Mijn hart slaat over van schrik en pijn als het kalfje plotseling in mijn penis bijt. Een scherpe pijnscheut schiet door mijn lichaam en ik slaak een luide kreet van pijn. Terwijl ik worstel om mezelf los te maken, voel ik het warme bloed langs mijn been stromen. Hans komt met grote stappen naar me toe, zijn eigen erectie bungelend tussen zijn zwaargebouwde bovenbenen. Zijn gezicht vertrekt van afschuw bij het zien van mijn verwonding. “Verdomme, wat is er gebeurd?!” roept hij uit, zijn stem doordrenkt met paniek.
Ik kan nauwelijks een coherent antwoord geven terwijl ik mijn gewonde geslachtsdeel vasthoud. Het bloed stroomt onophoudelijk en ik voel me duizelig worden van de pijn en het bloedverlies. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Hans, hopend dat hij weet wat te doen.
Met een verstoorde blik keek Hans naar mij, zijn bezorgdheid duidelijk afgetekend op zijn gezicht. “We moeten naar het ziekenhuis, dit zou ernstig kunnen zijn,” fluisterde hij, zijn stem doordrenkt van zorg. Ik schudde mijn hoofd, de pijn pulserend door mijn lichaam terwijl ik mijn gewonde geslachtsdeel stevig vasthield. “Nee, dat kunnen we niet maken,” kreunde ik, mijn woorden gebroken door de pijn. “Hoe leggen we dat uit?” Hans legde een hand op mijn schouder, zijn greep stevig maar geruststellend. “We moeten eerlijk zijn, Stan,” zei hij zachtjes. “Het zou net zo ernstig kunnen zijn als jouw ontstoken oog en deze keer is het het belangrijkste materiaal dat een man heeft deze keer.”
Mijn hart bonkte wild terwijl de ernst van de situatie tot me doordrong. “Kunnen we niet naar dokter Bernard gaan?” vroeg ik, mijn stem trillend van angst en pijn. Hans knikte langzaam. “Oké, ik zal je met het busje brengen,” beloofde hij, zijn toon vastberaden. Hij pakte zijn telefoon en begon te bellen terwijl we naar buiten haastten, de bijtsporen op mijn lichaam duidelijk zichtbaar, als een angstaanjagende herinnering aan de gruwelijke aanval die zojuist had plaatsgevonden.
Hans hield mijn gewonde geslachtsdeel stevig vast, mijn handen trilden van de pijn. “Je moet er goed op drukken, zodat het bloed wat minder goed kan ontsnappen,” instrueerde hij, zijn stem kalm maar doordringend. Ik volgde zijn aanwijzingen op, mijn ademhaling onregelmatig terwijl ik mijn uiterste best deed om de bloeding onder controle te houden.
Nadat ik mijn taak had volbracht, kleedde Hans zich snel aan en hielp me in het busje. Ik zat daar, naakt op het interieur, mijn lichaam bedekt met bloed dat langzaam op de zetels sijpelde. “Dat is niet erg,” zei Hans rustig terwijl hij het bloed opmerkte, zijn focus gericht op het oplossen van het urgente probleem.
Terwijl we onderweg waren, nam Hans zijn telefoon en belde de praktijk van dokter Bernard. Het was zijn vrouw die opnam, haar stem doordrongen van nieuwsgierigheid en bezorgdheid. “Goeiemorgen, is Bernard thuis?” vroeg Hans beleefd, zijn eigen stem gespannen van de urgentie van de situatie. “Ja, hij is bezig in de praktijk,” antwoordde ze. “Is er iets?” vervolgde ze, haar stem vol met zorg. Hans aarzelde even voordat hij antwoordde: “Ja, maar ik kan er niets over zeggen. Kan je vragen of je man zo snel mogelijk terugbelt?”
Je kon bijna de haast voelen in haar reactie terwijl ze naar Bernard rende en het bericht overbracht. “Het is Hans,” hoorde ik haar zeggen. “Oké, bedankt. Je kan beschikken.” Bernard wendde zich tot de patiënt die op dat moment in de praktijk was en verzocht hen om af te ronden en naar buiten te gaan, de dringende aard van de situatie duidelijk weerspiegeld in zijn stem en acties.
Hans legde kort en bondig uit aan dokter Bernard wat er aan de hand was: een kalfje had in mijn geslachtsdeel gebeten. Er volgde een moment van stilte aan de andere kant van de lijn voordat dokter Bernard vroeg: “Hoe is dat gebeurd?” Hans zuchtte even voordat hij antwoordde: “Dat doet er voorlopig niet toe.” Gelukkig reageerde dokter Bernard begripvol en direct. “Oké, ik ben vrij. Kom maar langs, we zullen naar Stan zijn piemeltje kijken,” zei hij, zijn professionele houding doorklinkend in zijn stem.
Met een bezorgde frons keek ik naar Hans toen hij vroeg om uit te stappen. “Ik kan toch niet zo over straat lopen, volledig naakt,” mompelde ik, mijn stem gesmoord door een mengeling van schaamte en pijn.
Hans knikte begripvol. “Oke, wacht even,” zei hij terwijl hij naar de koffer van zijn busje liep. Hij rommelde even tussen zijn spullen en haalde toen een boxershort van hem tevoorschijn met hartjes erop, duidelijk veel te groot voor mij. Toch hielp hij me erin, zijn handen bedreven en zorgzaam, terwijl ik mezelf probeerde te concentreren op de pijn die mijn lichaam doortrok. Samen gingen we naar binnen in de praktijk, ik hield stevig mijn geslachtsdeel vast terwijl Hans het boxershort wat aanspande om me wat meer comfort te geven. Een zucht van opluchting gleed over me heen toen ik zag dat er niemand was die ons zag, mijn schaamte en angst voor verdere vernedering even op de achtergrond gedrongen door de dringende noodzaak om hulp te zoeken.
“Stan, wat kom jij toch allemaal tegen,” verzuchtte Bernard terwijl hij de praktijkruimte opnieuw afsloot, zodat niemand onverwachts binnen kon komen. “We zullen er eens naar kijken.” Ik knikte zwakjes, een mengeling van angst en opluchting over me heen spoelend nu ik eindelijk medische hulp kreeg. Het bloed druppelde nog steeds stevig uit de wonde, en Bernard fronste bij het zien ervan. “Dat ziet er vrij ernstig uit,” concludeerde hij, zijn professionele toon bedrukt door bezorgdheid. Het witte boxershort met hartjes, dat Hans me had aangereikt, was inmiddels volledig doordrenkt met bloed, de hartjes nu nauwelijks meer zichtbaar tussen de rode vlekken die zich verspreidden. De realiteit van de situatie drong nu echt tot me door, en ik kon alleen maar hopen dat Bernard snel een oplossing zou vinden voor de pijn en het bloeden die mijn lichaam teisterden.
Hans kwam tussenbeide terwijl Bernard de wonde voorzichtig reinigde en ontsmette. Zijn stem klonk zwaar van spijt toen hij sprak: “Het is allemaal mijn schuld. Ik had nooit mogen voorstellen om het kalfje aan zijn pik te laten zuigen.” Ik keek op, de woorden van Hans als een harde klap die mijn gedachten door elkaar schudde. Mijn lichaam voelde als een slagveld, mijn geest verdoofd door de pijn en verwarring. Een zucht ontsnapte aan mijn lippen terwijl ik probeerde te begrijpen hoe we in deze situatie terecht waren gekomen.
Bernard stopte even zijn handelingen en keek tussen ons beiden heen. “Laten we nu eerst vooruit kijken en de beste manier vinden om dit te genezen,” zei hij rustig, zijn blik vol medeleven gericht op ons. “We kunnen later nog wel discussiëren over hoe dit heeft kunnen gebeuren.” Ik knikte zwakjes, dankbaar voor de woorden van Bernard die een sprankje hoop gaven te midden van de chaos die mijn wereld was geworden. Met een diepe zucht leunde ik achterover, terwijl ik me overgaf aan de zorg van de twee mannen die nu mijn enige houvast waren in deze benarde situatie.
Bernard keek ernstig terwijl hij de diagnose stelde. “De wonde zal uit zichzelf moeten genezen,” begon hij, zijn woorden bedachtzaam gekozen. “Maar de huid rond de penis herstelt doorgaans niet zo snel. Bovendien vermoed ik dat de zwellichaampjes licht beschadigd zijn.” Mijn hart leek een slag over te slaan bij die woorden, een koude rilling kroop langs mijn ruggengraat. “Is dat erg?” vroeg ik, mijn stem schor van angst. Bernard zuchtte, zijn blik vol medeleven. “Het kan zijn dat je geen erectie meer zal kunnen krijgen,” antwoordde hij, zijn woorden als een donderslag bij heldere hemel.
Hans begon te snikken, zijn schuldgevoel als een zware last op zijn schouders drukkend. “Dat is allemaal mijn schuld,” bracht hij hakkelend uit. “Ik heb die jongen zijn leven afgepakt.” Bernard legde een kalmerende hand op Hans zijn schouder. “Niet doemdenken,” zei hij met zachte maar vastberaden stem. “Omdat hij nog zo jong is, kan dit heus nog wel herstellen. Maar de komende weken mag hij zeker geen seks hebben of masturberen.” Een zware stilte vulde de ruimte, de woorden van Bernard als een echo in mijn hoofd terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe mijn leven er nu uit zou zien met deze onzekere toekomst die voor me lag.
Met een ongeruste frons keek ik Bernard aan. “En de voetbal dan?” vroeg ik, mijn stem trillend van bezorgdheid. Bernard schudde langzaam zijn hoofd. “Nee, sorry. Je mag zeker tot het einde van het jaar niet meer voetballen, en ook de rest zal je moeten missen,” antwoordde hij resoluut. Mijn hart zonk bij die woorden. “Maar het is nu nog geen oktober,” wierp ik tegen, hopend op een sprankje hoop. Bernard zuchtte, zijn blik vol begrip maar ook vastberadenheid. “Je moet eerst volledig genezen,” legde hij uit. “En het werken op de boerderij zou ik ook vermijden. Een paar weken volledige platte rust schrijf ik je voor.”
Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen terwijl ik me neerlegde bij het harde feit dat mijn leven voorlopig op pauze stond. De gedachte aan het missen van mijn geliefde activiteiten en verantwoordelijkheden drukte zwaar op mijn gemoed, maar ik wist dat het belangrijk was om naar Bernard te luisteren als ik ooit weer mijn normale leven wilde oppakken.
“Kan ik het goedmaken door Stan zijn plaats in te nemen?” vraagt Hans met vastberadenheid in zijn stem. “Ik zal mijn uiterste best doen.” Zijn aanbod om mijn plaats in te nemen bij OBEES vervulde me met gemengde gevoelens. Enerzijds voelde ik me dankbaar voor zijn bereidheid om mijn leegte op te vullen, anderzijds knaagde het aan me dat ik alle activiteiten moest overdragen aan iemand anders. Bernard leek oprecht verrast en verheugd door Hans’ aanbod. “Dat zou fantastisch zijn,” antwoordde hij met een brede glimlach. “Kom je terug?” vroeg hij mij, zijn blik vol verwachting.
“Ja, ik wil het wel nog eens proberen,” beantwoordde hij, zijn stem doordrenkt met vastberadenheid. Bernard gaat verder met een serieuze toon. “We zijn wel een pak strenger geworden,” waarschuwde hij. “Je moet aan enkele voorwaarden voldoen.” “Oké, laat maar komen,” zei Hans zonder aarzelen, zijn vastberadenheid onwankelbaar. “We beginnen met de medische test,” vervolgde Bernard. “Voor mijn part beginnen we er nu al aan.”
Terwijl ik op de dokterstafel lag, kon ik de opwinding voelen borrelen bij de gedachte dat Hans nu ook de medische test zou ondergaan die ik eerder had doorstaan. Het was een vreemde mix van emoties – de herinnering aan de pijn en de angst die ik had gevoeld, vermengd met een onverklaarbare opwinding bij het idee dat Hans nu in dezelfde situatie zou zijn. Bernard keek Hans nog eens aan, zijn blik vol zorg en respect voor zijn privacy. “Vind je het erg als Stan erbij blijft?” vroeg hij voor de zekerheid aan Hans. Een glimlach gleed over zijn lippen terwijl hij antwoordde: “Heel graag zelfs.” Het voelde als een vreemde vorm van verbondenheid, wetende dat ik er kon zijn om Hans te steunen terwijl hij door deze aparte ervaring ging.
Hans staat klaar om zijn overall uit te doen voor het medische onderzoek, maar voordat hij zelfs maar de rits kan losmaken, wordt hij onderbroken door Bernard. “Eerst wil ik nog een paar vragen beantwoord krijgen van jou, Hans,” zegt Bernard terwijl hij zijn hand op Hans’ intieme delen legt. “En trouwens, ik wil niet dat Stan te opgewonden raakt. Dat is niet goed voor hem, zeker nu niet.”
Bernard zit nu achter zijn bureau, pen in de hand, terwijl hij de vragenlijst voor Hans invult. Hij kijkt op van het papier en kijkt Hans aan, die ongemakkelijk op de stoel tegenover hem zit. “Heb je gezondheidsproblemen?” vraagt Bernard, zijn pen klaar om het antwoord neer te schrijven. Hans twijfelt even, lijkt te aarzelen voordat hij antwoord geeft. “Nee,” zegt hij uiteindelijk. Bernard kijkt hem ernstig aan. “Je moet eerlijk zijn, Hans,” zegt hij op een kalme toon. “Ik ben hier om je te helpen.”
Hans slikt en kijkt weg. “Ik… euhm… ik heb onlangs een SOA gehad,” fluistert hij bijna onhoorbaar. Bernard knikt begripvol en schrijft het netjes op het formulier. “Welke soort?” vraagt hij terwijl hij zijn pen weer oppakt. “Er zijn er natuurlijk veel. En ben je genezen? We kunnen het straks anders even checken.” Ik ben verrast door de openheid van Hans. “Een SOA?” herhaal ik, ik hoor het woord voor het eerst. “Wat is dat eigenlijk, als ik vragen mag?”
Bernard legt zijn pen neer en kijkt me serieus aan. “Een SOA is een seksueel overdraagbare aandoening,” legt hij rustig uit. Hans fronst zijn wenkbrauwen, mijn gezicht vertrekt een beetje. “Oh,” mompelt hij, enigszins geprikkeld. “Dat wist ik niet.” “Ik begrijp dat dit misschien ongemakkelijk voor je is,” zegt Bernard op een geruststellende toon. “Maar het is belangrijk om open te zijn, vooral in deze situaties. Zo kunnen we ervoor zorgen dat je de juiste zorg krijgt.”
Hans knikt langzaam, en een zweem van zorgen verschijnt op zijn gezicht richting mij. “Ik zou je dat nooit aandoen, wees gerust,” zegt hij uiteindelijk, alsof hij mijn gedachten leest. “Het is al vijf maanden geleden.” Bernard glimlacht bemoedigend. “We zullen ervoor zorgen dat alles goed komt,” zegt hij vastberaden terwijl hij de notities maakt op het formulier.
Bernard kijkt naar de volgende vraag op het formulier en vervolgens naar Hans. Zijn blik is vriendelijk maar vastberaden. “Voel je je aangetrokken door mannen, vrouwen, of beide?” vraagt Bernard, zijn pen rustend op het papier. “Ik, het maakt eigenlijk niet uit,” zegt Hans rechtuit, zijn stem zeer duidelijk. Bernard kijkt op van het papier en ontmoet Hans’ blik. “Dat was eigenlijk een overbodige vraag, ik ken je al lang genoeg,” gaat de dokter verder.
Bernard kijkt naar het volgende punt op het formulier en vervolgens naar Hans. “Hoe vaak masturbeer je zoal?” vraagt Bernard direct. Hans haalt even diep adem, lijkt te overwegen hoe eerlijk hij wil zijn. “Dat hangt ervan af,” antwoordt hij ten slotte. “Maar meestal zo’n 3 keer per week.” Bernard knikt begrijpend en noteert het antwoord zonder verdere opmerkingen.
“En hoe is het met je bedactiviteiten?” vraagt hij vervolgens. Hans glimlacht en leunt iets achterover in zijn stoel. “Een dag niet genoten is een dag niet geleefd,” zegt hij met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Bernard slikt even, verrast door Hans’ openhartige reactie. Hij herstelt zich snel en probeert zijn professionaliteit te behouden. “Ik begrijp het,” zegt hij op een kalme toon. “Het is belangrijk om een gezonde seksuele relatie te hebben.” Hans knikt instemmend, alsof hij Bernards woorden beaamt. “Precies,” zegt hij met een grijns. “Ik leef graag volop.” Bernard probeert zijn gedachten te ordenen terwijl hij verdergaat met het invullen van het formulier. Hij kan niet helpen, maar denkt bij zichzelf: “Hij is echt een wilde stier.”
“En heb je nog een kinderwens?” vraagt Bernard, zijn toon zacht. Hans zucht diep en lijkt even te peinzen over zijn antwoord. “Ik ben een eind in de vijftig, dus ik vermoed dat ik deze zal opbergen,” zegt hij ten slotte, zijn stem met een zweem van melancholie. “Maar eigenlijk liever niet.” Bernard knikt begripvol. “Ik begrijp het,” zegt hij oprecht. “Het is een belangrijke beslissing.” Hans glimlacht en schudt zijn hoofd. “Het is niet alleen de leeftijd,” zegt hij met een zachte glimlach. “Maar ook… nou ja, het idee van het vaderschap op deze leeftijd.”
Bernard knikt begrijpend. “Dat kan ik me voorstellen,” zegt hij rustig. Dan, met een ondeugende twinkeling in zijn ogen, voegt Bernard eraan toe: “Maar dat betekent niet dat je bij één en dezelfde vrouw hoeft te blijven, hoor. Ik spreek uit ervaring.” Hans kijkt Bernard verrast aan, een lach breekt door op zijn gezicht. “Is dat zo?” vraagt hij, zijn stem vol verbazing. Bernard knipoogt. “Dat hoeft zeker niet,” zegt hij met een grijns. “Maar goed, laten we doorgaan met de metingen.” Hans lacht en knikt instemmend. “Laten we dat maar doen,” zegt hij, terwijl hij zich voorbereidt op de volgende stap in het consult.
Ik onderbreek het gesprek abrupt, nog steeds poedelnaakt zittend op de dokterstafel, maar mijn opmerking zorgt voor een ongemakkelijke stilte in de kamer. Bernards gezichtsuitdrukking verstrakt, een soort irritatie. “Waarom wordt er niet gevraagd naar de relatie met zijn ouders?” vraag ik. Op Bernards gezicht verschijnt een kwade blik terwijl hij me aankijkt. “Stan, hou je mond,” zegt hij streng. “Dit doet hier niet ter sprake.”
Ik voel me even verrast door de reactie van Bernard, maar ik zwijg en buig zijn hoofd, een vlaag van verwarring doorkruist mijn gedachten. Waarom wordt die vraag niet gesteld, terwijl het een standaard onderdeel lijkt te zijn van medische consultaties, want deze vraag werd wel aan mij gesteld? Bernard verbreekt de ongemakkelijke stilte en richt zijn aandacht weer op het dossier en Hans. “Laten we ons concentreren op de medische aspecten van je gezondheid, Hans,” zegt hij op een kalme toon. “Als er iets is waar je je zorgen over maakt, kun je dat natuurlijk altijd met me bespreken.”