Nieuwe straatgenoten (deel 8)

Voor ons bezoek aan de overkant hadden Eef en ik ons ijverig bezig gehouden met de bereiding van het heerlijke maal dat we Ton en Willie voor wilden zetten. Eef had zich ontfermd over het toetje, daarin is ze werkelijk een kei. Nu liep ze naar de keuken van Amber en Carlo waar ze het toetje in de koelkast had geplaatst. Op verzoek van Carlo kwamen we allemaal naar buiten en namen plaats op de tuinmeubels die daar stonden. Er hing nog steeds een positief geladen sfeer in de lucht die bijna dampte van de geilheid die van onze lijven opsteeg. Maar door de onderbreking van de neukpartij met Amber was ik wel een beetje van slag af. Amber leek daar minder mee te zitten. Zij zat met opgetrokken benen op een tuinbank en wakkerde met haar gekwebbel over dat toetje dat eraan zat te komen onze nieuwsgierigheid naar het product van Eefje enorm aan. Eef wist dat ik gek was van toetjes. Hoe zouden de anderen het vinden? Ik keek naar Ton. Die speelde ongegeneerd met zijn nog altijd stijve lul terwijl hij zijn arm liefdevol om de schouders van Willie had geslagen. Carlo en Karin, die inmiddels ook van haar pet was ontdaan, stonden dicht tegen elkaar aan, gearmd en zij staarden gespannen naar de openslaande deuren waaruit Eefje verwacht werd. Tot ieders schrik ging plotseling de bel. Met name Karin vloog als door een wesp gestoken op en keek ons verschrikt aan. Oh jongens als dat maar geen collega is! Haar politiewagentje stond nog voor de deur en wie weet waren er al oproepen naar haar uitgegaan waar zij maar niet op antwoordde. Ik ga wel even kijken! , zei Carlo. Hij liep naar binnen en ging achter het gordijn van de voorkamer staan. Voorzichtig keek hij langs een spleet aan de zijkant van het gordijn. Hij kwam op zijn tenen terug gelopen en maakte een gebaar met zijn vinger voor de mond, ook naar Eef die net met een schaal kwam aangelopen en aanstalten maakte om haar waar enthousiast aan te gaan prijzen. Iedereen was met stomheid geslagen en deze keer zorgde de spanning voor een behoorlijke afname van het peil van seksuele opwinding. Ik zag de ul van Ton zienderogen krimpen. Opeens liepen bij hem de straaltje van zijn lijf. De bel ging nog een keer, en leek nog scheller te klinken dan de eerste keer. Het is de buurvrouw , fluisterde Carlo. Ik stel voor dat we zachtjes naar binnen gaan en ons even koest houden. Ik kleed me aan en zal haar te woord staan! Er was geen gelegenheid om zijn voorstel te bediscussiëren en Carllo stond in no time keurig gekleed bij de deur van de woonkamer. Wij namen plaats op de bank en de stoelen rond het tafeltje in het midden en wachtten gespannen af. Karin, die anders zo ongedwongen leek, was bleek en zag er nog steeds verslagen uit. Willie zag dat ook en uit puur medelijden sloeg die een arm om het agentje heen. Niet bang zijn schat! , fluisterde ze. Die Carlo regelt het wel! Carlo opende de voordeur en juist zag hij nog hoe de buurvrouw het tuinpad afliep op weg naar huis. Ze hoorde de deur opengaan en keek om. Het was een vrouw van ongeveer veertig jaar, rossig en gekleed als een zakenvrouw. O, sorry , zei ze. Ik zal me even voorstellen, Carla! Ik ben jullie buurvrouw. Aangenaam kennis te maken , zei Carlo, die duidelijk gewend was in formele situaties te opereren. Mijn naam is Carlo, dat is maar één letter verschil . Ik vind het vervelend te moeten zeggen , zei Carla, maar ik ben gekomen met een verzoek. Wij hebben kleine kinderen en die liggen al op bed. Ze werd een beetje rood en zei toen: het is nogal lawaaierig bij jullie, misschien een verjaardagsfeestje , maar onze vraag is of het misschien wat zachter kan. Ja, inderdaad , zei Carlo, wij hebben een feestje, maar we willen jullie natuurlijk niet tot last zijn. Wie is er jarig als ik zo vrij mag zijn , vroeg Carla. O.. mijn vrouw, Amber. Misschien mag ik haar dan even feliciteren , zei Carla, tot schrik van Carlo. Kan ik ook meteen met haar kennis maken. Ondanks de door haar ervaren overlast bleef Carla enorm vriendelijk en Carlo vroeg zich af of ze begreep om wat voor feestje het hier ging. De huizen bleken toch erg gehorig, en het gekreun moet dan toch te horen zijn geweest bij de buren. Toch niet bepaald de geluiden van een gemiddeld verjaarspartijtje. Carlo krabde zich achter zijn oor en zei: Natuurlijk kan dat, maar wil je dan even wachten .want ze is net in de keuken bezig een bijzonder toetje te maken voor de gasten en daar heeft ze even haar aandacht bij nodig. Carlo liet Carla het halletje in komen en Carla zei: wat is het nu stil trouwens zou iedereen geschrokken zijn van de bel? Carlo kon zich niet aan de indruk onttrekken dat Carla wel begreep wat er in zijn huis gaande was. Wat was de werkelijke reden van haar komst? Overigens weet jij waarom dat politiewagentje voor de deur staat Carlo? Ineens leek Carla alles tegelijk te willen weten. Maar Carlo reageerde niet, hij duwde de kamerdeur open en liep naar binnen. Natuurlijk sloot hij de deur weer achter zich. Carla liep nu naar diezelfde deur en legde haar oor ertegen. Ze hoorde hoe Carlo op gedempte toon zei: Vlug, kleed je aan allemaal en Amber bedien jij de gasten met dat toetje van Eef! De buurvrouw wil even kennis komen maken! Op dat moment deed Carla de deur open en van schrik sloegen we allemaal onze handen voor onze schaamdelen. Als Carla hier een foto van had gemaakt, dan was dat de foto van de eeuw geworden! Schrik niet lieve mensen! , zei Carla. Ik ben de buurvrouw maar. (wordt vervolgd)”