Wanneer we de zaal binnenstappen, zien we de tegenstanders al staan. Het zijn allemaal vrij jonge mannen, ik schat van 16 à 17 jaar. Ze zien eruit alsof ze een uitstekende conditie hebben, maar ze zijn niet al te groot en struis gebouwd. Dit kan misschien onze sterkte zijn; wij zijn een team met allemaal mannen van honderd kilogram en meer. Het zweet parelt van onze gezichten na het avontuur in de kleedkamer, terwijl zij er nog als frisse hoentjes bijstaan. We geven elkaar allemaal een stevige handdruk en wensen hen succes. Wanneer ik me met mijn rug keer richting hen, beginnen er een paar te lachen. Ach ja, het is vanwege het opschrift op mijn shirt: “Spektiet.” Ik voel me wat gegeneerd, maar probeer er niet te veel van aan te trekken.
Wanneer de bal begint te rollen, is het duidelijk dat we vandaag niets in de pappen te brokken hebben. Ze spelen snel tiki-taka voetbal, de bal gaat vlug over en weer. Wij staan er als een bende papzakken. Het is een geheel andere mentaliteit dan mijn vorige ploeg. Ik probeer soms de bal af te snoepen, maar het lukt me niet. Ze geven een onoverwinnelijke indruk. Het duurt niet lang voor Eryk, onze keeper, zich moet omdraaien, want 0-1 staat op het bord.
Ik kan mijn frustratie amper onderdrukken. Ik kijk naar mijn teamgenoten, allemaal met bezwete gezichten en hijgende adem. “Kom op, mannen, we moeten ons herpakken!” roep ik, hoewel ik zelf twijfel aan onze kansen. De tegenstanders rennen als gazellen over het veld, hun passen nauwkeurig en snel. Wij daarentegen bewegen traag, alsof we door stroop waden. Na de aftrap probeer ik opnieuw de bal te veroveren. Dit keer lukt het me om een jonge tegenstander te blokkeren. Met een krachtig schot speel ik de bal naar Elias, onze snelste speler. Hij sprint naar voren, zijn ogen gefocust op het doel. Maar de tegenstanders zijn hem te snel af en onderscheppen de bal. Het duurt slechts een paar seconden voor ze opnieuw aanvallen.
Onze verdediging is nergens te bekennen en Eryk staat opnieuw oog in oog met een aanvaller. Voor ik het weet, zien we de bal alweer in ons net belanden. 0-2. Eryk slaat gefrustreerd tegen de paal. “Waar is onze verdediging?” roept hij uit. Het antwoord blijft uit, want we weten allemaal dat we tekortschieten. Met het schaamrood op de kaken verzamel ik mijn team voor een korte bespreking. “Luister, jongens,” begin ik, mijn stem vastberaden. “We zijn hier om te winnen, niet om ons belachelijk te maken. Laten we compact blijven, de bal snel rondspelen en onze kansen grijpen. We kunnen dit.”
De woorden lijken wat hoop te brengen. Bij de volgende aanval blijven we dichter bij elkaar en proberen we de bal binnen onze gelederen te houden. Er is een glimp van verbetering, maar de tegenstanders zijn nog steeds te snel en te vaardig. Ze weten precies waar ze moeten zijn en wat ze moeten doen. Ik kan de moedeloosheid voelen groeien bij mijn teamgenoten. In een zeldzaam moment van onoplettendheid bij hen, slaag ik erin om de bal te onderscheppen en speel hem snel naar Bernard. Hij stormt naar voren, schiet met volle kracht, maar de bal vliegt rakelings langs de paal. Weer geen doelpunt. Mijn schouders zakken. Het lijkt alsof niets vandaag in ons voordeel zal werken.
De rest van de eerste helft verloopt in dezelfde trant. De tegenstanders blijven domineren, wij blijven worstelen. Uiteindelijk klinkt het rustsignaal. De score is 0-4. Terwijl ik met zware passen naar de kleedkamer loop, voel ik de teleurstelling zwaar op mijn schouders drukken. Maar anderzijds ben ik benieuwd wat er zal gebeuren in de kleedkamer. Binnenin is het stil tot mijn verbazing, op het geluid van hijgende ademhalingen na. Iedereen is moe en gefrustreerd. Bernard staat met een donderwolk boven zijn hoofd, zijn ogen schieten vonken van woede. Hij trekt deze keer volledig de kaart van het voetbal.
“Luister boys,” begint hij met een harde stem, “dit is gewoon beschamend! We hebben niets laten zien van goed voetbal. We lijken wel een stelletje amateurs!” Ik voel een steek van schaamte en knik langzaam. Bernard is nog niet klaar. “We moeten met ons volle gewicht op hen springen. Geef ze geen centimeter ruimte. Ze zien onze lichamen als een zwakte, maar na de rust gaan we dat omdraaien en het als onze sterkte gebruiken. We moeten ze versmachten. Geen genade.” De woorden van Bernard slaan in als een bom. De boodschap is duidelijk: we moeten fysiek domineren, onze massaliteit als wapen inzetten. Terwijl we onze flessen cola leegdrinken en diep ademhalen, voel ik een nieuwe energie opborrelen. De strategie is veranderd. Het is nu een kwestie van pure kracht.
De rust is bijna voorbij en we verzamelen ons weer op het veld. De jonge tegenstanders lijken nog steeds fris, lachend en zelfverzekerd. Maar deze keer is er iets veranderd in ons team. We hebben een plan, een nieuwe mentaliteit. Zodra het fluitsignaal klinkt, stormen we als wilde stieren naar voren. De bal komt in het spel en meteen voelen ze het verschil. Ik gooi mijn gewicht in elke beweging, gebruik mijn kracht om ruimte te maken en de bal af te schermen. Elias en Olivier doen hetzelfde, duwen en trekken, zonder genade.
Binnen enkele minuten merk ik dat hun zelfverzekerde grijnzen verdwijnen. Ze zijn duidelijk verrast door onze plotselinge agressiviteit. We persen ze in hun eigen helft, laten ze nauwelijks ademhalen. De bal gaat niet meer zo gemakkelijk rond als voorheen. Elke pass van hen wordt geblokkeerd, elke dribbel gestopt door onze muur van spierkracht. Plots breekt Bernard door de verdediging en schiet met een vernietigende kracht. De bal suist langs de keeper en belandt in het net. Het is 1-4. De vreugde en het gejuich van ons team zijn oorverdovend. We hebben ze eindelijk doorbroken. We omhelzen elkaar innig.
Het spel hervat en we blijven druk zetten. De jonge tegenstanders zijn nu duidelijk nerveus, hun aanvallen onsamenhangend en gehaast. Wij daarentegen spelen met een nieuwe vastberadenheid. Bernards plan werkt. We gebruiken onze lichamen als wapens, elke tackle, elke pass is doordrenkt van kracht en vastberadenheid. Tegen het einde van de wedstrijd, na nog een paar genadeloze aanvallen, is de score bijna gelijk. Het is 3-4. De spanning is te snijden. De tegenstanders zijn uitgeput en wij voelen dat we erop en erover kunnen gaan. De bal komt opnieuw mijn kant op en met al mijn kracht, storm ik naar voren. Ik probeer de bal in de kruising te schieten, maar de tegenstander blokt hem net af.
Het eindsignaal klinkt. We hebben helaas verloren. Uitgeput en bezweet begeven we ons opnieuw richting de kleedkamer. We hebben verloren en begeven ons naar de kleedkamer. Mijn hoofd bonst, en mijn benen voelen als lood. Ik ben benieuwd wat er nu gaat gebeuren, want ik heb gehoord dat er altijd iets gebeurt na de wedstrijden. Maar na deze nederlaag weet ik niet of ik er wel zin in heb. Wanneer we de kleedkamer binnenkomen, heerst er opnieuw gespannen stilte. Iedereen is uitgeput en teleurgesteld. Ik probeer me wat op te frissen, maar de gedachten aan de verloren kansen blijven door mijn hoofd malen. Plotseling hoor ik een harde stem. “Stan!” roept Bernard, zijn ogen flitsend van woede. “Kom hier.”
Met lood in mijn schoenen loop ik naar hem toe. Bernard zit op een bankje en zijn gezicht staat op onweer. “We hebben verloren door jou,” bijt hij me toe. “Hoe kan je die unieke kansen missen? Jij verdient duidelijk geen beloning.” Ik slik moeizaam en voel mijn wangen rood worden van schaamte. “Sorry, Bernard,” mompel ik, maar hij onderbreekt me. “Sorry is niet genoeg,” zegt hij streng. “Als straf mag je enkel toekijken de komende minuten van hoe wij genieten.”
Ik knik en ga op een bankje aan de zijkant zitten. De andere jongens kijken me met een mengeling van medelijden aan; zij zijn blij dat zij niet in mijn schoenen staan. Bernard staat op en klapt in zijn handen. “Oké, jongens,” roept hij naar de rest van het team, “we moeten dit verwerken en sterker terugkomen. Maar nu is het tijd voor onze traditionele afsluiting.” De sfeer in de kleedkamer verandert subtiel. De jongens beginnen te mompelen en te bewegen, alsof ze zich voorbereiden op iets bekends maar onuitgesproken. Ik kijk nieuwsgierig om me heen, terwijl Bernard zijn ogen op mij gericht houdt.
Ze beginnen zich allemaal uit te kleden, en hun ronde lichamen komen tevoorschijn. De sfeer in de kleedkamer is een mengeling van vermoeidheid en spanning. Terwijl de anderen zich klaar maken voor de douche, voel ik een knoop in mijn maag. Ik maak aanstalten om mij ook te gaan douchen, maar Bernard belet het me. “Stan, blijf zitten,” zegt hij met een scherpe toon die ik nog nooit eerder bij hem heb gehoord. Ik schrik ervan dat Bernard zo kwaad kan zijn; hij is nog nooit kwaad geweest op mij.
Ik blijf zitten, terwijl de anderen onder de douche gaan. Maar al snel merk ik dat er meer aan de hand is. De sfeer verandert, en wat eerst een gewone doucheroutine leek, blijkt iets totaal anders te zijn.
De gesprekken worden intiemer, en ik zie hoe de aanrakingen van mijn teamgenoten langzamerhand veranderen. Wat begon als een manier om het zweet van hun lichamen af te spoelen, verandert al snel in iets veel intenser. Handen glijden over spieren, lichamen drukken zich tegen elkaar aan, en de gemompelde woorden veranderen in zachte kreten van genot. Wat voor mij begint als een nieuwsgierig en ongemakkelijk moment, ontvouwt zich in een ware orgie.
De beelden flitsen voorbij als een surrealistische droom. Net nog waren Olivier en Elias op het veld, zwoegend en zweet glijdend over hun gespierde lichamen terwijl ze hun uiterste best deden voor het team. Maar nu, onder de warme stralen van de douche, zijn ze verstrengeld in een intieme omhelzing die de grenzen van het verwachte ver overschrijdt. Elias staat achter Olivier, zijn handen stevig op zijn heupen terwijl hij langzaam probeert zijn erectie naar binnen te brengen. Het is een beeld van verbondenheid en verlangen, hun ademhaling synchroon en hun bewegingen ritmisch. De spanning in de lucht is voelbaar, vermengd met een mengeling van opwinding en verbazing.
Terwijl Elias en Olivier hun passie delen, zie ik Eryk, zijn lichaam bewegend in een hypnotiserende cadans. Zijn ogen glinsteren met opwinding terwijl hij naar het tafereel kijkt, en dan, met een plotselinge beweging, nadert hij Olivier, zijn micropenis bungelend tussen zijn benen. Zonder aarzeling buigt Olivier zich voorover en begint hem te verwennen met zijn mond, zijn lippen zachtjes om de kleine erectie gesloten. Het is een moment van intense intimiteit, een samensmelting van verlangen en bevrediging die de grenzen van het verwachte overstijgt. Onder de warme stroom van de douche worden alle remmingen weggespoeld, en blijft alleen de pure, ongefilterde passie over. In deze momenten van extase lijken de wereld en al zijn oordelen ver weg, en rest alleen de onverbiddelijke aantrekkingskracht van menselijke verbondenheid.
Te midden van de intieme scène bevindt ook Bernard zich, zijn aanwezigheid voegt een extra dimensie toe aan de al intense situatie. Terwijl Olivier en Elias zich verliezen in hun passionele omhelzing en Eryk geniet van de aandacht van Olivier, is Bernard actief betrokken bij het geheel. Zijn aanwezigheid is als een donderslag bij heldere hemel, maar het voegt een nieuwe laag van opwinding toe aan de al zinderende atmosfeer. Bernard staat niet aan de zijlijn toe te kijken, maar stapt resoluut naar voren, zijn blik vastberaden en vol verlangen. Zonder aarzeling sluit hij zich aan bij de andere mannen, en al snel worden zijn bewegingen synchroon met die van hen. Terwijl het geluid van de stromende douche op de achtergrond kabbelt, vermengt het geklets tussen de mannen zich met de geluiden van passie en verlangen. Er is geen schroom, geen terughoudendheid; slechts een ontembare drang naar genot en verbondenheid die de grenzen van het mogelijke overschrijdt.
In deze momenten van totale overgave vervagen alle grenzen tussen hen, en blijven alleen de opwinding en het verlangen over. Het is een scène die de zintuigen prikkelt en de geest doet duizelen, een moment van ongeremde passie en menselijke verbondenheid dat voor altijd in hun herinneringen zal blijven gegrift. Terwijl ik me laat meeslepen door de erotische sfeer en mijn hand langzaam richting mijn eigen opwinding beweeg, klinkt Bernards stem streng door de kamer: “Geen beloning voor jou, Stan. Blijf er maar vanaf.” Zijn woorden snijden door mijn opwinding en ik voel dat hij me belet verder te gaan.
Dit is niet wat ik had verwacht, en ik voel me beklemd door deze onverwachte wending. De eerste dag bij OBEES zal zeker niet snel uit mijn geheugen verdwijnen. Het is een ervaring die ik niet snel zal vergeten.
De struise lichamen blijven samen ritmisch bewegen, een dans van verlangen en verbondenheid die de grenzen van het mogelijke tart. Handen verkennen elkaar zonder enige schaamte, tastend naar plezier en bevrediging in de warme gloed van de douches. In deze intieme momenten lijkt de wereld buiten de muren van de kleedkamer ver weg, vervangen door een universum waar alleen het hier en nu telt. Stemmen vermengen zich met zuchten van genot, en elk gebaar spreekt van een diep verlangen naar menselijke nabijheid.
Plots doorbreekt Bernard de betoverende stilte met zijn zachte, bijna verontschuldigende stem. “Dit is een ritueel voor het team,” zegt hij, zijn woorden doordrenkt met een vleugje ernst. “Het versterkt de band tussen de spelers.” Zijn verklaring werpt een nieuw licht op de situatie, als een blik achter de schermen van een geheime ceremonie. Maar dan volgt zijn volgende zin als een koude douche. “Maar jij hebt je plek hier nog niet verdiend,” vervolgt Bernard, zijn stem nu scherp en doordringend. Zijn woorden brengen een plotselinge rilling van ongemak teweeg, en ik voel me uitgesloten van dit intieme ritueel waarvan ik slechts een toeschouwer ben.
Het is een harde herinnering aan mijn outsider-status, een herinnering dat ik nog niet volledig geaccepteerd ben binnen deze hechte gemeenschap. In deze momenten van totale overgave wordt de afstand tussen mij en de anderen pijnlijk duidelijk, als een kloof die niet zomaar overbrugd kan worden. “Vandaag heb je gefaald, en je moet begrijpen wat dat betekent.” Ik knik lichtjes, te verbijsterd om iets te zeggen. De beelden en geluiden van mijn teamgenoten die elkaar beminnen, blijven op de achtergrond, maar ik dwing mezelf om gefocust te blijven op Bernard. “Ik begrijp het,” zeg ik met een broze stem.
“Goed,” antwoordt Bernard, zijn blik nog steeds hard. “Dit is een les in nederigheid en toewijding. Denk na over wat er is gebeurd en wat je moet doen om jezelf te bewijzen. Je mag pas deel uitmaken van het team wanneer je hebt laten zien dat je het waard bent.” Ik blijf zitten, mijn gedachten een warboel van emoties. Ik voel me nog steeds buitengesloten, maar ook vastbesloten om mezelf te bewijzen. Terwijl de geluiden in de douche intensiveren, probeer ik me te concentreren op mijn eigen doelen en de belofte die ik aan mezelf heb gemaakt. Dit moment, hoe ongemakkelijk ook, is een herinnering aan wat ik moet doen om te slagen.
Na wat een eeuwigheid lijkt, eindigt de heuse stoeipartij onder de douche. Mijn teamgenoten komen naar buiten, hun bolle lichamen nog glanzend van het water, maar hun gezichten uitdrukkingsloos, alsof ze zojuist een andere wereld hebben betreden en teruggekeerd zijn met een onzichtbare last op hun schouders. De druppels die van hun lichamen vallen, lijken niet alleen van water te zijn, maar ook van iets anders, namelijk van het sperma.
“Wil je het oplikken?” vraagt Olivier, zijn stem doorspekt met een ondeugende ondertoon, terwijl hij naar zijn besmeurde achterste wijst. Mijn mond begint al te watertanden bij het zien van de ongewone ‘lekkernij’. “Oké, graag,” antwoord ik, mijn lichaam al half voorovergebogen om de uitnodiging aan te nemen. Maar voordat ik me tot zijn kontje kan begeven, verschijnt Bernard uit het niets, zijn gezichtsuitdrukking ernstig, bijna streng. Dit is niet de gebruikelijke Bernard die ik ken, de vriendelijke dokter die altijd klaarstaat om te helpen. “Nee,” zegt hij resoluut, zijn arm uitgestrekt om me tegen te houden. “Dit is niet langer een spelletje. Dit is serieus.”
Ik kijk van Olli naar Bernard, verward door de plotselinge ernst in de lucht. Wat is er aan de hand? Wat bedoelt Bernard met ‘serieus’? De rillingen trekken over mijn rug terwijl ik me afvraag wat er achter deze onverwachte wending schuilt. Voordat ik antwoord kan vinden op mijn vragen, zie ik Bernard zich richting het achterwerk van Olivier bewegen. Zonder aarzeling likt hij alles zelf op, een daad die een nieuwe laag van verbijstering en onbegrip toevoegt aan de al verwarrende situatie.
Ik zit daar nog steeds, verloren in mijn bezwete voetbalshirt, terwijl de rest van mijn teamgenoten zich haast om zich aan te kleden en de kleedkamer te verlaten. De intieme momenten onder de douche lijken nu ver weg, vervangen door de alledaagse handelingen van het aankleden en vertrekken. Ik kijk toe terwijl de kontjes, piemels en buikjes langzaam verdwijnen, elk lid van mijn team gehuld in kleding die hun intimiteit verhult. De sfeer in de kleedkamer is anders nu, doordrenkt van een ongemakkelijke stilte die de recente gebeurtenissen lijkt te overschaduwen.
Terwijl ik daar zit, omringd door de echo’s van wat zojuist heeft plaatsgevonden, voel ik me als een buitenstaander, een vreemdeling in mijn eigen team. De afstand tussen mij en de anderen lijkt nu groter dan ooit tevoren, als een kloof die niet zomaar overbrugd kan worden. Met een zucht sta ik op, mijn voetbalshirt nog steeds plakkerig van het zweet, en begin me ook aan te kleden. Douchen mag niet meer van Bernard. Maar zelfs terwijl ik mijn kleding aantrek, blijft de herinnering aan de gebeurtenissen onder de douche als een onuitwisbare vlek in mijn geest achter, een herinnering aan een realiteit die ik nooit had kunnen voorzien.