarschijnlijk doen zij op dit moment precies hetzelfde… … Auauaw Jáá, lekkrrr… Ga dóóh… ..rrrrrgghh.”

Hetgeen ik sinds ik verkering had nooit meer heb gedaan gebeurt. Het overkomt me gewoon. In navolging van mijn schoonzus zet ik mijn voeten uit elkaar. Mijn rechterhand beweegt naar mijn kruis waarna ik twee vingers in mijn nog recent volgespoten kutje ram. . Als ik zie dat John om Marieke heen ook nog haar borsten begint te kneden vind mijn andere hand een van mijn tietjes en knijp ook ik toe. “Já.. lekker.. kneed die prammèèè… Gòòòd… Nog eff.. Ja, Dieprrrr… O.. Gòd .. ik.. KÒÒÒÒÒòòòmmppfff.” Het wordt me zwart voor ogen. Ik grijp me vast aan het gordijn waardoor ik tegen een naast de deur staande stoel struikel. Mart zit rechtop in bed. “Wat gebeurt er?” Ik ben nog te ver heen om meteen te antwoorden. “Wat lig je daar te hijgen.” “Ik.. ik èh… ben geloof ik .. uit bed gevallen.” “Hoe doe je zoiets…Kom slapen tutje.” “Ik kom zo.. Ik moet eerst effè plassen.” “Zijk-nel!”
Voorzichtig open ik de deur van onze slaapkamer en ben blij dat er niemand op de gang is. Ik loop naar de badkamer. Als ik op het toilet zit merk ik dat ik nog steeds zit te hijgen. Ik wil net weer onze slaapkamer binnen glippen als Marieke uit hun kamer de gang op komt. Als ze me ziet verschijnt een glimlach op haar gezicht en fluistert. “Zo buurvrouw.. Ook een liefdesfeestje gevierd.” Ik kon alleen maar beschaamd knikken alvorens ik terug onze kamer in vluchtte.

“Die studeerkamer is werkelijk prachtig Ma… Ik mag van oom John zijn grote all in one PC gebruiken voor mijn huiswerk en scripties.” Ik draai me naar Mellie om. “Wat zie jij verhit uit Ma. Voel jij je niet lekker?” “Oh jawel hoor. Er gebeurt alleen erg veel ineens… Waar is John overigens?” “Hij ging de koffers uit de auto halen.” “Dan moeten wij hem daar snel bij gaan helpen. Hij is er naar zijn herseninfarct nog niet helemaal boven op.” “Shit Ja Ma.. Ik ga al.”