Een golf van opluchting overspoelt ons wanneer we realiseren dat de deur gesloten blijft, veilig vergrendeld door Bernard zelf. Zijn vrouw staat aan de andere kant van de deur, haar stem doordrongen van bezorgdheid en nieuwsgierigheid over het lawaai dat ze heeft gehoord. Bernard, met een blik van vastberadenheid in zijn ogen, antwoordt met een stem, licht buiten adem, zijn woorden zorgvuldig gekozen om geen argwaan te wekken. “Alles is prima hier, lieverd,” verzekert hij haar. “We zijn gewoon bezig met wat… medische procedures.”
Zijn vrouw lijkt even te aarzelen, misschien nog steeds bezorgd over het geluid dat ze heeft gehoord, maar uiteindelijk lijkt ze gerustgesteld door zijn verklaring. “Oké, als je zeker weet dat alles in orde is,” antwoordt ze tenslotte. “Laat het me weten als je iets nodig hebt.” Met een laatste blik door de gesloten deur, lijkt ze tevreden en keert ze terug naar haar bezigheden elders in het huis. Binnen de veilige grenzen van de dokterskamer, kunnen Bernard en ik ons weer overgeven aan onze passie, wetende dat onze intimiteit veilig beschermd is tegen nieuwsgierige blikken en ongewenste onderbrekingen.
Met een mengeling van verrassing en opwinding voel ik het warme, plakkerige vocht van de dokter op mijn kuiten, een onverwachte uitbarsting van Bernards genot. Hij biedt zijn verontschuldigingen aan, maar ik voel geen spijt, alleen maar een intens verlangen dat ons beiden overspoelt in het moment. Voordat ik zelfs maar kan reageren, biedt Bernard aan om het op te ruimen met een gebaar dat zowel intiem als zorgzaam is. Zijn bereidheid om voor mij te zorgen, zelfs in de nasleep van zijn eigen extase, raakt me diep. Met een glimlach van dankbaarheid en een sprankje speelsheid stem ik toe. Ik buig me naar beneden en lik zachtjes het warme vocht van mijn kuiten, een daad van overgave aan het moment, een bevestiging van onze verbondenheid in deze intieme ruimte. Het proeft zout en zoet tegelijk, een herinnering aan de passie die ons heeft verenigd, een moment van gedeelde genegenheid dat ons beiden nog lang zal bijblijven.
Terwijl ik daar lig, nog steeds plakkerig van Bernard’s sperma, hoor ik zijn vrouw naderen in de gang. Haar stem klinkt verrassend dichtbij wanneer ze antwoordt op zijn vraag, haar bezorgdheid duidelijk hoorbaar. Bernard vraagt haar namelijk om wat natte doekjes te brengen, maar ze blijken op te zijn. Met een zucht van frustratie merkt ze op dat de doekjes in de wasmand liggen, waarschijnlijk door een ongelukje. Ze wil dat ik me kan opfrissen en suggereert dat ik misschien beter kan douchen. Bernard stemt toe, belovend het grootste deel van de rommel op te ruimen voordat hij me naar boven zal sturen. Terwijl ik daar lig, besmeurd en plakkerig, voel ik me overweldigd. Schaamte over de situatie waarin ik me bevind, dankbaarheid voor de zorgzaamheid van Bernard en zijn vrouw. Terwijl Bernard begint met opruimen, bereid ik me voor om naar boven te gaan, in de hoop dat een verfrissende douche me zal bevrijden van de restanten van ons intieme avontuur.
Volledig aangekleed maak ik me op om naar boven te gaan, maar Bernards vrouw merkt mijn ongemak op en vraagt bezorgd wat er aan de hand is. Bernard stapt snel in om me uit deze benarde situatie te helpen en herinnert haar aan het belang van het beroepsgeheim. Haar vraag wordt beantwoord en ik maak mijn weg richting de douche. Terwijl ik de trap op loop, hoor ik haar stem vanuit de gang. Ze zegt dat ze wat van die doekjes gaat halen bij de winkel. Bernard stemt ermee in en ik voel een golf van opluchting. Terwijl ik naar de douche loop, voel ik me dankbaar voor de hulp en begrip van Bernard en zijn vrouw, en hoop ik dat ik snel weer fris en schoon zal zijn, klaar om deze onverwachte wending achter me te laten.
Ik draai de douchekraan open en laat het warme water over me heen stromen, terwijl ik de prachtige omgeving om me heen in me opneem. Het is echt een duur huis, dat kan ik zien aan alles om me heen. Hoge deuren, dure kasten, zelfs de kranen zijn van goud. Bernard en zijn vrouw zijn duidelijk erg rijk, dat is niet te missen. Maar er hangt ook een mysterieuze sfeer in dit huis, vooral rond Bernard.
Wanneer ik me realiseer dat ik geen handdoeken heb, slaat een gevoel van ongemak toe. Wat moet ik nu doen? Voor ik ook maar iets kan zeggen, klopt Bernard op de deur. Het voelt bijna alsof hij wist dat ik klaar was. Ik open de deur op een kier en zeg bedankt, maar Bernard duwt de deur stevig open en komt onverwacht binnen en sluit opnieuw de deur achter zich. Zijn aanwezigheid vult de ruimte, en ik voel een mengeling van verrassing en ongemak bij zijn plotselinge verschijning. Hij kijkt me met een lichte glimlach aan en reikt me een stapel schone handdoeken aan. “Geen probleem, Stan,” zegt hij vriendelijk. “Ik dacht dat je misschien wel wat handdoeken nodig zou hebben.” Zijn woorden lijken geruststellend, maar er hangt nog steeds een zweem van mysterie om hem heen. Wat weet hij echt? Wat is zijn ware bedoeling? Ik bedank hem opnieuw, en terwijl ik de handdoeken aanneem, vraag ik me af wat er nog meer verborgen ligt achter de schijnbaar normale façade van dit huis en zijn bewoners.
Terwijl ik de handdoeken aanneem, voel ik me enigszins opgelucht dat Bernard me heeft voorzien van de benodigde spullen. Maar dan slaat de verbazing toe wanneer hij onverwacht voorstelt om samen te douchen. “Ik ben ook nog wat vuil van ons avontuur, ik moet ook nog gewassen worden,” zegt Bernard met een glimlach. “Help je even met mijn rug in te zepen, Stan?” Ik sta even perplex door zijn verzoek, maar uiteindelijk stem ik toe. Ondanks dat ik al volledig was afgedroogd, stap ik opnieuw onder de regendouche, samen met de man die veertig jaar ouder is dan ik. Het voelt vreemd en ongemakkelijk, maar tegelijkertijd voel ik een vreemde opwinding bij het idee van deze intieme handeling. Ik neem de zeep in mijn hand en begin voorzichtig de rug van Bernard in te zepen, terwijl het warme water ons omhult in een cocon van gedeelde momenten en geheimen die verborgen blijven achter gesloten deuren.
Terwijl ik Bernard help met het inzepen van zijn rug, voel ik zijn handen plotseling afdwalen naar mijn intieme delen. Een golf van verrassing en ongemak overspoelt me terwijl hij voorzichtig wat zeep rond mijn ballen en penis wrijft. Zijn aanraking is onverwacht en intiem, en ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren. Hij neemt de tijd om ook mijn voorhuid naar achteren te doen, en hij benadrukt het belang ervan. “Dat is altijd belangrijk, jongeman,” zegt hij met een ernstige ondertoon. “Anders kunnen daar ook dingen gaan ontsteken.” Hoewel zijn woorden logisch klinken, voel ik me toch wat ongemakkelijk bij deze plotselinge intimiteit. Het is vreemd om zo’n persoonlijke handeling te ondergaan van iemand die ik nog geen jaren ken, vooral gezien het leeftijdsverschil tussen ons. Maar tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat zijn zorgzaamheid op een bepaalde manier geruststellend is, alsof hij echt geeft om mijn welzijn, zelfs op dit meest intieme niveau.
Als volwassen man zou ik in staat moeten zijn om voor mijn eigen hygiëne te zorgen. Daarom stel ik voor hetzelfde bij Bernard te doen, met een zekere vastberadenheid begin ik de zeep zorgvuldig over zijn intieme delen te verspreiden. Het voelt vreemd, maar tegelijkertijd ook intiem en vertrouwd om deze handeling uit te voeren. Bernards gladgeschoren ballen glijden soepel onder mijn handen, en ondanks de ongewone situatie voelt het alsof we een moment van verbondenheid delen, waarin leeftijd en status er niet toe doen. Terwijl ik zijn intieme delen reinig, voel ik een mengeling van sensaties door me heen gaan – een combinatie van verbazing, opwinding en een vleugje gêne. Maar bovenal voel ik een diep gevoel van waardering voor Bernards zorgzaamheid en vertrouwen, dat hij mij toelaat in zijn meest persoonlijke ruimte.
Ik ben even verrast door een plotselinge climax van Bernard, maar gelukkig word ik gespaard van een ongelukkige ontmoeting met zijn sperma. Hij verontschuldigt zich snel, zijn stem doordrongen van oprechte spijt. “Sorry jongen, maar jij doet duidelijk iets met mij,” verontschuldigt hij zich. “Maak het nu maar mooi schoon, hé?” Hoewel ik enigszins verbijsterd ben door de onverwachte wending van de gebeurtenissen, voel ik ook een vleugje trots. Het is duidelijk dat mijn aanwezigheid en handelingen Bernard op een bepaalde manier hebben geraakt, zelfs als dat betekent dat ik nu de onbedoelde schoonmaker van zijn intieme moment ben. Met een gevoel van vastberadenheid neem ik een van de handdoeken en begin zijn geslachtsdelen voorzichtig schoon te maken, wetende dat deze onverwachte gebeurtenis een blijvende indruk zal achterlaten op ons beiden.
Terwijl we ons samen omkleden en naar buiten willen gaan, verschijnt Bernards vrouw plotseling weer. Haar terugkeer verraadt dat we vrij lang in de douche zijn gebleven, en ik voel een steek van nervositeit bij haar plotselinge verschijning. Ze schrikt duidelijk als ze ons samen uit de badkamer ziet komen. Bernard reageert echter snel met een excuus, alsof hij al van tevoren heeft nagedacht over wat hij zou zeggen. “Stan was zijn lens verloren in de douche en ik heb hem geholpen zoeken,” verklaart hij vlot. “Plotseling gingen de sproeiers aan, vandaar dat mijn haar wat nat is.” Ik ben opnieuw verbaasd over hoe snel Bernard een uitvlucht kan vinden voor zijn vrouw. Hij is echt een sluwe vos. En hoewel ik geen lenzen heb, besluit ik mee te gaan in het verhaal. “Heb je ze gevonden?” vraagt ze, terwijl ze me bezorgd aankijkt. “Ja hoor, mevrouw, alles is in orde,” antwoord ik snel, terwijl ik een glimlach forceer om mijn zenuwen te verbergen. Het voelt ongemakkelijk om tegen haar te liegen, maar op dit moment lijkt het beter dan de waarheid te vertellen en de situatie nog ingewikkelder te maken.
Terwijl Bernard me nog even in de dokterspraktijk duwt en een nieuwe pleister op mijn ontstoken oog legt, vraag ik hem wat een geloofwaardige uitvlucht zou kunnen zijn voor de ontsteking. Hij kijkt even peinzend, maar al snel heeft hij opnieuw een pasklaar antwoord paraat. “Het zou kunnen dat er iets in je oog is gekomen tijdens het melken van de koeien,” oppert Bernard. “Misschien een klein stukje stof of een irritant insect. Het is niet ongewoon dat zulke kleine voorwerpen ongemak veroorzaken en een ontsteking kunnen veroorzaken.” Ik knik begrijpend, terwijl ik me realiseer dat zijn verklaring heel plausibel klinkt. Het lijkt een eenvoudige en toch overtuigende manier om de ontsteking te verklaren zonder al te veel vragen op te roepen. Met een gevoel van opluchting bedank ik hem voor zijn hulp, terwijl ik me afvraag wat voor verrassende wendingen dit avontuur nog meer voor ons in petto heeft.
Met een laatste afscheid verlaat ik de dokterspraktijk en Bernard groet me met een knipoog. “Tot woensdag, hé jongen,” zegt hij met een veelbetekenende glimlach. Ik kan niet anders dan ook een ondeugende glimlach tevoorschijn toveren. De dokter mag dan wellicht toch niet de kwaadste zijn, maar hij is zeker de meest geile. Ik laat de gedachten aan ons avontuur door mijn hoofd dwarrelen terwijl ik de praktijk verlaat, nieuwsgierig naar wat de volgende ontmoeting met Bernard zal brengen.
Met een licht gevoel in mijn stap en een glimlach op mijn gezicht fiets ik naar huis, genietend van het moment en de herinneringen aan mijn avontuur in de dokterspraktijk. De wind waait door mijn haren terwijl ik fluitend door de straten ga.
Eenmaal thuis aangekomen, zet ik mijn fiets tegen de muur en ga ik op zoek naar Hans, mijn trouwe metgezel in de stallen. Ik kan niet wachten om hem te vertellen over mijn recente ontmoeting met de dokter. Met een sprankeltje trots in mijn stem en een glimlach die niet van mijn gezicht af te slaan is wil ik mijn verhaal delen met Hans, wetende dat hij mijn opwinding en avontuurlijke geest zal begrijpen.
Teleurgesteld dat ik Hans niet in de stallen aantref, besluit ik mijn zoektocht elders voort te zetten. Ik richt me tot Bella, onze koe, en vraag haar met een glimlach of ze weet waar Hans is. Uiteraard komt ik niet verder dan een vriendelijk “boe” als antwoord. Met een zucht van berusting besluit ik naar binnen te gaan op zoek naar mijn moeder. Het is me opgevallen dat ik haar sinds gistermiddag niet meer heb gezien. Met vastberaden tred loop ik naar binnen.
Ik loop naar binnen, maar de huiskamer is verlaten, slechts gevuld met de stille echo’s van afwezigheid. Mijn moeder is nergens te bekennen. Een knagend gevoel van onrust nestelt zich in mijn borst terwijl ik de trap op loop, de trappen lijken te kraken onder mijn haastige passen.
Boven aangekomen, doorzoek ik de kamers, maar mijn moeder is nergens te vinden. Toch vang ik geluiden op vanuit haar slaapkamer, een zacht gerommel dat mijn nieuwsgierigheid aanwakkert. Met een mengeling van bezorgdheid en spanning duw ik de deur open, mijn adem even inhoudend voor wat ik daar zal aantreffen. En dan…