Gezien in het schemerlicht (deel 2)

De auto reed over de smalle wegen die kronkelend tussen hoge dennen en glooiende heidevelden liep. Jasper zat achter het stuur, zijn ogen op de weg, een ontspannen glimlach om zijn lippen. Het idee voor dit weekend was van hem gekomen, zomaar, tijdens een luie zondagochtend in bed.
“Laten we een weekendje weg gaan,” had hij gezegd, zijn vingers spelend met een lok van mijn haar. “Een huisje, ergens in de natuur. Alleen wij twee.” Mijn hart had een sprongetje gemaakt. De herinnering aan die avond, een paar weken geleden, in de badkamer waar ik stiekem naar hem had gegluurd, nog vers in mijn gedachten. Misschien was dit onze kans om elkaar opnieuw te vinden.

Ons huisje stond op een vakantiepark wat aan de rand van Zanderloo lag. Het vakantiepark was een verzameling van lage huisjes met rieten daken. Het lag diep verscholen tussen de bossen van de Veluwe. Ons huisje was klein, met een veranda en jacuzzi die uitkeken op een ander huisje, verscholen op enige afstand tussen de bomen, net zichtbaar maar met een gevoel van privacy. De woonkamer had een open haard, een versleten leren bank en een kleed dat zacht aanvoelde onder mijn blote voeten. Ik liet mijn tas op de grond vallen en ademde diep in.
“Dit is precies wat ik nodig had,” zei ik, terwijl ik naar Jasper glimlachte. Hij trok me tegen zich aan, zijn armen warm en vertrouwd.
“Ik ook,” mompelde hij, zijn lippen tegen mijn voorhoofd.

De rest van de middag zaten we op de bank, een pot thee op het tafeltje voor ons, de stilte van de natuur om ons heen. We praatten over het leven, zoals we dat soms deden, niet over de dagelijkse beslommeringen. Ik vertelde hem over mijn etentje met Annemarie in de werfkelder in Utrecht.
“We hadden het over wie we wilden worden,” zei ik, mijn vingers om de warme mok gekruld. “Op de middelbare school dacht ik dat ik een grote journalist zou zijn, deadlines najagend, verhalen opsporend. Maar dat was niet wie ik was. Kunstgeschiedenis, het graven in oude schilderijen, dat bleek mijn plek. Toch voelt het soms… alsof ik iets anders had moeten zijn.”

Jasper knikte, zijn ogen op de mijne gericht.
“Dat snap ik en herken ik wel,” zei hij zacht. “Als architect wilde ik iconische gebouwen ontwerpen. Maar nu manage projecten, zorg dat alles op tijd af is. Het is niet die grote droom.” Hij leunde achterover, een glimlach op zijn gezicht. Zijn ogen hadden die typische twinkeling die ik altijd zag als hij over zijn ontwerpen sprak. Toch ben ik tevreden. Dit leven, met jou, het voelt… genoeg.” Zijn woorden raakten me. Het was fijn te horen dat we dezelfde gedachten hadden. We waren niet geworden wie we als tieners dachten te zullen zijn, maar misschien was dat precies de schoonheid ervan.

Tegen zeven uur liepen we naar de herberg in de dorpskern van Zanderloo. Jasper had daar een tafeltje gereserveerd. Het dorpje was stil en de oude straatlantaarns wiepen een zwak schijnsel over ons heen. Terwijl we over het klinkerpad liepen vonden onze handen elkaar. Ik voelde ik hoe hij af en toe zachtjes kneep als hij subtiel iets wilde aanwijzen. Een leuk huis, een voortuin met beelden die duidelijk onze smaak niet waren. De aanraking voelde liefdevol en fijn.

De herberg was een laag gebouw met de uitstraling van een oude taverne. Het uithangbord, waar met sierlijke letters “De Gouden Eik” op was geschreven, paste geheel in de stijl. Binnen was het knus, met houten tafels en een haard die, ondanks dat het niet heel koud was, knisperde. De serveerster leidde ons naar een tafeltje bij het raam waar we uitkeken op het dorpsplein. Er waren maar een paar andere gasten, hun stemmen waren een zacht gemompel op de achtergrond.

We bestelden wijn en een eenvoudige maaltijd. Wildstoofpot voor Jasper en een romige pompoensoep voor mij. Terwijl we aten keken we naar buiten. Een oude man liep met zijn hond over het plein, een vrouw met een mand vol groenten fietste voorbij. Verder was het vrijwel verlaten.
“Hoe zou het zijn?” vroeg ik, mijn glas in mijn hand. “Wonen in zo’n dorpje, weg van de stad, weg van de drukte?” Jasper glimlachte, zijn ogen glinsterend in het kaarslicht.
“Rustig,” zei hij. “Een tuin, misschien een atelier voor jou, een werkkamer voor mij. Geen files.” We lachten, maar de droom voelde even heel echt, een glimp van een ander leven.

Na het eten bleven we zitten. Een derde glas wijn voor mij en een lokaal biertje, Zanderloo’s Blond, voor Jasper. De alcohol maakte me losser. Mijn gedachten dwaalden onwillekeurig af naar die avond in de badkamer. Ik dacht aan het geheim dat ik al weken bij me meedroeg. Ik had stiekem naar Jasper gekeken toen hij onder de douche stond. Hij had zichzelf bevredigd terwijl ik mijzelf, op de gang, had bevredigd. Hij had niets gemerkt en ik had niet gedurfd om hem te vertellen wat ik had gezien. Ik nam een slok wijn en voelde de moed opborrelen.

“Jas’,” begon ik, mijn stem iets zachter. “Er is iets wat ik je wil vertellen. Het is iets serieus. Je moet niet boos worden. Oké?” Hij keek op, zijn wenkbrauwen licht gefronst en knikte. Ik ademde diep in. “Ik wil het zeggen, maar niet te lang over hebben. Die avond, na mijn etentje met Annemarie… ik kwam thuis, en jij stond onder de douche. Ik… ik heb naar je gekeken. Je was toen,” ik slikte, “met jezelf aan het spelen…”
Zijn ogen werden groot, een blos kroop over zijn wangen.
“Je… hebt… wat?” stamelde hij, duidelijk geschrokken. Mijn hart bonsde, maar ik ging verder, mijn woorden bijna struikelend.
“Ik kon mijn ogen niet van je afhouden. Het was… het wond me op. Toen ik daar zo op de gang naar je stond te kijken deed ik… het… je weet wel. Ik fantaseerde daarbij dat je allemaal dingen met mij deed. Ik heb nog nooit zoiets gedaan.” Even was het stil, zijn gezicht een mengeling van verbazing en ongemak. Toen verscheen er een voorzichtige glimlach.

“Echt?” vroeg hij, zijn stem lager. “En… je vond het… spannend?” Ik knikte, mijn wangen gloeiend. Hij leunde achterover, een glinstering in zijn ogen. “Dat is… eigenlijk wel sexy,” zei hij. We lachten, de spanning gebroken. De serveerster maakte een einde aan het gesprek en Jasper vroeg om de rekening.

De wandeling terug naar het huisje was stil, maar geladen. Het was laat, de maan wierp een zilveren gloed over het pad. Onze handen vonden elkaar weer, maar nu voelde de aanraking anders, als een vonk.
Terwijl we het huisje binnengingen, voelde ik zijn vingers even strijken langs mijn onderrug, een stille belofte die mijn hartslag versnelde. De vloer kraakte zacht toen we onze schoenen uitdeden. Het bed lag al opengeslagen, de lakens fris en uitnodigend. Ik trok mijn kleren uit, de koele lucht kuste mijn huid terwijl ik in bed gleed. Jasper volgde, enkel gekleed in zijn boxershort. Zijn lichaam voelde vertrouwd maar plotseling ook anders.

Mijn oogleden zwaar van de wijn en de lange dag en ik voelde mijzelf wegzakken. Toen ik me op mijn zij draaide, voelde ik zijn warmte dichterbij komen. Zijn hand gleed over mijn heup, een zachte aanraking.
“Weet je,” fluisterde hij, zijn stem schor, “wat je vanavond vertelde… dat blijft in mijn hoofd zitten.” Ik opende mijn ogen, zag de glinstering in de zijne. Hij was opgewonden, dat kon ik zien, voelen. “Ik… ik doe dat wel vaker,” bekende hij, zijn wangen rood. “Mezelf trekken, bedoel ik. Ik fantaseer dan over ons.”

Mijn adem stokte. We hadden het nooit over dit soort dingen. Intimiteit. Ik voelde mij er altijd super ongemakkelijk bij dus kapte het af als hij erover begon. Deze keer was anders. Het ongemak als sneeuw verdwenen.
“Vertel,” zei ik, mijn stem zacht maar nieuwsgierig.
“Ik fantaseer dat we samen zijn,” begon hij iets aarzelend. “We zijn dan…”
“Niet zo,” onderbrak ik hem. Voor ik het goed en wel besefte, draaide ik me op mijn rug, mijn vingers graaiend naar de zoom van mijn nachthemd. De stof gleed over mijn huid terwijl ik het over mijn hoofd trok en naast het bed gooide. “Vertel me jouw fantasie, Jasper. Maar… laat me zien wat die met je doet. Wat jij doet.”

Zijn ogen vonden de mijne. Zijn vingers haakten aarzelend achter de rand van zijn boxershort. Met een trage beweging schoof hij de stof naar beneden. Hij ging op zijn knieën zitten, zijn knie drukte tegen mij zij. Mijn ogen volgden de lijnen van zijn lichaam, de lichte spanning in zijn schouders, de manier waarop zijn borstkas op en neer deinde, sneller nu. Mijn vingers gleden licht over mijn eigen huid, langs de welving van mijn heup, mij volledig bewust van zijn blik op mij. Zijn hand bewoog, eerst aarzelend, alsof hij de grens van zijn eigen moed aftastte. Toen sloten zijn vingers zich steviger, een kleine zucht ontsnapte aan zijn lippen terwijl zijn pols een trage cadans vond. Zijn ogen bleven op mij gericht alsof hij mijn naaktheid in zich opnam.

“Ik fantaseer dat we samen zijn,” begon hij opnieuw, “We zijn op een open plek in het bos, waar de zon door de bomen schijnt. We zijn allebei naakt, zitten tegenover elkaar in kleermakerszit. Onze knieën raken elkaar aan. We zoenen, langzaam, diep, onze lippen bewegen samen terwijl de warmte van de zon op onze huid valt. Jouw handen verkennen mijn lichaam. In de verte staan twee mensen en ze kijken… ze kijken naar ons. Ze zijn aangekleed en zijn zich bewust van wat wij doen.

Mijn pik wordt stijf en jij glimlacht verlegen. Je ogen glanzen terwijl je me ondeugend, vanachter een lok, aankijkt. Je pakt mijn stijve en speelt er zachtjes mee. We kijken niet naar de anderen, maar we voelen de ogen op ons gericht. Jij gaat op je rug in het zachte gras liggen, terwijl je jouw benen spreid. Je wil mij in je. Je wil dat de anderen kijken. Je wil dat de anderen zien hoe ik je neem. Onze lijven raken elkaar en als ik in je kom, is het zo intens, zo perfect. Ik begin te stoten, diep, ritmisch. Ik zie hoe je je heupen iets kantelt, je lichaam meebeweegt met het mijn stoten van mijn pik. Ik zie mijn zweet op jouw borsten druppelen, glinsterend in de zon.

De mensen kijken, ik voel hun ogen, maar ik kijk alleen naar jou, naar hoe je beweegt, hoe ik beweeg en hoe je je aan me geeft. Ze zijn dichterbij. Ik zie alleen jou, maar ik kan hun gedachten horen. Hoe ze over ons denken en wat ze voelen. Ze zijn opgewonden, maar blijven alleen kijken. Kijken naar ons. Ik voel hoe je mij steeds verder in je zuigt. Je kreunt zachtjes en ik voel hoe ik op het punt sta om je helemaal vol te spuiten. De anderen kunnen ons nu niet alleen zien, maar ook horen en ruiken.”

Terwijl ik zijn woorden volgde, voelde ik een eigen verlangen opborrelen, niet alleen om bekeken te worden, maar om hem helemaal te claimen, hier en nu. Mijn adem werd sneller terwijl mijn vingers over mijn buik gleden, lager, alsof ik zijn fantasie volgde. Het idee van bekeken worden was vreemd, bijna verontrustend, maar zijn rauwe eerlijkheid maakte dat ik me gezien voelde, niet door anderen, maar door hem. Misschien was dat wat me trok: niet de blikken van vreemden, maar de intensiteit van zijn verlangen. Nooit had ik er over nagedacht. Het stiekeme kijken naar hem had mij opgewonden, maar zelf tijdens een intiem moment bekeken worden? Het idee bracht een knoop in mijn maag, maar ook een onverwachte prikkeling. Was het de gedachte aan hun ogen, of het feit dat Jasper me zo volledig wilde?

Ik luisterde naar zijn woorden en hoorde hoe ze zonder filter uit hem stroomden. Ik zou dat nooit zo zeggen, zo direct, als een man. Het wond me op. Meer dan ik had verwacht. De manier waarop hij vertelde, zijn stem vol verlangen, zijn ogen op mij gericht terwijl zijn hand bewoog. Het was zo… Maar het was niet alleen de fantasie zelf. Het was ook hoe hij zich eraan overgaf, hoe hij zichzelf blootgaf, dat mijn adem versnelde, mijn huid deed gloeien. Ik keek naar hem. Hij op zijn knieën naast mijn naakte lijf. Zijn ogen op mij gericht terwijl zijn hand die ritmische bewegingen maakte. Ik verschoof mijn benen iets, een zachte uitnodiging. Mijn hand rustte op de binnenkant van mijn dij, warm en tintelend. Ik wilde bekeken, nee, begeerd worden. Kijk naar mij leek mijn lijf te schreeuwen. Zijn stem werd heser, zijn bewegingen intenser.

“Ik voel de mensen en zie jou,” zei hij, “Ik zie hoe je je aan me geeft, voel hoe diep ik in je kom, hoe je…” Zijn lichaam schokte en ik voelde de warme golf van zijn vocht over mijn naakte huid glijden. Een glinstering op mijn buik en borsten. Mijn rug kromde licht, een stille respons op zijn komen. Mijn vingers volgden de lijnen van mijn eigen lichaam, traag, alsof ik alles wilde opvangen. Ik voelde hoe een druppel een streep van mijn buik richting het matras trok. Hij liet zich voorover vallen, zijn ademhaling zwaar. Onze lijven plakten aan elkaar.

Mijn hand gleed naar zijn schouder, een zachte aanraking, alsof ik hem wilde ankeren in dit moment. Even dacht ik de aanwezigheid van anderen om ons heen te voelen. Daarna was het stil, alleen onze ademhaling vulde de ruimte. Hij lachte zacht, een beetje beschaamd, en ik lachte mee, mijn hand op zijn wang. We kropen dichter tegen elkaar aan, de lakens een warboel om ons heen. Zijn ademhaling werd rustiger. Zijn hand rustte zwaar op mijn plakkerige heup. Buiten ruiste de wind door de dennen. Ik voelde me dicht bij hem, dichter dan in lange tijd.

“Weet je,” zei hij zacht, met een lichte aarzeling in zijn stem, “voordat ik het vertelde… die fantasie… ik was bang dat je het te veel zou vinden. Te raar. Ik heb het nog nooit zo hardop gezegd, zelfs niet tegen mezelf. Maar nu het eruit is, voelt het… bevrijdend. Alsof ik een stuk van mezelf heb gedeeld dat ik altijd verborgen hield. En dat jij het accepteerde, dat maakt het nog intenser.”

Hij pauzeerde, zijn vingers tekenden cirkeltjes op mijn heup. “Het maakt me kwetsbaar, maar op een goede manier. Ik denk dat ik dat nodig had.” Ik knikte, zijn woorden ontroerden me.

“Ik ook,” fluisterde ik. “Die openheid… het is eng, maar het brengt ons dichterbij. We moeten dit meenemen naar huis, naar ons dagelijks leven. Niet alleen hier in dit huisje laten, maar in kleine dingen – meer praten over wat we voelen, wat we willen. Misschien af en toe een avond zonder afleiding, gewoon wij twee, zoals vanavond.” Hij glimlachte, zijn hand vond de mijne onder de lakens.

“Ja, dat zou ik willen. En wie weet… misschien kunnen we over een tijdje, als we er beiden klaar voor zijn, een klein stukje van die fantasie verkennen. Niet meteen, maar stap voor stap, op een manier die veilig voelt. Met anderen erbij, als dat ooit de volgende stap wordt. Het hoeft niet snel. We hebben tijd om erover na te denken. Dat zou ik fijn vinden.” Zijn woorden hingen zacht in de lucht, een subtiele belofte van avontuur, van twee blikken die op ons gericht zouden kunnen zijn, terwijl wij ons volledig aan elkaar gaven. Het idee maakte me nerveus, maar ook nieuwsgierig, een zachte tinteling die wachtte op de toekomst.

Voor nu was dit genoeg: de warmte van zijn lichaam, de belofte van meer. Ik sloot mijn ogen, de geur van wat er gebeurd was nog in mijn neus. De wind buiten leek het antwoord te fluisteren, maar we hadden tijd. Ons avontuur was net begonnen.