Terwijl Bernard me thuisbrengt, wordt mijn aandacht getrokken naar het busje van Hans dat opnieuw op onze oprit staat. Een golf van ongemakkelijkheid overspoelt me bij het zien van het voertuig, vooral omdat deze keer de lichten in de stallen niet meer branden. Ik vraag me af wat er aan de hand is, maar besluit het voor nu te laten rusten.
Eenmaal we stilstaan bedank ik Bernard voor zijn hulp en zijn zorgzaamheid. Hij stelt voor dat ik morgen naar zijn praktijk kom, zodat hij mijn oog beter kan bekijken. Ik stem toe, dankbaar voor zijn aanbod. Terwijl ik me klaar maak om uit te stappen, verrast Bernard me door me een kus recht op mijn mond te geven. Ik bevries even, verrast door zijn gebaar, maar ik laat het toe, voelend hoe mijn hart een sprongetje maakt bij zijn onverwachte genegenheid. Met een laatste glimlach stap ik uit zijn auto en kijk toe terwijl hij wegrijdt. Terwijl ik naar het busje van Hans staar, vraag ik me af wat de toekomst zal brengen, zowel voor mijn oog als voor mijn gevoelens voor Bernard. Maar voor nu laat ik me onderdompelen in de herinneringen van deze avond, wetende dat ik morgen weer een nieuwe dag zal hebben om te verkennen.
Met mijn pleister verborgen achter de deur open ik de slaapkamerdeur van mijn moeder, waar nog steeds licht brandt. “Ik ben thuis,” zeg ik zachtjes terwijl ik naar binnen gluur met mijn rechteroog. Mijn moeder kijkt op en glimlacht naar me. “Fijn dat je thuis bent, lieverd,” zegt ze. Ik merk op dat Hans zijn auto nog steeds op de oprit staat, maar het licht niet meer brandt in de stallen. Ze vertelt me rustig dat zijn auto niet meer wilde starten en dat ze hem naar huis heeft gebracht. Een zucht van opluchting ontsnapt me bij haar woorden, en ik voel me iets meer gerustgesteld.
Ik werp haar een kushandje toe en wens haar welterusten voordat ik de slaapkamer verlaat. Terwijl ik naar mijn eigen kamer stap, laat ik de gebeurtenissen van de avond nog eens door mijn hoofd gaan. Ondanks de bizarre wendingen en onverwachte ontmoetingen, voel ik me dankbaar voor de warmte en liefde van mijn moeder, een constante in mijn leven te midden van alles wat er gebeurt. Met die gedachten in mijn achterhoofd, sluimer ik langzaam weg in een rustige slaap, wetende dat ik veilig en geliefd ben, zelfs te midden van de vreemdste avonturen.
De volgende donderdagmorgen
Vroeg in de ochtend, nog voor de zon zijn stralen volledig door de gordijnen laat schijnen, ben ik al uit bed gekomen en begonnen aan mijn melkronde. Terwijl ik bezig ben, voel ik plotseling de aanwezigheid van Hans naast me. Verbaasd kijk ik op, me afvragend hoe hij hier zo vroeg in de ochtend is beland.
Voordat hij ook maar iets kan vragen over mijn pleister bedekkende oog, onderbreek ik snel met een vraag over zijn auto. “Wanneer komen ze kijken naar je auto?” vraag ik oprecht nieuwsgierig. “Auto?” antwoordt hij, duidelijk verrast. “Oh, je bedoelt die van mij. Ja, mijn batterij is leeg. Ze zouden vanavond moeten langskomen om ernaar te kijken.” Ik knik begrijpend en ga door met mijn werk. Hans lijkt ook te merken dat ik vroeg ben begonnen en merkt op: “Je bent er ook al vroeg bij.” Ik glimlach en probeer zijn aandacht af te leiden van mijn oog door het gesprek voort te zetten.
Maar hij laat zich niet zo gemakkelijk afleiden en wijst naar mijn pleister. “Wat is er met je oog?” vraagt hij nieuwsgierig. Ik heb al nagedacht over een verklaring en zeg nonchalant: “Oh, ik kreeg gisteren een bal in mijn oog.” Hans kijkt me sceptisch aan en vraagt: “Een voetbal of een andere soort bal?” zijn toon is licht spottend. Ik voel een lichte blos op mijn wangen verschijnen terwijl ik mijn verhaal probeer vol te houden. “Een voetbal,” antwoord ik snel, hopend dat hij het zal geloven.
Ik kijk op mijn horloge en voel een lichte paniek opborrelen. “Ik moet nu wel vertrekken, ik heb een afspraak,” zeg ik haastig. Hans, altijd behulpzaam maar soms een tikkeltje verstrooid, biedt meteen aan om me te brengen. “Wacht, ik zal je brengen,” zegt hij. Ik herinner hem eraan dat zijn auto kapot is, maar hij lijkt dat te zijn vergeten. “Ach, vergeten,” mompelt hij, terwijl hij zijn schouders ophaalt. Ik glimlach zwakjes. “Ik neem wel de fiets,” besluit ik. “En psst, zeg niets over mijn oog tegen mama,” fluister ik snel, terwijl ik Hans een veelbetekenende blik toewerp. “Oké, op mij kan je rekenen,” knipoogt Hans begrijpend.
Met een zwaai van mijn been spring ik op mijn fiets en trap zo snel als ik kan weg, mijn gedachten al bij mijn afspraak met Bernard. De wind raast langs mijn oren terwijl ik me een weg baan door de straten, gefocust op mijn doel. Eenmaal bij de praktijk van Bernard zit ik alleen in de wachtkamer, mijn hart bonst in mijn keel van de spanning.
Plotseling komt de vrouw van Bernard binnen, een vriendelijke glimlach op haar gezicht. “Ah, hallo Stan, kom binnen,” begroet ze me hartelijk. Ik volg haar naar binnen, maar haar vraag naar mijn welzijn overvalt me. Ik weet niet meteen wat ik moet zeggen, mijn gedachten tollen wild in mijn hoofd. Ik kan toch niet zomaar vertellen dat ik sperma in mijn oog heb gekregen, vooral niet in het bijzijn van Bernards vrouw.
Een golf van opluchting spoelt over me heen wanneer Bernards vrouw me geruststelt. “Ach, je hoeft het niet te vertellen hoor, ik heb er tenslotte geen zaken mee,” zegt ze vriendelijk, waardoor ik me meteen meer op mijn gemak voel. Ik knik dankbaar naar haar, blij dat ik mijn ongemakkelijke geheim niet hoef te delen. Toch blijft er een lichte spanning hangen wanneer Bernard binnenkomt, zijn handen rustend op zijn dikke buik terwijl hij me begroet met een vriendelijke glimlach. “Stan, blij je hier nog eens te zien,” zegt hij hartelijk, zijn stem een geruststellende klank in de kamer. Ik open mijn mond om te antwoorden, maar voordat ik iets kan zeggen, stuurt Bernard zijn vrouw weg, naar boven. Ik knik langzaam, mijn gedachten nog steeds in de war door de onverwachte wending van de gebeurtenissen.
Mijn ogen schieten wijd open van verbazing wanneer Bernard de deur achter zijn vrouw sluit en met een suggestieve glimlach op zijn gezicht naar me toe stapt. “Laten we het hier wat gezelliger maken, hé jongen,” zegt hij, terwijl hij zijn doktersschort opent. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik voel een ongemakkelijke spanning in de lucht hangen. Ik zie dat hij er niets onderaan heeft. Mijn mond valt droog van verbijstering en ik voel een lichte golf van paniek door me heen schieten. Wat gebeurt hier? Mijn gedachten razen terwijl ik probeer te begrijpen wat er aan de hand is en hoe ik uit deze benarde situatie kan ontsnappen.
Zijn erectie is prominent aanwezig en hij vraagt me of ik hem ervan af kan helpen. Ik stem zwijgend toe, wetende wat er van me verwacht wordt. Mijn hand grijpt zijn erectie vast en begint langzaam op en neer te bewegen, terwijl ik af en toe mijn lippen eromheen sluit. Hij streelt door mijn haar terwijl ik op mijn knieën zit, en ik kan niet anders dan genieten van deze intieme handeling, opnieuw een sensuele episode tijdens ons doktersbezoek. Hij bereikt verrassend snel zijn climax in mijn mond en laat zijn zaad vermengen met mijn speeksel en fluistert: “Dankzij jou, Stan. Je bent echt fantastisch.” Zijn woorden vervullen me met een mengeling van trots en opwinding. Hij noemt me een sletje, een term die normaal gesproken schokkend zou zijn, maar nu voelt het als een compliment in deze intieme setting.
Hij laat zijn doktersjas nonchalant op de grond vallen en vraagt me om op de dokterstafel te gaan zitten. Ik voel een mix van nieuwsgierigheid en een vleugje nervositeit opborrelen, niet helemaal zeker wat er nu gaat gebeuren. Hij pakt een lichtje tevoorschijn en begint mijn oog te onderzoeken. Mijn hartslag versnelt terwijl hij de pleister eraf trekt, en ik kan niet anders dan afwachten wat zijn volgende zet zal zijn. Ik begin me plotseling voor te stellen hoe bizar en ongemakkelijk dat zou zijn mocht zijn vrouw plotseling binnenkomen. Waar ze ziet waar haar dikke man, een respectabele oude dokter, daar volledig naakt staat naast een jongere jongen, die evengoed zijn zoon zou kunnen zijn.
Zijn serieuze toon doorbreekt de luchtigheid van het moment. “Dat ziet er niet goed uit,” zegt hij terwijl hij mijn oog onderzoekt. “Het is volledig ontstoken.” Zijn mededeling brengt een ongemakkelijke wending in de situatie. “De pleister zal nog enkele dagen op je oog moeten blijven,” vervolgt hij, waardoor de realiteit van de medische kwestie naar voren komt, en de eerdere intieme sfeer abrupt wordt onderbroken. Te midden van de spanning rondom mijn ontstoken oog, deelt hij plotseling goed nieuws over het staaltje sperma dat ik enkele weken geleden heb afgegeven in de dokterspraktijk. “Het is van uitstekende kwaliteit,” zegt hij met een glimlach. “Je mag er trots op zijn. Mocht je ooit kinderen willen, dan zal dat geen enkel probleem zijn.” Met zijn onverwachte woorden kan ik niet anders dan dankbaar zijn voor het nieuws.
“Zou jij mij daar trouwens willen mee helpen, Stan?” vroeg Bernard, zijn stem rustig maar doordringend in de stille kamer. “Veel vrouwen hebben moeite met zwanger te worden, door de slechte zaadkwaliteit van hun partner, maar met jouw sperma zouden heel wat vrouwen kunnen geholpen worden,” gaat hij verder. Het was alsof hij opnieuw een bom had laten vallen te midden van ons gesprek, en ik voelde me verlamd door de onverwachte wending die het had genomen. Mijn gedachten leken te bevriezen terwijl ik zijn woorden herkauwde, proberend de betekenis ervan te begrijpen. Moeilijk zwanger worden… sperma nodig… het klonk als een wereld van complexiteit die ik nooit had overwogen. Ik voelde mijn adem stokken terwijl ik naar Bernard staarde, mijn hoofd zwemmend in een zee van emoties. Dit was niet zomaar een vraag. Dit was een vraag die de kern van mijn identiteit en mijn toekomst raakte. Zou ik willen helpen? Hoe kon ik zelfs beginnen te antwoorden op zoiets? “Ik val wat uit de lucht van deze directe vraag,” stamelde ik eindelijk, mijn stem zwak en onzeker. Ik wist niet eens waar ik moest beginnen met het verzamelen van mijn gedachten. Het was alsof mijn geest in paniek was, op zoek naar een uitweg uit deze ongemakkelijke situatie.
Hij leek mijn aarzeling te begrijpen en drong er bij me op aan niet overhaast te reageren. Hij prees mijn kwaliteiten, mijn uiterlijk, en schilderde een beeld van hoop en geluk voor de vrouwen die naar een kind verlangden. Maar temidden van zijn woorden voelde ik me verloren, verstrikt in een web van twijfel en onzekerheid. Deze beslissing woog zwaar op mijn schouders. Het was geen keuze die ik lichtvaardig kon maken. Ik had tijd nodig om na te denken, om te begrijpen wat dit allemaal betekende voor mij en voor de mensen om me heen. En terwijl ik daar zat, verloren in mijn gedachten, wist ik dat mijn antwoord niet snel zou komen. “We kunnen altijd een staaltje afnemen en deze beginnen in te vriezen, je kiest dan zelf nog altijd of ik deze vernietig of niet,” gaat de dokter verder.
Ik knikte langzaam, nog steeds verward door de situatie maar gedreven door het verlangen om anderen gelukkig te maken. “Ja, oké,” fluisterde ik, mijn stem nauwelijks hoorbaar boven het bonzen van mijn hart. Ik zou dit doen, hoe ongemakkelijk het ook voelde. Bernard glimlachte bemoedigend en begon me te helpen met het uitkleden. Zijn aanwezigheid voelde geruststellend, alsof hij me door deze onbekende wateren leidde. Maar toen hij mijn onderbroek uittrok en mijn slappe geslachtsdeel tevoorschijn kwam, voelde ik een golf van schaamte en ongemak door me heen gaan. “Ben je niet enthousiast, misschien?” vroeg hij, zijn toon lichtelijk plagend. Ik voelde een blos op mijn wangen branden terwijl ik worstelde met een antwoord. Hoe kon ik uitleggen dat mijn terughoudendheid niet voortkwam uit een gebrek aan enthousiasme, maar eerder uit een overweldigende mix van emoties? “Ik… het is gewoon… een beetje ongemakkelijk,” mompelde ik uiteindelijk, mijn ogen neergeslagen om zijn blik te vermijden. Het voelde alsof mijn stem trilde van schaamte terwijl ik mijn innerlijke strijd probeerde te verbergen.
Hij neemt nu plaats recht voor mij, zijn imposante gestalte domineert mijn blikveld terwijl hij hij heen en weer zwaait met zijn penis. Ik voel een opwinding door me heen golven, mijn lichaam reageert onmiddellijk en ik merk de reactie van mijn lichaam op zijn handeling. Ik voel mijn penis zwellen. Wanneer ik het even lastig krijg, plaatst hij zijn vingers rondom mijn piemel. Een flits van herinnering aan het recente medische onderzoek doemt op in mijn gedachten, en ik volg het bekende ritueel. Wanneer ik bijna klaarkom, gaat hij opnieuw een potje halen vanuit zijn doorzichtige kast, wanneer ik het voel opkomen richt ik in het potje en kom klaar met licht gekreun. ‘Goed gedaan, Stan,’ klinkt de bevestigende stem van Bernard. “Dit barmhartige werk moet beloond worden,” vertelt hij. ‘Neem eens plaats op handen en knieën op de dokterstafel,’ voegt hij er verder aan toe.” Zijn woorden gleden als fluweel door de kamer terwijl hij me vroeg om me over te geven aan zijn instructies. Ik gehoorzaamde zonder aarzeling en klom op de tafel, mijn handen rustend op het gladde oppervlak, mijn knieën de steun zoekend.
Terwijl ik me positioneerde, hoorde ik het zachte schrapen van metaal tegen de vloer. Een lichte frons verscheen op mijn voorhoofd toen ik zag dat de dokter een trapje onder zijn bureau vandaan haalde en het zorgvuldig naast de tafel plaatste. Zijn bewegingen waren bedachtzaam, als een dans van precisie en doelgerichtheid. Hij klom behendig op het trapje, zijn gestalte nu op gelijke hoogte met de mijne. Het metaal zuchtte en kreunde onder zijn gewicht, als een oude vriend die ontwaakt uit een diepe slaap. De geluiden vulden de ruimte, een onverwachte symfonie van het alledaagse, terwijl de dokter zijn positie innam achter mij.
Met een vastberaden greep aan mijn heupen trok de dokter me langzaam naar achteren. Ik gleed soepel over het gladde oppervlak van de tafel, gehoorzaam aan zijn leiding. Elke beweging leek gesynchroniseerd, als een dans van twee partners in perfecte harmonie. Ik voelde hoe ik werd achteruitgetrokken, centimeter voor centimeter, totdat mijn achterwerk zich tegen zijn middel nestelde. Zijn aanraking was zeker, maar niet ruw, als de hand van een kunstenaar die de laatste penseelstreken aanbrengt op zijn meesterwerk. De warmte van zijn lichaam drong door tot de mijne, een geruststellende aanwezigheid te midden van de stilte van de kamer.
Terwijl ik daar lag, mijn lichaam stevig tegen het zijne gedrukt, voelde ik hoe zijn kleine geslachtsdeel uiteindelijk mijn ingang vond. Zijn aanraking was voorzichtig, bijna aarzelend, alsof hij de grenzen van mijn comfort wilde respecteren. Langzaam begon hij te bewegen, een ritmische cadans die ons beiden meenam op een reis van sensatie en genot. Zijn bewegingen waren bedachtzaam, elk gebaar doordrenkt met een gevoel van zorgzaamheid en aandacht. Elke aanraking was een uitnodiging tot vertrouwen, een belofte van verbondenheid tussen twee zielen die elkaar vonden in de stille omhelzing van de dokterskamer. Terwijl hij rustig bewoog, voelde ik mijn lichaam reageren op zijn aanrakingen, elke vezel van mijn wezen vervullend met een zinderende opwinding. De wereld om ons heen leek te vervagen, ons achterlatend in een bubbel van puur genot, waarin alleen wij beiden bestonden, verstrengeld in de dans van liefde en verlangen.
Terwijl de bewegingen steeds intenser werden, voelde ik mijn balzak en penis heen en weer gaan, meeslepend door de ritmische dans die de dokter leidde. Zijn kaalgeschoren balzak gleed constant over mijn achterwerk, elke aanraking een elektrische vonk van opwinding die door mijn lichaam schoot. Het was een sensationeel gevoel, een symbiose van lust en verlangen die ons beiden omhulde. In de hitte van het moment fluisterde de dokter woorden van aanmoediging, zijn stem doordrenkt van trots en tevredenheid. Zijn goedkeuring voedde mijn verlangen, mijn hele wezen overgevend aan de extase van het moment. Terwijl de intensiteit toenam, voelde ik zijn ademhaling versnellen, zijn kreunen luider en hartstochtelijker worden. Elk geluid, elke beweging leek ons dichter bij de rand van de extase te brengen, een climax die onvermijdelijk voelde in de warme gloed van de dokterskamer.
Terwijl de passie ons meenam naar nieuwe hoogten, begonnen de geluiden om ons heen te intensiveren. De dokterstafel kreunde onder de druk van onze bewegingen, het metalen frame protesterend tegen de onverwachte belasting. Zelfs het metalen bankje, eerder zo betrouwbaar, leek te buigen onder de kracht van het moment, zijn protest hoorbaar in het gesis van metaal op metaal. Bernard, geleid door zijn lust en verlangen, naderde langzaam zijn climax. Zijn ademhaling werd nog zwaarder, zijn bewegingen gejaagder, terwijl hij zich verloor in de roes van plezier. Maar net toen de extase binnen handbereik leek, doorbrak een plots geluid de opwinding. De klink van de deur ging naar beneden, een onverwachte onderbreking die ons beiden deed stokken in onze bewegingen. De realiteit drong onverbiddelijk binnen in de warme cocon van ons genot, onze ademhaling vertraagde terwijl we ons bewust werden van de wereld buiten de dokterskamer.